Live or die [NZ/P]

LicenceToKill

Hmmm... W takim razie ja też strasznie dziękuję za dedykację

Znowu nadrobiłam zaległości

Ale po prostu nie mogę czytać na bieżąco , bo trudno jest mi czekać na kolejną część

Potwierdziłeś, że jesteś naprawdę zÓy

Masz za to ode mnie duzio buziaków

Czekam na koleje zÓe, bardzo, bardzo zÓe party :>

jeanne

O borze! Nie komentowałam wcześniej, ale z dedykacją dla Ridża mojego najdroższego i Bootha (no i dla mnie ^^ alez ja skormna jestem ), musiałam skomentować

Ja jestem zÓa?! Ja?! No wiesz, co! Wstydziłbyś się takie tu słowa rzucać. To ty jesteś do szpiku kości zÓy! (i to jest komplement żeby nie było

) Przez pierwszą część śmiałam się jak głupia

A po drugiej... O borze szumiący... Jak ja mam teraz zasnąć?! Hm?! A jak ja mam się iść umyc?

Cudowne!

eye_roller

nieczęsto już tu komentuję ale muszę przyznać że czytało się przyjemnie

Schevo

JigSaw, ty zÓy!
Ale wiesz, że Cię kocham za napisanie czegoś TAKIEGO?

Nie potrafię skomentować normalnie, bo przed oczami ciągle mam obraz Hałsa i Kadi w wannie! [Mmm, mokry Hałś

]
Pisz szybko, szybciutko kolejny part - bo ja chcę więcej!

Gosz, nie mogę zebrać myśli...
To było tak zÓee

Buziaki śliniaki dla Ciebie

I Weny!

P.S. Dzięki za dedyka ^^ No i dedyk dla Bootha!

Hania

odlot.

rozwaliła mnie teoria poczęcia Housa.

Jarii007

Woooooow !

Dede dla dziewczyn z HuK'a ?
No to dzięki

I dla B. ?
Mniaaaaam !

Gdzie dede dla Ala i Pegg ?

Przecież oni też są boscy i HOOT

Jig jesteś zÓÓy !
Ale jak już wiesz zÓo jest fajne

Co do części :

amandi

*siedzi oczarowana i nie wie, co powiedzieć. A raczej napisać*. Mm… toż to bossssskie było

… House, mójeś ty gwiezdny eksperymencie

. Pierwsza część była tak zabawna, świetnie, cięto opisana, że aż zakrztusiłam się pitą właśnie colą ze śmiechu (wniosek? Nigdy więcej coli! rzucam ten nałóg

, bo kiedyś się pod biurkiem obudzę

). Uwielbiam twoje dialogi i sytuacje

! A co do drugiej? Romantyczna, ale House nie stracił ostrego języczka

(wiem, że to brzmi dwuznacznie, ale...... cóż poradzić

). Jestem zachwycona, choć się zaczerwieniłam, bo na takie rzeczy powinnam jeszcze dwa lata czekać

. Ale co tam - to było opisane tak wspaniale, delikatnie i wcale nie gorsząco, że chyba nie muszę się z tego spowiadać

. A jak ja byłam tylko parę razy na HuK-u (nie bardzo mam czas

), to też mogę się podciągnąć pod dedyk.

? Buziaki,

JigSaw

Dzięki za wszelakie komentarze

(nawet jeżeli są trochę naciągane, lub lekko wymuszone np. dedykiem dla HotHuka

)
Tą część napisałem dzisiaj w pracy (naprawdę, czasami zastanawiam się za co oni mi płacą

)

