Forever young [Z]

ceone

tak tak tak

Jarii007

Jeeeeeee

Doczekałam się !!!

Więc

Normalnie BOSKIEE

!!!

Katarzyna

Niestety... wena mnie opuściła. Jak tylko wróci - siadam do pisania.

minnie

Cuuudo!!!
Rozpływam się

Czekam na więcej i niech wena wraca

Jarii007

Wercia214

Jari --- bo go wypłoszysz

!! A może pomóc ??

Śliczny odcinek, już się nie mogę doczekać więcej

Ahhh.....uwielbiam ten fik !!! Serio !!

Jest taki, taki .... piekny !!

Super opisy, dialogi [chociaż ich mało, ale i tak świetne

], no wszystko!!

Wenie, where are you !!??
Wracaj, ale już !!

Czekam ...

amandi

A amandi wywinęła kozła z zachwytu i wylądowała na podłodze (szczęściem - mięciutki dywanik

). Boże, to było przecudowne, prze-prze i naj-

. Jeśli Wen do ciebie nie wróci, to ja już sie za nim przespaceruję

. Taki opiekuńczy Greg... jak marzenie...

oczywiście, że się zakochali, już rozpoczynam oczekiwanie na wręczenie pierścionka

. Ja chcę kolejną część! *wali myszką o biurko*

.

Jarii007

Werciaa

Jak masz czas to możemy razem poszukać

Wercia214

Spoko

tylko... gdzie ??

Katarzyna

Czekała na niego całe popołudnie, nie zjawił się. Dlaczego? Siedziała smutna na kanapie, wpatrując się w okno, za którym zaszło już słońce. O tej porze roku szybko zachodziło. Zawsze lubiła jesień, szczególnie jej początek, kiedy to z dnia na dzień robiło się coraz chłodniej, a na drzewach pojawiało się coraz więcej czerwonych liści. Nie usłyszała dzwonka do drzwi, dopiero gdy do domu wdarł się chłód jesiennego wieczora, ocknęła się z zamyślenia i zorientowała, że ktoś stoi w drzwiach. Stanęła w przejściu między przedpokojem a salonem, opierając się o ścianę. Jej mama z kimś rozmawiała, jednak z tej odległości Lisa słyszała jedynie strzępki rozmowy.

- Ty musisz być Greg! Wejdź. – Udało jej się usłyszeć. Rozpromieniała. Szybko rzuciła się do salonu, by zająć miejsce na kanapie. Niech nie myśli, że na tego czekałam! – powiedziała pod nosem i złapała leżącą na stoliku książkę. Pierwsza do salonu weszła jej mama, puściła do niej oczko i zrobiła głupią minę, mającą zapewne wyrażać coś z stylu „niezły”. Lisa skarciła ją wzrokiem i skupiła całą uwagę na brunecie, który wkroczył do pokoju.

- Greg. Oczywiście zjesz z nami kolację, prawda? – Zapytała starsza Cuddy. Właśnie trafiła jej się, być może jedyna, okazja do poznania tajemniczej sympatii, swojej nastoletniej córki, nie miała zamiaru jej zaprzepaścić. Zarówno Lisa jak i Greg wyglądali na zmieszanych i zaskoczonych. Nie spodziewali się takiego obrotu sytuacji.

- Nie, dziękuję. – powiedział House najbardziej miłym tonem głosu, jaki był w stanie z siebie wydobyć. Niestety, Barbara Cuddy nie przyjmowała do wiadomości odmowy.

- Nie żartuj. Wszystko już prawie przygotowane, zaczekamy tylko na mojego męża. – Skwitowała i wyszła z pokoju, zostawiając młodych samym sobie. Cuddy odetchnęła, przez moment wydawało jej się, że jej rodzicielka wypali z czymś w rodzaju „Lisa tyle nam o tobie opowiadała.” – całe szczęście udało jej się uniknąć kompletnego upokorzenia w oczach Grega.

- Przepraszam cię za nią. – zaczęła się tłumaczyć Lisa.

- Nie ma sprawy. Przynajmniej najem się za darmo. – powiedział z uśmiechem. Zawsze mogło być gorzej. Oboje się uśmiechnęli, po czym usiedli obok siebie na kanapie.

- Myślałaś, że nie przyjdę. Prawda? – spojrzał na nią swoim wszystko wiedzącym wzrokiem. Co jak co, ale przed nim niczego nie dało się ukryć. Potrafił czytać z ludzkiego zakochania, mimiki, gestykulacji jak z otwartej książki. Zdradziło ją to jak na niego spojrzała, kiedy tylko wszedł do pokoju.

- Nie czekałam na ciebie. – powiedziała zadziornie, wiedząc, że i tak nie uwierzy.

- Jaaasne.

- Myślisz, że całe moje życie kręci się w okół ciebie?

- Od jakiegoś tygodnia… - powiedział teatralnie. Cuddy pacnęła go lekko w ramię, jednocześnie nie mogąc pohamować śmiechu. Jak on to robił?

W tym samym momencie wrócił jej ojciec. Zajrzał do salonu, zwabiony wesołym śmiechem. Na kanapie siedziała jego córka wyraźnie czymś rozbawiona, w towarzystwie młodzieńca, który odprowadził ją dzisiaj do samochodu. Nawet go nie zauważyli.

- Kochani! Kolacja! – usłyszeli po chwili.

Bereśka

Ach...to jest... no eee...CUDOWNE!!!!!!!!

strasznie mi się podoba

Już nie mogę doczekać się następnej części

Pozdrawiam

i weny życzę

Cave

nareszcie kolejna czesc

lisa

uwielbiam młode huddy! po prostu dziękuje za tego fika, jest wspaniały!

Martuss

Noo Myslałam że dzisiaj się nic nie pojawi a tu proszę

Jakie miłe zaskoczenie

Co do fika... jest poprostu świetny

Szkoda że taki krótki...

Ale co tam

Prawdę mówiąc to czekałam na tą część i aż mnie skręcała ciekawośc co tym razem wymyślisz ale ciiii

hehe

whoopee

Ciężko mi jest sobie ich wyobrazić jako rozbawionych młodzieńców zaraz przed rodzinną kolacją

Ciekawa jestem co z tego wyniknie.
Pozdrawiam

Katarzyna

Nie objecuję ale być może jeszcze dzisiaj coś wstawię, o ile będzie wena

.

Martuss

No ja liczę że będzie

Poprostu życzę weny i czekam, czekam, czekam...

minnie

No to ja czekam

Wercia214

Ha ! Wen wrócił co ??

No bo sie pewnie przestaszył mnie i Jari xDxD

No ale kawałek świetny !!

Ja naprawdę wielbie Twojego fika

Jest po prostu genialny !!

Wenie nie odchodź !! Czekam ....

Jarii007

Świetneee

Katarzyna

Napisałam kolację i................. przez przypadek wyłączyłam Worda nie zapisując pliku

Musicie poczekać do jutra

.

Iziun

O nie!

Nie wiem czy się doczekam... Prędzej umrę z ciekawości

Jarii007

Oł noł

Ja nie doczekam do jutra !!!

Nieeeeeeeeeeee ...

*stwierdza że to wina worda bo się sam nie zapisał i postanawia czekać do jutra*

Czekam

Wercia214

A no to czekamy

Hania

kurcze to jest totalnie niesamowite. ^^
ale dlaczego tak rzadko wstawiasz kolejne części.