Tzw. "Koci Fik" [Era, Heyah, Orange, Plus... :D ]

Kasinka

Śliczne, cudowne, boskie, niesamowite, znakomite, świetne, powalające, zachwycające, i słodkie!
Ja poproszę o więcej!

Richie117

część piętnasta
[link widoczny dla zalogowanych]

- Jesteś pewien, że to dobry pomysł? Tak szybko? - spytał niespokojnie James. Przypinał fotelik Leenie do tylnego siedzenia swojego samochodu. Zamierzał siedzieć z tyłu razem z nią. Żeby mieć pewność, że jest bezpieczna i spędzić z nią trochę wartościowego czasu.

Poprzedniego dnia skończyła miesiąc. House uczcił to, kupując jej wypchanego różowego szczeniaka. James lamentował w duchu, ponieważ obaj musieli wrócić do pracy.

- Nie mamy zbyt wielkiego wyboru, Wilson - odparł spokojnie House. Położył swój plecak na siedzeniu pasażera i wsunął się za kierownicę.
Wilson powoli wrócił do mieszkania.

Leenie leżała w swoim kojcu i miała szeroko otwarte oczy. Zaczęła gaworzyć, kiedy zobaczyła, że Wilson idzie w jej stronę. Mógłby przysiąc, że podniosła ręce, żeby ją podniósł, że go zna i chce, żeby ją potrzymał. Że go kocha.

- Gotowa, żeby pojechać do dużego szpitala, Leenie-Beenie? - zapytał łagodnym głosem.
Zagruchała.
Podniósł ją, tuląc ostrożnie i chwytając torbę z jej rzeczami. Poszedł z powrotem do samochodu.

Przypiął ją do fotelika, a torbę wypełnioną mieszanką mleczną, zabawkami, pieluszkami i różnymi innymi przyborami dziecinnymi, położył po drugiej stronie jej fotelika. Usiadł i zapiął pas. Jazda do szpitala zajmowała około piętnastu minut. Wyciągnął książkę z torby i chrząknął, żeby zacząć czytać.

- Wilson, CO ty wyprawiasz? - House spojrzał na nich we wstecznym lusterku.

- Czytam jej. Mówią, że jeśli czyta się dziecku piętnaście minut dziennie, pomaga mu to w nauce czytania i podnosi inteligencję.

- Okay - parsknął House. - Oni również myśleli, że ludziom z gruźlicą pomoże umieszczenie ich w zimnej, wilgotnej piwnicy. Teraz wiemy lepiej.

- Zamknij się - burknął Wilson. Chrząknął jeszcze raz i zaczął czytać na głos bajkę o Czerwonym Kapturku.

Skończył w momencie, gdy dotarli na miejsce parkingowe House'a. Przeciągnął się i ziewnął. Leenie obserwowała go szeroko otwartymi, brązowymi oczami. Wydawała się zafascynowana, nie samą historią, ale brzmieniem jego głosu.
Podniósł torbę i wysunął się z samochodu, a potem pochylił się z powrotem, żeby odpiąć nosidełko.

- Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że może takie rzeczy sprawiają, że dziecko jest bezpieczniejsze, ale rodzic staje się przez to bardziej szalony? Mam namyśli rzeczy, które robimy, by zapewnić naszemu dziecku bezpieczeństwo. Za moich czasów, pozwolili by ci włożyć monetę do gniazdka albo wypić wybielacz - House zamyślił się nad swoim punktem widzenia, stojąc na zewnątrz pojazdu.
Wilson przestał na chwilę mocować się z pasami i rzucił mu przez ramię wściekłe spojrzenie.

- Cóż, to wyjaśnia, dlaczego taki jesteś, mam rację?

- Nigdy nie robiłem takich rzeczy - wyrzucił defensywnie jego kochanek. - Ja tylko zachęcałem inne dzieci, żeby tego spróbowały.

