Stalk [T, NZ, 13/17]

advantage

Kategoria: love
<img src="http://i733.photobucket.com/albums/ww331/_horum_/fframki/hilson_18.jpg">
Zweryfikowane przez advantage.

Już od kilku dni to tutaj wstawiam, ale w końcu mi się udało. Mam nadzieje, że będzie się miło czytało i choć trochę kogoś fik zaskoczy, jak to było w moim przypadku.

Tytuł: Stalk [link widoczny dla zalogowanych]
Autor: hklbry

W skrócie: Rzecz się dzieje na początku piątego sezonu. Będzie trochę przemocy, dużo seksu i dużo specyficznej miłości.

Let’s start

<center>SZTYWNY PRZYJACIEL </center>

<center>Rozdział 1. Bóg medycyny. </center>

Doktor House miał szczególną moc uprzykrzania życia każdemu człowiekowi w szpitalu. Każdy nowy pracownik był o tym informowany – nie wchodź w drogę House’owi, nie pokazuj się jego złej stronie, ani nie próbuj dobrej. Bo nie istnieje. Najlepsze co możesz zrobić, to unikać go.

Unikanie było łatwe tylko w teorii. House prawie nie miał pacjentów, nie powierzał pielęgniarkom ważnych zadań. Ignorował sanitariuszy i wolontariuszy oraz każdą inną osobę noszącą plakietkę z imieniem. Można by pracować w PPTH przez lata i nigdy go nie spotkać. Teoretycznie, bo w praktyce wyglądało to całkiem inaczej. W praktyce, unikanie House’a było jak chodzenie po polu minowym z opaską na oczach. House mógł pojawiać się bez ostrzeżenia w miejscach, w których nie miał powodu być. Wiedział rzeczy, nawet jeśli nie miał możliwości się ich dowiedzieć i zachwycony, stwarzał tragedie, które z nim samym nie miały związku.

Dla Curta Freelinga to były sprawy jak z obcego świata – pozaziemskie, a House był bogiem z medycznym wykształceniem. Curt nie był zaintrygowany historiami o Housie ani kuszony skandalicznymi opisami jego wybryków. Przynajmniej dopóki osobiście go nie spotkał i nie popadł w obsesję.
Jako oddechowy terapeuta nie miał szans, by pracować z legendą. Miał jedynie szansę – tak jak i inni ludzie, na to, że House nagle i niespodziewanie wkroczy w jego życie.

Curt szedł korytarzem, gdy rozległ się krzyk.

- Potrzebna pomoc! I zestaw do reanimacji!
Spojrzał na stanowisko pielęgniarek, gdzie trzy z nich kłóciły się o to, która powinna pomóc.
- Cholera, teraz!
Złapał zestaw i wjechał do pokoju pacjenta. Momentalnie zdał sobie sprawę, że krzyczącą osobą był House – ten doktor House, we własnej osobie.
- Ładuj!
Curt mimowolnie kliknął kilka przycisków zanim zorientował się, co House powiedział. Nawet nie wiedział, czy włączył wszystko prawidłowo. Będzie musiał dodać kontrolowanie myśli i władzę nad ludźmi do listy magicznych zdolności House’a.
- Trzymaj je w gotowości!
- W gotowości? Ale... – Curt zerknął na pacjentkę. – Nie wystąpiło zatrzymanie akcji serca.
Poczuł się dumny z samego siebie, że w ogóle potrafił się odezwać w obecności takiego lekarza. House jęknął, brzmiało to jak dźwięki ludzi pierwotnych. Sięgnął do pokrętła i przekręcił je.
- Wystąpi za dwadzieścia sekund!
House w końcu na niego popatrzył. Ich oczy ledwo się spotkały, ale to i tak zahipnotyzowało Curta. Sekundy później pacjentka zaczęła się trząść i wić. House wziął elektrody i kontrolował sytuację, Curt nie mógł myśleć o niczym innym jak tym, że mu asystuje. Diagnosta przekręcił pacjentkę na plecy, Curt zobaczył wtedy tę czarodziejską dłoń. Sam czas był bezradny wobec mocy Gregory’ego House’a.

Gdy pojawił się zespół House’a, Curt został odepchnięty od pacjentki w stronę drzwi.
- Mówiłem, żeby nie zostawiać jej samej! Musicie być z nią w jednej sali, by tak się stało! – ryknął House.
Zaczęli się usprawiedliwiać, ale House ich uciszył.
- Jak się czujecie z tym, że terapeuta może lepiej odwalać waszą robotę?

