Pasja - utracone szczęście [Z]

Agusss

Matko! Nie było mnie dzień(może dwa) a tu co?!
Lisek się odezwał!

I to z kolejnym wspaniałym, rewelacyjnym dziełem

Jak Ty to robisz? Pytam się kolejny raz! Odpowiedz, ok?

KC

maagdaa

Matko Święta ! ;O;O;O
Lisku , umarłam, no !

Jesteś po prostu geeenialna !

Pod każdym Twoim fikiem piszę to samo , ale zatkało mnie .... emm, no i ... nie wiem.

Ten fik jest naprawdę boski !
Koniecznie ciąg dalszy proszę !

neko.md

joyjoyjoy

to było rozwinięcie zdecydowanie godne mojego ulubionego zdania

.

pasja, gniew, frustracja, seks.
Lisku, jesteś genialna.

monad

Szczerze mówiąc przeczytałam drugą część już wczoraj, ale nie miałam czasu żeby skomentować

OCH lisek

to było przepiękne. Seks drapieżny, dziki, agresywny

ale bez zbędnych opisów, bez tego co zwykle, czyli czułości i tego że to wielka nieskończona miłość

Twoją wersję mogę sobie wyobrazić jak najbardziej

tak myślałam po pierwszej części, że to się skończy seksem (chciałam żeby to się tak skończyło

) ale czegoś aż tak niesamowitego się nie spodziewałam (hehe jasne że kłamię w końcu to dzieło liska i tu się zawsze można spodziewać cudowności

).

Największym jak dla mnie plusem był koniec. To że House zachował się jak dupek, Cuddy powiedziała że go nienawidzi, a teraz będzie kłamać Lucasowi (którego szczerze nie lubię, a moja niechęć do niego rośnie z dnia na dzień

).

Jesteś moim idolem po stokroć

bo nie wiem czy CI o tym wspominałam kiedykolwiek

Cralite

Dopiero przeczytałam i muszę stwierdzić, że wszystkie dwie części tak samo boskie

Od początku było mi żal House'a i to bardzo... Wilson miał rację jak mówił Cuddy prawdę o Lucasie i muszę przyznać, że pomimo iż bardzo lubię Cuddy nie było mi jej żal.... Później kłótnia i oczywiście House triumfuje xDD Później małą zmiana i się kochają.. Przyznam się, że tu mnie trochę zaskoczyłaś, bo myślałam, że Cuddy wyjdzie wściekła i zapłakana z sali , ale tak też mi się podobało, lisku pisz dalej

Wena

lisek

Clarite

Wiem, nawet sama siebie zaskoczyłam

Ale tak musiało być, by w końcu coś nimi drgnęło

Dzięki i pisze dalej, a przynajmniej bardzo się staram

Jezuu Chryste... Monad

lisek ma łzy w oczach, uwielbiam Twoje komenty, bo wiem, że jak coś będzie nie tak, to mi to wskarzesz

i w ogóle, Jezuuu... ja nadal mam łzy w oczach, ale spoko to łzy szczęścia

Buziaczki

joyjoyjoy

ale żeby geniusz od razu, jeszcze mi bardzo daleko do naszych fiko-Huddowych geniuszy, bardzo daleko

Dzięki

Neko. Md, buziaczki za klasówkę

mango

a stół w moim wydaniu już był, a dokładniej kuchenny stół

więc nie chciałam się powtarzać

Maagda, a miałaś mnie już nie przeceniać

Agusss, ma Hilsonowa przyjaźni

Dzięki, ale ja nie wiem jak

KC

Syrlich05, no może się nawet doczekasz

Zapracowana Jakastam

Dzięki, że mimo wszystko znajdujesz czas na moje wypocinki

Pisane z kapryśnym wenem na karku.
Zadedykowane Martusi14, za to, że tak jak obiecała pisze dalej. Pięknie pisze