Part 8

Cuddy leżała w łóżku, kiedy rozstąpiła się pod nią ziemia i osunęła się w ciemność. Przez długą chwilę wisiała w powietrzu, patrząc na obracający się wraz z jej stopami krajobraz i migocące w oddali małe światełka. Nie słyszała szumiącego w uszach wiatru - otaczała ją absolutna cisza, ale wiedziała, że spada, i wiedziała, że spada szybko.
Czuła, że wszędzie obok niej spadają inni ludzie. Nikt nie krzyczał i nikt nie płakał. Spadali po prostu razem w mroku, czekając na moment, kiedy zbliżą się do nich nagle drzewa i zderzą się z ziemią. Czekała i czekała. Była tak przerażona, że ledwie mógła oddychać. Zaczęła wymachiwać ramionami, próbując pofrunąć albo chociaż złapać się czegoś, co mogłoby ją uratować. Jej lewa ręka natrafiła na coś i szybko zacisnąła palce, lecz nie dała rady utrzymać się i z hukiem uderzyła o ziemię.
Kiedy otworzyła oczy: leżała skulona w łóżku, z zaciśniętymi zębami i mięśniami napiętymi tak mocno, że nie mógła poruszyć ściśniętych skurczem łydek. Wokół panował zaskakujący chłód. Zadrżała. Spojrzała na śpiącego obok diagnostę. Leżał na plecach z rozłożonymi szeroko rękoma i nogami, jakby spadł z dachu wysokiego budynku. Co jakiś czas rzucał się i mamrotał pod nosem. Opatuliła się szczelniej kołdrą, próbując zasnąć.
Niebo zachmurzyło się jeszcze bardziej i zaczął wiać nieprzyjemny silny wiatr. Po traw¬nikach sunęły liście i drobne gałązki.
Oboje spali, kiedy obudził ich hałas. Jego dźwięk rozbrzmiewał im w głowie z początku cicho, lecz natarczywie, z każdą chwilą był jednak coraz wyraźniejszy. Cuddy otworzyła zaspane oczy. Na soliku obok kubka niedopitej kawy, migał niebieski wyświetlacz telefonu. Spojrzała na nieprzytomnego House’a i delikatnie szturchnęła go w bok. Dźwięk dzwonka stopniowo wypełniał cały pokój, także Lisa bez trudu rozpoznała słowa piosenki :
Who's that riding in the sun?
Who's the man with the itchy gun?
Who's the man who kills for fun?
Psycho Dad, Psycho Dad, Psycho Dad.
- Stanowczo za dużo ludzi zna ten numer! –Greg mruknął z wściekłością. Nie ociągając się jednak zbytnio, pokuśtykał w skarpetkach w kierunku stolika, na którym stał Vicodin. Łyknął dwie tabletki , masując dłonią obolałą nogę..
-Dodzwoniłeś się do sex telefonu Gregorego House’a- na automacie zapaliła się czerwona lampka, obwieszczajac uruchomienie automatycznej sekretarki -Jeżeli jesteś seksowną blondyną hojnie obdarzoną przez naturę, wciśnij 1 i po usłyszeniu sygnału zostaw swój adres. Jeśli masz przykry zwyczaj naprzykrzania się ludziom i lubisz dostawać tandetne prezenty od łysych umierających dzieci, wciśnij 2 i podaj numer karty kredytowej. Jeżeli to Ty Cuddy to powtarzam Ci po raz kolejny- nie będę uprawiał z Tobą sexu bo jesteś koszmarna w łóżku! Nie zmusisz mnie też do noszenia w pracy pasa do pończoch! – światełko na aparacie mignęło ponownie i rozległ się sygnał nagrywania.
-House! To ja James, chciałem Ci przypomnieć o dzisiejszym przyjęciu urodzinowym Cuddy. Mam nadzieję, że łaskawie przytoczysz swój owłosiony tyłek…a numer mojej karty kredytowej znasz na pamięć! Mam nadzieję, że Cię obudziłem i nie zaśniesz do rana. Cześć!
– Szkoda, że nie podałeś w swoim wspaniałym przemówieniu mojego adresu i numeru telefonu- Lisa jęknęła wciskając twarz w poduszkę
- Niezły pomysł, że też sam na to nie wpadłem – zagryzł wargi, mróżąc niebieskie oczy. Odrzucił kołdrę i wrócił do łóżka. Cuddy przytuliła się do niego tak mocno, że czuł jej gorący oddech na swoim policzku - Boże! Ale jesteś zimny ! – prychnęła poprawiając kosmyk włosów, który opadł na czoło.
- W łóżku możesz mówić do mnie House- uśmiechnął się spoglądając na zegarek.
Cuddy przysunęła się do niego, kładąc głowę, na ramieniu. Greg poczuł szczupłe udo, między swoimi nogami .
- Co Ty wyprawiasz?! Chcesz mnie zgnieść?! Posuń się masz dość miejsca, nie zdajesz sobie sprawy ile kobiet jednocześnie dostąpiło zaszczytu dzielenia ze mną tego łoża! - zawołał piskliwie, łapczywie łapiąc powietrze tak jakby niewidzialne ręce zaciskały się na jego szyi.
- Chciałam się tylko przytulić panie delikatny! – uśmiechnęła się spoglądając mu prosto w oczy.
- Akurat! – House wydął swoje chłopięce wargi - Chciałaś mnie zabić! Już widzę napis na nagrobku : Zginął śmiercią tragiczną przygnieciony wiellkkiiimmm dupskiem szefowej!
- Zamknij się i śpij —szapnęła, nachy¬lając się do jego ucha (…)

