Bros b4 hoes [10/?]

advantage

Dobra, wrzucam. Mam nadzieje, że nie jest zbyt długie, ani nudne. Taak, przyznaje, że mało Hilsona, ale rozdział niezbędny. And be not afraid – przecież bros before hoes. Lovers też

A w kolejnym – chłopaki się zabawią. Ze sobą

Rozdział 8.

House pojawił się w pracy mocno spóźniony, niezauważony przemknął przez hol, ale zamiast pójść do swojego gabinetu i poczekać na pacjenta, wszedł do gabinetu Wilsona. Bez pukania.
Onkolog siedział sam, pił kawę w papierowym kubku, a przed nim leżała kanapka, na oko z szynką, jajkiem i sałatą. House porwał ją i ugryzł, zanim Wilson zdążył wyrazić sprzeciw.

- Cześć – mruknął Wilson, odrzucając długopis.
- Cześć – odpowiedział mu House z pełnymi ustami.
- Dopiero teraz przyszedłeś do pracy? – zapytał, zerkając na zegarek. Było już po dwunastej w południe.
- Taa, byłem zajęty.
- Czym?
- Nie można uprawiać porannego seksu po południu – odparł diagnosta, wzruszając ramionami. – I co, obejrzałeś wczoraj porno?
- Nie.
- Zabawiłeś się bez filmu?
- Oglądałem powtórki [link widoczny dla zalogowanych].
- Och, cóż. Fajnie było?
- House, jestem zajęty. Idź sprawdzić, czy nie masz przypadku.
- Pager milczy, telefon milczy... chociaż Cuddy dzwoniła z pięć razy. Mam czas.
- Ja nie mam – mruknął Wilson i zaczął coś zawzięcie pisać.

House oddał mu nadgryzioną kanapkę, ale nie wyszedł z jego gabinetu. Przyglądał się swoim dłoniom, ukradkiem zerkając na przyjaciela.
- Idź popracować, co?
- Nie. Wygodnie mi się tu siedzi.
- Ja pracuję!
- A może chcę ci umilić czas?
- House, jeśli Cuddy dzwoniła tyle razy...
- Obronisz mnie przed nią, prawda? – zapytał diagnosta, robiąc maślane oczy.

Wilson uniósł brwi do góry i przełknął głośno ślinę. W zeszłym roku po prostu uśmiechnąłby się widząc taką minę na twarzy House’a, a teraz, oprócz uśmiechu i radości rzecz jasna, poczuł także swego rodzaju podniecenie. A House to dostrzegł. Uśmiechnął się, unosząc lekko kąciki ust, by Wilson wiedział, że on wie. Nie było sensu zaprzeczać pożądaniu, jedynym sensownym ruchem było obrócenie go w namiętny seks.

- Wyjdziemy razem na lunch? – rzucił House. – Taa, pracujesz, ale musisz jeść – dodał, widząc karcący wzrok Wilsona.
- Przemyślę to.
- Powiedz mi teraz.
- Dziś też do niej jedziesz? – spytał nagle Wilson.
- Nie. Dziś może pooglądamy razem Gordona Ramsaya, co myślisz?
- Myślałem raczej o... o tym co robiłeś u niej.
- Zwiedzałem mieszkanie, twoje już znam.
- Dobrze wiem, że poszedłeś się tam pobzykać – oznajmił chłodno Wilson, starając się trzymać swoją złość i zazdrość na wodzy.
- To był efekt uboczny zwiedzania.
- Efekty uboczne zwykle nie są miłe.
- Ten był całkiem przyjemny.

Wilson westchnął. Miał nadzieję, że to, co połączyło jego i House’a dla nich obu miało takie samo znaczenie. Duże znaczenie. Najwyraźniej się mylił, najwyraźniej House wolał zabawiać się z kobietami, zamiast pogłębiać relacje ze swoim najlepszym przyjacielem.
- Nie myśl tyle – rzucił House, przyglądając mu się uważnie. – Dojdziesz do głupich i nieprawdziwych wniosków.

A ty, myślisz o tym? O tym dlaczego tak się dzieje? , powiedział jakiś głos w głowie House’a. O tym, dlaczego Wilson wytrwał z tobą tak wiele, przeszedł tyle upokorzeń, nawet złamane serce, a mimo to wciąż jest przy tobie? A teraz w dodatku chce cię całować! Wilson to twój drugi vicodin, vicodin też odchodził, ale zawsze los sprawiał, że prędzej czy później wracał i zostawał na długi czas. Widocznie Wilson nie chce odchodzić, bo pod chamską i wredną powłoką widzi prawdziwego ciebie, czułego i wrażliwego faceta, który mało kiedy ujawnia się światu.
Wilson nie chce mnie zmienić, House powiedział sobie w myślach. Jedyne co chce zmienić, to moje nawyki żywieniowe... Akceptuje mnie. Nikt inny nie akceptował mnie tak bardzo jak on. Każdy odchodził zraniony, a on – cudowny chłopiec onkologii – nawet zraniony, zawsze powraca. Powiedział, że nie można wybrać kim są nasi przyjaciele. Co jeśli nie można też wybrać w kim się zakochujemy? Może na tym to właśnie polega, miłość rozwija się swoim torem, nie bacząc na nic innego, nawet na płeć. A seks?

Nagle, po tylu latach znajomości, Wilson wydał mu się słodki. Seksowny. A on przecież uwielbiał słodkich i seksownych ludzi.

