Nina [Z]

Sarusia

Chyba sobie naderwałam mięśnie policzkowe, od tego rechotu

Rozmowa House'a i Rachel - jak już wspomniano - jest nieziemska! Naprawdę podziwiam za zdolność oddawania dziecięcych zachowań i pomysłów!
Chowanie wujka Wilsona, kłujący House i "Ale nie martw siem, wujek, ja tu jestem" - genious!

Cuddy usłyszała parę słów prawdy od Wilsona i słusznie. Może się trochę ocknie.

Dziękuję za zadedykowanie mi tak cudownej części

bo uwielbiam Twoje opowiadania!

Może byś wyszłą za swojego Wena, co? Bo tam w przysiedze są takie słowa: "że Cię nie opuszczę aż do śmierci". Bardzo bym chciała, żeby Twój Wen Ci to przysiągł!

lisek

Dobra, wrócił lisek marnotrawny

Tygrysku

Wiem, rzadko komentuje, ale ogólnie, jak już pisałam na komenty też potrzebuje weny, a po przeczytaniu tej cudownej części

po prostu walnęła mnie w twarz niczym żelazko Cuddy

też tak się poczułam, ale słusznie oberwałam, że nie komentuje na bieżąco

Twoje opowiadania bez wątpienia mają to coś, urzekają wszystkich bez względu, czy piszesz smutno, czy wesoło

Zgadzam się z Sarusią masz dar kreowania małych dzieczaków, ubóstwiam Twoją Rachel

Z Niny też stworzyłaś piękną i bardzo ciekawą postać. Ładnie budujesz poszczególne relacje pomiędzy bohaterami. Wiesz, po prostu marzą mi się takie scenki w serialu, pomiędzy Rachel i Hous'em

Pięknie piszesz i już nie mogę się doczekać co się dalej stanie

Wena Tygrysku i wiedz, że zawsze czytam i podziwiam

Ley

Tygrysku, ciągle mnie zaskakujesz.

Moja Rachel, uwielbiam ją!

Padam na kolna

i dziękuję, że stworzyłaś tak cudowne dziecko!

Ona jest jak taki mały Hałsik.

No i wreszcie! Ktoś uświadomił Cuddy, że nie poświęca tyle czasu córce ile powinna! Dziękujemy Wilsonowi.

Weeenaaa ogromnego jak tyłek Cuddy ci życzę.

Pozdrawiam!

Cralite

Booosko po prostu no

Uwielbiam Rachel i jej rozmowy z Housem i Wilsonem x) ale Cuddy zaczyna mnie trochę denerwować, bo za dużo czasu spędza z Niną a za mało z Rachel... No cóż zobaczymy jak to się rozwinie, ale na razie jest genialnie!

Wena

IloveNelo

Hahaha

Schowamy wujka Jimmiego

Te egzaminy...

Chcą nas wykończyć, wiem coś o tym.

Myślę, że Cuddy chyba możemy wybaczyć

Wilson otworzył jej oczy.

Pozdrawiam, Wena!

Sarusia

Wiedziałam, że o czymś zapomniałam!
Nie przejmuj się próbnym egzaminem, Tygrysku. Ja swój próbny mat-przyr napisałam o 20 punktów niżej niż końcowy. Poza tym próbny jest zawsze trudniejszy, bo liczą na to, że słaby wynik Cię zmobilizuje do nauki. Także luz, blues i nie stresuj się

EDIT:
Buahahah, wysłałam tę wiadomość, włączyłam inne forum i reklama poinformowała mnie, że...
[link widoczny dla zalogowanych]

dr Tygrysolka

Tym razem krócej, ale poważniej. Dużo poważniej. Pisane przy muzyce z "Listy Schindlera", więc...
Dziękuję za komentarze wszystkim

Witam liska marnotrawnego

martusia14, możesz dostać Rachel na mikołajki

To będzie najoryginalniejszy prezent, jaki kiedykolwiek komuś dałam

Sarusiu, Tygrysek już jest na luzie

Przebolał egzamin i przygotowuje się do drugiego etapu olimpiady z polskiego

I oczywiście, dziękuję Ci, Ley, za (cytuję): "Weeenaaa ogromnego jak tyłek Cuddy"

No! Teraz możecie zacząć czytać

16.

