Bros b4 hoes [10/?]

advantage

ERA! a przynajmniej kind of ERA... bo wiecie, powoli do celu

anyway, enjoy

Rozdział 5.

Wilson przyciągnął House’a do siebie, opierając dłonie na jego biodrach. Całował go i czuł się taki szczęśliwy, nie pamiętał, by ostatnio (albo kiedykolwiek) tak się czuł przy pocałunku. Gdy poczuł słodki smak ust House’a i zakochał się w tym smaku, zapragnął, by House nigdy nie przestawał go całować, a całował naprawdę wspaniale. Tak delikatnie i namiętnie, jakby nie musiał się spieszyć, a na inne rzeczy miał całą wieczność. Jego męskie dłonie już zawsze i nieprzerwanie mogłyby dotykać jego szyi i wplątywać się we włosy.
House czuł to samo. Zacisnął lekko palce na czuprynie onkologa i uśmiechnął się, nie przestając go całować. To wszystko było takie zabawne, takie niespodziewane i tak przyjemne, że motylki w jego brzuchu zwariowały i z pewnością nic na Ziemi nie potrafiłoby ich uspokoić. Dłonie Wilsona spoczęły na klatce diagnosty, powoli rozsunęły poły koszuli i uważnie, choć nieśmiało, badały męskie ciało przez koszulkę.

House, czując, że wcale tego nie chce, oderwał usta od Wilsona i popatrzył w jego oczy.
- Łóżko, sypialnia, cokolwiek – szeptał, oddychając głośno.
Wilson skinął głową, z pół otwartymi ustami po pocałunku, rozgrzebaną fryzurą i zaróżowionymi policzkami wyglądał inaczej niż zwykle. House patrzył na niego jak wniebowzięty i w końcu zrozumiał dlaczego Wilson przeleciał tyle kobiet i zaliczył aż trzy żony. Podniecony i rozgrzany namiętnością słodki Jimmy był ósmym cudem świata.

Wilson ujął powoli dłoń House’a i skierował się do sypialni, szedł powoli z uwagi na nogę przyjaciela i brak laski, nie była ważna, nic nie było ważne, liczyło się tylko to, co działo się między nimi. Białe drzwi sypialni, lekko pchnięte, otworzyły przed nimi widok na świat łóżkowych przyjemności. Obaj byli lekko zdezorientowani, żaden z nich nigdy wcześniej tego nie robił. Nie z mężczyzną. Wilson westchnął. Jak by się zachował, gdyby zamiast House’a stała obok niego cudowna kobieta? Rozebrałby ją powoli, delikatnie całując i błądząc dłońmi po ciele, a potem równie powoli pchnąłby ją na łóżko i nakrył własnym ciałem... Jednak zanim zrobił cokolwiek, House przejął pałeczkę strony bardziej aktywnej. Przykuśtykał do łóżka, ciągnąc za sobą Wilsona i niewerbalnie nakazał mu, by się położył. Wilsonowi rozszerzyły się oczy. Nie miał nic przeciwko, gdy kobieta chciała porządzić w sypialni, a House? Pomijając wielkie wybrzuszenie spodni i zarost na policzkach, czy włosy na nogach, był jak jego wcześniejsze partnerki – słodki i gotowy.

Zrzucił szybko buty i ułożył się na łóżku, a House nakrył go własnym ciałem i pocałował. Całowanie to jedno, a co z całą resztą? Zdobył się na odwagę i rozpinał powoli dłońmi guziki koszuli Wilsona, a ten, idąc za przykładem, zrzucił House’owi marynarkę z ramion. House zdjął ją razem z koszulą i odrzucił na bok, a po sekundzie wahania pozbył się także t-shirta. Jego klatka nie była dla Wilsona niczym nowym, widywał ją wiele razy, choć nigdy w takiej sytuacji. Teraz była seksualnym obiektem zachwytu. Onkolog przesunął dłonią po ciepłym ciele House’a, zahaczając palcami o sutek. Zatrzymał się na biodrze i popatrzył na swojego przyjaciela; siedział na jego biodrach, z całą pewnością czuł twardość jego krocza swoim i uznawał to za całkiem normalną sytuację. Całkiem podniecającą.

House rozpiął guziki koszuli do końca i muskając lekko palcami klatkę Wilsona, zsunął mu koszulę z ramion i zdjął, po czym zwinął w kłębek i odrzucił za siebie, patrząc rozbawionym wzrokiem na przyjaciela.
- Och, to jedna z twoich najlepszych koszul?
Wilson rzucił mu dziwne spojrzenie, jednak zamiast go skarcić, dobrał się do jego paska. Czując jak mężczyzna mu się przygląda, przestał się siłować z rozporkiem i popatrzył w głębokie, niebieskie oczy przyjaciela. Ogień wypełniał jego spojrzenie, totalnie nad nim zapanował, jakby nie mógł pozwolić wedrzeć się tam czemuś innemu. Zapanowała cisza, nawet ich przyspieszone oddechy zwolniły. House uśmiechnął się lekko i przesunął wzrokiem po klatce przyjaciela. Jego wzrok spoczął na kroczu onkologa, wciąż schowanym w nieskazitelnych spodniach od garnituru. Zerknął na jego twarz, a gdy Wilson przytaknął głową, powoli i delikatnie rozpiął mu spodnie. Zsunął je w dół, pozwalając, by Wilson zdjął je całkowicie. Oczom House’a ukazały się białe, ściśle przylegające do ciała bokserki, bezbłędnie okalające członek Wilsona. House otworzył usta z wrażenia, a chcąc ukryć swoje zdziwienie i zafascynowanie, wsparł się na dłoniach, by złożyć na ustach przyjaciela słodki pocałunek. Ciało Wilsona wrzało, nie pozwolił House’owi się odsunąć, tylko objął go ramionami i przycisnął do siebie.

