Fic: Pluszowy House [Z]

Richie117

Kategoria: love – bo kto nie kocha pluszowych misiów?

Zweryfikowane przez Richie117

Atris

Awww, Richie

Pluszowy House, to jest zdecydowanie coś, co jest słodkie, urocze i spełnia wszystkie moje Wigilijne wymagania

Czasu i chęci do dalszego tłumaczenia

milea

takie misiowate

idealne na święta

coolness

Grrr... ten fick to chyba nie dla mnie...
Nie dość, że ma być fluff, to jeszcze House pluszowym misiem...

Stanowczo nie dla mnie takie rzeczy... Idę odreagować paroma angstami

(ale to nie zmienia faktu, że będę czytać dalej jak już przetłumaczysz... so... weny

)

333bulletproof

Dla mniee!

Dziękuuję *__* 1/21, powiedz, że to nie błąd i naprawdę będzie 21 części! :>

dr dom

Agusss

Richie znów wzięła sie za tłumaczenie *jupi*
No nie wiesz jak się cieszę^^

W życiu nie wpadłabym na taki pomysł

nie mogłam wytrzymać ze śmiechu kiedy to czytałam

Nie wiem, ale brat sie dziwnie na mnie patrzył xD
Już chyba cała rodzina ma mnie za debila

Ja chcę kolejnej części! xD

Pirania

Richie117

Atris - dobrze wiedzieć, że trafiłam w Twoje wigilijne oczekiwania

...
a do czasu i chęci przydałby się jeszcze nowy (albo chociaż działający) komp

***

milea - no nieładnie tak się śmiać z Wilsona

puszysty tyłek House'a nadaje się do tego o wiele lepiej

***

jakastam - ojej, nie spisuj tak z miejsca na straty tego ficzka

nawet w tym fluffie znajdzie się miejsce dla odrobiny angstu

***

333 - tak, to nie jest błąd - naprawdę będzie 21 części

Richie117

Rozdział 2.

Jakby bycie zamienionym w małą pluszową zabawkę nie było wystarczająco złe, House stwierdził, że jego nowe ciało ma łaskotki. Wił się bezradnie, kiedy Wilson próbował zmierzyć mu obwód talii.

No cóż, obwód środkowej części jego tułowia. Pluszowe misie niezupełnie posiadają talię. Wraz z innymi częściami ciała.

- Ja nie wypominam ci twoich niedoskonałości.

- O czym ty mówisz? Wypominasz mi moje niedoskonałości przez cały czas.

- Ale nie twoje niedoskonałości w kwestii, no wiesz, zawartości twoich spodni - sprecyzował House.

- Nie mam niedoskonałości w tej kwestii - powiedział Wilson. - Okej, myślę, że mogę już iść. Wydaje mi się, że Wal-Mart jest jedynym sklepem, który będzie otwarty tak wcześnie. - Nie było jeszcze nawet ósmej rano. - Będę musiał zrobić zakupy w dziale dla niemowlaków.

House starał się o tym nie myśleć. - No cóż, znajdź mi coś fajnego.

- Postaram się.

Natychmiast po tym, jak Wilson wyszedł, House zdał sobie sprawę, że powinien najpierw powiedzieć mu, żeby włączył telewizor. Jego mieszkanie nie zostało zaprojektowane dla kogoś o wzroście czterdziestu centymetrów. Miał szczęście, że rzucił swoją marynarkę na fotel, zamiast powiesić ją na wieszaku. Dzięki temu był w stanie, podskakując do góry, chwycić rękaw marynarki i ściągnąć ją na ziemię. Wówczas mógł wydobyć swój telefon komórkowy oraz - równie ważną - buteleczkę Vicodinu, które znajdowały się w kieszeni.

Powierzchnia stolika do kawy była odrobinę ponad jego głową. Gdyby jego ciało miało normalne ludzkie proporcje, miałby szansę znaleźć pilota, szukając po omacku, ale jego misiowe ramiona były bardzo krótkie. Mógł dosięgnąć jedynie samej krawędzi stolika, a pilota tam nie było.

Na szczęście egzemplarz TV Guide znajdował się w jego zasięgu. Zdążył już przeczytać wszystkie artykuły, ale zadowolił się rozwiązywaniem w głowie krzyżówki.

Pięć minut później znów zaczął się nudzić. Zdecydował, że zadzwoni do Wilsona, żeby sprawdzić czy dotarł już do sklepu, ale natychmiast został połączony z pocztą głosową. Wilson musiał wyłączyć komórkę na czas jazdy, albo raczej w ogóle jej nie włączył. Z jakiegoś powodu Wilson zawsze zostawiał swój telefon wyłączony.

Przewrócił się na plecy i złożył łapy na swoim futrzanym brzuchu. Wzrost wynoszący czterdzieści centymetrów naprawdę dawał mu nową perspektywę na wszystko. Na przykład - nigdy wcześniej nie zauważył, ile kurzu i brudu było pod jego kanapą. Wilson naprawdę powinien tam poodkurzać od czasu do czasu.

Zaczął się zastanawiać, kiedy nadejdzie czas, żeby wziąć kolejny Vicodin. Minęła mniej niż godzina, ale ile to było w przeliczeniu na misiowe godziny?

Prawdopodobnie nie wystarczająco długo. Może być trudno dostać nową receptę, skoro był w postaci misia. Powinien oszczędzać.

<center>###</center>

- Kupiłeś mi dziecięce body? - To zaskakujące, jak wiele obrzydzenia mogła przekazać futrzana twarz pluszowego House'a.

Wilson zacisnął palce na grzbiecie swojego nosa.
- To właśnie mieli w twoim rozmiarze. - Musiał przeszukać sklep, żeby znaleźć cokolwiek, co nie było pastelowe, ani we wzorek ze zwierzątek. - Kupiłem dwa, więc możesz wybrać. - Jedno ubranko były jasnoczerwone, a drugie miało z przodu napis [link widoczny dla zalogowanych].

- Wspaniale - powiedział sarkastycznie House, nie przestając grzebać w torbie. - Nie wydaje mi się, żeby one miały pasować. - Podniósł do góry maleńką parę jeansów.

- Taa, mi też się nie wydaje - przyznał Wilson. Misiowe nogi House'a nie były zbyt długie. - Są tam również jakieś krótkie spodenki. - Skoro mieli wrzesień, to w sklepie był szeroki wybór zimowych kombinezonów i grubych swetrów. Szczęśliwym trafem, na półce z wyprzedażą zostało kilka par szortów.

- Nie kupiłeś mi żadnej bielizny?

- W dziale dla dzieci nie mają bielizny - przypomniał mu Wilson. - Chyba że chciałeś pieluchę.

House pokręcił nosem z obrzydzeniem.
- W takim razie pójdę bez. - Wciągnął na siebie body z napisem "Magnes na panienki" i niebieskie spodenki.

- Nie wydaje mi się również, żeby buty miały pasować. - Wilson kupił dwie pary: adidasy i malutkie sandałki. Problem w tym, że misiowe stopy House'a były raczej okrągłe, w przeciwieństwie do stóp ludzkiego niemowlaka.

House przyłożył buty do swoich łap. - Chyba będę musiał wyjść na bosaka. Ha-ha.

- Tak, bardzo śmieszne. - Skoro nie obudził się w czasie wyprawy do sklepu, Wilson zaczynał podejrzewać, że to w istocie nie był sen. To zostawiało tylko dwie możliwości: albo House naprawdę przeobraził się w żywego pluszowego misia, albo on sam kompletnie stracił rozum. Nie był do końca przekonany, co byłoby gorsze. - A więc jesteś już gotowy?

- Tak mi się wydaje.

Wilson poszedł z powrotem do drzwi i zaczekał na House'a.

I czekał.

I czekał jeszcze trochę. Pluszowy House miał bardzo krótkie nogi. Przejście przez pokój zajęło mu prawie pięć minut.
- Może będzie lepiej, jeśli zaniosę cię do samochodu - zasugerował taktownie. - Trawa jest trochę mokra.

- Taa, a poza tym chcemy dotrzeć na miejsce jeszcze w tym tygodniu. Okej.

Wilson zaczął się zastanawiać, jak najlepiej podnieść House'a. Prawdziwego misia prawdopodobnie po prostu złapałby za łapę, a może nawet za głowę, ale to nie byłoby zbyt wygodne dla House'a, prawda? Wreszcie podniósł go, chwytając go dłońmi pod oba ramiona. Spodziewał się, że House będzie cięższy niż na to wyglądał - w końcu chodził i mówił, a więc musiał mieć w środku coś poza poliestrowym wypełnieniem. Ale ważył tylko tyle, co zwyczajny pluszowy miś. Wilson posadził go sobie na biodrze jak niemowlaka.
- W porządku?

- W porządku. - Wilson zauważył, że House chwycił się łapami jego koszuli.

Kiedy wsiedli do samochodu, Wilson posadził House'a na siedzeniu pasażera i zapiął wokół niego pas bezpieczeństwa. Gdyby ktokolwiek go obserwował, pomyślałby, że postradał rozum, ale Wilson nie chciał, żeby pluszowy House zleciał z fotela, gdyby musiał się gwałtownie zatrzymać.

