Co widziałam/em w szpitalu?

nidociv · Wysłany: Wto 16:08, 17 Mar 2009 Temat postu:

Co do drących się na dzieci lekarzy - sama kiedyś tego (podobno, bo znam z opowiadań rodziny) doświadczyłam.

Miałam dwa latka i złamałam nos. Darłam się wniebogłosy, moja twarz przypominała pomidor... Ja wrzeszczałam, lekarka krzyczała na mnie, co raczej nie działa uspokajająco, potem zbluzgała moją matkę, matka zaczęła się drzeć na mnie i tak w koło Macieju.
Było to kilkanaście lat temu, więc chyba do tej pory nikt nie odkrył, że lepiej dać się dziecku wypłakać, bo przecież to normalna reakcja - irytująca, ale jak się wszyscy zaczną wydzierać, rodzice panikować, to sytuacja się robi sto razy gorsza.

W szpitalach nękają mnie butelki z środkiem przeczyszczającym...

Mama przed operacją strasznie namawiała mnie, żebym spróbowała "marchewkowej wody". Widziałam, że to butelka zwykłej mineralki, więc zastanawiałam się, skąd marchewkowa. Zaciekawiona spróbowałam i w momencie doznałam olśnienia

... mama lała się ze mnie niemiłosiernie, bo powinnam ją przejrzeć, a tak pozbawiłam ją łyku tej przyjemności.

Kolejny raz znalazłam się na chirurgii, w dyżurce pielęgniarek. Wtedy przyszła starsza kobieta i strasznie zażenowana zaczęła się tłumaczyć, że to wypadek i prosić, czy mogłaby już "nie pić więcej". Była przygotowywana do powtórnej kolonoskopii, bo pierwsza próba nie wyszła i musiała po raz kolejny oczyszczać jelita... Zapadła mi ta sytuacja głęboko w pamięć.

tysiaaa · Wysłany: Śro 11:33, 18 Mar 2009 Temat postu:

Ja jak byłam mała to jeździłam często do szpitali. Miałam operację na nogę, na oko. Ale to jeszcze byłam naprawdę mała. Miałam może 3 latka. Operacji na oko nie pamiętam wcale ale na nogę tak. leżałam w gipsie już dosyć długo i pamiętam, ze dostałam od pielęgniarek taką fajną zabawkę. To był pluszowy kolorowy piesek. Pamiętam dokładnie moment kiedy go dostałam. I wiem jeszcze, że źle reagowałam na narkozy - wymiotowałam strasznie. Ble.

resident · Wysłany: Śro 13:45, 18 Mar 2009 Temat postu:

Mistrustful · Wysłany: Śro 17:30, 18 Mar 2009 Temat postu:

Dzisiaj przypomniało mi się jeszcze jedno zdarzenie z mojego dwutygodniowego pobytu w szpitalu. Otóż znalazłam się tam z powodu jakiejś choroby układu moczowego. Jakiej - nie wiem. Lekarze nie pofatygowali się poinformować mnie, na co mnie leczą, a gdy rodzice o to pytali - wymieniali tylko jakąś łacińską nazwę. Jednak nie o tym chciałam.
Dostawałam kroplówkę z jakimś lekiem, po którym naprawdę często trzeba było chodzić do łazienki, w moim przypadku gdzieś co 15 do 30 minut. Za pierwszym razem bez namysłu chwyciłam kroplówkę w rękę [bez stojaka] i podreptałam do łazienki. W drodze powrotnej dorwała mnie pielęgniarka, zaczęła się wydzierać, że co ja sobie nie myślę, że kroplówki tak nie wolno, że czemu nie wołałam. Gdy próbowałam jej wyjaśnić, że już nie potrafiłam wytrzymać, mojego wołania nikt nie słyszał ["moja" sala była przy jednym końcu korytarza, a dyżurka pielęgniarek przy drugim] to zaczęła mnie wyzywać od głupich smarkul... Jedyne co udało mi się wyegzekwować, to stojak na kółkach, a siostra przy zmianie kroplówki nawet nie starała się być delikatna...

drpurkin · Wysłany: Śro 23:16, 25 Mar 2009 Temat postu:

Ja miałem niewyjaśnioną leukocytoze, która raptem znikła, także zapalenie wyrostka robaczkowego, który raptem przestał byc zapalny i anulowano operację.

Nie nie jestem hipochondrykiem

resident

DiamondB*tch

Ja widziałam kiedyś lekarza, który wyszedł z gabinetu, rzucił na podłogę wszystki karty i powiedział cytuję "mam was w dupię, już nie przyjmuje".
Była też taka sytuacja, że jak stałam przed gabinetem to wyszła lekarka i powiedziała, że już jet zmęczona i nie przyjmuje. Wtedy była 19.30, a ona przyjmowała od 18.00. Faktycznie się namęczyła.
Mistrustful,
moje koleżanki leżały na nerki, w szpitalu, też dostawały kroplówki i nikt nie wiedział co właściwie im jest. Po jakimś czasie wyszły i tyle. A pielęgniarki to faktycznie podłe baby (niektóre). Jak byłam w odwiedzinach u koleżanki i skończyła jej się kroplówka, to zadzwoniłyśmy po pielęgniarkę. Jak przyszła to się wydarła, na moją koleżankę, że przecież jestem ja i mogłam przyjść i ją zawołać.

