Everything changes... [Z]

kremówka

Znów T., napisała to, o czym ja pomyślałam...

Zaczynam się powoli bać

Więc nie pozostaje mi tylko dopisać, że przesyłam wirtualne uściski i pozdrowienia i czekam niecierpliwie na kolejną część Twojego świetnego fika...

Rosie-Posie

uuu doznałam porażenia... i po ogromnej porcji śmiechu czytam coś takiego wspaniałego i smutnego... nie wiem co powiedzieć. Po prostu powiem Kocham Cię i nie tylko jako kuzyne ale jako... jako... jako nie wiem. dokończ sama czekam na następną cześć

PS. wydrukuj to i daj pani od polaka to będziesz dostawała 6+ a nie "tylko" 6

Schevo

No i teraz muszę coś powiedzieć... Że od jutra nie będę miała dostępu do kompa...

Przynajmniej nie tyle, ile będę chciała. Raz dziennie postaram się jakoś się dostać do komputera, żeby coś wkleić, ale nie wiem, jak to będzie... To tak na usprawiedliwienie, gdybym nie dodawała odcinka. Wybaczycie?

Wercia214

No jasne że tak !!

minnie

Oczywiście, ze tak i czekam z niecierpliwością na cd

Cave

czy wiesz ze to jest cudowne ??

Schevo

Póki mogę to wrzucam. Nie wiem czy się spodoba, bo jak już mówiłam pisze mi się dużo ciężej...
Dedykacja dla Rosie-Posie. Za wczorajszą rozmowę na gadu

Odc. 3

Iść do niej, nie iść do niej, iść do niej, nie iść do niej...

Co zrobić? Próbował skupić się na kolejnej idiotce, którą przyjmował w klinice. Nie potrafił. Jego myśli krążyły wokół jednej osoby. Wokół jej pięknych oczu, pełnych ust, puszystych włosów... Odganiał te obrazy sprzed swoich oczu, ale nie chciały odejść.

Może powinienem posłuchać Wilsona?, zapytał się w duchu.

- Panie doktorze... - usłyszał głos pacjentki, którą właśnie "diagnozował". Przynajmniej to powinien robić.

Wrócił. Spojrzał na kobietę, na której twarzy malowało się zdziwienie. Uświadomił sobie, że musi to załatwić. Że musi to wyjaśnić.

Wstał i wyszedł, zostawiając pacjentkę w stanie dalekim od normalności.

- Panie doktorze?

Szedł w kierunku jej gabinetu. Pewnym krokiem, próbując opanować drżenie kolan. Bał się. Nie okazywał tego, ale strach zżerał go od środka. Po raz pierwszy w życiu tak bardzo się czegoś bał. Co jeśli wcale się tym nie przejęła? Co jeśli obeszło ją to? Co jeśli to wszystko co mu wykrzyczała było prawdą?

Zobaczył ją. Siedziała pochylona nad stertami papierów, zawalających jej biurko. Podniósł rękę w kierunku klamki, ale zamarł. Zatrzymał się w połowie ruchu, sam nie wiedząc dlaczego. Popatrzył na nią po raz ostatni i zawrócił. Nie wiedział, co nim kierowało, ale nie wszedł tam. Coś go zatrzymało. Jakaś wewnętrzna blokada. Dlaczego?

***

Uzupełniała papiery. To przynajmniej udawała, że robi. A tak naprawdę? Myślała.

Widziała jak podchodzi do drzwi. Serce przyspieszyło, chciała, żeby otworzył wreszcie te cholerne drzwi i wszedł do gabinetu. Podniósł rękę na wysokość klamki, ale po chwili ją cofnął. Stał przez chwilę wpatrując się w nią, a jej serce zatrzymało się. Dlaczego nie otworzył? Odwrócił się na pięcie i odszedł. Wtedy pozwoliła sobie na podniesienie głowy. Śledziła go wzrokiem, zastanawiając się co takiego mogło się stać.

A co jeśli on wcale nie tęskni?

A co jeśli to, co powiedział jest prawdą?

A co jeśli to już naprawdę koniec?

Stop!