Ich nagie klatki spotkały się, obaj pomyśleli jakie to dziwnie, nie czuć kobiecych piersi, a męskie, ciepłe ciało, z odrobiną włosów i podobnie sterczącymi sutkami. Nie było to gorsze, było nowe, a wszystko wskazywało na to, że równie wspaniałe. House starał się nie zwracać uwagi na prośby penisa o chwile uwagi. Miał powody o to prosić, od długiego czasu był chętny i gotowy, a ciągle ukryty pod bawełnianą powłoką. Od kilku chwil dotykał też członka Wilsona, na razie bez szansy na bliższe spotkanie, ale noc była jeszcze młoda.

Kilkadziesiąt ruchów językiem potem, House nie mógł już wytrzymać, nadszedł więc czas na uwolnienie Małego Grega. Posyłając Wilsonowi przepraszające spojrzenie, House usiadł na łóżku, a po sekundzie Wilson siedział już obok niego.
- House?
House nie opowiedział, tylko ścisnął swoje udo i unosząc lekko pośladki, zsunął spodnie w dół i skopał je z siebie. Wilson utkwił wzrok w Małym Gregu, który nawet pod bokserkami wydawał się taki wielki... Jego wzrok mimowolnie powędrował też do uda diagnosty, co nie uszło jego uwadze.
- Przestań – mruknął House, zasłaniając dłońmi bliznę.
- House, daj spokój. Widziałem to już.
- Ale nie w takiej sytuacji.
Wilson pokręcił głową i złapał przyjaciela za ramię, ściskając wspierająco. Musiał podnieść House’a na duchu, przecież jego udo nie miało znaczenia. Wiedział, że ciało House’a miało całą masę atrakcyjnych atutów, które niwelowały udo. Zanim zdążył wymyślić coś pogodnego, House odezwał się pierwszy.
- Nastrój padł, prawda?
- Ale erekcje nie – zauważył Wilson.
- Dalej chcesz...
Wilson przytaknął głową i dotknął z czułością klatki House’a. Może nie musiał nic mówić, wystarczyło to po prostu pokazać.
- Jesteś pewien? – szepnął House. – Ja tego chcę. Przemyśl to. Masz trzy sekundy.
Twarz onkologa rozjaśniła się w uśmiechu. Fakt, że House zaczynał żartować dobrze wróżył.
- Jestem pewien – odparł cicho. – Znaczy... nie jestem gotowy na niektóre rzeczy, ale na inne tak. Z całą pewnością.
- Na co jesteś gotowy?
- Na... – Wilson zarumienił się. – Chcę cię dotykać. Chcę, żebyś mnie dotykał. Chcę... żebyśmy razem doszli. Chcę tego... Greg.

House skinął głową, odgarnął mu z czoła kosmyk włosów i znów go pocałował. Złączył z nim wargi i po kilku sekundach wmanewrował swój język do wnętrza przyjemnych ust Wilsona. Kiedy Wilson czuł jego język przy swoim, seks mógłby przestać istnieć, świat mógłby przestać istnieć, a nawet cały wszechświat, byleby istniały pocałunki Grega House’a, rozkoszne i łagodne, wyrażające chęć niepohamowanej bliskości. Wilson oddał pocałunek, napierając na House’a coraz mocniej, aż sprawił, że diagnosta położył się na łóżku. Nakrył go sobą, nie przerywając zbliżenia. Poczuł jak dłonie przyjaciela uważnie badają skórę jego klatki i przenoszą się na plecy, jak powoli opuszki palców House’a przesuwają się we wszystkich kierunkach, powodując dreszcze. W końcu odważyły się i dotknęły jego pośladka, choć zaraz się wycofały.
Gdy palce Wilsona zaczęły błądzić po klatce starszego mężczyzny, a miały w tym już doświadczenie, zdobyte dwa dni temu, House pomyślał, że nie może być gorszy, ani nieśmiały, zwłaszcza, że chciał dotykać Wilsona. Jego dłoń wróciła do pośladka i zacisnęła się na nim lekko, mimowolnie się uśmiechnął.
- Co? – mruknął Wilson, czując jego uśmiech.
- Masz babski tyłek.
Wilson prychnął cicho i zagryzł wargę House’a, na co ten zareagował jękiem. Zaskoczenia, bólu, ekscytacji?

