I don't wanna miss a thing /u/

eletariel

No niby tak prawda z tymi rozwodami, ale przecież pamietamy, że jego tzrecie małżeństwo zakończyło się nie z jego winy:)

marengo

Ale gdyby jego trzecia żona nie chciała rozwodu i chciała tylko żyć szczęśliwie u boku Wilsona, prędzej czy później i tak wzięliby rozwód, tylko że z winy Wilsona... xD No bo on by nie wytrzymał zbyt długo w usankcjonowanym związku, no.

Richie117

motylek

Podoba mi się pokazałaś ,że to House go kocha i chce być z nim.

Any

Any

Na zdrowie

Dziś nieco optymistyczniej

III

- Nowotwór? To niemożliwe!
- Dałbym głowę, że kiedy zaczynaliśmy tę rozmowę to ja byłem lekarzem i wiedziałem trochę więcej na temat nowotworów niż pani.
- Proszę… proszę mówić.
- To, co podejrzewał u pani syna lekarz pierwszego kontaktu, czyli problemy w korzonkami nerwowymi, okazało się być mięsakiem. Umiejscowiony tuż za lewą nerką, przytulił się do niej, było mu ciepło i wygodnie, więc szybko urósł. Czekamy jeszcze na ostateczne wyniki badań, ale najprawdopodobniej jest niepromienioczuły, dlatego pozostaje nam spróbować usunąć go operacyjnie, a potem ewentualnie rozpocząć chemioterapię.
- Boże. Czy on z tego wyjdzie?
- Każdy guz złośliwy to rosyjska ruletka… o zawyżonym poziomie trudności. Kiedy skompletujemy już wszystkie badania, przyślemy tu onkologa z prawdziwego zdarzenia, żeby wszystko wam wyjaśnił.
Szczupła, wątła blondynka w średnim wieku zdołała tylko skinąć głową. Usłyszana przed chwilą wiadomość całkowicie wytrąciła ją z równowagi. Jej szesnastoletni syn właśnie chwiał się na granicy życia, a ona nie mogła nic na to poradzić.
Chciała, żeby ten mało sympatyczny, ale niewątpliwie znający się na medycynie lekarz już odszedł, żeby mogła zajrzeć do Waltera… przytulić go jak wtedy, gdy był małym chłopcem.
- Chyba powinnam do niego pójść – wstała niepewnie.
Doktor skinął głową.
- Jak pani uważa. Ale spokojnie, kiedy uznamy, że powinniście zacząć się żegnać, damy wam znać. Na razie wszystko może się zdarzyć.

Kiedy kobieta odeszła, House bez wahania wkroczył do gabinetu Wilsona. Nawet jeśli czuł lęk przed spotkaniem z przyjacielem, nie dał tego po sobie poznać.

- Musisz być w gotowości. Mamy mięsaka. – oznajmił.
Wilson podniósł głowę, na jego twarzy malowała się lekka frustracja; zupełnie nie wiedział, jak się zachować. Po tym, co usłyszał poprzedniego wieczoru, nie miał pojęcia, jak dalej będą wyglądać stosunki pomiędzy nim i House’m.
- Skoro już go zdiagnozowaliście, to czemu…
- Bo teraz badamy, czy jest operacyjny. Jeśli okaże się, że nie, to musisz walnąć przed matką chłopaka wykład na temat chemioterapii, procentowych szans, i tak dalej, i tak dalej…
Pokiwał głową.
- W porządku. Kiedy będziecie mieć wyniki?
House zerknął na zegarek.
- Najlepiej chodź ze mną do laboratorium, powinni już kończyć.

Wyszli z gabinetu w milczeniu, które strasznie ciążyło Wilsonowi. To nie była zdrowa, przyjacielska cisza. To było nieodzywanie się spowodowane lękiem przed zahaczeniem o temat tabu, jakim stała się ich ostatnia rozmowa.

