Everything changes... [Z]

Schevo

Zweryfikowane przez autorkę

Wiem, nie powinnam wklejać nowego fika, bez ukończenia wcześniejszego. Mam nadzieję, że wybaczycie. Nie wiem po co to tu daję. Nie wiem co z tego wyniknie. Wiem tylko, że napisałam to coś pod wpływem mojego dzisiejszego nastroju. Nie zabijać.
Dedykacja dla Clauduś

Odc. 1

Wpatrywała się w jeden, nieokreślony punkt na ścianie, próbując zrozumieć to, co zaszło kilka godzin temu. Próbowała zebrać myśli, ale nie potrafiła... Wszystko kręciło się wokół niego. Teraz, gdy chciała zapomnieć, nie mogła. Po prostu nie mogła. Obraz jego twarzy wciąż wracał i wracał, i wracał. Chciała skoncentrować się na innych rzeczach, ale w wyobraźni widziała tylko te jego oczy patrzące na nią tak...inaczej. Próbowała wmówić sobie, że to tylko chory umysł płata jej figle, ale to też nie wychodziło. Nie mogła zrozumieć tego do czego doszło. Emocje po raz kolejny wzięły nad nią górę... Teraz, gdy tak bardzo tego nie chciała...

Poczuła łzę spływającą po policzku. Nie chciała płakać. Cholera, tak bardzo nie chciała. Ale nie mogła zapanować nad łzami spływającymi jedna po drugiej po jej twarzy. Tak bardzo chciała je zatrzymać, ale nie miała nad nimi władzy. Nic nie przynosiło ulgi w tym cierpieniu. Ból psychiczny jest gorszy od bólu fizycznego, pomyślała, dużo gorszy.

Pragnęła, żeby teraz było obok niej, żeby objął ją i po prostu był. Oczyma wyobraźni widziała, jak wchodzi do pokoju, siada obok, a łóżku zapada się lekko pod ciężarem jego ciała. Widziała jak powoli i delikatnie przyciąga ją do siebie, kładąc jej głowę na swojej piersi. Słyszała jego ciche słowa, wyszeptane do prawego ucha. „Nic złego się nie stało, jestem przy tobie... Cii, uspokój się... Jestem tu... Zawsze będę...” Czuła rytmiczne i spokojne bicie jego serca. Powoli uspokajała się, wtulając się w niego.

Potem obraz znikł, i uświadomiła sobie, że to tylko wyobraźnia płata jej figle. Serce znów zaczęło szybciej bić, a łzy zaczęły płynąc strumieniem po jej twarzy. Czemu choć raz nie mogła mieć tego, czego chce? Uśmiechnęła się smutno, niemal słysząc wypowiadane przez niego: „Nie zawsze możesz dostać to, czego chcesz”.
Próbowała zapanować nad emocjami, które przejęły kontrolę nad jej ciałem. Nie mogła tak po prostu się poddać. Nie miała takiego zamiaru. Musi walczyć. Po prostu musi. Jestem silna, starała się podnieść na duchu, zawsze walczę do końca.

Chciała zrozumieć, dlaczego to zrobił. Dlaczego zachował się tak, a nie inaczej? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?

Lisa Cuddy była w rozsypce. Tego była pewna. To była jedyna rzecz, której była pewna.

***

Spod jego palców wydobywały się różne dźwięki, układające się w jedną melodię. Smutną melodię. Tylko w ten sposób potrafił okazywać uczucia. Za pośrednictwem fortepianu. Żałował, że ona nie może tego usłyszeć. Że nie siedzi na kanapie, wpatrując się w niego tak, jak wpatrywała się przez ostatnie dwa miesiące. Najszczęśliwsze miesiące jego życia. Kiedy ona była obok. Po prostu była.

Próbował przekonać samego siebie, że wszystko jest dobrze. Że nic złego się nie stało. Próbował zapomnieć te gorzkie słowa, które usłyszał z jej ust. Próbował zapomnieć o tym, co sam powiedział. Gdybym tylko mógł cofnąć czas, pomyślał, nadal grając smutną melodię. Melodię, jaką wydaje z siebie złamane serce.