Dotarli do szpitala bez żadnych przeszkód. Wilson spróbował wepchnąć House'a do swojej torby, żeby wnieść go do środka, ale House narzekał za bardzo na bycie zgniecionym. A niech tam, Wilson miał mnóstwo zabawek i innych takich w swoim gabinecie. Prawdopodobnie nikomu nic nie przyjdzie do głowy w związku z tym, dopóki House nie zacznie obrażać ludzi. Wilson ponownie posadził go sobie na biodrze i ruszył w kierunku budynku.

Dotarł niemalże do swojego biura, kiedy młoda pacjentka idąca korytarzem ze stojakiem na kroplówkę zobaczyła go i pomachała do niego entuzjastycznie.
- Cześć, doktorze Wilson!

- Cześć, Kendra! - zdołał odpowiedzieć entuzjastycznie. Nie wiedział, skąd ona brała energię o tak wczesnej porze. Nie wspominając o tym, że była w połowie ośmiotygodniowej sesji chemioterapii.

- Podoba mi się twój miś! Czy on zostanie przyjacielem tego misia w twoim gabinecie?

- Uh... tak - odparł Wilson. - Myślę, że będą naprawdę dobrymi przyjaciółmi.

- Założę się, że tak. Bycie dorosłym to musi być frajda. Można pójść do Build-A-Bear kiedy tylko ma się ochotę.

Build-A-Bear... to był jakiś pomysł. Tam będą mieli różny asortyment ubrań, pasujących na nowe ciało House'a. Może nie będą one lepsze, niż te z działu dla niemowlaków, ale inne.
- Chyba masz rację - zgodził się.

- Ja mam tylko Karmelowego Misia i Długouchego Królika, i po dwa ubranka dla każdego z nich. Karmelowego dostałam na Gwiazdkę, a Królika, gdy po raz pierwszy musiałam zostać na noc w szpitalu. Tata powiedział, że kiedy skończę tę sesję chemii, będą mogli dostać nowe ubranka.

- To wspaniale... Teraz muszę się zająć pracą, ale może nasze misie będą mogły się później spotkać, okej? Cześć!

- Cześć! - zawołała Kendra, kiedy Wilson czmychnął do gabinetu.

House uderzył go swoją pluszową pięścią. - Wielkie dzięki.

- Za co?

- Za wrobienie mnie w randkę z Karmelowym i Królikiem. - House wydał odgłos przypominający wymioty.

- O cholera... nawet o tym nie pomyślałem. No cóż, podrzucę Doktora Misia do jej pokoju i wymyślimy jakiś powód, czemu ty nie możesz iść. - Postawił House'a na biurku. - Nie wiem, od czego powinniśmy zacząć.

- Od śniadania - powiedział House. - Ale to ty musisz zapłacić. Ja zostawiłem swój portfel w ludzkich spodniach.

- Taa, okej. - Wilson ani przez chwilę nie oczekiwał, że House mógłby zapłacić za śniadanie. - Co chcesz?

- Cokolwiek. Ostatnie, co jadłem, to makrobiotyczno-wegańska potrawa, pamiętasz?

- Okej... zaczekaj tutaj.

- Jakbym miał jakiś wybór - powiedział zgorzkniale House, wyganiając go za drzwi.

Dopiero stojąc w kolejce do kasy, żeby zapłacić za dwie kawy i torbę drożdżówek, Wilson zaczął się zastanawiać, jak właściwie pluszowy House zamierza cokolwiek zjeść. O ile Wilson mógł stwierdzić w czasie krótkich oględzin, House nie miał żołądka ani żadnych innych narządów.

Wciąż rozważał ten problem, kiedy dotarł do kasy. Porzucił rozmyślania i zapłacił za wszystko - jeżeli House nie mógł jeść w swojej pluszowej postaci i tak w to nie uwierzy, dopóki nie spróbuje.

Kiedy wrócił do swojego gabinetu, kilka małych przedmiotów - zszywacz, śniegowa kula i paczka chusteczek - były rozrzucone na podłodze przed biurkiem, gdzie zostawił House'a, a miś we własnej osobie skopywał właśnie z blatu piłkę do ćwiczenia dłoni.
- Widzę, że traktujesz cudzą własność ze swoim zwyczajnym szacunkiem.

- Dawaj.

Wilson podał mu torbę drożdżówek i jedną z kaw. House podniósł kubek obiema łapami i pociągnął duży łyk, po czym rozdarł torebkę. Wilson przyglądał się uważnie, ale nie wyglądało na to, żeby kawa przeciekała przez materiał, z którego House był zrobiony.
- Jakim cudem możesz jeść? Nie masz żołądka.

House wzruszył futrzanymi ramionami. - Nie mam też płuc, ale mogę mówić. Tak to już jest.

- Zastanawiam się, czy możesz zrobić kupę, nie mając odbytu, czy może będę musiał cię rozpruć i wygrzebać rozmoczone okruchy.

- Chyba będziemy musieli poczekać, żeby się tego dowiedzieć - odparł radośnie House, nie zwalniając tempa pałaszowania swojej drożdżówki.

Kiedy House uzupełnił masę swojego ciała cukrem i białą mąką, Wilson wyciągnął stetoskop.
- Wstań na chwilę, chcę coś sprawdzić.

House przycisnął łapy do piersi. - Co? Tylko dlatego, że widziałeś mnie nago, nie znaczy to, że chcę się bawić w doktora.

- Chcę posłuchać, czy masz perystaltykę - wyjaśnił, wkładając słuchawki do uszu.

House spróbował swojej zwyczajowej sztuczki ze stukaniem w membranę, ale z powodu jego miękkich łap nie wypadła ona najlepiej. Bez względu na to, w którym miejscu Wilson przyłożył membranę do futrzanego tułowia, niczego nie słyszał - ani bicia serca, ani odgłosów płuc, ani dźwieków dochodzących z brzucha.
- Słyszysz coś?

Wilson powiesił stetoskop na karku. - Nie.

- Tego się spodziewałem. - House wychylił resztkę kawy. - Co powinniśmy zrobić teraz?

Wilson zerknął na zegarek. Było po ósmej; Cuddy powinna już być. - Myślę, że powinniśmy powiedzieć Cuddy.

- Nie ma mowy. - House splótł ramiona na piersi.

- Więc jaki masz plan? Jak mamy zapobiec temu, że się dowie?

- Przywrócimy mnie do normalnej postaci i nie będzie się miała o czym dowiedzieć.

- Tylko jak tego dokonamy?

- Porozmawiaj z Bellą - odparł House. - Dowiedz się, co zrobiła. Dowiedz się, co spowoduje, że przywróci mnie do normalnej postaci.

- ... okej - zgodził się Wilson. Nie spodziewał się, żeby miało pójść tak łatwo - nic, co miało coś wspólnego z House'em, nie szło łatwo - ale to był jakiś początek. - Masz jej numer?

House podał mu numer i Wilson zadzwonił. Włączyła się automatyczna sekretarka: "Cześć, tu Bella. Chciałam wam tylko przypomnieć, siostry, że spotkania są we wtorki o dwudziestej! Proszę, zostaw wiadomość. Życzę błogiego dnia."

- Uh... cześć. Mówi James Wilson. Przyjaźnię się z Gregiem House'em i jestem nieco zaniepokojony...

Rozległ się głośny pisk, towarzyszący podnoszeniu słuchawki. - Halo?

- Dzień dobry. Nazywam się J...

- Taa, słyszałam. Słuchaj, zakładam, że Greg kazał ci do mnie zadzwonić?

- Um... tak - przyznał. Było raczej nieprawdopodobne, że uwierzyłaby mu, gdyby zaprzeczył. - Jest jakaś szansa, że... uh...

- Że zamienię go z powrotem w dwunożną ludzką świnię? - podsunęła.

- Tak, to. Proszę.

- Wróci do swojej postaci, kiedy dostanie nauczkę.

No cóż, przynajmniej nie zostanie w tej pluszowo-misiowej postaci na zawsze. - Co to za nauczka?

- Tego to on się musi sam dowiedzieć.

Niech to szlag. - Posłuchaj, to nie może być zgodne z prawem.

- Poważnie myślisz o zadzwonieniu na policję i wyjaśnieniu im, że zamieniłam twojego przyjaciela w pluszowego misia?

Słuszna uwaga. - Posłuchaj, on jest dupkiem, nie zaprzeczam temu. Ale...

- Jeżeli przez rok nie zrozumie, o co chodzi, zastanowię się nad przywróceniem mu normalnej postaci. Do tego czasu jestem głucha na twoje błagania. Cześć!

Połączenie zostało przerwane.

coolness

Atris

Biedny Wilson...
Biedny House!

Co on musi znosić, ehh... ale bynajmniej my mamy radochę

Jeden błąd widziałam... chwileczkę

dr dom

333bulletproof

Jestem ciekawa, co autorka dalej wymyśli...

(Tzn., bo mi przychodzi do głowy stosunkowo mało rzeczy, które można robić z misiem

A na pewno za mało, żeby wypełnić 21 rozdziałów

)
No, chyba, że w połowie go odczaruje :?