I dla Monad, choć nie wiem, czy się spodoba

III

- Jezuuu… House, dlaczego leżysz nagi na środku pokoju – do pomieszczenia wszedł niczego nieświadomy Wilson. Był zniesmaczony i przerażony. – Nie! Wiesz, chyba jednak nie chce wiedzieć – dodał widząc, że diagnosta zbiera się na odpowiedź. Greg wywrócił oczami.
- To taka moja kontynuacja „porannej chwili chwały” – wyjaśnił. Uśmiechał się od ucha do ucha widząc skonsternowanego przyjaciela.
- House, błagam, oszczędź mi tego – wydukał, udając się w stronę łazienki.
- Ale tym razem wersja jest nieco ciekawsza – specjalnie podkreślił ostanie słowo.
- Ok. Mów, ale pozwól, że zostanę w pobliżu łazienki i serio, oszczędź mi szczegółów – James był taki słodki, gdy próbował być zabawny.
- Cuddy! – odpowiedział w największym skrócie. Jimmi wlepiał w niego te swoje cudownie brązowe oczy i czekał na ciąg dalszy.
- Co Cuddy? – ponaglił diagnostę.
- Zdecyduj się, miało być bez szczegółów – House po raz kolejny wywrócił oczami.
- Upiłeś się? – Wilson nie spuszczał z niego wzroku.
- Niestety, nie aż tak bardzo – westchnął.
- Upiłeś Cuddy? – onkolog powoli tracił cierpliwość.
- Wyglądała na trzeźwą, ja trochę mniej. Ale to ona się na mnie rzuciła, dosłownie – jego zadowolona mina mówiła sama za siebie.
- Boże, masz siny policzek – James zbliżył się do przyjaciela.
- No przecież ci mówię jak było – diagnosta bezwładnie opadł na fotel.
- Czyli coś się stało? House? Nie chcesz mi powiedzieć, że spałeś z Cuddy? – pytania Jimmiego mnożyły się w zastraszającym tępie. Greg tylko siedział i uśmiechał się głupkowato. – Co w tym takiego śmiesznego? – zapytał zdenerwowany.
- Właśnie wyobrażam sobie Cuddy tłumaczącą się przed Lucasem – jak on uwielbiał mieć nad wszystkim kontrolę. Jimmi złapał się za głowę.
- Czyli jednak… Co zrobisz? – zapytał bojąc się odpowiedzi.
- A jak myślisz? – oczy diagnosty rozbłysły.
- Wiesz, że jestem twoim przyjacielem i zawsze będę po twojej stronie, ale błagam House, nie rób nic głupiego. To naczy nic głupszego niż do tej pory – wbił w niego błagalne spojrzenie.
- A co może być głupszego od przespania się z własną szefową i dziewczyną byłego przyjaciela w jednej osobie – wzruszył ramionami.
- Jeśli faktycznie stało się to, co się stało… House, to najlepszy dowód na to, że miałem rację – twarz Jimmiego momentalnie się rozpromieniła. – Ona bez wątpienia coś do ciebie czuje – niestety przyjaciel nadal się nie odzywał. – Schrzanisz to, prawda? – mina Wilsona momentalnie zrzedła. Diagnosta odwrócił wzrok.
- To zależy od niej – wyjaśnił nie patrząc mu w oczy.
- Musisz jej pomóc. Sama sobie z tym nie poradzi – James zamierzał zrobić wszystko, by ta historia skończyła się tak jak powinna.
- Jeśli odprawi Lucasa, przemyśle to – dodał wstając z kanapy.
- A jeśli nie… - onkolog wyglądał na coraz bardziej przejętego.
- To zrobimy to po mojemu – puścił oczko w stronę przerażonego przyjaciela.