Curt był jednocześnie zaskoczony i podekscytowany, że House wiedział kim był.

House opuścił pokój pacjentki, rzucając Curtowi spojrzenie. To był tylko moment, ale liczyło się, że stali ze sobą twarzą w twarz. Ich oczy znów się spotkały, Curt czuł się jakby stał przed swoim osobistym Rasputinem.
Usłyszał wiele ostrzeżeń, ale nikt nie wspomniał, że doktor House jest nadzwyczaj przystojny, wysoki i wręcz wspaniały. Diagnosta popatrzył na niego z góry i wyszedł. Młody mężczyzna szybko złapał oddech i wybiegł za House’m, gotowy za nim iść, ale jego nie było już nigdzie w zasięgu wzroku.

Nie przez przypadek był na tym korytarzu. Czyż to nie znak? Greg House go poznał! Jego brzuch wypełnił się całą masą motylków, która wprowadziłaby w zazdrość najbardziej entuzjastycznego lepitopterologa*. Tak właśnie zaczęła się obsesja Curta.
Odrobił swoje zadanie domowe. Znalazł akt zgonu ojca House’a, zdjęcie Stacy i kupił nawet taką samą laskę, jaką House stracił w wypadku autobusu. Dowiedział się jakim samochodem jeździ House, gdzie mieszka i jaką kawę lubi najbardziej. Zbliżenie się do niego było jednak niemożliwe. Ale Curt dowiedział się czegoś jeszcze – do Wilsona można się było zbliżyć o wiele łatwiej.

<center>~</center>
Wilson wszedł do gabinetu House’a. Wyglądał na totalnie szczęśliwego, poruszał się energicznym krokiem, a w sercu na pewno grała mu wesoła melodia. House nie chciał jednak spekulować co do powodów, najpierw musiał zebrać więcej danych.
- Chcesz gdzieś wyskoczyć na lunch? Jest ładny dzień – spytał Wilson.
- To twoja forsa.
House miał nadzieję, że nie zabrzmiał zbyt spokojnie. Uzgodnili wcześniej, że wszystko było w porządku i żaden nie musi już przepraszać za cokolwiek, co wydarzyło się przed powrotem Wilsona do PPTH. Powiedzieli sobie, że nic się nie zmieniło, jednak House czuł, że zmieniło się wszystko. Martwił się, że Wilson chciał go wyciągnąć na lunch. Poniedziałkowe lunche były rzadkością, zwykle to piątek był dniem, który spędzali wspólnie.

House podniósł się zbyt szybko. Instynktownie złapał za swoje udo, a jego twarz wykrzywił grymas bólu, zanim mógł to ukryć. Wilson czekał, by upewnić się, że nie potrzebuje pomocy.
- Naprawdę powinieneś znów spróbować fizykoterapii. Wstawanie nie powinno tak boleć – pouczył go.
Ale cholernie boli, pomyślał House. Szedł powoli, a właściwie kulał, obok Wilsona. Nie odpowiedział na słowa przyjaciela, nie było w pobliżu publiki do zszokowania. Jedynym co powiedział, była sugestia lunchu w szpitalnej kafeterii. Wilson wzruszył ramionami, trochę rozczarowany, ale zgodził się.
House pożałował, że w ogóle się do niego odzywał, onkolog wyraźnie trudził się, by dotrzymać mu powolnego kroku.

Baza danych House’a poszerzyła się, gdy Wilson zaczął mruczeć w kafeterii, stojąc w kolejce.
- Hej, jesteśmy w Azji? – spytał House z niedowierzaniem.
- Raczej w Ameryce – mruknął Wilson. Wyglądał jakby został wyrwany z głębokiego zamyślenia.
Zapłacił kasjerce, uśmiechając się przy tym szerzej niż zazwyczaj. House zauważył, że kobieta oddała mu zwyczajny, lekki uśmiech.
- Najwyraźniej jesteś na Księżycu. Ziemia do Wilsona!
Wilson zmrużył oczy, spoglądając z dezaprobatą. Jednak jego uśmiech wskazywał, że wciąż był rozbawiony.
- Pytałem o kraj, bo piosenka, którą mruczałeś brzmiała azjatycko.