Richie117

gaaad, przez awarię kompa zupełnie zapomniałam odpowiedzieć na komenty. Sorki!

to teraz tak szybciutko...

Richie117

Rozdział 3.

- "Głucha na twoje błagania"? - powtórzył House. - Co to, do diabła, ma znaczyć?

Wilson wzruszył ramionami. - Chyba to, że nie chce kolejnych telefonów ode mnie.

- Zadzwoń do niej jeszcze raz.

- Jeżeli ona zadzwoni na policję, zrzucę winę na ciebie - ostrzegł Wilson, wybierając numer.

Tym razem Bella odebrała po kilku sygnałach. - Słucham?

- Cześć, Bello, to jeszcze raz ja, James Wilson. Słuchaj, nie jestem pewien, czy o tym wiesz, ale House... Greg... jest lekarzem. Ratuje... no cóż, jedną czy dwie osoby tygodniowo. Jeżeli nie będzie mógł pracować, ponieważ jest... sama wiesz, pluszowym misiem... to znaczy, że ci ludzie mogą umrzeć. Więc gdybyś tylko mogła...

- Halo? Słuchaj, jeżeli rozmawiam z przyjacielem Grega, to jak już mówiłam, jestem głucha na twoje błagania. Nie słyszę cię. Zadzwonię zaraz do kompani telekomunikacyjnej i zablokuję twój numer. Cześć!

Wilson rozłączył się i wytłumaczył, co powiedziała Bella.

House pociągnął się za pluszowe ucho. - Hmm. To... dziwne.

- Bardzo dziwne. Jeszcze jakieś błyskotliwe pomysły?

House usiadł. - Hmm. Nie, musiałbym się zastanowić.

- A zatem idziemy zobaczyć się z Cuddy.

House psioczył i narzekał, ale w pluszowej postaci tak naprawdę niewiele mógł zrobić. Wilson opróżnił swoją sportową torbę i wepchnął House'a do środka, zostawiając rozsunięty zamek tylko na tyle, żeby dać mu trochę powietrza.

- Nienawidzę cię - poinformował go z wnętrza torby House.

- Trudno. A teraz się zamknij, wchodzimy do windy. - Wilson uważnie obserwował torbę w czasie jazdy na pierwsze piętro, ale House był cicho.

Sekretarka Cuddy siedziała za swoim biurkiem. Wilson ostrożnie odstawił torbę i przywołał na twarz swój najbardziej czarujący uśmiech. - Dzień dobry... czy Cuddy ma wolną chwilę?

Sekretarka uniosła jedną brew. - Sprawdzę. - Podniosła słuchawkę telefonu. - Doktor Cuddy? Tak, doktor Wilson chciałby zająć minutkę... nie, nie ma go z nim. W porządku. - Spojrzała na Wilsona. - Może się z panem zobaczyć.

Wilson podniósł swoją torbę i wszedł do gabinetu.

- Cześć. - Cuddy spojrzała przenikliwie na płócienną torbę. - O co chodzi?

- Wyniknął... pewien malusieńki problem.

- Co House zrobił tym razem? - spytała z westchnieniem.

Jej założenie było niepochlebne dla House'a, ale - niestety - prawidłowe.
- House był wczoraj wieczorem na randce - zaczął Wilson, nie do końca wiedząc, jak właściwie wyjaśnić całą sytuację. - Obraził tę dziewczynę i ona, cóż... - Wilson rozpiął swoją torbę.

Cuddy zajrzała do środka z wyraźną niechęcią. Kiedy zobaczyła pluszowego House'a, jej mina stała się jeszcze bardziej zmieszana. - Obraził ją, więc... przysłała mu pluszowego misia?

- Nie. Ona zamieniła go w pluszowego misia - wyjaśnił Wilson. Czemu House się nie ruszał? - House? House, dobrze się czujesz?

Cuddy patrzyła na niego z przerażeniem. - O Boże, James...

- To nie koniec świata... ona powiedziała, że przywróci mu dawną postać, kiedy House dostanie nauczkę, cokolwiek to oznacza - zapewnił ją. - House? Daj spokój, to nie jest zabawne.

- James...

Wilson po niewczasie uświadomił sobie, że Cuddy nie martwiła się o House'a, tylko obawiała się o jego zdrowie psychiczne. Jego opowieść o House'ie przemienionym w pluszowego misia musiała być nieco trudna do przełknięcia, zwłaszcza że House udawał nieprzytomnego.
- House, skończ z tym. Powiedz Cuddy, co się stało.

- James, to nie jest... to nie House. To zabawkowy miś.

- Wiem, że to wygląda na szaleństwo, ale on był... - Czy on rzeczywiście oszalał? House ucichł i znieruchomiał, gdy tylko Kendra go zauważyła, a później milczał również w windzie. Nikt inny nie widział, jak House się porusza, ani nie słyszał, jak mówi. Tylko on.

Ale Bella wiedziała, o co chodzi, gdy tylko zadzwonił. Chyba że ona również nie była prawdziwa. A może zrobiła House'owi coś innego, coś, co może się zdarzyć w prawdziwym świecie. Czy ona rzeczywiście użyła słów "zamieniłam go w pluszowego misia" podczas ich krótkiej rozmowy? Nie mógł sobie tego przypomnieć z całą pewnością.

Może ona zabiła House'a, a jego podświadomość podsunęła mu ten dziwaczny pomysł z pluszowym misiem, ponieważ on po prostu nie mógł sobie z tym poradzić.

Mogło tak być. To właściwie miało więcej sensu, niż House zmieniający się w pluszowego misia. Wilson miał już za sobą wiek, w którym zwykle zdarzają się epizody schizofrenii, ale to tylko średnia statystyczna. Niecodzienny stres mógłby doprowadzić kogoś do szaleństwa, a brutalne morderstwo najlepszego przyjaciela - jego jedynego naprawdę bliskiego przyjaciela - mogłoby wystarczyć, żeby to spowodować.

Gdyby Wilson był w stanie stwierdzić, że jego urojenia są tylko urojeniami, miał znaczną szansę na powrót do zdrowia... pytanie tylko, czy chciał, żeby mu się poprawiło? Być może wolałby być świrem w świecie, w którym House nadal żył, niż być zdrowy na umyśle w świecie bez House'a.
- Ja... - zaczął. - Ja...

House zaczął chichotać i turlać się na dnie torby. - O Boże, twoja mina była przekomiczna. Naprawdę pomyślałeś, że jesteś na prostej drodze do domu wariatów, prawda?

- To nie było zabawne - odparł Wilson, ale tak bardzo mu ulżyło, że House był żywy, że śmiał się razem z nim.

- Okej, posłuchaj, jestem dziś naprawdę bardzo zajęta - powiedziała Cuddy. - I, Wilson, myślałam, że masz w sobie na tyle dużo profesjonalizmu, żeby nie brać udziału w czymś takim. Wracać do swoich gabinetów, obaj. I, House, lepiej się pośpiesz... następnym razem, kiedy cię zobaczę, powiem ochroniarzowi, żeby zabrał cię do kliniki i przykuł cię do stołu do badań.

Wilson przyglądał się wnikliwie guzikom u swoich mankietów. - Um, yeah. House udający nieożywionego pluszowego misia to był żart. Nadzwyczaj nie-zabawny żart. On naprawdę jest pluszowym misiem.

Cuddy posłała mu spojrzenie. - W środku jest dyktafon, a House ma pilota i ukrywa się na tarasie... albo w przewodzie wentylacyjnym... czy gdzieś. Naprawdę nie obchodzi mnie, w jaki sposób on to robi, po prostu nie mam dziś na to czasu. Ale to bardzo sprytne. Może chcielibyście wystawić małe przedstawienie dla Pediatrii pod koniec tygodnia?

Wilson nie wierzył w to, dopóki nie zbadał pluszowego House'a i nie wykluczył wszystkich możliwych sztuczek, zatem wiedział, że Cuddy również nie uwierzy mu na słowo. Wyciągnął House'a z torby i postawił go na biurku Cuddy. - Sama zobacz.

House podszedł do niej, klepiąc się łapą po brzuchu. - Widzisz? To cały ja.

Cuddy przeszła przez ten sam proces, co Wilson, dźgając i oglądając House'a, dopóki nie została zmuszona do wyciągnięcia wniosku, że był on zwyczajnym pluszowym misiem - bez kabli, dyktafonów czy elektronicznych urządzeń - który był, jakimś cudem, zdolny do chodzenia i mówienia.
- To niemożliwe - powiedziała.

- Wiem - przyznał Wilson. - Ale stało się, więc pytanie brzmi, co my z tym zrobimy?

- Podejrzewam, ze już próbowałeś... poprosić grzecznie jego dziewczynę, żeby przywróciła mu dawną postać?

- Taaa - odparł House. - Nawet nie chciała o tym słyszeć.

Wilson streścił swoją rozmowę z Bellą, mówiąc na koniec: - Ale nie jesteśmy do końca pewni, co to za nauczka, ani co House musi zrobić, by udowodnić, że czegoś się nauczył.