Przepuścił House’a w drzwiach, zastanawiając się, czy kiedykolwiek będzie między nimi tak jak dawniej.
- I co?
- Wszystkie badania są jednoznaczne, to mięsak, ale chłopak ma szczęście, ponieważ da się go zoperować. Urósł w dobrym miejscu, zaczął wcześnie uciskać nerkę, więc można było go zdiagnozować w odpowiednim czasie. Stadium dość wczesne, toteż ryzyko przerzutów jest niewielkie – odpowiedziała Cameron znad mikroskopu. – Tam masz zdjęcie rentgenowskie, gdybyś chciał rzucić okiem.
House spojrzał na nie krótko i skinął głową.
- Dobra. Zorganizuj salę i chirurga. Ty – zwrócił się do Wilsona – powinieneś być obecny podczas operacji.
- Wiem. Będę – odpowiedział. – Cameron, daj mi znać, kiedy ustalisz termin. To co, nie mam tu już nic do roboty? – spytał, kierując się do wyjścia.
- Widocznie nie. Wracaj do swoich papierków – powiedział House, wychodząc za nim, z lekką nutką zgryźliwości. – Ja musze jeszcze powiadomić matkę chłopaka, bo Foreman i Chase zginęli gdzieś w przychodni.
- Pójdziemy razem – stwierdził Wilson. – Chyba lepiej dla niej będzie jeśli ilość rozmów z tobą ograniczy do minimum.
- Jak chcesz.

Kierując się w stronę sali chorego, House zastanawiał się, czemu Wilson zachowuje się tak normalnie, że aż dziwnie. Jeśli nie chce rozmawiać o wczorajszym wydarzeniu, to znaczy, że budzi ono w nim sprzeczne emocje. Gdyby było inaczej, doktor wszystko-dopięte-na-ostatni-guzik sam zainicjowałby rozmowę, by rozwiać wszelkie wątpliwości przyjaciela. Skoro było inaczej… diagnosta uznał to za dobrą przesłankę.
Pager Wilsona zapikał.
- Sala umówiona na jutro, na dziesiątą – oznajmił po przeczytaniu wiadomości.
- Ok. możemy przekazać radosną nowinę – stwierdził House, otwierając drzwi do sali. – Przyprowadziłem nasze cudowne dziecko onkologii, czeka na korytarzu – obwieścił.
Zdenerwowana i zaniepokojona do granic możliwości kobieta podała rękę Wilsonowi, który spojrzał na House’a z miną „jedno słowo a zginiesz” i zaczął spokojnym głosem wyjaśniać sytuację.

Diagnosta siedział cicho i ukradkiem go obserwował.

Patrzył na idealną sylwetkę wysokiego, szczupłego i wciąż młodego mężczyzny; na jego mocne, ale zarazem delikatne dłonie, pokryte jasną, prawie białą skórą; na podwinięte rękawy beżowej koszuli; na nieodłączny krawat, który tylko dodawał Wilsonowi swoistego uroku; na nieco już potarganą czuprynę w kolorze dębu – wciąż bez śladu siwizny; na spokojne, ciemne oczy, które od zawsze stanowiły dla niego zagadkę – tak bardzo pragnął dowiedzieć się, co skrywa ta czekoladowa głębia.
Słuchał z początku opanowanego, rzeczowego tonu głosu, który w miarę trwania rozmowy przechodził w bardziej przyjacielski, gdy onkolog zapewniał, że wszystko jest na jak najlepszej drodze, że trzeba być dobrej myśli.
Kochał tego człowieka całym sobą. Cieszył się, że ich relacje nie uległy gwałtownemu pogorszeniu, bo przecież gdyby Wilson starał się go unikać, to zaraz po wizycie w laboratorium umknąłby do swojego gabinetu, prawda? Więc może to wszystko jakoś się potoczy…

Przywołał się do porządku, gdy zobaczył, że pani Niepamiętałnazwiska ściska w podziękowaniu dłoń jego przyjaciela, przesyła skinięcie głową w kierunku samego diagnosty, a potem wraca do sali, w której leżał jej syn.

