House sweet house [Z]

paulinka11133

Zdziwiłam się jak mogłam wcześniej nie zauważyć tego fika. Ale wstyd...

Nadrobiłam sobie zaległości, ale z pełną odpowiedzialnością stwierdzam że jesteś genialna!

House jako ojciec po prostu bajka...

Czekam na kolejną część, ponieważ jestem ciekawa jak House poradzi sobie z opieką nad Rachel. No i rzecz jasna jaka będzie reakcja podwładnych na jego uległość i miłość okazywaną córce skoro w pracy okazuje twardziela.

Nie każ mi czekać nie wiadomo jak długo. Ok?

Weny życzę.

Gorzata

wreszcie!
bardzo mi się część podobała

House - pantoflarz

czekam na więcej i Wena życzę!

Zuu

Darrito - Fajnie, że chce ci się czytać i przepraszam, że musiałaś czekać

Pozatym dziękuje za wena - przyda się

paulinko11133 - Miło mi poznać

Cieszę się, że spotykam się z takim entuzjazmem

Postaram się pisać jak najszybciej ale wiadomo: co nagle to po diable

Również dziękuje za wena

Gorzto - widzę, że (wspólnie z darittą) pilnujecie mojego fika i bardzo się z tego cieszę

*bierze wena*

Do napisania!

Zuu

Witam!

Zapraszam na kolejną część i proszę o komentarze. Smacznego

XXI Dzieciak, toczeń i lizaki

Niezbyt delikatnie pchnął szklane drzwi od gabinetu diagnostyki. W jednej chwili dwie pary oczu współpracowników spojrzały w jego stronę, czy raczej w stronę Rachel, która małymi rączkami ściskała go mocno za szyję. Jednak, jak powszechnie wiadomo, Gregory House nie należał do osób nieśmiałych. Szybko ocenił sytuację. Na swoim ulubionym miejscu, u szczytu przeszklonego stołu, siedział Formen i niedbale przeglądał magazyn medyczny. Obok niego siedziała dr Hadley i z błyskiem w oku spoglądała na swoje nowe, czarne szpilki. Na chwilę odwróciła wzrok od nowego zakupu i uśmiechnęła się do dziewczynki. Ta oczywiście nie omieszkała jej odpowiedzieć. Szkoda, że w tylko sobie znanym, dziecięcym języku.
- Widzę, że państwo się już znają – powiedział diagnosta po czym posadził Rachel na kolanach Remy. – Teraz zajmie się tobą ciocia Trzynastka.
Młoda lekarka, mimo ogromnego zdziwienia, przyjęła to bez zbędnych komentarzy, a dr Formen skwitował to tylko z lekka pogardliwym spojrzeniem.
Znany diagnosta pozostał obojętny. Niebieska teczka leżała już rozpostarta na stole, a czarny pisak energicznie skrzypiał po białej tablicy wypisując objawy kolejnego nieszczęśnika. Gdy w pokoju pojawił się ostatni członek zespołu, diagnosta odwrócił się.
- Liczę do dziesięciu i oczekuje trzech jak najlepszych diagnoz, które będę mógł obalić. – Zmrużył oczy i rozejrzał się po pokoju.
Ciekawość tajemnicy skrywanej przez kolejny organizm, kolejne nierozwikłanej zagadki, choroby, anomalii, niespotykane objawy, gnębienie pracowników. Diagnosta znów był w swoim raju.
- ... osiem, dziewięć i... dziesięć!
- Osteoporoza?
- Za młody.
- Krzywica?
- Za stary.
- Toczeń?
- Dureń! Czy ja mam wam codziennie powtarzać, że lepiej milczeć niż mówić o toczniu w każdym przypadku?! Jak przyjdzie ktoś ze skręconą kostką to też powiecie, że to toczeń? Na studiach nie nauczyli was innych chorób? Dobra, więc muszę się sam wysilać. Zróbcie rentgen przedramienia i wypytajcie dokładniej o to złamanie z przed roku.
Cała ekipa bez pytania wstała i poszła zająć się rozdzielonymi zadaniami. Diagnosta miał chwilę dla siebie.