House otworzył oczy zerknął na zegar i głośno jęknął - Pięć po szóstej! Psiakrew! Dlaczego obudził się tak wcześnie?! Gdy próbował się przeciągnąć przeszył go ostry ból. Przeklęta noga. Omiótł wzrokiem sypielnię, szukając tabletek, które skutecznie uśmierzyłyby cierpienie . Wstał i pokuśtykał do kuchni.
-Matko Boska Cuddy! Co Ty wyprawiasz,mielesz kota sąsiadów?!- wykrzywił usta wskazując na podskakujące wieczko miksera.
- Przygotowuję sok pomidorowy. Chcesz kawy? – zapytała opierając się o chłodny parapet okna. House kiwnął głową i wpatrywał się w nią bez słowa niemal przez pół minuty. Miała na sobie obwisły brązowy sweter, znoszone dresowe spodnie, które dostał od Wilsona.
- Coś specjalnego na śniadanie?
- Nie, w lodówce masz tylko stare mięso, które sądząc po barwie i zapachu, zaczęło żyć własnym życiem. Po za tym jestem Twoim gościem i mam dzisiaj urodziny, więc jeśli ktokolwiek powinien przyrządzić śniadanie to na pewno nie ja- powiedziała unosząc brwi
- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - rzucił od niechcenia, rozmasowując ręką kark
- Dziękuję. Wiesz co mówi przysłowie?
-Że skończyły się polowania na czarownice i teraz czarownice polują na ludzi- powiedział posyłając w jej kierunku wymowne spojrzenie
- Mówią, że życie zaczyna się po czterdziestce.
- Ta…to akurat wymyślili 50 letni łysiejący impotenci, mający problem z nadwagą, po to by przy każdym porannym spojrzeniu w lustro nie podciąć sobie gardeł – zironizował, pociągając łyk kawy
- Mógłbyś wysilić się na odrobinę uprzejmości
- W porządku. Będę słodki i łaskawy dla całego świata. Czy mam również
założyć skrzydła i aureolę wokół głowy?
- Wystarczy stały, delikatny uśmiech na twarzy.
Greg wyszczerzył zęby, chwycił za koniec laski i pokuśtykał w stronę łazienki. Chwilę później zniknął za drzwiami. Na sznurze rozwieszonym nad wanną suszyły się czarne koronkowe stringi i popielata sukienka Lisy . Przejrzał się w lustrze, wydął wargi i rozchylił powieki, by przekonać się, czy nie ma przekrwionych oczu.
Cuddy nalała soku do szklanki i przeszła do salonu. Włączyła zawieszony na ścianie telewizor „Sony". Na ekranie pojawiła się reklamówka salonu Mercedesa; mężczyzna w jasnoniebieskim ubraniu, uczesany na Buddy'ego Holly, mówił szybko: „Jeśli przyjdziecie z całą rodziną do salonu, każde dziecko bezpłatnie otrzyma balon, a żona dostanie bezpłatny kupon na wizytę u fryzjera. Gwarantujemy to wszys¬tko, nawet jeśli nie kupicie auta". Odwróciła się od telewizora, by postawić kubek na drewnianym blacie stolika pośrodku pokoju. Usłyszała szum odkręconej wody i przytłumiony głos Grega, nucącego jakąś melodię pod prysznicem. Szanowała go i podziwiała bardziej niż innych mężczyzn, którzy pojawili się w jej życiu. Zastanawiała się, czy ich wzajemne przywiązanie wciąż było tylko przyjaźnią przypieczętowaną sexem i przynajmniej na razie nie przerodziło się w nic głębszego? Przyszło jej również do głowy, że może boi się zmian w ich stosunkach, gdyż oznaczałoby to utratę niezależności. Istniejący między nimi dystans umożliwiał jej odejście w dowolnej chwili(…)

MarlaSinger

Cave

ohh..cudne

jeden z nie wielu fikow gdzie House is House, czyli cham xD
czekam z niecierpliwoscia na dalej:P

nimfka

cudowne

*pada ze śmichu i kula się po podłodze*

runiu

Kolejny świetny fragment strasznie się uśmiałam.

Jarii007

Jiiig !