- Powinienem się domyślić - wymamrotał Wilson.
Wreszcie udało mu się uwolnić nosidełko. Teraz Leenie zaczynała się denerwować. Była prawie pora karmienia, i jeśli nie zabiorą jej do budynku, wybuchnie płaczem.

House westchnął, zabrał torbę z jej rzeczami i zawiesił ją sobie na ramieniu. Poczuł, że jest zbytnio obciążony z jednej strony, ale szybko nauczyć się, jak to wyrównać. Potem odwrócił się do swojej córki i przybrał najbardziej śmieszną minę. Przestała hałasować, całkowicie zszokowana. House zachichotał.

- To uspokoi jej mały tyłek na kilka minut.

**

Wszystkie Kaczątka były zebrane w pokoju konferencyjnym, kiedy House się pojawił. Wilson śpieszył za nim, dźwigając Leenie, a House wciąż niósł torbę z jej rzeczami. Kiedy dwaj mężczyźni weszli do pokoju, Cameron spojrzała na nich z uśmieszkiem na twarzy. House poznał po nim, że nie spała całą noc, próbując wymyślić coś dowcipnego, co powie mu, kiedy wróci.

- W porządku, możecie już przerwać tą grupową orgię. Chyba że Wilson i ja jesteśmy zaproszeni - oznajmił, upuszczając dużo torbę na stół.
Chase gapił się na nią, potem spojrzał w górę, unosząc brew.

- Nie mogłeś znaleźć tęczowego krawata? - zażartował.

- Nie. Nigdy nie zwróciłeś go po tym, jak wypożyczyłeś go z Klubu - odparował House.
Wilson wniósł ostrożnie nosidełko z Leenie, jak gdyby obawiał się, że mogłaby się roztrzaskać tu i teraz. Cała paplanina ucichała.

- To jest zbieg z porodówki... Prawda? - Foreman zakaszlał.

- Nie, ona jest moja. Eh. Nie poznałeś tego po jej urodzie? - House przyjął sztuczną pozę.
W pokoju zapadła martwa cisza na piętnaście sekund, zanim trzy Kaczątka się parsknęły śmiechem.

- Naprawdę nabrałeś mnie chwilę temu - Chase otarł łzę z oka. - Naprawdę myślałem, że mówisz poważnie.

- To był dobry żart, House - powiedziała z uznaniem Cameron. - Teraz, poważnie, czyja ona jest? Pacjentki? Mamy ją na coś przebadać? - to była Cameron we własnej osobie, gotowa od razu wrócić do pracy.

- Ona jest moja.

- Jest nasza - Wilson wysunął się naprzód i odpiął paski, żeby wyciągnąć Leenie. - Jest naszą córką i nazywa się Samara Eileen House-Wilson.

- Oni mówią poważnie! - Foreman rozdziawił usta. - Naprawdę to zrobili. To jest ich!

- Ona nie jest "tym" - powiedział z oburzeniem House. - To jest ONA, jak wyjaśnił ci Wilson.

- Nie rozumiem - Cameron potrząsnęła głupio głową. - Jak to się stało?

- Zastępcza matka - wyrwał się Wilson, zanim House mógł spróbować wygłosić dla niej mowę o ptaszkach i pszczółkach. - Ma już miesiąc. Czyż nie jest piękna? - rozpromienił się jak dumny tata.

- Zawsze sądziłem, że ludziom takim jak wy nie powinno pozwolić się rozmnażać - wymamrotał Chase, odkładając swój kubek do zlewu. Zerknął na dziecko, zanim wyszedł, prawdopodobnie po to, by odrobić swoje godziny w klinice.

- Jest słodka - Foreman wzruszył ramionami, wlokąc się za Chase'em.
Cameron gapiła się za nimi. Bez słowa zebrała swoje dokumenty i uciekła ze spuszczoną głową, jak cheerleaderka ze szkoły średniej, która biegnie wypłakać się do łazienki.

