Stalk [T, NZ, 13/17]

advantage · Wysłany: Sob 16:58, 09 Mar 2013 Temat postu:

Ooo, odpowiadam na pościk z piątego grudnia, a jest już po piątym marca

x 1000!

Richie117 · Wysłany: Śro 10:02, 13 Mar 2013 Temat postu:

advantage

advantage

Okej, bez zbędnych wstępów...

Rozdział 13. Ale on jest banalny!

- Czy House... śpiewa? – zapytał Foreman.
- Cały ranek – odparła Trzynastka.
- Ale przynajmniej przestał śpiewać „Człowieka z La Manchy” – powiedział Taub, przeglądając wyniki badań.
- On śpiewa, kiedy jest szczęśliwy. To chyba dobrze? – dorzucił Kutner.
Pozostali spojrzeli na niego dziwnie.
- Zobaczysz to na własne oczy, gdy coś mi w gardle wyskoczy!* Jakieś zmiany? – House radośnie wszedł do pokoju konferencyjnego.
- Nie. Pacjent ciągle umiera – powiedział Foreman, ani trochę nie rozbawiony.
- Super, dajcie znać jak pojawi się coś nowego. Szczęśliwy, jak majowa stokrotka... – zaśpiewał i zniknął w swoim gabinecie.
- To dziwne, widzieć go szczęśliwego – mruknęła Trzynastka, patrząc podejrzliwie.
- To chyba jego głos „zaliczyłem kogoś i nie musiałem płacić”. Nie potrwa długo.
- Właśnie, że potrwa! – zawołał House, poruszając brwiami i otwierając drzwi. – Jestem zakochany, zakochany, zakochany w cudownym mężczyźnie. – Uśmiechnął się i na moment schował w swoim gabinecie, ale zaraz znów pojawił się w pokoju. – Widzieliście mój kubek? Nie? Okej, wracajcie do pacjenta. Słyszałem, że umiera!

House wrócił do siebie, a ekipa, rzucając sobie znaczące spojrzenia, wróciła do przypadku.

House nie mógł sobie przypomnieć kiedy ostatni raz był tak szczęśliwy, oczywiście pomijając chwile po narkotykach. Odkąd wyszedł z domu Wilsona tego poranka, cały czas praktycznie tańczył. Dostał coś, czego zawsze chciał: Wilson należał do niego w każdej kwestii. Już nie mógł się doczekać, kiedy znów go zobaczy, gdy nagle zdał sobie sprawę, że wcale nie musiał czekać. Nadszedł czas na poranną przerwę na kawę.

Niestety nigdzie nie było ani śladu Wilsona; House postanowił zostawić notkę. Zwalczył chęć podpisania jej serduszkiem oraz „XOXO”. Ostatecznie postanowił napisać tylko krótką wiadomość, by Wilson go znalazł, a te wszystkie buziaki i przytulenia zademonstruje mu, jak już się spotkają.

***

Wilson się ukrywał, dobrze mu szło, bo przecież chował się przed House’em co kilka miesięcy. Źle się z tym czuł, jednak wolał czuć się winnym z tego powodu, niż panikować przy spotkaniu z nim sam na sam. Co on w ogóle narobił? Przecież nie był gejem! Oczywiście, czuł pociąg do House’a, ale czy był wtedy sobą? Wilson stwierdził, że gdyby nie był tak samotny po śmierci Amber, nic z tych miłych rzeczy nie miałoby miejsca. Ale przecież było mu tak dobrze! Z drugiej strony, musiał przyznać, że House podobał mu się już wcześniej, a jak tylko zdał sobie z tego sprawę, musiał też przyznać, że nigdy nic z tym nie zrobił. Jeśli House by się nie pojawił i nie zaczął go dotykać... Ale nie mógł zwalać na niego winy, przynajmniej niecałkowicie. Dobrze wiedział jak House potrafił się zachowywać. Jeśli już, to czuł się winnym dlatego, że wiedział, że jego rolą było powstrzymanie przyjaciela, a nie zrobił tego. Był to tylko kolejny przykład na to, jak ostatnio zawodził samotnego House’a, a to bolało jego serce już od samego patrzenia.

Wilson chciał płakać, wydawało mu się, że to on tak samolubnie wykorzystał House’a. Czyż nie sypiał z każdą napotkaną osobą, by wypełnić jakąś bezdenną pustkę? Przypomniał sobie, jak House go rano pocałował. Wszystkich swoich kochanków tak całował? O, Boże, kochanków?! Nie, na pewno nie. House patrzył na niego, jakby był najcenniejszą rzeczą na świecie. Ale... House uwiódł Curta, a tak szybko zmiana partnera nie była oznaką dobrego zachowania. Może Curt będzie mógł powiedzieć coś więcej na ten temat?