- Umm… tak Lucas, wykład jak wykład – odpowiedziała udając się do łazienki.
- Czyli żadnych fajerwerków? – zapytał myśląc, że jest zabawny. Lisa omal się nie zakrztusiła. Po tym co się stało do tej pory miała kolorowe światełka przed oczami.
- Jak mała? – gwałtownie zmieniła temat.
- Czy coś się stało? Wydajesz się być nieco podenrwowana – Lucas drążył niebezpieczny temat.
- Skąd. Jestem po prostu zmęczona – wyjaśniła zatrzaskując drzwi.
Szum wody, cisza i spokój. Tego teraz potrzebowała. Nie miała pojęcia co będzie dalej. Była rozdarta. Zła na siebie i wściekła na House’a. Strużki wody spływające po jej ciele nie przynosiły oczyszczenia. Nadal na każdym kawałku swojej skóry czuła jego miękkie usta. To było jak cudownie zły sen. Ale ona nie mogła sobie na to pozwolić. Wolała wmawiać sobie, że to wina przeklętej chemii, że to wszystko przez niego, a ona stała się tylko jego kolejną ofiarą. Współwinną zbrodni, ale ofiarą. Nie mogła pozwolić mu wygrać. Nie teraz, po tym jak ją upokorzył. Miała poważny problem i to nie tylko z tym co powinna teraz zrobić, ale przede wszystkim z tym, co on może zrobić. Miał ją w garści. Mógł w każdej chwili wparować do ich pokoju i dumnie ogłosić, że właśnie ją przeleciał. Wyobraźnia już malowała jej tę scenę przed oczami.
- Boże, ale ja jestem głupia – powiedziała sama do siebie. Nie miała odwagi, by powiedzieć Lucasowi, co się stało. To mógł być przecież tylko wypadek przy pracy, incydent bez znaczenia, zwłaszcza dla House’a. Może on tylko chciał się zabawić albo coś jej udowodnić i zwyczajnie odpuści. A jeśli ona przyzna się Lucasowi to ten na pewno odejdzie i znów zostanie sama. Ale, czy miała prawo do tego, by go okłamywać. W tej chwili przypomniały się jej słowa Wilsona, że wszyscy będą cierpieć. Wszystko znów zależało od tego pozbawionego uczuć drania. Na dodatek zdawała sobie sprawę z tego, że przyjdzie jej samotnie stoczyć tę walkę. Musiała spojrzeć detektywowi w twarz i udać, że nic się nie stało. A co gorsza zdawała sobie sprawę z tego, że prędzej, czy później będzie musiała i jemu spojrzeć prosto w oczy i powiedzieć, że to nie miało znaczenia. Myśli kołatały się jej w głowie nie dając chwili wytchnienia. Podjęła decyzję.
- Nie zniszczy mojego szczęścia. Tym razem mu się nie uda. Już nigdy więcej – mówiła sama do siebie nie zdając sobie sprawy z tego, że ktoś jest w łazience.
- Lucas to ty? – zapytała przestraszona.

OLA336

pierwsza

Mogę mieć głupie pytanie?

*nikt nie protestuje*

Ok, a więc Wilson wszedł do pokoju a tu nagi House?

Tak? i Wilson zniesmaczony i przerażony tak?*w sumie nie wiem czym ale nich mu będzie*

House opada na fotel tak? A gdzie jest tekst np.:”House przyodział coś na siebie”? chyba nie chcesz mi powiedzieć, że przez całą rozmowę z Wilsonem mój Greg był nago?

Ok, czepiam się

Wspaniale jak zawsze,genialnie jak zawsze, bosko jak zawsze, cudownie jak zawsze

ale kto wszedł do łazienki?

coolness

Najpierw błędy.

martusia14

Cralite

Wysłałyśmy posty jednocześnie xD Ja - swoją wcześniejszą odpowiedź ty ficka xD
I znowu bosko

Rozmowa House'a i Wilsona przecudownie ci wyszła

Od razu sobie to wyobraziłam i do tej poru się uśmiecham xD I trzymam kciuki, żeby to House z pomocą Wilsona wygrał tą bitwę

Wena

neko.md

czarodziejka

Lisku piękne

!
Kiedy Cuddy wreszcie uświadomi sobie, że tylko z jedną osobą może być szczęśliwa?

Sarusia

mazeltov

Kolejna cudowna czesc:) rozmowa willson i House swietna

pisz jak najszybciej kolejna czesc

[E]LIZA

Chciałam coś zacytować, ale zrezygnowałam, bo musiałabym skopiować całość

Oczywiście najlepsza była rozmowa House'a z Wilson'em xD Wizja "nieogarniętego" (

) Greg'a dosłownie mnie rozwala

:zauważa, że szczerzy się do monitora: ups!