- Cóż, właśnie złamałaś jedno serce tego dnia - Wilson westchnął. Sięgnął do torby po butelkę. House porwał ją razem z mlekiem i poszedł przygotować butelkę dla Leenie.

- Wygląda na to, że ja zaraz złamię kolejne - zauważył, oglądając się przez ramię.
Rzeczywiście, w całej swojej wydekoltowanej chwale, pojawiła się Cuddy.

- Przyszłam, żeby was przywitać... - urwała, jak tylko wsunęła głowę do gabinetu.
House właśnie wstawiał butelkę do kuchenki mikrofalowej.
Spojrzała na dziecko, hałasujące w ramionach Wilsona, który bezskutecznie próbował ją uciszyć.
- Przegraliście jakiś zakład, prawda?

- Nie...

- Jest twoja? - zwróciła się do Wilsona, który wzruszył ramionami. Jego usta się poruszały, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
Właśnie wtedy mikrofalówka zapiszczała i House wyciągnął butelkę. Jak gdyby robił to przez całe życie, usiadł, potrząsnął butelką, sprawdził temperaturę i wyciągnął ręce po Leenie. Wilson mu ją podał.

- Właściwie jest nasza - poinformował ją. Włożył butelkę w usta dziecka.
Zaczęła ssać z wdzięcznością, przez cały czas obserwując House'a, z zainteresowaniem malującym się na jej twarzy.

Cuddy była oniemiała. Potem jej twarz rozjaśniła się i oblała lekkim rumieńcem. Wilson wiedział, po prostu WIEDZIAŁ, że wyobraziła ich sobie, jak się kochają. On także się zarumienił i zakaszlał. Cuddy spojrzała na House'a.

- Dzisiaj może zostać z tobą w twoim biurze, ale jutro będzie musiała pójść do żłobka na dole - uśmiechnęła się do dziecka i podeszła bliżej. - Dziwne. Wygląda jak wy dwaj.

- Zawsze mówiłem, że Wilson jest bardziej kobiecy niż ty. Oczywiście on nie ma takich ślicznych balonów - House wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Cuddy parsknęła.

- Masz moje najgłębsze współczucie. Trzymaj go w ryzach - spojrzała na Wilsona, a potem wyszła.
Już wyczerpany, Wilson opadł na krzesło. Oparł się o ramię House'a, żeby popatrzeć, jak jego córka je.

- To będzie długa, wyboista jazda - powiedział.

Marau Apricot

"- Zawsze sądziłem, że ludziom takim jak wy nie powinno pozwolić się rozmnażać - wymamrotał Chase"

"Cuddy była oniemiała. Potem jej twarz rozjaśniła się i oblała lekkim rumieńcem. Wilson wiedział, po prostu WIEDZIAŁ, że wyobraziła ich sobie, jak się kochają."

Czyli to, co koty lubią najbardziej

Część jest po prostu piękna, zatroskani tatusiowie... awwwwww

Lolok

piękne!! reakcja Kaczątek no i Cuddy.

a Birdie sama w domu siedzi ;[

bardzo lubię cały ten fik ;]

*Madziula*

super

dumnie tatusiowie... ogólny szok "- Przegraliście jakiś zakład, prawda? "

no i ten fragm "Cuddy była oniemiała. Potem jej twarz rozjaśniła się i oblała lekkim rumieńcem. Wilson wiedział, po prostu WIEDZIAŁ, że wyobraziła ich sobie, jak się kochają. " jest cudowny

Kasinka

W moim poprzednim poście wykorzystałam wszystkie możliwe słowa opisujące ten fik.
Teraz powiem tylko O Mój Dobry Boże!
Spadłam z krzesła przy "- Oni mówią poważnie! - Foreman rozdziawił usta. - Naprawdę to zrobili. To jest ich!"

Holly

Po prostu oszałamiające... czytam już to 5 raz i nie mogę wciąż powstrzymać się od śmiechu.

