Pasja - utracone szczęście [Z]

lisek

Co prawda teraz pojawia się mnóstwo fików o podobnej tematyce, ale postanowiłam zaryzykować. Oglądając szósty sezon wszystko było w porządku do 6x07. Potem niestety……

Więc postanowiłam napisać swoją wersję historii, począwszy właśnie od 6x07. Piszcie, co myślicie, czy warto ciągnąć to dalej i czy czasem nie mamy tu już za dużo tych naszych „Luddowych” wersji

Ps. Oczywiście przepraszam za długość

Treść chyba trochę nie w moim stylu, ale ocenicie sami

Pasja - utracone szczęście [NZ]

I

Niewiedza była błogosławieństwem. Dopóki o niczym nie wiedział wszystko było w porządku. Po powrocie z Manfield zrozumiał, że jego życie może być całkiem przyjemne. Odzyskiwał dawną wolę walki. Genialny umysł i wredny charakter budziły się na nowo do życia. Wszystko układało się po jego myśli. Miał to, czego potrzebował. Ukochaną medycynę, do której powoli powracał, śniadania Wilsona w lodówce i piękną brunetkę w zasięgu ręki. Albo raczej w zasięgu wzroku. Przynajmniej na razie. Nie, żeby nie planował niczego więcej. W końcu zrozumiał, że łączy go z nią coś więcej niż tylko halucynacja. Stopniowo docierał do niego fakt, że to jedyna kobieta przy której czuje się naprawdę zabawnie. Tylko niestety, jemu szczęście po prostu nie było pisane. Moment poznania okrutnej prawdy miał wyryć mu się w pamięci już na zawsze. Dla niej był w stanie tak wiele poświęcić. Może nawet mógł spróbować się zmienić. Ale niestety, nie wyszło tak, jak zaplanował. Chciał ją oczarować i uwieść. Pragnął jej. Od momentu owych halucynacji z każdym dniem coraz badziej. Wbrew swojemu samolubnemu charakterowi chciał zrobić coś dla drugiej osoby. Dla niej. Był gotów nawet zaopiekować się jej córką, by mogła wyraźniej dostrzec to, co od kilku dni próbował jej powiedzieć. I wtedy stało się najgorsze. Skłamała, a on zbyt szybko i brutalnie poznał bolesną prawdę.

- House… - usłyszał zmieszanie w jej głosie, gdy wchodził do środka.
- Witaj – pojawił się dziwnie znajomy głos.
- Cześć Lucas – odpowiedział z całych sił starając się ukryć rozczarowanie.
- Niezręcznie wyszło – dodał mężczyzna z dzieckiem na rękach.

W tym momencie dotarło do niego, co tak naprawdę się stało. Wiedział już, że ją stracił. Nie pomogła ani głupia mina Lucasa ani jej wyraźne zażenowanie. Nic nie było w stanie złagodzić tego bólu, który zabijał go od środka. Wyszedł, przeklinając się w duchu, że znów próbował się dla kogoś zmienić. Już dawno temu będąc ze Stacy zrozumiał, że to nie ma sensu. W tej chwili miał już pewność, że na zawsze pozostanie zimnym draniem nie liczącym się z uczuciami innych. Teraz wiedział, że zwyczajnie nie warto. Wrócił do pokoju i wypił kilka drinków. W genialnym umyśle rodził się plan zemsty. Skoro on nie mógł być szczęśliwy, dlaczego inni mieliby być? Zyskał nowy cel. Spychana w ciemne zakamarki umysłu osobowość wrednego drania wybudziła się ze zdwojoną siłą. Nienawidził jej, jego i nienawidził siebie. Wyobraźnia podsuwała mu nieznośne obrazy dwojga kochanków. Jej i beznadziejnego detektywa. Nie mógł tego znieść. Opróżniał kolejne szklaneczki wisky. Niestety paskudne wizje nie znikały. Widział jego dłonie błądzące po jej ciele, jego usta całujące jej rozkosznie kuszące wargi. Zrobiło mu się niedobrze. Niestety nie dotarł do łazienki. Upadł tuż obok fotela, na którym oddawał się samotnej alkoholowej libacji. Tak zastał go Wilson.