House chodził w tę i z powrotem po biurku Cuddy. - Nie potrafię sobie dokładnie przypomnieć wszystkiego, co powiedziała, zanim mnie przemieniła. Było tam coś o dowiedzeniu się, jak to jest, gdy ktoś nie traktuje mnie poważnie z powodu mojego ciała... ale, no wiesz, jestem kaleką. Już mi się to wcześniej zdarzało. - Usiadł na blacie, opierając ponuro podbródek na łapach.

- Dzwonię do tej kobiety - zdecydowała Cuddy. - Nie mogę pozwolić, żeby jeden z moich lekarzy miał postać pluszowego misia tylko dlatego, że jest on dupkiem.

House się ożywił. - Dobry pomysł. Wilson niczego nie wskórał, ale może ona chętniej da się przekonać innej kobiecie. - Podyktował Cuddy numer telefonu. - Po prostu pozwolimy jej myśleć, że zawsze byłaś kobietą.

Ręka Cuddy, sięgająca po słuchawkę, zawisła w powietrzu. - Z drugiej strony, może bycie pluszowym misiem przez kilka dni jest dokładnie tym, czego ci trzeba?

- Żartuję! Oczywiście, że jesteś stuprocentową kobietą.

Wilson przysłuchiwał się uważnie, ale House nawet nie szepnął "teraz". Musiał być poważnie zaniepokojony.

Cuddy ustąpiła i wybrała numer. - Dodzwoniłam się na sekretarkę... Halo, pani Kirke? Mówi doktor Lisa Cuddy z Princeton-Plainsboro Teaching Hospital. To bardzo ważne, żeby pani do mnie oddzwoniła. Bezpośredni numer do mnie
to... - Podała swój numer, po czym się rozłączyła. - Cóż, szlag by to.

- Być może oddzwoni - zasugerował Wilson.

- Założę się, że nie - zapowiedział ponuro House. - Będzie wiedziała, że chodzi o mnie.

- W wiadomości na jej sekretarce było coś na temat spotkania o ósmej - przypomniała sobie Cuddy. - Chodzi prawdopodobnie o jej... jak oni to nazywają? Sabat? Może znalezienie innej czarownicy, żeby przywróciła mu dawną postać jest jakimś rozwiązaniem.

- To jakiś pomysł - powiedział Wilson. Istniała szansa, że ktoś, kto nigdy nie poznał House'a, wykaże więcej współczucia w związku z jego stanem.

- Zatem musimy tylko dowiedzieć się, gdzie jest ten zlot czarownic. Może jeśli zadzwonię i będę udawać, że chciałabym się przyłączyć...

- Mogą mieć również stronę internetową - wtrącił się House. - Poznałem ją na chacie.

- Świetnie, a więc... - Zadzwonił telefon Cuddy. Odebrała. - Co takiego? Już? Natychmiast wychodzę. - Odkładając słuchawkę, wyjaśniła: - Mam spotkanie ze sponsorami. Wrócimy do tego, kiedy z nimi skończę... czyli za jakąś godzinę. House, jesteś... uh... na zwolnieniu lekarskim. Powiem Estelle, żeby poinformowała twój zespół. - Zapędziła House'a z powrotem do torby i wyprowadziła Wilsona ze swojego biura, póki nie minęli czekających sponsorów. - Nie mogę się
doczekać, żeby zobaczyć te wyniki! - powiedziała z entuzjazmem do Wilsona, po czym przybyłej pary. - Przepraszam, że kazałam państwu czekać, właśnie omawiałam pewną propozycję z doktorem Wilsonem, szefem naszej Onkologii. Gdyby zechcieli państwo wejść do mojego biura...

<center>###</center>

Bycie przenoszonym w sportowej torbie nie było za bardzo wygodne. Nawet mimo tego, że Wilson nie zasunął do końca zamka błyskawicznego, w środku panował zaduch - nie wspominając nierównej powierzchni. Ponieważ dno torby było zrobione z materiału, nie było ono wystarczająco stabilne, by można na nim siedzieć czy stać. Ale bycie noszonym bez żadnej osłony miało swoje własne wady, jak choćby naprzykrzające się istoty w rodzaju Kendry. Czasami dzieci były w porządku, ale House nie chciał, żeby dotykały się do jego futra swoimi klejącymi się rękami. Może pudełko byłoby lepsze.

Dotarli do gabinetu - ani o sekundę zbyt szybko, jeśli chodziło o House'a. Wygramolił się z torby.
- Powinieneś pomyśleć o tym, żeby trochę częściej prać swoje ciuchy z siłowni - doradził Wilsonowi. - I może spryskać tę torbę odświeżaczem raz na jakiś czas.

- Jak zwykle chylę czoła przed twoimi umiejętnościami zachowania porządku - Wilson usiadł za biurkiem. - Okej, mam zamiar trochę popracować... ty możesz się pobawić.

- Co takiego? Nie, musimy postarać się znaleźć stronę tego sabatu - House obszedł szybko biurko dookoła i spróbował wspiąć się po fotelu Wilsona. Nogi krzesła nie dały mu żadnego oparcia, więc spróbował wdrapać się po nodze Wilsona.

Wilson strząsnął go z siebie. - Mam kilka spraw, które muszę dziś załatwić.

- Co może być ważniejszego od cofnięcia spluszowacenia twojego najlepszego kumpla? - prychnął House.

- Ratowanie życia? Pomaganie ludziom? Znalezienie lekarstwa na raka?

- Naprawdę masz zamiar zrobić dzisiaj którąś z tych rzeczy?

- Mam naprawdę ważną propozycję grantu naukowego zaplanowaną na piątek - powiedział obronnie Wilson. - A po południu mam dyżur w klinice, więc nie mogę zająć się tym później.

- Sądzisz, że klinika jest ważniejsza ode mnie? - Nie mogło tam być nikogo, kto miałby gorszy problem, niż House. A nawet jeśli tak, to wyłącznie z własnej winy.

Wilson westchnął. - Może uda mi się znaleźć kogoś, żeby zastąpił mnie w klinice.

- No i proszę. - House podniósł ręce. - Do góry.

- Zaczekasz, aż się zaloguję - powiedział do niego Wilson. - Nie chcę, żebyś zobaczył, jakie mam hasło.

Skoro Wilson kazał mu czekać, aż włączy komputer i się zaloguje, House zdecydował, że uczciwym rewanżem będzie związanie razem jego sznurówek. Niestety, po tym, jak je rozwiązał, odkrył, że to zwyczajnie niemożliwe, by zawiązać supły przy pomocy łap. Nie tylko nie miał przeciwstawnych kciuków, ale w ogóle nie miał palców.

W końcu Wilson podniósł go na biurko.- Okej - odezwał się, wyginając palce. - Go.ogle kropka com... wpiszmy "czary" i "New Jersey".

- Och, proszę. Akurat będą to mieli spisane pod czymś takim. - House był pewien, że nowoczesne czarownice będą się chociaż odrobinę bardziej ukrywać.

- Indeks sabatów i podobnych grup - odczytał Wilson z nagłówka strony z wynikami. - Ojejku, no, to w ogóle nie zadziałało, co? - Kliknął. - Siedemdziesiąt dziewięć grup... Pogańskie Mamuśki z Południowego Jersey i Ja?

- Nie wydaje mi się.

- Tutaj jest Świątynia Diany w Princeton. Wygląda na to, że to najbliżej nas. - Kliknął.

House zaczął czytać mu przez ramię: - Uwolnienie od patriarchalnego niewolnictwa... obrzęd i ceremonia dedykowane naszej Matce... wegańskie jedzenie... To może być to! - Szturchnął Wilsona w czoło. - Tam jest numer telefonu. Dzwoń.

Wilson wybrał numer. - Halo! Uh, tak. Gdzie się mieścicie? - Zanotował coś na odwrocie jakiegoś dokumentu. - A dzisiejsze godziny otwarcia? Świetnie. Dziękuję. - Odłożył słuchawkę. - To sklep... Centrum Handlowe Bogini w Princeton.

- Jedziemy.

- Zdajesz sobie sprawę, że oni tak naprawdę nie handlują boginiami, prawda?

- Niemal na pewno muszą tam znać Bellę. Teraz wystarczy, że znajdziemy kogoś, kto jej nienawidzi, żeby przywrócił mi ludzką postać i będziemy mogli zostawić ten cały koszmar za sobą.

House pozwolił Wilsonowi zapakować go do pudła na akta i zabrać go na dół do samochodu. Tym razem podróż była o wiele wygodniejsza, ale wciąż można by było coś poprawić. Może przydałaby mu się poduszka w tym pudle. I coś do czytania. Może jakaś przekąska. House musiał przekazać Wilsonowi te wskazówki.

Tyle że, przy odrobinie szczęścia, to miała być jego ostatnia wycieczka korytarzami szpitala, w trakcie której miał postać pluszowego misia.

333bulletproof

Najpierw muszę Ci powiedzieć, że (kiedy mnie nie było) wysypałaś z tymi wszystkimi fikami jak z rozprutego misia trocinami

Ale rym

Me are happy, me czyta.

Richie117

Richie117

Richie117

Rozdział 5.

