Unplugged [Z]

LicenceToKill

Ech.. Szkoda, ze tylko tyle, ale trudno się mówi

Klasa maturalna to rzeczywiście nie takie hop siup ;D

T.

Kremóweczko...Twój fik jest...no własnie...jaki?
Nie jest to horror, a trzyma w napięciu jak MIlczenie owiec,
Nie jest to komedia, a niektóry teksty sprawiają, że chichram sie do monitora,
Nie jest to fantastyka...i bardzo dobrze, cenie w fikach realizm!
Nie jest to sensacja, a gryzę klawiaturę w oczekiwaniu na kolejna cześć

Wiec cóz to jest???

GENIALNY FIK!
Pozdrawiam ciepło

kremówka

Odcinek dziesiąty.

Na moje szczęście Wen mnie nie opuszcza, bo bałbym się co by się stało gdybym przestała długo pisac...

Już T. i Schevo groziły mi, że się będą do mnie wybierać, żeby postawić Wena do pionu, gdyby się buntował

Zastanawiam się, jak długo mogę jeszcze to pociągnąć, żeby nie zaczęło być nudno... Jakby zaczęło być, to dajcie znać

Mam nadzieję, że na razie nie jest

Dziękuje raz jeszcze za wszystkie komentarze... Nawet nie wiecie jak bardzo są miłe i motywujące do pisania... Właściwie, mój napęd do pisania, to w połowie nowe pomysły wpadające znienacka do głowy, a w połowie Wy i Wasze komentarze

- Co? - House udał szczere oburzenie, lecz po chwili jego ton stał się bardziej poważny. - Musi umieć być ze mną... Jeśli będzie to potrafiła, to znaczy, że będzie miała wszystkie cechy, jakich szukam...

- Stacy nie potrafiła? -Spytała po chwili cicho.

- Stacy... Cóż, jej wymiary, nie były...

- Wiesz o co pytam. - Przerwała mu cicho, poważnym i zarazem nieśmiałym tonem. Przez chwilę bała się, że mogło być to zbyt osobiste pytanie, jednak zaryzykowała zadanie go. Zauważyła, że House powoli, zaczął otwierać malutką furtkę, w grubym murze oddzielającym go od reszty ludzi. Szczere mówiąc była tym zdziwiona. Nie faktem istnienia furtki, bo zawsze wiedziała, że istnieje, ale tym, że tak łatwo udało się jej odnaleźć klucz. Ale wystarczył jeden fałszywy krok, jedno słowo za dużo i furtka mogła zatrzasnąć jej się przed nosem i nigdy już nie otworzyć.

- Skoro odeszła, to najwyraźniej nie potrafiła. - Odpowiedział poważnie.

- Myślałam, że rozstaliście się, bo obwiniałeś ją za to, co zdecydowała... Z Twoją nogą...

- To był tylko ostateczny powód. Nie potrafiła być z Housem takim, jakim był. Chciała być z Housem, takim, jakim według niej mógłby być.

- House który był, nie mógł się stać House'm takim, jakiego chciała?

- Ludzie sie nie zmieniają.

- Ludzie się zmieniają... trochę.

- Podważasz podstawy mojego światopoglądu? Mam nadzieję że masz jakiś mocny argument. - Powiedział, uśmiechając się lekko

- Nie jesteśmy takimi samym ludźmi jakimi byliśmy dwadzieścia lat temu...

- Na pewno? - Spytał takim tonem, jakby pytał zupełnie o co innego.

No i to tyle, przynajmniej na razie

Muszę Wam dawkować powoli tego fika, żeby zdążyły mi się zregenerować pomysły

Jeśli mi się coś jeszcze dziś zregeneruje, to wrzucę, ale niczego nie obiecuję, żeby potem nie było pretensji

Cave

jesli wen cie nie opuszcza to napisz dzis cos jeszcze

ok ?

Schevo

Izabella

T.

minnie

Bardzo fajnie:

Czekam na ciąg dalszy

kremówka

Odcinek jedenasty.