Zostali sami. Wilson wpatrywał się z lekkim zmieszaniem w czubki własnych butów, natomiast House niewiele myśląc, spytał:
- Jak ci idzie babranie się w papierkowej kupie?
- Już prawie skończyłem – odpowiedział z nieskrywanym triumfem w głosie.
- A co byś powiedział na oblanie tego? Powiedzmy dziś wieczorem u mnie.
Onkolog potrząsnął głową.
- Wybacz, ale nie dzisiaj. Chcę to wreszcie zakończyć, zostały mi jeszcze karty chorób pacjentów z poprzedniego miesiąca.
- Ok – zgodził się szybko. Nie chciał naciskać.
-Ale wiesz…- dodał Wilson, uśmiechając się niepewnie. – Jeśli będzie ci się nudziło, zawsze możesz pozatruwać atmosferę w moim gabinecie.
- I tak nie mam nic lepszego do roboty – odpowiedział na pozór obojętnie. - Więc kto wie… Dobra, lecę pognębić Cuddy o zgodę na operację.
- To na razie.
Odwrócił się i ruszył w kierunku windy. Na jego ustach gościł uśmiech.
Nie straciłem go.
Nie mógł wiedzieć, że twarz Wilsona ma identyczny wyraz dokładnie z tego samego powodu.

Lady Makbeth

No i jest! Pięknie any, dajesz nam chwilę spokoju przed burzą, co? Aż się boję domyślać, co biednemu Grzesiowi jeszcze wysmażysz.

No to kolejny wieczór zarezerwowany na rozmyślania czym go jeszcze podręczysz

Any

Burzą..?
Nie, raczej nie.
Będzie jeden spory piorun, a potem nastanie cisza.
Co prawda, niekoniecznie ta zdrowa.. no ale mniejsza z tym ^^

motylek

co za optymistyczna nadzeja na ich stosunki

Foxglove

Szczerzę się jak ciołek po przeczytaniu tej części

Ale mam drapiące w śledzionę wrażenie, że to tylko jest po to, by uśpić naszą czujność. Na pewno szykujesz jakąś bombę że nam buty spadną (a House'owi to w pierwszej kolejności). Mam rację?

nefrytowakotka

Fox, masz a ja szykuję zestaw seryjnej morderczyni celem zabicia Anyway.. jak sie bedzie tak znecać nad nami. Nad Housem moze ;D

marengo

Rozmowa House'a z Wilsonem naprawdę go rozstroiła, bo House w rozmowie z matką pacjenta był moim skromnym zdaniem prawie miły xD. I jeszcze jak obrazowo wytłumaczył!
Umiejscowiony tuż za lewą nerką, przytulił się do niej, było mu ciepło i wygodnie, więc szybko urósł.
House na pewno myślał wtedy o tym, że chciałby się przytulić do Wilsona i że wtedy byłoby mu ciepło i wygodnie. I wtedy by szybko... ekhem...

tak bardzo pragnął dowiedzieć się, co skrywa ta czekoladowa głębia.
...skrywa miłość do House'a, która czai się gdzieś w głębi i w końcu wypłynie na powierzchnię, a od tej chwili House i Wilson będą niczym papużki nierozłączki

.

- Jak ci idzie babranie się w papierkowej kupie?
*wyobraźnia pracuje*

Wiesz co? Jeśli naprawdę musisz, to podręcz tego biednego House'a (ale nie za bardzo!), ale pozwól im potem żyć długo i szczęśliwie...

A tak w ogóle to bardzo mi się podobało

.

Richie117

Any

motylku, bo nadzieja istnieje zawsze

Fox, czytasz we mnie jak w książce ^^
Niespodzianka będzie, owszem. (Richie zapewne wolałaby, żeby House'owi zamiast butów z wrażenia spadły spodnie, ale niestety, nie).

Nefrytowakotka, jak możesz?

Pamiętaj, że jeśli zabijesz mnie teraz, to już w ogóle nie będzie szansy na happy end! Zawsze przecież możesz trochę poczekać i zarąbać mnie po zakończeniu fika, nieprawdaż?

calin.a

omg. jaka ja jestem zua kobieta. Fik inspirowany częściowo dzięki mnie i mojej wizji , a ja DOPIERO się tutaj pojawiłam? *kręci głową intensywnie myśląc nad okrutną karą dla swojej okropnej osoby*

any wiesz, że Cię kocham za to?

Po prostu stało się, słowo pisane zamieniło się w ciało pisane i powstał fik calinowych marzeń.