House nie mógł znieść własnych myśli. Przymknął oczy, a wtedy mózg podesłał mu sceny z mieszkania Wilsona, sceny ich igraszek. Potarł sobie twarz palcami i westchnął. Prawdą było, że chciałby to powtórzyć jeszcze tysiąc razy, a ponadto zrobić jeszcze tysiąc innych seksownych rzeczy. Chciał tego. Uśmiechnął się lekko i skinął gorliwie głową, patrząc przyjacielowi w oczy.

Wilson zmarszczył brwi. Czyżby House właśnie przyznał, że marzy o tym wszystkim co on? O pieszczeniu się w miękkiej pościeli, badaniu ciał i smakowaniu ich, a potem umierania z rozkoszy tak wielkiej, że marzy się o tym, by trwała wiecznie?
- Otworzyli nową restaurację niedaleko szpitala – powiedział. – Podobno niezła.
- No to chodź, lunch czeka.
- Ale House...
House popatrzył zdziwionym wzrokiem.
- Dopiero przyszedłeś, a praca...
- Godzinę może poczekać, a poza tym, są telefony.
<center> ~</center>
Chase wszedł pewnie do gabinetu swojego szefa. Ku jego zaskoczeniu, nawet mimo tego, że dawno minęło południe, House’a wciąż nie było w środku. Była natomiast młoda kobieta, siedząca wygodnie na fotelu w rogu. Chase szybko jej się przyjrzał i praktycznie zaniemówił, gdy odwróciła się i z uśmiechem wyciągnęła w jego kierunku kubek z kawą.
- Och – wymknęło się obojgu.
- Czekam na House’a – powiedziała nieznajoma.
- Szukam House’a – wydukał Chase.
Nastała chwila krępującej ciszy, oboje lustrowali się wzrokiem, posyłając sobie uśmiechy.
- Właśnie idzie – oznajmiła po chwili Maggie.
Kilka dłużących się sekund później, do gabinetu wszedł poszukiwany diagnosta. Rzucił obojgu spojrzenia i uniósł w górę brwi. Bez słowa zabrał papierowy kubek z rąk Maggie i już miał usiąść przy biurku, gdy usłyszał znajomy stukot obcasów. Zaklął pod nosem i odwrócił się niechętnie, akurat wtedy, gdy dyrektorka szpitala wparowała przez szklane drzwi.
- House! Nie dość, że się spóźniłeś, to jeszcze nikogo nie zatrudniłeś!
- Zatrudniłem, rozczarowana? Cuddy, to jest właśnie zastępczyni Trzynastki – powiedział pewnie House, wskazując na Maggie. – Zatrudniona od zaraz.
- Nie wiedziałam, byś czytał jakiekolwiek CV.
- Czytałem w domu, w szpitalu pracuję. Czyż to nie jest oczywiste?
- A rozmowa kwalifikacyjna?
- Pozytywnie zdana. Prawda, Chase?
- Taa – mruknął Australijczyk, patrząc na pośladki Maggie.

Cuddy także badawczo jej się przyjrzała, ale w tym spojrzeniu nie było ani grama pożądania, była to raczej szybka próba oceny. Dyrektorka szpitala skinęła głową i powiedziała:
- W porządku, doktor...?
- Williams – odpowiedział za nią House. – A teraz idź już poszefować, ja muszę załatwić to i tamto.
- Nowy przypadek – powiedziała, podając mu niebieską teczkę. – I nawet nie próbuj uciec z pracy – postraszyła, a moment później już jej nie było.
- Ty też spadaj – rzucił House. – Gdzie Taub i Foreman?
- Pracują w przychodni.
- Zbierz ich i zaraz zaczynamy.

Chase przeszedł do pokoju konferencyjnego, wzywając kolegów pagerem. Usiadł tak, by bez trudu mógł obserwować szefa rozmawiającego z nową koleżanką z zespołu. Po poprzednich kandydatkach i Masters, która działała na nerwy, z nową lekarką aż chciało mu się obcować.

