Fic: Uczciwy układ [10/10]

Richie117

-
-
-
<center>ROZDZIAŁ SZÓSTY
(część druga)</center>

- Co słychać?

Chase podniósł gwałtownie głowę. - Gdzie się podziewałeś?

- Byłem chory. - House rzucił kurtkę na swój fotel i pokuśtykał z powrotem do pokoju konferencyjnego. - Pacjent. Wyniki badań, jeśli je macie. Diagnoza różnicowa. Do dzieła.

- Rezonans był niejednoznaczny - odezwał się Foreman.

- Rezonans był niejednoznaczny? - spytał House. - A kto zlecił wykonanie rezonansu?

- Ja - odpowiedział Foreman. - Ty byłeś niedysponowany.

House skinął głową, porzucając temat. Nie miał ochoty zwierzać się ze wszystkiego przed swoim zespołem. Im mniej z nich wiedziało czy podejrzewało cokolwiek, tym bezpieczniejszy pozostawał Wilson.
- A zatem... jakieś pomysły? - Stanął wyczekująco przy białej tablicy z markerem w dłoni.

- Ból w kończynach, który pojawia się i znika, może być wynikiem zatrucia toksynami.

- Zgadza się. Tyle że pacjent od tygodnia przebywa w szpitalu, więc toksyny zostałyby już wydalone z jego ciała.

- Nie, jeżeli w jakiś sposób zostałby znowu wystawiony na ich działanie.

House pokiwał głową. - Oczywiście. Jaką substancję toksyczną miałaś na myśli? Jeśli zamierzasz przedstawić jakąś teorię, parę konkretnych szczegółów byłoby mile widziane.

Trzynastka spojrzała na niego wyzywająco. - Skażona żywność... To w końcu szpital.

- Która żywność i czym skażona? - zapytał House, zaczynając się wkurzać. - Chciałabyś zacząć przeprowadzać badania? Zacznij teraz, to skończysz za jakieś, och, cztery miesiące, plus minus dziesięć lat. - Popatrzył ze złością na cały zespół. - Jakiś prawdziwy pomysł poproszę.

Trzynastka nie przestawała mierzyć go wzrokiem, niezrażona zachowaniem swojego podminowanego szefa.
- Sprawdzałam, kto go odwiedza. Wygląda na to, że zawsze mu się pogarsza po wizycie jego córki.

- Może on jej nienawidzi? - zasugerował House. - Rodzice czasami nie cierpią swoich dzieci. - Zerknął na Chase'a. - Historia zna takie przypadki. - Jednak House ustąpił, gdy nikt inny nie wysunął żadnej propozycji. - Co ta córka przynosi ze sobą, kiedy przychodzi w odwiedziny?

- Czekoladki. Zazwyczaj również kubek kawy ze Starbucksa.

Wilson wszedł do pokoju i usiadł za stołem. - Mogę się przyłączyć? Mam teraz przerwę.

House wpatrywał się w niego przez moment. Obecność Wilsona rozpraszała jego uwagę, lecz zdawało się to być dobrym, zdrowym urozmaiceniem.
- Pewnie.

Foreman podejrzliwie spojrzał na House'a, potem na Wilsona i znów na House'a.
- Czyżbyś znowu pilnował House'a przy pracy? - zwrócił się do onkologa.

Wilson pokręcił głową.

- Nie - odpowiedział House w imieniu ich obu. - Wilson pilnuje mojego tyłka. Możemy wrócić do pacjenta? Pytanie ze szkoły podstawowej: Co czekolada i kawa mają ze sobą wspólnego?

- Zawierają kofeinę - odpowiedział Wilson.

- A nasz pacjent doświadcza regularnych napadów bólu w kończynach. To sugeruje...? - House powiódł wzrokiem po zebranych.

- Zatrzymanie krążenia krwi. Ale nasz pacjent dostaje leki przeciwzakrzepowe. Kofeina niczego tutaj nie zmienia.

House podrapał się po podbródku. - To prawda. Kofeina wpływa na ból. A nasz pacjent odczuwa ból, który pojawia się i znika. Silny ból...

- Co ci przyszło do głowy? - zapytał Wilson.