Siedział na fotelu, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Pierwsze stuknięcie. Rozpaczliwe, jak bezradny płacz dziecka. Drugie. Zdeterminowane, jakby osoba za drzwiami nie zamierzała ustąpić, póki ktokolwiek jej nie otworzy. Trzecie. Niepewne, przestraszone, żałosne.
Otworzył. Na jego progu stała Cuddy, zapuchnięta od płaczu, ze śladami łez na policzkach. Próbowała coś powiedzieć, ale uniemożliwił to wydobywający się z jej piersi szloch.
- Nina nie żyje – bardziej stwierdził niż zapytał House. Lisa skinęła głową, od nowa zanosząc się płaczem.
Nie miał pojęcia, co powinien zrobić. Przytulić ją? Powiedzieć, że wszystko będzie dobrze? A skąd on miał wiedzieć, czy będzie dobrze? Zdecydował się na tę pierwszą opcję. Niepewnie wyciągnął do niej ręce, a ona jednym ruchem wtuliła się w jego ramiona.
- Zamoczysz mi koszulę – mruknął, zdając sobie sprawę z tego, że nie jest to najlepsza kwestia, jaką powinien wygłosić w tym momencie. Ale ona nie usłyszała, albo go zignorowała.
Stali tam, złączeni w uścisku, nie mówiąc ani słowa. Ciszę tę przerwał House.
- Może wejdziemy do środka? – zaproponował, czując się nieco niezręcznie. Cuddy wysunęła się z jego ramion. Chciała przejść koło niego, ale chwycił ją za rękę. Zamknął drzwi, po czym zaprowadził ją do pokoju. Usiadł na kanapie, pociągając ją, aby usiadła obok.
- Wiedziałaś, że to się stanie – zaczął, aby tylko coś powiedzieć.
- I co… co miałam zro-zrobić? – spuściła głowę, przyglądając się swoim stopom. – Przygotować się? Do tego nie… nie da się… przygotować.
- Wiem – odparł tylko. – Ale nie wiem, czego teraz ode mnie oczekujesz.
Podniosła na niego wzrok. Ten widok, jej oczy, takie smutne, pełne łez, sprawił, że poczuł w brzuchu bolesny ucisk.
- Współczucia – powiedziała. Na to on, niewiele myśląc, nachylił się i złożył delikatny pocałunek na jej wargach.
- Takiego współczucia? – szepnął.
- Nie wiem… nie wiem, czy mogę liczyć na takie współczucie – odpowiedziała, lekko oszołomiona. Przestała płakać.
Pocałował ją jeszcze raz. I jeszcze jeden. W tym momencie Cuddy uwierzyła, że to dzieje się naprawdę. Kolejny pocałunek odwzajemniła.
Ale zanim do czegokolwiek doszło, zanim jej palce sięgnęły ku guzikom błękitnej koszuli, zanim rozpięła pasek jego dżinsów, przytrzymał ją.
- Jesteś pewna, że chcesz tego teraz? – zapytał cicho. – Potem będziesz mnie o to obwiniać. Ja będę obwiniać ciebie. Jesteś zdenerwowana, rozżalona, nie wiem, czy to najlepszy…
Uciszyła go, przyciskając swoje wargi do jego ust.
- Przyszłam do ciebie, bo myślałam, że będziesz inny niż wszyscy. Że nie będziesz mnie pocieszał, pytał, jak się czuję, tylko dasz mi to… dokładnie to, czego potrzebuję – szeptała gorączkowo. – Na miłość boską, House, nie możesz zachować się po prostu jak zwykle? Ja tego chcę i wiem, że ty też chcesz…
- Pamiętaj, że to… - powiedział, lecz reszta jego słów utonęła gdzieś w morzu kasztanowych loków.

IloveNelo

Zaklepuję miejsce na komentarz!

Edit:

Nieee!

Jam mogłaś! Jak mogłaś ją zabiić buuuhuuuu

Wiesz, co ja teraz zrobię? To czym ci groziłam! Nie żartowałam!

Ale Huddy...

