Przed sobą nie mogę udawać [Z]

marysiaaa

Jego Cuddy, właśnie!

Wielki Wenie!
ale i tak Twój wiersz był zdecydowanie najlepszy

czemu się nie zgodziła, no czemu?!

musi się tak przed tym bronić

?!

coolness

martusia14

Oj a_cappella twój wen jest bardzo,ale to bardzo kapryśny

I trzeba widzę się naprosić niezłe aby zaczął współpracować

Sarusia

Awww!

Jego Cuddy, a jakże! Scenę w gabinecie mam przed oczami, tak doskonale ją opisałaś. Zdanie o kamizelce ratunkowej jest rewelacyjne!

No i ogólnie - bardzo mi się podoba jak piszesz, a to opowiadanie zaliczam do grona moich ulubionych.

Wena jak stąd do wieczności!

monad

I całe szczęście że mamy [NZ].
Podoba mi się. Cuddy, która czuje to co czuje i która JESZCZE ma siłę by się opierać

jak w filmie

I House, który też COŚ czuje ale nie robi JESZCZE tego właściwego jednoznacznego kroku przed którym Cuddy już by się nie mogła opierać

Myślę... iż... niedługo... może już w następnym odcinku... moje... wszystkie "jeszcze"... znikną

a_cappella

marysiaaa - taa, mój wiersz... xD Nie zgodziła się, tak jakoś samo wyszło.

jakastam - dzięki... Dobrze, że jednak mówisz. ^^

martusia14 - a żebyś wiedziała... Oby następnym razem był bardziej skory do współpracy.

Sarusia, dziękuuuję!

Starałam się opisać tę scenę tak, żebyście zobaczyli ją w sposób, w jaki ja ją widzę i cieszę się, że mi się udało (nawet częściowo

).

monad, może znikną... A może jeszcze nie.

monad

No mam nadzieję ze nie tak szybko

dobre jeszcze nie jest złe

trzeba się rozkoszować chwilą

skoro wytrwaliśmy 4 sezony przed pierwszym

to wytrwam kilka kolejnych cudownych odcinków Twojego cudnego fika bez trudu

nie znasz mnie

Ley

Mrauu!

narwana

Świetne, cudne, wspaniałe, piękne i hudzinkowe - czegóż więcej chcieć? Podsyciłaś mą ciekawość, teraz narwaniec chce więcej! Czekam, chyba umrę z tej niecierpliwości. Wena!

a_cappella

Ley - przemyślałam to i owo... I proszę bardzo. xD
narwana - cieszę się, że mogłam kogoś moim małym tworem zainspirować. ^^ I, ajj, uwielbiam Cię za te Twoje komentarze! Dziękuję!

Miało być z dedykacją, ale będzie bez, bo na dedykację będę chyba musiała wymyślić coś lepszego. No, zresztą sama nie wiem.

IV

Znowu.

Ulicę otulał złoty półmrok latarni. Słychać było szelest przesuwanych wiatrem po chodniku liści, a z daleka dochodził tłumiony nocą miejski gwar. Znowu to zrobiłam. Lisa szła szybko wybrukowanym chodnikiem, wdychając zimne, październikowe powietrze i próbowała przekonać samą siebie, że jej wyjście z gabinetu było logicznym rozwiązaniem. Bezskutecznie. Próbowała wmówić sobie, że przecież House jest ostatnim dupkiem i nic do niego nie czuje. Również bez rezultatu.
Zatrzymała się przed swoimi drzwiami.
Znowu na nic nie pozwoliła, zagłuszając w sobie cichy głos, który podpowiadał jej coś od dawna. Musiałam wyjść, Boże, niech on sobie za dużo nie wyobraża! A może chciała, żeby sobie wyobrażał? Przekręciła klucz i weszła do mieszkania. Z irytacją musiała przyznać, że tak, miała cichą nadzieję, że nie pozwoli jej tak po prostu wyjść… Ale pozwolił.
Cuddy zapaliła światło i zdjęła płaszcz. Omiotła wzrokiem puste pomieszczenie – ta pustka uderzyła ją jeszcze bardziej niż zwykle. Dlaczego nie ma kogoś, kto przyszedłby ze mną? Znowu poczuła irytację. I dlaczego, do cholery, kiedy myślę „kogoś”, znaczy to „House’a”?