- House?! – głos przyjaciela brzmiał jak stado dzikich bawołów biegnących po wykafelkowanej pustyni.
- Jezzuuu… jesteśmy na safari – wydukał ledwo łącząc sylaby w zdania.
- Coś ty najlepszego zrobił? – James rozłożył ręce w geście bezradności. – Za dwie godziny masz wykład. Cuddy cię zabije jak się tam nie stawisz – próbował postawić na nogi pijanego diagnostę.
- Nawet nie zauważy, że mnie nie ma – spuścił wzrok.
- Co ty do cholery wygadujesz? – Wilson nie mógł zrozumieć. - Przecież na tym wyjeździe miałeś udowodnić Lisie, że się zmieniłeś, że dorosłeś do związku… - onkolog był naprawdę wściekły.
- Czyli tobie też nic nie powiedziała? – Greg opadł bezwładnie na łóżko. – Spotyka się z Lucasem – słowa ledwo przechodziły mu przez gardło.
- Co ty mówisz? Skąd takie przypuszczenia? – Jimmi wyglądał na mocno zszokowanego.
- Był u niej w pokoju. To on opiekował się małą, a w nocy pewnie zajmował się mamusią – przez jego głos przedzierała się zazdrość i złość. Wilson pierwszy raz w życiu nie wiedział, co mu powiedzieć. W końcu sam namawiał przyjaciela, by otworzył się przed nią, by po raz ostatni zaryzykował, by spróbował być szczęśliwy. A teraz do końca życia sobie tego nie wybaczy. Widział to cierpienie w jego błękitnych oczach. Zżerało go bezkresne poczucie winy. Patrzył jak House spojony alkoholem i trawiony bólem powoli zasypia. Nie czekając ani chwili dłużej ruszył do pokoju numer 301.

- Chciałem porozmawiać – zwrócił się kobiety otwierającej mu drzwi.
- Wejdź – zaprosiła go do środka.
- Na osobności – podkreślił wymownym tonem.
- Zabiorę małą na spacer – zaproponował młodszy mężczyzna czując na sobie groźne spojrzenie onkologa.
- Długo się z nim spotykasz? – James przeszedł do natarcia zaraz po wyjściu spłoszonego Lucasa.
- To chyba nie twoja sprawa? – oburzyła się Lisa.
- Nic nie rozumiesz – onkolog ukrył twarz w dłoniach. – Od chwili, w której namówiłem go, by zrobił pierwszy krok w twoją stronę… to jest moja sprawa – spojrzał na nią z wyrzutem. – Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Byłem pewny, że ty też coś do niego czujesz – mówił nie spuszczając wzroku z jej zakłopotanych oczu.
- James, ja w końcu pragnę ułożyć sobie życie. Chce być zwyczajnie szczęśliwa – zaczęła się tłumaczyć.
- Ale dlaczego Lucas? Kochasz go? – niestosowne pytanie zawisło w powietrzu.
- Potrzebuję stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa. Ja i Rachel – zignorowała jego pytanie.
- Popełniasz błąd – dodał wstając z kanapy.
- Nie masz prawa mnie oceniać. – Kobieta momentalnie podniosła głos.
- Nie odpowiedziałaś na proste pytanie – posłał jej kpiące spojrzenie. – Nie będziesz szczęśliwa. House już cierpi, ale nie martw się, twój Lucas będzie cierpiał jeszcze bardziej, gdy uświadomi sobie, że był tylko ucieczką, namiastką, lekiem na twoją samotność i strach przed związkiem z jedynym człowiekiem, którego naprawdę kochasz – wyrecytował na jednym oddechu. – Znów nic nie mówisz – spojrzał na jej zszokowaną twarz. Prawda bywała okrutna, a słowa potafiły ranić.
Wiedziała, że Wilson stanie po jego stronie, ale nie spodziewała się, że tak gwałtownie odwróci się od niej. A ona tylko pragnęła odrobiny ciepła i czułości. Wiedziała, że House jej tego nie zapewni. Musiała zaryzykować. Przecież miała już czterdzieści lat i niewiele czasu, by zbudować swój wymarzony świat. Chciała stąd uciec. Spakować się i wyjechać. Niestety do końca wspólnej konferencji zostały jeszcze dwa dni.