Dlaczego zawsze muszę wszystko spieprzyć?, zadał sobie pytanie w duchu. Bał się jutra. Bał się spotkania z nią. Bał się tego, że Wilson dowie się o wszystkim i walnie mu cholerną mowę na temat jego zachowania. Bał się tego, że wszyscy zauważą jego smutek. Ale najbardziej bał się tego, że ją to wszystko obejdzie. Bał się, że nie zwróci uwagi na to, co się stało i będzie żyła dalej. Po prostu. Nie chciał, żeby cierpiała. Ale nie chciał też, żeby zignorowała to, co zaszło. Chciał do niej pójść i przeprosić, ale nie ruszył się z miejsca. Dalej grał tą melodię. Która z sekundy na sekundę, z minuty na minutę stawała się coraz bardziej przepełniona bólem.

Próbował wyrzucić z pamięci ostatnie godziny swojego życia, ale nie udało się. Powracały, coraz bardziej przepełniając go poczuciem beznadziejności, bezsilności i bezradności. Chciał zapomnieć. Cholera, chciał po prostu zapomnieć. Ale nie mógł, nie potrafił. Obrazy same wracały, powodując coraz więcej bólu. Widział jej twarz, chcąc o niej zapomnieć. Widział jej oczy, które patrzyły na niego z nienawiścią. Tak przynajmniej mu się wydawało. Słyszał te raniące słowa, które wypowiedziała. Słyszał trzask drzwi, kiedy wychodziła z jego mieszkania. Z ich mieszkania. Czuł chłodne powietrze, które wpływało do mieszkania przez otwarte okno. Czuł ból w nodze, który, mówiąc szczerze, gówno go obchodził.

Dlaczego to musiało się tak skończyć?, pomyślał. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?

Gregory House grał na fortepianie melodię swojego serca. Serca przepełnionego bólem...

Jarii007

Piękne
Świetne
Cudowne

Normalnie nie wiem co napisać ^
Zatkało mnie ^

Ale takie smutne

Aż się płakać chce

Naprawdę CUDOWNE !!!

kremówka

Oj, Schevo...
Strasznie mi się podoba...
Nie mam pojęcia jak poprowadzisz akcję, ale jak na razie jestem pod wielkim wrażeniem... Ślicznie opisujesz emocje, te wewnętrzne monologi House'a i Cuddy... Jeden lepszy od drugiego

Pozdrawiam, ściskam mocno i czekam na kolejny odcinek ( i na kolejny odcinek poprzedniego fika też

)

ClaudiaACM

Dziękuję za dedykację

Smuutne . . . jednak myślałam o czymś innym,
jak mi dzisiaj powiedziałaś o tym,
że napiszesz smutny fik . . .

czekam na następny odcinek ,
ale mam nadzieję ,
że nie będzie smutny . . .
=********

jeanne

Schevo ty sadystko!
Ja tu się normalnie poryczałam!
Już wolę kiedy bohaterowe umierają niż sie rozchodzą

Dobrze, że sobie zmywałam makijaż, chociaż miałam wytłumaczenie dlaczego ryczę do komputera

Cave

ja sie ciesze ze juz nowego fika zaczynasz xD
tylko dodawaj czesciej notki xD

rocket queen

minnie

Śliczne!
bardzo mi sie podoba nowy fik i czekam na ciag dalszy

świetnie opisujesz uczucia bohaterów i przy okazji wena życzę

ceone

*___________________________________*

LicenceToKill

Och. to naprawdę piękne...
Ciekawi mnie bardzo, co takiego stało się między nimi..
Proszę o więcej

Schevo

Dziękuję za wszystkie komentarze. Wiem, że ten fik jest inny, zupełnie inny niż moje poprzednie. Ciężej mi się go pisze. Ale chciałam coś takiego napisać. Po prostu chciałam...

Odc. 2

Gabinet. Miejsce, w którym zwykle zapominała o wszystkim. Rzucona w wir pracy, nie myślała o żadnych sprawach związanych z życiem prywatnym. To zawsze się sprawdzało.

I tym razem postanowiła tak zrobić. Uzupełniała papiery, których wcale nie musiała uzupełniać. Zajmowała się wszystkim, byleby tylko nie mieć wolnej chwili. Wiedziała, że jeśli taka chwila nadejdzie to wszystko wróci. A tego teraz nie chciała.

Usłyszała cichy trzask otwieranych drzwi. Nie podniosła wzroku, czekając aż niechciany gość zechce się odezwać.

- Proszę? - zapytała, dalej wypełniając dokumenty.

Nie obchodziło ją kto to jest. Jedyna osoba, której obecności pragnęła, na pewno tu nie przyjdzie. Więc dlaczego niby miała się przejmować resztą?