Pomimo licznych protestów House'a, Wilson zabrał go z powrotem do szpitala, żeby móc porozpieszczać swoich głupich pacjentów z rakiem. To było takie złośliwe i niesprawiedliwe z jego strony.

- Lepiej się zachowuj - ostrzegł go Wilson, postawiwszy karton na biurku i zdjąwszy pokrywę. - Zostań w moim gabinecie, a jeśli ktoś wejdzie, udawaj, że jesteś pluszowym misiem.

- Ja jestem pluszowym misiem - przypomniał mu House, gramoląc się z pudełka.

- Wiesz, o co mi chodziło. Jeżeli się dowiem, że - bo ja wiem - poszedłeś pokazać się ludziom, żeby pomyśleli, że mają halucynacje, albo że zaglądałeś kobietom pod sukienki - włożę cię z powrotem do kartonu i przykleję pokrywkę taśmą klejącą.

To były zaskakująco dobre pomysły, zważywszy na to, że pochodziły od Wilsona, ale House założyłby się, że mógłby wpaść na coś jeszcze lepszego.
- Okej, spoko. Daj mi Vicodin.

Wilson odnalazł buteleczkę w swojej cuchnącej torbie sportowej, po czym narzucił na siebie swój fartuch.
- Trzymaj. Może rzucisz okiem na tę książkę, którą kupiliśmy i zaplanujesz, co zrobimy?

- Taa, może. - House'a naszły wątpliwości w kwestii użycia magii do "naprawienia" swojego problemu. Skoro Bella najwyraźniej wykorzystała jakieś czary-mary, by przemienić go w pluszowego misia, zaczął myśleć, że zwalczenie ognia ogniem było odpowiednim sposobem działania. Ale jeżeli magia miała zająć całą wieczność, mógł równie dobrze zwrócić się ku starej podporze- nauce.

- Okej - odparł Wilson, wyraźnie nie do końca go słuchając. - Niedługo wrócę.

- Przynieś jedzenie - powiedział House.

<center>###</center>

Wilson wyjął z uszu stetoskop i zawiesił go sobie na szyi. - No cóż, panie Cartwright, biorąc pod uwagę to, że pan pali i że boli pana w klatce piersiowej, myślę, że pański lekarz pierwszego kontaktu ma rację, iż powinniśmy rozważyć możliwość raka płuc. Skieruję pana na radiologię na prześwietlenie klatki piersiowej.

- A więc nie wie pan, czy mam raka czy nie? - zapytał natarczywie pacjent. - Myślałem, że jest pan specjalistą.

- Jestem specjalistą, ale nie mogę postawić diagnozy jedynie na pana patrząc. Po prześwietleniu powinniśmy się zorientować, z czym mamy do czynienia.

- To po co musiałem przychodzić tutaj? Czemu po prostu nie zrobiłem najpierw prześwietlenia?

- Niestety, lekarz z tego szpitala musi wypisać panu skierowanie na badania - odpowiedział uprzejmie Wilson. W istocie, dosyć często lekarze ogólni przysyłali pacjentów z podejrzeniem nowotworu, które on był w stanie od ręki wykluczyć - jego poprzedni pacjent miał mieć "czerniaka", który na pierwszy rzut oka okazał się być nieszkodliwym znamieniem.

- Cholerni biurokraci - poskarżył się pan Cartwright. - Ciągle wtykają nos w sprawy innych ludzi. Da się zrobić dzisiaj to prześwietlenie, czy będę musiał jeszcze raz przyjechać tutaj specjalnie po to?

- Będzie pan musiał porozmawiać o tym z recepcjonistką. Być może będzie w stanie zapisać pana na dzisiaj... To zależy wyłącznie od tego, ile mają tam dziś pacjentów. - Wilson otworzył drzwi i wyszedł z panem Cartwrightem. - Sheila, możesz umówić pana Cartwrighta na prześwietlenie klatki piersiowej? - zwrócił się do recepcjonistki.

- Oczywiście, doktorze.

- To świetnie, dziękuję. - Uśmiechnął się do niej i ruszył, żeby sprawdzić, co z jego pacjentami na oddziale.

Przypomniawszy sobie, że obiecał Kendrze wizytę Doktora Misia, wpadł do swojego biura, żeby zabrać zabawkę - i żeby zobaczyć, co z House'em.

House leżał na brzuchu na dywanie, z otwartą książką przed sobą. Nie była to książka o magii, ale dopóki House nie siał chaosu, Wilson nie zamierzał narzekać.
- Wygodnie ci? - zapytał.

- Jestem głodny - zaprzeczył House. - Przyniosłeś mi coś do jedzenia?

- Nie - przyznał Wilson. Podejrzewał, że powinien wykazywać się większym współczuciem - dla odmiany House naprawdę nie mógł zejść do kafeterii i kupić sobie lunchu. - Nie mam zbyt wiele czasu, ale mogę przynieść ci coś z automatu.

- Colę i Cheetosy- zażądał House, wracając do lektury.

- Powiedzenie "proszę" pewnie by cię nie zabiło.

- Wolę nie ryzykować.

Wilson przewrócił oczami i poszedł po wskazaną przekąskę. Jedyne Cheetosy w automacie miały kształt małych łapek, co Wilson uznał za bardzo odpowiednie.

Gdy tylko Wilson wrócił do gabinetu, podał wszystko House'owi, który rozdarł torebkę i zaczął pochłaniać chrupki, wydając przy tym ciche mlaszczące odgłosy.
- No to teraz cię zostawiam - powiedział Wilson i wyszedł, chwytając Doktora Misia po drodze do drzwi.

Kendra ucieszyła się na jego widok, ale zapytała: - Gdzie twój nowy miś?

- Postanowił, że dzisiaj zostanie w gabinecie - wyjaśnił Wilson. - Jeszcze nie zdążył się zadomowić.

- Och. - Kendra zwróciła się do Doktora Misia: - Co sądzisz o swoim nowym przyjacielu?

- Lubi go, mimo tego, że nowy miś jest strasznym flejtuchem.

- Jak się nazywa?

Wilson namyślał się przez chwilę. - Gregory.

- Gregory Miś. Ładne imię.

- Podoba mi się. A więc jak się dzisiaj czujesz? Bardzo dokuczały ci mdłości?

<center>###</center>

House był już prawie u celu - blat biurka Wilsona zaczynał być widoczny na horyzoncie. Wzmacniając uścisk swoich łap na znienacka śliskim materiale krawata, który znalazł w dolnej szufladzie, zrobił kolejny krok na pionowej powierzchni. Wcześniej zarzucił pętlę krawata na uchwyt górnej szuflady - paranoiczne upieranie się Wilsona na zamykanie wszystkiego na klucz przynajmniej raz na coś się przydało - i używał go, by wspiąć się na biurko niczym alpinista.

Jego noga spisywała się zadziwiająco dobrze. Bolała, ale utrzymywała ciężar jego ciała równie dobrze, co druga noga. Być może brakująca masa mięśniowa nie miała na niego wpływu, skoro nie miał mięśni, a może chodziło tylko o to, że ważył o wiele mniej niż zwykle. Nawet uwzględniając jego niewielkie rozmiary, pluszowe futro i wypełnienie były mniej zwarte niż kości i mięśnie.

Najbardziej skomplikowany odcinek pojawił się, kiedy dotarł do uchwytu, do którego przywiązał swój prowizoryczny sznur. Rozciągając się najbardziej jak umiał, zaklinował jedną tylną łapę w uchwycie i zarzucił ramiona na blat. Szamocząc się i wierzgając tylnymi łapami, udało mu się dotrzeć na szczyt biurka.

Po trwającym kilka chwil odpoczynku i przeglądaniu terminarza Wilsona (odsunął na bok temat zarezerwowanych przez Wilsona co dwa tygodnie wizyt w salonie kosmetycznym na manicure i pedicure, żeby później o tym pomyśleć), podszedł do telefonu i wybrał numer pokoju obok.

- Gabinet Diagnostyki! - zgłosiła się radośnie Cameron. - W czym mogę pomóc?

- Weź za Wilsona dyżur w klinice - odparł House.

- House? - Cameron wydawała się bardziej zaskoczona, niż powinna. - Cuddy powiedziała, że jesteś chory i że może cię nie być jakiś czas. Dobrze się czujesz? Potrzeba ci czegoś?

- Tak, masz wziąć za Wilsona dyżur w klinice, żeby on mógł pójść dla mnie do sklepu.

- Ja mogłabym pójść dla ciebie do sklepu - zasugerowała Cameron.

- Wilson już się tym zajął - odpowiedział. - A teraz ty musisz zająć się jego dyżurem w klinice. Twoja zmiana... - House sprawdził w terminarzu - zaczyna się o drugiej trzydzieści.

- W porządku. - Cameron była wyraźnie zawiedziona. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? Mogłabym wpaść po pracy.

- Nie. - House się rozłączył.

Skończywszy rozmowę, House rzucił okiem poza krawędź biurka. Podłoga była daleko w dole. Może powinien po prostu zaczekać na powrót Wilsona.