Senną ciszę osiedla świdrował tylko ostry dźwięk silnika motoru. House z piskiem opon zatrzymał się na podjeździe przed swoim domem, zdjął kask i wszedł do środka. Zapalił światło, zdjął kurtkę… Wszystko było tak, jak to zostawił rano: na stole nieumyte naczynia ze śniadania, na podłodze rozwalone gazety i ubrania niedbale przerzucone przez poręcz fotela…
Wszystko było tak samo, tylko nagle poczuł, że samotność, którą zawsze tak cenił, zaczęła mu przeszkadzać.
Też jest sama. Z rezerwą rozłożył się na kanapie.
Och, do diabła, nie maż się, w końcu nazywasz się House, a to czegoś zobowiązuje. Co robił w takich chwilach? Tak. Dzwonił po dziwkę. Sięgnął po słuchawkę telefonu i całą siłą woli odepchnął od siebie chęć wykręcenia innego numeru niż numer agencji towarzyskiej.

Lisa wierciła się na kuchennym stołku, jedząc resztki zimnej jajecznicy ze śniadania. I wreszcie ponownie doszła do jedynego logicznego wniosku: udawanie przed sobą nie ma sensu. Wtedy właśnie pomyślała, że mogłaby zrobić coś, co można było określić jako „branie sprawy w swoje ręce”. Wybiegła z kuchni. Co miała do stracenia? Nic. A właściwie wszystko i nic, ale teraz wolała nie tego nie rozważać. Otworzyła szafę i gorączkowo zaczęła szukać małej paczuszki owiniętej w czerwony papier. Gdzie to jest?! Przecież na pewno ich nie wyrzuciłam… Po dłuższej chwili znalazła wreszcie zgrabne zawiniątko – prezent od siostry. Na osiemnastkę. Tę drugą. Uśmiechnęła się. Wtedy schowała podarunek, nie przypuszczając, że kiedyś rzeczywiście zrobi z niego użytek, oczywiście nie TAKI, ale dobry rekwizyt zawsze się przyda.
Wyszła nie czekając, aż znajdzie jakiś rozsądny argument przeciw. Przecież wreszcie któreś z nas musi przestać zachowywać się jak dziecko.

Szybkim krokiem przemierzała spokojne o tej porze ulice New Jersey. Właściwie nawet gdyby ruch był tak wielki, jak w godzinach szczytu, i tak nie zwróciłaby na to uwagi – była zbyt pochłonięta własnymi myślami. Zwariowałam. Kompletnie. Ale właściwie robienie czegoś tak irracjonalnego było nawet zabawne…
Piętnaście minut później stanęła przed drzwiami House’a. Wyjęła z torebki paczuszkę, zerwała czerwony papier, wyjmując grzechoczący przedmiot i - zanim zdążyła się zawahać - nacisnęła dzwonek.
- No, macie tempo – powiedział diagnosta, otwierając. Osłupiał, gdy na progu zobaczył nie panienkę do towarzystwa, której się spodziewał, a Cuddy. Po paru sekundach odzyskał rezon. – Pytałem, czy cię odwieźć, bo byłaś zmęczona. Ale nie przypuszczałem, że aż tak, żeby zamiast do swojego mieszkania trafić do mojego!
Lisa uniosła brew, jedną rękę oparła na biodrze, a drugą pomachała House’owi przed nosem futrzastymi kajdankami.
- Mam godzinę. Pełny zestaw.

coolness

Boskie!

marysiaaa

o hahahahahaha
kajdanki

martusia14

Ta Lisa to niegrzeczna dziewczynka

Dobrze,że ona postanowiła zrobić ten pierwszy krok nareszcie

Teraz to już na pewno nie mogę się doczekać kolejnej części

Sarusia

W każdym Twoim tekście jest jakaś perełka, która trafi mnie prosto w serce. Tym razem to było:

monad

HA! Cuddy wzięła sprawy w swoje ręce

i kajdanki w tle

no zapowiada się ciekawie, wręcz intrygująco

mam nadzieje że House stanie na wysokości zadania i nie sknoci tak pięknie rozpoczętego wieczoru

narwana

Pełna profeska, mówię ci. To jest świetne, kurcze.

Myślałam, że padnę jak to czytałam.
Wspaniałe, cudowne, najlepsze, głębokie, rozbrajające i jeszcze wiele innych przymiotników mogłabym tu znaleźć. Po prostu kocham.

To jest tak wspaniałe, że normalnie wymiękam. Pisz dalej!

a_cappella

Z dedykacją dla Sarusi (tak, ta poprzednia też miała być dla Ciebie

) - naczytałam się Twoich ficków i umarłam. Zmartwychwstałam jedynie po to, żeby napisać tego posta i potem wracam do mogiły. xD Cudownie piszesz! "Gra spojrzeń i "Nic nadzwyczajnego" są absolutnie genialne. Nie wiem tylko, czy z tego zachwytu ta część mi się udała, ale pamiętaj, że intencje miałam dobre.

