Paradoks House'a - Hameronkowa Saga [NZ, 51]

Aqua_100

Bardzo bardzo fajne

Czekam na ciąg dalszy

Z odcinak na odcinek podziwiam Cię coraz bardziej

kropka

Aqua_100

Zawsze trafiasz

Jen

no ja też czekam na czwarte małżeństwo Wilsona ^^
House jako swat - mrrrrrau

eigle

"Powietrze zapachniało zmianami".
Bożeś! Mam nadzieję, że Kropeczko nie jesteś przewrotna.

Tak lubię twoje opowieści. W duszy mi po nich ciepło gra.

Byle te nowe zapachy zapowiadały szczęście też dla House'a. Żeby tylko nic nie spieprzył!

[G]regory [H]ouse

Boże to jest Piękne, przez duże P!!!

nefrytowakotka

No wreszcie przywlokłam swój leniwy tyłek tutaj

Bardzo dobra charakterystyka Wilsona. On dokładnie taki jest i dokładnie tak postępuje... I faktycznie, House jest sobą jest prawdziwy, a Wilson oszukuje.
Świetna część choć nadal czekam na szczegóły planu Hause'a, mam nadzieję że kangur dostanie za swoje

I tradycyjne: kiedy cd?

tysiaaa

kropka_35
Trafiłaś doskonale a przynajmniej w moje ^^ Super sięto czyta. Czekamy wszyscy na cd ;];]

ana12

cudnie, czekam na cd!!!

BuTtErfly...?.!

To co mną teraz kieruje jest straszne. Nienawidzę... NIENAWIDZĘ przez duże N. A wiesz dlaczego? Nie wiesz to ci napisze dlaczego nienawidzę, bo to jest świetne. Kropko tak niemożna. Porostu niemożna. Ludzie którzy tak piszą powinni być karani. To jest genialne.

po przeczytaniu twojego poprzedniego fika zauważyłam nowy. Mówię; nie czytam, nie!! Przeczytam jak skończy, żeby nie dostać skrętu kiszek. Zaglądałam tylko od czasu do czasu a tak sobie

ale napisałaś piętnastą część a ja nie mogłam sie oprzeć. Mówię a co mi tam jedną mogę w końcu jest ich 15, będę czytać powoli i nie będę musiała czekać. I co jednego wieczoru 12 przeczytałam aż mi się oczy same zamykały. i teraz dostane skrętu.
PISZ!!!! Ja chce cd. Natychmiast. PLOSE *patrzy wielkimi oczami*

tysiaaa

No widzisz jak Cię tak wszyscy proszą

Pisz , pisz

kropka

BuTtErfly...?.!

I ciesze się, że nie lubisz słowa na "N". Będę je wykorzystywać jak nie będziesz dłużej pisać

Dla mnie dłużej to trzy dni

Ślicznie. No ale to chyba wiesz

kropka

eigle

Kropeczko, poddaj się,
Reszta wielbicielek twojego talentu przystąpi do znanej terrorystki, jeśli jak najszybciej nie zaspokoisz naszego oczekiwania na część kolejną.

Odliczanie się zaczęło!
Wiesz dlaczego? Bo uwielbiamy wzruszać się, a potem osuszać powieki podczas czytania twoich fików.

Żeby tak jak w fiku, było w realfilmie.

Jen

no i dobrze go załatwił, należało się Chase'owi

ślicznie jest

a ta miłość, te pieszczoty... mru mru mru

kropka

Niestety eigle

Takie sceny wiele osób nazwałoby marnym romansidłem.
Z tego co zauważyłam rozglądając sie po fikach - nastrój "uśmiercania" i dramatu wysunął sie na prowadzenie.

Ale mi to nie przeszkadza.

Z uporem maniaka wcielam House'a w postać dorastającego do uczuć męzczyzny gotowego ryzykować

Ps. Nie dam sie terroryzować. Słowa na "N" w dalszym ciągu nie lubię.

addictions

BuTtErfly...?.!

tysiaaa

Uwielbiam ten fik... Rozpłynełam się czytając to ^^ A Chas'owi sie należało !

|| Czekam na ciag dalszy..