- Pokłóciliście się? - usłyszała cichy głos Wilsona.

Mimowolnie podniosła głowę, patrząc w czekoladowe oczy przyjaciela. Onkolog był przy niej po każdej kłótni w czasie trwania ich burzliwego związku. Przez te dwa miesiące, najszczęśliwsze miesiące jej życia, był jedyną osobą, która wiedziała i rozumiała na czym polega ich związek. Był jedyną osobą, z którą mogła porozmawiać o tym, co ich łączyło. Nie rzucał głupich uwag, nie robił żadnych wymówek. Po prostu wysłuchiwał.

- To już koniec, Jimmy – powiedziała, powstrzymując zbierające się w jej oczach łzy.

Wczoraj wystarczającą się napłakałaś, skarciła się w duchu. Żałowała, że to powiedziała. Wypowiadając te słowa na głos, sprawiła, że stały się prawdziwe. Wcześniej mogła po prostu o tym myśleć, nie mając racji. Ale teraz, gdy Wilson już o tym wiedział... Teraz to było prawdziwe.

- To nigdy nie jest koniec, Cuddy – odpowiedział James, patrząc jej prosto w oczy.

Tym razem jest, Jimmy, chciała powiedzieć. Powstrzymała się. Jeśli jest jakaś nadzieja, choćby mała iskierka nadziei, to należy się jej chwycić z całej siły. To nigdy nie jest koniec, Lisa, pomyślała. Nigdy.

***

Cieszył się z pracy w klinice. Tak, cieszył się. On, Gregory House, cieszył się z wykonywania znienawidzonego zajęcia. Czemu? Bo dzięki niemu mógł skupić się na czymś innym, niż rozpamiętywaniu ostatnich wydarzeń. Mógł się wyżyć na niewinnym pacjentach, których jedyną winą było to, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie, w niewłaściwych okolicznościach.

- House!

Drzwi gabinetu zabiegowego otworzyły się, a do środka wszedł Wilson. Diagnosta spodziewał się, że prędzej czy później przyjaciel go dopadnie. Jednak myślał, że będzie to bardziej później, niż prędzej.

- Nie widzisz, że pracuję? - zapytał ze złością.

Nie miał ochoty na wysłuchiwanie jakichś cholernych psychoanaliz. Nie miał ochoty na żadne rozmowy o tym co zaszło. Nie miał ochoty na bezsensowne pieprzenie o tym, jak postąpił.

- Musimy porozmawiać – Wilson nie ustępował.

Czemu on jest taki uparty?, zapytał się w duchu House. Mógł go zgasić jedną uwagą, jednym tekstem. Ale nie chciał. Wiedział, że onkolog jest jedyną osobą, na którą może liczyć. Innych przyjaciół nie miał. Nie chciał spieprzyć kolejnej ważnej rzeczy w swoim życiu.

- Mam pacjenta.

Ale na rozmowy ochoty nie miał. I wątpił w to, czy kiedykolwiek będzie miał.

Wilson podszedł do pacjenta. Badał go w całkowitej ciszy przez kilka minut. House nie odezwał się ani słowem.

- Angina, proszę brać te lekarstwa, a później zgłosić się na kontrolę – powiedział po chwili onkolog, podając szybko wypisaną receptę dla zdziwionego mężczyzny. - Może pan iść do domu.

Zaczekał aż pacjent opuści gabinet i wtedy odwrócił się w stronę diagnosty. Stał przez chwilę, po prostu patrząc się na niego. Widział w jego błękitnych oczach cierpienie. Nie rozumiał, dlaczego nie może po prostu iść z nią porozmawiać. Przecież to House, pomyślał Wilson, House to House.

- Zaczynaj tą swoją psychoanalizę. Chętnie posłucham, co jest ze mną nie tak – przerwał milczenie diagnosta.

Chciał mieć już z głowy te puste gadki o jego uczuciach. Tak naprawdę tylko on wiedział co czuje. Nikt inny nie miał o tym zielonego pojęcia.

- Po prostu idź i z nią pogadaj – powiedział Wilson, kładąc rękę na ramieniu przyjaciela. - Oboje tego potrzebujecie.

Po tych słowach stał przez kilka sekund, wpatrując się w oczy diagnosty. Potem odwrócił się na pięcie i wyszedł, zostawiając House'a w jeszcze dziwniejszym stanie, niż przed chwilą.

