Bez powietrza [16/16]

Katty B.

No właśnie. My tu z mari wszystko Ci wykładamy, a Ty JESZCZE się zastanawiasz...? Pozwól Kaczątkom być szczęśliwymi Kaczątkami!

marengo

W dodatku staramy się Cię przekonać od kilku stron, a serce Twe jest zimne i niewzruszone niczym głaz... [jestem chora, nie do końca odpowiadam za to, co piszę

].

Daj Foremanowi zaznać szczęścia! Uwierz, że razem będzie im dobrze... ;D.

Any

A się tłoczno zrobiło

Po kolei więc:

Katty B.

marengo

Any

marengo

Any

Katty B.

any, jak już gdzieś mówiłam, Shore SAM OSOBIŚCIE zapewnił, że wątek angstowo-złowrogi będzie, ale srsly ppl, ten friendship przez cztery sezony był jedną z sił napędowych serialu i NIC MU NIE BĘDZIE. XD Chmurki chmurkami, nie zawsze może być słonecznie, zachmurzenie i opady są przydatne. W szczególności dla urodzajności gleby, coby jeszcze ciekawsze rzeczy na niej wyrosły. XD

I like you. I really, really like you.

Any

Kat, trochę mnie uspokoiłaś. Zaczynam powoli na nowo wierzyć w opcję friends.
And I like you very much, too

)*

marengo

Any

Richie117

Czekając, aż korniki napadnie wena na Gimme, zajrzałam tutaj i przepadłam :smt003
Piękne, śliczne, słodkie... :smt007
Znów masa skrywanej miłości :smt007 i ta ich słodka niepewność :smt007

Ponieważ zabrakłoby nocy, żeby skomentować wszystkie perełki, więc deklaruję tylko, że kiedyś nadrobię zaległości...

(Brawa dla tego, kto wymyślił dźwiękoszczelną polankę - nie pamiętam któż to był, bo określenie wpadło mi w oko w przelocie...)

Okej, to ja będę z ukrycia wypatrywać chwili, kiedy obaj wylądują w tym wygodnym łóżku... *ślini się na samą myśl*

Przesyłam ukłony i buziaczki :smt058
(a teraz lecę zobaczyć, jak idzie kornikom... :smt040 )

Any

Richie117

Korniczki pozdrowione... Nadal ciężko pracują :smt002
Dzięki :smt058

Any

Any

cześć i czołem, witam niedzielnie.
Na początek małe ogłoszenie - chciałam oznajmić, że fik został już zakończony i czeka tylko na wrzucenie tutaj. Części, jak widać, jest 16 i (niektóre osoby podniosą krzyk ^^) nie jest przewidziany żaden trójkącik :smt003
Ale czas już wejść w klimat kolejnej części, który niekoniecznie należy do wesołych.

Tak więc - miłego czytania!

część 12

Z osłupieniem patrzyła w małe okienko w trzymanym plastikowym paseczku. Przez chwilę zastanawiała się, czy aby na pewno nie śni. Robiła to chyba po raz setny i zawsze wynik był ten sam. Aż do teraz. Te dzisiejsze dwie różowe kreseczki całkowicie wytrąciły ją z równowagi. Czekała na tę chwilę przez całe życie, a gdy ona wreszcie nadeszła, nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Miała ochotę wrzeszczeć za radości. Udało się! Czwarte in-vitro z kolei zadziałało. Ona, Lisa Cuddy, będzie miała dziecko!

- Ma prawie trzydziestkę na karku, to nie małe dziecko.
- Wyszedł pięć godzin temu. Pięć. Przeliterować?
- Grzybobranie może wciągnąć…
- House, zamknij się – do rozmowy wtrącił się Wilson. – Grzyby w czerwcu?
Przed chwilę do ich domku, gdy szykowali się na tradycyjne wieczorne plażowanie, wpadła zdenerwowana Cameron. Martwiła się o narzeczonego, który po obiedzie postanowił udać się na spacer do pobliskiego lasu, poobserwować nieznane mu gatunki ptaków. Teraz dochodziła 21:00, a Chase’a ani śladu.
- A gdzie Foreman?
- Chyba poszedł go szukać.
- My też zaraz idziemy. W lesie jest już ciemno, więc powinniśmy trzymać się razem, bo kolejna osoba się zgubi. Narzuć coś na siebie i ruszamy,
Po wyjściu dziewczyny odwrócił się w stronę House’a.
- Ty zostajesz?
- No raczej bym się wam nie przydał – odparł ten z przekąsem. – Gdyby tu się zjawił, dam wam znać. Weź telefon.
- Wezmę, ale wątpię, czy w tej głuszy jest zasięg – wciągnął przez głowę granatową bluzę. - A ty nie śpij, czuwaj.
- Wilson.
- No? – zatrzymał się w pół kroku.
- Uważaj na niebie – wymamrotał diagnosta.
Wilson uśmiechnął się lekko i wyszedł na podwórko, gdzie czekali już Cameron i Foreman.
Bez zbędnych słów zapalili latarki i zniknęli między drzewami. House wyglądał przez okno. Przeklinał w myślach swoją nogę. Gdyby nie to, szedłby razem z nimi. Niepokoił się trochę o Chase’a, ponieważ czuł się za niego odpowiedzialny, ale nie wierzył, by mogło stać się coś naprawdę złego. W końcu ten chłopak zawsze miał farta.
Bardziej martwił się o pozostałą trójkę, a w szczególności o roztargnionego Jimmy’ego.