Na sali wykładowej panowało ogromne zamieszanie. Kolejny wykład był już opóźniony o prawie godzinę.
- Przepraszam, czy to nie lekarz z pani szpitala miał dawać ten wykład o chorobach zakaźnych? – zwrócił się do mocno zdenerwowanej Lisy jeden z głównych organizatorów zjazdu.
- Tak, ale na pewno zaraz się zjawi – Cuddy aż gotowała się w środku. Oczywiście musiał sobie z nią pogrywać.
- Czy wykład został odwołany? – odezwał się w końcu jakiś znieciepliwiony lekarz. Pan Okonor spojrzał na administratorkę PPTH z wielkim wyrzutem. Lisa zacisnęła zęby i pewnym krokiem ruszyła w kierunku pokoj 315. Droga do niego była drogą przez mękę. Z każdym kolejnym krokiem traciła pewność, z którą zamierzała przekroczyć próg jego pokoju. Nie chciała go widzieć, a tym bardziej nie chciała z nim rozmawiać. Niestety musiała zmierzyć się z jednym i drugim. Zapukała. Nikt nie otwierał. Nie zamierzała pukać po raz drugi. Wdarła się do środka. Gdy zobaczyła go rozwalonego na kanapie ze szkaneczką wisky w ręce, cała agresja, która zbierała się w niej od dłuższego czasu wybuchnęła ze zdwojoną siłą.
- Ty pieprzony kretynie! – krzyczała zbliżając się do niego na niebezpieczną odległość. House powoli uniósł wzrok. Zatrzymał go w okolicy biustu pani dziekan i uśmiechał się szydersko.
- Mówisz więc, że ciocia Patty i Selma znalazły sobie wujka, który się nimi opiekuje? – w sumie bardziej stwierdził niż zapytał.
- Od godziny miałeś wygłaszać swój wykład – jej oczy były takie gniewne, gdy w końcu w nie spojrzał.
- Każdy ma prawo do chwili zapomnienia i relaksu – w tej chwili ponownie napełnił pustą już szklankę.
- Gdzie Wilson? – zapytała zabierając mu trunek z przed nosa.
- Jeśli liczysz na trójkącik powinnaś najpierw zapytać swojego kochasia, czy nie ma nic przeciwko? – w jego oczach dostrzegła przeszywającą obojętność.
- Daj mi ten cholerny wykład. Ty w tym stanie nie nadajesz się już do niczego – ściszyła głos. Wyrzuty sumienia powoli dawały o sobie znać.
- Nie potrzebuje niańki – specjalnie zakcentował ostatnie słowo.
- Lucas nie jest moją niańką – wyjaśniła, choć na początku wcale nie zamierzała się tłumaczyć.
- Wiem, co mówię ja też mam takie nańki – jego oczy rozbłysły. – Przychodzą do mnie co wieczór – zamierzał zadawać cios za ciosem.
- Nie zranisz mnie w ten sposób – skłamała. Bolało i to bardzo. Nie powinno, bo przecież nie miała do niego żadnych praw. Skreśliła go ze swojego życia, gdy zmarnował swoją 832 szansę. Obdarzył ją kpiącym spojrzeniem. Znał ją, widział w jej oczach ból. Jednak on cierpiał o wiele bardziej więc stwierdził, że ona też powinna.
- Ten dzieciak nie jest dla ciebie. Nie dorasta ci do pięt. Zobaczysz, w końcu znudzi go seks ze starszą laską i znów zostaniesz sama. Lucas próbuje poznać jak to jest być dorosłym. Bawi się z tobą w dom, ale ten Ken nie jest dla ciebie moja Barbi – wstał z kanapy z butelką wisky w ręce.
- Nie zniszczysz mojego szczęścia nie pozwolę ci na to! – krzyczała, ale nie potrafiła zagłuszyć jego słów, które przed chwilą usłyszała. Potafił ranić, a co gorsza umiał rozbić jej pewność siebie. Bała się, że ten spojony alkoholem idiota może mieć rację. – Nie! Nie pozwilę ci na to! Lucas mnie kocha – mówiła, jakby próbując bardziej przekonać siebie niż jego. Uśmiechał się bezczelnie. Patrzył na jej unoszące i opadające piersi. Jej oddech z każdą chwilą przyspieszał.
- To w końcu jest niańką, czy dziwką? – zapytał zatapiając wzrok w jej błyszczących oczach. Była wściekła i rozpalona. Na odległość czuł galopujące bicie jej serca. Jej zaciśnięte dłonie nagle się rozluźniły. Wyrwała mu z ręki butelkę z trunkiem, który z całych sił rzuciła na przeciwłegłą ścianę. Szkło rozbitej butelki rozsypało się po całym pokoju, a złoty płyn powoli ściekał ze ściany. House’a zamurowało. Chyba osiągnął swój cel. Cuddy starciła panowanie nad sobą. Miała łzy w oczach, ale nie płakała. Przez moment się zawahał. Zrobiło mu się jej żal, ale zaraz przypomniał mu się jego widok w jej pokoju. Ona nie miała żadnych wyrzutów więc i on nie powinien.
- A może on jest nańką, a ty jego dziwką? – dodał popychając ją na drzwi. Cuddy poczuła dziwne ukłucie w okolicy serca, a on piekący ból na prawym policzku. Wszystko trwało kilka sekund. Alkohol i złość, którymi był trawiony dodawały mu odwagi. Jego błękitne oczy zatapiały się w jej, teraz już lekko czerownych i pełnych bólu. Bezczelnie złapał ją za pierś.
- Zawsze możesz mieć nas obu. Ja potrafię się dzielić – mówił tak ozięble jak jeszcze nigdy się do niej nie zwracał. Kolejny cios i kolejny. Lisa rozpłakała się na dobre. Uderzała, gdzie popadnie. Najpierw w twarz, później w okolice jego trosu. Woń pasji i alkoholu mieszały się w powietrzu tworząc mieszankę wybuchową.

