Paradoks House'a - Hameronkowa Saga [NZ, 51]

eigle

No i co mam napisać?
Że wzruszenie i zachwyt tak silne jak wcześniejsze?
To oczywiste.

Wika

Kropka, już nie mam słów,żeby opisać twoją kolejną część.
Znowu się zapewne powtórzę.
CUDO nad CUDAMI.

Aqua_100

gratuluje Ci kolejnej udanej i pięknej części

Eithne

Piękna część...
P i ę k n a.

Nie umiem pisać komentarzy do fików Kropki, bo zawsze się powtarzam... Zawsze. (!)

kropka

annniczka

super, piekne, genialne!

juz sie nastepnej części doczekać nie mogę

Dark Angel

kropko, coś pięknego! Oczywiście nic odkrywczego nie napisałam...

Ja nie mam pojęcia, jak Ty to robisz... Niesamowite!

hebdomadariuszMD

To jest dobre!

Interesująca psychoanaliza Jimiego przez Cam. Zaskoczyło mnie takie odwrócenie roli. Świetny pomysł. Całe opowiadanie nastrojowe i ciepłe. Szkoda tylko braku opisu reakcji Kangura na związek.

Żeby się nie powtarzać w superlatywach, dodam tylko, że świetnie się to czyta przy "La-La-La Lies" - The Who. Słuchałem prawie cały czas w tle, polecam

Szanowanie Autorce.

addictions

omg, cudowne, zachywcające, fantastyczne, nie wiem co jeszcze napisać. Coś pięknego *.*

ana12

chciałabym zobaczyć coś takiego w serialu

pięknie, a sukienka cam bardzo ładna

Aqua_100

zgadzam się

kiedy kolejna część, bo juz nie moge się doczekać

piękny fick

Jen

troszku opuściłam się w tym ficku i żałuję tego z całego serca *bije się w piersi*

cieszę się, że House ma w pobliżu tak dobrą kobietę, jak Allison

cieszę się również z tego powodu, że on sam pozwolił jej do siebie dotrzeć, do swojego wnętrza

wyjawił to Wilsonowi i tu ma u mnie kolejny plus

(ona pięknie potrafi się nim zaopiekować w czasie bólu, ja przyznam się, że bym spanikowała i nie wiedziałabym co robić)

śliczny fick i nawet ładna ta suknia Cameron, choć tak jakoś mi inny rodzaj sukni przypada bardziej do gustu, ale się nie martw, bo to tylko mój spieprzony gust, na który narzekają moje psiapsióły

nefrytowakotka

Kropek, wreszcie przeczytałam, cieszę się że kiecka się podoba

choć tylko wyraziłam swoją opinię.
Jak zawsze odcinek świetny. A Cam bardzo celnie opisała Wilsona... oj bardzo. Trza go wyswatać

Kiedy cd????

kropka

Dobry! - jeszcze świąteczny wieczór...

Miałam chwilę, żeby przelać na papier Hameronkowy pomysł.

Aqua_100

suuuuuuperr (jak zawsze

)!! jak dobrze, że głupi Chase nic nie zepsuł !!

czekam na ciąg dalszy

dyla

Kangur głupi Chase.. Czekam tylko jak mu coś Hałs z Foremanem odwalą.

A Wilson oczywiście.. już tam dostrzega coś w pielęgniarce.

Cudowna ,śliczna część!

Dark Angel

Już wiem, dlaczego nie wyłączałam komputera - czekałam podświadomie na fika kropki

eigle

Już się raduję na szatański plan House'a.
Jak zwykle jestem pod wrażeniem i ze wzruszeniem.

nefrytowakotka

Go, go Wilson

Jane jest dla ciebie idealna

Szatański plan House'a??? I Foreman? czuję że pula wygranej będzie bardzo duża

No, Kropek... kiedy cd??