Wilson przetarł dłonią twarz. Zaraz nabawi się ataku paniki! Przynajmniej miał kogoś, z kim mógł o tym wszystkim pogadać. Wyciągnął telefon i wysłał Curtowi smsa. Wypuścił głośno powietrze i uznał, że niedługo wszystko jakoś się ułoży.

Curt próbował odczytać wiadomość od Wilsona, gdy nadeszły dwie kolejne. Odczekał minutę, potem przeczytał je wszystkie. Nie miał zbyt wiele sensu, jednak jedno było wiadome – James chciał z nim pogadać, a to miało jakiś związek z House’em. Czy House powiedział mu o ich relacji? Wyobrażał sobie jak House oznajmia, że już nie potrzebuje Wilsona. To by z pewnością głęboko uraziło tego zarozumiałego głupka.

Curt zapukał do gabinetu Wilsona, a gdy nie otrzymał żadnej odpowiedzi, poszedł do House’a. Zobaczył go przy białej tablicy, otoczonego przez swój zespół. Wszyscy byli poirytowani. Co to za zielona plama na ubraniu Trzynastki? Nawet nie chciał wiedzieć, bo jak podpowiadał mu wyraz twarzy Tauba, to było obrzydliwe nawet na ich standardy.
Curt postanowił wrócić do gabinetu Wilsona i tym razem wszedł do środka, ale nie zastał Jamesa. Usiadł na jego fotelu, obkręcił się parę razy dookoła, zastanawiając się czy ten gabinet będzie wolny, jeśli teraz House nie potrzebował już jego właściciela.

Zdał sobie sprawę, że będzie musiał odpisać Wilsonowi i dowiedzieć się, gdzie mają się spotkać. A może to House powstrzymywał Wilsona przed spotkaniem z nim? Wybuchnął śmiechem, gdy w głowie pojawił mu się obraz House’a celującego w Wilsona wiązką promieni laserowych. Odwrócił się i wtedy ujrzał karteczkę:

Wspomniałem już, że byłeś niesamowity zeszłej nocy? Nie mogę się doczekać aż Cię zobaczę. Muszę Cię zobaczyć. I to szybko.
H.

Curt był zszokowany. Skąd House wiedział, że on tutaj będzie? Ach, jakie to głupie. House wiedział wszystko! Przesunął kartkę po swoim nieogolonym policzku, a potem ją ucałował i schował do kieszeni.

Zajęło to kilka smsów, ale w końcu dowiedział się gdzie był Wilson. Ciekawiło go, czy każe mu się odczepić, by znów mieć Grega tylko dla siebie. To się nigdy nie zdarzy! Sekrety House’a i jego moce należały teraz do Curta. A ten zadufany w sobie idiota wciąż tego nie widział.
- Hej, James. Chciałeś porozmawiać? – Curt uśmiechnął się z nadzieją, że Wilson zacznie go błagać. Tak bardzo chciał usłyszeć rozpacz w jego głosie!
- Curt! Cieszę się, że cię widzę. Muszę z tobą pogadać o zeszłej nocy.
- O czym konkretnie? – zapytał z rezerwą. Nie spodziewał się Jamesa w euforii.
- Okej, więc najpierw... Cholera. – Wilson odetchnął głęboko. – House wczoraj do mnie przyszedł, po tym jak ty i on... – Wilson urwał, uderzony falą zazdrości. Ten koleś był z House’em, może rozmowa z nim to wcale nie jest dobry pomysł.
- Powiedział ci...
Ulżyło mu, gdy dowiedział się, że Wilson wie. Nic dziwnego, że House był u niego w domu tak długo: musiał przeinstalować swój system.
- Dość szczegółowo.

Owszem, z Curtem dobrze mu się rozmawiało, ale tym razem wcale nie było tak łatwo. Wypowiedzenie na głos pewnych rzeczy w jakiś sposób nadawało im prawdziwości, a na to Wilson nie był przygotowany. Niby wszystko było w porządku, Curt doświadczył czegoś z House’em, więc miał punkt odniesienia. Jednak z drugiej strony, Wilson nie był gotowy, by nadać emocjom trochę zaborczości.
- To dobrze, ja nie byłem pewien jak to zniesiesz.
- House nie chciał, bym dowiedział się od ciebie. Bez urazy, wolał, bym słyszał jego wersję.
- Na pewno nie różni się tak bardzo od mojej. Był niesamowity! – powiedział Curt, przeciągając sylaby i chytrze przyglądając się Wilsonowi. Niech żałuje straconych okazji!
- No tak, House jest niesamowity. – Wilson utrzymał kontakt wzrokowy, próbując sprawić, by Curt zrozumiał co miał na myśli.