Buahahaha xD
Boooska część!
B-O-S-K-A !

amandi

JigSaw

Part 9

- Czy musisz najeżdżać na każdą przeklętą dziurę? - warknęła na House’a, kiedy kolejny raz zamiast wargi pomalowała sobie szminką policzek.
- To takie moje nowe hobby. Nazywa się- zmuszanie
szefowej, aby pakowała sobie szminkę do nosa.
Cuddy otarła twarz różową chusteczką.
- Zdaje się, że jesteś w doskonałym humorze. Na którą zamówiłeś stolik, wiesz że nie możemy się spóźnić? Za godzinę mam umówione spotkanie ze sponsorami, dlatego muszę dotrzeć do szpitala na czas.
- Za 5 minut będziemy na miejscu- odpowiedział włączając radio.(…)

- House... to przecież nie ich wina. Przestań się w nich wpat¬rywać.
- To nasz stolik. Stolik, który zarezerwowałem.
- Ale się spóźniliśmy. Prowadzą tutaj interes i mają pełną salę.
- Siedzimy przy tym barze niczym jacyś rezerwowi pasażerowie, podczas gdy ci obchodzący srebrne gody wieśniacy zajadają śniadanie przy naszym stoliku. A ty masz jeszcze czelność brać w obronę dyrekcję. Wiem, że prowadzą tutaj interes. Tak się składa, że taki interes może prowadzić każdy, kto ma iloraz inteligencji choć trochę wyższy od zwykłego szympansa.
- Może mi pan mówić Al , albo Jack. Tak zwraca się do mnie większość gości.
Greg utkwił w barmanie bazyliszkowe spojrzenie.
- Czy my się znamy? -zapytał.
Barman zaczerwienił się.
- Po prostu się panu przedstawiłem. Żeby nawiązać znajo¬mość. Proszę nie rozumieć tego w zły sposób.
- Co pan tutaj robi? – wycedził. Jego głos zrobił się nagle bardzo cichy; tak cichy, że barman nie usłyszał go za pierwszym razem.
- Słucham? - zapytał.
- Co pan tutaj robi? Za co panu płacą?
-Prowadzę bar.
- Zgadza się. Nie płacą panu za nic oprócz podawania drinków, kiedy ma pan podawać drinki. Więc podaj mi drinka. A jeśli obraża pana to, że wzywając pana strzelam z palców, przepra¬szam. Następnym razem zagwiżdżę, pomacham flagą albo rozpalę ognisko i będę wysyłał sygnały dymne.
Wyjął gumę do żucia i poczęstował Lisę, ale ona po¬trząsnęła głową.
- Przepraszam za kolegę, właściwie to nie możemy dłużej czekać, bo spóźnimy się do pracy, a tego byśmy nie chceli, prawda? – zapytała mrużąc oczy i chwytając House’a za łokieć- Wychodzimy- syknęła, spoglądając przepraszająco w stronę barmana.
- Zapomniałem, że nieduże kobiety lubią od czasu do czasu pokazać innym swoją władzę - mruknął zły kierując się w stronę wyjścia.