(20 minut później)

Lisa Cuddy wypiła ostatni łyk zimnej już kawy. Niespodziewanie otworzyły się drzwi, przez które dosłownie wpadł House. Dziwnie pochylony, trzymał coś jedną ręką w kieszeni. Na pytające spojrzenie Lisy odpowiedział tylko:
- Jakby co to tu mnie nie ma – w pośpiechu schował się za dużym regałem, stojącym w rogu pokoju i zanim poprosiła go o bardziej szczegółowe wytłumaczenie zaistniałej sytuacji, do pokoju weszła jedna z pielęgniarek. Na jej twarzy malowała się wściekłość.
- Doktorze House! – krzyknęła rozglądając się po gabinecie, lecz zamiast diagnosty zobaczyła tylko siedzącą za biurkiem Cuddy. – O, przepraszam panią, chyba pomyliłam pokoje... Najmocniej przepraszam. – Wyszła.
Gdy drzwi zamknęły się za jej plecami, nie kryjąc zadowolenia lekarz uśmiechnął się i ruszył w stronę drzwi.
- Nie tak szybko – powiedziała Lisa, wstając. – Żądam wyjaśnień.
- W jakiej sprawie?
- Tego co ty robisz w godzinach pracy i co przede mną ukrywasz.
- No bo ja... no... nie mogłem się powstrzymać...
- Powiedz tylko, że nikogo nie zabiłeś.
- Dziś czy w ogóle?
- Przed chwilą.
- Teraz to nikogo.
- A gdzie Rachel?
- Chase bardzo chciał się nią zaopiekować, więc mu pozwoliłem.
- A co tam masz?
- Li... znaczy nic. – Uśmiech nie znikał z jego ust.
- I ja mam ci uwierzyć? Albo jesteś w piątym miesiącu ciąży albo kieszenie twojej marynarki są wypchane czymś czego mi nie chcesz pokazać. Tłumacz się natychmiast!
Greg z posmutniałą miną podszedł bliżej i wywinął kieszenie na lewą stronę. Na biurko wysypały się około dwa tuziny czerwonych lizaków. Zrezygnowana Lisa opadła ciężko na fotel i wzięła jeden ze słodkości do ręki.
- Więc kiedy powinieneś pracować nad kolejnym przypadkiem, ty podkradasz lizaki z pediatrii. – Powoli zdjęła przezroczystą folię z lizaka. – I kiedy cały szpital poświęca swój cały umysł i siły, by ratować ludzkie życie, ty uciekasz przed pielęgniarkami i kradniesz te... – spróbowała. - ...te, ej! To jest dobre. - Spróbowała jeszcze raz. – To jest pyszne, zostaw mi trochę.
- Po raz pierwszy mnie rozumiesz. Dostaniesz jeszcze dwa.
- Ale ja chcę połowę.
- To sobie sama kradnij – odparł oburzony.
- To nie jest prośba, ale polecenie służbowe.
- Nie słucham poleceń. – Powiedział przytulając zdobycz bliżej siebie.
Cuddy okrążyła stół wolnym krokiem i zatrzymała się tuż przed nim. Pocałowała go.
- Ale mnie lubisz. I zrobisz to o co cię proszę, dla obopólnej korzyści.
Pocałowała go znowu, tym razem dłużej.
- W takim razie bierz wszystkie...
... a ja dokradnę sobie własnych.

c.d.n.

paulinka11133

Już na wstępie piszę, że mam strasznego lenia dlatego ode mnie tylko kilka słów.

Zuu to jest wspaniałe !!

Już się nie mogę doczekać kolejnych części, może Rachel osaczą z House'm szpital.

Zuu

dziękuje paulinko

dla mnie ważne są nawet te najmniejsze komentarze, szczególnie tak miłe jak twój. Postaram się jak najszybciej napisać c.d.

Pozostałych równierz zapraszam do pozostawienia śladu swojej czytalności

Klarense

Taa... Dobrze Ci idzie Zuu to pisanko

Może za kilka lat przejdziesz do historii jako pierwsza osoba, która napisała opowiadanie/historię/scenariusz dłuższe niż seria Mody na Sukces... I oczywiście o wiele lepsze niż Moda na Sukces^^

Wybacz, że ja niezbyt często ,,pozostawiam ślad swojej czytalności", ale myślę że wystarczająco Cię wychwalałam w mailach ;] Jestem niemalże Twoją Oficjalną Fanką

Może następny fick napiszesz np. w klimatach urodzinowych

?

Weny

Chcę coś zbetować

!

Zuu

Witaj Klarense miło mi cię znów widzieć pośród komentujących

Mam nadzieję, że niedługo naskrobie coś do sprawdzenia dla ciebie.

I ostrzegam, że planuje skończyć fik za kilka części i do końca tego roku. W ten sposób ostatni odcinek pojawi się w rocznicę mojego pobytu na horum.

Dziękuje i proszę o cierpliwość

E: A tak w ogóle to B&B jest jak półprosta - ma początek ale niema końca

paulinka11133

daritta

Jestem okropna

Przepraszam Cię bardzo,że jeszcze nie skomentowałam

Ale dawno mnie na Horum nie było,bo szkoła i inne takie zajęcia

Hehe. Fajna sprawa z tymi lizakami

Ach. czejs opiekujący się Rachel

Tylko,że to Hałs powinnien trochę przy niej posiedzieć,nie.? ;P
Cuddy powinna mu tak nakazać

Ogólnie jest fajnie i czekam na cd

Pozdrawiam i wena zyczę

Klarense

Weny weny!

