Bros b4 hoes [10/?]

advantage

oookej, krótko i na temat: w końcu się stworzył nowy rozdział, I hope, że nie jest mega straszny ani nudny

Seks zmienia wszystko. Zabija przyjaźń, jeśli nie jest się odpornym. Relacja kochanków zmienia się na zawsze, a każdy, nawet przypadkowy dotyk przywodzi na myśl gorące chwile w łóżku i nic nie jest już takie samo. Nie ma niewinnych dotknięć dłoni, ani spojrzeń w oczy. Każda uwaga kojarzy się z seksem, nawet najprostsze zaproszenie na lunch będzie miało podtekst, którego obaj będą chcieli uniknąć. Ostatecznie drogi przyjaciół zaczną się rozchodzić, bo żaden nie zniesie napięcia i będzie to ich nieszczęśliwy koniec.

Jednak seks może się też przyczynić do powstania związku, wielkiej namiętności, gdzie króluje miłość, a nie żądze ciała. Wówczas przypadkowe muśnięcia dłoni wywołają szeroki uśmiech radości i dreszcze, a krew wesoło spłynie w dół. Z czasem przypadkowe zamienią się na doskonale planowane i pożądane.

Tylko od samych kochanków zależy którą drogę wybiorą i w co obrócą swoją przyjaźń, ale jeśli nie wybiorą tak samo, stracą siebie nawzajem bezpowrotnie...

Wilson obudził się wczesnym rankiem, poczuł nos House’a wbijający mu się w szyję. Przypomniał sobie, że choć długo leżeli w ciszy, gapiąc się w sufit, to ostatecznie zasnęli twarzami do siebie. W nocy musiał się przekręcić, bo teraz czuł House’a za swoimi plecami i jego rękę przełożoną przez swoje biodro. Wilson uśmiechnął się i dotknął palców House’a, ścisnął je lekko, a jego uśmiech sam się poszerzył. Wyłączył budzik i powoli się podniósł, nasłuchując, czy House wciąż śpi. Spał, a to znaczyło, że będzie miał chwilę czasu dla siebie, a może nawet przygotuje naleśniki i wyjdzie wcześniej do pracy.

Gdy usiadł na łóżku, poczuł ból między pośladkami i aż jęknął z zaskoczenia. Jak coś tak przyjemnego mogło mieć takie skutki następnego dnia? Zapisał sobie w głowie, że musi kupić maść i westchnął, spoglądając z uśmiechem na House’a.
- Nie gap się – mruknął po chwili diagnosta.

Wilson roześmiał się pod nosem. House był niemożliwy, naprawdę wiedział wszystko! Nawet jak spał.
- Wilson, chodź tutaj.
- Co?
- Nic, ale kładź się.
Onkolog spełnił prośbę przyjaciela, a ten natychmiast przysunął się bliżej niego, oplatając go mocno ramieniem.
- Zimno mi, zostajesz moim kocem.
- Jesteś jeszcze pijany.
- Nie... tylko mi zimno.
Twarz Wilsona rozpromieniła się, bo House, chociaż się nie przyznał, pragnął czułości jak każdy normalny człowiek.
- Twoje włosy pachną jak cytryna.
- Mam nową cytrusową odżywkę – wyjaśnił, żałując, że nie widzi miny House’a.
Pomyślał, że jego przyjaciel nigdy nie zrozumie jak ważne jest dbanie o włosy.

Nagły, mokry pocałunek jego szyi wyrwał go z zamyślenia. Zarówno pocałunki, jak i szorstkie policzki przesuwały się w górę, zmierzając do ust onkologa.
House odwrócił go na plecy i przyssał się do jego warg, a Wilson z radością przyjął jego język. Nigdy by nie pomyślał, że House o tej porze dnia zapomni o spaniu i będzie taki skory do igraszek. Całowali się aż brakło im tchu, a poranne erekcje osiągnęły apogeum.

