Stalk [T, NZ, 13/17]

advantage

Kolejny rozdział

Krótki, ale następne dwa będą dłuższe i o wieleeee bardziej hot!

Rozdział 9. Przerwa od House’a.

To wcale nie było tak, że Wilson świadomie unikał House’a. Jasne, że zaplanował z góry lunche i nie zapraszał na nie House’a, przyjeżdżał też do pracy wcześniej niż zwykle i zostawał dłużej. Wchodził też po schodach, a nawet przekupił Tauba, by informował go smsami o posunięciach względem niego, ale nie uciekłby przecież, widząc, że House nadchodzi. Za wyjątkiem poniedziałkowego poranka, gdy udał, że go nie widzi i pospieszył do gabinetu Cuddy.

Nie chodziło o to, że nie chce się z nim widywać – wręcz przeciwnie. Po sobotniej nocy chciał widzieć House’a i to było prawdziwym problemem. Okazyjne fantazjowanie o najlepszym przyjacielu to coś innego, to normalne. Faceci miewają takie myśli, nawet jeśli zaprzeczają. Jednak w sobotę Wilson przekroczył granicę.

Wyobrażał sobie House’a mówiącego te rzeczy do niego, nie do Curta. Potem się dotykał i był już twardy. Trzepał sobie, a chwilę później doszedł, krzycząc imię House’a. Był zażenowany. Można mieć ulotne fantazje o przyjacielu, ale nie można się do nich masturbować. Tak więc zdecydował, że potrzebuje przerwy od House’a.

Curt natomiast nie chciał żadnej nie przerwy. Wilson nie powiedział mu dlaczego potrzebuje przerwy, a Curt nie chciał wiedzieć. Jak zawsze szpiegował House’a i w końcu znalazł go w kafeterii. Zdecydował, że zna go wystarczająco dobrze, by bez obaw dołączyć do niego w miejscu publicznym. Był tego pewien na dziewięćdziesiąt procent, gdy kupował kubek kawy było już osiemdziesiąt pięć, a gdy podszedł jeszcze bliżej jakieś siedemdziesiąt pięć.
- Cześć, Greg – powiedział swoim swobodnym tonem, który zawsze dział przy Wilsonie.
Nie byłby zdziwiony, gdyby House to przejrzał. Odsunął sobie krzesło i usiadł, nie czekając na zaproszenie.

House skinął głową, potwierdzając, że wie o jego nieobecności. Był skoncentrowany na sprawie unikającego go Wilsona i gapiła się na sztuczną dziurę w ścianie. Głos Curta wyrwał go z zamyślenia. Czy on myślał, że może kogokolwiek oszukać? Wciąż nie rozwikłał zagadki prawdziwych zamiarów Curta, ale był pewien, że próbował kogoś na coś nabrać.
- Idziesz dziś gdzieś ze mną i Jamesem? – Proszę, powiedz tak!
- Nic o tym nie wiem.

A więc Wilson nie unikał swojego młodego kumpla. House zastanawiał się co się między nimi wydarzyło, gdy odwieźli go do domu. Pojechali do Wilsona? Curt go uwiódł, a teraz Wilson się bał, że House to pozna po samej rozmowie? Może Curt powiedział coś Wilsonowi, coś o nim? Czyżby przestraszył Wilsona w restauracji bardziej niż mu się wydawało?
- Szkoda, dobrze się bawiłem w sobotę. Ty nie? – Curt nie poddał się tak łatwo. Jeśli House tak strasznie chciał zobaczyć się z Wilsonem, powinien się pojawić, gdziekolwiek by nie poszli.
- Było nieźle. Ty i Wilson dobrze się bawiliście po podwiezieniu mnie? – Wiedział, że Curt nie powie mu niczego konkretnego, ale wiele mógł wyczytać z mowy ciała.
- Ja tak, Wilson wyrzucił mnie pod domem, a ja powtarzałem naszą rozmowę cały czas. Cały czas! Tak długo, że już dłużej nie mogłem!
House uśmiechnął się z zadowoleniem. W co on pogrywał?
- Sobotnia noc sprawiła, że przemyślałem ścieżkę kariery – kontynuował Curt. – Może powinienem zostać kelnerem? – Oblizał wargi, ale bardziej z powodu suchości ust, niż chęci wyglądania sexy.
- Myślę, że czegoś ci brakuje, byś mógł obsługiwać stoliki w Bouncers.