Obaj otworzyli oczy i popatrzyli na siebie, a House, nie spuszczając oka z twarzy przyjaciela, wsunął dłoń w jego bokserki, dotykając ciepłej skóry pośladka, a zaraz potem strasznie nieśmiało przesunął się na przód i napotkał na swojej drodze twardy wzwód. Wilson jęknął, wtulił twarz w szyję diagnosty i pocałował go. House wzdrygnął się i czuł jak przyjemne ciarki rozchodzą się po jego ciele. Wilson nie odsunął ust, tylko całował szyję House’a, zarost mu nie przeszkadzał, tylko w jakiś dziwny, choć przyjemny sposób łaskotał jego wrażliwe wargi.
House objął członek Wilsona i zbliżył usta do różowego sutka, przesunął po nim językiem i wycałował ścieżkę po jego klatce, aż dotarł do ust. Wykorzystał całą swoją siłę, by sturlać z siebie młodszego mężczyznę i położył się na nim. Wilson uniósł biodra i zdjął bokserki, prezentując się w całej okazałości. House tylko patrzył, przesuwał wzrokiem po klatce i brzuchu, oswajając się z widokiem. Zerknął też niżej, penis Wilsona sterczał radośnie, spragniony dotyku. House mrugnął klika razy, chcąc uwierzyć w to, co się działo i złapał za podstawę członka onkologa. Przesunął powoli dłoń w górę, czując, jak ciało Wilsona drgnęło, a z jego ust wydobył się głośny jęk. House powtórzył ruch kilka razy, zadowolony z siebie, przypatrywał się twarzy przyjaciela, zamkniętym oczom i rozchylonym ustom, czerwonym od pocałunków.
- Nie, House – wysapał nagle Wilson.
House otworzył szeroko oczy i spojrzał w górę, bojąc się tego co może zobaczyć.
- Ja tylko chciałem...
- Musimy dojść razem.
Przytaknął głową i pozwolił Wilsonowi zsunąć jego bokserki. Mały Greg wydostał się w końcu na wolność i zadrgał szczęśliwie w dłoni Wilsona, czując nadchodzące przyjemności.

House wsparł się na dłoni, by zrobić trochę miejsca Wilsonowi, a drugą dłonią objął Małego Jimmy'ego. Z początku poruszali się niedbale, próbując dostosować się do potrzeb drugiego, jednak im dłużej to robili, tym większej nabierali wprawy i więcej się dowiadywali, chociaż przerywali co kilka chwil, by oddać się rozkoszy pocałunków. House zwolnił uścisk i przesunął opuszki palców na miękkie jądra Wilsona, ale zaraz uciekł. Co niby miał zrobić? Nie mógł się skupić, gdy ciepła dłoń onkologa przesuwała się po nim i zaciskała u nasady, powodując, że jęczał głośno, a nawet przeklinał.
- Szybciej, Wilson – wysapał jednym tchem.
Wilson przyspieszył ruchy, a House zrobił to samo, chociaż nie był proszony. Gdyby nie ciągłe wzdychanie Wilsona i jego ledwie zauważalne drżenie, nie wiedziałby, że wszystko co robił sprawiało mu przyjemność.

House czuł jak zręczne palce Wilsona obracały się przy główce jego penisa, próbując zataczać kółka. W ułamku sekundy odczuł, że jest bliski orgazmu, bliski dojścia na brzuch przyjaciela, co uczynił, czując jak zalewa go fala rozkoszy. Wilson nie zabrał dłoni, tylko poruszał nią szybko aż wyciekła ostatnia kropla.
Po kilku sekundach House poczuł coś jeszcze, zdał sobie sprawę, że jego własne podbrzusze zalewa ciepły strumień nasienia Wilsona, a kilka zbłąkanych kropli ląduje na jego palcach, cały czas obejmujących penisa przyjaciela.

Minęła dłuższa chwila, aż House odzyskał wszystkie zmysły. Totalnie bez sił, opadł na łóżko obok onkologa i wciąż głośno oddychał. Słyszał jak Wilson pojękuje i też próbuje ustabilizować oddech.
- House, to było... och.
Wilson przekręcił się na bok, jego nos wbił się w ramię House’a, ale żaden nic z tym nie zrobił.
- Jestem wykończony. Wilson?
- Hmmmhm?
- Rusz się – rzucił House, trącając go łokciem. – Chcę kołdrę.
Wilson stłumił śmiech. Jaki House potrafił być romantyczny! House usiadł i poklepał Wilsona po brzuchu, zanim zdał sobie sprawę, że nie jest on stuprocentowo suchy. Uznając, że Wilson nie patrzy, przetarł dłoń o prześcieradło. Roześmiał się cicho pod nosem, ale chciał być grzeczny. Sięgnął więc po bokserki Wilsona i dotykając go lekko za biodro, wytarł bielizną jego brzuch z lepkiej spermy. Wydawało mu się, że usłyszał za to stłumione dzięki, ale nie był pewien. Ze swoim brzuchem zrobił to samo, używając tych samych bokserek, tylko ich czystego miejsca.
- Nie śpij – powiedział głośno House, uderzając go w nogę.
- Co? Nieeee śpię – wymruczał Wilson i usiadł obok przyjaciela.
Przetarł dłońmi twarz i poczochrał sobie włosy.
- Chyba nie chcesz wracać do siebie? – spytał nieśmiało.
- Zwariowałeś? Nie jestem dziwką, po seksie zawsze zostaje na noc.
Wilson uśmiechnął się i nachylił w stronę przyjaciela, chcąc go pocałować. House zrobił to samo w tym samym momencie, ich usta spotkały się w połowie drogi i na krótki czas połączyły się.
- Czas spać, popraw kołdrę – zarządził diagnosta, a Wilson go posłuchał.
House skorzystał z okazji i wygrzebał z marynarki pudełeczko vicodinu, Wilson udał, że nie widzi jak połykał dwie tabletki na raz. Pozwolił House’owi wtoczyć się pierwszemu na łóżko, po chwili dołączył do niego i mruknął ciche dobranoc, czując, że zasypia.