Wilson objął kochanka ramieniem i wciągnął nosem jego męski zapach.
- Jesteś taki babski, nawet leżysz i wyglądasz jak baba – mruknął House.
- Przynajmniej się golę i nie jestem zarośnięty jak ty.
- Zarost jest sexy i dobrze o tym wiesz.
Wilson nie odpowiedział, ale musnął palcami skórę na brzuchu House’a. Dobrze wiedział, że nie używał on tuzina balsamów, a mimo to, w jakiś dziwny sposób, jego skóra była tak rozkosznie miękka.
- Nie oglądaliśmy Hell’s Kitchen – rzucił Wilson, wcale nie żałując.
- Jeśli już mowa o jedzeniu, to zrób naleśniki.
- Jeśli już mowa o jedzeniu, to muszę nakarmić Sarę.
- Jestem Greg!
- Mam kota, House. Ona też potrzebuje jedzenia.
- Niech poluje na myszy.
Wilson udał, że nie słyszał, wyszedł spod objęć House’a i usiadł na łóżku. Odrobinę zabolało, ale nie zamierzał nic o tym wspominać. Dzielnie wstał i pozbierał ubrania, wyjął z szafy szlafrok i powiedział:
- Idź do łazienki, ja w tym czasie przygotuję śniadanie.
- Hm... mam większą ochotę na naleśniki, czy szybki numerek?
- Nie spóźnimy się do pracy. Koniec kropka – rzucił Wilson i wyszedł z sypialni, zanim House go namówi, by zmienił zdanie.
Był pewien, że kilka pocałunków House’a wyrzuciłoby mu pracę z głowy, a oszałamiający seks przekonałby go, że nie warto pracować, jeśli można się kochać.
<center>~</center>
- Hej, doktorze Wilson!
Wilson odwrócił się i zobaczył jak w jego stronę biegnie Chase. Młodszy lekarz posłał mu uśmiech i łapiąc go za ramię, zapytał cicho:
- Bierzesz udział w zakładzie?
- W zakładzie? – powtórzył pytająco Wilson.
- House ci nie mówił? Kto pierwszy prześpi się z naszą nową panią doktor, wygrywa tysiąc dolców.

Wilson westchnął i przetarł dłonią twarz. Teraz mógł albo wsypać House’a, albo... Utrzeć mu nosa, przyłączając się do zakładu i wygrywając go. House musiał być pewien zwycięstwa, jeśli założył się o taką sumę. Całkiem prawdopodobne było, że diagnosta wygra, w końcu spał z nią już, a kolejny raz był tylko kwestią czasu. Jednocześnie zdał sobie sprawę, że jeśli Maggie tak chętnie zgodziła się przespać z House’em ledwo go znając, może także ulec urokowi Chase’a. A czy on, Jimmy Wilson, wytrawny kobieciarz i podrywacz najładniejszych pielęgniarek, miał jakiekolwiek szanse? Prawda była taka, że wciąż pociągały go kobiety, a ta cała Maggie była kobietą marzeń każdego. Może nadszedł czas, by jego uśpione talenty podrywania kobiet uruchomiły się? A co powie na to House? Na pewno uzna go za przeciwnika, zresztą całkiem słusznie. Jeśli się zgodzi, a House jakoś to przełknie, to czy wciąż będą uprawiać taki wspaniały seks jak zeszłej nocy? Wilson zarumienił się na samo wspomnienie, nigdy by nie podejrzewał jak bardzo namiętny i utalentowany House jest w tych sprawach.
- Wiem o czym myślisz – powiedział Chase. – Twoja mina mówi mi, że się przyłączasz.
- No... – Sekunda wahania i... – Dobra.
- Nie wierzę, że House albo Taub mogą wygrać, będziesz największą konkurencją.
Chase klepnął go w ramię i odszedł w kierunku wind, zostawiając onkologa w drobnym osłupieniu. Wilson wziął się w garść, jego mózg podrywacza jeszcze nie zaczął pracować na pełnych obrotach, ale powoli się rozkręcał. Pomagały wspomnienia z hotelowego pokoju i świadomość, że tym razem to on może być tym szczęściarzem.