Curt zdał sobie sprawę, że wchłonął część mocy House’a – nagle uświadomił sobie, że Wilson wcale nie przegapił okazji. Poczuł buzującą w żyłach wściekłość, gdy sobie to wyobraził.

- Ty i Greg?

Dlaczego House mu to zrobił? Jeśli tak bardzo chciał, mógł zwabić Wilsona do łóżka już wcześniej, dlaczego teraz?

- To się po prostu stało! Opowiadał mi co robił z tobą, potem nagle zaczął demonstrować. Pozwoliłem mu. Nie, zachęcałem go! – Stres Wilsona objawiał się na jego twarzy. – Wiesz co mam na myśli. Dzięki Bogu mogę z tobą pogadać. Nie wiem co mam robić!

Curt znienawidził Wilsona. Czyżby House go testował? Ach, no tak, pomyślał. To musi być to! House chce zobaczyć jak na to zareaguję. Uznał, że House nie chce, by zabił Wilsona – przynajmniej dopóki nie pozna wszystkich faktów.

- Co jeśli on poważnie myśli o związku? – ciągnął Wilson. – A co jeśli nie? A co jeśli ludzie się o nas dowiedzą? Widzisz? Tracę nad sobą kontrolę!

Curt siedział blisko Wilsona. Już załapał, już wiedział, o co House go prosił. Po tylu latach, House po prostu dał Wilsonowi pożegnalny prezent, a ten tego nie rozumiał.

- Cóż, James. Uspokoję cię. Jestem praktycznie pewien, że House nie miał na myśli rozpoczęcia poważnego związku.
- Nie wiesz tego! – bronił się Wilson.
- A co byś zrobił, gdyby on chciał tego związku? Ty przecież nie chcesz. – Curt miał ochotę go uderzyć.
- Nie wiem, może właśnie chcę! Boże, nie wierzę, że to mówię! – Wilson oparł czoło na ramieniu Curta i dodał: - Sam już nie wiem co wygaduję. Co mam zrobić?
- Nic. House już kogoś darzy uczuciem. Nie ciebie.

Wilson usiadł prosto. Był pewien, że jeśli House coś do kogoś czuje, to tym kimś jest właśnie on.

Curt pokazał mu notatkę, Wilson szybko ją przeczytał.
- Ale powiedział, że więcej się z tobą nie spotka! – Wilson był jeszcze bardziej zdezorientowany.
- Zgaduję, że poszedł powiedzieć ci o nas, a gdy zdał sobie sprawę, że pozwolisz mu spełnić jego fantazje, wykorzystał to.
- Nie, to nie było tak! – Wilson pokręcił przecząco głową. – Nie wykorzystał mnie. Był słodki!
Curt wybuchnął śmiechem.
- Taa, smakuje dobrze, ale nie powiedziałbym, że słodko. Smakuje bardzo męsko – powiedział Curt, rozkoszując się widokiem obrzydzenia na twarzy Wilsona.
- Masz na myśli jego... – Wilson nie wiedział jak to powiedzieć.
- Spermę – dokończył Curt, uwielbiając zakłopotanie onkologa. – Nie polubiłeś jego smaku w twoich ustach?
- Ja... nie zrobiłem tego. Tylko go pocałowałem. Smakował piwem, które wcześniej pił.
- Och, więc pił?
- No tak – rzucił Wilson, nie myśląc co mówi. – Ale chyba nie był pijany, już prędzej ja. Ale nie dlatego zrobiliśmy te wszystkie rzeczy!

Wszystkie rzeczy?! Curt chciał krzyczeć z radości. House tylko pogrywał z Wilsonem, a ten głupek wciąż brał to na poważnie. Śmiechu warte!

- Nie mogę się doczekać aż zrobię z nim te rzeczy wieczorem – powiedział.

Dziś wieczorem? Wilsonowi wcale się to nie podobało. A co gorsze, pojawiła się wcześniejsza zazdrość.
- Przykro mi, ale bez względu na ten papierek, on się z tobą dzisiaj nie zobaczy.
- Słuchaj, James. Nie wiem co Greg ci nagadał, ale powiem ci dlaczego. Byłeś jego fantazją, pragnął faceta hetero. Musiał mówić różne rzeczy, żeby to osiągnąć. A wiesz, jaki jest problem z fantazjami? Nigdy nie staną się tak dobre jak sobie wyobrazisz. Dobrze wiesz, jak wiele rzeczy wyobraża sobie House.
Gdy Wilson nie przerwał, Curt ciągnął dalej:
- Kolejnym problemem jest twoja orientacja. Powiedziałeś nam to tysiąc razy. Są rzeczy, których nie jesteś w stanie dla niego zrobić, bo nie czujesz się z tym dobrze. Co pomyślałeś, jak owinąłeś dłoń wokół jego penisa? „Nie wierzę, że dotykam tak innego faceta!” czy „nie wierzę jakie to cudowne uczucie”? – Curt doskonale widział wątpliwości rozrysowane na twarzy Wilsona.
- Wiesz, nigdy go nie dotknąłem... nie w ten sposób. – Wilsonowi nie spodobał się śmiech Curta.
- Otóż to! House woli być z mężczyznami, którzy wiedzą jak go zadowolić. Ty się boisz go dotknąć! Wieczorem to mnie będzie pieprzył i obaj będziemy zadowoleni. A on będzie totalnie zaspokojony! – Curt odczekał chwilę i dodał: - Nie chodzi tutaj o to czy będziecie kochankami, ale o to, czy wciąż jesteście przyjaciółmi. Ale dla niego to chyba nie ma znaczenia.

