Przypadek kliniczny [Z]

Narenika

Aaaa... teraz się będę denerwować, czy nic jej się nie stało...
Greg-matoł nareszcie do niej pojechał

i rodzicom powiedział, nareszcie..
Nadal nie wiem, co on robił, gdy go nie było? Zaczynam myśleć, że jednak był w barze ze striptizem.

A dialog z Wilsonem - cacuszko

Monique1

Zuczek

Wow!! Ekstra. Czy Cam zaczyna rodzić? Czy to jakieś komplikacje?? Mam nadzieję że jej i dziecku nic się nie stanie. No i w końcu House przejrzał na oczy. Czekam niecierpliwie na dalej

mroczny kiciuś

House, który wyznaje, że boi się ojcostwa; boi się, że się nie sprawdzi.... Miód...

motylek

House odłożył słuchawkę i westchnął, po czym sięgnął po nią ponownie. Chwilę się zastanawiał po czym wybrał numer. Po chwili powiedział.
- Cześć. Wiem, że jesteście na Florydzie i wracacie pojutrze. Chciałem tylko powiedzieć, hmm, że będziecie dziadkami. Niespodzianka. To do usłyszenia.
Odłożył słuchawkę i pokuśtykał w stronę pokoju.

NOWY sposób na zawiadomienie o zostaniu dziadkami , nawet podoba mi się

Cam urodzi w swoim mieście czy w [/b]Princeton

Couvert de Neige

tekst o rodziców śiwtnmy i oczywiście dialog H/W

ten fick to cudenko ^^

corazón

Ja Cie podziwiam za te dialogi
Moze razem z Narenika powinnyscie pisac scenariusz?

Super sie czyta, wielkie dzieki i czekam na jeszcze

dyla

Naprawdę świetne ,a Greg w Twoim wydaniu jak i w filmie jest nieprzewidywalny. :twsited: Mam nadzieje ,że dzieciaczkowi nic się nie stanie i House będzie mógł się sprawdzić w roli kochającego ojca.

Czekam na kolejną część.

Jen

Po prostu super. Coś domyślam się, że Cam rodzi... ale urodzi słodkiego i zdrowego dzieciaczka, dzięki czemu House sprawi się znakomicie w roli ojca.
Czekam na kolejną część.

dyla

Kiedy dostaniemy kolejną część? Kiedy? *ślicznie prosi*

Nisia

właśnie tworzę, ciężki odcinek więc troszkę dłużej tym razem, ale dziś bankowo się pojawi

mroczny kiciuś

super super

Zuczek

Ekstra

nie mogę się już doczekać :wink:

MlecznaCzekolada

Super piszesz uwielbiam twój fick czekam na więcej!

Nisia

ODCINEK 14, THE LAST

Cameron powoli otworzyła oczy. Przez chwilę mrugała, nieprzyzwyczajona do jasnego światła. Kiedy już była w stanie się rozejrzeć stwierdziła, że leży na szpitalnej sali. Podniosła się powoli i poczuła że jest cała obolała. Dotknęła dłonią brzucha, przez piżamę wyczuła szwy. Nie wyczuła dziecka.
Do sali weszła pielęgniarka.
- Wybudziła się- powiedziała do kogoś na zewnątrz.
Po chwili do pomieszczenia wszedł wysoki mężczyzna.
- Dzień dobry- powiedział miękko- Jestem doktor Banks. Jak się czujesz?
- Dobrze- powiedziała- co się stało, co z moim dzieckiem?
Lekarz westchnął.
- Straciłaś przytomność i dostałaś krwotoku. Na pogotowiu stwierdzili, że dziecko obróciło się a poza tym dusi się pępowiną. Musieliśmy otwierać. Niestety, dla dziecka było już za późno... Przykro mi...
Cameron wpatrywała się w lekarza z niedowierzaniem. Po chwili przekonała się, że nikt nie wyskoczy z transparentem "MTV wkręca", nie będzie kwiatów, śmiechów i radości wybuchnęła niepohamowanym szlochem.
Doktor Banks spojrzał na nią ze zrozumiemiem, pogłaskał ją po ramieniu i wyszedł informując jeszcze, że niedługo zjawi się ginekolog żeby ją obejrzeć i psycholog, żeby porozmawiać.