OLA336

OMG! I mnie zatkało. Pozytywnie rzecz jasna. Jak opadną ze mnie emocje to zrobię „edytuj” ale z całą pewnością jestem na TAK!

KOCHAM

I POZDRAWIAM

A więc robię edytuj i…
Przepraszam, że dopiero teraz ale się położyłam i zasnęłam

Biedny Greg

Pomimo tego, że to on obraził Cuddy to jakoś mi go bardziej szkoda*Biegne i go przytulam, po drodze krzyczę: „Mój ci on!” czy jakoś tak

* Bo to jej wina

Powinna bić się w pierś i powtarzać: „Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina” (Biła ale nie tą osobę co trzeba

) i Wilson jakie nowe posiada wcielenie

Broni mojego kochanego, skrzywdzonego House’a

(Jimmy dziękuję!

) No i świetnie, moje serce się raduje, że lisek napisał coś nowego, pięknego i jak zwykle świetnego!

[E]LIZA

Ajć, ajć, ajć i jeszcze raz ajć!!! Wiesz, jak się ucieszyłam na widok, że zaczęłaś coś nowego?

A początek jest dosłownie genialny! Szybko pisz kolejną część, bo pierwsza bardzo mnie zaintrygowała

Znowu jestem pod wrażeniem pomysłu. Twoja twórczość powala na kolana i nie pozwala wstać. Boskie!

Buziaczki dla Ciebie, weny! :-)

martusia14

Teraz to mi serce wali jak oszalałe oraz mam gęsią skórkę.
Lisek moja mistrzyni jesteś niesamowita

neko.md

Lisku!
Kocham twoje fiki za takie framgmenty...

mazeltov

kochany Lisku jak dobrze ze znowu cos napisalas. Ja wiem ze nie bylo cie tylko kilka dni, ale juz tesknilam za twoim geniuszem w nowych postach.