Jakieś głębsze wnioski pojawią się w najbliższej przyszłości, bo teraz oszołomiona lekko jestem ( fikiem i innymi okolicznościami ), ale przypomnę Twoje słowa ;p
zaznaczę na biało, bo mam nadzieję, że to WIELKI spojler, a nie był jeszcze głośno i bez żadnych jakiś pokrętnych powiedziany ;

"A co do zabiegającego o Wilsona House'a - to przekracza granice mojej wyobraźni ^^"

no i widzisz ? Widzisz ?

Odpowiadając na post nefrytkowej bodaj, jeśli nie wybacz i nefrykowo i autorze posta, ale nie chce mi się go szukać ^^ przypomnę swoje słowa tym razem jednak nieco zmienione pod wpływem okoliczności;

jak dobrze, że nie ma tak od razu hop siup dawaj Jimmy do wyra ;pp .
Nie chcę się narzucać, ale myślę , że może to służyć jako myśl przewodnia tego fika. ;DD

marengo

Richie117

Any

calin.a, jesteś bardzo zuym człowiekiem

Richie117

calin.a

dżi, jestem oj jestem ;P

marengo

Any

Any

Mam nadzieję, że telepatyczne zdolności Richie, lub kogoś innego, zdołają rozszyfrować, o czym myślał Wilson.
I... przepraszam, że dziś tak krótko...

IV

Z napięciem oczekiwał wieczornego spotkania. Do tej pory obaj udawali, że nic dziwnego nie miało miejsca, ale co innego rozmawiać w laboratorium, czy na szpitalnym korytarzu, a co innego w pogrążonym w półmroku gabinecie, gdzie nikt nie mógł ich usłyszeć. Wilson całkiem słusznie czuł się niepewnie. Wypełniając ostatnie już na szczęście karty zdrowia, co chwila zerkał na zegarek. O godzinie dwudziestej trzydzieści do biura wkroczył House ze swoim gameboy’em w ręce. Obrzucił Wilsona przelotnym spojrzeniem, mruknął coś o pracoholizmie i chorobie psychicznej, po czym pokój wypełniły piski i inne dziwne odgłosy dochodzące z plastikowego, szarego urządzenia.

Po upływie pół godziny Wilson zdecydował się na małą przerwę. Wstał, okrążył biurko i podszedł do okna. Obserwował przed chwilę doskonale widoczny dziś sierp księżyca otoczony tysiącami gwiazd, a następnie zwrócił się do przyjaciela:
- Dziś bez gitary?
- Bez – odpowiedział House, nie odrywając wzroku od ekranu. – Cuddy jutro wysyła mnie do kliniki, więc mam żałobę po utraconej swobodzie i dlatego dziś żadnej muzyki. Rozważałem jeszcze posypanie głowy popiołem, ale ludzie mogliby pomyśleć, że to siwizna…
- Taak, to faktycznie byłoby straszne – zgodził się z pełną powagą w głosie. Diagnosta nie zwrócił większej uwagi na jego słowa, nadal zapamiętale wciskał coraz to inne klawisze gameboy’a.

Przeciągnął się i wrócił do biurka. Jeszcze tylko kilkanaście stron…

Gdy zegarek wskazywał trzy kwadranse po dwudziestej pierwszej, Wilson z wyrazem niebotycznej ulgi na twarzy włożył do zielonej teczki ostatni wypełniony dokument i zerknął przelotnie na przyjaciela, który siedział z łokciami opartymi na kolanach, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt znajdujący się za oknem.
- House – zaczął spokojnie, lecz stanowczo. – Wiesz, że nie możemy przejść do porządku dziennego nad tym, co wczoraj powiedziałeś.
Został obrzucony uważnym spojrzeniem.
- Owszem, możemy – padła odpowiedź. – Byłem pijany.
- Nie byłeś! – żachnął się Wilson. – Zacząłeś sypać jak z rękawa medycznymi nazwami.
- Nie wiedziałem, co mówię – diagnosto twardo obstawał przy swoim.
- Nie wierzę ci. Ja do tej pory nie zapamiętałem tych wszystkich hormonów. Byłeś trzeźwy, mówiłeś na temat.
- Byłem pijany.
- Nie byłeś.
- Nie byłem – odpowiedział cicho po chwili milczenia. – Ale nie chcę, żeby to cokolwiek zmieniło.
- Już zmieniło – uświadomił mu onkolog.
- Ja wiedziałem o tym od lat i mimo to umiałem być dla ciebie kumplem. Ciebie na coś takiego nie stać? – spytał cierpko House.
- Nie wiem – odpowiedział szczerze Wilson. – To znaczy… zawsze byłeś i będziesz moim przyjacielem, ale potrzebuję trochę czasu, żeby przyswoić informację, że ja dla ciebie jestem kimś więcej.
- W porządku. Napiłbym się kawy, a ty? – to był znak, że temat został uznany za zamknięty.
Młodszy mężczyzna podniósł się z krzesła.
- Tylko błagam, nie rozwal tu niczego.
W odpowiedzi otrzymał szelmowski uśmiech.