<center>###</center>

Wilson wpadł w pośpiechu do swojego gabinetu, mając tylko dziesięć minut przerwy przed swoim dyżurem w klinice. Nie zabrał się za poszukanie kogoś, kto by go zastąpił, więc musiał odrobić swoje godziny. House będzie wściekły, ale jaki on miał wybór?

Kiedy otworzył drzwi gabinetu, powitał go zaskakujący brak chaosu i zniszczenia. Najwyraźniej House zaspokoił swoją potrzebę demolowania własności Wilsona wcześniej tego ranka. Znów siedział na biurku, ale jedynie notował coś spokojnie cienkopisem.

- Hej, House, muszę zejść do kliniki. Będę tam przez dwie godziny... Wyjdę, kiedy tylko mój dyżur dobiegnie końca - obiecał. Czasami zostawał dłużej, niż musiał, jeśli klinika była zatłoczona, a on nie miał w planach niczego pilnego, ale dziś by tego nie zrobił.

Jadnak House zaskoczył go, mówiąc: - Powiedziałem Cameron, żeby zastąpiła cię w klinice. Możemy iść.

Wilson cofnął się o kilka kroków, przyciskając dłoń do serca. - Czyżbyś właśnie przyznał się do zrobienia czegoś, żeby pomóc drugiej osobie? Czyżby piekło zamarzło?

- Nie - odpowiedział House, wyciągając ramiona, żeby Wilson go podniósł. - Nudzi mi się i chcę się pozbyć tych cholernych śpioszków.

Kiedy Wilson podszedł, by zabrać House'a i włożyć go do jego pudełka, zauważył na czym właściwie House pisał: na jego biurowym terminarzu. Wypełnił niemal połowę miesiąca "zobowiązaniami" w stylu: "Uprawiać ghejowski sechs" i "Ufarbować pluszowego pudla na różowo". W kilku kratkach znajdowało się również: "Postawić House'owi lunch". Kręcąc głową, Wilson zapamiętał sobie, żeby kupić przy okazji nowy terminarz.

Mimo protestów House'a, Wilson zajrzał do gabinetu obok, żeby podziękować Cameron za wzięcie jego dyżuru w klinice.
- Jestem pewien, że House nie poprosił o to grzecznie, ale doceniam to, co robisz - zakończył.

- To żaden problem. Czy z House'em wszystko w porządku? - Cameron próbowała delikatnie wyciągnąć informacje. - Cuddy nie powiedziała, co mu dolega, tylko tyle, że jest na zwolnieniu lekarskim.

Wilson skinął głową. - Nic mu nie jest. Prawdopodobnie będzie w stanie konsultować się z wami przez telefon, jeśli dostaniecie jakiś przypadek - dodał, wysilając się, żeby nie spoglądać znacząco na karton, który wsunął sobie pod ramię.

- Okej. Ale nie chcę mu przeszkadzać, jeśli potrzebny mu odpoczynek.

Wilson wiedział, że Cameron liczyła na to, iż wymknie mu się coś na temat tego, co się dzieje z House'em, ale zignorował jej podchody. - Sprawdzę, co u niego. Jeszcze raz dzięki.

W samochodzie Wilson uwolnił House'a z pudełka i przypiął go pasem do przedniego siedzenia. Po drodze do centrum handlowego zasugerował: - Będzie bezpieczniej, jeżeli zostaniesz w samochodzie, kiedy będę robił zakupy.

Tak naprawdę nie oczekiwał, że House na to pójdzie i się nie zawiódł.
- Nie ma mowy. Zobacz, co wybrałeś dla mnie poprzednim razem. - House wskazał na śpioszki i spodenki kąpielowe.

- W takim razie będziesz musiał zostać w pudle i być cicho - ostrzegł go Wilson.

- W pudle jest nudno.

- Masz lepszy pomysł?

Oczywiście, House nie miał lepszego pomysłu. - Przynajmniej zrób w nim kilka dziur, żebym mógł wyglądać na zewnątrz.

Jedynym narzędziem do robienia otworów, jakie Wilson znalazł w samochodzie, było pióro kulkowe. Dziury okazały się niestaranne i postrzępione, otoczone atramentowymi bazgrołami, ale House w końcu uznał je za satysfakcjonujące i raczył wgramolić się do pudełka.

Wilson trzymał karton ostrożnie, układając dłonie w taki sposób, że większość otworów była odsłonięta. Gdy wszedł do centrum handlowego, odnalazł jego plan i zorientował się, w którym miejscu było stoisko Build-a-Bear.

Zaskoczyło go, że w tym sklepie sprzedaje się o wiele więcej, niż tylko misie. Były tam króliki, psy, lalki Shreka i Hello Kitty... wszystkie rodzaje pluszaków, zebrane w koszach lub zwisające z haczyków na ścianach. Wszystkie były niewypchane, co sprawiało dziwacznie przerażające wrażenie. Wilson odwrócił się od zabawek i spojrzał na wieszaki z ubraniami i akcesoriami.

Podeszła do niego młoda kobieta, która pracowała w sklepie. - W czym mogę pomóc? - zapytała z uśmiechem.

Wilson wiedział, że dorosły mężczyzna w garniturze i krawacie, kupujący w środku dnia ubranka dla pluszowego misia był dość niespotykanym klientem. Z góry przygotował sobie historyjkę na usprawiedliwienie. - Przyniosłem misia mojego syna, żeby sprawdzić, czy ubrania, które tu sprzedajecie, będą pasować. Nie na pani nic przeciwko?

- Oczywiście... Ubranka i akcesoria są zaprojektowane, żeby pasowały dla naszych Misiów i Przyjaciół, ale nadają się również dla wielu innych pluszowych zwierzaków. Czy miś pana syna jest w tym pudełku?

- Tak. - Wilson uniósł pokrywę odrobinę, żeby mogła rzucić okiem. - Jeśli pani pozwoli, rozejrzę się trochę, a w razie jakichś pytań, znajdę panią, w porządku?

- Jasne! Proszę dać mi znać, gdyby potrzebował pan pomocy.

Przeważająca część asortymentu nastawiona była na gust małych dziewczynek, ale Wilson znalazł kilka męskich ubrań, które jego zdaniem House mógłby założyć. Odstawił pudełko i zaczął gromadzić na nim wybrane rzeczy. Uznał, że kiedy zbierze tego trochę, znajdzie sposób, żeby skonsultować się z House'em na temat jego preferencji - a może po prostu kupi wszystko i zwróci to, co House'owi się nie spodoba.

Na początek wybrał podstawy - bokserki i t-shirty. Potem dodał kilka par spodni - z materiału i z jeansu - oraz, po chwili zastanowienia, kilka jeansowych kombinezonów. W sklepie można było również kupić strój chirurga w rozmiarze pluszowego misia, który Wilson dodał do swojej sterty, oraz fartuch lekarski, ale Wilson go zostawił. Skoro House prawie nigdy nie wkładał fartucha, kiedy był w ludzkiej postaci, Wilson wątpił, czy House chciałby mieć fartuch, będąc w pluszowej formie. A gdyby jednak, mógł pożyczyć kitel Doktora Misia.

Jego najlepszym znaleziskiem była malutka skórzana kurtka. Nie była dokładnie taka sama, jak ta należąca do House'a, ale był całkiem pewien, że House'owi się spodoba. Ruszył dalej, żeby spojrzeć na akcesoria. Nad okularami przeciwsłonecznymi i firmowymi adidasami nawet się nie zastanawiał, ale Wilson nie miał pewności, czy House nie byłby zainteresowany zabawkową deskorolką z działającymi kółkami. Odwrócił się plecami do półki, na której leżały akcesoria, żeby pokazać ją House'owi... i to, co zobaczył, sprawiło, że zakręciło mu się w głowie i ugięły się pod nim kolana.

Karton po aktach był otwarty i pusty, a pokrywka leżała obok. Wilson rozejrzał się gorączkowo, w poszukiwaniu śladów, gdzie przepadł House. House mógł pomyśleć, że byłoby zabawnie, gdyby wymknął się i schował, tylko po to, żeby Wilson się zmartwił. Ale tym razem House nie był odpowiedzialny za swoje zniknięcie. Mała dziewczynka, może cztero- lub pięcioletnia, wychodziła ze sklepu ze swoją matką i z House'em trzymanym za jedną łapę, zwisającym z jej ręki. W niebieskich guzikowych oczach widniała rozpacz.

Richie117

Rozdział 6.

House walczył zawzięcie, żeby uwolnić się z ręki małej dziewczynki, wyrywając się i kopiąc. Ale był to daremny trud - dziewczynka była większa i silniejsza od niego. Ponownie przeniósł bezradny wzrok na Wilsona. Nie miał nawet pewności, czy jego przyjaciel go zobaczył.