Widze ze teraz wszyscy piszac odnosza sie do 6 sezonu, moze to i dobrze.
A co do bohaterow to nie sadzilam ze Cuddy moze sie az tak wkurzyc a House przejsc samego siebie w swoich wrednych komentarzach. Podoba mi sie i to bardzo czekam na next part

coolness

Na wstępie. Bardzo się cieszę z twojego kolejnego ficka, nawet się oderwałam od nauki i pewnie jutro zawalę kolejną klasówkę, ale cóż... ffy ważniejsze

Trochę się poczepiam.

neko.md

monad

OJĆ! OJĆ! OJĆ! OJĆ! OJĆ!
Jak ja bym chciała coś takiego zobaczyć! Wreszcie mają życie w sobie. Wilson i Cuddy i House!!!
Jak tylko zobaczyłam, że pojawił się nowy fik by lisek od razu mi serce zabiło mocniej. Nie rozczarowałam się jak zwykle

Taka wersja mi odpowiada, o wiele bardziej niż ta rozlazła telenowela którą nam niestety zafundowali w serialu. Nawet te rękoczyny na końcu były świetne

Wreszcie się coś dzieje.
House topi smutki w alkoholu przy czym pozostaje chamskim dupiem jakiego kochamy, udając że nie zależy mu na Cuddy. A potem prosto w twarz rzuca jej całą prawdę (nie będę cytować bo wiadomo o jaki fragment chodzi

). A potem Cuddy totalnie wyprowadzona z równowagi. Brawo lisek !!!
I Wilsonek, który nie jest obojetny na to co się dzieje, ale broni Housa i to z jaką żarliwością !!!

A na końcu mały błąd

Sarusia

TAK! Właśnie takiej akcji mi brakowało w ostatnim odcinku! Tam wszystko było spokojne, leniwe, mdłe, nijakie... a tutaj pasja, kłótnia, bójka... TAK!

Treść jest świetna. Właśnie tak zachowałby się House, którego znam. Jest świnią, bo obraża Lisę, ale jest sobą. Celnie dobiera uwagi, wie, gdzie uderzyć. A ona, mimo że zraniona, ciągle walczy i również jest sobą.
Dzięki, Lisku, za przypomnienie mi za co ich kocham.

Błędów się kilka trafiło (głównie braki przecinków i ogonków), ale nie wpłynęły na odbiór tekstu. Fabuła całkowicie mnie wciągnęła.

Cieszę sie, że to dłuższy fik. Gdyby się pokłócili a na końcu zeszli, byłoby wręcz banalnie. A tutaj akcja pięknie, stopniowo się rozwija.

Weny na kolejne części!

Ściskam,
S.

lisek

Aaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nie wierze, spodobało się

Jejku nawet nie wiecie jak się wahałam, czy wrzucić, całe dwa dni

Bałam się, że przesadzę właśnie z tym mocnym zarysowaniem postaci, ale bardzo mi zależało, żeby zrobić wyraźnie kontrastującego z tym, co teraz oglądamy. Marzy mi się barwny Wilson i mocne Huddy i stąd to wszystko. Druga część już jest

Myślę, że będzie jutro, znów mam obawy przed wrzuceniem i chyba muszę się z tym przespać, że tak powiem

A ciąg dalszy to równia pochyła będzie

No dobra teraz najważniejsze

Oluś

wyspana?

kocham Cie za to, że tak kochasz naszego House'a

No jesteś cudowna, ale wierz mi my kobiety tak mamy, nawet zimnych drani nam żal

Ps. Uwielbiam Cię

Elizko moja kochana, zdajesz sobie sprawę, że przez takie komentarze tuczysz liskowego wena, a jak widać po ilości moich fików i tak już ma nadwagę

I żadnego padania na kolana moja ulubiona poetko

Martuś14

jak to dobrze mieć kogoś, kto bezbłędnie odczytuje moje przesłania

Czy już wspominałam, że kocham Twoje komenty

Tak, to tylko tak przypominam

Neko.md, ale Cuddy to nie bokserka

Może House jakoś z tego wyjdzie

Dziękuję za tyle miłych słów

Buziaczki

Mazeltov

Stęskniłaś się? O jej lisek rozpływa się

Cieszę się, że Ci się podoba

Jakastam

moja niepisana betka już poprawiam

Jej i tyle miłych słów

Dzięki

Neko.Md

żadnego mi tu zwalania klasówek

Monad, boże jesteś boska, tyle serduszek

Jej, szczerze to bałam się trochę Twojej opinii

Ale jestem w siódmym niebie

Podobnie jak Martusia wyłapałaś wszystko, co chciałam pokazać

Dziękuję

Czyli tęsknimy za tym za tym samym

A błąd jasne, że masz rację

EDIT.
Sarusia

Łał, dawno nie miałam od Ciebie tak pochwalnej opinii

Jejku, a pomyśleć, że miałam tego nie wrzucać

Dziękuję Ci z całego serducha

A wen się przyda, bo właśnie, jak zauważyłaś łatwo zrobić z tego coś banalnego, a tego chciałabym uniknąć

czarodziejka

Lisku i ty się jescze wahałaś !? To jest boskie

Genialne, odzwierciedla to co sama chciałabym ujrzeć w serialu.