Aha i fajnie, ze takie długie piszes

eigle

Kropko,
mnie to nie przeszkadza.
Nie boję sie przyznać, że lubię romansidła, kryminały, całą literaturę "miękkookładkową". Cóż w nich nieodpowiedniego.
One też mogą być najwyższych lotów, tak jak klasyka czy uznane pozycje literatury tzw. poważnej nie zawsze bywają udane.

O tym co warte uwagi, co nie decyduje odbiorca, a raczej jego emocje. Jeśli rzecz pobudza wyobraźnię, uczucia, zmusza do zastanowienia się nad sobą i otoczeniem, to jest to wartościowe.

Prus swoją "Lalkę" (dla mnie literatura najwyższego kunsztu pisarskiego) publikował w gazecie codziennej w odcinkach. Nie tylko dlatego, że było to bardziej opłacalne, ale też po to, by trafiało do najszerszego odbiorcy. Stąd wielowątkowość i elementy romansowe (przecież różnego formatu).

Aqua_100

Jak zwykle ja nie mam nic innego do powiedzenia jak tylko:
- to było suuuuuper

- piękny Hameronek

- wspaniałe! doskonałe! (o nowe słowo

)
- kiedy ciąg dalszy?

- czekam z niecierpliwością

- i na odchodne życzę Wena

Eithne

Wspaniały był ten kolejny "part".
Bardzo Haousowo-uczuciowy. Taki... widać jak bardzo House zmienia się pod wpływem "uczucia".
W-s-p-a-n-i-a-ł-e

kropka

Mój wen szaleje. Cieszcie sie, bo znając siebie za chwilę osiądę z pustką w głowie...

Korzystając z wolniejszych dni spisuję moje myśl i pozdrawiam wszystkich czytaczy.

17. Tajemnice

Impreza urodzinowa u Wilsona przedłużyła się, bo panowie zabarykadowali się w sypialni knując spiski przeciwko szpitalnej ludzkości i rozlewając kolejną butelkę whisky.
Tak naprawdę chodziło o niedokończoną rozmowę, która wywiązała się tego samego dnia w gabinecie Wilsona.

- Myślisz o tym, żeby się z nią ożenić? – zapytał Wilson polewając kolejną rundę
- Spałeś z Jane? – odbił piłeczkę i wychylił duszkiem bursztynowy napój. Piekąca smuga wypaliła mu ścieżkę wprost do żołądka. Skrzywił się.
- Nie powinieneś tyle pić House. Alkohol i twoje pigułki to mieszanka wybuchowa.
- Nie byłem pijany od momentu, kiedy ketamina przestała działać – House podstawił szklaneczkę Wilsonowi – jeszcze.
- Jeśli wypiję jeszcze trochę, Jane uzna mnie za nie wartego uwagi.
- Dziwne, że w ogóle uważa cię za kogoś godnego uwagi. Spałeś z nią? – powtórzył pytanie.
- Nie – odparł Wilson wychylając kolejną szklaneczkę.
- Nie? – szczerze zdziwił się House. Przejął pałeczkę i rozlał następną kolejkę. - Przy twoim tempie...
- Kilka dni temu byłem z nią na randce - przerwał mu Wilson.
- I?
- I nic.
- Nic? Nic to znaczy co nic? – House wpatrywał się w Wilsona lekko oszołomiony.
- Chyba się zakochałem… – wymruczał przewijając w palcach szklaneczkę z whisky
- Dlaczego mnie to nie dziwi? To twój chroniczny stan. Zakochujesz się we wszystkich.
House pomachał przed oczyma Wilsona pustą szklaneczką.
- Za chwilę pożałuję, że się z tobą tu zamknąłem – Wilson wypił duszkiem kolejną porcję alkoholu.
- Wiesz dobrze, że jeśli chcesz ze mną rozmawiać poważnie, obaj musimy się wstawić. Dlaczego nie spałeś z Jane? – House nie dawał za wygraną.
- Nie jest taka jak… te, które… - zawiesił głos – ale na drugiej randce ją pocałuję, choć... nie wiem czy mi pozwoli.
- Jak to? Po prostu całujesz!
- Chyba będę musiał się postarać bardziej niż… - Wilson zrobił nieokreślony ruch ręką - ... dotąd. Po dzisiejszym wieczorze z tobą będę u niej na minusie.
Nagle okazało się, że ręka Wilsona drżała już na tyle, że nalewając kolejną porcję alkoholu rozlał trochę whisky na podłogę. Stuknęli się szklaneczkami.