- Witaj w zespole – mruknął cicho House i usiadł z swoim biurkiem, zarzucając na nie nogi.
Maggie jednak, zachowując się tak, jakby miała przed sobą nowego szefa, usiadła grzecznie na krześle i rzuciła:
- To miał być lunch, nie oferta pracy!
- Zgodziłaś się, a mogłaś wybiec z krzykiem.
- Pomyślałam, że będzie zabawnie.
- Ale?
- Ale potem dostałeś pacjenta. Żywego człowieka. Nie znam się na medycynie.
- Mój zespół też nie.
- Poważnie, House.
- Wiesz, gdzie masz wątrobę?
- Po prawej – odparła, dotykając się lekko. – Nie boisz się, że coś spieprzę i ktoś umrze?
- Ty idiotko, myślisz, że pozwolę ci zajmować się pacjentem?
- Och, aha. Ale...
- Ale jednak to kawał dla mojego zespołu. Muszą się poczuć jak skończeni idioci, gdy młoda lekarka rozgromi ich wszystkich... Będę ci podpowiadał.
- A dostanę kitel? – spytała z nadzieją.
- Legitymację też.
- Wiesz, że ktoś się zorientuje?
- Twoje kontakty wykraczają poza budowanie nowej tożsamości?
- Nie zrobię tego w dwie godziny.
- Słabo, ale kilka dni wytrzymasz. Wyjaśnię potem Cuddy, że zatrudniłem cię na tygodniowy okres próbny, więc nie będzie szukać twoich papierów. Póki co, kłam.
- Jeszcze coś, szefie?
- Jeśli dostaniesz jakąś forsę, przekazujesz ją mnie, bo tobie nie jest potrzebna.
- A co z lunchem?
- Już jadłem, byłem głodny. Proste, że na ciebie nie poczekałem.
House nie przeprosił, ani nie było mu przykro. Dostał właśnie nową zabawkę, którą pognębi swoją ekipę. Nagle praca wydała się ciekawsza niż choćby wczoraj. Wziął kartę pacjenta i przeczytał na głos:
- Pracownica domu pogrzebowego dostała nagłego ataku drgawek w pracy. Przed zemdleniem miała wizje, że gwałci ją martwy facet. – I rozbawiony, zerknął na Maggie.
- Żartujesz! Wow, ta praca zaczyna się robić niezła.
- Będziesz kardiologiem, nic nie zapowiada, że to serce nawala – stwierdził House po chwili zastanowienia. – Co twoim zdaniem jest nie tak?
- Nie wiem skąd biorą się drgawki, ale halucynacje to na pewno dzieło mózgu. To tak jakby wzięła LSD... powoduje zwidy.
- LSD wpływa na poziom serotoniny, a potem na neurony, może wywołać drgawki i skurcze macicy – mruknął oszołomiony House. – Brałaś prochy, interesujące – powiedział, połykając swoje ukochane tabletki.
- Tylko trawkę.
- A vicodin, kłamliwa narkomanko?
- Nie ćpam. Zgadłam, że to mogą być prochy?
- Nie wiem, ale jeśli już masz teorię, nie zamierzam ci nic podpowiadać. Czas na spotkanie z resztą zespołu. I nie siadaj obok Chase’a!

Oboje przeszli przez szklane drzwi, House nawet nie próbował udawać, że chciałby ją przepuścić pierwszą. Wszyscy od razu zwrócili na nią uwagę; Taub wytrzeszczył oczy i wodził za nią wzrokiem dopóki nie usiadła obok Chase’a, a Foreman zerknął i nie okazywał żadnej euforii. House uśmiechnął się z wyższością.
- Doktor Williams – mruknął, rzucając w jej stronę karty pacjentki. Wylądowały z łoskotem na stoliku. – Co powiecie o kobiecie, której wydaje się, że gwałcą ją trupy?
- Że lubi sztywne rzeczy – mruknęła Maggie.
Wszyscy się roześmiali, nawet House nie mógł się oprzeć. Ale nie Foreman.
- Gdzie studiowałaś? – zapytał.
- W Los Angeles.
- A twoja specjalizacja to...?
- Kardiologia.
- Jesteś młoda...
- A ty czarny – przerwał mu House. – Czytaj kartę, nasza nowa pani doktor ma już teorię.
- Atak wyklucza chorobę psychiczną – rzucił Taub.
- Żadnych historii epilepsji, obrażeń głowy ani używek – dodał Chase.
- Czyżby właśnie padła teoria pani doktor?
- Niekoniecznie – mruknęła, pocierając skronie.
Nie miała o tym pojęcia, jedyne na czym się znała to zarabianie pieniędzy na hotelach i wydawanie jej na każdym kontynencie.
- Guz w płacie czołowym – zaproponował Chase.
- Tomografia bez anomalii.
Zapadła cisza, wszyscy zwrócili uwagę na nową lekarkę. Na próżno szukała pomocy u House’a, wyraz jego twarzy nie był dla niej żadną podpowiedzią. A może jej nie zrozumiała?
- Kostnice są przepełnione różnym syfem, a nieboszczyki jakoś umarły, prawda? – powiedziała niezbyt pewnie. Gdy zerknęła na House’a, przytaknął jej skinieniem głowy. – Ktoś został zamordowany...
- Kule nie są toksyczne.
- Jasne, bo zamordować można tylko pistoletem. Ktoś mógł zostać otruty czymś super toksycznym.
- Zakażenia, pasożyty, coś pasuje – zgodził się Chase.
- Albo to choroba przenoszona drogą płciową.
- Okej, pacjenci kłamią. LSD w dużej ilości mogło wywołać halucynacje. Sprawdźcie dom pogrzebowy i zbierzcie wywiad rodzinny. A oprócz tego: rezonans z kontrastem, EEG, punkcja lędźwiowa i morfologia krwi. Teraz!
- Dopilnuję, by nasza nowa lekarka czymś się popisała – powiedział Foreman.
- Nie! – rzucił House stanowczo. – Żadnych popisów i testowania. Ja sprawdzę jak robi badania, a wy zbierzcie wywiad i pogrzebcie w umarlakach.
Wyszedł pierwszy, machając dłonią, by Maggie udała się za nim. Wybiegła z pomieszczenia, żegnana spojrzeniami trójki mężczyzn.

- Co?! Będzie ją nadzorował?
- To proste – odparł Chase. – Tak bardzo chce ją tutaj zatrzymać, że będzie jej pomagał.
- House nie pomaga, tylko ośmiesza i wyrzuca kretynów.
- Najwyraźniej nie jest kretynką. Widzieliście jak akceptował jej pomysły?
- Bo nie były głupie – przyznał Foreman.
- A widzieliście, że ona się go wcale nie boi? – zauważył Taub.
- To nawet seksowne – szepnął Chase. – On też pewnie to zauważył, więc będzie ją traktował jak wyzwanie.