Perfekcja

Mimo wszystko nie myśl sobie, że ci tą Ninę daruję!

Chociaż Huddy...

Ley

Jeej!

Poważnie, ale jakże przyjemnie i nawet słodko!

House przytulający Cuddy i łapiący ją za rękę.
No i całujący.

Cała sytuacja była House'owa i w stylu Cuddy, więc bardzo się cieszę.

No i Nina nie żyje...

Ale gdzie się podziała moja Rachel?

Coś przeczuwam, że niedługo nastąpi koniec tego cudownego fika!!
Ja nie chcę!

Pokochałam go całym moim sercem!

No, ale cóż, wszystko się kiedyś kończy.
Ale mam nadzieję, że jeszcze trochę rozdziałów się pojawi.

Za komentarze, to nie ma za co, bo to przyjemność komentować tak rewelacyjnego ficka.

Pozdrawiam i kocham!

coolness

Dawno mnie tu nie było. Przepraszam.
Jakoś nie mogłam niczego sensownego po twoich tekstach napisać.
Piszesz genialnie, cóż tu mówić.
Jeśli znowu nie będę komentować to znak, że nie jestem wstanie nic wydukać.
Ale czytam

Sarusia

Biedna Nina...

Biedna, mała Nina!
I równie biedna Cuddy.

Jak zwykle fenomenalnie oddane uczucia - tak zapłakanej, pogrążonej w bólu Lisy, jak i zakłopotanego House'a.

Końcowa scena... och!

Cudo! Tylko szkoda, że w takich okolicznościach.

Cześć krótka, a taka pełna treści. Smutna, ale dająca nadzieję.
Chapeau bas!

mazeltov

Podobalo mi sie *

* to nawet malo powiedziane to bylo piekne tal ladnie oddalas ich uczucia. A zwlaszcza House ktory nie chce wykorzystac Cuddy bo martwi sie o nia az *serce* sciska.

monad

Nina nie żyje

nic więcej o tym nie napiszę

Ale dalej Cuddy i House po prostu pełna perfekcja

Piękniej nie mogłabym sobie tego wyobrazić. Huddy 100%. Po prostu GENIALNIE to napisałaś.

I za to właśnie Cię uwielbiam

neko.md

końcówka jest świetna, zresztą jak cały fik:D

martusia14

magdalenka

naiwna jestem, przecież wiedziałam że Nina umrze a i tak nadzieja pozostawała na jakiś tam cud... i może jakże prześwietną nową diagnozę genialnego cynika szpitala...
zgrzyt: Rachel, gdzie ona jest kiedy Cuddy pakuje się do łóżka House'a? wolała bym to wiedziec a nie puszczac wodze fantazji, którą mam ciut wybujałą...
ogólnie dobre, dobre dialogi

dr Tygrysolka

Wbrew pozorom, nie zmarłam na świńską grypę, nie wyjechałam do Afryki, ani nie porwali mnie kosmici

To była jedynie olimpiada z polskiego

Jestem Wam coś winna, więc:
IloveNelo, nie rób tego, proszę Cię! I dziękuję za moje ukochane oooczka!

Ley, Ty wiesz, że ja Cię kocham niezmiernie i dozgonnie

Rachel jeszcze będzie, nie martw się

jakastam, naprawdę, aż mi głupio. Nie wiem, co mam napisać. Niezwykle miło mi, że to czytasz

ach, i Sarusia ze swoim komentarzem! Uwielbiam Twoje komentarze, wiesz o tym

Dziękuję

mazeltov, jest mi bardzo miło, że Ci się podoba

monad, co ty, "genialnie" i to jeszcze wielkimi literami? To jest najwyżej "dobrze", moim zdaniem

Dziękuję Ci za taką opinię

neko.md,eeee.... przepraszam, chyba skończył mi się zapas skromnych odpowiedzi

Tak, czy tak, dziękuję za komentarz

martusia14, zapakować Ci Rachel, czy wolisz ją luzem?