Wilson usiadł i położył swój talerz na środku stołu – był to niewerbalny sygnał dla House’a, że może brać co chce. House wiedział, że Wilson robił to tylko wtedy, gdy próbował być miły, albo gdy był w cholernie dobrym nastroju. Taki dobry nastrój dotyczył udowadniania sobie wyższości nad kimś innym, kto w niego wątpił, lub gdy ten ktoś był House’m. Albo gdy z powodzeniem oszukał House’a, albo gdy kogoś zaliczył.
- Możliwe, nawet nie zwracałem na to uwagi. Zresztą lubię Azję – powiedział i wgryzł się w swojego wegetariańskiego burgera.
- Dwudziesty pierwszy wiek do Wilsona!
House był rozczarowany brakiem reakcji przyjaciela i zirytowany brakiem jego zainteresowania. Zastanawiał się, czy Wilson podąża za starą regułą ignoruj kogoś, kto się z ciebie nabija, a może sam się odwali. Nie przestawał się nabijać, nawet jeśli nie było to tak śmieszne, jakby byłoby, gdyby ofiara słuchała. Taką miał zasadę. Starał się nie nadinterpretować zachowania Wilsona, ale od wydarzeń z Amber czuł się mniej pewnie. Próbował umacniać samego siebie na wypadek, gdyby Wilson znów odszedł, ale wiedział, że to i tak byłoby dla niego przerażające. Takie myśli zaśmiecały mu każdą rozmowę z przyjacielem.
- Masz nowy album Toto? Słyszałem, że jest niezły.
Wilson poparzył zdezorientowany.
- Co? – spytał, by wyłapać myśl House’a. – Ostatni album Toto wyszedł dwa lata temu. Dlaczego o tym rozmawiamy?
House zawahał się, decydując w myślach, którą ścieżkę wybrać.
- Poważnie? A Toto wciąż nagrywa?
- Nie, rozpadli się w zeszłym roku. – Wzruszył ramionami.
- Och, to przykre.
Wilson znów wzruszył ramionami, ale wciąż nie przestawał się uśmiechać. A to sprowokowało House’a.
- Co jest z tobą? Śmiejesz się jak kretyn, ignorujesz moje dowcipy i przekomarzanie się. O Boże, tylko nie mów, że się zakochałeś!
House wzdrygnął się, wytrzeszczając dramatycznie oczy. Jego nastrój do żartów zniknął, gdy Wilson się zaczerwienił.
- Nie, to nie tak... Po prostu... – Wilson wykrzywił swoje usta, dosłownie jakby przeżuwał swoje słowa. – Ktoś na mnie poleciał i miło się dowiedzieć, że wciąż jestem atrakcyjny.
- Kobiety ciągle z tobą flirtują! Twoja reputacja Casanovy cię wyprzedza. Mógłbyś mieć, a zapewne miałeś, każdą babkę z tego szpitala. Nawet musiałeś sobie pacjentki podzielić, by się nie mylić!

Wilson rzucił na niego okiem. Niedyskretne słowa, które wypowiedział, były w ich rozmowach zakazane. House wpatrywał się w stół, potem w ścianę, wszędzie, byle nie na Wilsona. Długi moment nieprzyjemnej ciszy musiał minąć, by Wilson stwierdził, że diagnosta odpokutował.
- Teraz to coś innego. Po pierwsze, to mężczyzna.
House wymusił uśmiech.
- Faceci lecą na ciebie cały czas, tylko tego nie zauważasz.
- Nie przez taki długi czas. – Pokręcił głową.
- Ja ciągle z tobą flirtuje, ty gorący, rozwiązły, pogromco raka.
Ukradł mu frytkę dla podkreślenia swoich słów.
- Ten facet robi to na poważnie.
- Ja też, od dawna chciałem cię bzyknąć.