Zastanawiał się, czy powinien zaryzykować i krzyknąć. Matka dziewczynki musiała wiedzieć, że mała nie przyniosła ze sobą misia do sklepu. Tylko czy ją to obchodziło? W najlepszym przypadku, mogła pomyśleć, że dziecko ukradło go ze sklepu i zmusić dziewczynkę, żeby go zwróciła. Ale mogła też stwierdzić, że w Build-a-Bear mają wystarczająco dużo pieniędzy i pozwolić strasznemu małemu bachorowi go sobie zatrzymać. Bóg wie, ilu ludzi jest zdania, że powinni mieć możliwość zapełnić sobie kieszenie szpatułkami i wacikami za każdym razem, kiedy przychodzili do kliniki. A może zajęłoby jej tyle czasu, by zauważyć jego krzyk, że nie wiedziałaby, skąd on się wziął, więc skonfiskowałaby go dziecku i wepchnęła go na dno szuflady, gdzie by zgnił.

Jego ramię zaczynało go boleć w miejscu, w którym dziewczynka go trzymała. Czy to by ją zabiło, gdyby podtrzymała go za tyłek?

Na widok Wilsona, rzucającego się za nim w pogoń, poczuł olbrzymią ulgę. Matka i córka poruszały się w całkiem niezłym tempie, najwyraźniej zmierzając do jednego z wyjść.
- Melanie, przestań powłóczyć nogami - warknęła matka, mimo tego, że dziewczynce było daleko do powłóczenia nogami i praktycznie biegła, by dotrzymać kroku matce.

Na moment stracił z oczu Wilsona, kiedy wmieszali się w tłum kupujących. Zobaczył, że Wilson zatrzymał się i rozejrzał w obu kierunkach, próbując go namierzyć.
- Wilson! - syknął tak głośno, jak tylko pozwalała mu odwaga.

Wilson odwrócił się w stronę jego głosu, zobaczył go i ruszył za nim.
- Proszę pani! Proszę pani! - zawołał, kiedy znalazł się w pobliżu.
Matka Melanie zwolniła jedynie odrobinę.
- Kobieta we fioletowym żakiecie! Z dziewczynką! Tak, pani! - potwierdził, kiedy kobieta obejrzała się przez ramię. - Niech się pani zatrzyma!

W końcu kobieta przystanęła.
- Słucham? - spytała szorstko. - Naprawdę nie mam dziś czasu na wypełnianie żadnych ankiet ani tym podobnych.

- Nie pracuję dla centrum handlowego - powiedział Wilson, dysząc ciężko. - Pani córka...

Kobieta zmrużyła oczy: - Co z nią?

- Ona ma mojego misia.

Kobieta spojrzała w dół na Melanie, nareszcie zauważając misia w jej ręku. - Melanie, czy on należy do ciebie?

- Tak - powiedziała Melanie.

Matka Melanie podniosła wzrok na Wilsona z lekkim uśmieszkiem. - Przykro mi, ona mówi, że to jej miś.

Wilson otworzył i zamknął usta kilka razy, zupełnie jak ryba. Byłoby to nawet zabawne, gdyby sytuacja nie była taka straszna.
- Ale on nie jest jej - zaprotestował. - Przyniosłem go ze sobą do Build-a-Bear, a ona go zabrała.

- Moja córka nie jest kłamczuchą ani złodziejką. Chodź, Melanie. - Kobieta odwróciła się, by odejść, ciągnąc córkę za rękę.

Wilson chwycił drugą łapę House'a. - Nie mogę pozwolić ci go zabrać - zwrócił się do Melanie z wymuszonym uśmiechem. - Skarbie, wiesz, że to nie jest twój miś.

- Jest mój - upierała się Melanie. - Ma-a-a-a-mooooo! - rozpłakała się, a jej głos stał się piskliwszy i głośniejszy, aż po ogłuszający skowyt. - Ten pan ma mojego mi-i-i-i-i-i-siaaaa! - Pociągnęła do siebie House'a za łapę.

House przełknął ślinę. Nie chciał, żeby Wilson go puścił, ale było jasne, że Melanie również nie zamierza tego zrobić. Czy to jego szwy się rozciągnęły, czy tylko to sobie wyobraził?

A co ważniejsze, gdyby ten mały bachor urwał mu rękę, czy umarłby od tego?
- Wilson, ratuj! - wyszeptał rozpaczliwie.

Wilson przygryzł wargę. - Puszczaj - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Rozerwiesz go.

- Sam puść! - odpowiedziała Melanie.

Pracownik ochrony - w uniformie, z walkie-talkie i lekką nadwagą, podszedł do nich szybkim krokiem. - W czym problem?

Świetnie. Po prostu świetnie. Wszystkie poprzednie doświadczenia House'a z przedstawicielami władzy, którzy nie posiadali żadnej faktycznej władzy sugerowały, że albo pójdzie do domu z bachorem-Melanie, albo utknie w pudle rzeczy znalezionych w biurze ochrony centrum handlowego po kres swoich ziemskich dni.

- Ta mała dziewczynka zabrała mojego misia - wyjaśnił Wilson w tym samy czasie, kiedy Melanie zawyła:

- Mojego misia!

A jej matka powiedziała: - Ten obcy człowiek próbuje zabrać zabawkę mojej córce.

Ochroniarz podniósł rękę. - Po kolei, po kolei. - Wyciągnął notes. - Proszę pani, pani pierwsza - zwrócił się do matki Melanie.

- A więc - rzuciła Wilsonowi tryumfalne spojrzenie - właśnie wychodziłyśmy z centrum, kiedy ten człowiek przybiegł za nami, wrzeszcząc i oskarżył moją córkę o kradzież tego misia. Zapytałam ją, czy to jej miś, a ona powiedziała, że tak. Wtedy on złapał jej zabawkę i nie chciał puścić.

Ochroniarz zapisał to wszystko. - Proszę pani, czy ten miś należy do pani córki?

Kobieta zawahała się. - Ona twierdzi, że tak.

- Przecież musi pani wiedzieć, że nie miała go, kiedy tu przyszła - wybuchnął Wilson.

- Proszę zaczekać na swoją kolej, proszę pana - upomniał go ochroniarz. - Proszę pani, czy pani córka miała tego misia, kiedy przyszłyście dzisiaj do centrum?

- Nazywa pan moją córkę kłamczuchą?

- Nikogo nijak nie nazywam - powiedział ochroniarz tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Pracując tutaj, widziałem, że dzieci jak pani córka, czasami nie do końca rozumieją, że tylko dlatego, iż chcą, żeby coś należało do nich, nie oznacza, że tak jest. Proszę uważnie przyjrzeć się misiowi - czy pani córka ma takiego samego?

Matka Melanie rzuciła okiem na House'a. - Ona ma mnóstwo pluszowych zabawek. Nie wiem, jak wygląda każda z nich. I śpieszy nam się - muszę odebrać ze szkoły jej starszego brata. - Zrobiła pół kroku w kierunku drzwi, ciągnąc Melanie za rękę.

- Proszę pani, jeżeli nie chce pani oddać misia, musi pani zaczekać. Teraz pan - zwrócił się do Wilsona - jak ta historia wygląda od pańskiej strony?

Wilson zaczął wyjaśniać: - Szukałem kilku rzeczy w sklepie Build-a-Bear i odłożyłem go na minutkę. Następną rzeczą, jaką zauważyłem, było to, że ona wychodziła ze sklepu razem z nim.

- Mhm. A co pan robił dzisiaj z misiem w centrum handlowym?

Wilson oblał się rumieńcem. - Kupowałem mu ubrania. Kupowałem dla niego ubrania. To miś mojego syna - dodał poniewczasie. - Przyniosłem go ze sobą, żeby się upewnić, że ubrania będą pasować.

- Ma pan jakiś dowód, że to pański miś? Może paragon?

House przypomniał sobie, że pracownica Build-a-Bear widziała, że Wilson przyniósł go ze sobą - Wilson pozwolił jej zajrzeć do pudełka. Ona mogłaby poprzeć wersję wydarzeń Wilsona.

Ale Wilson najwyraźniej o tym nie pamiętał. - Nie - odpowiedział, potrząsając głową. - Nie kupiłem go dzisiaj. Jak już mówiłem, miś należy do mojego syna. Ma go już od jakiegoś czasu.

House spojrzał na Wilsona, próbując niewerbalnie przypomnieć mu, że ma świadka, który poparłby jego opowieść. Napotkał wzrok Wilsona i skinął głową w kierunku sklepu.

Wilson zmrużył oczy i lekko wzruszył ramionami.

- Proszę pana, wszystko w porządku? - zapytał pracownik ochrony.

- Och. Tak. Tik mięśniowy. Przepraszam. Czemu nie zapyta pan tej dziewczynki, czy miś ma jakieś znaki szczególne?

House wiedział, do czego zmierza Wilson. To mogłoby się udać. Nie szalał z radości z tego powodu, ale jeśli to miało go uchronić przed byciem zaciągniętym do domu bachora-Melanie...

Ochroniarz patrzył przez chwilę na Wilsona, po czym skinął głową. - Młoda damo, czy możesz opisać swojego misia?

Melanie spojrzała na House'a. - Jest brązowy i ma kręcone futro.

- Mhm. A czy jest coś, co tylko ty o nim wiesz?

- Najbardziej lubi jeść szynkę.

House skrzywiłby się, gdyby mógł. Tak naprawdę wcale nie przepadał za szynką.

- A pan? - ciągnął ochroniarz. - Może pan opisać misia pańskiego syna?