Wogóle kocham twoją twórczość

I mi się bardzo podoba Wilsonek

i to jak bierze sprawy w soje ręce ;D

Fantastyczne jest ;*

sarah_amelia

Lisku!!

Tego nam było trzeba.

Tego żaru, tego "coś", co czyniło Huddy czymś pięknym.

joyjoyjoy

kurczę...
to jest COŚ. coś innego od innych 'luddy' .
to jest takie, jak być powinno.

"Woń pasji i alkoholu mieszały się w powietrzu tworząc mieszankę wybuchową."
to zdanie przebija wszystko, co dotychczas czytałam.

kurczę lisku! genialnie !

lisek

Czarodziejka, Sarah_Amelia

po prostu nie wiem, co powiedzieć, wiem robię się nudna, ale takie komplementy, dzięki

joyjoyjoy, witaj

no to teraz rozwijam Twoje ulubione zdanie

Tym razem krótsze, by Was nie zanudzić

To takie rozwinięcie ostatniego zdania z porzedniej części, czyli owy wybuch. Z nastęnym postem postaram się nieco pchnąć akcję do przodu.
Ps. Za szkody wyrządzone przez moją wyobraźnię nie odpowiadam

II

Nie bronił się. Był w szoku, bo nie tego się spodziewał. Stał przed nią nieruchomo przyjmując zasłużone ciosy. Jej gniew powoli opadał. Płacz ucichł. Nikt nic nie mówił. Żadne z nich nie było do końca pewne, co tak naprawdę się przed chwilą stało.
- House, dlaczego ty mnie tak nienawidzisz? – ciche pytanie zawisło w powietrzu.
- Bo ty nienawidzisz mnie – odpowiedział, a następnie delikatnie uniósł jej podbrudek, zmuszając, by na niego spojrzała. Ich oczy wreszcie się spotkały. W ich spojrzeniu była prawdziwa nienawiść, ale w gestach pojawiło się coś zupełnie przeciwnego. Nie był aż tak pijany, by nie widział co robi. W tej chwili właśnie tego chciał. Potrzebowali tego oboje. Jej dłoń i jego nagi tors. Jego dłoń i jej drżące uda. Jeden cel. Wybudzone emocje i nieokiełznana namiętność prowadziły ich w kierunku zatracenia. Gniew, agresja, poczucie winy i fascynacja zawładnęły nimi całkowicie. Nie było delikatnych pocałunków i czułych pieszczot. Żadne z nich tego nie potrzebowało. Nie teraz. Teraz liczyła się ich pasja. Nie dotarli do łóżka. Podłoga okazała się odpowiedniejsza. On, ona. Góra, dół. Ogień, który dziś wybudzili swoją największą do tej pory sprzeczką, sprawił, że nie liczyło się już nic więcej. Gorączkowo pozbywali się kolejnych części garderoby. Fale rozkoszy napływały jedna za drugą. Oboje chcieli to przerwać. Ona ze względu na Lucasa, a on, by jak zwykle ją upokorzyć. Niestety już żadne z nich nie było w stanie powstrzymać nieuniknionego. Krople potu spływające po jego plecach, jej loki przyklejone do czoła, jego zarost drapiący ją po brzuchu, jej aksamitne ciało prężące się tuż pod nim i on w niej. To wszystko stało się tak nagle. Nim się zorientowali namiętność wyniosła ich na same szczyty niepohamowanej rozkoszy. Jego ramiona zakleszczały ją coraz bardziej, jej paznokcie boleśnie i przyjemnie zarazem wbijały się w jego mokre plecy. Z tej drogi nie było już odwrotu. Jego ciche westchnięcie i jej stłumiony krzyk. Stało się.