Wilson zamknął oczy, modląc się cicho, by wolontariuszka przechodząca obok ich stolika nie słyszała co House powiedział. Gdy otworzył oczy i zobaczył ją gapiącą się na nich, wiedział, że House miał rację – Bóg nie istnieje. To było niesamowite, jak House perfekcyjnie potrafił umieścić w czasie swoje wystąpienia.
- House, to nie jest zabawne – powiedział, ściągając brwi i kiwając głową w stronę oddalającej się wolontariuszki.
- Nie miało być – odparł przyjaciel, śmiertelnie poważnie.
- Wszyscy wiedzą, że wetknąłbyś swojego penisa w dziurę od płotu, gdyby to tylko miało ci przynieść orgazm. – House uśmiechnął się, słysząc to. – A wracając do mnie, wczoraj zobaczyłem, że pewien facet się na mnie gapi. Dziś pojawiał się wszędzie tam, gdzie ja, dopóki nie poszedłem do kliniki.
- Nie masz dziś dyżuru – wtrącił House.
- Zastępowałem Donaldsona. Dwóch pierwszych pacjentów to była strata czasu, dobrze, że nie trafili na ciebie. Więc wszedłem do trzeciego pokoju badań, a tam nie było pacjenta, tylko ten facet.
- Trochę straszne, że zna lepiej twój rozkład dnia niż ja.
- Jasne, a to, że ty go znasz w ogóle nie jest straszne. Tak czy siak, spytałem go czy wszystko dobrze, a on odparł, że wspaniale, bo wreszcie ma szansę ze mną porozmawiać.
- Nikt nikogo na to nie poderwał od dwudziestu lat!
Wilson zignorował go.
- Powiedział mi, że ma nadzieje, że to nie wygląda na prześladowanie, ale chciał mi tylko powiedzieć, że ładnie dziś wyglądam.
- Zawsze ładnie wyglądasz. To moje oficjalne oświadczenie.
Onkolog nie próbował ukryć uśmiechu na przypadkowe pochlebstwo House’a.
- Spytałem, dlaczego gapił się na mnie wczoraj, jeśli tak ładnie wyglądam dziś. A on, bez zająknięcia, odpowiada, że zawsze ładnie wyglądam. I że wczoraj to dostrzegł, a dziś jest ciekawy, czy jestem tak samo niezły jak wyglądam. Kompletnie oniemiałem. A on stanął w mojej prywatnej strefie, prawie dotykając mojego policzka swoim i powiedział „Założę się, że jesteś nawet lepszy” i włożył mi w dłoń karteczkę ze swoim numerem.

House zazgrzytał zębami. Zastanawiał się czy Wilson przypadkiem nie opowiada mu tej historyjki – jeśli w ogóle się zdarzyła, by go wkurzyć. Starał się nie wyjść na zazdrosnego.
- Myślałem, ze rozumiesz naszą umowę i jeśli kiedykolwiek zdecydujesz się zmienić swoje „nie ma mowy” na „jestem trochę-gejem” to będę twoim pierwszym...
- Nie powiedziałem, że jestem nim zainteresowany! – Przerwał mu. – I nie przypominam sobie, żebym się zgadzał na tę umowę. Mogę kontynuować?
- Jasne – mruknął House sceptycznie.
- Więc potem on odsunął się i rzucił mi takie spojrzenie, bo ja wiem? Pełne pożądania? I wyszedł, jak gdyby nigdy nic.
- Zadziorny, co? Ten twój kochaś. Ma jakieś imię?
Wilson wyciągnął kawałek papieru z kieszeni koszuli.
- Curt Freeling. Sprawdziłem go, jest...
- Terapeutą oddechu. Wszyscy wiedzą jakie z nich notoryczne dziwki.
- Znasz go? – zdziwił się Wilson. Jak House mógł znać kogoś na tak niskim szczeblu?
- Pewnie, fajna linia szczęki, niezłe włosy. Nie jak Chase’a, ale całkiem, całkiem. Ale stać cię na kogoś lepszego.
- Skąd go znasz? – spytał Wilson, zaniepokojony, że House otrzymał już podobną propozycję, co automatycznie uczyniłoby jego własną mniej wyjątkową.
- Pomógł mi z pacjentką jakiś czas temu. Mówiąc pomógł, mam na myśli, że wiedział które guziki ponaciskać. A to wcale nie znaczy, że nie jest idiotą.
- Już powiedziałem, nie jestem zainteresowany. Po prostu miło było mieć chwilę uwagi.
- Albo nie chcesz umawiać się z kimś ładniejszym od ciebie. To nigdy nie działa.
Już miał się odezwać, ale powstrzymał się, by rozważyć co House powiedział.
- Uważasz, że jest ładniejszy ode mnie?
Niebezpieczeństwo nadchodzi, Greg, powiedział cichy głos w głowie House’a. Zdecydował jednak nie słuchać tego głosu.
- Ładniejszy, tak. Ale nie bardziej atrakcyjny. Ty jesteś jak pralinki, dobry w środku i na zewnątrz. On jest jak landrynki.
- To naprawdę dzień niespodziewanych komplementów.
Uśmiechnął się, a House oddał mu uśmiech. Jednak w ciszy zastanawiał się, jak długo powinien odczekać, zanim totalnie zniszczy Curta.