- Tak, oczywiście. Jego noga... prawa noga jest uszkodzona. Nie widać tego w tej chwili, ponieważ ma na sobie spodenki, ale jest tam miejsce, w którym futro się wytarło i można zobaczyć, gdzie trzeba go było pozszywać. Mój syn uszkodził misia... - Wilson potarł swój kark - kiedy zaplątał mu się w łańcuch od roweru.

Wilson nie powinien był ubarwiać swojej opowieści - ależ był z niego marny kłamca. House widział, że pracownik ochrony przestaje mu wierzyć. Ale jednak powiedział: - Młoda damo, poproszę cię teraz, żebyś oddała mi na chwilę swojego misia.

Melanie wzmocniła uścisk na łapie House'a, ale zdecydowanie jej matki zaczęło się sypać. - Melanie, pozwól temu panu zobaczyć swojego misia.

Ochroniarz podniósł House'a za skórę na karku i szarpnął w dół jego spodenki. Wilson odwrócił wzrok.

- Proszę pani, miś pasuje do opisu tego pana - powiedział ochroniarz, podając House'a Wilsonowi, który pośpiesznie podciągnął z powrotem jego spodenki.

Matka Melanie wyglądała, jakby dostała w twarz. - A więc nie odda jej go pan? - zapytała ostro.

Melanie zachowała się bardziej bezpośrednio, wyciągnęła po niego ręce, krzycząc: - M-ó-ó-ó-ó-ó-jjjjj!
Na szczęście Wilson trzymał House'a bezpiecznie przy swojej piersi, poza zasięgiem Melanie.

- Proszę pani, nie wierzę, że ten miś należy do niej. Ten pan dał mi wystarczający dowód, że miś to jego własność.

- Ona jest dzieckiem... Nie mogę uwierzyć, że odebrałby pan zabawkę dziecku.
Melanie szlochała teraz otwarcie, ale jej matka ledwo na nią spojrzała.

- Proszę pani, ta zabawka należy do innego dziecka. Muszę poprosić, żeby pani i pani córka wyszły już ze sklepu.

- Wyjdziemy... i nigdy więcej nie przyjdziemy tu na zakupy!

- Tak, proszę pani. Proszę pozwolić, że odprowadzę was do samochodu.

Kiedy krzyki Melanie ucichły, House wypuścił westchnienie ulgi.

- Dobrze się czujesz? - spytał go Wilson.

- Tak. Cholera, czy ten facet musiał zdejmować mi spodnie przy wszystkich?

- Wybacz. Chcesz wrócić do sklepu po rzeczy, czy od razu pojechać do domu?

House zamyślił się. Był odrobinę roztrzęsiony, ale nie chciał już więcej musieć nosić śpioszków. - Idź i kup wszystko, tylko nie odkładaj mnie znowu.

- Nie zrobię tego. - Wilson objął go mocniej ramieniem.

Kiedy wrócili do sklepu dla misiów, sprzedawczyni układała rzeczy wybrane przez Wilsona na ladzie obok pudełka.
- Witam - powiedziała. - Skoro zostawił pan pudełko, pomyślałam, że może pan po to wrócić.

- Dzięki - odparł Wilson. - Wezmę wszystko. - Przesunął House'a pod swoim ramieniem, żeby wyciągnąć portfel. House zamierzał mu później powiedzieć, żeby tego nie robił - jego tułów był przygnieciony, a jego nogi dyndały w powietrzu. Było to bardzo niewygodne.

- Czy wszystko w porządku? - zapytała, zaczynając nabijać na kasę ceny nowej garderoby House'a.

Wilson pokrótce wyjaśnił, co się stało.

- Boże - powiedziała - szkoda, że tego nie widziałam... Mogłam powiedzieć ochroniarzowi, że to pan przyszedł z misiem, a nie to dziecko.

House posłał Wilsonowi wściekłe spojrzenie. "Widzisz? Nawet bezmózga kasjerka wpadł na ten pomysł. Zdejmowanie spodni było zupełnie niepotrzebne." Wilson go zignorował.

- Musimy zwracać uwagę, kto z czym przychodzi do sklepu - ciągnęła dziewczyna. - Dzieciaki zawsze próbują wyjść z czymś, czego nie kupiły. Zazwyczaj chodzi o drobne przedmioty, jak okulary przeciwsłoneczne czy skarpetki, ale czasem zabierają pluszaka albo kompletne wyposażenie i próbują wmawiać, że miały to ze sobą, kiedy przyszły. - Pokręciła głową. - Można by pomyśleć, że matki zmuszą je, żeby oddały wszystko i przeprosiły, jak nasze mamy zrobiłyby, kiedy byliśmy mali. Ale nie zawsze tak robią. Czasami mówią "ona jest tylko dzieckiem" albo "to kosztuje tylko dwa czy trzy dolary", jakby to oznaczało, że powinniśmy po prostu pozwolić im to zabrać im to bez konieczności płacenia. Nie chodzi mi o to, że dzwonimy na policję w sprawie czterolatka, ale każemy im to zwrócić.

- Tak właśnie zachowała się tamta kobieta - zgodził się Wilson. - Sprawiała wrażenie, że nie wie, ani nie dba o to, czy jej córka miała tego misia, kiedy przyszła do sklepu, czy nie.

House zaczekał, aż sprzedawczyni spojrzy na kasę, żeby szturchnąć Wilsona w brzuch. Nie powinien interesować się flirtowaniem z pracownicą sklepową, kiedy jego przyjaciel dopiero co padł ofiarą bear-napingu.*

Wilson uciszył go i posłał mu karcące spojrzenie.

Wreszcie mogli obaj opuścić sklep. Wilson zapakował House'a i jego nowe ubrania do pudełka i chociaż raz House był zadowolony, że tam wrócił. Nie chciał spodobać się jakiemuś innemu dziecku, które zdarzy im się mijać po drodze z centrum handlowego i które mogłoby spróbować go ukraść. Wilson poklepał go lekko po plecach, zanim z powrotem przykrył pudełko pokrywką.

<center>###</center>

W drodze do samochodu Wilson trzymał mocno pudełko z zamkniętym w środku House'em. Na wpół obawiał się, że pracownik ochrony zatrzyma go i powie, że zmienił podjętą decyzję, albo nawet gorzej - że kobieta i jej córka czekają na niego na zewnątrz. Nie mógł uwierzyć, że niewiele brakowało, a straciłby House'a. W przyszłości będzie musiał być bardziej ostrożny - o wiele bardziej ostrożny - kiedy następnym razem wyciągnie House'a w miejscu publicznym.

Dopiero kiedy wniósł House'a do jego własnego mieszkania i zamknął za sobą drzwi na klucz, odetchnął z ulgą. House zrzucił pokrywkę z pudełka i zaczął niezdarnie pozbywać się swoich ubrań.
- Nawet jeśli nigdy więcej nie zobaczę śpioszków, to i tak będzie zbyt wcześnie - wymamrotał.

- W takim razie chyba będzie lepiej, jeżeli zrezygnujemy ze wszystkich zaplanowanych dziecięcych kąpieli - zauważył Wilson. - Gdzie trzymasz nożyczki? Odetnę ci metki z nowych ubrań.

- Nożyczki... sprawdź w moim koszyku z przyborami do szycia - odparł House.

- Okej - powiedział Wilson i odszedł w poszukiwaniu wspomnianego koszyka, zanim dotarło do niego, że House nie mógł przecież mówić poważnie. Odnalazł w łazience obcinacz do paznokci, który musiał wystarczyć zamiast nożyczek.

Kiedy wrócił, House był zupełnie goły i trzymał przed sobą parę bawełnianych spodni. - W tych jest dziura. We wszystkich moich spodniach jest dziura.

- Myślę, że to na twój ogon - wyjaśnił Wilson.

House zmarszczył pluszowe brwi i sięgnął za siebie jedną łapą. - O żesz...

- Nie wiedziałeś, że masz ogon?

- Zamknij się.

- Jest słodki - powiedział złośliwie Wilson.

- Której części "zamknij się" nie rozumiesz? - zapytał House, siadając, żeby wciągnąć na siebie nowe spodnie.

Kejti

Dawno mnie tu nie było. Wpadam z rańca, a tu co? Richie dodała nowe części...
Korniczki zmajstrowały fabrykęi przerzucasz się na produkcję masową?

Opowiadanie jest słodkie, tylko zastanawia mnie jak masz zamiar dojść do erotyzmu...

Pozostaje czekać. CZęsci smerfatyczne

Richie117

spokojna głowa, korniczki dalej pracują wyłącznie nad Gimme, a ja w międzyczasie zajmuję się tłumaczeniem

hmm... erotyzm to bardzo szerokie pojęcie, więc zależy co masz na myśli

jak dla mnie już sam kawałek ze spodniami i ogonkiem był bardzobardzo erotyczny

I Wilson odwracający wstydliwie wzrok, kiedy House został odarty ze spodni i godności

Tak czy siak na erotyzm w klasycznym znaczeniu będzie czas po odczarowaniu House'a

Izoch

Ile rozdziałów

Zabieram się i za to

(chyba nigdy nie nadrobię ;x)

Richie117