Kiedy pół godziny później przyszli jej rodzice Cameron leżała zmęczona od płaczu i obolała, patrząc tępo w okno.
- Witaj córeczko- powiedziała mama, a ojciec delikatnie ją uścisnął.
Cameron spojrzała na nich opuchniętymi oczami.
- Byliśmy coś zjeść, czuwamy przy Tobie od dwudziestu ośmiu godzin bez przerwy. Jak się czujesz... fizycznie?- spytała mama- tak strasznie się czuję, niepotrzebnie pozwoliłam Ci jechać do tego sklepu, powinnam była nie ulegać...
- Dobrze wiesz, że i tak bym pojechała i tak, to nie Twoja wina- szepnęła Cameron- mamo, jak traciłam przytomność wydawało mi się, że widzę... czy był tu Greg?
- Przyjechał do nas do domu jak byłaś w sklepie. Powiedział, że Cię znajdzie. Jak straciłaś przytomność odwiózł Cię do szpitala a także wymusił zgodę na asystowanie przy operacji. Zajął się też hmmm, formalnościami...- opowiedziała Pam.
Cameron przez chwilę nic nie mówiła, w końcu zapytała.
- A gdzie teraz jest?
- Wyjechał niedługo potem. Chyba nie umiał sobie poradzić z... tym co się stało- powiedział ojciec Cameron, chwytając ją za rękę- Allison, wiem, że teraz to ostatnia rzecz, którą jesteś w stanie sobie wyobrazić, ale życie jakoś się ułoży i będzie dalej płynęło...
Cameron przymknęła oczy, spod powiek popłynęły łzy.
- Chcę odpocząć- szepnęła.
Rodzice zrozumieli słowa córki, uściskali ją i wyszli.

Kolejne dni minęły, a Cameron- zapytana- nie umiałaby powiedzieć ile ich było. Wszystkie zlewały się w jedno i miały wspólny mianownik- dojmujący ból.
Lekarze przychodzili, oglądali, badali, usiłowali rozmawiać- odchodzili. Fizycznie stan się poprawiał, psychicznie Cameron zamknęła się w sobie i nie chciała nikogo widzieć. Nie obchodziło ją, że rodzice odchodzili od zmysłów ze zmartwienia, nie obchodziło ją, że jej brat przyjechał i próbował z nią porozmawiać, nie obchodziło jej, że House się nie odezwał ani nie zjawił, nie obchodziło ją nic.
W końcu otrzymała wypis i wróciła z rodzicami do domu. I znowu dni mijały niewiadomo kiedy i na czym, zlepione w jedną obłą bryłę- z tą róznicą, że sceneria się zmieniła. Rodzina chodziła i załamywała nad Cameron ręce, próbowała pomóc, ale nic z tego- Cameron z nikim nie chciała rozmawiać. Nie wychodziła ze swojego dawnego pokoju godzinami i wpatrywała się w pożółkły plakat z Janice Joplin niewidzącym wzrokiem. Po miesiącu zaczęła się powoli otrząsać- na początku przajawiało się to reakcją na pytania innych, później zaczęła rozmawiać. Po dwóch miesiącach nadawała się już jako tako do życia. Postanowiła wracać do Princeton i porozwiązywać sprawy- sama nie wiedziała jak. Czy wrócić do kliniki, czy zamknąć ten rozdział i znaleźć nowe miejsce i nowe życie? Wiedziała, że na to pytanie odpowie sobie dopiero po spotkaniu z House'm.
Bo House przez te miesiące nawet nie zadzwonił.