Wiem, trochę krótki... Napisany na lekcji filozofii

Olałam film o starożytnych Grekach, żeby to napisać... Mam nadzieję, że było warto

Musiałam go tylko dopracować, więc nie byłam pewna, czy wrzucę go dziś czy jutro... Na szczęście (chyba na szczęście, to się okaże kiedy napiszecie co sądzicie) udało się skończyć dziś, bo smutno mi było zostawać Was bez żadnego odcinka, po tylu apelach o coś jeszcze dzisiaj

- Nie jesteśmy takimi samym ludźmi jakimi byliśmy dwadzieścia lat temu...

- Na pewno? - Spytał takim tonem, jakby pytał zupełnie o co innego.

Cuddy milczała. Nie była pewna, jak miałaby odpowiedzieć. Może była to wina tej dziwnej sytuacji -zamknięcia, całkowitych ciemności, dotyku jego dłoni i unoszącego się w powietrzu zapachu jego wody kolońskiej, może tego, że wraz z poruszeniem tematu przeszłości powróciły ukrywane długo emocje, ale najwyraźniej jej wyobraźnia pracowała na wyższych niż zwykle obrotach. Wydawało jej się, że pytając - Na pewno?- chciał zapytać - Na pewno nie czujesz już tego co wtedy? -

Co czuła wtedy? Gdyby ktoś zapytał ją dwadzieścia lat temu, bez wahania odpowiedziałaby, że go kocha. Ale teraz, o dwadzieścia lat starsza, ze sporym bagażem doświadczeń, sukcesów i porażek, nie była tego taka pewna. Z jednej strony, bała się uczucia, które wywróciłoby do góry nogami jej pedantycznie uporządkowane życie. Z drugiej strony, marzyła właśnie o takim uczuciu. Miała nadzieję, że właśnie ono wypełniłoby tę pustkę w jej życiu, którą nieskutecznie usiłowała zapełnić papierkową robotą.

Ciemność. Zimny, metalowy stół do sekcji, na którym siedzieli. Ciepło jego ręki, w której ściskał jej dłoń. Jego zapach. Wszystko to sprawiło, że Cuddy poczuła się, jak nastolatka, którą posadzono w szkolnej ławce obok pierwszej miłości. Wiedziała, że nie może sobie na zbyt wiele pozwolić, ale każde jego poruszenie się, przesunięcie się w jej stronę, delikatny dotyk jego uda obok niej przyprawiał ją o dreszcz. Poczuła chęć oparcia głowy a jego ramieniu. Przechyliła delikatnie kark, dopóki kosmyki jej włosów nie dotknęły jego marynarki. Po kilku sekundach przestraszyła się, że mógł to poczuć, więc szybko poderwała głowę do pionu. Uśmiechnęła się sama do siebie. Nie wiedziała czy uśmiecha się, bo rozśmieszyła ją własna głupota i dziecinne zachowanie, czy dlatego, że zawstydziła się obrazów, które przez chwilę pojawiły się w jej wyobraźni...

Obiecuję, że tylko jeszcze jeden odcinek będzie taki krótki ( a przynajmniej mam takie szczere postanowienie) i nie wnoszący nic do akcji, a potem już dalej pójdę z akcją... Mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę, że już zostało do końca mniej niż więcej...

Zaczynam poważnie myśleć nad fabułą kolejnego potencjalnego fika, ale narazie jeszcze niczego nie wymyśliłam...

jeanne

minnie

Więc chyba nikogo nie zaskocze jak powiem, że czekam na ciąg dalszy^^
Weny życzę

T.

ojej...tak malowniczo to opisujesz...że i ja czuje dreszcze...

ewel

Faaajnie mają w takich egipskich ciemnościach mogą do siebie stroić miny

No Stacy to jest odrobinę sztywna

Ogólnie chodzi o to, że min w ciemności by nie postroiła xD
Kawałeczki dwa, choć krótkie, zdobyły moje serce

Dzięki wielkie i czekam na ciąg dalszy zapowiadanej akcji^^

Cave

mi sie podoba bardzo bardzo xD

Schevo

Jakim cudem przegapiłam tą część? Wrr, zabieram się za czytanie. I sory, że dopiero teraz komentuję...

LicenceToKill

Krotki czy długi - zawsze świetny ! To się liczy ;*

kremówka

Odcinek dwunasty.

To ten drugi zapowiadany krótki

W następnym ruszę już z akcją (jeśli o jakiejś akcji w ogóle można tu mówić) i będzie dłuższy, a przynajmniej takie mam plany...
Dziękuję Wam za komentarze, i te długie i te krótkie (chociaż nie ukrywam, że moja radość wzrasta wprost proporcjonalnie do długości komentarza) i cieszę się, że się Wam podoba

- Nie jesteśmy takimi samym ludźmi jakimi byliśmy dwadzieścia lat temu...