Mistrustful

DiamondB*tch,
fakt, lekarze chyba nie mają obowiązku informować niepełnoletnich pacjentów dokładnie o chorobie, ale ja po prostu wole wiedzieć. Osobiście przestałam ufać lekarzom po tym, jak farmaceutka zanegowała wydanie mi leku, twierdząc, że albo recepta jest lewa, albo lekarz nienormalny... Moja kochana pani neurolog przepisała mi lek na ból głowy, który stosuje się u osób po wylewie i z mega dużym ostrzeżeniem na ulotce : NIE STOSOWAĆ U DZIECI I MŁODZIEŻY PONIŻEJ 18 ROKU ŻYCIA [a miałam 16..]. Mimo wszystko tabletki dostałam, i już po kilku dniach stosowania miałam zaburzenia snu, brak apetytu i niezłe schizy. Ale przynajmniej przez trzy tygodnie głowa nie bolała - jedyny plus..

drpurkin

kruspe88

Cóż... widzę, że ja miałem szczęście zarówno do pielęgniarek (choć zdarzały się mniej sympatyczne) i do lekarzy (sympatyczni i profesjonalni)...

a w mojej pamięci zapadnie na zawsze fakt, że o mało co nie odleciałem na sali podczas operacji kolana i to z nieznanych przyczyn... żadnej narkozy, znieczulenie podpajęczynówkowe, brak znacznej utraty krwi, a ja nagle bez ciśnienia... na szczęście szybko mi podano coś na jego podwyższenie (epinefryna?) i skończyło się na poznaniu objawów

Eva

hmmm.. ja żadko bywam w szpitalach, chyba że mam dac krew do badania. No, jak u każdego nie wiele biorą, ale zawsze, ale to zawsze po takim zabiegu jestem osłabiona. Jak byłam mała miałam operacje na serce(szpara między komorami czy coś koło tego. Jak miałam 6 miesięcy, jakiś Dr.House ukradł mi nerkę i bez mej zgody wywalił do śmietnika(zapalenie dróg moczowych które trwało 1,5 roku) A potem na oddziale leżałam z anginami i tymi innymi pierdółkami. Zawsze był problem za wenflonem(interwencja dodatkowych 5 pielęgniarek

) A teraz jestem tylko nadobudliwa, nie moge pic kawy, po niej mam coś dziwnego, szybciej wpadam w szał, wogule serce mi wali jak porypane, ale po Phoenixie tego nie mam.

~FiFi~

Ja w te święta Bożego Narodzenia, a raczej ze 2 dni przed musiałam jechać do szpitala, bo dostałam skierowanie, iż 2 lekarzy myślało, że miałam zapalenie płuc, a bańki nic nie dały

No ale dostałam to skierowanie i od razu pojechałam do przytulnego szpitala i taam założyli mi wenflon i przypięli do kroplówki, która miała mi rozszerzyć płuca żeby mi się łatwiej oddychało, bo mam astmę(wszyscy byli tam bardzo mili, a pielęgniarka, która zakładała mi wenflon i kroplówkę była miła i lubiła troszkę straszyć). Poleżałam jakiś czas i przychodzi do mnie ta super pielęgniarka i strzela coś takiego" to co może jeszcze jedną założymy??"

To mnie rozwaliło. Może nic szczególnego, ale to mi utkwiło w pamięci. Jeszcze kiedyś jak miałam 6 lat byłam na zapalenie płuc w szpitalu. Zawsze bałam się szczepionek i pobierań krwi. No i tak leżałam, a mama razem ze mną. Lecz mama paliła. Więc wyszła na taras zapalić, a tu akurat pod nieobecność mamy przyszła pielęgniarka pobrać mi krew z paluszka. No myślałam, że się zastrzelę!!

Uprzejmie prosimy o zmniejszenie bannerka do rozmiarów 550x125./Ave

DiamondB*tch

ciacho

To co mi się wryło w pamięć jak byłam w szpitalu to nocne miarowe bicie serduszek małych dzieci, które było słychać w kazdej sali i niezmiernie wkurzało.
Denerwowało mnie również pikanie kroplówki przez całą noc.
A to co zapamiętałam najbardziej to usypianie...i ta lampa na górze...od razu przypomniał mi się House, jak pacjent budzi się po operacji to widzi taką lampę.