Niestety nie zdążyli dokończyć tej rozmowy, bo Cameron – wyraźnie zła - włamała się do sypialni Wilsona.
- Hej! Jak się tu dostałaś? – wołał za nią House, gdy odebrała im prawie opróżnioną butelkę.
- Szkoła Foremana. Nie pamiętasz? – odpowiedziała rzucając mu złowrogie spojrzenie
– Kobiety… - machnął ręką Wilson i popatrzył prosząco na Cameron – House i ja byliśmy grzeczni… już i tak niewiele zostało…
- Nici z seksu dziś – House potarł dłonią czoło.
- Pantoflarz – roześmiał się Wilson obejmując ramieniem przyjaciela.
- Za jakiś miesiąc też cię tak nazwę. Za góra sześć miesięcy będziesz mnie prosił na świadka, o ile się zgodzi być z takim idiotą jak ty.
- Cameron już prawie rok jest z tobą. Ożenisz się z nią? – zapytał Wilson.
- Ja? Czy wyglądam na takiego idiotę jak ty, który prowadzi od razu wszystkie do ołtarza?
- Mnie nie oszukasz. Kochasz ją.
- Za mało alkoholu wypiliśmy, aby o tym rozmawiać.
- Dorośnij. Nie potrzebujesz alkoholu, żeby powiedzieć jej, że ją kochasz.
House popatrzył w mętniejące od alkoholu oczy Wilsona. Wyglądał śmiesznie w rozsuniętym krawacie i koszuli rozpiętej pod szyją.
- Nie potrzebuję, ale… ale to są tylko jakieś słowa.
Wilson pokręcił głową.
- Po prostu powiedz jej kiedyś to słowo, albo wyślij sms-em jak nie przechodzi ci przez gardło.
- Upiłeś się. Gadasz od rzeczy.

- Jane – powiedział House już przy drzwiach – nie gniewaj się na niego. Musiałem go upić, żebyś zobaczyła inną twarz małego doktorka. Nie jest taki miły jak mu się wydaje, ale to porządny gość. Przyjaźnimy się.
- Uważaj, bo jak ja zobaczę twoją inną twarz, to się dla nas obojga źle skończy.
Cameron zrobiła jedną ze swoich groźnych min.
- Daj spokój Allie – powiedziała roześmiana Jane – dawno nie widziałam dwóch tak pociesznych facetów. Jednego geniusza diagnostyki i drugiego onkologa z wysokimi notowaniami w świecie nowotworów. Stanowczo podobał mi się dzisiejszy wieczór.
- Widzisz! – House próbował nieporadnie objąć ramieniem Cameron – jesteśmy pocieszni!

Cameron roześmiała się. Spojrzała na klejącego się do niej Grega. Cały wieczór zachowywał się przyzwoicie. Bez zbędnych komentarzy, ironii i sarkazmu, za to na odchodne wypili z Wilsonem trochę więcej.
Już w domu zostawiła go na kanapie. Sama podreptała do łazienki. Potrzebowała kąpieli i chwili samotności.
Z całej duszy sekundowała Jamesowi i Jane. Dzisiejszy wieczór potwierdził jej przypuszczenia: Wilson był zainteresowany, ale Jane trzymała go na lekkim dystansie. Jak się jej później przyznała – chodziło o Wilsonową reputację. Znany był ze swoich podbojów. Na niekorzyść przemawiały jego trzy rozwody świadczące o nieprzemyślanych decyzjach. Postanowiła mu się jednak przyjrzeć i dlatego zgodziła się na tę randkę. Nie pozwoliła mu wejść na drinka i pocałować się, ale przyjęła zaproszenie na urodzinową kolację.