- Przyszło mi do głowy, że cokolwiek to jest, ukrywa się przed nami. I może przed nim również. Powiedział, że bolą go mięśnie?

- Tak. Ale badanie nie wykazało nieprawidłowego poziomu bólu - powiedział Chase.

- Może to nie mięśnie go bolą - zasugerował House. - Może to coś innego.

- Co jeszcze się tam znajduje? - spytała Trzynastka, po czym: - Masz na myśli ból kostny? Artretyzm? Pacjent nie ma żadnych zmian zwyrodnieniowych. Zrobiliśmy mu rezonans, pacjentowi nic nie dolega.

- Skoro jest tutaj - odparował House - to coś mu jednak dolega. Żadnych wysypek, krost, zmian na skórze? - zapytał.

- Nie - odparła Trzynastka. - Dokładnie go obejrzałam.

- Założę się, że mu się podobało - zauważył z rozbawieniem House. - Powiedz jego córce, żeby przestała przynosić mu czekoladki i kawę. Zobaczymy, co się stanie.

---
---
---

Wilson dołączył do House'a w jego gabinecie.
- No i? - zapytał, sadowiąc się na krześle dla gości i wpatrując się ponad zakurzonym biurkiem w swojego przyjaciela i kolegę po fachu. - Co zrobimy?

House pokręcił głową. - Nie mam pojęcia. Lucas nic na niego nie znalazł.

- Na tyle, na ile Lucas zdołał zasięgnąć informacji, facet ma czystą kartotekę. Wygląda na to, że jesteś pierwszą osobą, z którą pozwolił sobie na zaspokojenie swoich nikczemnych zachcianek. Bez obrazy.

House westchnął. - Jestem z nim umówiony na dziś wieczór.

- Słucham? Nie... nie możesz. House, odwołaj to.

House pokręcił głową jeden raz. - Nie mogę tego zrobić.

Wilson oczywiście o tym wiedział. To było potwornie niesprawiedliwe. Wymuszenie. Szantaż. Royston nie był lepszy od byle kryminalisty, a House będzie z nim spał tego wieczoru. Będzie się dla niego rozbierał, będzie pozwalał mu robić wszystko, na co przyjdzie mu ochota - na całowanie, na gryzienie, być może nawet do krwi... na pieprzenie się z nim.
- Udawaj, że jesteś chory. Powiedz mu, że twój pacjent jest w krytycznym stanie.

- Bez problemu odkryje, że to kłamstwa, kiedy porozmawia z moim zespołem - zauważył rozsądnie House. - Chyba że chcesz też wyjawić im nasz wspólny wstydliwy sekrecik?

Oczywiście, że tego nie chciał. Niech to szlag!

---
---
---

House wrócił do mieszkania Wilsona wcześnie rano następnego dnia.
- Nie miałem ochoty jechać do domu - powiedział.

Wilson skinął głową, powstrzymując się od zapytania go, jak poszła jego "randka", skoro to, co łączyło House'a z Roystonem, ledwie graniczyło ze znaczeniem tego słowa. Zamiast tego, wpuszczając House'a do środka, zdecydował się na:
- Jak się czujesz?

- W porządku - odparł House. Zauważywszy pobladłą, napiętą twarz Wilsona, dodał: - Żadnych nowych ugryzień, jeśli o to się martwiłeś.

To zabrzmiało jak prawda. Wilson odstąpił na bok, zamykając drzwi. - Naszła mnie pewna myśl.

House usiadł na kanapie w salonie. Wilson poszedł do kuchni na kilka minut. House usłyszał bulgotanie, a po chwili Wilson wrócił, niosąc dwa kubki. Podając mu świeżo zaparzoną kawę, wyjaśnił:
- Nowy ekspres. Robi kawę w ciągu minuty.

House pociągnął nosem. Pachniała wyśmienicie. Pociągnął niewielki łyk. I tak też smakowała.
- Co to była za myśl?

- Może to nie pierwszy raz Royston robi coś takiego.