Wilson był zszokowany. Oczywiście, że on i House wciąż byli przyjaciółmi! Ale... może jednak to też popsuł? Może dlatego, że nie był tak dobrym przyjacielem jak powinien, zeszła noc to dla House’a zerwanie przyjaźni? Przecież House był znany z tego, że odchodził w blasku chwały. Wilson poczuł jak jego gardło nagle się zacisnęło. O czymś sobie przypomniał i najwyraźniej musiał też przypomnieć to Curtowi.

- Nic nie rozumiesz, Curt. House mnie potrzebuje, jestem jego jedynym przyjacielem.
- Też jestem jego przyjacielem! House może mieć wielu przyjaciół, jeśli chce. Powinien by szczęśliwy, że nie jest już twoim ciężarem. To jest twoja szansa na zyskanie trochę przestrzeni o której tak mówiłeś. Ja się House’em zaopiekuję.
- Co?! – Wilson nie wierzył w to, co słyszał.
- Greg jest niesamowitym mężczyzną. Ja już zawsze przy nim będę, nie musisz dłużej czuć się do czegokolwiek zobowiązany. Jestem zaszczycony, mogąc mu służyć w każdy możliwy sposób. Jesteś wolny! Czyż nie tego chciałeś?

Wilson poczuł się źle. Czy tak widzieli go postronni ludzie? Tak House o nim myślał? On wcale nie myślał źle o House’ie. Z drugiej strony, powiedział kiedyś rzeczy, które na pewno sprawiły, że jest tak widziany. Musiał porozmawiać z House’em, chyba, że House miałby mu powiedzieć coś, czego wcale nie chciał słyszeć. A to przywiodło Wilsona do bramki numer jeden: sam nie wiedział co chciałby usłyszeć.
- Wiesz, że House ma cię za dziwaka? – Teraz zdecydowanie Wilson wiedział już co House miał na myśli. Wiedział już, że nie lubił Curta tak jak jeszcze godzinę temu.
Curt popatrzył z szaleństwem w oczach.
- On miałby uważać, że jego kochanek jest dziwakiem? James, czy to ma dla ciebie sens? Naprawdę myślisz, że byłby ze mną, gdyby tak o mnie myślał? Porozmawiam z nim, jeśli chcesz – powiedział Curt i podniósł się z krzesła.
- Nie – powiedział Wilson szybko. – Ja z nim porozmawiam.
- I co mu niby powiesz? „Nie wiem, czego chcę, ale zapewnię ci to”? W czymkolwiek wam to pomoże? Myślisz w ogóle o nim i jego potrzebach? James, lubię cię – skłamał Curt – ale nie uważam, byś wiedział co House czuje.

Wilson czuł się tak, jakby ktoś przywalił mu w nerki.

- Po prostu pomyśl o Gregu i jego uczuciach, zanim cokolwiek powiesz. Tylko o tyle cię proszę. Muszę lecieć. Powodzenia, Jammy.

Curt zmierzwił Wilsonowi włosy i odszedł; musiał znaleźć House’a.

Wilson oparł głowę o ścianę i jęknął. Wcale nie czuł się lepiej po tej rozmowie. Nie chciał zgodzić się z Curtem, ale musiał przyznać, że przemyślenie kilku spraw zanim porozmawia z House’em było sensownym rozwiązaniem. Musiał wziąć zwolnienie chorobowe drugi dzień z rzędu i wrócić do domu... Jego rosnący wrzód żołądka sprawiał, że nie było to kłamstwo.

* tekst piosenki A Wonderful Man z musicalu South Pacific, moje tłumaczenia, niestety nie znalazłam oryginalnego

Richie117

uh, sorki za zwłokę

załapałam się na małe płatne zlecenie i byłam straaasznie zajęta, ale dziś sobie zrobiłam przerwę w pracy specjalnie dla Stalk

advantage

Richie117