To wszystko?, pomyślał, tylko tyle ma mi do powiedzenia? Co się stało z psychoanalitykiem Wilsonem, który kochał analizować moje postępowanie?

runiu

Piękne, chociaż smutne. Super opisałaś ich emocje i przeżycia wewnętrzne.
Oczywiście ciekawi mnie, co się między nimi stało i czekam na ciąg dalszy.

Ogólnie mam jakiś kryzys huddystyczny i wcale już nie czekam z utęsknieniem na 5x06. Jak czytam takie fiki, to mam wrażenie, że to tak się potoczy w serialu i jeszce Cuddy krzywdę zrobią. Chyba zmienię orientację na Hamerona.

Co oczywiście nie zmienia faktu, że fik jest świetny i ogólnie uwielbiam Twoją twórczość.

ewciaiwo

świetny po prostu,czekam na więcej.....

Schevo

runiu, po przeczytaniu Twojego komentarza stwierdziłam, że w tym fiku musi być Happy End. Musi. Nie wiem, jak go napiszę, ale będzie. Bo nie można dopuścić do tego, żebyś odeszła od Huddzinek. Nie można!

Pozdrawiam i dziękuję

A mi się wydaję, że w serialu ten ich romans będzie krótki i bardzo burzliwy. I dopiero w ostatnim sezonie wyniknie z tego coś bardziej poważniejszego. Taką mam nadzieję. A Cuddy nic nie zrobią. Nie zgadzam się na to!

ewciaiwo, dziękuję

Jarii007

Cudo

Nie wiem co napisać

Ale naprawdę , świetne

Aż się łezka w oku zakręciła

Wilson jak zawsze pędzi z pomocą.

Szkoda mi ich

Ale będzie dobrze

Czekam

Busi

rocket queen

Wercia214

Jeee.....cudowne

Ja mam pewną hipotezę co do tego że pojawia się dość dużo takich, w sumie, smutnych fików.....
Ale bardzo się cieszę że ten bd miał Happy End

Jak każdy Twój fik Schevo, ten jest równie piękny, emocjonalny i fascynujący.
Wena życzę

i nie poganiam

Schevo

Jarii007, dziękuję za takiego miłego komenta

rocket queen, dzięki

Wercia214, co to za hipoteza? Podzielisz się nią z nami?

Dziękuję za te wszystkie miłe słowa

Cieszę się, że ten fik się podoba...

amandi

skoro będzie happy end, to choć w tej chwili mam ochotę sobie popłakac i pójść przytulić i pocieszyć House'a i Lisę, to... została mi tylko ta druga ochota

. Schevo, ty naprawdę masz talent do pisania fików... doskonale oddajesz te wewnętrzne emocje miotające bohaterami... czekam na jeszcze

minnie

fajne, ale na swój sposób smutne, ale mam nadzieje, ze wyjasni sie o co sie pokłocili

czekan na ciąg dalszy i weny życze

T.

Schevo kunszt dobrego twórcy poznaje sie między innymi po różnorodności tego co tworzy -po dwóch świetnych, przezabawnych fikach, raczysz nas czyms poważniejszym, bardziej refleksyjnym, nostalgicznym. I jedno i drugie wychodzi Ci świetnie. Cieszę, sie że podjęłaś sie napisania czegoś w zupełnie innym tonie. Podoba mi sie równie bardzo jak Twoje wesołe fiki. Pisz więcej -bo jesteś w tym świetna! Pozdrawiam

jeanne

ClaudiaACM

wow ...

Świetne

Czekam na następny odcinek =****

ewel

Czy będzie to dziwne, jeśli napiszę, że też mam nadzieję??
No mam nadzieję, że mimo gorzkich słów tych dwoje dojdzie do genialnej myśli, że oni bez siebie żyć nie mogą! Bo co innego o tym myśleć, a co innego wiedzieć, prawda? Skoro spróbowali, to już to wiedzą, muszą sobie to uświadomić tylko.
Uhh ale się przejęłam

Schevo moc Twojego słowa pisanego jest wielka!

Buziaki

Wercia214

Hipoteza trochę głupia ale jak chcesz......moim zdaniem pogoda może tak działać

mówiłam że głupie ..

Ja tego po prostu nie wytrzymuje !! Tak ponuro do okoła i smutne fiki

to musi się chyba jakoś wiązać ....

Ale nie wesoły fik jest oczywiście tak samo dobry jak wesoły

A niektórej [np. Twój] czasem lepsze