Fajnie też poprowadziłaś przemyślenia Cuddy : " Nie miała pojęcia co będzie dalej. Była rozdarta. Zła na siebie i wściekła na House’a. Strużki wody spływające po jej ciele nie przynosiły oczyszczenia. Nadal na każdym kawałku swojej skóry czuła jego miękkie usta. To było jak cudownie zły sen. Ale ona nie mogła sobie na to pozwolić. Wolała wmawiać sobie, że to wina przeklętej chemii, że to wszystko przez niego, a ona stała się tylko jego kolejną ofiarą." - Świetne

Ciekawa jestem, jak do całej tej sprawy podejdzie House... Wstawiaj szybko kolejną część :-)
Buziak dla Ciebie ;*

sylrich05

czekam na cd

Agusss

LISKU!!!!!! Wychwalam Cię pod niebiosa!!

HILSON!! Pięknie go normalnie napisałaś!! xD Wspaniale!

Nie potrafię się opanować xD Ślinię się do komputera

Nie no ja już nie potrafię wiecej napisać

KC!

maagdaa

Ja Cię nie przeceniam !

Sama prawda

Cudowna część i nic Ci już więcej nie powiem, bo jak zwykle nie wiem co

Lisku, wiesz, że czekam niecierpliwie na ciąg dalszy ?!

monad

Za dedykację bardzo bardzo bardzo dziękuję

i się polecam na przyszłość

A co do części, to jak tylko zobaczyłam że jest coś nowego to chciałam Wilsonka

No i mam

Trochę mi Wilsonek był za spokojny jak na moją wizję, ale poza tym sympatycznie, choć również zauważyłam brak sceny pt: "House się przyodziewa"

A końcówka sceny Wilson & House ....

mazeltov

lisku kiedy kolejna czesc

OLA336

lisek

Ps. Czy ktoś widział mojego zaginionego wena? Proszę o kontakt

Dzięki za wszystkie miłe słowa, uwielbiam was

Mazeltov, Olu

To wy motywujecie mnie do pisania

Nawet bez wena

Więc wyszło, jak wyszło

IV

- Nie zniszczy mojego szczęścia. Tym razem mu się nie uda. Już nigdy więcej – mówiła sama do siebie nie zdając sobie sprawy z tego, że ktoś jest w łazience.
- Lucas to ty? – zapytała przestraszona.

- A spodziewałaś się kogoś innego? – odparł zdziwiony.
- No skąd. Po prostu mnie przestraszyłeś – mówiła czując, że za chwilę zwariuje.
- Rachel już śpi – zagadał tonem nie pozostawiającym wątpliwości, co mu chodzi po głowie. Lise zamurowało. Stała jak wryta i zastanawiała się, czy jest stąd jakieś wyjście awaryjne.
- Lucas, ale mówiłam ci już, że jestem strasznie zmęczona. Idź już spać i nie czekaj na mnie – starała się przybrać łagodny ton. Zawiedziony mężczyzna potulnie opuścił pomieszczenie i udał się samotnie w kierunku sypialni. - Zaczęło się – pomyślała. - Pierwsze kłamstwo, a raczej wymówkę mam już za sobą. Tylko co będzie jutro? Pojutrze? Co będzie dalej…? Po co on tu w ogóle przyjechał? Chyba tylko po to, by obrócić moje życie w piekło – myśli mnożyły się w jej głowie w zastraszającym tępie. Tego wieczoru nie wróciła już do swojego łóżka. Nie mogła. Spojrzała na śpiącego Lucasa i zwyczajnie nie potrafiła położyć się obok niego, udając, że nic się nie stało. Wybrała kanapę.

- Gdzie idziesz? – zapytał Wilson przewracając się na drugi bok.
- Pobiegać – odparł wywracając oczami.
- Jest środek nocy – zauważył przenikliwy przyjaciel.
- Nie dziwi cię fakt, że idę pobiegać, ale za to dziwi cię pora? – posłał mu kpiące spojrzenie.
- Dziwi mnie fakt, że zamierzasz się zakraść do jej pokoju – na twarzy James’a zagościł zwycięski uśmieszek.
- Skąd ci to przyszło do głowy… - diagnosta z początku zamierzał się tłumaczyć, ale w końcu odpuścił. – No co. Ciekawi mnie, czy są razem?
- Przecież są razem – onkolog wzruszył ramionami.
- Wiesz o co mi chodzi.
- Nikt nie wie o co ci chodzi – westchnął przeciągając się leniwie. – House! – krzyknął wybudzony ze snu Wilson, ale niestety odpowiedziały mu już tylko zatrzaskujące się drzwi.