Skierował się do szpitalnej stołówki, wybijała pora lunchu na który umówi się z House’em.
Wziął tacę i nałożył na nią dwie paczki frytek, burgera, sałatkę z kurczakiem i poprosił o dwa napoje. Z uśmiechem zapłacił młodej ekspedientce, a fakt, że oblała się rumieńcem, ucieszył go. Usadowił się w rogu sali, czekając na House’a.

House pracował i starał się nie myśleć o Wilsonie, ale gdy już mu się to udawało, przyłapywał się na tym, że myślał o Maggie i jego umysł znów był rozproszony. Gdy byli w towarzystwie reszty członków zespołu, zachowywała się neutralnie i utrzymywała udawany zawodowy poziom ich znajomości, jednak gdy tylko zostawali sami, kokietowała go na sto sposobów i nie mógł trzeźwo przy niej myśleć. Ssała słomki, zagryzała wargę, albo co najgorsze, przechodząc obok, ocierała się o niego pośladkami. Musiał wymyślić sposób jak to ukrócić, bo eskalacja jej zachowania była tylko kwestią czasu, a nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ekipa wtedy coś zauważy. Chociaż chciał wygrać zakład, a nawet był pewien, że tak się stanie, to nie chciał, by jego zespół dowiedział się prawdy o ich relacji. Tym bardziej o jego nowej, ulepszonej relacji z Wilsonem, którą zamierzał chronić tysiąc razy bardziej.

Diagnosta pojawił się w kafeterii kilka minut później, wypatrzył przyjaciela i z błyskiem w oku usiadł przed nim, od razu pochłaniając dwie frytki.
- Cześć.
- Cześć.
- Dzięki za burgera.
Wilson otworzył szeroko oczy. House mu podziękował?!
- Wiesz jak świetnie ośmiesza się mój zespół? – rzucił House, odpakowując lunch. – Zobaczyłem wcześniej wyniki, dałem jej cynk, a ona rozgromiła Foremana dwoma zdaniami!
- Och, na pewno jest zabawnie.
- Nie śmiejesz się? To lepsze niż Comedy Central! Gdyby była prawdziwym lekarzem, nie potrzebowałbym już Trzynastki.
Wilson uśmiechnął się lekko. House był zwyczajnym House’em, a ten czuły mężczyzna z poranka gdzieś się zapodział. Dlaczego?
- Co? – rzucił pytająco diagnosta. Zawsze potrafił wyczuć, gdy z Wilsonem było coś nie tak.
- Nic.
- Jasne. Co? – Nalegał.
- Bo... rano byłeś całkiem inny.
- Ty kretynie, mam cię całować przy całym szpitalu?!
- Och.
- Ale dziś też mam twoje bokserki. Chcesz sprawdzić? Łazienka jest blisko.
- Muszę ci coś powiedzieć – rzucił nagle Wilson. – Obiecaj, że nie będziesz zły.

To było to. Diagnosta zatrzymał się w pół kęsa i patrzył tępo na onkologa. To koniec ich przyjaźni, seks to za dużo, Wilson na pewno stwierdził, że było to okropne i... Żeby tylko znów nie wyprowadził się z miasta, żeby znowu go nie zostawił!
- Seks to dla ciebie błąd, wiedziałem, że tak myślisz.
- Nie, to była raczej...
- Porażka? – podsunął House.
- Raczej najbardziej podniecająca rzecz jaką robiłem – przyznał Wilson, rumieniąc się.
- Naprawdę? – House zakrztusił się jedzeniem.
- Tak! Nawet pomyślałem... dlaczego nie zrobiliśmy tego wcześniej?
- Bo... miałeś żony, Amber i bzykałeś pielęgniarki. A ja...
- Dziwki, Stacy i Cuddy.
- Zamknij się – powiedział House, mrożąc go spojrzeniem na wspomnienie Cuddy.
- Ach, okej. Więc, House...?
- Mhmph?
- Chase powiedział mi o zakładzie. Dołączyłem się.
House zakrztusił się drugi raz.