Dr Gregory House

( Osobiście nigdy nie LEŻAŁEM w szpitalu... ale byłem parę naście razy u mojego ojca chorego na raka )
Co widziałem w szpitalu?
Trudne pytanie... Chyba pielęgniarki które zamiast same przychodzić do pacjenta wolały stanąć przed szpitalem i sobie zajarać. Widziałem umierających, cudownie uzdrowionych i ludzi którzy nie mieli żadnych szans, a jednak dzielnie walczyli. Od tamtego czasu (pewnie jeszcze wcześniej, ale przełomem była tamta chwila) chciałem zostać lekarzem. Ale nie takim zwyczajnym, który na wszystko przepisuje Paracetamol i kroplówkę dożylnie, a gdy ciśnienie się unormuje wysyła do domu. Chciałem właśnie zostać (na początku) onkologiem tylko z prawdziwego zdarzenia (jak Wilson) i pomagać ludziom z rakiem... tyle że stwierdziłem że tylko wczesne przypadki raka można wyleczyć, więc stwierdziłem "Co to za radocha jak mogę pomóc nielicznym". A gdy sobie to uświadomiłem chciałem pracować na ER albo na diagnostyce.(w sumie jak House

) Ot cała historyja

resident

papusiek

Do justykacz. Przepraszam ale chyba nie widziałaś śmierci, czy też zwłok ludzkich. Jest to widok naprawdę nieprzyjemny.
Nigdy nie zapomne przeżyć w szpitalu:śmierci kolegi z sali, tego cierpienia, tego widoku psującego się ciała. Sam widok może niejednego przerazić, a co dopiero jęki i świadomość bólu tych pacjentów. Niejeden "twardy człowiek", poprostu wymięka.

wave

Może tak nie na temat, ale pytanko: papusiek, to w jakim szpitalu trzymają zwłoki tyle czasu, aż zaczną się psuć? Przecież proces rozkładu zwłok nie następuje zaraz po śmierci, więc jak mogłeś widzieś psujące się ciało? Lub może użyłeś przenośni, jako psucia się w sensie ulatywania duszy z człowieka (chociaż w sprawach duchowych nie jestem znawcą)?

Matko, ja się boję tego szpitala. Obym nigdy tam nie trafiła, nawet w jakiejś surrealistycznej wizji!

Wiem, jaki to szok i żal, kiedy umiera ktoś, z kimś spędziłeś trochę czasu, umiera na twoich oczach, ale wątpię, by umarłą osobę AŻ tyle na sali.

pavulon

wave ciało od stwierdzenia zgonu nie ruszane jest przez 2 godz potem wędruje do kostnicy rozkład następuje tak, ale nie na naszych oczach tzn następuje już po 4 min od śmierci-taki niedostrzegalny przez nas...

kiedyś byłem w szpitalu tzn do sis przychodziłem i był tam taki mężczyzna zawsze uśmiechnięty żartował taki starszy pan i raz zaszliśmy do niego a tam kotarka iof kors za nią był czarny worek ze zwłokami

Mistrustful

papusiek

wave

pavulon, właśnie o to mi chodziło - kolega papusiek stwierdził, że widział psujące się ciało, jednak przecież rozkład ciał widoczny dla nas dokładnie gołym okiem nie następuje na sali, gdyż nikt nie trzyma na ogólnej AŻ tak długo zwłok po stwierdzeniu zgonu.

papusiek, żadna pani

, po drugie: nie odbywam stażu w szpitalu, bo - jak widać po mojej wiedzy - nie zaczynałam nawet studiów. po trzecie: nie za bardzo rozumiem, co do wszystkiego mają środki odkażające i pozostałe sprawy, o których wspomniałeś... owszem, proces gnilny może zajść nawet w przypadku gangreny, kiedy potrzebna jest amputacja zakażonej tkanki, jednak w poprzednich postach, pisałeś o psuciu się zwłok, więc zdecyduj się na konkretną sytuację - albo widziałeś chorego z gangreną, albo umarłego.

Poza tym - szpital to nie miejsce dla zdrowych ludzi i nie rozumiem sensu tego pytania. Ja owszem, dużo czasu spędzam w szpitalach, dużo choruję, dlatego widzę pewną niestosowność w hipotezie "w szpitalu, w którym byłam są sami zdrowi ludzie".

pozdrawiam (;

papusiek

Eva

Heeej, a był ktoś z Was kiedyś na Głupim Jasiu? Tego nigdy nie zapomną. 2 2 tatusiów, w tym jeden rzekomy, niestety ubrany w damskie ciuchy.
-Gdzie mama? widze dwóch tatusiów
Miałam wtedy ze 3 latka. Niedawno przypomniało mi się jak mi się żyła zatkała przed wenflonem. Pielęgniarka przychodz - antybiotyk. Nigdy tego bólu nie zapomnę.

ciacho

Jak mi wypadł bark, to byłam taka przerażona, że wszystkie żyły mi się zapadły i nikt nie mógł się wkłuć. Wyskoczyły mi też jakieś dziwne plany nad mostkiem. Potem z wybitym barkiem czekałam 5 godzin żeby mi wstawili na miejsce, bo byłam zaraz po jedzeniu i nie mogli mnie uśpić.