<center>~</center>
Wilson przebudził się w środku nocy. Odetchnął głęboko i zerknął na zegarek na nocnej szafce, wskazywał kilka minut po drugiej. Przekręcił się na plecy, czując jak jedwabna pościel przyjemnie przesuwa się po jego nagich męskich częściach ciała. Uśmiechnął się do siebie i poruszył ręką, chcąc dotknąć leżącego obok niego House’a, zdziwił się więc, gdy wyczuł tylko rozgrzebaną kołdrę i powietrze. Pewnie to nic nie znaczyło, ale zdecydował sprawdzić. Wygrzebał się z cieplutkiej pościeli i przeszukał wzrokiem dywan, w końcu zauważył bokserki, leżące przy nodze łóżka. Ubrał je na siebie, a gdy poczuł, że są wilgotne, zrozumiał, czym House ścierał spermę.

Wilson wyszedł z sypialni i skierował się do kuchni, ale zatrzymał się w połowie drogi, bo napotkał uroczy widok: House, ubrany w jego uniwersytecką bluzę z czerwonym napisem McGill i swoje bokserki, siedział przy stole w kuchni i pałaszował coś z fioletowej miski.
- House? – zawołał cicho, podchodząc bliżej.
House wzdrygnął się, jakby przestraszony, ale natychmiast ukrył to uczucie.
- Och, Wilson.
- Co robisz? I dlaczego założyłeś moją bluzę?
Nie żeby Wilson miał coś przeciwko; widząc w niej House’a i to jak fantastycznie diagnosta w niej wyglądał, był gotów oddać mu swoją ukochaną bluzę na zawsze.
- Było mi zimno.
- Pod grubą kołdrą w ogrzewanej sypialni?
- Nie, dopiero w kuchni.
- Więc dlaczego...
- Bo byłem głodny.
- Ach, tak.
- Czemu nie przyszedłeś jeść do sypialni?
- To podchwytliwe pytanie? Dalej byłbyś tak miły, gdybym upaćkał twoją drogocenną pościel? Muszę mieć niezłe dłonie, łapiesz co chcę powiedzieć.
Tak, Wilson załapał aluzję. Nie chciał, by House żartował z ich zbliżenia, ale mimo to roześmiał się i usiadł obok niego. Zerknął do jego miseczki, kilka samotnych czekoladowych kulek pływało po powierzchni zabarwionego od nich mleka.
- Skąd masz te płatki? - spytał podejrzliwie.
- Trzecia szafka po prawej. Jutro kończy się termin ważności, dobrze trafiłem.
- Musiałeś je zostawić, bo ja tego nie jem.
- Taa, pewnie zostawiłem, gdy się stąd w pośpiechu wynosiłem.
- House, ja nie... to był błąd, przepraszam.
- Wszystkie krzywdy wybaczone – mruknął House dziwnym tonem i chciał wstać, ale Wilson zatrzymał go, łapiąc za kolano.
- Mówię poważnie. Przepraszam, nie powinienem był...
- Przestań – przerwał mu House. – Masz teraz inne rzeczy na głowie.
- Co masz na myśli?
- To co robiliśmy... zwyczajni kumple tego nie robią.
- Ale my nie jesteśmy zwyczajnymi kumplami, nigdy nie byliśmy.
- Tak uważasz?
- Tak, pomyśl o tym.
- Taa – mruknął House i po chwili ciągnął myśl: - Zamieszkaliśmy razem, spędzaliśmy wspólnie wieczory z chińszczyzną i porno. Wiem, że ci wtedy stawał, chociaż zaprzeczałeś.
- Nawet w pracy jesteśmy blisko siebie i mamy wspólny balkon. A sąsiadka wzięła nas za parę gejów.
- Właściwie teraz ma podstawy. A wszystko przez ciebie. Albo dzięki tobie.
- Żałujesz? – spytał Wilson, nie będąc pewnym czy chce usłyszeć prawdę.
- Nie, Mały Greg był bardzo zadowolony.
- A Duży Greg?
- A o którym teraz mówię?
Wilson cmoknął go lekko w usta.
- Chodź, wracamy do łóżka.
- Spać?
- Spać w najprostszym znaczeniu.
House wrzucił łyżkę do miseczki z mlekiem, kilka kropel rozpryskało się po stole, ale Wilson go nie upomniał. Podał mu laskę i szedł powoli za House’em, a w sypialni patrzył bez mrugnięcia okiem jak przyjaciel ściąga bluzę i rzuca w stronę otwartej szafki. Bluza spadła na podłogę, ale House tylko wzruszył ramionami i usiadł na łóżku, klepiąc miejsce obok siebie i rzucając Wilsonowi niecierpliwe spojrzenie.
- Jutro posprzątasz, pedanciku.
- Nie powiesz nikomu ani nie będziesz z nas żartował, prawda? – spytał cicho Wilson.
- A co, boisz się, że utracisz uznanie pielęgniarek?
House nie miał zamiaru tego robić. Po pierwsze, sprawa dotyczyła także jego, a przecież nie mógłby nabijać się z samego siebie. A po drugie, niech ludzie zajmą się swoimi żałosnymi żywotami.
- Wcale nie, tylko nie chcę, by ludzie włazili w moją prywatność.
- Ja też nie, ale wystarczy, że siądziemy razem w kafeterii, a ludzie już będą mogli wyciągać wnioski.
- Nie zamierzam cię karmić frytkami.
- Mamy malinki, obaj. Po przeciwnych stronach szyi.
- To nie świadczy o tym, że ze sobą sypiamy.
- Ale daje do myślenia.
- Myślisz, że zrobiła to specjalnie? – spytał Wilson, dotykając malinki na szyi House’a.
- Nie wiem, nie jestem w jej głowie.
- Chciałbyś być jeszcze raz w niej?
- Wilson – powiedział House, odwracając wzrok – jest cała masa lasek, które chciałbym przelecieć, ale tylko jeden taki facet.
Wilson otworzył szeroko oczy, ale nic nie powiedział. Poczuł się praktycznie zaszczycony i zamiast się roześmiać czy choćby skomentować uwagę House’a, po prostu uniósł kołdrę i gestem zaprosił pod nią przyjaciela.