Maggie weszła za House’em do pokoju pacjentki i cicho ją powitała. Obserwowała jak House zasuwał rolety i szukał czegoś w szpitalnej szafce.
- To doktor House, prowadzi twój przypadek. Jesteś w dobrych rękach – zapewniła Maggie.

House uniósł brwi do góry, ale nie odezwał się ani słowem. Po drodze do pacjentki, załatwił jej lekarski kitel, co sprawiło jej widoczną przyjemność. Jemu nie, bardziej się cieszył z możliwości utarcia nosów swojej ekipie.

Założył lateksowe rękawiczki i wyjął zestaw igieł do punkcji, wyzywając w myślach samego siebie. Dlaczego pół godziny wcześniej nie przewidział, że prowadzenie tej gierki będzie wymagało od niego większego kontaktu z pacjentami? Przysunął sobie stołeczek i usiadł z ulgą.
- Połóż się na lewym boku.
Pacjentka spełniła jego prośbę, Maggie odkryła ją i stanęła przy nim, patrząc na niego uważnie.
- Nie będzie bolało – powiedział.
Rzucił Maggie rękawiczki, a gdy je założyła, podał jej gąbkę nasączoną jodyną i skinął na plecy pacjentki. Z radością małego dziecka, Maggie wymazała plecy kobiety.
- Doktorze House – zapytała pacjentka. – Co to za...
- Punkcja, pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego. Leż spokojnie.

House znieczulił kobietę, odczekał kilka chwil i sięgnął po cienką igłę. Lubił publikę, a oczy Maggie przyglądały mu się z podnieceniem i ciekawością tysiąca osób. Wbił igłę pomiędzy pierwszy a drugi kręg lędźwiowy i po upływie dwóch sekund podstawił mały, przezroczysty pojemnik, do którego kapała powoli równie przezroczysta ciecz.
<center>~</center>
- House?
- Gdzie ona jest? – zapytał, gdy odwrócił wzrok od monitora i zerknął na swój zespół.
- Pilnuje pacjentki – powiedział Taub.

Brwi diagnosty uniosły się w górę. Najwyraźniej powinien jej zaufać, bo nie mógł panikować. Na pewno nie wykonuje żadnych medycznych zabiegów, tylko pilnuje, by głupia pacjentka nie zrobiła nic, co mogłoby zaszkodzić życiu kogokolwiek.

- Mamy wyniki. – Foreman podał mu kilka kartek.
House przejrzał je, ale zanim zdążył się choćby zastanowić, Taub przerwał tok jego myśli.
- Zatrudniłeś ją na stałe?
- Na tydzień próby. Macie z tym jakiś problem?
- Hm... Taub się boi, że będzie go rozpraszała – powiedział Chase, szturchając kolegę łokciem.
- To zrozumiałe, jeśli moja koleżanka z zespołu ma wyglądać tak!
House odchylił się na krześle i rzucił badawcze spojrzenia swoim podwładnym.
- Czyli jak?
- No... ładnie.
- Foreman powiedział, że miałeś zatrudnić lekarkę, nie modelkę.
- Trafnie ujęte – rzucił House, patrząc na grobową minę Foremana. – Ciebie nie rozprasza? Nigdy nie chcesz gadać o kobietach, a założę się, że chciałbyś ją mieć w swoim czarnych łapach.
- To nie jest istotne. Ważne jest tylko to, jakim jest lekarzem.
- A Trzynastka?
- To całkiem inna sprawa.
- Ach, więc podniecała cię jej choroba, nie ciało? Maggie nie jest chora, przykro mi.
- House! – wykrzyknął radośnie Chase. – Nazwałeś ją po imieniu! Zdrobniale!
- Co? – wydukał, gotów się zabić z własnej głupoty.
- Też na nią lecisz! Dlatego ją zatrudniłeś?
- Miała po prostu więcej atutów od reszty kandydatek – mruknął, rozkładając bezradnie ręce. – Chcecie zrobić zawody kto pierwszy ją przeleci?
- Przyjmuję – powiedział Chase, pewny zwycięstwa. – Zakład o stówę?
- O tysiąc dolców – rzucił House. – Kwota wzrasta wraz z urodą laski.
Chase wytrzeszczył oczy, ale przystał na taki warunek. Taub się zawahał, ale również się zgodził. Foreman natomiast wzruszył tylko ramionami, wiedząc, że nie będzie się w to bawił.
House uśmiechnął się pod nosem, wygraną miał już w kieszeni. Chase będzie jednak trudnym przeciwnikiem, wyglądał na kogoś, komu Maggie trudno będzie się oprzeć.
- Jesteś strasznie pewny siebie – zauważył Foreman.
- Jestem jej mądrym i wyrozumiałym mentorem, wskoczy mi do łóżka szybciej niż się spodziewacie – powiedział dumnie.
- Tak? A ja będę jej pomocnym kolegą, chętnym dać ramię do wypłakania się, gdy będziesz ją gnębił.
- Nie będę, wymyśl inną strategię – poradził diagnosta i wstał od biurka. – Chodźcie.