Kiedy weszła przez drzwi do Princeton-Plainsboro Teaching Hospital i owionął ją ten znajomy zapach poczuła się jak -no cóż- w domu. Po drodze do biura Cuddy spotkała mnóstwo pracowników kliniki, którzy pytali ją o zdrowie i samopoczucie. Odpowiadała zadawkowo. Spotkała też pełnego współczucia Foremana, który zaoferował swoją pomoc w dowolnym momencie.
Weszła do gabinetu Cuddy gdzie za biurkiem siedział Wilson. Wstał i uściskał ją sredecznie. Cuddy ostatnio ma jakieś prywatne problemy i sporo czasu spędza poza kliniką, dlatego Wilson dorabia jako zastępca.

Cameron po chwili rozmowy (nadal nie miała ochoty ani potrzeby do dłuższych dyskusji) skierowała kroki w stronę biura House'a. Ten miał akurat burzę mózgów z kaczuszkami, poczekała więc chwilę. Zauważył ją i wyszedł. Stali przez chwilę i patrzyli na siebie w milczeniu, w końcu House powiedział.
- Nie mów nic, ja powiem. Zapewne podejrzewasz, ale skoro tu jesteś chcesz potwierdzenia- a może jesteś po prostu masochistką- nie ważne. Cameron- nie chcę od Ciebie nic, nie chcę ciągnąć w żaden sposób tej znajomości a już napewno nigdy nie będziemy ze sobą. Do czego Ty się nadajesz skoro nawet ciąży nie umiesz donosić!Jesteś klinicznym przypadkiem beznadziei- ostatnie słowa opływały w ironię; House odwrócił się i wrócił do gabinetu.
Cameron przez chwilę stała zszokowana, po chwili ruszyła do wind.
Wpadła do swojego pokoju hotelowego, przez chwilę przerzucała dziko i bezcelowo przedmioty z miejsca na miejsce, w końcu sięgnęła po telefon i wybrała numer.
- Dzień dobry, tu Allison Cameron, rozmawialiśmy wczoraj o moim mieszkaniu które wynajmuję przez pana agencję. Miałam dać znać- i tak, jestem zainteresowana odsprzedażą. Czekam na kontakt, do widzenia- Cameron rzuciła telefon na łózko i wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.

Następnego wieczoru Allison właśnie domykała walizkę, kiedy zapukano do pokoju. Otworzyła drzwi i wpuściła Chase'a.
- Witaj- zawibrował Chase austalijskim akcentem- cieszę się, że zadzwoniłaś. Czekałem... miałem nadzieję...
Cameron bez słowa podeszła do niego i zaczęła go całować.

Chase położył dłoń na nagim brzuchu Cameron i delikatnie przeciągnął opuszkami palców wzdłuż blizny.
- Wspaniale, że mi wybaczyłaś. Mówiłem Ci, że to z Trzynastką to jednorazowy przypadek i..
- Ćśś- przerwała Cameron- to już nieistotne.
- Przykro mi, że to co zrobiłem poruszyło taką lawinę w Twoim życiu..
Cameron przeturlała się na niego i całując go powiedziała:
- Prosiłam byś się zamknął? Przynajmniej pewne jest, że nie będziemy mieć dzieci, których tak bardzo nie chciałeś.

Kilka dni później Cameron przeprowadziła się z Chase'm do miasta w którym mieszkał. Dostała pracę w szpitalu w którym pracował na ostrym dyżurze. Zamieszkali razem, pół roku później wzięli ślub. Uroczystość była mała i kameralna, bo żadne z nich nie miało zbyt wielu osób do zaproszenia.