I dziękuje Ci za tak cenne dla autora komentarze.

jakastam, marysiaaa, martusia14, monad, narwana - Wam również bardzo dziękuję, że wytrzymujecie i czytacie!

V

House zamknął drzwi, po czym otworzył je z powrotem. Nadal tam stała – piękna i diabelnie pociągająca. Dźgnął ją laską w udo.
- Nie jesteś halucynacją – stwierdził.
Usłyszeli trzaśnięcie furtki i kroki na podjeździe.
- Czekasz na kogoś?
House szybko kalkulował: skłamać i wciągnąć Cuddy do mieszkania czy pozwolić im na spotkanie? „Ukryta strategia” czy „Ostatnie starcie”? Taaak, proszę państwa, „Ostatnie starcie” wygrywa! Starcie gigantów. Czy raczej gigantycznych tyłków.
- Tak jakby…
Lisa odwróciła się i zobaczyła idącą ku nim długonogą i skąpo ubraną postać. Ooo, tego już za wiele! Będziesz miał za swoje! – pomyślała z rozbawieniem. On się nigdy nie zmieni. Leki na samotność uznawał tylko dwa, a jeden z nich właśnie miała przed oczami.
- Dobry wieczór… Przepraszam, ale nie było mowy o trzeciej osobie… - wyjąkała panienka.
- Masz rację, będzie nas dwoje: ja i ten… pan, a tobie musimy podziękować.
- Cuddy, a gdzie twoja ciekawość świata? Otwartość na nowe doświadczenia?
Och, co za paranoja. Miała ochotę wybuchnąć śmiechem, ale jakimś cudem udało jej się zachować kamienną twarz.
- Tam, gdzie twoja umiejętność trzymania języka za zębami – odcięła się. - Naprawdę mi przykro, ale będziesz musiała poszukać innej roboty na dzisiejszy wieczór – zwróciła się do dziewczyny, po czym weszła do środka i zatrzasnęła jej drzwi przed nosem.
- I co ty najlepszego zrobiłaś? – spytał House z udawanym wyrzutem.
- Uratowałam cię przed latami leczenia chorób wenerycznych. A teraz chodź, zrobisz mi herbaty, zmarzłam. – zarządziła, zdejmując płaszcz.
- Nie za dużo sobie wyobrażasz? Nie dość, że nachodzisz podwładnych po godzinach z zamiarem molestowania, to jeszcze rozkazujesz im we własnym mieszkaniu? A poza tym czekam, aż spełnisz obietnicę, szczególnie ta część z pełnym zestawem jest intrygująca.
- Najpierw herbata.
Czterdzieści pięć minut, kolego.

Stukanie kubków w kuchni i szum gotującej się wody oznaczały, że House jednak zabrał się za wykonywanie polecenia.
- Może być ta? – krzyknął do siedzącej na kanapie Lisy, machając do niej niebiesko-zieloną torebką. – Podwyższa libido!
- O, w takim razie skąd wzięła się w twojej kuchni? – przewróciła oczami. – Akurat libido masz chyba powyżej normy, ale zaparz, jeśli musisz.
- Jak ci idzie? – spytała kilka minut później, stając w progu kuchni i opierając się o framugę. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że rozwiązujesz najbardziej zagmatwane medyczne zagadki, a zrobienie herbaty przerasta twoje możliwości?
- Nie, po prostu arszenik tyle się rozpuszcza – odpowiedział, podając jej kubek z parującym płynem. – Zaistniała sytuacja odwiodła mnie od użycia pigułki gwałtu, a nie mógłbym pozwolić sobie na to, żeby poczęstować cię herbatą bez wkładki.
- Trzeba było powiedzieć, znasz mnie od wczoraj? Przecież wiesz, że zawsze noszę w torebce cały zestaw na takie okazje – mrugnęła.
- Tak, cały zestaw: od gumy do żucia po tabletki na ból głowy.

