I don't wanna miss a thing /u/

aaandziaa

Any!! Jak mogłaś przerwać w takim momencie?

Ale oczywiście świetne jak zawsze

Any

vicodin_addict

AAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaa
AAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaa
aaaaaaa AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAa
aaaaaaaa AAAAAaaaaaa AAAAAAAAAAA
LAŁAŁIŁA! Any, Anyś, Ajlawju

OŁMAJGAWD!
*oddycha*
*głeboko oddycha*
*oddycha jeszcze*
...
*omarla*

I ty mi mowisz, że ten part jest... zaraz, jak ty to napisałaś? Horrible. DUH! Żadne HORRIBLE! *goni z widelcem*

Cudowny part. Pop pierwsze za poważną rozmowę [jeśli mozna to actually nazwać rozmową] między chłopacami.

Po drugie - za to, czym to się skończylo. I mam na myśli pocalunek, bo jeśli chodzi o zakończenie, to jak cię złapię, to tym widelcem wybije ci z lebka pisanie TAKICH zakończeń, kt,ore tylko pobudzają moją wyobraźnię *pervypervy*

Po trzecie - oboszjamesdoniegoprzyszedł!

No i jak tu narzekać? NO?!
Kocham.

I chcę jeszcze

Pozdrawiam, wena zyczę

Any

*zwiewa przed widelcem*
Owszem, horrible!! Słodkie, słodziutkie, fujblebleble!!

Well, myślę, że można to nazwać rozmową... W końcu otwierali usta, wypływały przez nie słowa (przynajmniej na początku), a taka jest chyba definicja tego zjawiska, nie?

Poza tym, wybacz, Vic, ale wyobraźnia musi Ci się trochę rozruszać - może przyczyni się to do powstania jakiegoś hot!parta Treasure...

Kocham również.

vicodin_addict

*przyspiesza. z widelcem przed sobą*
I TAK CIĘ ZŁAPIĘ!

No tak, jakby nie patrzeć, pozory rozmowy byly zachowane. to chrapanie tylko... trochę rozprawszalo

Moja wyobraźnia pracuje. Na wysokich obrotach nawet. Tylko moze nad zbyt wieloma rzeczami, ale dobrze jest, skoro jeszcze nie oszalałam.
...
A może to juz za mną? Nie wiem. Whatever.
Tyyy, jakie ty masz wymagania, hot!part, pervy, lovesexorgasmic, w ogole, aaaa, nie wiem.
*biega w kółko*

Any

*włazi na żyrandol*
NIE ZŁAPIESZ!

Chrapanie było tylko chwilowe... Przerwał je histeryczny śmiech.

Nie, nie oszalałaś.

Hej, ja nic takiego nie powiedziałam! Ta tylko rzuciłam maleńkie hot!hasło....

*biega za vic*

vicodin_addict

*przynosi zapas widelcow i rzuca w Any na żyrandolu*
Nie mogę mieć aż takiego pecha, żeby żadnym nie trafić.
Trafię, because I'm talented

Aaaa, już się bałam. ale to dobsz, ze nie oszałałam

Małe hasło, a wiesz, ile ja mam do niego skojarzeń?

:3

*przerwaca Any i się chichra*

Any

Widelce łamią się w zetknięciu z moją skórą, nie wspominałam o tym wcześniej?

Myślę, że nasze skojarzenia są bardzo podobne.

*turla się po podłodze*

vicodin_addict

No, wiesz co? Czym ja mam rzucać? Mlotem pneumatycznym?
*patrzy na płyty na biurku*
*wen jej podpowiada*
HA!

...
Ogladalaś Pilę?
Naślę na ciebie Billy'ego

W to o skojarzeniach akurat nigdy nie wątpiłam.
Ale też masz tak dużo? ;>

Any

A kto nie oglądał??

ŁAAAAAA!!!!!!!!!!

*zwiewa z wrzaskiem*

Jak popuszczę wodze wyobraźni, to owszem

vicodin_addict

Ey, nie bój się Billy'ego. Billeh to mój przyjaciel.
*rzuca Billy'emu piłeczkę*

Any

Ale on nie będzie mieszkał w naszym przyszłym wspólnym gniazdku, prawda?

vicodin_addict

Ale to dostanie wlasny maly pokoj (szafę?) i bd tam siedział i jeźdźił na rowerkuuu

Any

Niech będzie szafa. Ale szczelnie zamknięta, dobrze?

Richie117

Katty B.