Vannes_002

Fantastyczny fick! Na dodatek masz u mnie WIELKIEGO PLUSA za teksty: ' hey '

Zuu

Witam! Bardzo przepraszam za zwłokę ale szkoła jak wiadomo życie nam całe zajmuje nie dająć czasu przyjemnościom

Kolejna część już napisana teraz tylko beta sprawdzi i wstawię.

A w wolnej chwili:
Paulinko - czekaj cierpliwie

Daritto - nie jesteś okropna! Jesteś wspaniała z tym, że zawszę mogę liczyć na twój komentarz

Niestety Rachel potrzebna jest z powrotem w gabinecie

Klar - Dzięki ale za takie komentarze to dziadek Makarewicz-Admin będzie z ciebie krew "szlaufem" ściągał

Vannes - Dziękuje

Tylko ty mnie z hey rozumiesz

Pzdr. zaraz wracam

321akrew

Fajny Fik

Zuu

321akrew - dzięki

A oto i nowa część. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu, drodzy czytelnicy

XXII Dzieciak, sms i drugi toczeń

Popołudnie przyniosło wreszcie upragniony przez wszystkich chłód. Ludzie pracujący w szpitalu odzyskali znów energię do pracy, a cała placówka działała jak szwajcarski zegarek.
Dr Cuddy otworzyła kalendarz i spojrzała na stronę z dzisiejszą datą. Około godziny piętnastej umówione było spotkanie rady szpitala. Nie do wiary, że to właśnie na jej głowie spoczywało tyle obowiązków. Gdy znalazła się już w sali konferencyjnej, spotkanie rozpoczęło się. Jako pierwszy przemawiał pan Smith, którego monologi były wyjątkowo męczące i zdawały się nie mieć końca. Jedyną korzyścią dla Lisy było to, że mogła pozwolić sobie na odrobinę luzu. Podczas gdy jej ciało siedziało wyprostowane, a na twarzy widniała mina uprzejmego słuchacza, jej myśli tańczyły w białej sukni i wtulały się w ramiona ukochanego mężczyzny. Zerknęła na swój pierścionek. Lubiła na niego patrzeć, ponieważ dawał jej pewność, że to wszystko nie jest snem, halucynacją czy kłamstwem. To było prawdziwe.
Wzrok powędrował niżej, ku stojącej na ziemi torebce. Z najmniejszej kieszonki błyskał wyświetlacz telefonu.
- To na pewno nic ważnego – pomyślała, lecz po chwili jej ręka sama powędrowała w stronę komórki. Pod blatem stołu dyskretnie otworzyła klapkę i odczytała wiadomość.
„Jeżeli pamiętasz naszą
rozmowę o tym by nie mieszać
spraw zawodowych i prywatnych
to chyba będziesz zła.
~ Greg”
Poczuła delikatne ukłucie niepokoju.
Opcje, odpowiedz, wiadomość SMS...
„O co chodzi?”
Parę sekund później przyszła odpowiedź.
- Ty idioto.
- Słucham? – spytał zdziwionym głosem pan Smith.
- Nie do pana. Bardzo przepraszam, ale muszę teraz na chwilę wyjść. Proszę kontynuować spotkanie.