Pół godziny.
- Potrzymaj jeszcze przez moment – Cuddy z powrotem podała kubek House’owi, po czym przyniosła z pokoju kajdanki i jedną część zapięła mu na nadgarstku. – I szykuj się na coś ekstra.
- Ostro! Wilson padnie na zawał, jak mu to opowiem! – stwierdził i oddał jej kubek. Wciąż go trzymał, chociaż Lisa chwyciła już zgrabne uszko naczynia. Przez chwilę poczuł się zelektryzowany dotykiem jej dłoni. Zelektryzowany dotykiem, porażony bliskością, odurzony zapachem jej zmysłowych perfum… Właściwie nie miałby nic przeciwko częstszemu parzeniu herbaty swojej szefowej.
- Na pewno. O ile ty nie padniesz pierwszy – uśmiechnęła się zadziornie.
Cofnął rękę. House stał oparty tyłem o stół, a Cuddy naprzeciwko niego sączyła powoli gorący napar.
- Zlituj się, nie możesz szybciej?
- Nie, z poparzonym językiem będę do niczego – zachichotała. Zastanawiała się, jak długo jeszcze wytrzyma: czuła, że błękitny ogień wystrzela coraz większym płomieniem w okolicach jej serca. Odstawiła kubek.
- Gotowy?
Piętnaście minut.
Objął ją w pasie i w odpowiedzi złożył na jej ustach pocałunek, który wyrażał to wszystko, czego nie umiał powiedzieć. Chciał, a nie umiał. To wszystko, czego się bał, a czego jednocześnie pragnął… Przerwał i z niepokojem popatrzył na Lisę. Nie pozwoliła mu nic powiedzieć, odwzajemniając pocałunek. Chwyciła jego ciepłą dłoń…
Pięć… Cztery… Trzy…
Tak bardzo pragnęła, by ta chwila trwała w nieskończoność!
- Twoja godzina minęła, House.
Taki był plan. Właściwie na początku zamierzała go nagiąć w razie ewentualności, ale… Należy ci się. Za te twoje panienki. Może następnym razem po prostu zadzwonisz do mnie!
Poczuł jeszcze aksamitny dotyk jej warg na policzku, a potem odwróciła się i wyszła z kuchni.
- Cuddy. – chciał ja zatrzymać, powiedzieć, żeby nie zostawiała go samego. Już nigdy. I wtedy zorientował się, że jego lewa ręka jest przykuta kajdankami do okrągłej nogi stołu.
- CUDDY!!! – wrzasnął. – Chodź tutaj!
Z drugiego pokoju dobiegł go jedynie jej dźwięczny śmiech.
- Dobranoc, Greg! – rzuciła jeszcze i wyszła, wciąż się śmiejąc.

House został sam na sam z kajdankami i stołem. Kobieto, przesadziłaś. I to grubo. Przecież takie gierki to była JEGO działka! Ale – jakby nie patrzeć – uczyła się od mistrza. Uśmiechnął się na myśl jutrzejszego dnia. Zobaczymy, kto tu się doigra!

baby

bosko. cudnie.

z niecierpliwością czekam na kolejną część.

marysiaaa

o kurde

ale uśmiałam się nieźle! strasznie mi się podoba!

Cralite

Genialne, uśmiałam się jak nic

Świetne, po prostu, nie będę wymieniała najlepszych cytatów, bo musiałabym skopiować cały tekst

Bosko ci to wyszło

Wena

martusia14

Kocham taką Cuddy

Sarusia

Po przeczytaniu tej częśći pomyślałam sobie: Boże, jak dobrze, że nie skończyło się tak, jak pierwotnie miało się skończyć! Jak wiele byśmy stracili, gdyby to pozostało miniaturką!

Wiemy już, że piszesz neisamowite opisy, że masz świetny styl i język. Teraz wiemy też, że Huddy oddajesz idealnie. Do tej pory moim idolem w dziedzinie pisania Huddy - nie ogólnie fanfików, ale samych relacji - była Kama. Teraz jest Was dwie.

Ponadto wykazałaś się świetnym poczuciem humoru i przedstawiłaś taką Cuddy, jaką kocham całym sercem. Super!

Ta część jest moją ulubioną, jak na razie i dlatego tym bardziej mnie wzrusza Twoja dedykacja. Dziękuję za ciepłe słowa!

adept_vicodin

SUPER! Kiedy będzie następna część bo cierpliwość mi się nie długo skończy

Życzę weny

a_cappella

monad

Też chciałam zacytować ten kawałek o arszeniku

rozłożył mnie

Jakoś się spodziewałam po tym pojawiającym się co chwilę odliczającym zegarze że Cuddy zrobi Housa w balona

Lubię takie fiki gdzie House to House, ironiczny, złośliwy i jak dla mnie przezabawny

i Cuddy, która zawsze blisko niego, coraz bliżej i coraz niebezpieczniej igra z nim a gdy emocje sięgają zenitu to dwa kroki w tył

i potem dzięki temu może być kolejna PRZECUDOWNA część

No ale teraz mam nadzieje House się odpowiednio odgryzie

i jego akcja nie skończy się tym, że jedno wyjdzie a drugie będzie przykute kajdankami