Obaj wygodnie się ułożyli, po czym Wilson ich nakrył. Leżeli blisko siebie, ale nie przytulili się. Jedynym substytutem przytulenia była dłoń onkologa spoczywająca na klatce House’a, której ten nie zrzucił. Minęła jednak minuta i House odwrócił się plecami do Wilsona, uzwijał kołdrę według własnych upodobań i zamknął oczy. Dłoń Wilsona przesunęła się na biodro. House poczuł jak Wilson się wierci, ale mógł tylko podejrzewać, że onkolog położył się na tym samym boku i podziwia jego plecy.
- Jimmy?
- Tak?
- Zrobisz rano naleśniki? Te z orzechami.
Wilson ziewnął szeroko.
- Ok, ok, ale śpijmy już.

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

advantage

Okej, nju part

słodki i fluffowy, I hope. I że nie ma za dużo dialogów, ale kurcze, dialogi są fajne

Rozdział 6.

Wilson zrobił rano naleśniki, tak jak obiecał. Były puszyste i pulchne, pachniały i smakowały orzechowo, były pyszne do tego stopnia, że House po czwartym poprosił o dokładkę i ją dostał. Uznał to za tak doskonały początek dnia, że nawet kot mu nie przeszkadzał. Albo tak działała na niego obecność Wilsona?

Przy jedzeniu umówili się, że wyjadą razem do pracy, co oznaczało, że House przyjedzie wcześniej niż zwykle, lub Wilson się spóźni. Nigdy nie przyjechał do pracy później niż o wpół do dziesiątej, a taka godzina wybiła na zegarze, gdy zmywał naczynia. Ale czym jest jedno spóźnienie wśród masy nienagannej punktualności?

Ku szczeremu niezadowoleniu House’a, nie spotkali ani na korytarzu ani w windzie Nory, seksownej sąsiadki. House już sobie wyobrażał jak złapie Wilsona za tyłek, by utwierdzić ją w przekonaniu, że jednak miała rację. Na parkingu Wilson zauważył, że jej samochód nie stoi na swoim miejscu, więc pewnie wyszli zbyt późno, by ją spotkać. Następnym razem zdążą.

- Nie zostawię motocykla – powiedział House, gdy zobaczył, że przyjaciel idzie do swojego volvo.
- Możemy tutaj wrócić razem z pracy i...
- Możemy też pojechać do pracy na motocyklu.
- O, nie!
- Dobra, ścigajmy się.
- Co?
- Kto pierwszy na szpitalnym parkingu, wygrywa pięć dych – oznajmił House, wsiadając na motocykl.
Moment potem, gdy Wilson dopiero wrzucał bieg, House wyjeżdżał już z podziemnego parkingu.

Motocyklowe umiejętności House’a pozwalały mu na szybką jazdę i lawirowanie między samochodami, a w pewnym momencie przejechał nawet po chodniku. Mandatu nie dostał, a ponadto wygrał zakład, pojawiając się na mecie szybciej niż Wilson. Zaparkował na swoim miejscu i spokojnie czekał aż pojawi się przegrany. Onkolog podjechał pięć minut później, wyszedł i zamknął samochód, starając się nie dostrzegać uśmieszku samozadowolenia na twarzy House’a. Od zeszłej nocy ani razu nie wspomnieli o tym, co się między nimi wydarzyło. Póki co żaden z nich nie chciał o tym rozmawiać, choć obaj byli pewni, że kiedyś to uczynią. Podobnie jak powtórkę tej nocy.

- Wygrałem – oznajmił radośnie House, gdy Wilson pojawił się przy jego boku i ramię w ramię szli do szpitala.
- Punkt dla ciebie, ale ja przynajmniej nie noszę wczorajszych ciuchów.
- Nie śmierdzą i ja też nie, brałem kąpiel.
- A bokserki?
- Założyłem twoje, czyste i pachnące.
- Poważnie?!
- Poważnie, Calvin Klein w niebieskie paski. Pokazać ci?
- Nie, dzięki – mruknął zszokowany Wilson.
Pożyczanie skarpetek było czymś całkiem innym, było mniej intymne.
- Wilson?
- No?
- Zjemy razem lunch?
- Nigdy nie pytasz, zawsze mnie nachodzisz.
- Chciałem tylko... być miły... no bo wiesz, my... – urwał w połowie.
Pojawili się w szpitalu, mówienie głośno o tym, że dwóch lekarzy (od zawsze podejrzewanych o romans) spędziło razem noc, mogłoby zostać podsłuchane i stałoby się najgorętszą i najczęściej powtarzaną plotką roku.
- Okej – zgodził się Wilson z uśmiechem.
- Nie ciesz się zbyt wcześnie, i tak ty płacisz.
- House!