Pozostali ruszyli za nim, jednak tak jak i House, zastygli w bezruchu po wyjściu z gabinetu. Otwarcie przyglądali się jak Wilson z uśmiechem opowiadał coś Maggie, a ta dotknęła jego ramienia i roześmiała się serdecznie. Byli zbyt blisko siebie, by House mógł to spokojnie znieść.
- Coś mi mówi, że on też się przyłączy do naszego zakładu – zauważył Taub.

Richie117

damn, chciałam się dziś w nocy zabrać za zaległe odpisywanie, ale mi net zdechł i z odpisywania

wyszła *me is wQrzona*

To chociaż Twoją twórczość własną skomęcę, o!

Ale po kolei...

Richie117

Angelica

Przeczytałam już wczoraj w nocy ^^byłam pierwsza, jeszcze nie było komentarzy!

^^, ale nie chciałam stukaniem w klawiaturę budzić śpiących ludzi. ;p

Lacida

Richie napisała:"
<<Anai>>
żadna komisja ds. przeszczepów nie wyraziłaby na to zgody"
Ominęłam tę trudność w mym (nie)hilsonowym fiku.

Świetne dialogi.
Tylko nie mów, że Maggie zaliczy wszystkich i zajdzie w ciążę, i będzie BB (Moda na sukces) wersja 2.0, choć od razu byłoby wiadomo, że tatusiem jest Greg. Nie lubię Chase'a śpiącego z każdą chętną i ładną.
Jestem ciekawa jak długo Maggie ich nabierze, że jest lekarką.
btw Jak Chase wytrzymał w fazie "Tuesday", gdy co chwili z kimś śpi?

I chyba powinno być "wytrzeszczył oczy"

Ps. Wiem, że jestem bezczelna z autoreklamą, ale mi nikt nie komentuje "robi oczy kota za Shreka".

Richie117

Angelica

Richie117

Angelica

advantage

Omg, odpisuję przez rok

Angelica

Richie117

advantage

advantage

Tytuł: era!

Rozdział 9.

- House, nigdy cię nie zrozumiem – oznajmił Wilson i pociągnął łyk ze swojego kufla piwa.

Obaj siedzieli już którąś godzinę z rzędu w ponurym pubie, przy stoliku w rogu, gdzie nikt im nie przeszkadzał. Nikt też nie zwracał na nich uwagi, House uważał, że to dlatego, że wyglądali tak męsko, że nikt nawet nie mógłby ich posądzić o uwielbienie mężczyzn, albo siebie nawzajem. Pili męskie drinki: piwa w kuflach wielkości Empire State Building, nie kolorowe drinki.

Wilson, z podwiniętymi rękawami białej koszuli, niedbale i luźno zawiązanym krawatem, wyglądał jak ktoś, kto uciekł od opiekuńczej żony na spotkanie z kumplem, a House jak zawsze wyglądał na starego kawalera. Nikt z obecnych facetów w pubie nie domyślał się, że stary kawaler zawzięcie całował w samochodzie młodszego mężczyznę, aż w szale namiętności niemal rozerwał mu krawat.

- To proste – oznajmił House, połykając Vicodin. – Nie chcę nowego lekarza, a ona chce być lekarzem i dobrze się bawi.
- Od kiedy dbasz o innych? Musisz mieć w tym swój zysk.
- Załatwi mi powrót Trzynastki, dlatego też nie chcę nikogo nowego. A nie mówiłem, że to proste? – powiedział, szczerząc zęby do przyjaciela.
- Ale też nielegalne.
- Nie narzekałeś, jak się z nią śmiałeś dziś na korytarzu – mruknął złowieszczo House.
- Nie bądź zazdrosny...
- Co?! Nie jestem! – Natychmiast się wyparł. – Zamów następną kolejkę.

Wilson prychnął pod nosem. Wcale nie wierzył w słowa diagnosty. Jeśli ktoś miałby być zazdrosnym, to on. Na pewno miło było mieć taką Maggie w pracy i podziwiać jej urodę, a w myślach widząc ją nagą. Sam podczas ich pierwszej rozmowy w szpitalu przypomniał sobie jej nagie ciało w hotelowym pokoju... Wstał i udał się do baru, obiecując sobie, że nigdy więcej o niej nie pomyśli, a już na pewno nie przyzna się House’owi do takich myśli.

<center> Dwie kolejki później. </center>
- Idziesz do mnie – rzucił House z nadzieją w głosie.
- A może ty do mnie? Jest bliżej.
- A może chcę przeżyć nasz pierwszy raz we własnym łóżku? – szepnął House, rozkoszując się zmieszaniem na twarzy Wilsona, która przybrała kolor pomidora. – No i mam więcej whisky.
- Ja mam składniki na naleśniki.
Oczy House’a rozbłysły i poczuł się przekonany. Obaj wstali od stolika, zostawiając na nim puste szklanki i skierowali się do wyjścia.

W krótkim czasie dojechali do mieszkania Wilsona, nie trzeźwiejąc ani odrobinkę. Gdy wchodzili do holu budynku, stało się to, czego obawiał się Wilson: spotkali Norę, sąsiadkę.
House zauważył ją niemal natychmiast.
- Hej, nie kłamałem! – krzyknął do niej. – Lubimy z Jimmym polerować sobie swoje miecze.
- Słucham?!
- Cześć, jestem House. Pamiętasz mnie? Chciałem też podotykać twoje balony.