Maggie wpatrywała się w mikroskop, udając, że bada dawno zbadaną próbkę. Jeden z laborantów zgodził się wykonać za nią robotę, jeśli da mu swój numer telefonu. Chętnie na to przystała, racząc go wymyślonym ciągiem cyfr i marząc, by nigdy więcej go nie zobaczyć. Odetchnęła i wzięła kartkę z wynikami, z czystej ciekawości wodząc po niej wzrokiem. Nie rozumiała praktycznie nic, nie miała pojęcia co znaczą te skróty i numerki. Miała jedynie nadzieję, że zdąży pokazać je Gregowi i czegoś się dowiedzieć, zanim upomni się o nie ktoś z zespołu.

Jej nadzieje zostały brutalnie zgładzone, gdy do laboratorium wszedł Chase.
- Wyniki, wreszcie – mruknął i usiadł obok.
- Szukasz ich?
- Szukam towarzystwa na wieczór – powiedział cicho.
Maggie sama doskonale wiedziała, że mówienie szeptem pomaga w podrywie: ofiara nachyla się w twoją stronę, by usłyszeć co mówisz, nieświadomie zmniejszając dzielącą was odległość.
- Może drink? Albo kolacja. Sushi?
- Niedawno zakończyłam związek..
- Z kim?
- Z pewnym facetem.
- Dlaczego? Zdradzał cię? Idiota!
- Nie omawiam mojego prywatnego życia z...
- Z nieznajomymi? Witaj, jestem Robert.
- Nie zwierzam się, chyba, że po alkoholu. Czyli nie w pracy.
- To zaproszenie na randkę?
- Nie, to tylko przykład moich zwyczajów – odparła chłodno, zła na samą siebie.
- Więc idziemy na randkę, świetnie.
- Zastanowię się.

Maggie poklepała go po udzie i czym prędzej wyszła. Chciała spokojnie przemyśleć sprawę, bo może randka z Chase’em nie byłaby najgłupszym posunięciem. Skłamała mu, mówiąc, że zakończyła związek. Jej romansowi z prawnikiem daleko było do związku, bliżej do namiętniej orgii kilka razy w tygodniu.