Krzyk Cuddy rozległ się tuż przy prawym uchu Wilsona. Mruknął szybkie pożegnanie i pospieszył do windy, zostawiając przyjaciela sam na sam ze wściekłą Cuddy. Surowa kara za niewinne pożyczenie bokserek.
- Czego znowu? – warknął House, piorunując wzrokiem swoją byłą dziewczynę, choć obecną szefową.
- Zwolniłeś Masters, myślałeś, że się nie dowiem?
- Taa, nie musiałbym cię wtedy oglądać.
Puściła jego uwagę mimo uszu.
- Zatrudniłeś kogoś nowego?
- Jestem w trakcie – skłamał szybko.
- Oczywiście – odparła przesłodzonym tonem Cuddy. – Popracujesz dzisiaj w klinice, twoja ekipa też.
- A mój przypadek? Chcesz, by ludzie umierali na prawdziwe choroby, gdy ja będę leczył przeziębienia?
- Nie masz przypadku, sprawdziłam. Wczorajszego pacjenta oddałeś Wilsonowi, a dziś nie mam dla ciebie niczego nowego.
- Żartujesz?! Setki pacjentów modlą się, bym ich leczył, wybiorę sobie jakiegoś.
- Nie, House.
- Myślałem, że tym tonem mówisz tylko wtedy, gdy seksu nie będzie. Czyli dość często.
- Tylko prostytutki uprawiają seks, gdy im się każe!
- Dlatego z nimi mi lepiej.
- House! – krzyknęła oburzona.
- Rozmawianie o dziwkach z pracownikiem jest w ogóle dozwolone? Tak, Cuddy – dodał, gdy popatrzyła na niego dziwnie. – Jestem już tylko twoim pracownikiem – powiedział jej w twarz i spokojnym krokiem udał się do windy.
- Za piętnaście minut masz być w przychodni! – krzyknęła za nim, ale nawet się nie obejrzał.

<center>~</center>
Musiał pracować w klinice, nie miał przypadku, więc nie miał żadnej karty przetargowej. Biorąc kolejną (chyba dziesiątą, stracił rachubę po czwartej) czerwoną teczkę z rąk pielęgniarki, westchnął głośno, a wchodząc do gabinetu numer dwa, wydał z siebie dziwny odgłos. Zasmarkany, gruby facet oznaczał piekło, w porównaniu ze wszystkim tym, co mógłby właśnie robić w swoim gabinecie. House nawet go nie dotykał, z miejsca przepisał lek, a na odchodnym wspomniał coś o odsysaniu tłuszczu.
Mechanicznie sięgnął po następną kartę i wrócił do pokoju badań, nie patrząc nawet na kobietę w środku. Przysunął sobie obrotowy stołeczek i usiadł, zamarł jednak, gdy spojrzał na pacjentkę, zupełnie jakby został porażony czarodziejskim zaklęciem.
- To... ty! – wyjąkał. – Co?! Skąd ty się tu... To nie może być zbieg okoliczności.
- Nie, Greg.

Maggie, dziewczyna, z która trzy dni temu spędził noc, siedziała na stole dla pacjentów. Miała krótką niebieską sukienkę, która prezentowała światu zgrabne nogi właścicielki, odsłaniała uda, sprawiając, że jej nogi wydały mu się lepsze niż wcześniej. Może też przez czerwone, proste szpilki, choć z obcasem na dwanaście centymetrów – House był dobry w określaniu takich długości. Umiała robić użytek z własnego ciała, eksponując co było do pokazania i powalając tym każdego faceta. Sukienka opinała się lekko na biuście, ukazując mu nagie ramiona i szyję Maggie, co zadziałało na jego męski mózg. Wyglądała zjawiskowo, ale nie wulgarnie, zwłaszcza, gdy dekorowała swój wygląd nieziemskim uśmiechem.