Jen

czekam na zemstę House'a i Foremana na Chasie ^^ *odzywa się we mnie diabelska duszyczka ^^*
tylko czemu ona się tak zmartwiła ? głupi Chase
a Wilson i Jane to będzie może coś więcej ? *_*
strasznie, smutno, a zarazem ślicznie

czekam na cd.

kropka

Cieszę się, że się podoba. Część kolejna niebawem.

Mam nadzieję, że plan House'a przejdzie najśmielsze oczekiwania, ale oświadczam również, że rozmaitych drzazg w planie będzie więcej.
I postaram się żeby się działo

Jen

ojć to ja czekam z niecierpliwością xD

Eithne

Szatański plan? Jaki? Jaki?
Już nie mogę się doczekać kolejnej części

A sepleniący Kangur jak zwykle w negatywnym świetle... Choć przyznam, że wcale mi to nie przeszkadza... xD

kropka

Usmażyłam kolejną część...

15. Kobiety, alkohol i…. duże pieniądze?

Wilson zawsze uważał, że ma tak wielki urok osobisty, że nie jest mu w stanie oprzeć się żadna kobieta. Dotychczasowe podboje utwierdzały go w tym przekonaniu. Rozpraszał go tylko smak porażek trzech małżeństw, ale pocieszał się tym, że przecież każdą z nich naprawdę kochał. Tylko tak jakoś… no właśnie. Dalszy ciąg owego „tak jakoś” nie przechodził mu przez gardło.
Co prawda House wielokrotnie dawał mu do zrozumienia, że jego związki wcześniej czy później doprowadzą do rozpadu i będzie kolejna porażka, ale przecież Wilson wie lepiej niż House, bo co taki House wie na temat związków?

Tylko dlaczego teraz wygląda to dziwnie? Kiedy przyglądał się Gregowi i Allie wiedział, że sam nie mógłby tego lepiej wymyślić. Jak to się stało, że antyrelacyjny House ryzykował całym sobą i – Wilson musiał przyznać, że to działało! Kiedy przebywał z nimi, a ostatnio podglądał ich w pracy – wszystko wyglądało tak zwyczajnie. Oczywiście kilka razy był świadkiem olbrzymiego wahania Grega, jego ostrożności w stosunku do Allison, ale wcześniej czy później dogadywali się.

Taaaak. James Wilson okazywał się większym idiotą niż był. Nie mógł zapomnieć o ostatniej „mocnej” rozmowie z Cameron podczas turnieju pokera. Nie mógł się wtedy skupić i przegrał z kretesem. Wypróbował nawet jej teorię na jakiejś niebrzydkiej, ale zupełnie nie w jego typie pielęgniarce. Usłyszał tylko: „doktorze Wilson jest pan aż tak zdesperowany?”.

Zrobiło mu się tak głupio, że do końca imprezy zachowywał się wręcz wzorowo i nie wypił więcej ani kropli alkoholu.

Od tamtego momentu dużo myślał na temat kobiet jakie spotkał w życiu i…. musiał przyznać rację Cameron. Słaba mentalnie kobieta jest łatwa do zdobycia. Wystarczy podać chusteczkę, okazać się gentelmanem, być czarującym, otoczyć ramieniem…. Tylko czy wtedy był prawdziwy czy udawał kogoś kim nie jest? Kogo tak naprawdę pragnie gdzieś w pobliżu siebie? Jaki jest naprawdę on sam? Grzeczny pan doktor. Onkolog, który nauczył się mówić dużo o cierpieniu i miał empatyczny charakter. Taaaaaak. Kobiety kochały kogoś kim nie był. A kiedy odsłaniał trochę prawdziwej twarzy uciekały przerażone.

Zamówił sałatkę z kurczakiem, sok i małe ciasteczko czekoladowe na deser. Stanie w kolejce do szpitalnego baru powinno być zdecydowanie krótsze. Wyzwala za dużo myśli.
Był niepocieszony. Prawie wszystkie stoliki były zajęte. Zobaczył jeden wolny gdzieś w kącie sali. Żwawo ruszył przed siebie.