XIX
Huddy, Huddy! *crazy dance love* Squee, OTePeee!!! xDDD Kocham Cię, kocham, any.

za mruu!Cuddy, która znowu robi za chłopca-na-posyłki/mediatora/sumienie/dobrego-ducha/rozum/pomysłową-Dorbromirę. xD

Any

Katty B.

Richie117

Sanea

*komentarz konstruktywny* Łaaał *komentarz konstruktywny*

Any

Kocham konstruktywne komentarze.

Głównie dlatego, że sama nie posiadłam zdolności klecenia takowych.

A na ciąg dalszy tego, z góry mówię - nie ma co liczyć. *zawstydzony*
Jestem totalnym erowym beztalenciem, zresztą nie ciągnie mnie do pisania tego.

CO do Wena, którego mi życzysz - jest pilnie poszukiwany! Nie chodzi już o tego fika, ponieważ zakończyłam go dawno temu, ale o "No difference". Stworzyłam 75% następnej częsci i utknęłam.

Sanea

Any · Wysłany: Nie 11:38, 01 Mar 2009 Temat postu:

Any · Wysłany: Pon 9:16, 09 Mar 2009 Temat postu:

Hm.
Wszystko ma swój koniec.

Ostatnią część fika, do którego najbardziej się przywiązałam, dedykuję sobie.

*składa sobie po cichu życzenia*

Hope you like it.

XXI

Kiedy House otworzył oczy, za oknem było jeszcze ciemno, choć gdzieś w dali mógł zauważyć powoli szarzejące już niebo. Nie poświęcił jednak budzącemu się ze snu światu więcej niż dwie sekundy. Odwrócił głowę w lewą stronę, by spojrzeć na zjawisko o wiele bardziej pasjonujące.
Zaledwie trzydzieści centymetrów dalej znajdowała się twarz Jimmy’ego. JEGO Jimmy’ego. Zapatrzył się w zatopione w poduszce oblicze. Czoło przyjaciela przysłoniły kosmyki potarganych włosów, powieki spoczywały spokojnie, rzęsy rzucały cienie na policzki. Wilson wyglądał jak młody chłopak – rozbrajająco… i pięknie. Na samo wspomnienie widoku jego wspaniałego ciała z delikatnie rysującymi się pod jasną skórą mięśniami, na twarz mężczyzny wypłynął uśmiech. Minionej nocy James robił wszystko, byle tylko pokazać House’owi jak bardzo mu na nim zależy.
A raczej, jak bardzo chce by mu tak mocno zależało – pomyślał z lekką melancholią. Nie był głupi, widział niepewność na twarzy swojego kochanka, maskowaną uśmiechem i gestami.
Ale to Wilson pierwszy do niego przyszedł i to on podjął decyzję – więc diagnoście pozostawało tylko prosić los, by ta niepewność zniknęła jak najszybciej. Chciał być dobrej myśli, z całego serca pragnął uwierzyć, że wszystko się ułoży, ale doświadczenia życiowe nie pozwalały mu na bezgraniczne szczęście. Jak napastnicy nawiedzały go obrazy, w których Wilson mówił, że się pomylił albo co gorsza, odchodził bez słowa. Widział czekoladowe oczy patrzące na niego z odrazą i wrogością. Widział jak usta, które tej nocy całował po raz pierwszy, układają się w słowa „Do widzenia”. Przed oczami stawały mu tysiące sytuacji związanych z utratą jedynej osoby, którą był zdolny pokochać. Ogarnęło go lodowate uczucie paniki. Teraz, gdy zakosztował już rajskiego owocu, wiedział, że nie umiałby bez niego żyć. A przecież Wilson mógł zostawić go w każdej chwili…
- Nawet tak nie myśl – usłyszał wypowiedziane twardym półszeptem słowa.
Odwrócił się, by spojrzeć na wpatrującego się w niego z uwagą mężczyznę. Czy to możliwe, by zaczął mówić do siebie, a Wilson to wszystko słyszał?
- Skąd niby wiesz… - zaczął burkliwym tonem.
- Wystarczyło na ciebie spojrzeć – wymruczał miękko onkolog. – Nigdy bym tego nie zrobił – dodał, kładąc głowę na piersi przyjaciela.
House prawie odruchowo wtulił twarz w miękkie, pachnące ziołowym szamponem włosy.
- Można wiedzieć, dlaczego?
- Już raz cię straciłem. Nie zniósłbym kolejnych trzech miesięcy.
Chciał mu wierzyć. Naprawdę chciał. Lecz jakiś niezidentyfikowany lęk wciąż ściskał go za serce. Poczuł jak głowa onkologa podnosi się, a sam mężczyzna zagląda mu w oczy.
- Co się dzieje?
- Nie wierzę, że może ci zależeć – wyrwało mu się.
Wilson miał pełne prawo, by się rozgniewać, a przynajmniej zirytować. Jednak zamiast tego ogarnęła go fala czułości. Czyżby House aż tak bał się odrzucenia?
- Sam nie mogę w to uwierzyć – odpowiedział, nie spuszczając oczu z twarzy diagnosty. – Ale możesz być pewien, że gdyby było inaczej, leżałbym teraz sam, w swoim łóżku. I przede wszystkim nie uważałbym siebie za idiotę – dodał z nutką humoru.
- A uważasz? – odpowiedź przyjaciela na tyle uspokoiła House’a, że podjął żart.
- W końcu tylko idiota może kochać kogoś takiego jak ty, nie?
- Zamknij się – burknął mężczyzna, choć ton jego głosu był podejrzanie miękki.
Wilson w milczeniu wrócił do poprzedniej pozycji. Po chwili poczuł, jak równomierne ruchy klatki piersiowej kochanka kołyszą go do snu.