Przecież ta sierota na pewno gdzieś źle stąpnie i złamie nogę – myślał, sadowiąc się na parapecie. Oby tylko tamci go pilnowali.
Przypomniał sobie, jak jeszcze na studiach wybrali się z Wilsonem na kradzione jabłka do sadu jakiegoś faceta. Trzeba było przejść przez wysoki płot i w drodze powrotnej ten żółtodziób (był na pierwszym roku) napędził House’owi niezłego stracha, spadając z dwumetrowej wysokości na beton. Gdy Greg, który został w tyle, też przelazł przez ogrodzenie i zobaczył Wilsona leżącego bez ruchu na ziemi zamarł. Na szczęście przyjaciel po chwili jęknął i powoli podniósł się z chodnika. Wyszedł z wypadku cało, jeśli nie licząc skręconego lewego nadgarstka.
House zaniepokoił się znacznie bardziej, niż na wieść o zniknięciu Chase’a.
Miał dziwne przeczucie, że coś się stanie. Coś niedobrego.

- To na nic. Musimy się rozdzielić.
- Ale Cameron sama nie pójdzie. Pójdziecie we dwoje.
- A ty?
- Dam sobie radę. Kiedyś byłem skautem – uśmiechnął się.
- Uważaj na siebie, James – Cameron dotknęła jego dłoni.
Wilson już drugi raz słysząc tego wieczoru to ostrzeżenie, uspokoił ją.
- Wszystko będzie dobrze. W ten sposób najszybciej go znajdziemy. Gdyby coś się stało, krzyczcie. Jeśli nie znajdziemy go do północy, zawiadamiamy policję.
- Jak się spotkamy?
Foreman zdjął z siebie białą, dobrze widoczną w ciemności kurtkę przeciwdeszczową i zawiesił ją na gałęzi.
- Spotkajmy się pod tym drzewem za dwie godziny, chyba że któreś z nas znajdzie Chase’a, wtedy idziemy prosto do domu. Damy sobie radę – powiedział.
- Wszyscy orientujemy się w terenie -dodał Wilson. – Jesteśmy około pół mili na północ od domków. No to co? Ruszamy, tak?
- Do zobaczenia. Znajdziemy go.
- Oczywiście. Cześć – zniknął między drzewami.

House niespokojnie krążył po pokoju, ignorując ból w prawej nodze. Nie było ich już prawie półtorej godziny. Czy to oznacza, że sprawa jest poważniejsza, niż mu się wydawało?
- Przyprowadź go, Jimmy – wymruczał. – Jego i siebie. Ty też musisz wrócić cały.

- Dobrze się czujesz? Może chwilę odpoczniemy? – spytał Foreman z troską na zasapaną Cameron. Ale dziewczyna nie chciała nawet o tym słyszeć. Gorączkowo szła przed siebie. Musiała go znaleźć. Wtulić się w jego ramiona. Wyszeptać do ucha wyznanie. Nie ruszy się stąd dopóki…
Nagle krzyknęła ze strachu, ponieważ jej noga trafiła na coś miękkiego. Foreman w sekundę znalazł się obok niej. Skierował latarkę ku ziemi. Cameron drgnęła. To był Chase! Siedział oparty o drzewo, oczy miał zamknięte. Przypadła do niego, a stwierdziwszy, że ma wyczuwalny, miarowy puls, klepnęła narzeczonego w policzek. Ten momentalnie otworzył oczy, lecz oślepiło go światło latarki. Dopiero po chwili mógł na nich spojrzeć.
- Cam… co się stało? Co wy tu robicie? Już noc?
Okazało się, że Chase długo chodził po lesie, obserwując przeróżne ptaki i postanowił chwilę odpocząć, zanim wyruszy w drogę powrotną. Ponieważ był bardzo zmęczony, sen błyskawicznie go zmógł i spał aż do tej pory. A oni umierali ze strachu! Cameron na zmianę płakała i robiła mu awantury. Chase tylko mocno ją przytulał z miną winowajcy, Nie chciał uwierzyć, że wywołał tyle zamieszania.
- Dzięki, stary – powiedział, ściskając dłoń neurologa.
Wracając, doszli do drzewa, gdzie mieli spotkać się z Wilsonem.
- Już po północy, James pewnie wrócił sam – uznał Foreman. – Idziemy.

W tej samej chwili onkolog bezradnie kręcił się po lesie. Mimo skautowskich umiejętności, za nic nie umiał sobie przypomnieć, z której strony nadszedł.
- Cholera. Jasna cholera!

