Forever young [Z]

minnie

No to szkoda, ale i tak czekam na więcej

amandi

yyyyy.... SAY: YOOHOO, YEAH!! Bardzo mi się podoba i już nie mogę się doczekac kolacyjki, muhahah

ceone

niesamowite, kocham Twoje fiki <333333333333

Jarii007

Katarzyna ? Nie widzę tekiej małej literki "u" w tytule to znaczy że ten ficzek się jeszcze nie skończył

[i żeby się jeszcze długo ne skończył]

No i ja chciałam powiedzieć że bardzo bym prosiła o następną część

Myślę że Wen nie jest taki uparty żeby Cię na tak długo opuścił

Tak więc : Czekam na cd

Pozdroo

Katarzyna

Wybaczcie moje drogie czytelniczki, nie miałam ostatnio dostępu do komputera. Już wszystko jest w normie, ale mimo to musicie poczekać na nowy odcinek do soboty. Przepraszam za tak długą zwłokę, było to niezamierzone. Wybaczycie?

Martuss

No już się bałam że nigdy się nastepnej części nie doczekamy... ale naszczęscie się myliłam

Czekam niecierpliwie do soboty

Jarii007

No hmm...

Wybaczymy

Dobra to czekamy do soboty

Alee długo jeszcze

Będę odliczać godziny

Pozdroo

Martuss

Jarii to odliczajmy razem

Wercia214

Ja też się mogę dołączyć

Czekamy !!

ceone

10...9...8...

minnie

Wybaczymy, ale czekamy

Jarii007

Cave

Hania

amandi

ceone

1 i 4/5... ;d

Jarii007

1 i 3/5

Chyba nam nie starczy tych liczb do jutra

Hania

1 i 2/5

minnie

1, 2.....xD
Czekamy

*Madziula*

1,1 nadal czekamy....

Katarzyna

Wróciłam do domu, zaraz biorę się za pisanie.

Jarii007

Supeer xD

Cieszymy się

__________________
No to 1...

Katarzyna

Była to dla niego zupełnie nowa sytuacja. Jeszcze kilka tygodni temu nie dopuściłby do świadomości podobnego scenariusza. On siedzący na kanapie w obcym domu, u obcej rodziny, czekający na kolację. W dodatku w towarzystwie pięknej dziewczyny. Faktem było, że nigdy nie brakowało mu piękny dziewczyn, ta jednak była wyjątkowa. Nawet nie zwracając uwagi na jej piękno zewnętrzne, była idealna– doskonale go rozumiała, nie przeszkadzało jej to jaki był. O dziwo cała ta sytuacją nie wprawiała go w zakłopotanie. Czuł lekką tremę, ale któż by nie czuł?

- Idziemy? – zapytała Lisa widząc jego zamyślenie. Nie wyglądał na spiętego, wręcz przeciwnie. Na jego twarzy gościł delikatny, ledwo zauważalny uśmiech. Była pewna, że będzie chciał uciec przez okno – znowu ją zaskoczył.

Kiedy weszli do kuchni stół był nakryty. Już na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że Barbara Cuddy to perfekcjonistka. Wszystko wyglądało niesamowicie. House przez moment się zawahał, nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy ostatnio zjadł wspólny posiłek ze swoją rodziną. Zwykle jadał u siebie, za zamkniętymi drzwiami swojej twierdzy, do której nikt nie miał wstępu.

- Greg mam nadzieję, że lubisz kurczaka po meksykańsku?

- Bardzo. – odpowiedział i zajął miejsce przeznaczone dla niego. Mając naprzeciw siebie Lisę, byłby gotów zjeść talerz robaków.
Pierwsze minuty posiłku przebiegły w ciszy. Każdy był zajęty własnymi myślami i tym co miał na talerzu. House należał do osób wybrednych, którym nie wszystko smakuje i które są w stanie wyłapać każdą kulinarną wpadkę, musiał jednak przyznać, że dawno nie jadł tak dobrego kurczaka.

- Greg – dźwięk jego imienia oderwał jego wzrok od talerza – to jak się właściwie poznaliście?

- Yyy… - zająknął się, ale zaraz wrócił do normy – Lisa dołączyła do mojej klasy.

- Byłam pewna, że jesteś straszy o Lisy o kilka dobrych lat. Jeździsz już na motorze.

- Od niedawna.

Wieczór minął w bardzo przyjemnej atmosferze. Żadna z osób siedzących przy stole nie spodziewała się takiego rozwoju sytuacji. Swobodne rozmowy i szczery śmiech – były to nieodłączne elementy kolacji w domu rodziny Cuddych. Kiedy House zorientował się, która była już godzina, zrozumiał jak bardzo dał się podejść. Miał zupełnie inne plany na ten wieczór. Chciał zabrać Lisę na spacer, pobyć z nią sam na sam. Objąć ją, pocałować… bez łez i smutku. Tymczasem spędził wieczór z jej rodzicami.

- Dziękuję za kolację. – powiedział wstając z krzesła. Najwyższy czas wrócić do domu. Żałował. W tej chwili czuł się jak w domu, mimo, iż znał tych ludzi od zaledwie kilku godzin. Zawsze uważano go za samotnika, nieumiejącego rozmawiać z ludźmi. Ocena ta była zbyt pochopna, on po prostu nie miał okazji się tego nauczyć.

Lisa odprowadziła go do drzwi. Żałowała. Chciała, żeby ten wieczór wyglądał inaczej. Chciała, żeby wziął ją na spacer, objął, pocałował… żeby nie musiał patrzeć jak płacze, chciała, żeby widział ją szczęśliwą. Stali chwilę w progu mierząc się wzrokiem, tak jakby mieliby się już nigdy nie zobaczyć. Postanowił zaryzykować. Nachylił się by ją pocałować. Zamknęła oczy i poczuła jak ją obejmuje. Odległość między ich ustami zmniejszała się z każdą sekundą, aby po chwili zniknąć całkowicie. Złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Był on pełen uczuć. Wyrażał wszystko co działo się między nimi odkąd się poznali. Fascynację, zauroczenie, chemię. Kiedy oderwali od siebie usta, nie mogli oderwać od siebie oczu. House zrobił krok w tył.

- Dobranoc. – powiedział i odszedł.

amandi

Och...... piękne!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ostatnia scena podobała mi się najbardziej

. Talerz z robaków? o fuu

ceone

. nic dodać nic ująć. geniau ;d