Lolok

Richie, masz może jakiś fik dla mnie do tłumaczenie?
bo Let... się kończy.

evay

chcialam w nocy przeczytac, ale bylam niezywa
i patrzcie, Richie mnie nawet do czytania goni ;D
ech ;D

jak zwykle jestem pelna podziwu dla autora - no po prostu teksty House'a są tak niesamowicie realistyczne, ze czuje sie, ajkbym ogladala odcinek ;D

- Nigdy nie robiłem takich rzeczy - wyrzucił defensywnie jego kochanek. - Ja tylko zachęcałem inne dzieci, żeby tego spróbowały.
mój mężczyzna *_* kocham go bardzo bardzo!
i nie tylko ja ;D

- Zastępcza matka - wyrwał się Wilson, zanim House mógł spróbować wygłosić dla niej mowę o ptaszkach i pszczółkach. - Ma już miesiąc. Czyż nie jest piękna? - rozpromienił się jak dumny tata.
buahhahahaha no chyba najlepszy rozdzial z fika ;D te reakcje mnie dobijaja, zaraz umre ze smiechu ;D

Cuddy była oniemiała. Potem jej twarz rozjaśniła się i oblała lekkim rumieńcem. Wilson wiedział, po prostu WIEDZIAŁ, że wyobraziła ich sobie, jak się kochają. On także się zarumienił i zakaszlał. Cuddy spojrzała na House'a.
buhahaha no po prostu mistrzostwo
ja juz nie jestem zazenowana, gdy sobie to wyobrazam ;D

Richie117

lolok25 - pomyślę, poszukam... Bo ostatnio nie skupiałam się na potencjalnych ficzkach do tłumaczenia, skoro pakuję się w takie długaśne imprezy...

Jak coś mi przyjdzie do głowy, to dam znać

***********

evay...

Ja cię NIE gonię do czytania

Tylko się troszczę, żebyś była na bierząco

Richie117

Marau Apricot

Ojej, to spotkanie matki i ojca Samary ^______^
Śliczna część. Bardzo mi się podobała, kiedy czytałam fika w oryginale

Richie117

A teraz ci się nie podoba???

evay

Szybko odrzucił ten pomysł, myśląc, że przez to przypominałby kangura bardziej niż Chase.
buahhahahahahaha! czekoladowy kangur!

Nie - szepnął House. - To JA dziękuję.
ojeeeeej

to jest takie słodkie *_*

Richie117

Słodki to będzie Wilson w ostatnim kawałku

evay

ojej *_*
kiedy ten finał, kiedy?

Richie117

Już wcześniej pisałam FINAŁU w dosłownym sensie nie ma (tak, też żałuję)

A ostatni, słodki kawałek, będzie jutro

(jeśli oczywiście nic nagle się nie stanie :? )

evay

no wiem, ze nie bedzie finalu, ale wiesz... przyzwyczajenie ;D

Richie117

tak podejrzewałam, że ty wiesz

ale wolę to napisać setkę razy, niż jutro odpisywać, że "tak, to wszystko, chyba, że autorka coś dopisze" :wink:

Kasinka

To...to będzie koniec Kociego Fika!? A miałam nadzieję, że on jest jak Niekończąca Się Opowieść tylko ciekawszy

Jak zwykle kolejna część bardzo mi się podoba

evay

cnie?
ja chciałam prawdziwą Modę na Sukces

ale w sumie nie dziwie sie, ile mozna pisac jednego fika, ja juz deep bym najchetniej po erowsku skonczyla

Lolok

Richie to jest boooskie. Tylko matka nie zabierze im Lennie??

Bardzo mi się podobało.

Czekam na finał.

*Madziula*

super

Szybko odrzucił ten pomysł, myśląc, że przez to przypominałby kangura bardziej niż Chase.

- Dziękuję.

- Nie - szepnął House. - To JA dziękuję. ----> wzruszające

House się świetnie zachował...

Holly

Nie, no to było śliczne

Richie117