Dotarli w to samo miejsce jednocześnie. Wilson przez chwilę czuł się niezręcznie. Roześmiała się.
- Witam doktorze. Nie będziemy chyba kłócić się o miejsca na sali. Dziś jest wyjątkowy tłok. Może po prostu usiądziemy i zjemy? No chyba, że chcesz być sam. Znajdę inne miejsce.
- Witaj Jane - odpowiedział – nie… proszę.
- Jak się ma Alllie – zapytał pomiędzy kęsami, aby rozładować napięcie jakie w nim nagle powstało. Co jest do cholery? Myślał karcąc się za głupie zachowanie. Po co się pytał? Przecież wie co z Cam. Odwiedzał ją, wypytywał Grega…
- Siniaki zeszły, rany się goją – patrzyła na niego badawczo – Rehabilitacja nadgarstka prawie zakończona, ale wszystko zmierza ku dobremu. Allie to silna kobieta. Już doszła do siebie. Gorzej z duszą… Została w niej jakaś drzazga… – dodała ciszej.
Patrzył w jej twarz. Duże oczy o kolorze czystego granatu, jasne włosy krótko ścięte i zwichrzone w nieskoordynowanym wzorze dodawały jej wewnętrznej siły i jakiegoś uroku.

- Tu siedzicie ptaszęta – usłyszeli nad sobą. House. Oczywiście. Bezceremonialnie klapnął obok nich na wolnym krzesełku – pozwolicie, że się przysiądę?
- Ależ nie przeszkadzaj sobie – odparł wyraźnie zły Wilson. Jane roześmiała się. Od chwili wypadku stała się częstym gościem w domu House’a. Poznała go z najlepszej i najgorszej strony. House przetestował ją na sobie tylko znane sposoby i … zaakceptował jej obecność. A Jane? Pomagała, pocieszała, rehabilitowała, śmiała się, zabierała na spacery, robiły zakupy… takie… babskie towarzystwo. Cameron nawet śmiała twierdzić, że jej gburowaty Greg polubił Jane, choć nigdy o tym nie powiedział wprost.
- O! Nie wiem czym, ale wydaje mi się, że zraniłem jakąś część ciebie – mrugnął do Jane – nie wierz mu. Potrafi nieźle grać. Szczególnie z kobietami. Nie daj się złapać na jego proszące, brązowe oczy.
Wilson westchnął.
- Dobrze, że was widzę oboje, będzie mniej chodzenia. Allie zaprasza was w sobotę na kolację. W poniedziałek wraca do pracy i chciałaby… - zawahał się – chcielibyśmy podziękować przyjaciołom.
Oczy House’a wbiły się gdzieś w podłogę, a Wilson zaśmiał się
- Będą jej tortellini?
- Niespodzianka – odpowiedział Greg – kolacja o 18.00.
Chwilę później zawarczał jego pager. Zerknął na niego wyraźnie zły.
- Mam przynajmniej jednego osła w zespole, a drugi okazuje się przebiegłą bestią. Mam pacjenta – obwieścił nagle – żegnam państwa i do zobaczenia w sobotę. Ach! Zapomniałbym… – rzucił na odchodne od niechcenia - Kto chce pobawić się pieniędzmi w najbliższym czasie? Możecie podbijać stawki.