Odgoniła złe myśli, próbując opanować drżenie. Serce znów zaczęło bić w swoim rytmie, a oddech powoli się uspokajał. Nie, on na pewno tak nie myślał... Po prostu boi się tu przyjść. To na pewno o to chodzi, pomyślała.

Przez jej głowę przebiegało mnóstwo obrazów. Ostatnie dwa miesiące życia, w których była tak bardzo szczęśliwa. Dlaczego to musiało się tak skończyć?

Spojrzała na monitor włączonego komputera. Nowa wiadomość. Od kogo? Nieważne. Po prostu czytaj.

Gdy człowiek traci ukochane osoby... Nigdy nie będzie taki jak kiedyś...

Kto to napisał? Nadawca: nieznany.

amandi

Okay, przyznam się

. Biedna ta pacjentka, na pewno się zszokowała

. Już wystartowałam z oczekiwanie na cd.

minnie

Cudne!!
Bardzo mi się podoba i czekam na ciąg dalszy z wielką niecierpliwością

Rosie-Posie

jeanne

Będziesz odpowiedzialna za moją depresję wiesz?

ewciaiwo

świetne

*czeka z niecierpliwością na więcej*

LicenceToKill

Och, po prostu bez owijania w bawełnę - kocham tego fika i koniec !! ;P
Będę tęsknić Shevo ;*

runiu

Piękne i wzruszające, bardzo mi się podoba.
Dobrze, że House nie wszedł, bo możesz dalej budować dramatyzm i nas podręczyć. Świetnie opisujesz ich uczucia.
Nie mogę się doczekać dalszej części. Pozdrawiam, życzę Wena i dostępu do kompa.

Cave

Gdy człowiek traci ukochane osoby... Nigdy nie będzie taki jak kiedyś...

piekna slowa

ClaudiaACM

ewel

Ja myślę, że tak naprawdę z tych nerwów dostał ekhm *stara się zachować powagę* rozwolnienia, bo bo przecież by wszedł, a tak, ta na nic nie zważająca potrzeba fizjologiczna pogoniła go w wiadomym kierunku

A tak naprawdę: dlaczego nie wszedł, jakoś nigdy się niczym nie przejmował. A tu, myślę, że właśnie o to chodzi, że on się tym przejmuje. Że bardzo mu zależy. Jej też zależy. My to wiemy, a oni nie *złość w oczach*
Jedyna nadzieja w Onkologu-Któremu-Należy-Się-Doktorat-Z-Psychologii

Pozdrawiam, Schevo, buziaki

Schevo

Ekhem, chciałam coś wzynać na łamach tego forum: KOCHAM MOJEGO TATĘ ^^ Hah, jednak nie będzie żadnych trudności z dostępem do kompa. Kryzys zażegnany ;D Hah! Żeby to uczcić najprawdopodobniej wkleję nawet kolejną część

Pozdrawiam i dziękuję za wszystkie miłe komentarze

LicenceToKill

Po tym, co napisałaś ja też kocham Twojego tatę

Schevo

Nie wiem, co myśleć o tym odcinku. Nie wiem.
Dedykacja dla jeanne. Po prostu.

Odc. 4

Usiadł przed komputerem, otworzył pocztę. Nowe wiadomości? Co z tego? Kolejne bzdurne reklamy, kolejne nic nieznaczące listy. To wszystko jest przecież nieważne. Bez niej wszystko było nieważne. Najechał myszką na ostatni e-mail. Otworzył, nie wiedząc dlaczego właściwie to robi.

Żadna wielka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza - wie, jak przeżyć.

Kto to? Nadawca: nieznany.

Uśmiechnął się lekko. Po raz pierwszy od tej kłótni zdobył się na nieznaczne uniesienie kącików warg. Zastanawiał się kto mógł tak trafnie dobrać cytat to jego wątpliwości. Wilson? Nie, to niemożliwe. Wilson walnąłby mu głupią, bezsensowną mowę na temat nieokazywania uczuć.

Wpatrywał się w ekran. Cytat podniósł go na duchu, ale wątpliwości nie odeszły. Schowały się tylko po to, by po chwili zaatakować ze zdwojoną siłą. Strach powrócił. Dlaczego?