House objął onkologa ramieniem. Czy ktoś, kto kłamie, mógłby tak beztrosko spać? Oddech przyjaciela zdawał się z wolna go uspokajać, aż w końcu wszystkie czarne myśli zaczęły znikać. Złożył delikatny pocałunek na czole przyjaciela, dziękując losowi, że śpi on kamiennym snem i przymknął oczy.
Z radością odnotował, że dotychczasowa niepewność się ulotniła. Wilson był tutaj i najwyraźniej nie zamierzał odchodzić. W słowach onkologa brzmiało spokojne zdecydowanie, które utwierdzało House’a w przekonaniu, że może wreszcie i dla niego los przeznaczył nieco szczęścia. Szkoda tylko, że tak późno…
Kretyn – zganił sam siebie. Jeszcze ci mało? Przed nimi miesiące, lata… Obiecał sobie, że ich nie zmarnuje. Że zrobi wszystko, by Jimmy nie żałował swojej decyzji.

***

Diagnosta dotrzymał postanowienia.

Mijały dni, a Wilson tylko upewniał się, iż dobrze zrobił, stawiając wszystko na jedną kartę.
Życie u boku House’a dostarczało mu coraz to nowych wrażeń i doświadczeń. Uczył się dzielić z drugim mężczyzną każdą chwilę, każdą troskę i każdy uśmiech. I nie chciał nic zmieniać.

Kiedy pod koniec lutego, w czasie robienia porządku w swoich rzeczach, wpadła mu w ręce bożonarodzeniowa kartka z mnóstwem namalowanych gwiazdek Dawida, zapatrzył się w nią z uśmiechem, wspominając minione tygodnie. Czas płynął teraz szybko i bezboleśnie. Pacjenci z oddziału onkologicznego bez trudu zauważyli, że doktor Wilson znów chodzi uśmiechnięty i dla każdego znajdzie chwilę na rozmowę. Dzieci uwielbiały go, dorośli ufali we wszystkim jego opiniom. Ale, przynajmniej na razie, tylko on i pewien niebieskooki lekarz z tego samego piętra wiedzieli, co stoi za powrotem dobrego nastroju młodego mężczyzny.

Wilson wraz z każdym nastającym dniem dziękował losowi za to, co od niego otrzymał.

Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że mieszka z człowiekiem – zagadką. Z mężczyzną, który jednego dnia sypie głupimi dowcipami jak z rękawa, a drugiego potrafi przesiedzieć bez ruchu cały wieczór. Mimo to (a może właśnie dlatego?) pokochał House’a. i choć nadal wątpił, czy gdyby pół roku temu przyjaciel pierwszy nie przyznał się do tego, co czuje, to teraz byliby ze sobą, wiedział, że w każdym momencie z zupełną szczerością może powtórzyć swoje słowa sprzed kilku tygodni: „Bez ciebie moje życie nie byłoby nic warte”. W ramionach House’a znalazł, jakkolwiek tandetnie by to nie brzmiało, spokój, poczucie bezpieczeństwa, którego szukał od lat…
Chociaż nie zawsze było bezpiecznie. Parsknął śmiechem na wspomnienie sytuacji sprzed kilkunastu dni. Oglądał telewizję, kiedy z łazienki dobiegł go głos kąpiącego się diagnosty:
- Kochanie, umyjesz mi plecy?
Wznosząc oczy do nieba, poczłapał do źródła wołania. House, szczerząc zęby, wręczył mu gąbkę.
- Czas zapłacić za dzisiejszą noc.
Gdy Wilson, ledwie hamując się przed dosadną odpowiedzią, podjął próbę wepchnięcia przyjacielowi gąbki w usta, rozległ się plusk i po ułamku sekundy onkolog leżał górną połową ciała w wannie. Minęła dłuższa chwila zanim opuściła go żądza mordu (House obiecał odkupić zniszczony przez wodę krawat) i mógł szczerze się roześmiać, wtulając twarz w mokre ramię towarzysza.