Dwa lata później. Cameron weszła do domu i poszła do kuchni coś przegryźć. Przy stole siedział Chase z głową w dłoniach.
- Dobrze, że jesteś- powiedział widząc cameron- chciałem porozmawiać.
Cameron usiadła naprzeciw niego i spojrzała wyczekująco.
- Allison, nie mam już siły patrzeć na to co się dzieje w naszym życiu. Co się dzieje z Tobą. Na początku tłumaczyłem sobie wszystko szokiem po utracie dziecka, po przejściach; ale nikt normalny nie jest w stanie znosić takich rzeczy przez wieczność! Próbowałem Ci pomóc, sprawić, żebyś miała zajęcia, które Cię odciągną od picia, ale to ponad moje siły. Spójrz jak tu wygląda- Chase wskazał ręką kuchnię- wcześniej kiedy miałem więcej czasu jeszcze byłem w stanie zapanować nad sprzątaniem, ale odkąd wyleciałaś z pracy za błąd w sztuce ze skutkiem śmiertelnym i muszę ciągnąć dwa etaty, żeby nas utrzymać- nie mam siły jeszcze po powrocie sprzątać, ani czasu żeby pilnować czy jest co jeść. Zwracałem Ci uwagę wielokrotnie, próbowałem rozmawiac, wysyłałem do psychologa- nic! Na początku jeszcze było nam dobrze, ale potem? Prawie ze sobą nie rozmawiamy, a Ty codziennie znikasz na całe dnie i wracasz pijana. Cameron, odchodzę, przykro mi, może jak trochę pobędziesz sama to zrozumiesz co nieco.
Chase wstał:
- Będę w hotelu. Jeśli coś przemyślisz, jeśli będziesz chciała pogadać- daj znać, będę czekał.
Przeszedł koło niej i musnął dłonią jej włosy.
- Chcę mojej dawnej Allison- szepnął i wyszedł. Po chwili drzwi frontowe trzasnęły i zapadła absolutna cisza.
- Nara- mruknęła Cameron.

Cameron spała na kanapie, kiedy obudziło ją walenie w drzwi. Postanowiła zignorować ten dźwięk, ale w końcu stał się zbyt natarczywy, żeby udawać, że go nie ma. Potykając się o jakieś przedmioty dowlokła się do hallu i otwarła drzwi. Na progu stali jej rodzice.
- Allison, Robert do nas zadzwonił że wyprowadził się od Ciebie- powiedziała jej mama zmartwionym tonem.
- Tydzień temu! Co Ty wyrabiasz ze swoim życiem?! - dodał ostrzej ojciec- I będziesz nas trzymać w progu?
Cameron spojrzała na nich nieobecnym wzrokiem i milczała.
- Przepraszam was ale mam pilną sprawę- dodała po chwili energicznie. Sięgnęła po kurtkę i kluczyki od samochodu.
- Wejdźcie, ja niedługo wrócę- powiedziała wybiegając i zostawiając w drzwiach zdziwionych rodziców.
Wsiadła do auta i odjechała. Jechała godzinami przekraczając prędkość, ogłuszona narastającą wściekłością i ryczącą z głośników muzyką.
W końcu zajechała pod znajomy budynek, wyskoczyła z auta i wbiegła do szpitala. Przy recepcji stał Wilson i na jej widok oniemiał. Cameron uzmysłowiła sobie, że nosi od paru dni to samo ubranie, jest napewno rozmazana i nie pamięta kiedy się ostatnio czesała- ale nie zrobiło jej to różnicy.
- Spotkanie po latach. Witaj Allison- powiedział Wilson.
- House u siebie?- przerwała mu ewentualne towarzyskie pogawędki Cameron.
- Nie, HOuse pojechał do domu- odpowiedział Wilson z co raz większym zdziwieniem.
Cameron odwróciła się na pięcie i bez słowa ruszyła w stronę wyjścia.
- Cameron!- krzyknął za nią Wilson- on się przeprowadził, nie znajdziesz go pod starym adresem!
- Daj nowy adres!- powiedziała.