Wilson natomiast chciał zapaść się pod ziemię. Szarpnął House’a za marynarkę, ale niezbyt wiele to dało. Nora wytrzeszczyła oczy, widząc swojego przystojnego sąsiada w towarzystwie starszego mężczyzny z laską.
- Przepraszam za niego – rzucił szybko Wilson. – Byliśmy w pubie, a teraz...
- Idziecie polerować miecze, rozumiem.
- Nie! Idziemy wytrzeźwieć, tak. Odpocząć.
- Seks relaksuje, prawda, Jimmy?
- Zamknij się – mruknął Wilson.
Pomachał sąsiadce na do widzenia i podprowadził diagnostę do windy.
- Zawsze musisz przynosić mi wstyd.
- Powiedziałem prawdę!
- Jesteś strasznie pijany – powiedział Wilson zbolałym tonem. – Nici z naszego pierwszego razu.
- Sugerujesz, że mi nie stanie? Zapłacisz za to, bluźnierco.

House rzucił się na onkologa i przyparł go własnym ciałem do windy, atakując jego usta i powoli wpychając do środka język. Na szczęście Wilsonowi udało się złapać oddech i spokojnie oddał pocałunek. Nie przerwali swoich miłosnych uniesień dopóki nie otworzyły się drzwi windy, a wtedy pognali szybko do mieszkania.

Wilson z wrażenia dwa razy pomylił klucze, ale gdy w końcu weszli do środka, znów byli połączeni pocałunkiem. House odrzucił swoją laskę i szybko jak na kalekę, popchnął Wilsona ku sypialni. Padli równocześnie na łóżko, sekundy zdecydowały o tym, który znalazł się na górze: padło na House’a, nawet noga mu nie przeszkodziła.
House wpił się w usta Wilsona, nie pozwalając na chwilę wytchnienia. W krótkim czasie zdarli z siebie ubrania, ich dłonie błądziły po ciałach i uczyły się wzajemnych czułych stref, wywołując dreszcze i jęki. Całowali się namiętnie jak para nastolatków po długiej rozłące.
House nie kłamał, nawet po alkoholu jego sprzęt działał bez zarzutu, ocierał się lekko o podbrzusze Wilsona i jego penisa, obaj byli w pełnej gotowości.

- Masz gumki?
Wilson przytaknął i uśmiechnął się. Chciał tego, House był taki czuły, delikatnie całował i dotykał, w łóżku stawał się zaprzeczeniem samego siebie. Jak doktor Jekyll, tylko alter ego doktora House’a było całkiem milutkie. Wyrzucił z nocnej szafki paczkę prezerwatyw i owocowy lubrykant, który znalazł się tam całkiem niewinnym przypadkiem. Wilson błagał się w myślach, by House nie zaczął żartować z jego przygotowania do sytuacji.
- Robiłeś to już kiedyś? – zapytał go cicho.
- Nie, jestem prawiczkiem.
- Ale z innym mężczyzną.
- Anal z facetem nie może się różnić od tego z kobietą. Będzie tylko bardziej biało – mruknął House, szczerząc zęby w uśmiechu. – Nie martw się, jestem w tym dobry.

House nigdy nie mógł się zdecydować, czy wolał, gdy ktoś nim w łóżku dowodził, czy gdy sam obejmował rządy, jednak w kwestii Wilsona wolał przejęcie władzy, a on wydawał się nie mieć nic przeciwko. Przesunął palcem po jego wargach, a oczy mu rozbłysły.
- Nic już nie mów, gra wstępna trwa.
Całowali się i miziali, a House odkrył niezwykle wrażliwe miejsce na szyi onkologa, które odpowiednio popieszczone, dawało masę przyjemności i sprawiało, że onkolog wydawał zabawne dźwięki.

House przejechał dłonią po klatce Wilsona, muskając lekko skórę opuszkami palców. Przesunął dłońmi po bokach, dotykał ich w zafascynowaniu, obserwując jak Wilson drży. Zatrzymał dłonie na biodrach, nachylił się i pocałował jego brzuch, znacząc mokrymi pocałunkami drogę do krocza. Wilson miał otwarte oczy, doskonale widział jak House badał jego ciało, ale przy kroczu już skapitulował. Odchylił głowę w tył i zamknął oczy, gotowy na wszystko, co House chciał zrobić tej nocy. Z nim albo jemu, to nie miało znaczenia.

House położył się na brzuchu, oparł dłonie na jego udach i pocałował mocno szczyt męskości Wilsona, a ten drgnął lekko i dotknął jego policzka, nie otwierając oczu, ale unosząc kącik ust. House objął go powoli dłonią, przesuwając językiem po całej długości. Wilson jęknął, gdy poczuł, że znika w jego gorących ustach. Nagle i niespodziewanie odniósł wrażenie, że język House’a jest wszędzie, że nie ma kawałka skóry, którego by nie dotknął. Jego język odwiedził wszystkie wrażliwe zakamarki męskości, od czułych jąder, od dołu do góry, i z góry na dół. Jego mokre usta obejmowały czubek, ssały na zmianę szybko i powoli. W akcji była też dłoń House’a, i choć właściwie Wilson nie wiedział, co ta dłoń robiła, wiedział, że robiła to doskonale. Czuł zręczne palce na swoich jądrach, przy podstawie penisa, czuł jak go ściskają, masują i głaszczą, aż ku jego rozczarowaniu przestały... Zmusił się i otworzył oczy, zdziwił się, widząc twarz House’a tuż przy swojej.