Udała się prosto do gabinetu House’a, ściskając w dłoni wydruk z wynikami badań. Przez szklane ściany zobaczyła Grega, siedział sam i czytał coś na laptopie. Weszła bez pukania i zamknęła drzwi.
- Mam wyniki – powiedziała, podając mu kartkę i siadając naprzeciwko niego.
House zerknął na papierek, uniósł brwi i odrzucił go, skupiając wzrok na Maggie.
- Coś cię zdenerwowało? Na pewno nie wyniki.
- Chase właśnie zaprosił mnie na randkę.
- Co?
- Nie wiem czy chcę z nim iść.
- Szukasz u mnie rady? Radzę ci nie iść.
House zaklął pod nosem. Chase działał szybko, należało go jak najszybciej przystopować.
- Dlaczego mam nie iść? On wydaje się być w porządku.
- Podoba ci się?
- Możliwe.
- Chase sypia z każdą, którą napotka. Zalicza panienki, a potem okrutnie je porzuca.
- To ma mnie odstraszyć?
- Kto wie co mógł złapać.
- Zabezpieczę się, jeśli przyjdzie na to pora.
- Ze mną jest bezpieczniej – mruknął House, posyłając jej lekki uśmiech.
- A może prześpię się z nim, by zobaczyć czy radzi sobie w łóżku lepiej od swojego szefa?
- Przypuszczasz, że ktoś może być lepszy? Akurat Chase? A Taub?
- Taub?! On jest aseksualny.
- Podrywał cię?
- Nie, chociaż... dziwnie się zachowywał.
- Dziwniej niż zwykle?
- Prosił o zawiązanie krawata, pomógł mi ubrać kitel, komplementował. Niby proste rzeczy, ale... Myślisz, że chce mnie...
- Idiotko, każdy by chciał. - House przez kilka chwil zastanawiał się, czy jej powiedzieć i w końcu się zdecydował. - Założyliśmy się. Kto pierwszy się z tobą prześpi, wygrywa tysiąc dolców. I będę to ja.
- Już ze mną spałeś.
- Ale oni o tym nie wiedzą, no i muszę mieć fotkę na potwierdzenie.
- Kto bierze udział w zakładzie?
- Chase, Taub i ja.
- Jak Taub może liczyć na wygraną?!
- Taub latami zdradzał żonę, pielęgniarki na niego lecą, ale dlaczego, to nieodgadnięta sprawa.
- Nie jestem pielęgniarką.
- Więc Taub nie ma szans. A Chase?
- Zdecydowanie większe. A Wilson?
- Wilson? – House zaklął w duchu. Myślał, że jak nie wspomni o onkologu, to Maggie nie będzie pytać, ale najwyraźniej on też zrobił już jakiś ruch. – Z Wilsonem też chcesz się przespać?
- Pytam tylko czy się założył.
- Zabraniam ci sypiać z Wilsonem.
- Bo ty z nim sypiasz? Jesteś zazdrosny, czyli on też się założył.
- Nie jestem zazdrosny!
- Doskonale cię rozumiem, nie chcesz, by ktokolwiek dotykał jego fajny tyłek. Boisz się, że zostanę czwartą panią Wilson?
- Jego żony zawsze były mniej istotne, liczyłem się ja.
- Ze mną to całkiem inna sprawa. Boisz się, że gdy on zacznie sypiać ze mną to przestanie sypiać z tobą?
- Jestem w łóżku lepszy niż ty, Jimmy to wie.
- Nie wie, bo ze mną nie spał. Ale Jimmy nieźle całuje, nie?
- Masz zakaz całowania Wilsona!
- Nie jestem twoją własnością, mogę całować kogo chcę. Wilson także.
- Nie możesz, Williams. Stworzyłem ten zakład, by wygrać kasę i to ja ją wygram.
- Bardziej chodzi ci o mnie, czy o forsę?
House westchnął, nie znał odpowiedzi na postawione pytanie, chociaż bardzo chciał.
- Chyba... o seks.
- Czyli o mnie. A seks z Wilsonem?
- To moje prywatne życie, z tobą to gierka. Przyjadę wieczorem i wygram zakład.
- Nie jestem dziwką na twoje zawołanie.
- Daj spokój – powiedział, zaczynając się denerwować. – Podoba ci się to. Chcesz ze mną sypiać.
- A ty chcesz wygrać, a najmniej się starasz. Nie bierz mnie za pewnik, Greg – powiedziała mu w twarz i ruszyła do wyjścia.
- Hej, poczekaj! – zawołał i szybko jak na kalekę, doskoczył do niej i złapał ją za ramię. – Postawić ci kawę?
Brwi Maggie powędrowały do góry i wyrwała się z jego uścisku.
- Nie, szefie. Chcę pójść do domu, jeśli można.
- Nie – odparł stanowczo. – Albo idziesz ze mną na kawę, albo siedzisz przy pacjentce do rana.
- Zdajesz sobie sprawę, że mogę cię olać, bo nie jesteś moim prawdziwym szefem?
- Nie zrobisz tego, za bardzo ci na mnie zależy. Sama tego nie rozumiesz, pewnie toczysz w głowie batalię, bo nigdy nie czułaś czegoś takiego po tak krótkim czasie.
- Nie kocham cię, kretynie.
- Ale nie chcesz mnie zostawić.

House szybkim ruchem zasłonił rolety i zbliżył się do niej, Maggie zadrżała i zamknęła oczy, gdy dotknął jej policzka. Myślała, że ją pocałuje, a gdy House tego nie zrobił, tylko gapił się na jej wpół otwarte usta, sama go pocałowała. Wpiła się w jego wargi, a House opierał jej się tylko przez kilka sekund.

Richie117

advantage

Richie117

Angelica

Omamo, chyba z rok tu nie pisałam

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117