<center>***</center>
*Naukowiec zajmujący się badaniem motyli.

PS: Jako, że ‘Stalk’ ma kilka znaczeń i właściwie nie mogłam się zdecydować, póki co tytuł jest roboczy. Zmienię natychmiast, jak tylko wpadnę na coś lepszego.

Richie117

awwww, jednak zabrałaś się za to na poważnie

Bo wiesz, że teraz nie masz już wyjścia, jak doprowadzić sprawę do końca...

Wilson usiadł i położył swój talerz na środku stołu – był to niewerbalny sygnał dla House’a, że może brać co chce.
*wyobraża sobie, jak House bierze Wilsona na środku kafeterii*

Taki dobry nastrój dotyczył udowadniania sobie wyższości nad kimś innym, kto w niego wątpił, lub gdy ten ktoś był House’m. Albo gdy z powodzeniem oszukał House’a, albo gdy kogoś zaliczył.
...zwłaszcza gdy ten ktoś był House'em

od dawna chciałem cię bzyknąć
czyżby Stokrotka z "Układu" zamieniła się w napaloną pszczołę?

Wszyscy wiedzą, że wetknąłbyś swojego penisa w dziurę od płotu, gdyby to tylko miało ci przynieść orgazm.
hmm... to tłumaczy, czemu poleciał na płaską-jak-deska Cuddy

Myślałem, ze rozumiesz naszą umowę i jeśli kiedykolwiek zdecydujesz się zmienić swoje „nie ma mowy” na „jestem trochę-gejem” to będę twoim pierwszym...
awww, how sweet

Z drugiej strony, House mógłby nie być taki zasadniczy. Przecież najlepiej zaczynać od czegoś małego na rozgrzewkę

Ty jesteś jak pralinki, dobry w środku i na zewnątrz.
a do tego nosi paskudne krawaty, które mogą uchodzić za jaskrawe sreberka z czekoladek

um... czyżby House próbował już kiedyś Wilsonowego "nadzienia"?

Na ten moment Curt jest żałośnie-rozbrajająco zabawnym świrem w typie nastoletniej fanki Justina Biebera (albo kogokolwiek innego

) - tylko czekać, aż założy fanclub House'a albo zarejestruje nową sektę religijną (*przemilcza istnienie niegdyś na Horum nurtu zwanego Houseizmem - z dekalogiem, wyznaniem wiary itp*

)

Wilson wypada trochę OOC z tym swoim niezaspokojonym pragnieniem bycia adorowanym (tzn przez kogoś innego niż House

). Ale od biedy ujdzie - poprzewracało mu się w głowie po Amber, no i wiadomo, że tacy obsesyjni fani potrafią działać uzależniająco

House jest tu najbardziej poor. Niby między nim a Wilsonem wszystko w porządku, ale jeszcze daleko, daleko mu do odbudowania tej pewności siebie, jaką przejawiał w kontaktach z Jimmym. A obecność 'czasochłonnego' Curta mu tego nie ułatwi

Weny i czasu na tłumaczenie reszty!

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

advantage

Przepraszam za spóźnienie... Miłego czytania

<center> Rozdział 2. Niebezpieczeństwo pistacjowego budyniu. </center>

Okazało się, że niszczenie Curta musi poczekać. Pojawił się naprawdę trudny przypadek i House zatracił się w nim na kilka dni, dopóki cudem nie wpadł na rozwiązanie. Wysłał swój zespół, by potwierdzili czy miał rację. Zmarnował jednak czas na badania, zamiast ufać swojemu intelektowi. Wyglądało na to, że czytanie medycznych magazynów było nie tylko nudne, ale też zupełnie niekonieczne.

Mając rozwiązaną zagadkę, zajął się nieobecnością Wilsona. Ledwo się widywali w ciągu trzech dni. Trzy dni bez swojej osobistej, życiowej tratwy ratunkowej. Wiedział, że jeśli byłby to czwartek i czas lunchu, Wilson siedziałby w swoim gabinecie, wypełniając raporty jak każdy człowiek sukcesu.
House wyszedł z biura zanim zdał sobie sprawę, że dziś nie jest czwartek. A to znaczyło, że nie widywał Wilsona przez cztery dni. Jeśli był piątek, a był pewien, że tak, to Wilson powinien być w kafeterii po pistacjowy budyń.