- Jak mnie znalazłaś? – mruknął, gdy opadł pierwszy szok. Nie zbliżył się jednak do niej.
- Myślisz, że ilu kulejących Gregów House’ów mieszka w tym rejonie?
- Kim ty u diabła jesteś?!
- Jestem Maggie, mówiłam ci.
- Świetnie, że przypomniałaś mi swoje imię. A teraz wynoś się. – Nie cierpiał sytuacji, gdy ktoś inny wiedział wszystko, a on sam nic.
- Wtedy niczego się nie dowiesz, a chcesz wiedzieć.
House prychnął pod nosem. Nie mogła być mądrzejsza od niego, nie dopuści do tego.
- Okej – powiedział powoli – więc kim jesteś? Gadałaś bzdury o ochroniarzach, a w rzeczywistości możesz mieszkać w biednej dzielnicy i marzyć o bogactwie. Powiedz mi coś, czego nie wiem – zażądał.
- Na przykład co?
Mógł spytać o wszystko, ale wybrał pytanie ważniejsze dla bezpieczeństwa samego siebie.
- Skąd wiedziałaś, że tutaj będę?
- Nie wiedziałam, chciałam pójść do twojego gabinetu, ale usłyszałam jak pielęgniarki mówiły, że będziesz dziś coś tutaj odrabiał. Ciekawsze spotkanie, niespodzianki są fajne.
- Nienawidzę niespodzianek.
- Ja lubię. Dlaczego nie zadzwoniłeś?
Brwi House’a powędrowały w górę ze zdziwienia.
- Jednak jesteś dziwką? Znajdę twój numer na hottestchix.com?
- Nie, zostawiłam ci swój numer zapisany na kartce z hotelowego notesu.
- Nieprawda.
- Lepiej wiem.
- A ja wiem, że bym znalazł, gdyby tam był.
- Nie byłeś sam w tym apartamencie.
- Sugerujesz, że Wilson miałby...
- Nie wiem, może chce mieć ciebie tylko dla siebie, nie zdziwiłoby mnie to.
- Albo nie chciał, żebym się zabawiał, tylko wrócił do... idiota – mruknął House do siebie.
- Twojej byłej dziewczynie nie przeszkadzało, że się zabawiacie?
- Co?!
- Tylko pytam.
- Pytasz, czy jej nie przeszkadzało, że ja i Wilson... my nie. Nigdy wcześniej.
- Nigdy wcześniej, czyli wtedy w hotelu to był wasz pierwszy... bliski kontakt? Wow, byłam pewna, że wy... Nawet teraz twarz ci się rozjaśniła na samo jego wspomnienie.
- Zamknij się, Nieznajoma.
- Ach, drażliwy temat. Po tamtej nocy poszliście o krok dalej, co?
- A może pogadamy o twoich drażliwych tematach? Ach, nic o tobie nie wiem! – wykrzyknął teatralnie.
- Prowadzę sieć hoteli – wyznała spokojnie.
- Właściciel hotelu powinien wyglądać raczej jak Jack Nicholson, nie Eva Longoria.
- Mój dziadek zostawił mi sieć hoteli.
- Sieć hoteli?
- Rzym, Londyn, Paryż, Nowy Jork, Los Angeles, Tokio...
- Po co mi to mówisz?
- Żebyś nie tracił czasu na gooogle – mruknęła, a House spiorunował ją wzrokiem. – Przecież chciałeś wiedzieć – dodała.
- Więc hotel w którym się spotkaliśmy...
- Nie był mój. Jeśli tamten hotel uważałeś za luksus, w moim poczujesz się jak w niebie.
- To twoje hasło reklamowe?
- Nie, to czysta prawda.
- Więc masz hotele rozrzucone po całym świecie, a mieszkasz tutaj?
- Tutaj też mam hotel, to moja własna inicjatywa. To nie metropolia, jest spokojnie, a jednocześnie blisko Nowego Jorku. Dobra lokalizacja to połowa sukcesu.
- Więc... jesteś Paris Hilton.
- Nie znoszę takich porównań. Ona jest hotelową dziedziczką i medialną dziwką, ja już odziedziczyłam i nie robię z siebie idiotki w telewizji.
- Musisz mieć masę kasy.
Maggie uśmiechnęła się lekko.
- Wiesz, jeśli nie masz innych planów, moglibyśmy skoczyć wieczorem coś zjeść. Znam niezły lokal, który...
- Nie – rzucił House. – Nie chcę nic jeść.
- Ale?
- Żadnego ale.
- Och, okej, więc... było bardzo miło cię poznać i z trudem przyznaję się do porażki.
- Do porażki? – powtórzył zdziwiony, w końcu podchodząc bliżej niej.
- Seks był niesamowity, więc powinieneś chcieć to powtórzyć. Najwyraźniej nie chcesz, więc to moja osobista porażka.
- Powiedziałem tylko, że nie chcę nic jeść, nie, że nie chcę się z tobą spotkać.
- Więc co chciałbyś robić?
- Zobaczyć jak wygląda mieszkanie milionerki.
- Och – zdziwiła się – zazwyczaj nikomu nie pozwalam na zwiedzanie.
- Zazwyczaj?
- Dla ciebie mogę zrobić wyjątek.
- Czemu? Aż tak dobry był tamten numerek?
- Bo jesteś mega męski i zabawny, jesteś lekarzem, lubisz seks i lecisz na swojego kumpla. Jesteś prawie idealny.
- Prawie? – powtórzył, a jego dłoń odruchowo powędrowała do uda.
- Nie chodzi o twoją nogę – powiedziała, zeskakując ze stołu dla pacjentów. Nakryła jego dłoń na udzie swoją ciepłą dłonią. – Będziesz idealny, jak będziesz mój.
House otworzył szeroko oczy. Naprawdę tego chciała?! Mogła przebierać w najseksowniejszych faceta świata, a przecież on był tylko zgryźliwym diagnostą. I co to znaczy jak będziesz mój? Żadna laska nie zamknie go w klatce, o nie.

Maggie nachyliła sobie jego twarz i pocałowała go lekko. Nieświadomie oddał krótki pocałunek, choć jego myśli wciąż krążyły dookoła klatki.
- Do zobaczenia wieczorem – szepnęła i skierowała się do drzwi.
- Hej, wieczorem gdzie? – Oprzytomniał w ostatniej chwili.
- Williams’ Palace. Znajdziesz bez trudu, a w środku ktoś znajdzie ciebie. Będę czekać.

House przez dobrą minutę wpatrywał się w ścianę. W końcu opamiętał się, olał przychodnię i pospieszył na górę, do Wilsona.
- Wiesz z kim przed chwilą rozmawiałem? – rzucił, wpadając do gabinetu onkologa.
- House, mam pacjentkę, jestem zajęty!
Jednak House ledwo zerknął na starszą kobietę siedzącą naprzeciwko Wilsona.
- Musimy pogadać – obstawał przy swoim. – Teraz!
- Za piętnaście minut.
- Za pięć, poczekam na balkonie.

Jak gdyby nigdy nic, wyszedł na balkon, nawet nie zamykając za sobą drzwi. Oparł się o murek i utkwił wzrok w zegarku, podsłuchując jak onkolog używa swoich magicznych mocy, by pocieszyć chorą kobietę.
- Jeszcze trzy! – krzyknął głośno, ale nikt nie zareagował.
Z ciekawości zerknął do swojego pokoju konferencyjnego, ale był pusty; jego okrojony zespół posłusznie pracował w przychodni.