House uniósł lekko kącik ust, obrócił lubrykant kilka razy w dłoni i zapytał cicho:
- Gotowy na dalsze zabawy?
- Jak... jak chcesz to zrobić?
- Po prostu mi zaufaj – odparł krótko House.
Otworzył buteleczkę i wylał sobie odrobinę na palec, powąchał i pomazał udo Wilsona, mrucząc przy tym wesołą nutę.
- Połóż się wygodnie.
Wilson spełnił prośbę, położył się i rozłożył szeroko nogi, obserwując jak Gregowi rozszerzyły się oczy, a brwi powędrowały do góry. Był pewien, że coś jeszcze, że na dole coś drgnęło szczęśliwie z takiego widoku. House chrząknął cicho i klepnął go w udo, pokazując na migi, by się podniósł. Wilson posłuchał go i uniósł biodra w górę, a on wetknął mu poduszkę pod pośladki. Złączył ich usta, delikatnie badając językiem wnętrze ust przyjaciela.

Wylewając sobie na palce gęsty lubrykant, uniósł ledwie zauważalnie kąciki ust, a Wilson odpowiedział mu tym samym. Czuł się bezpiecznie i czuł się pożądany. Przemykając palcami jednej dłoni po jego brzuchu, drugą House rozsmarował żel między jego pośladkami, a ten wzdrygnął się, zapewne z kilku powodów: zimna, jak i tego, że nigdy wcześniej nikt tak go nie dotykał... A było to przyjemne dotykanie.

House ułożył się wygodnie pomiędzy nogami Jimmy’ego, a Mały Greg docisnął się do jego penisa, przesunął się więc specjalnie, czując jak przyjemnie skóra ociera się o skórę, a palce Wilsona masują jego barki.
- Jesteś...
- Jestem czysty – mruknął Wilson, podążając ustami po szyi House’a.
- Nie, ja tylko... – Chciałem zapytać, czy jesteś gotowy.
- Jestem też pewien – powiedział twardo Wilson.

Masowanie barków zmieniło się w wbijanie paznokci dokładnie w tej samej sekundzie, w której środkowy palec House’a wylądował w jego wnętrzu. Zrobił to szybkim ruchem, a dookoła było ślisko, nie powinno było boleć... Czuł, że uścisk na jego ramionach zelżał, a Wilson otworzył oczy i zamiast wbijać mu w skórę paznokcie, dotykał go opuszkami. Przez chwilę patrzył mu w oczy, widząc pożądanie i troskę, tak niepodobną do House’a. Pocałował go, a House uznał, że pozwolił mu działać. Zupełnie jakby był w kobiecie, poruszał palcem w przód i cofał się, jednak nie wyjął go całkowicie. Nawet więcej, zastanawiał się kiedy nadejdzie najbardziej dogodny moment, by dołożyć drugi palec. Musiał go przecież przygotować na swojego penisa.

Wilson totalnie oddał się rozkoszy pocałunków, miętosząc włosy i policzki swojego kochanka, nieprzerwanie smakując jego usta. House czuł, że sprawia mu to wielką radość, nie przerwał więc pocałunku, choć powoli zaczynało brakować mu tchu. W jego głowie pojawiła się myśl jak go przystopować i chociaż coś podpowiedziało mu, że to chamskie, zrobił to. Wsunął powoli palec wskazujący, łącząc go ze środkowym we wnętrzu Wilsona i poruszył obydwoma szybciej. Miał rację, Wilson przerwał pocałunek i wydał z siebie jęk bólu i zaskoczenia, a całe jego ciało zawtórowało jękowi. House poruszył palcami w przód i w tył, starając się zataczać kółka, czując jak mięśnie rozszerzają się, tak, że nawet palcom Wilsona ściskającym jego ramiona się to nie podobało.
- House...

Każdy facet uwielbiał, gdy kochanek jęczał jego imię w czasie seksu, ale to na pewno nie był jęk przyjemności. Zatrzymał palce i popatrzył na napiętą twarz Wilsona.
- Nadal chcesz...? - zapytał, dotykając miejsca między pośladkami. – Jeśli nie, to nie.
- Zrób to. Chcę cię tam mieć – odparł. – Chcę cię czuć.
House przytaknął mu głową. Umówili się, że jeśli przestanie czuć się komfortowo, to przestanie. House klęknął między nogami onkologa i rozmasował powoli udo, ale nie czuł, by bolało. Nie był jednak pewien jak zareaguje udo na wieść o intensywnym seksie w takiej pozycji, ale warto było spróbować. Ułożył się na swoim kochanku i zaczęli się głęboko całować i namiętnie dotykać, spragnieni czułości.

House zarzucił nogi Wilsona niemal na swoje plecy i docisnął ciało do jego. Poruszając szybko dłonią po członku onkologa, objął wargami jego sutek, lizał i ssał, a gdy poczuł jak Wilson wije się pod nim z przyjemności, nagryzł jego koniuszek. Posłał mu uśmiech i pocałował wargi, a on przyciągnął go bliżej siebie, ściskając prawy pośladek i subtelnie łapiąc za twardego już penisa. House odetchnął cicho i oparł czoło o ramię przyjaciela, pozwalając jego dłoni przejąć na moment kontrolę. Skupił się na odczuwaniu przyjemności, wyłączył myśli całkowicie, nie czuł nic i nie chciał czuć. Poddał się chwili, nie myślał o tym, że Wilson to facet i że jego słodki penis obija mu się o brzuch. Myślał tylko o rozkoszy i czuł ciepło płynące z dłoni. Popatrzył na Wilsona i wydawało mu się, że przeprowadzili właśnie niewerbalną konwersację.