Weszli rozpromienieni, choć zmęczeni do domku. House drzemał na ławie. Gdy tylko usłyszał skrzypienie podłogi, zerwał się do pozycji siedzącej. Obrzucił wzrokiem całą trójkę i pobladł.
- Gdzie Wilson?!
- Myśleliśmy, że z tobą… - wyjąkała Cameron. – Mieliśmy się spotkać z nim najpóźniej o północy, a skoro go nie było…
- Dlaczego w ogóle pozwoliliście mu łazić samemu po lesie? – krzyknął House.
- Uspokój się. – Głos zabrał Foreman. – On miał najlepszą orientację w terenie z nas wszystkich. Zaraz przyjdzie.
- On nie ma ŻADNEJ orientacji w terenie! Do tej pory zdarza mu się gubić we wschodnim skrzydle, a co dopiero po ciemku w lesie!
Spoważnieli. Z ich twarzy zniknął wyraz ulgi z odnalezienia Chase’a.
- Wszystko będzie…
- Nic nie będzie w porządku! – ryknął House. – I lepiej się zamknij, bo jakbyś nie zauważył, to to wszystko TWOJA wina!
- House – upomniał go neurolog. – Poczekajmy jeszcze pół godziny. Jeśli jest gdzieś blisko, zdąży dojść. Jeśli nie – wrócimy tam.
- Znajdziemy go – powiedział cicho Chase, patrząc na House’a. – Nie wyjdę bez niego z lasu.
Diagnosta nie odpowiedział. Zdenerwowany do granic możliwości, krążył wokół stołu. Zapadła ciężka cisza.

Jimmy, proszę, nie rób mi tego. Jimmy, wracaj, ja cię, do cholery, kocham…

Po kwadransie nie wytrzymał. Co z tego, że chodzenie z laską po lesie sprawiało mu zawsze wielką trudność. Musi znaleźć przyjaciela, Nie wziął latarki, nie myślał o tym, że sam może zabłądzić. Najszybciej, jak tylko mógł, dotarł do brzegu lasu.

W furtce odgradzającej działkę od głuszy, zderzył się z jakąś postacią.
- House? – usłyszał.
- Wilson! Gdzie ty byłeś, idioto? Oni wszyscy cholernie się o ciebie bali.
- Miałem pewne zawahania co do kierunku drogi, ale znalazłem ten właściwy. Nie było zasięgu, nie miałem jak się z wami skontaktować. Znaleźli Chase’a?
- Tak, wszystko gra. Idziemy – brzmiała krótka odpowiedź.
Ulga, jaką czuł House, była ogromna. Jego Jimmy był obok, cały i zdrowy… Ale nie zamierzał okazywać radości. Bo po co?

Siedzącej w domku całej trójce kamień spadł z serc. Chase podziękował Wilsonowi za wszystko i przeprosił za kłopot.
- Cholernie mi głupio, to moja wina.
- Wszystko w porządku – uśmiechnął się onkolog. – Najważniejsze, że nic ci się nie stało. – Przebiegł wzrokiem po zmęczonych twarzach lekarzy. – Idźcie spać. Zobaczymy się rano.
Poszedł zamknąć za nimi drzwi.
Gdy się odwrócił, House odszedł od okna, przy którym stał. Podszedł do przyjaciela i mocno go objął.
- Gdyby coś ci się stało, nigdy bym sobie tego nie darował – powiedział cicho.
Zdumiony do granic możliwości Wilson oddał uścisk najmocniej, jak umiał.
Stali tak przez chwilę, czując obustronne ciepło przepływające przez ich ciała. W końcu House odsunął się i unikając wzroku onkologa, odwrócił w stronę ławy, gdzie była jego pościel. Wilson westchnął cicho. Przez chwilę liczył na coś więcej…ale niestety.

- Dobranoc, House – powiedział, kierując się w stronę swojego łóżka.
- Dobranoc, Wilson – brzmiała odpowiedź.

Katty B.

Aww, jakie to romantiiićne! XD Zagubiony Chase, zapłakana Cam, trzymający fason Foreman (obiecałam, że nie będę wspominać o trójkąciku, więc tego nie robię). I Jimmy-skaut! Aaa! Harcerze/skauci to najnajnajbardziej poryci ludzie we wszechświecie! XD

Any

vicodin_addict

Awww new part. Jestem happy, już na sam jej widok, a mogę się zqałożyć, że jak porzeczytam, to bd 100x bardziej ;3

Pierwszy akapit. Cuddy w ciąży. Woah, się doczekała ;]

Holly

No po prstu genialnie. [ciekawe co by się stało gdyby go nie znaleźli bo już na to liczyłam].

Uśmiałam się jak nigdy. No nie jak Chase mógł zasnąć w lesie. No to jest po prostu oburzające.

Świetne

motylek

Jimmy, proszę, nie rób mi tego. Jimmy, wracaj, ja cię, do cholery, kocham…

i w końcu wypowiedział to co ukrywał. Wreście przyznał się przed sobą ,że go kocha

Poziomka

Wróciłam moja Kochana !!!

:smt058

I czytałam, czytałam, czytałam aż przeczytałam. I jestem wniebowzięta. :smt007

Any

vicodin_addict