Chwila wcześniej, gabinet diagnostyczny

- Ciągle nic nie wiemy... – westchnął House, bardziej do siebie niż kaczuszek, które tępym wzrokiem wpatrywały się w zapisaną tablicę. Wyraźnie oczekiwał intensywniejszej pracy zespołu.
- Gorączka wskazuje na zapalenie –zaczęła Remy. – Nie znaleźliśmy nic w przedramieniu ani w okolicach obojczyka, więc może problem jest gdzie indziej, a ból spowodowany jest innym czynnikiem.
- Nie możemy traktować tego zupełnie oddzielnie, to jeden organizm. Wszystko musi mieć jakieś logiczne powiązanie – Taub odważył się zaprotestować.
- On ma rację. – Wtrącił się Forman.
- Dzięki.
- Totsleee... – wyraziła swoją opinię Rachel obracając w małych dłoniach model prawej półkuli mózgowej.
- Ale nie do końca. Może gorączka wcale nie jest pierwotnym objawem, a reakcją alergiczną na leki które podaliśmy w pierwszej fazie leczenia. Wtedy pozostaje nam pulsujący ból oraz to co doszło w ostatniej godzinie.
- A pogdybać możemy sobie podczas autopsji, możemy robić nawet zakłady. – Diagnosta był wyraźnie zirytowany bezsilnością jego zespołu. – Na razie mamy jeszcze żywego pacjenta, który potrzebuje konkretów. – House podszedł bliżej tablicy, otworzył zatyczkę markera, gotowy by zapisywać wyniki burzy mózgów.
- Komplikacja po operacji?
- Za późno pojawiły się objawy.
- Nowotwór?
- Naciągane.
- Rentgen jest popsuty?
- Nie, reszta zdjęcia jest wyraźna.
- To może jednak niedobór wapnia i fosforu, połączony z...
- Uszkodzenie jest miejscowe.
- Toczeń?
- Wykluczyliśmy to już... – House zmierzył wzrokiem lekarzy. – Zaraz... kto to powiedział?
Forman spojrzał na Trzynastkę, ta pokręciła głową, spojrzała na Tauba, on uniósł brwi, zerknął na House’a, Greg powtórnie spojrzał na Forman’a. Wszyscy zwrócili uwagę na Rachel.
Jej wąskie usteczka poruszyły się z największą starannością wypowiadając pierwsze słowa.
- Toceń! Tocsen! Tocen!
Na twarzy House’a pojawił się wyraz pełnego zdumienia. Wysłał ekipę, aby zrobiła rezonans magnetyczny z przekrojami co pięć milimetrów, a sam usiadł naprzeciwko Rachel. Spojrzał jej głęboko w oczy i najwyraźniej jak potrafił zaczął:
- Powiedź „Ma-ma”
Mała pokręciła stanowczo główką.
- Toceń!
- „Li-sa”?
- Toceń!
- „Ra-chel”?
- Toceń!!!

Gregory House pomimo usilnych starań nie przekonał córki do porzucenia marzeń o karierze medycznej. Z praktyki wiedział, że długo tego przed Lisą nie ukryje, napisał więc sms’a i czekał na rozwój wydarzeń...

Czekam na komentarze. Do napisania!

Klarense

No to wreszcie coś nowego napisałaś i wrzuciłaś

Cieszę się. Toczeń górą!
Życzę dużo czasu na realizowanie szaleństw weny. Może jutrzejszy pan Tadziu Cię do czegoś zainspiruje... ;D ?

Haha (\m/)

Weny do dokończenia miniaturki

paulinka11133

It's never lupus!

Świetne! Uwielbiam Rachel, jest słodka.

Zuu, pisz jak najszybciej kolejną część. Nie każ mi czekać tyle co na tą część.

Pięknie.

Zuu

Przepraszam ale wiecie szkoła i inne głupoty ...

Fajnie, bardzo się cieszę, że wam się podoba

Pozwólcie, że was teraz uściskam - wszystkich

PS. Dla niewtajemniczonych pan tadzio to nikt inny jak Pan Tadeusz (idę jutro do teatru) a Klarowe "ha ha \m/ " to objaw metallicomanii

Pzdr., dobranoc

daritta

świetne

Rachel jest słodka

I ten toczeń

Tylko nie było wgl Czejsa, tzn:

Zuu

Przepraszam ale Czesław mi wybył

Po doświadczeniach z Cameron trochę by było głupio

Chyba, że ci zależy mogą być już po rozwodzie Chase wróci do teamu

Mimo wszystko nie będzie już wielu scenek z zespołem, skupimy się na huddy

321akrew

Co do cameron, nie wydaje Ci się, że Cuddy nie jest na tyle głupia, żeby nie pomyśleć, że House nie jest na tyle głupi, żeby roznierać swoją podwładną w gabinecie, który ma przeszklone drzwi i ściane ?

Zuu

321akrew - dziękuje za komentarz.
Owszem, część z cameron najmniej mi się podoba ale miałam wtedy takiego wena

A to jest fik - wszystkie chwyty dozwolone. Mam nadzieję, że nie zaważyło to bardzo na waszej opinii o moim fiku.
PS. Ma szczelne żaluzje

Pozdrawiam wszystkich czytelników

E:
A czejs powróci na chwilkę, w wielkim stylu - specialy for daritta

agao2102

Ja jestem cichą fanką tego ficka

Ale po tej części, musze coś napisać!
Jeeej Rachel jest przesłodka. Wyobrażam sobie jak mówi Toceń

Czekam niecierpliwie na kolejną część

Zuu

agao2102 - Miło poznać

Cieszę się, że się podoba. Nowa część już niedługo.
PS. zaraz, zaraz ... to tobie zabrałam av i baner

Bardzo ładne

aśka171

Uwielbiam ten fik. Rachel taka słodka

. Kiedy następna częśc?