Gdy Wilson po dziesięciu minutach wrócił do gabinetu z dwoma kubkami parującego napoju, jego oczom ukazał się osobliwy widok: House spał w najlepsze rozciągnięty na kanapie, lekko posapując. Nie zareagował na próby zbudzenia go poprzez delikatne szturchanie i chrząkanie przyjaciela.
Onkolog pokręcił głową z politowaniem, po czym wyjął w szafy awaryjny koc, którym przykrył przyjaciela, delikatnie się uśmiechając. Widok śpiącego House’a zawsze go zadziwiał. Znikała gdzieś cała zawziętość i cynizm, za to na jego twarzy pojawiał się wyraz spokoju i odprężenia.

Kim ty tak właściwie jesteś, House? – pomyślał, spoglądając z zastanowieniem na postać leżącą na jego kanapie. Postać, która była dla całego świata jedną wielką tajemnicą. I tylko jemu czasami udawało się uchylić jej rąbka.
I dlaczego, do licha, wybrałeś akurat mnie? Najpierw na przyjaciela, a teraz…
Faktycznie, spośród milionów osób zamieszkujących Stany Zjednoczone tylko Wilson został obdarowany tak dużym przywilejem.
Czemu? Czym sobie na to zasłużyłem? – rozmyślał. Nikt cię nigdy nie zrozumie.

House mruknął coś przez sen. Wilson ocknął się i bez zastanowienia usiadł na podłodze pod ścianą, zdejmując uprzednio z półki jakąś książkę, z kubkiem kawy w ręce. Chyba tej nocy będzie spał właśnie tutaj. Nie chciał zostawiać swojego gabinetu na pastwę nieobliczalnego przyjaciela, a poza tym czuł się dobrze w jego obecności. Czemu więc miałby wracać do pustego domu?
Pustego przynajmniej na razie… Bo możliwe, iż w najbliższym czasie ulegnie to zmianie.
Tylko co on na to powie? – sama myśl o reakcji przyjaciela na wiadomość, którą niedługo usłyszy, zmroziła Wilsona. Wiedział, że sprawi ona House’owi ból, ale nie było innej rady. Chciał być wreszcie szczęśliwy.
Mimo to z dnia na dzień odkładał poinformowanie diagnosty o zmianie, która miała zajść w jego życiu. Wciąż pamiętał ból, który pojawił się w tych niebieskich oczach, gdy ich właściciel zrozumiał, że uczucie, którym darzył przyjaciela, nie jest odwzajemnione. Dlatego wolał nie myśleć o tym, co zrobi House, gdy dowie się, że…

Foxglove

Kończyć w takim momencie to normalnie sadyzm! Ja mam nadzieję, że nie chodzi Wilsonowi o żadną kobietę, tylko o psa albo kota

(naiwność)
Ale to urocze było jak House zasnął ^^ I jeszcze bardziej urocze, że Wilson z nim został.
A odpowiedź czemu House wybrał Wilsona jest prosta. House jest jak ten lis, którego trzeba było cierpliwie oswajać. I tylko Wilson wytrwał, więc teraz ma

Any

A może Wilsonowi chodzi o mężczyznę..?

Patrząć trzeźwo, Wilson został, bo bał się, żeby House mu nie zdemolował gabinetu

Ale z romantycznego punktu widzenia, to kto wie...

Porównanie House'a do lisa bardzo mi się podoba. A porównanie Jimmy'ego do Małego Księcia to już absolutna doskonałość