Dostawa będzie w niedzielę

magdalenka, jeśli chodzi o ten zgrzyt... W tym akurat miejscu liczyłam właśnie na Waszą wyobraźnię. Chciałam, żeby czytelnik dowiedział się o śmierci Niny w tym samym momencie, co House. Ale jeśli Ci to ułatwi sprawę: Nina zmarła późnym wieczorem, gdy Wilson właśnie wychodził z dyżuru. Jak tylko się o tym dowiedział, pojechał do Cuddy, aby jej to przekazać. Ta wieść wstrząsnęła Cuddy na tyle, że zarzuciła tylko płaszcz na ramiona i rzuciła, że musi iść się przejść. Wilson został z Rachel, no bo co miał niby zrobić?
I mimo wszystko uważam, że taki fragmencik historii moglabyś wymyślić sobie sama, zważając jeszcze na to, iż jest to mieszkanie House'a, nie Cuddy, czyli Rachel raczej nie leży w łóżeczku w sypialni.

I to tak gwoli nieco przydługiego wstępu.Teraz przejdźmy do rzeczy:

17.

- Mówię ci, że przyjdzie – powtórzyła po raz kolejny Cuddy, rozcierając zmarznięte ręce. Stała z Wilsonem pod kościołem. Kolejne osoby, ubrane na czarno, mijały ich, podążając do środka.
- Przecież obiecał – powiedziała. Nie wiedziała już, czy przekonuje Wilsona, czy raczej siebie. James wzruszył ramionami.
- A ty uwierzyłaś mu bezgranicznie – stwierdził z nieufnością. Obdarzyła go zdenerwowanym spojrzeniem.
- Wiem, że mogę mu ufać – odparła twardo.
- Jedna wspólna noc nie zobowiązuje do niczego. Nie jego – Wilson spojrzał na nią z troską.
- Nie masz dowodu, że z nim spałam – odparła ostro. Przechodząca obok kobieta zgromiła ją spojrzeniem, Cuddy zarumieniła się.
- Na miłość boską, miałaś potargane włosy i krzywo zapiętą bluzkę – onkolog przewrócił oczami. – Z całą pewnością tylko spacerowałaś!
Kolejna kobieta w żałobie przystanęła koło nich.
- Dziękuję – zwróciła się do Wilsona. – Za wszystko, co zrobił pan dla naszej Ninki – jej głos był nabrzmiały od łez. Wyciągnęła chusteczkę i ukryła w niej zaczerwienione oczy. Po chwili podniosła głową i również weszła do budynku.
- Nie będę tu dłużej marzł – oznajmił kategorycznie Wilson. – Wolę żyć bez House’a, ale w cieple.
Lisa pokręciła głową, ale nie powiedziała ani słowa. James odwrócił się i powoli przeszedł przez drewniane drzwi. W drugiej ławce od końca zauważył znajomą postać. Przyspieszył kroku i po chwili znalazł się obok House’a.
- Idioto, Cuddy czeka na ciebie przed kościołem i zamarza! – syknął. Greg spojrzał na niego nieuważnie.
- Pójdź po nią i powiedz jej, że jestem już w środku – polecił. Wilson westchnął ciężko, ale po chwili z powrotem znalazł się na mrozie.
Greg rozglądał się po kościele. Dawno tu nie był. Teraz też by nie przyszedł, gdyby nie… Nagle jego wzrok padł na postać, stojącą w drzwiach. Cuddy miała zarumienione policzki, kasztanowe włosy w idealnym porządku opadały na jej ramiona. Jej spojrzenie mówiło: Nie zawiodłeś mnie. Dziękuję, że mogę znowu w ciebie uwierzyć.
Diagnosta odsunął się od brzegu ławki, robiąc dla niej miejsce. Szybko podeszła i usiadła obok niego.
- Wiedziałam, że przyjdziesz – szepnęła, nachylając się do niego.
- Obiecałem – odparł.
- Wiem.
Lisa spojrzała na tablicę, wiszącą koło ołtarza. Było na nim zdjęcie Niny z bratem. Dziewczynka śmiała się, uchwycona w momencie, gdy jej świat był jeszcze w całości. Obok fotografii ktoś umieścił wiersz. Czytała go linijka po linijce, czując łzy, napływające powoli do jej oczu.