Wyszło na to, że dziś wcale nie był piątek, albo Wilson zmienił swoje zwyczaje. House pytał kasjerkę dwa razy – potwierdziła, że naprawdę jest piątek i że nie widziała Wilsona. Gdy wyraziła swoją troskę o jego nieobecność, House był pewien, że Wilson musi być zamknięty w swoim biurze pod górą papierkowej roboty, którą każdy szef departamentu zdawał się mieć. Za wyjątkiem House’a. A może Wilson nie zdawał sobie sprawy z budyniowego piątku? Nastał moment hojności House’a – przekupił pracownicę kafeterii, by nałożyła mu budyniu do pudełka zupy dla grupy. Wziął dwa łyżkowidelce (komediowe jedzenie budyniu) oraz dwie łyżki (zwyczajne jedzenie budyniu). Najszybciej jak tylko potrafiły jego trzy nogi, udał się do gabinetu Wilsona.
Nie mógł przestać się uśmiechać, przez co ktoś mógłby pomyśleć, że zamierzał wywinąć jakiś numer. Można było tylko zgadywać, co House zamierza zrobić z wiadrem zupy.
Wymyślał różne sposoby porównywania ciała Wilsona do budyniu, ale oczywista radość znikła kilka metrów przed drzwiami gabinetu przyjaciela.

Gdy drzwi otworzyły się, dobiegł go śmiech Wilsona. Był to ten niekontrolowany śmiech, przy którym trudno złapać oddech. House słyszał ten śmiech u Wilsona tylko wtedy gdy pili, świętując coś. Takie picie było czymś znacznie innym od picia ze smutku, nudy czy przyzwyczajenia. Tęsknił za tym śmiechem.
Wilson wyszedł ze swojego biura, wycierając łzy śmiechu. Tuż za nim, zbyt blisko, by House mógł to tolerować, szedł Curt. Oczy House’a straciły swój dziecięcy błysk i zawęziły się podejrzliwie. Curt śmiał się bezgłośnie, ściskając dłońmi swój brzuch.

- Hou... haha... House! Pamiętasz Curta?
Wilson zdołał wypowiedzieć te kilka słów, zanim zgiął się w pół i wybuchnął śmiechem po raz kolejny. Curt złapał jego łokieć i zawtórował mu. Dla House’a był to zbyt intymny gest. Czas powrócić do planu unicestwienia Curta!
- Jasne. Curt, pieprz się.
Dwójka mężczyzn spojrzała po sobie i znów wybuchnęła śmiechem.
- Nie na pierwszej randce – odpowiedział Curt z kpiącą powagą.
House uśmiechnął się lekko i popatrzył na niego jednym ze swoich najgroźniejszych spojrzeń. To sprawiło, że Wilson otrzeźwiał natychmiast.
- Nie, mam na myśli Curt, spieprzaj – powiedział House, wskazując kciukiem za swoje ramię. – Zjeżdżaj, spadaj. Jakkolwiek to nazwiesz.

Curt uśmiechnął się szeroko. House do niego mówił! Stwierdził, że jego nienormalna reakcja jest żenująca. Wilson zdał sobie sprawę z budującego się, niebezpiecznego napięcia.
- Więc, House. Co tam masz? – Chciał zabrzmieć przyjacielsko, ale House odebrał to jako protekcjonalne.
- Budyń – mruknął, jakby to wszystko wyjaśniało.
Wilson i Curt wyglądali na zdezorientowanych, a House oparł się pokusie by rzucić w nich budyniem.
- Naprawdę musisz lubić budyń, jeśli nosisz go ze sobą – zażartował Curt.
- A ja chciałbym wiedzieć po co ci tyle budyniu. Zamierzasz zmusić Tauba i Kutnera by w tym walczyli? Upewnij się, że będzie transmisja w TV i prawa do ściągania z internetu.
House poczuł, że jego wnętrzności się rozpuszczają.
- Dziś jest piątek, dzień twojego budyniu.
Czuł się zgorzkniały, ale jego głos tak nie brzmiał. W każdym razie nie tak bardzo. Wilson popatrzył jakby te słowa nic dla niego nie znaczyły.
- Pistacjowy jest dobry, ale wolę bananowy. – Curt wypełnił lukę w rozmowie.
- Uwielbiam pistacjowy, ale nie tym razem. Mój brzuch wygląda jak wielka bania!
Diagnosta poczuł się odrzucony nawet tym małym żartem.

