Stalk [T, NZ, 13/17]

Anai

No, zbierałam się i zbierałam do przeczytania (i skomentowania) i w końcu mi się udało

advantage

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Anai

Richie117

advantage

Anai

Richie117

Anai

Richie117

advantage

advantage

ok, kolejny rozdział, przepraszam, że tak późno. Następny się tworzy, więc jak mi wszystko pójdzie ładnie i zgodnie z planem, wrzucę go szybciej niż tego

<center>Rozdział 3. Puka się! </center>

House zdobył ulubione piwo Wilsona. Sam osobiście uważał, że było strasznie babskie. Zamówił też pizzę z Napoli – ulubioną Wilsona. Kiedyś spędzili kilka wieczorów na rozstrzyganiu która pizzeria jest lepsza – Napoli czy Mario. Zwycięzcą zazwyczaj była ta z szybszym dowozem, ale czasami House pozwalał Wilsonowi wygrać, kiedy ten odgrywał scenki irytacji. W drugą stronę to też działało.

O wpół do ósmej pomyślał o telefonie do przyjaciela. Chciał wiedzieć czy może Wilson utknął w szpitalu, ale nie chciał wyjść na zdesperowanego. Zdecydował zaczekać, ale słabo kontrolował własny umysł, bo wytrzymał aż do dziewiętnastej trzydzieści cztery.
Może powinien spytać czy mógłby przywieźć chipsy. To nie było aż takie nadzwyczajne. Zaznaczył w głowie, że musi tylko schować chipsy, które sam kupił i sięgnął po telefon.

- Tak, House? – Wilson najwyraźniej próbował przekrzyczeć jakiś hałas. – To House! Co? Tak! Spytam go!
House miał złe przeczucie co do drugiego rozmówcy Wilsona.
- Curt chciałby wiedzieć, czy zostało ci jeszcze trochę budyniu.
Oparł się pokusie rzucenia słuchawką. Może wyskoczyli po pracy na drinka i Wilson stracił poczucie czasu? House chwycił się swojej brzytwy z chipsami.
- Możesz przywieźć chipsy? Muszę zjeść coś słonego, jeśli mam potem gasić pragnienie twoim gównianym piwem.
Zamiast odpowiedzi, usłyszał trzask i głosy innych ludzi: taaak!, wow! Wilson był w kręgielni.
- Przepraszam House, co mówiłeś? Jestem w Rock-N-Bowl i chociaż show zaczyna się za dwie godziny, ludzie już są pijani i hałaśliwi. Nie mogę sobie wyobrazić co będzie, gdy zgasną światła, jeśli już teraz jest szaleństwo! Powinieneś zobaczyć Curta. Ma podobną koszulę jak twoja, ale białą i świeci się pod ultrafioletem!
Wilson najwyraźniej dobrze się bawił ze swoim nowym kumplem. Ukłucie zazdrości walczyło z falą bólu w głowie House’a.
- Więc nici z UFC? – spytał House i zastanawiał się, czy powinien powtórzyć, gdy Wilson nie odpowiadał.
- Całkowicie zapomniałem! To dzisiaj? Przepraszam, House. Wpadnę do ciebie jak skończę tę grę.
Zazdrość i zranienie zostały zalane przez złość.
- Nie chcę psuć ci dobrej zabawy.
- Co? Hej, teraz moja kolej! Co mówiłeś?
House zamknął oczy i zmusił się do powiedzenia tego, co brzmiało słusznie.
- Nie martw się, bawcie się dobrze. Pójdę dziś wcześniej spać.
Większa część jego samego niż chciał przyznać wiedziała, że Wilson będzie się upierał przy odwiedzeniu go.
- Dobry pomysł, wyglądałeś dziś na strasznie zmęczonego. Zobaczymy się jutro albo w poniedziałek. Muszę lecieć – powiedział, zanim się wyłączył.

House nienawidził się mylić. Nienawidził też bycia zapomnianym.

<center>~</center>
Po skończonej grze Curt zaproponował, by wyszli na zewnątrz zaczerpnąć powietrza. A przynajmniej to usłyszał Wilson. Muzyka była o wiele głośniejsza, odkąd z głośników leciał głos Bona Jovi. Po hałaśliwej muzyce rażącej w uszy, na zewnątrz było dziwnie cicho.
- Daj znać, jeśli wciąż krzyczę. W uszach mi dzwoni!
Curt uśmiechnął się.
- Zazwyczaj jest głośno, ale dziś przesadzili. Co chciał House?
- Kompletnie zapomniałem, że miałem do niego wpaść na wieczór walk. Głupio mi z tym, bo ledwo widzieliśmy się w tym tygodniu. Wiem, że on na takiego nie wygląda, ale jest wrażliwy na takie sprawy. Trochę się martwię, bo normalnie wariowałby, że spędzam z tobą tyle czasu i podrzucałby mi zdechłe szczury, a on nic.