- Na pewno? - Spytał takim tonem, jakby pytał zupełnie o co innego.

- Jesteś pewna, że nie czujesz już tego, co wtedy? - Miał zamiar dodać, ale nagle zabrakło mu odwagi.

Może to wina tej dziwnej sytuacji, tego że siedzieli w całkowitych ciemnościach, albo tego, że wciąż trzymała go za rękę. Może dlatego, że w powietrzu wyczuwał lekki zapach jej perfum, a jej niesforne kosmyki włosów, delikatnie muskały jego szyję, ale przez chwile znów poczuł to, co wtedy, dwadzieścia lat temu. Jeśli miałby zrobić w tym momencie to, co dyktowały mu uczucia, puściłby jej rękę, wstał ze stołu, po czym wziął jej twarz w obie dłonie i pocałował.

Ale po pierwsze obawiał się, że wyśmiałaby go. Po drugie, obawiał się się, że dostałby po twarzy. A jeśli te obie rzeczy by się nie stały, obawiał się, że prawdopodobnie nie skończyłoby się tylko na pocałunku. Świadomość, że siedzi obok niego niesamowicie seksowna, piękna kobieta, działała na niego jak na każdego normalnego faceta. Jeśliby dodać, że była to kobieta, z którą spędził najpiękniejszą noc w swoim życiu i że właśnie zorientował się, że to co czuł dwadzieścia lat temu, wcale się nie nie zmieniło, nic dziwnego, że świadomość, że jest tak blisko działała na niego podwójnie. Może nie był romantykiem, ale stół do sekcji nawet jemu wydawał się dosyć makabryczną scenerią.

Zamiast tego ograniczył się, do lekkiego przysunięcia się w jej kierunku. Kiedy dotknął nogą jej uda, poczuł, że zadrżała. Postanowił jednak nie nad interpretować tego za bardzo, w końcu siedzieli na metalowym stole, a ogrzewanie, tak jak wszystko inne, z wiadomych względów od dłuższego czasu nie działało. Poza tym, nawet gdyby działało, kostnica nie byłaby raczej najcieplejszym miejscem w szpitalu. Zaczął żałować, że nie zostali zamknięci gdzieś indziej, może w innej scenerii byłoby mu łatwiej...

Jego rozmyślania przerwał mu cichy szmer. Po chwili poczuł coś lekkiego na ramieniu i przyjemne łaskotanie w szyję. Zanim zdążył się zastanowić co to, uczucie zniknęło. Nie był pewien, ale wydawało mu się, że Cuddy położyła mu lekko głowę na ramieniu. Uśmiechnął się sam do siebie. Czy dlatego, że przez chwilę zaczął żałować, że zabrała głowę, czy dlatego, że przez chwilę naprawdę miał szczery zamiar puścić jej rękę, wstać ze stołu i zrobić to, co podpowiadała mu wyobraźnia? Sam nie był pewien...

No i jak na razie to koniec części "rozkminowych"

W zasadzie to w ogóle koniec części rozkminowych, bo już niewiele części zostało do końca... Jeszcze nie wiem ile, bo nie robiłam żadnego planu... Może 3, może 4... Zobaczę, na ile pozwoli mi wyobraźnia

LicenceToKill

Oby wyobraźnia dawała jak najwięcej ;D

eye_roller

no to teraz mam nadzieję że wyobraźnia pozwoli Ci na wiele

zorkminianie było

Wercia214

Super

Bardzo mi siem podoba kiedy autor fika wruca je często

Czyli że Wen go nie opuszcza

Piękny fragment

Schevo

minnie

Tak House zrób to co podpowiada ci intuicja, ona nigdy nie zawodzi:D
Czekam na kolejną notkę i naturalnie weny życzę

Hania

a ja chce więcej bo to jest przecudowne.(;

Izabella

O kurcze, te dwie części są piekne. Uwielbiam takie zestawienia. Odczucia Cuddy i Housa do tych samych momentów przyprawiły mnie o dreszcze, przyjemne oczywiście.

joko2323

Dreszcze...dokladnie!!