Znalazła go w sypialni. Leżał na wznak z rozłożonymi rekami i wgapiał się w sufit. Zdziwiła się, bo myślała, że jest bardziej pijany. Mimo to zdjęła mu buty, skarpety, spodnie i koszulę.
- Trochę się upiłem… – powiedział jej – ale dałbym radę sam się rozebrać.
- Lubię cię rozbierać – roześmiała się.

Zebrał się na szczerość. Może sprawiło to kilka szklaneczek whisky... może chciał po prostu jej to powiedzieć… a może sprawił to fakt, że stała się dla niego tak bliska, że chciał, by zrozumiała dlaczego jest taki zachowawczy w stosunku do tej całej gadki Wilsona o małżeństwie i podobnych powikłaniach, kiedy ludzie zaczynali być sobie coraz bliżsi i nie wyobrażali sobie życia bez siebie.

- Już się na mnie nie gniewasz? – zapytał.
- Za co?
- Za to, że się troszeczkę upiłem i całkiem upiłem Wilsona.
- Już mi przeszło – odpowiedziała – a Wilson będzie miał kłopoty z Jane nie ze mną.
- Zakochał się. Musieliśmy to po męsku omówić.
- Przy whisky? - zdziwiła się.
- Uhm – przytaknął – byłem niezbyt trzeźwy, żeby to odpowiednio skomentować i zbyt pijany żeby się z niego wyśmiewać.
- Zachowujecie sie jak mali chłopcy - westchnęła.
- Mali chłopcy nie piją, tylko duzi chłopcy czasami muszą rozwiązać sobie języki - odpowiedział - Pamiętasz jak pytałaś co się stało, że nienawidzę siebie, i że trudno mi uwierzyć, że ktoś mógłby mnie tak zwyczajnie pokochać?
Przysunął się i położył głowę na jej kolanach. Wplotła rękę w jego włosy. Milczała pozwalając mu układać nieporadne zdania.

– Znienawidziłem siebie za… szczątki miłości jakie miałem do mojego ojca, gdy mnie odrzucił. Kiedy miałem 14 lat uznałem miłość za słabość i usprawiedliwienie popełnianych głupot... wiesz … te wielkie słowa o miłości, a przy nich stek zdrad i zakłamania…. nawet moja matka… na wszystko musiałem zasłużyć… nawet na marne zwrócenie uwagi mojego ojca-nie ojca.

Słuchała jego słów z bijącym sercem i zastanawiała się czy gdyby nie wypił na imprezie u Wilsona kilku kieliszków więcej, potrafiłby o tym mówić.

- Nie jestem twoim ojcem – mówiła do jego lekko zamroczonej głowy – nie musisz u mnie na nic zasługiwać.
- On też nim nie był, a jednak musiałem.
- Nie jestem twoim ojcem – powtórzyła – jestem twoją… dziewczyną?
Skrzywił się.
- Dziewczyną? Jesteś… – nie dokończył. Sięgnął do jej dłoni. Nakryła swoją dłonią jego. Wplótł palce w jej. Starym zwyczajem splecione dłonie wylądowały w okolicach jego serca.

- Jestem żałosny. Geniusz diagnostyki, który nie umie sobie poradzić z widmem ojca. Kiedy podchodzą do mnie ludzie włącza mi się alarm: dystans idioto, dystans. Odsuń ich od siebie! Nie masz bliższych relacji z nikim – nikt nie jest w stanie cię zawieść, nikt nie straci twojego zaufania, nie czujesz się zobowiązany do niczego.
- Ze mną też tak było? – zapytała. Podniósł drugą rękę i ogarnął włosy z jej czoła.
- Też… – powiedział jej – Jesteś taka piękna… Możesz mieć każdego…. Co robisz ze mną? Starym idiotą, kaleką, ignorantem i dupkiem, którego nie lubi nikt oprócz Wilsona i matki…
Uśmiechnęła się.
- Myślę, że znasz odpowiedź na swoje pytanie, choć jak widzę wciąż masz z tym problem. Poza tym znajdzie się kilka osób, które żywią w stosunku do ciebie szacunek i wdzięczność. Rodzice, którym ocaliłeś dziecko, jacyś mężowie, czyjeś żony… matki, ojcowie…
- Myślisz, że byłbym dobrym ojcem? – zapytał znienacka – wiesz… dziecko może nam się w każdej chwili przytrafić, coś nie zadziała tak jak tego pilnujemy i...