- Czemu to robisz? Czemu po prostu do niej nie pójdziesz? - usłyszał cichy głos w swojej głowie. Natrętny głos, który już nie raz przychodził z pomocą, gdy go potrzebował. Ale nie teraz... Teraz wcale go nie chciał. Chciał tylko być przy niej, chciał poczuć na swoich ustach miękki dotyk jej ust. Nic więcej się nie liczyło...

- Zostaw mnie. Nie chcę twojej pomocy - odpowiedział w myślach, siląc się na spokój. Zaakceptował już fakt, że rozmawia z samym sobą. Przywykł do tego, ale w tym momencie nie miał najmniejszej ochoty na żadne konwersacje prowadzone z własną głową.

- Idź do niej. Powiedz jej to, co czujesz. Ona zrozumie... - głos powoli ucichł, zostawiając po sobie kolejne wątpliwości. Nie pomógł. Jedyne co zrobił to doprowadził do stwierdzenia, że jest idiotą. Tak, jakbym wcześniej tego nie wiedział, pomyślał House.

***

Szczęście. Chciała dowiedzieć się, czym ono jest. I dlaczego zawsze musi nastąpić koniec? Dlaczego szczęście nie może po prostu trwać? Dlaczego po szczęściu nadchodzi cierpienie? Czy naprawdę chciała tak wiele?

Straciłam go?, zapytała się w duchu. Nie mogłam go stracić. Bez niego... Bez niego nigdy nie będę taka sama. Nie po tym, kiedy poczuła jak to jest być z kimś kto cię kocha.

To tylko kłótnia. Kolejna głupia kłótnia. Do wieczora będzie dobrze. On tu przyjdzie, wygłosi jakąś sarkastyczną uwagę i będzie tak, jak kiedyś. Tak jakby nigdy nie usłyszała jego słów. Tak jakby nigdy nie wypowiedziała tych raniących zdań. Wszystko będzie dobrze. Musi być dobrze.

A jak nie dzisiaj... Przecież Wilson pomoże. Wilson zawsze pomaga. Porozmawia z nim, przekona, że są dla siebie stworzenia. Stary, dobry Wilson, który zawsze potrafił pomóc. Nie zawiedzie tym razem, prawda?

Zdarzają się takie dni w życiu człowieka, kiedy wydaje się, że cały świat legł w gruzach. Zdarzają się chwile, kiedy nie wierzysz, że coś ułoży się tak, jak chcesz. Ale po nich... Po nich nadchodzą momenty, w których chcesz walczyć o własne szczęście, nie zważając na konsekwencje. Mając w dupie konsekwencje. Chcesz tylko, żeby było tak, jak kiedyś. Właśnie taka chwila nadeszła w życiu Lisy Cuddy. Chwila, która sprawiła, że uwierzyła, że może naprawić to, co się stało. Kobieta walcząca może osiągnąć wszystko, czego tylko zapragnie.

runiu

Świetny fragment, ładnie opisałaś to co się dzieje w ich głowach.
Do Housa znowu przemawia Głos.

Miejmy nadzieję, że Cuddy weźmie sprawy w swoje ręce i będzie dobrze.

minnie

Genialny fragment!!
Bardzo fajnie opisałaś ich uczucia

Ciekawi mnie kto napisał do nich e-maile^^
Czekam na cd i standardowo wena życzę

ewciaiwo

świetne!uczucia opisane super

życzę weny

Wercia214

Kto mi pomoże zastrzelić brata ??!! Przez niego dopiero teraz przeczytałam te cudowne 2 odcinki !! Nigdy nie ruszy d... yyhym.... jak się go o to poprosi !!

Ale to było cudowne !! Trochę się boję że nic z tego nie wyjdzie...ale jestem póki co dobrej myśli

Pozdrawiam i Wena życzę ....no i całuski

amandi

Mójeś ty Głosiku *jak nie przekonasz House'a, żeby wypadł na bungee zza pleców Cuddy z bukietem czerwonych róż, to...

*.. Śliczny ten fik i ślicznie opisujesz ich emocje i myśli