Po chwili pędziła uliczkami miasta. Zatrzymała się przy domu, który odpowiadał opisowi Wilsona, sprawdziła dla pewności adres= zgadzał się- i wysiadła z samochodu.
Mimo całej swojej wściekłości musiała przyznać, że budynek i otoczenie jest piękne. Biały domek z pięknymi kolumnami zatopiony w zieleni, w około płotek- wszystko, łącznie z bawiącym się na podwórku dzieckiem wyglądało jak żywcem wycięte z gazety ze zdjęciami najpiękniejszych podmiejskich domów.
Cameron ruszyła przed siebie, przeszła przez bramkę, przeszła ścieżką do drzwi i zapukała mocno. Drzwi się otwarły a oczom Cameron ukazała się Cuddy w fartuszku i z wypiekami na twarzy. Cuddy wyglądała na bardzo zaskoczoną jej widokiem.
- Jest House?- spytała Cameron, nie bawiąc się w powitania.
- Nie ma, wyszedł na chwilę. Może wejdziesz?- spytała niepewnie Cuddy.
- Poczekam na zewnątrz- warknęła Cameron i odeszła od drzwi. Minęła zgrabne grządki z kwiatami i miała własnie przejść obok bawiącego się chłopczyka, gdy ten podniósł na nią wzrok. Cameron spojrzała dziecku w twarz i oniemiała. Owszem, rysy miał identyczne jak ojciec, ale oczy! Chłopiec uśmiechnął się do niej a Cameron stała jak słup soli i składała sobie powoli kawałki układanki. No tak, wiek na oko też pasuje...
W tym momencie usłyszała trzask zamykanej bramki, odwróciła się i zobaczyła wchodzącego House'a.
Rzuciła się w jego stronę, z wściekłością zwiększoną o odkrycie którego dokonała.
- Ty gnoju!- krzyknęła- dlatego byłeś przy operacji a potem "zająłeś się" formalnościami! Dlatego zachowywałeś się w ten sposób- wiedziałeś, że nie będę chciała zostać w mieście po takim traktowaniu!- krzyczała- mój Boże! Cała ta wpadka była wcześniej ukartowana! Wszystko, wszystko było jedną wielką intrygą!- Cameron zaczęła walić go na oślep po piersiach. Poczuła, że ktoś ją odciąga, widziała, że House'owi coś wypada z rąk, słyszała uspokajający głos Cuddy.
Wyrwała się z jej uścisku, minęła House'a i podbiegła do bramki.
- Nic nam nie udowodnisz, mamy Twój podpis pod zgodą na adopcję- krzyknął za nią House.
Cameron potknęła się o coś, schyliła się i podniosła, po czym ruszyła dalej. Wbiegła do auta i usiłowała ochłonąć.
Nie wątpiła, że nie ma szans odzyskać dziecko, znała House'a, wiedziała jak Cuddy chciała mieć dziecko, wiedziała, że z pewnością wymyślili i starannie dopracowali cały plan.
Odpaliła samochód i ruszyła wściekle przed siebie. Zatrzymała się przed podejrzanie wyglądającym sklepem, kupiła butelkę wódki i wyciągnęła od sprzedawcy informacje, które potrzebowała. Pojechała pod wskazany przezeń adres i załatwiła interes z niskim, łysym mężczyzną.
Wsiadła do auta, łyknęła garść vicodinu z fiolki, która wypadła House'owi pod domem i zapiła wódką. Ruszyła przed siebie, po kilku minutach zatrzymała się pod domem, który tym razem wydał jej się okropnie brzydki i pospolity.
Wyskoczyła z auta, wbiegła bez pukania do domu, wprost do salonu w którym przy telewizorze siedział House, Cuddy i jej własne, skradzione dziecko. Wyjęła pistolet i oddała dwa strzały. Nawet jej nie zadrżała ręka. Wzięła swojego syna który zaczął płakać przerażony tym co się dzieje, pobiegła zabrać szybko parę rzeczy na zmianę i wybiegła z domu nie zaszczycając nawet spojrzeniem salonu i zwłok tych intrygantów. Usłyszała dźwięk syreny policyjnej- sąsiedzi musieli słyszeć strzały. Podbiegła do samochodu i zaczęła mocować się z tylnymi drzwiami. Otowrzyła je i wrzuciła na tylne siedzenie rzeczy, które zabrała oraz usadowiła dziecko. Czuła się co raz gorzej, musiała na chwilę przystanąć żeby złapać równowagę. Wsiadła za kierownicę i ruszyła. Odjeżdżając widziała już samochód policyjny w niedalekiej odległości. Radiowóz ruszył w pościg za Cameron, ta przyciskała pedał gazu jadąc zygzakiem. Kluczyła uliczkami czując, że traci panowanie nad pojazdem i nad sobą. Wyjechała na główną drogę i W zwolnionym tempie ujrzała nagle nadjeżdżającą z naprzeciwka rozpędzoną ciężarówkę. Wiedziała że nie ma szans na reakcję. Usłyszała okropny trzask metalu i szkła i zdziwiła się, że nie poczuła nic. Zobaczyła tylko białe światło..."Tak będzie najlepiej"- pomyślała.