Szedł pewnie korytarzem rozglądając się na prawo i lewo. Upewniwszy się, że nikogo oprócz niego tam nie ma, powoli zbliżył dłoń do klamki.
- Cała ona – pomyślał, gdy okazało się, że drzwi są otwarte. – No tak, już lepiej zostawić otwarte niż schować klucz pod wycieraczką – pokiwał głową. W pokoju było ciemno. Adidasy sprawiały, że poruszał się prawie bezszelestenie. – Dobrze, że nie przysłałem tu Wilsona na przeszpiegi, w tych swoich lakierkowanych pantoflach obudziłby nawet niedźwiedzia pogrążonego w zimowym śnie – uśmiechnął się sam do siebie. Stopniowo przesuwał się w wiadomym kierunku. Sam właściwie nie wiedział po co to robi, co chce zobaczyć? Albo czego raczej nie chce zobaczyć. Serce waliło mu jak oszalałe. Wsłuchiwał się w dzwięki za drzwiami sypialni, ale na szczęście nie słyszał żadnych jęków. Nic nie słyszał. Odetchnął z ulgą. Jednak nie byłby sobą, gdyby nie zaryzykował. Po prostu musiał nacisnąć drugą klamkę i zajrzeć do środka. Ledwo wsunął tam swoją głowę, gdy poczuł na sobie obce spojrzenie i bardzo silne szarpnięcie. Nim się zorientował już stał w salonie.
- Czy ty chcesz mnie zabić?! – warknął łapiąc się za serce.
- Zawał to zbyt łagodna śmierć jak dla ciebie – szeptała przez zaciśnięte zęby. – Co ty tu do jasnej cholery robisz?!
- Wilson chciał pożyczyć krem do rąk, a ja niestety nie używam. Ale byłem pewny, że ty tak więc postanowiłem zajrzeć i zapytać – wyglądał jak uosobienie niewiniątka.
- Nie zajrzałeś, a zakradłeś się. I jestem pewna, że nie po krem dla Wilsona – wbijała w niego swoje gniewne spojrzenie.
- Nie wierzysz, że Wilson używa kremu do rąk? – zrobił zszokowaną minę. Wywróciła oczami. - Chyba nie myślisz, że chciałem go pożyczyć dla siebie? - zapytał z przerażeniem w głosie.
- House, wynocha z mojego pokoju! – nie zamierzała dłużej rozważać kwestii kremu.
- Uspokój się, bo obudzisz swojego kochasia – parsknął wyraźnie rozbawiony. – Hej, ale skoro on jest tam, a ty jesteś tu… - spojrzał na posłanie na kanapie, a jego głupkowato wyszczerzone zęby mówiły same za siebie. W tej chwili usłyszeli w oddali jakiś szelest. Spojrzeli po sobie przerażeni jak jeszcze nigdy. Poziom adrenaliny jaki sobie w tej chwili zaserwowali mógł zabić słonia. House nie wiedział, czy ma uciekać, czy zostać i zobaczyć na żywo wersję filmu pod tytułem „Cuddy rzuca Lucasa” albo raczej „Lucas rzuca Cuddy”. Lisa natomiast postanowiła przejść od razu do działania i pchnęła Grega na kanapę.
- Nakryj się kocem – poleciła rozglądając się nerwowo w poszukiwaniu miejsca, z którego dochodzi dziwne zgrzytanie.
- Ale mi nie jest zimno – westchnął odzyskując utraconą przez chwilowy stres jasność myślenia.
- Lucas to ty? – zapytała zmieszna.

OLA336

Mój Lisek nie ma wena?

Przepraszam, ja nie chciałam poganiać

Teraz jest mi strasznie głupio

Wybaczysz mi?

Bez wena i tak jest pięknie i ciekawie

House i jego buty Nike Shox

też mam takie

Naprawdę są bezszelestne

Tylko błagam, nie pytajcie w jakich okolicznościach to odkryłam

Lucas robiony w konia

Boże jak mi się to podoba

Piszę jedna ręką więc mój komentarz nie będzie zbyt długi za co również przepraszam

Tak się zastanawiam czy Lisek przeczytał moje wcześniejsze pytanie ale ja już może lepiej nic nie napiszę. Kocham i było świetnie