Z House’em nuda była niemożliwa.

Od kilku dni widywali się tylko rano – diagnosta pracował nad wyjątkowo ciężkim przypadkiem młodego chłopaka, którego organy po kolei odmawiały funkcjonowania; całymi godzinami przesiadywał przed swoją tablicą pokrytą setkami skojarzeń i symptomów, podczas gdy jego załoga wykonywała najróżniejsze testy i starała się utrzymać chorego przy życiu. Dlatego Wilson ze zdziwieniem odnotował dźwięk obracanego w zamku klucza, choć była dopiero dziewiętnasta.

Wystarczyło jedno spojrzenie na wchodzącego lekarza, by domyślić się nowin, które przynosił. Onkolog obserwował, jak przyjaciel zrzuca na podłogę plecak i siada obok niego na kanapie. W milczeniu podał House’owi puszkę piwa i dopiero wtedy spytał:
- Nie żyje?
- Osiemnasta dwanaście – padła odpowiedź.
Diagnosta mówił matowym, wprost chorym ze zmęczenia głosem. Brzmiała w nim także gorycz porażki – ten doskonały specjalista nigdy nie mógł pogodzić się z utratą pacjenta. Puszka została szybko opróżniona. Wilson z pewnym wahaniem przysunął się do przyjaciela i oparł brodę na jego ramieniu.
- Zrobiłeś, co mogłeś.
- Wiem – odparł krótko House. – I właśnie to mnie wnerwia. Że zrobiłem wszystko, a to nic nie dało.

Wiedział, że żadne słowa tu nie pomogą. Przyjaciel sam musi uporać się z własnym rozgoryczeniem. Przygotowując się na długi wieczór spędzony na kanapie, pocałował drugiego mężczyznę delikatnie w szyję. Poczuł obejmujące go ramię. Zapadło milczenie – zdrowe, oczyszczające milczenie – które miało umożliwić House’owi powrót do równowagi psychicznej.

Wraz z upływem czasu jego napięte mięśnie powoli się rozluźniały. Szturchnął lekko drzemiącego już obok kochanka.
- Idziemy spać.
Wilson obrzucił go uważnym spojrzeniem, wyraźnie się uspokoił i ruszył w kierunku łazienki. Kiedy po krótkim prysznicu dotarł do sypialni, zastał diagnostę stojącego pośrodku pokoju z wyrazem dziwnego zadowolenia na twarzy.
- Mark.
- Co? – zaniepokoił się. – Bredzisz.
- Miał na imię Mark. Zapamiętałem to. Przez ciebie.
Wilson przewrócił oczami i wsunął się pod kołdrę.
- Tak, to powód, żeby mnie zabić. Gaś światło.
Pokój zalała ciemność. Usłyszał skrzypienie sprężyn i po chwili House leżał obok niego.
Sekundę później wtulił się w kochanka w sposób, jaki oboje najbardziej lubili – z głową pomiędzy brodą a obojczykiem House’a. Diagnosta jednak nie planował spać.
- Zapamiętałem imię pacjenta – biadolił. – Co ty ze mną zrobiłeś…
- Na litość boską, tak bardzo ci to przeszkadza?
- Nie – odparł po namyśle. – Po prostu lubię cię wkurzać.
Wilson zastanawiał się przez moment, czy nie obdarzyć przyjaciela szturchnięciem, ale ostatecznie zrezygnował z tego zamiaru – nie chciało mu się zmieniać ukochanej pozycji. Rozkoszował się ciepłem bijącym od ciała drugiego mężczyzny, kiedy dobiegł go niewyraźny głos:
- Dziękuję, Jimmy.
Nie wiedział, czy Gregowi chodziło o wpojenie mu podstawowych zasad dotyczących bycia człowiekiem, o dzisiejszy wieczór, czy może o całokształt ich wspólnego, dwumiesięcznego życia. W odpowiedzi objął tylko mocniej przyjaciela.
Ich następne słowa padły jednocześnie.

- Na pewno nie żałujesz?
- Dobrze, że wtedy przyszedłem.
House parsknął krótkim śmiechem.
- Jak zawsze diabelnie zgodni.
Wilson też się śmiał. Cicho, długo i szczęśliwie.