MlecznaCzekolada

Nie wierze ... Zabiła House Cuddy i gwizdneła dziecko. Nieźle!!!

mroczny kiciuś

O_O wtf
ależ kryminał

Wiesz, Nisiu, ja tam wolałam, jak wydawało się, że z House'a coś jeszcze może być.

Jako aż takiego potwora nigdy go sobie nie wyobrażałam...

dyla

OMG! Matko horror.
Narazie tyle jestem skłonna powiedz ,musze ochłonąc.

Zuczek

Zatkało mnie................... Zabiłaś Housa, Cuddy, Cam i dziecko - nieźle jak na jeden rozdział. O rany...jeszcze nie mogę się otrząsnąć. Ogólnie ekstra, ale takiego zakończenia w życiu bym się nie spodziewała. House i Cuddy ukradli dziecko Cam, ona ich zabiła, porwała dziecko i zabiła siebie. Choć makabryczne, to świetnie się czytało. Nisia jesteś rewelacyjne - na dalszy ciąg tego fika nie liczę, (no chyba, że był to tylko sen Cameron, lub kogoś innego i po przebudzeniu wszystko będzie normalne) ale mam nadzieję, że napiszesz jeszcze jakiś fik.
Wow, jeszcze nie ochłonęłam... :wink:

dyla

Ja to przez 3/4 fika miałam nadzieje ,ze to sen czy jakas halucynacja.
Zuczek dokładnie opisał to ,o czym ja myślałam.

Zuczek

To skoro nie tylko ja tak myślałam to może to serio sen - Nisia?? Sen czy jawa - napisz proszę, bo nie wytrzymam

corazón

Matko swieta, Nisia, oslablam!
W zyciu bym sie nie spodziewala takiego zakonczenia, to nie moze byc prawda, to nie pasuje, no jeszcze nie moge uwierzyc w to, co przeczytalam. Prosze powiedz, ze to sen

(tak na marginiesie - czytalo sie swietnie, super piszesz)

mroczny kiciuś

Ja juz nawet nie pisałam, że mam nadzieje, że to sen

Ale swoja drogą - po takim śnie to Cam by chyba na oddział psychiatryczny musiała iść. I nie wiem, czy mogłaby zaufac House'owi. Wyobraźnia to wielka siła...

Eithne

O mój Boże! Jestem w całkowitym, ciężkim szoku! Ta część jest strasznie inna od tych pozostałych, jakby wcale nie była napisana przez ciebie.
Chyba na razie nic nie jestem w stanie napisać, trzeba ochłonąć.

motylek

masakra , szok co za część , ja myślę że to się śni house . a jej nic nie jest i urodzi mu dziecko i będą szczęśliwi