Bóg mi Ciebie dał
I Bóg mi Ciebie zabrał
Została pustka i został żal
Został smutek i serce płaczące

Bóg mi uśmiech Twój dał
I Bóg mi go zabrał
Teraz nie słyszy go nikt
I martwa cisza zapadła

Ktoś mi szansę dał
Bym mogła trzymać Cię za rękę
Został wspomnień czar
Maleńki kwiatuszek i zdjęcie*

- Gdy odchodzi dziecko, niebo się otwiera – powiedziała cicho, tłumiąc szloch. – Wszyscy wychodzą i witają je, hucznie, z ceremoniami…
- Bo dzieci lubią być w centrum uwagi – dokończył za nią House, delikatnie dotykając płynącej po jej policzku łzy. – Wszystkie dzieci.
Oparła mu głowę na ramieniu. Wtuliła się w jego kurtkę, płacząc. I chociaż wstając, odsunęła się nieco, dalej czuła jego dotyk.
Wilson, zajmujący miejsce w ławce za nimi, usilnie starał się znaleźć zmianę, która niewątpliwie zaszła w ich postawach. Nie chodziło o zwyczajową bliskość, ani ukradkowe spojrzenia. Przyglądał im się uważnie, aż zauważył.
Ich dłonie. Splecione razem, wspólnie oddawały cześć mocy Małej Bohaterki Niny.

* Wiersz dla upamiętnienia jednej z najdzielniejszych Bohaterek, Poli Wesołowskiej. Skopiowany przeze mnie ze strony internetowej [link widoczny dla zalogowanych]

coolness

i jak ci poszła olimpiada? (mam nadzieję, że dobrze... skoro ja nie zawaliłam olipiady to ty napewno dobrze napisałaś)
Komentarz będzie krótki. Przepraszam.
Ale ja naprawdę nie wiem co mam pisać pod tak genialnym tekstem.
Nie ma słów, którymi mogłabym go opisać.
Jest dopracowany w każdym calu.
Śliczny. Boski. Cudowny. Genialny.

Weny!

martusia14

Ley

Ten wiersz jest śliczny!

*ociera łezkę*

<b>Tygrysku</b>! Chyba sama kiedyś napiszę Ci wiersz. Za to wszystko co piszesz, jak dobierasz słowa, jak przekazujesz nam każdą cząstkę uczucia w zdaniach, jak pozwalasz odczuwać to, co bohaterowie!

A to:

czarodziejka

Przepiękne

.
Uwielbiam Ninę

. Taka mała istotka, a jak wiele może. Śmierć - w zawodzie lekarza niemalże codzienność, ale bywa, że czasami czyjaś śmierć odciska na nas trwałe piętno. Zmenia całe życie. Lisa nie wiedziała o niej zbyt wiele, ale łączyła ją z tą siedmiolatką nić porozumienia. Miała zaledwie siedem lat, a w pewnym sensie, to właśnie dzięki niej Cuddy dostrzegła to, co przez lata chcieli pokazać jej inni. To czego sama nie widziała.
Domagam się kontynuacji!

Pozdrawiam cieplutko

Życzę dużoo wena i tego jakże cennego czasu na pisanie.

Cralite

Cudnie

Nie wiem jak ty to robisz Tygrysku, ale wzruszyłam się...
Uśmiechnęłam się w momencie jak Wilson z Cuddy czekali przed kościołem na House'a a on w kościele sobie siedzi

No i ostatnie zdanie:

IloveNelo

Nieee

buu

huuu

Tonę we łzaaach *wybucha spazmatycznym szlochem*

To było mistrzostwo. Perfekcja.

Huddy niesamowite. Wiersz...piękny. Brak mi słów.
Tygrysie, jesteś MISTRZYNIĄ!

Przepraszam, że tak krótko, ale muszę się psychicznie przygotować na to, że jutro zawalę trzecią część egzaminu próbnego

Buziaki

monad

Nice

Początek stonowany, smutny ale taki w sam raz.
Bardzo mi się podobał koniec tej części, ta część z Wilsonem przyglądającym się Housowi i Cuddy, ich splecione dłonie. To było piękne, naprawdę.

marysiaaa

mój Wilsonek

i w ogóle to było takie smutne i ech... ja za dużo płaczę przy tych fikach ostatnio