Emocje powoli opadały. Oddechy wracały do normy, ale serca nadal biły wspólnym przyspieszonym rytmem. Leżeli nadzy tuż obok siebie. Czuł się jak nowo narodzony, jakby ktoś przebił balon ze złymi emocjami i pozwolił, by w końcu się ulotniły. Ale z drugiej strony czuł się podle. Zaraz, przecież ona też tego pragnęła. Udowodniła mu to każdym swoim gestem, każdym pocałunkiem i cichym jękiem. W tej jednej chwili dostał od losu wszystko to, czego pragnął i potrzebował, by znów poczuć, że ma władzę, że jednym pstryknięciem palców może zburzyć to wszystko, co ona tak mozolnie próbowała stworzyć przez te kilka miesięcy kiedy go nie było. To uczucie było jak narkotyk. I niestety potrafiło zaćmić inne równie silne odczucia. Z nią było podobnie. Z jednej strony spełniona, bo w końcu poczuła się jak prawdziwa kobieta. Wiedziała, że House jej pożąda, ale to przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Z drugiej jednak, czuła się trochę jak jego kolejna panienka na telefon. Nie potrafiła znaleźć innego sposobu, by rozładować te nagromadzone między nimi przez lata sprzeczne uczucia więc pozwoliła no to, co się przed chwilą stało. Była przerażona. Nie mogła w to uwierzyć. Właśnie teraz, gdy w końcu postanowiła z nim definitywnie skończyć i zająć się swoim własnym życiem, zrobiła coś tak nieodpowiedzialnego i głupiego. Wiedziała, że w pokoju pewnie już czeka na nią Lucas, a ona… leży naga na podłodze i to z … ukryła twarz w dłoniach. I w końcu zrozumiała, że znów wygrał.
Wiedział, że wygrał. Przypadkiem i na dodatek przy jej pomocy, ale wygrał. Teraz mógł spróbować to wykorzystać na swoją korzyść albo dokończyć swój pierwotny plan zniszczenia wszystkiego, co ma jakąkolwiek wartość dla innych. Jego duma nadal była zbyt urażona, by w ogóle choć rozpatrzyć pierwszą wersję. Już taki był. Zbyt łatwo zatracał się w swojej grze. W swojej żądzy zemsty. Oboje znali swoje myśli i przewidywali, co się teraz stanie. Pozostało tylko czekać, które uderzy pierwsze. Znali się zdecydowanie zbyt dobrze.
- Nienawidzę cię – wyszeptała powoli podnosząc się z podłogi.
- Skoro twierdzisz, że kochasz Lucasa i przydzielasz mu rolę niańki, a mnie nienawidzisz i obsadzasz w roli seks zabawki, to myślę, że będę potafił jakoś z tym żyć – odpowiedział najbardziej chłodno i obojętnie jak tylko potafił. Nadal leżał na podłodze wymuszając szyderski uśmieszek i bezczelnie wlepiając swoje błękitne i nadal błyszczące pożądaniem oczy w ubierającą się brunetkę. Znała finał tej historii od samego początku. Nie mogła nic zrobić i nie chciała nic zrobić. Wyszła. Tym razem to on ukrył twarz w dłoniach. Jego plan działał, nawet lepiej niż mógł przypuszczać. A zostało mu jeszcze półtory dnia.
- Trzydzieści sześć godzin z życia zimnego drania – pomyślał sięgając po leżącego na stoliku drinka.

Wróciła do pokoju nadal nieco roztrzęsiona. Jak ognia unikała jego spojrzenia. Marzyła tylko o zimnym prysznicu i świętym spokoju.
- Jak wykład House’a? – mrożące krew w żyłach pytanie wypłyneło z ust niczego nie podejrzewającego Lucasa. Lisa stanęła jak wryta. Miała tylko dwa wyjścia. Skłamać albo skłamać jeszcze bardziej.

OLA336

Będę pierwsza

EDYTUJ:

Mój plan dnia:

1)nie iść do szkoły

– zrobione

2)wykąpać psa

– zrobione

3)obejrzeć epokę lodowcową 3

– zrobione

4)przeczytać liska opowiadanie

– zrobione!

Jestem z siebie taka dumna.

czarodziejka

Lisku to było piękne po prostu.