Wilson uśmiechnął się niepewnie. Luźne gadki z Curtem może i były lepsze od tych z House’m, ale to on był przyjacielem w potrzebie. Przyznał to tak szybko, jak tylko na to wpadł.
- Możemy do niego skoczyć – zaproponował Curt.
- Nie. – Wilson pokręcił głową. – Pewnie się upije i pójdzie spać. Będzie OK.
Curt nie chciał nalegać, ale gdy już nadarzyła się okazja by odwiedzić prywatną siedzibę House’a, nie mógł jej przegapić.
- OK, ale powiedz jakbyś zmienił zdanie. Naprawdę chciałbym, byśmy byli przyjaciółmi. Zawołam taksówkę.

Wilson nic nie powiedział, uśmiechnął się tylko. House i inny przyjaciel, nawet ich wspólny, to sprawa nie tyle nieprawdopodobna, co niemożliwa. Chciał, by House dał Curtowi szansę jak to on sam zrobił. Uzgodnili, że Wilson nie był gejem, więc Curt nie zamierzał uganiać się za hetero. Nie był pewien jak to się stało, ale zostali przyjaciółmi.
Curt nigdy nie przyznał, że z House’m to była całkiem inna sprawa – chciał, by zostali kimś więcej niż przyjaciółmi. Wilson mógłby nie przyjąć dobrze takiej informacji.

<center>~</center>
House nie oglądał walk. Bez Wilsona nie byłoby to takie zabawne – nie widział sensu w ściszaniu głosu i komentowaniu homoerotycznych dźwięków. Wyśmiewanie namiętnych objęć i szamotania się o dominację nie miało sensu w samotności, nie było nikogo, kto czułby się tym skrępowany. Z tego samego powodu nie oglądał też kanału z filmami science fiction.

Ostatecznie wybrał Lifetime Movie Network i zaczął oglądać film o kobiecie, która mści się na swoim byłym facecie. House uznał, że była zbyt ładna, by w ogóle z nim być. Nie musiał przywiązywać całkowitej uwagi do filmu, by nadążać za każdym wątkiem, a to mu się podobało.
Wypijał łyk whisky za każdym razem, gdy ktoś powiedział Leslie albo nie możesz, a wypijał do dna na każdym zdaniu w stylu Leslie, nie możesz kupić broni. Zabawa przetrwała do drugiego filmu, kiedy House poczuł się wstawiony. Nawet przysnął na moment, obudził go krzyk bohaterki – szamotała się z mężem na drugim piętrze opuszczonego magazynu. Jej mąż, rzekomo martwy od trzech lat, zabił swojego kuzyna w celu wyrzucenia lichwiarzy ze swojego procesu. A teraz gonił ją.

House patrzył jak kobieta spada przez jedną z przegniłych płyt podłogowych. Była unieruchomiona i nie miała jak się obronić. Gdy Carl, jej mąż, zauważył ją i zaczął biec ku niej, House zdał sobie sprawę, że poświęcał filmowi więcej uwagi niż mu się wydawało.
- Nie rób tego, Carl! – House ostrzegł telewizor. – Podłoga nie wytrzyma! Patrz co jej się stało!
Carl nie słyszał go i dwie stopy od złapania swojego celu, podłoga załamała się.
- Podnoś się! Dasz radę!
Carl spróbował, chociaż wciąż nie mógł słyszeć wrzasków House’a. Podłoga rozłamała się pod ciężarem mężczyzny, to wystarczyło, by kobieta mogła uwolnić swoją stopę z jego uścisku. Sekundę potem patrzyła przez dziurę w podłodze na pozbawione życia ciało Carla.

W oddali słychać było odgłos syreny. Joe Penny przybiegł ratować kobietę. House był zdezorientowany – w poprzednim filmie Joe Penny był strażakiem, teraz zaś policjantem. Sprawdził program w telegazecie. Wyglądało na to, że w kolejnym filmie Joe miał być ulicznym naciągaczem, którego czułym punktem była ex żona, obiecująca businesswoman. Nie mógł tego przegapić!

Podczas pierwszej przerwy na reklamy zastanawiał się jak w ogóle takie filmy mogły go tak wciągnąć. Joe Penny stał się jego nową fantazją w sam raz do masturbacji. Wyśmiał się za to, ale po reklamie znów wrzeszczał takie rzeczy jak Nie, Deb! Nie możesz poślubić tego faceta! albo Niezła fucha nie czyni go lepszym! Jesteś ślepa? On sypia z twoją przyjaciółką! Jest z tobą dla pieniędzy! albo nawet On kocha twoją forsę, a Joe kocha ciebie! .
Około drugiej w nocy, nawet stado dziki striptizerek nie mogłoby go odciągnąć od telewizora.
- Nie, nie wracaj! Uciekaj! – wrzeszczał House. – AAARRGGHHH! – ryknął razem z bohaterką.