Trzy minuty później Wilson pojawił się na balkonie i zamknął za sobą drzwi.
- Co jest tak ważne, że nie może czekać?
- I tak już czeka minutę.
- Mam nadzieję, że warto było wyprosić chorą kobietę.
- Och, tak. Maggie mnie namierzyła i przyszła tutaj. Wiesz, ta niezła laska, która na mnie leciała. Powiedziała mi kilka interesujących rzeczy.
- Jesteś pewien, że nie była dziwką?
- Nie ma tak ładniej dziwki nigdzie na świecie.
- Więc jak nazwiesz kobietę, która sypia z dopiero co poznanymi facetami?
- Znudzoną milionerką.
- Och – zdziwił się Wilson. – Jest milionerką?
- Taa, ale to nie najlepsza rzecz, o której mi powiedziała.
- Co było lepsze?
- Powiedziała, że zapisała mi swój numer i zasugerowała, że jeśli go nie mam, to ty się go pozbyłeś. Dlaczego?
Wilson nie zaprzeczył. Faktycznie potargał tę karteczkę zanim House miał w ogóle szanse dowiedzieć się o jej istnieniu.
- Mogła być twoją córką!
- Wiedziałbym, gdybym zrobił komuś dziecko.
- Chodzi mi o wiek, House. Miała tyle lat, że...
- Ćwierć wieku!
- A gdyby nie była pełnoletnia? To przestępstwo!
- Więc powinieneś był mnie od tego odciągać zanim ją bzyknąłem, a nie wyrzucać numer już po sprawie.
- Okej. – Wilson westchnął głęboko. – Wtedy chciałem, żebyś spróbował z Cuddy i przestał sypiać z dziwkami czy małolatami.
- A teraz?
- Teraz cieszę się twoim szczęściem.
- Masz na myśli zazdroszczę ci, House.
- Dobra, może trochę... – Wilson zarumienił się.
- Trochę?!
- W porządku, strasznie. Zadowolony?
House pławił się chwilę swoim zwycięstwem. W końcu nie codziennie się zdarzało, by przeleciał lepszą laskę niż Wilson kiedykolwiek poderwał.
- Będziesz mnie tym męczył do końca życia, prawda?
- Chyba, że powtórzysz: udaremniałem ci kontakty z kobietami, bo chciałem, żebyś to mnie przeleciał.
- House! Obiecałeś, że nie będziesz żartował z nas... z naszej nocy.
- Nie żartuję – odparł diagnosta. – Chciałbyś... chciałbyś to powtórzyć?
- Czy ty zawsze musisz zadawać takie pytania w taki sposób?
- Jaki? To proste pytanie, albo chcesz, albo nie.
- Wpadnij do mnie wieczorem, coś zjemy i obejrzymy.
- Taa, to definitywnie jest odpowiedź na moje pytanie.
- Może być porno – szepnął Wilson. Oglądanie porno z House’em już nigdy nie będzie wyglądało tak samo.
- Jutro, dzisiaj nie mogę – powiedział House, zanim dobrze to przemyślał.
Założył szybko, że Wilson nigdzie mu nie ucieknie, a znajomość sławnych milionerek nie trafia się każdemu i zapewne nie trwa wiecznie, w przeciwieństwie do męskiej przyjaźni, która przeżyła już wzloty i upadki i wydawało się, że nic nie jest w stanie jej złamać.
- Dlaczego?
- Jadę pozwiedzać apartament naszej zaprzyjaźnionej milionerki.
- Aha.
- Zrzedła ci mina. Chcesz powtórzyć udaremniałem ci...?

Niespodziewanie Wilson zbliżył się do przyjaciela i oparł dłoń na jego biodrze.
- Nie wiem czy chcę byś mnie przeleciał, ale... ale na pewno chcę, byś mnie znów dotykał – szepnął mu do ucha.
House poczuł, że robi mu się gorąco, Wilson tak intensywnie mu się przypatrywał. Przełknął ślinę i nie myśląc zbyt wiele, pocałował lekko przyjaciela, a gdy tylko ich wargi się rozłączyły, House nie odsunął się.
- Daj mi moje wygrane pięć dych – oznajmił z uśmiechem, jak gdyby przed chwilą nie zrobił niczego nadzwyczajnego.
- To był głupi zakład.
- Bo przegrałeś, a w dodatku spóźniłeś się do pracy. Cuddy była bardzo zła, gdy się dowiedziała?
- Nic nie mówiła, ty pochłonąłeś całą jej uwagę.
- Więc możemy się spóźniać.
- Nie, House.
- No co?
- Dziś też byśmy się nie spóźnili, gdybyś nie brał kąpieli przez godzinę.
- Jak mówiłem, że możesz się przyłączyć, bo razem będzie szybciej, to schowałeś się w sypialni. A może to była twoja sugestia, bym...
- House – mruknął Wilson, czerwony na twarzy. – Nie śmiej się.
- Nie śmieję się, jestem poważny. Poważnie mówię o pójściu z tobą do sypialni, do wanny też. O ile ty także tego chcesz.

Wilson przypomniał sobie jedną z kilkunastu zasad House’a: czyny mają znacznie, nie słowa. Jeśli tak, to jego gorący pocałunek powinien zostać prawidłowo odczytany. Tak, House. Pragnę tego wszystkiego tak samo jak i ty, albo nawet bardziej.

Richie117

advantage

Richie117

Anai

Daruję sobie żałosne usprawiedliwienia i przejdę od razu do rzeczy

Yaaaay, era, fluff & naleśniki

*me is in heaven*

advantage

Richie117

Anai

Richie117

Anai

Mom, pleaaaase!!!

Btw, dziewczyny, ja wybywam na ferie, so do zobaczenia za 2 tygodnie