Ta pasja, namiętność, pożądanie, a z drugiej strony gniew i nienawiść. Tyle sprzecznych emocji, czyli po prostu cały House i cała Cuddy. On chce z nią być, pragnie jej, ale jest zbyt dumny, by odstąpić od swojego planu, boi się niezrozumienia. A ona? Chce z nim być, ale boi się, że ją zostawi, zrani tak, iż nie będzie mogła się podnieść. Pragnie przede wszystkim stabilizacji, kogoś kto zapewni poczucie bezpieczeństwa jej i Rachel. Ty świetnie oddałaś te emocje i za to Ci dziękuję

.

[E]LIZA

Nie było ani jednej chwili, w której nie myślałam o tym, co czytam. Nawet jeśli ktoś nie chciałby sobie tego wszystkiego wyobrażać i tak nie dałby rady! Każdy moment jest tak perfekcyjnie i dokładnie opisany, że nie sposób nie uruchomić swojej wyobraźni. Naprawdę rzadko zdarza mi się czytać coś, co tak wciąga. Nie dałaś w tej części wytchnienia, bardzo mi się to spodobało. Ola pisze, że : "Ona nie może go bić, a potem się z nim kochać"- To jest dowód, że nie ma tu miejsca na oderwanie się od czytania

Olu, ja myślę, że po tym wszystkim House wybaczy jej to pobicie

Ogólnie mówiąc, znowu jestem na kolanach i nawet mi z tym dobrze xD
Pozdrowionka, weny!

mazeltov

OMG!!!!!!!To bylo niesamowite tego sie nie spodziewalam nie wiem co mam powiedzeic

I love you Lisku *love*

martusia14

No to teraz pozostaje pytanie co Cuddy zrobi.Po pierwsze może unikać House'a a przy Lucasie udawać,że nic się nie stało i wszystko jest w porządku.Po drugie powiedzieć o wszystkim Lucas'owi i albo pogadać z House'm albo również go unkać.
Niedługo to się wyjaśni prawda?
Spodziewałam się,że mogą się całować ale nie od razu uprawiać sex.Przyznam się tu mnie zaskoczyłaś ale na plus.
Ciekawe jaki pomysł zagnieździł ci się w głowie na dalsze części.
Całuje i gorąco pozdrawiam.

Aduśka

Lisku!

Masz przeogromniasty talent! Już uwielbiam " Cię czytać "

Przeprzeprzecudowny fik.
Wspaniale i pięknie opisane uczucia. No i rozój wydarzeń taki nagły, niespodziewany. Super

Jestem ciekawa co powie Lisa Lucasowi, co zrobi House. Jak to się wszytsko dalej potoczy. Nie każ długo czekać

Duużo weny życzę

Pozdrawiam i całuję :-*

Sarusia

Mimo tego, że do seksu doszło zdecydowanie zbyt szybko - moim tylko zdaniem, oczywiście - to opisałaś to w wyjątkowy sposób. Czasem sceny erotyczne "przeskakuję", bo znam te utarte kwestie na pamięć. "Pieścił jej nagie ciało...", "zatracali sie w rozkoszy...", "wyznaczał na jej ciele wilgotne ścieżki...", bla, bla, bla.
A Twój opis był inny, interesujący, piękny. Ujęty w jakże zgrabne zdania. Mój uluboiny fragment to:

lisek

Saruś, wiem, że szybko, ale takie było moje zamierzenie, a wojna dopiero się zaczyna. Tak jak mówiłam w tym fiku opisuję to czego ja się spodziewałam począwszy od 6x07. Seks pojawił się tylko po to, by jeszcze bardziej skomplikować skomplikowane

Na to bardzo liczyłam po tych zapowiedziach 6x07, ale wyszło im trochę inaczej

Myślałam aby zakończyć to na pocałunku, ale wtedy nie zmieniłoby się znów aż tak wiele, a teraz mają problem

sylrich05

czekam na cd.

coolness

W jednym miejscu powinno być: półtora dnia.
Nie mam czasu wiecej błędów wymieniać, jako, że nie jestem w domu i pisze z komórki.
Ogółem podobało mi się. Twoje teksty maja to do siebie, ze chce się wiedzieć co będzie dalej.
Wybacz przy krótki komenatarz ale naprawdę nie wyrabiam.
Weny