Czując, że dostał pozwolenie, sięgnął po żel. Wylał go sobie na ręce i namiętnie masując, raz jeszcze roztarł obficie przy wejściu Wilsona, po czym podał mu buteleczkę i skinął, by wylał mu na palce. House przez chwilę pomyślał, że miał on przerażone spojrzenie, ale pewnym ruchem wycisnął lubrykant i roztarł go wzdłuż jego palców. House starł się być delikatnym, najbardziej jak potrafił. Pocałował go i powoli wsunął do środka jeden palec. Ruszał nim lekko, nie chcąc go wystraszyć, a po chwili dołączył drugi. Poczuł, jak Wilson wzdrygnął się i zacisnął mu palce na karku, ale przyjął to dobrze. Drugi raz okazał się w porządku, choć pozostała jeszcze główna atrakcja.

House otworzył sobie szerzej jego wejście, rozwierając powoli palce, a po chwili wysunął się całkowicie. Klęknął między jego pośladkami i sięgnął po prezerwatywę. Założył ją sobie i czując jak Wilson przygląda się jego penisowi, zerknął na jego męskość. Przesunął palcami po gładkim penisie i objął go, kilka razy poruszając dłonią. Wilson zajęczał przeciągle i odetchnął głęboko, zachęcając House’a, by nie przestawał. House jednak, z uwagi na własną łaknącą rozkoszy erekcję, ułożył dłoń przyjaciela na jego penisie i złapał go mocno za uda, ale nie zrobił nic, dopóki Wilson nie przytaknął mu głową.
- Twój penis jest większy niż palce... – wymknęło mu się, zanim przemyślał jak głupio to zabrzmi.
- Odpręż się – odpowiedział lakonicznie House.

Potarł czubkiem o jego wejście rozcierając żel i powoli, powoli, wsunął się do środka. Najpierw samą główkę, czując namiastkę przyjemności, ale gdy wbił się już połową penisa, poruszył biodrami i szybko wysunął się, by wsunąć się z powrotem. Popatrzył na Wilsona, miał zamknięte oczy i rozchylone usta, palce prawej dłoni zaciskały się na prześcieradle, a lewej na sterczącym penisie, poruszając się bez opamiętania.
- House!

House, słysząc własne nazwisko, poruszał szybko biodrami, ściskając palce na udach przyjaciela. Czuł każdą komórką penisa zaciśnięte mięśnie Wilsona, jak przyjemnie było przeciskać przez nie członka!
- Wilson, uch... jesteś taki... ciasny... Och!
Zatracił się w tym co robił, pragnąc spełnienia. Pchał szybciej, czasem mocniej, wchodząc w niego niemal po same jądra, gdy górę wzięła nad nim chęć oszałamiającego orgazmu.
- Wilson, popatrz na mnie.
- Greg!
- Ach, dotykaj się...

House z całych sił oparł się chęci zamykania oczu i z rozkoszą patrzył jak Wilson dotykał samego siebie. Tego potrzebował. Zdwojone jęki Wilsona i jego coraz bardziej zaciskające się mięśnie zaprowadziły go na szczyt. Zawył z rozkoszy i eksplodował w prezerwatywę. Na moment zastygł w bezruchu, głośno łapiąc powietrze, a potem zerknął na Wilsona: leżał spokojnie, prężąc się we własnym orgazmie, a jego palce wciąż poruszały się po penisie, aż w końcu jęknął i opadł bez sił.

House wyrzucił gumkę i położył się przy nim, długo leżeli, oddychając tylko i posyłając sobie uśmiechy. Po tym co właśnie przeżyli, ich mózgi automatycznie przestawiły się na sen. House ledwo miał siłę podnieść rękę i połknąć Vicodin, ale mało go to wszystko obchodziło. Ten seks plasował się w czołówce najlepszych numerków jego życia.

Wilson odetchnął i ułożył się na boku, patrząc jak strumyczki jego spermy kapią mu z brzucha na pościel. House zaśmiał się na ten widok i przesunął dłonią po brzuchu przyjaciela, a potem wytarł ją o prześcieradło i posłał mu przepraszającą minę, która stopiła jego zdenerwowane serce.
- A nie mówiłem, że jestem dobry?
- Już się tak nie przechwalaj – mruknął Wilson, ale nie mógł zaprzeczyć słowom House’a.
- Nie muszę, bo ty już doskonale znasz prawdę – rzucił House i rozłożył się na łóżku, prostując nogi i zakładając ręce za głowę.

Wilson nakrył kołdrą ich nagie ciała i położył się blisko House’a, ale nie na nim. Nie chciał, by diagnosta kpił z jego kobiecości, ale gdy poczuł, że noga House’a wylądowała pomiędzy jego nogami, uznał, że przytulenie nie jest złym pomysłem. I nie pomylił się.

House_World

Dziękować ci advantage za kolejną część.! The beściak z cb.! Weny.!

Richie117

Angelica

advantage

Angelica

Richie117

advantage

Angelica