- Wcale nie! – powiedział głośno Curt. – Wyglądasz wyśmienicie! Muszę lecieć, do zobaczenia później, James – rzucił, klepiąc go w biceps. – House – zwrócił się do niego, uśmiechając się szczerze, choć House dostrzegł w tym tylko fałsz. – Powinniśmy gdzieś w trójkę wyskoczyć, byłoby zabawnie.
Pomachał im, zmierzając do windy.

House wiedział, że nie było to jego ostatnie spotkanie z Curtem. Ostatnie będzie wtedy, gdy będzie zrzucał ziemię na jego pozbawione życia ciało.
Przyjaciele stali przed sobą przez krótką, niezręczną chwilę, żaden się nie odezwał.
- Cóż... też muszę lecieć. Smacznego budyniu – powiedział Wilson i odszedł w tę samą stronę co Curt.

House skinął mu głową, jednocześnie zgrzytając zębami. Zastanawiał się, czy nadszedł ten moment, którego tak się bał, bo czuł się tak, jakby znów tracił Wilsona. Może powinien o tym z nim pogadać, gdy przyjdzie na wieczór z walkami UFC*?

Przygnębiony, wszedł do pokoju diagnostyki. Jedyną obecną osobą był Kutner, więc nie mógł w pełni wyładować swojej złości. Jedna osoba nie stanowiła wystarczającej publiki dla jego marudzenia. Jedna osoba była wystarczająca do zwyczajnej rozmowy, ale tego House nie miał w swoich planach. Położył pudełko budyniu na szklanym stoliku i poszedł po swój czerwony kubek.
- Co to za zupa? – spytał Kutner.
House docenił, że pyta właśnie o to, a nie dlaczego to w ogóle tutaj przyniósł. Przynajmniej był kimś, z kim można pogadać i się nie zanudzić.
- To budyń pistacjowy – odparł House, ssąc wargę. – To nie pudełko zupy dla grupy, a raczej wiadro budyniu dla... – Udał, że liczy. – Wygląda, że dla dwóch.

Nabrał budyniu na łyżkę i zdał sobie sprawę, że nie był to wystarczająco niechlujny sposób jedzenia. Sięgnął po papierowy kubek, w którym były mieszadełka do kawy. Wyrzucił je na podłogę i zanurzył kubek w budyniu, po czym przelał do swojego kubka, upuszczając prowizoryczną łyżkę na stół. Kutner wziął szybko kubek dla siebie.
- Super! – rzucił młody lekarz, nabierając swoją porcję. Wylał trochę przy przelewaniu i odrzucił papierowy kubek, tworząc nadzwyczajny wzorek. – Myślałem, że w każdy piątek jesz budyń z Wilsonem.

House wzdrygnął się – wszyscy zdawali się o tym wiedzieć, oprócz Wilsona. Usiadł na drugim końcu stołu, daleko od całego budyniowego bałaganu. Kutner uznał, że to sygnał dla niego i ochoczo przysiadł obok swojego szefa.
- Wilson przerzucił się na jogurt – powiedział House, mieszając powoli w swoim budyniu. Już nie wydawał się taki apetyczny.
- To nie może być pierwszy raz, kiedy Wilson ma nowego przyjaciela.
Kutner wiedział o nowym kumplu Wilsona. To było jak orzeszki w budyniu, niepotrzebne. House wymusił uśmiech, a Kutner wiedział, że ten nowy facet strasznie go niepokoił. House poczuł się nagle przezroczysty. Będzie musiał nad tym popracować.
- Wilson ma wielu przyjaciół – odparł.
- To, że on jest twoim jedynym przyjacielem, wcale nie znaczy, że ty jego także. Jeśli to ci pomoże, oni są tylko kumplami.
- Miał żony, dziewczyny, znajomych i wrogów. Przypuszczam, że ma jeszcze kilku kumpli. – House gapił się w przestrzeń, wydawało się, że tylko on zna odpowiedzi na niektóre pytania. – Zazwyczaj ich nie widuję, chyba że się zezłoszczą o mój czas spędzany z Wilsonem. Ale oni tutaj nie pracują. – Zlustrował go wzrokiem. – Na szczęście jestem niezastąpiony.

House wyszedł, a Kutner zobaczył, że zostawił swój kubek z budyniem.

* Ultimate Fighting Championship, organizacja mieszanych sztuk walki.

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117