House kiwnął głową. Raz czy dwa miał dokładnie to samo wrażenie.
- Jasne. Prawdopodobnie tak jest, tylko jak mamy się tego dowiedzieć? Mielibyśmy przepytać każdego, kto kiedykolwiek go znał lub z nim pracował? Nawet gdyby dymał kogoś przede mną, to niczego nie zmienia. Royston ciągle wie o Naomi. Wciąż może cię pogrążyć.

- Gdzie on pracował, zanim przeniósł się tutaj?

- W Waszyngtonie, w tym, w którym często pada. Konkretnie w jakimś prestiżowym prywatnym szpitalu w Seattle.

- Moglibyśmy poprosić Lucasa, żeby tam pojechał i sprawdził, co zdoła wygrzebać na miejscu. To może wymagać czegoś więcej niż wykonania paru telefonów.

- Lucas nie jest tani - powiedział House. - Ta mała łasica kosztowała mnie dziesięć tysięcy dolarów oraz Cuddy.

- Pokryję koszty tego zlecenia, skoro stawką jest również mój tyłek. - Wilson nie chciał o to pytać, ale nie mógł się oprzeć: - Kiedy masz następną - nakreślił w powietrzu cudzysłów - "randkę"?

- Nie w ciągu najbliższych kilku dni. Royston wyjeżdża do Nowego Jorku z misją szukania funduszy.

Wilson był szczęśliwy, słysząc taką odpowiedź. - Przepraszam, że cię odepchnąłem.

House skrzywił się w zamyśleniu. - O której z kilkunastu okazji mówisz?

- O tamtym wieczorze. W moim mieszkaniu.

House skinął głową.
- Och - zabrzmiało intelektualne potwierdzenie przyjęcia do wiadomości.

- Próbuję cię przeprosić.

- Nie ma takiej potrzeby.

Wilson odstawił kubek i odwrócił się na kanapie twarzą do House'a. - Posłuchaj, House, staram się powiedzieć...

House popatrzył na niego tymi swoimi głębokimi, skupionymi oczyma, które wyczytywały każdą maleńką zmianę na twarzy przyjaciela. House znał go bardzo dobrze. Może nawet lepiej, niż samego siebie.
- Staram się powiedzieć... że nigdy nie wstydziłem się z powodu tego... że my... razem, tamtej nocy...

- ...to były dwie noce, ściśle rzecz biorąc.

- Racja. Dwie noce. Byłem po prostu zdezorientowany. Uciekłem, bo nie wiedziałem, co czuję ani jak mam ci się odwzajemnić.

- Ale najwyraźniej miałeś z tym problem dopiero po tamtych wszystkich orgazmach. - House nie mówił tego, żeby go wykpić. - Nie zmieniłeś się, Wilson. Znasz się na romansowaniu, wiesz, jak osiągnąć cel, do którego dąży każdy penis, ale nie wiesz, jak się tego trzymać. Przeraża cię kochanie kogokolwiek. Julie, Leanne, nawet mnie.

- Kochałem Amber.

- Byłeś z nią przez cztery miesiące. To o niczym nie świadczy.

Wilson wiedział, że to prawda. - Masz rację. Ale nadal kocham ciebie. - Przez wszystkie te lata, zawsze wracali do siebie. Byli parą. W niczyim towarzystwie nie czuł się swobodnie w taki sposób, jak przy House'ie. House nigdy nie pozwolił mu zapomnieć o jego błędach, jednak mimo wszystko go kochał. Wilson odszedł, a House przyjął go z powrotem nie prosząc nawet o przeprosiny. Jego przyjaciel nigdy nie kierował się swoim penisem, nawet wtedy. Nawet te kilkanaście lat temu. - Może moglibyśmy spróbować jeszcze raz.

Na chwilę w centrum zainteresowania House'a znalazł się jego kubek, po czym diagnosta podniósł wzrok na Wilsona.
- Byłoby... nieźle - powiedział. Lecz gdy Wilson pochylił się ku niemu, House powstrzymał go, przyciskając pusty kubek do jego piersi. - Ale nie chcę tego zaczynać, dopóki Royston nie zniknie ze sceny.

Wilson cofnął się, zaskoczony rozczarowaniem, które poczuł. - Dlaczego?