Gdy zielone, frontowe drzwi nagle się otworzyły, ze strachu prawie wyskoczył z własnej skóry. A gośćmi byli tylko spanikowany Wilson i, ugh, Curt.
- House, w porządku? – spytał Wilson, zmierzając do kanapy.
Curt rozejrzał się po pokoju, zanim powoli wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.
- Boże, mam nadzieje, że masz ze sobą defibrylator – rzucił House, pocierając swoją klatkę.
- Słyszeliśmy wrzaski – wymamrotał Wilson, siadając miękko na kanapie. – Myśleliśmy, że...
- Shhhh! Joe Penny utknął w korku i nie dojedzie do hotelu, by ją ostrzec! Założę się, że wyskoczy z samochodu i do niej pobiegnie!
Wilson popatrzył na House’a z zaskoczeniem, po czym przesunął wzrok na telewizor. Curt przesunął się i stanął za nimi, próbując się domyślić, co House widzi w tym śmiesznym melodramacie.
- Tu jest! Biegnij! Joe, biegnij! – House zaśmiał się i opadał na kanapę. – No, zgadłem. Drink mi się należy!
- Myślę, że już ci wystarczy, House.
- Ja myślę, że tobie wystarczy. Wpadasz jak burza do mojego mieszkania w środku nocy, pełen paniki. I śmierdzisz tanim piwem.
Wilson zaczął odpowiadać, ale znów został uciszony.
- Patrz na to – rzucił House. – Założę się o jedno twoje tanie piwo, że Joe weźmie tę laskę w ramiona, pocałuje jej skroń i powie, że wszystko jest ok. A ona go namiętnie pocałuje.
- Przyjmuje zakład – powiedział Curt, zaskakując tym House’a. Całkiem o nim zapomniał.
- Siadaj i mnie nie denerwuj. I bądź cicho!
Curt promieniał swoim sukcesem. Był w domu Gregory’ego House’a, gdzie sam gospodarz pozwolił mu usiąść. To przewyższało jego nadzieje. Przeszedł przed House’m i Wilsonem i usiadł pomiędzy nimi. House wyglądał jakby nawet tego nie zauważył, gapił się w ekran z tak wielkim zaciekawieniem, że nawet Wilson rzadko takowe widywał.
- Już w porządku, wszystko będzie dobrze.
- Tak! – powiedział triumfalnie House. – Czekałem na to!

Oglądali film do końca i wszystko wydawało się toczyć dokładnie tak, jak przewidział House.
- Wisisz mi piwo, kochany.
Uśmiechnął się do Curta z większą dumą niż tą, która go wypełniała po rozwiązaniu przypadku. Curt dziwił się, że House posiada zdolność kontrolowania nawet telewizji.
- Z chęcią spłacę swój dług. A to znaczy, że musisz z nami gdzieś wyskoczyć.
- Nie interesują mnie gejowskie dyskoteki ani kręgielnie. Możesz dać Wilsonowi moje piwo.
- Polubiłbyś to, House – wtrącił Wilson. – A co powiesz na skrzydełka kurczaka, piwo i cycki? Otworzyli nowe miejsce, idziemy tam jutro, a ty idziesz z nami.
- Absolutnie! Postawię ci piwo. – Curt miał nadzieję, że nie mówił za szybko.
- A ja skrzydełka. A jeśli uruchomisz swój urok, nie będziesz musiał płacić za cycki.
House parsknął śmiechem.
- Jesteście nawaleni – powiedział niewyraźnie, próbując wstać.
Curt szybko wstał i złapał House’a, ratując go przed upadkiem. Jego dłoń ledwo dotknęła koszulki House’a, zanim ten pokuśtykał w stronę łazienki.
Dotknąłem go! Uspokój się, Curt, uspokój się.
- A właściwie dlaczego ty chcesz tam iść? Wydawało mi się, że nie lubisz cycków.
Curt przeżył moment paniki. Czyżby House wiedział, że on poszedłby z nim wszędzie? Oczywiście, że tak, przecież House wiedział wszystko. Wydedukował, że to pytanie to tylko gierka. A on bardzobardzobardzo chciał zagrać w tę grę. Był pewien, że zobaczył w oczach starszego mężczyzny błysk, przeznaczony tylko dla niego.
- Mogę się cieszyć widokiem bez bliskiego kontaktu. – Pogratulował sobie, bo zabrzmiał pewnie, w czasie gdy piwo i motylki wypełniające jego brzuch groziły buntem.
- Nie wydaje mi się, żebyś ostatnio dobrze się bawił, więc wychodzisz z nami – powiedział Wilson na jednym wdechu. – Przyjadę po ciebie o szóstej, będzie zabawnie.
- A ja będę pamiętał tę rozmowę. Zadzwońcie po taksówkę i wynoście się. Idę do łóżka śnić o Joe Pennym. Jakbym krzyczał, nie próbujcie mnie ratować. Joe na pewno się mną zaopiekuje.

Anai

Richie117

Anai

Richie117

Anai

advantage

Anai

Richie117

Anai

advantage