- Cały House. Co on knuje? – westchnął Wilson, gdy diagnosta zniknął im z oczu
- Jest w porządku –odezwała się Jane – ma u mnie wielkiego plusa za to jak się zachowuje wobec Cam.
- W końcu jest dużym chłopcem. Najwyższa pora wydorośleć – odpowiedział
- Pomyślałeś kiedyś o tym samym? – zapytała nagle patrząc mu głęboko w oczy.
- Słucham? – zapytał
- House jest przynajmniej prawdziwy taki jaki jest. Ty wciąż udajesz.
Zaskoczyła go. Cameron miała tę swoją cholerną rację.
- Nie musisz przy mnie grać. Nie warto. Po prostu bądź sobą.
- Ale… To nie tak – zaczął – czy to, że jestem idiotą przekreśla mnie w twoich oczach?
Spojrzał w jej granatowe oczy. Zapaliły się w nich jakieś iskierki. Uśmiechnęła się.
- To jakiś początek – odpowiedziała – Ty też nie spodziewaj się po mnie nie wiadomo czego.
Jej szczerość zaskoczyła go
- Zatem zacznijmy naszą znajomość od zera. Ja jestem emocjonalnym popaprańcem idącym na łatwiznę, a ty?
- Ja jestem niezłą cholerą. Daję się we znaki wszystkim mężczyznom. Trudno ze mną wytrzymać.
Wyciągnął rękę. Uściskała jego dłoń
- Cieszę się, że cię poznałem. Kupię wino i przyjadę po ciebie w sobotę. Może być?
Kiwnęła głową. Teraz jego pager zawarczał.
- Świat nowotworów wzywa.
Wilson odchodząc miał dwie myśli: zdecydowanie nie jego typ. Zdecydowanie interesująca kobieta.

Stawili się punktualnie w sobotni wieczór. Zapachy z kuchni rozeszły się po całym mieszkaniu i Wilson cicho westchnął. Wynajęte mieszkanie, w którym ostatnio spędzał noce przyprawiało go o dreszcze. Surowe, zimne i brzydkie. Wracał tam tylko na nocleg traktując je jak przejściową poczekalnię. Przyglądając się Allison i Jane radośnie rozmawiającym w kuchni i ignorując zaczepki House’a po raz pierwszy w życiu przełknął gorzką pigułkę uczuciowych niepowodzeń i przyznał sam przed sobą, że spieprzył.

- Przestań się wgapiać bez sensu w garnki – wyciągnięta House’owa ręka z kieliszkiem brandy zamajaczyła mu przed oczami – widzę, że cię wzięło.
- Taaaak – odpowiedział – bardzo brakuje mi twojej psychoanalizy
- Mojej? – zdziwił się nieszczerze – To ty jesteś specem od psychoanaliz. Ja ci tylko udowadniam, że jesteś idiotą.
- Już to wiem - Wilson westchnął i pociągnął spory łyk brandy – A ty co kombinujesz?
- Ja?
- Nie udawaj zdziwionego. Wyszpiegowałem. Podniosłeś stawki zakładów.
- Ja? Rok – House uśmiechnął się szatańsko – Forman – dodał
- Forman? A po roku co? Oświadczysz się jej?
- Postawiłem na ciebie
- Na mnie? – teraz Wilson się zdziwił
- Że za rok będziesz szczęśliwie żonaty po raz czwarty
- House! – twarz Wilsona wyrażała najwyższy poziom zdumienia
- No co? – House puścił oko do Wilsona – zdecydowanie nie jest w twoim typie, ale czyż nie jest interesująca?
- Tak, tak – Wilson zniecierpliwił się i przewrócił oczami – możemy chwilowo przestać o tym gadać?
- Cokolwiek chcesz. Dzisiejszy wieczór należy do niej – kiwnął głową w stronę kuchni
– Nie poznaję cię House – Wilson zamrugał pociesznie oczami.
- Ja czasami siebie też – ton jego głosu zabrzmiał nagle poważnie. Wgapiał się gdzieś w kąt pokoju sącząc swoje brandy z małej szklanki.

Wilson podniósł wzrok. Powietrze pachniało zmianami. Tylko jeszcze nie wiedział jakimi.

------------------------------------------

addictions

Kolejna fantastyczna część i znowu nie wiem co napisać xD
Więc się powtórzę: Cudo w każdym calu