House roześmiał się ironicznie. - Nie je się [link widoczny dla zalogowanych] po wczorajszej pizzy.

To był komplement. House nie chciał skalać tego, co mogło ich połączyć, najmniejszym śladem Roystona. Nagle Wilson poczuł ogromną dumę z faktu, że jest przyjacielem House'a.

House otoczył palce Wilsona swoimi i ścisnął je raz. - Na niektóre rzeczy warto czekać.

---
---
---

Następnego ranka Wilson przyłączył się do House'a podczas diagnozowania. Czuł ogromną potrzebę, by nie spuszczać House'a z oka. Nie było to racjonalne, zwłaszcza że Royston wyjechał niemal na cały tydzień, lecz Wilson tak długo, tak bardzo obawiał się, iż traci swojego przyjaciela, że przebywanie w jego pobliżu wyraźnie podnosiło go na duchu.

- Miałeś rację. Bez kawy i czekoladek ból pacjenta znacznie się pogorszył - zakomunikował Taub, zerkając pytająco na Wilsona.

House nie przeoczył tego spojrzenia. - Owszem, poprosiłem Wilsona, żeby wziął udział w diagnozowaniu, bo wy, idioci, nie wpadliście na żaden pomysł.

Wilson zajął miejsce za małym biurkiem w pokoju konferencyjnym. Mógł słuchać i obserwować House'a, nikomu przy tym nie zawadzając.

House przygryzł mocno już pokiereszowaną końcówkę ołówka. - To nie ma sensu. - Wyciągnął ołówek z ust i przesunął kciukiem po srebrzystym śladzie grafitu, pokrywającym czubki jego palców. - Chyba że... - House zmarszczył brwi. - Ile lat ma ten facet?

- Czterdzieści dwa.

- Możliwe, że to późne ujawnienie się choroby - wymamrotał House.

Foreman przewrócił oczami, podnosząc głos: - House. O jaką chorobę ci chodzi?

House pociągnął nosem. - Tego wam nie powiem. Wasza czwórka powinna się tu czegoś uczyć, ale dam wam wskazówkę - podajcie pacjentowi ordynarną dawkę [link widoczny dla zalogowanych] i poznacie odpowiedź.

- Dlaczego? - zapytała Trzynastka.

House wskazał laską na drzwi. - Do dzieła, podwładni idioci. Zróbcie zastrzyk. Zaczekajcie, popatrzcie i nauczcie się sekretów waszego Wielkiego Mistrza.

Kiedy czteroosobowy zespół opuścił pokój, Wilson zbliżył się do stołu i usiadł. - Co podejrzewasz?

- Prawdopodobnie się mylę.

- I...

- Myślę, że jego córka, karmiąc go kawą i czekoladą, mogła nieumyślnie łagodzić bóle ojca i - na nieszczęście - opóźniać wystąpienie objawu, który był nam potrzebny, by wreszcie zrozumieć, co mu dolega.

- A więc pomagała mu i równocześnie robiła mu krzywdę.

House zrozumiał aluzję. - Mhm. Ale nie wiedziała, co innego miałaby, do diabła, robić.

- Zatem sterydy...

- Powiedzą mi to, co muszę wiedzieć, jeżeli to, co wiem, jest prawdą.

Wilson zerknął przez szklane drzwi na korytarz, sprawdzając, czy ktoś nie patrzy. Kiedy nie zobaczył nikogo, pochylił się i szybko pocałował House'a w usta, zanim House mógłby zaprotestować albo się odsunąć.
- To za ratowanie mojego tyłka. - Wstał. - Chodź, mamy godzinę, zanim wróci twój zespół. Postawię ci lunch.

Kuśtykając, House zrównał się ze swoim przyjacielem. - Mmm, chyba czuję zapach Tiramisu.

Wilson się uśmiechnął. - Możliwe.

Anai

Richie117

Anai

advantage

jea, nowa część

myślałam, że zaczną się rozprawiać z Roystonem, a tu co? Wyjechał facet

Ale może to i lepiej - będzie spokój i będą mogli obmyślić mściwy plan działania

Richie117

Anai

advantage

Richie117

advantage

Anai