Podczas jazdy do szpitala słuchali ścieżki dźwiękowej z jakiegoś musicalu, podkręciwszy głośność odtwarzacza do oporu. House pędził tak szybko, że z pewnością nie zobaczyłby przed sobą żadnej przeszkody, dopóki by w nią nie uderzył. Mogło to być cokolwiek: człowiek, samochód czy przewrócone drzewo. Cuddy aż wstrząsało na myśl o możliwym wypadku. Po bezskutecznych prośbach, a nawet wbicu paznokci w bolącą nogę House nie zwalniał. Spróbowała zapiąć pas bezpieczeństwa, ale nie była w stanie znaleźć klamry, zacisnęła więc tylko pas w dłoniach i modliła się, żeby samochód nie wpadł na żadną przeszkodę. Całą trasę pokonali w rekordowym tempie, nie odzywając się do siebie ani słowem. Cuddy kipiała z wściekłości. Dopiero kiedy zaparkowali na szpitalnym parkingu rozluźniła palce i poczuła jak do gardła podchodzi kwaśna żółć. Przyśpieszyła kroku i po kilku sekundach zniknęła za drzwiami PPH, zatykając dłonią usta. Pognała do toalety i zwymiotowała, a potem stała bardzo długo z ręką opartą o umywalkę czekając, aż ustąpi skurcz (…)
House odczekał kilka minut zanim Lisa zniknęła mu z oczu, pchnął wahadłowe drzwi i znalazł się na oddziale przyjęć szpitala. Wsiadł do pustej windy i podniósł rękę wciskając laską okrągły przycisk. Szedł dość długo korytarzem, aż wreszcie otworzył szklane drzwi gabinetu. Pokuśtykał w stronę biurka i ciężko opadł na fotel. Kiedy zażywał kolejną porcję Vicodinu do gabinetu wszedł Forman.
-Nic nie mów – diagnosta uniósł dłoń w geście ostrzeżenia – Cokolwiek to jest, nie mam ochoty tego słuchać - warknął wpatrując się w ołówek leżący na skraju drewnianego blatu - Nie mam czasu, jestem zajęty.
- Gapisz się przed siebie.
- Próbuję przełożyć ołówek wzrokiem.
- Na pewno ta umiejętność pozwoli ocalić setki ludzkich istnień- Forman z niedowierzaniem pokręcił głową.
- Stan pana Stevensa gwałtownie się pogorszył, a kolejne testy niczego nie wykazały- Cameron weszła do środka, niosąc wyniki badań pacjenta. House spojrzał na nią z politowaniem i wysunął szufladę biurka uśmiechając się łobuzersko.
- Badania nie mają znaczenia - stwierdził tasując powoli talię kart. Było wczesne popołudnie, jednak w gabinecie panował taki mrok, że Greg z trudem widział ich twarze.
- Karty wiedzą wszystko, potrafią trafnie postawić diagnozę w przeciwieństwie do osób znajdujących się po przeciwnej stronie biurka .
- Więc może Wasza Łaskawość, ją odczyta?- Cam jęknęła, zmęczona całonocnymi badaniami. Jedyną rzeczą o której marzyła był szybki prysznic i wygodne łóżko.
- Wielka Łaskawość przemyśli to za 50 dolców- odpowiedział rozkładając talię w prostopadłych liniach.
- House, to szaleństwo! Nie możesz pozwalać, żeby talia kart rządziła życiem pacjenta ! To nie etyczne! - Cameron nie kryła oburzenia, piorunując wzrokiem Formana, wręczającego diagnoście zielony banknot.
– Tak, różnica polega jednak na tym, że ja używam statystyki, a nie magii- wziął do ręki kartę, z białym mężczyzną stojącym wśród dzikich zwierząt -Ler Nigaes Znwinaliseaes. Ta karta przepowiada, że umrą dziesiątki ludzi. Dziesiątki! Tyle, ile jest ziaren piasku! Widzę wśród nich także naszego pacjenta! - wykrzyknął wznosząc ręce ku górze.
- Każdy kiedyś umrze mniej lub bardziej natychmiast, ta przepowiednia nic nam nie dała, może nieco jaśniej?
- Nic nie możecie zrobić, jest śmiertelnie chory, zostało mu najwyżej dwa miesiące życia. Pewnie w tej chwili jedna z naszych wrednych pielęgniarek przygotowuje dla niego wypis. Jeżeli chcecie konkretów zwróćcie się do Chase’a, wczoraj zapłacił mi 150 dolców za diagnozę - wyprostował się i bębniąc palcami w blat stołu, dalej przyglądał się kartom.
- Przepraszam że przeszkadzam, ale doctor Cuddy prosi pana o zejście do przychodni. House podniósł głowę lustrując stojącą w progu sekretarkę. Kobieta zmierzyła diagnostę chłodnym spojrzeniem – Natychmiast- dodała widząc, że nie zareagował na prośbę.
– Och, Wszechmogący, pozwól mi ruszyć na dół i wypełnić moje przeznaczenie. Ale jeśli przeznaczasz dla mnie coś innego, poddam się Twojej woli i udam się tam, dokąd poprowadzi mnie Twoja nieskończona mądrość. Amen. – załamał dłonie w błagalnym geście, kuśtykając w stronę drzwi...

Korzystając z okazji chciałem podziękować osobom, które mają siłę czytać i komentować te moje bazgroły

W szczególności: amandi, Jarii007, MarlaSinger, Cave, nimfka, runiu i innym czytającym

Część 10 będzie treściwsza i dłuższa, ale muszę ją jeszcze troszkę przerobić i dopracować

nimfka

jak zwykle super

amandi

martusia14

fajne
i to nie są żadne bazgroły tylko bardzo dobry fik
pozdrawiam

Fortibuss

Jarii007

Jiiiig !

Powaliłeś mnie xD
Cuuuudo !

minnie

Cudne

Bardzo fajnie było przevzytać tak fajnego fika, po dłuższej nieobecności na Horum

Czekam na cd i Wena życzę

nimfka

Schevo

Ach, zdołam powiedzieć tylko, że mi się bardzo podoba.
Cokolwiek napiszę to po kimś powtórzę...
Cóż, czekam na cedeka i tyle ^^
Kocham tego fika całym swoim sercem

Jarii007

Jiiig *patrzy błagalnie*
Kiedy kolejna część ?

Wieeesz taka zÓaa ?
*prooosi*

JigSaw

Dobra coby nie było pokomentuję wasze komentarze