Co za szalona rozmowa pomyślała.

- Ja nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości – odpowiedziała.
- Chcesz mieć dzieci? Myślałaś o tym kiedyś?

Wspomnienia wróciły do niej z siłą wodospadu. Poznanie Michaela, choroba, ślub, a potem patrzyła jak umiera...

- Chciałam… kiedyś…. Michaela poznałam na drugim roku. Był moim młodzieńczym ideałem. Rok starszy, mocny charakter, najlepszy biegacz w szkole. Pokochałam go za jego podejście do życia. Chciałam się z nim zestarzeć i mieć gromadkę dzieci. Potem przyszła choroba. Nie mogłam go zostawić. Wymogłam ślub. Chciałam, żeby był szczęśliwy, a w duszy liczyłam na cud. Bardzo chciałam wtedy urodzić jego dziecko. Chciałam, żeby jakaś część jego i mnie żyła. Żeby nie odszedł zapomniany. Jesteśmy przecież częścią naszych rodziców. Myślałam, że jak urodzę jego dziecko, pozostanie po nim jakaś cząstka. Nie zgodził się. Mówił, że będę cierpieć potem bardziej. Uszanowałam jego wolę, choć nie bez oporów. Dziś wiem, że miał rację. W wieku 21 lat zostałam wdową i zmieniłam zainteresowania. Dzięki niemu zostałam lekarzem.

- Przepraszam… - powiedział jej.
- Za co? – zapytała.
- Za tamto… wtedy, kiedy powiedziałem, że nie możesz być taka dobra.
- Daj spokój – odpowiedziała – to było wieki temu.
- Ale ty jesteś dobra, a ja nie wierzyłem, że tacy ludzie istnieją. Dlaczego dobro jest tak frustrujące?
- Usprawiedliwiasz jego brakiem swoje nieszczęście, złośliwość. Odnajdujesz kolejne dowody na to, że wszyscy kłamią, że wszyscy zdradzają, że chodzi tylko o seks, a kiedy spotykasz czyste dobro, musisz rzeczy definiować na nowo. Nigdy ci nie wychodziło definiowanie uczuć. Dlatego tak trudno ci przyjąć, że po prostu ktoś może cię kochać takiego jakim jesteś.
- Myślałem, że jesteś masochistką.
- Nie jestem – odpowiedziała cicho – ale dla ludzi których kocham, zrobię wszystko.

Nagle cisza rozpostarła się nad ich sypialnią. Przyniosła jakiś spokój. Zwyczajna-nie zwyczajna rozmowa odsłoniła kilka ich tajemnic.
Błądziła kciukiem gdzieś w okolicach jego skroni i czoła. Poruszył się.

- Pora spać.
Kiwnęła głową. Wsunęła się pod kołdrę. Swoim zwyczajem położyła się na brzuchu, podwinęła prawą nogę do góry i włożyła ręce pod poduszkę. Jej zwyczajna poza, dzięki której zasypiała.
Greg wyszedł na chwilę do łazienki. Usłyszała szum wody. Nie słyszała kiedy wrócił, ani kiedy gasił światło, ale moment w którym przygarnął się do niej wsuwając swoją uszkodzoną nogę w puste miejsce po jej podwiniętej do góry nodze rozbudził ją. Jego ramię otoczyło jej plecy, a usta znalazły się blisko jej ucha. Pocałował ją gdzieś jego pobliżu.

- Dobranoc Allie – wyszeptał – czujesz? Pasuje.
- Uhm. Pasuje, ale i tak najbardziej mi się podoba to, że czuję cię całego obok siebie, a nie tylko twoją rękę. Dobranoc Greg – odpowiedziała echem.
Uśmiechała się zasypiając. To był kamień milowy uczuć Grega. Po raz pierwszy w życiu pokonał dystans samego siebie.
Miała nadzieję, że kiedyś przyjdzie taki czas, że do pokonywania kolejnych części siebie nie będzie potrzebował żadnej kropli alkoholu.
-----------------------------

klemi

Boskie!

Czekam na więcej.