Zapiszczał pager House’a, co wcale nie było takie złe. To znaczy – złe dla pacjenta, ale było dobrą wymówką dla House, by uciec jak najdalej od dziwacznego sposobu w jaki Curt mu się przyglądał. House się zastanowił, czy patrzył tak na każdego.
- Muszę lecieć, coś pękło w uchu pacjenta. Dobrze, że nie w płucach.
- Daj znać, gdybyś mnie potrzebował.
- Pewnie.
House chciał powiedzieć nikt nigdy nie potrzebuje terapeutów oddechu, ale się powstrzymał. Miał nadzieję, że Wilson by docenił, ile wysiłku w to włożył.
- Spoko, a jeśli nie masz planów na wieczór, powinieneś wyjść z nami. Albo moglibyśmy znów do ciebie wpaść.
House zdecydował, że dzielenie się Wilsonem było lepsze od braku Wilsona.
- Jasne, czemu nie? Jesteście moim talizmanem szczęścia – powiedział i odkuśtykał w swoją stronę.

Curt w myślach podskoczył z radości. Miał nadzieję, że Wilson tego nie spieprzy i nie powie, że House nie może dołączyć. Tak naprawdę nie mieli wspólnych planów, a spędzanie czasu z samym Wilsonem stało się ostatnio nudniejsze niż przedtem.
- Co robisz wieczorem? – spytał Wilsona z nadzieją, że ten nic nie wymyślił.
- Nie wiem, raczej nie chcę nigdzie wychodzić. Chcesz wpaść pooglądać telewizję?
TAK!
- Okej, powinnyśmy coś obejrzeć. U ciebie czy u House’a? – Proszę, powiedz, że u House’a.
- Nie jestem pewien, czy House’owi by się spodobało, że znów wpadamy bez zapowiedzi. Chociaż w ten weekend nam się poszczęściło.
Och, dobrze się zaczyna!
- House powiedział, że chce z nami posiedzieć. Wiem, że nie znam go tak dobrze jak ty, ale wydawał się samotny. Naprawdę jesteśmy jego jedynymi przyjaciółmi? – Taa, jakby sam nie znał odpowiedzi... Miał jednak nadzieję, że zasiał ziarno winy.

Pierwszą reakcją Wilsona było: nie, to ja jestem jego jedynym przyjacielem. Wiedział, że było to samolubne, ale jeśli House tolerował Curta, to było praktycznie uznawał go za przyjaciela. Drugą reakcją Wilsona było coś w stylu: taa, pewnie jest samotny, ten biedny, towarzysko niezręczny, odludek. To nad wyraz upraszczało House’a, ale było prawdą. Jeśli ktoś, kto nie spędzał z nim zbyt wiele czasu mógł powiedzieć, że jest samotny, sprawa była prawdopodobnie gorsza niż normalnie.
Trzecia rzecz jaka wpadła Wilsonowi do głowy brzmiała: nie chcę widywać House’a, dopóki nie stłumię uczuć wobec niego. Problemem było też to, że tęsknił za nim. Nie był pewien, czy byłby w stanie ukrywać uczucia cały czas. Był pewien, że nie chciał być oddalony od House’a już na zawsze.
- Okej, u House’a. Spotkajmy się tam o siódmej.
- Brzmi dobrze.
Bardzo dobrze, pomyślał Curt.
<center>~</center>
Po południu Wilson był strasznie rozkojarzony. Był zatroskany tym, jak powinien się zachowywać w otoczeniu House’a do tego stopnia, że jego asystentka zauważyła, że coś było nie tak. Powiedział jej, że to po prostu zmęczenie, kobieta zasugerowała, że mogą nagiąć grafik tak, by mógł pójść wcześniej do domu. Gdy powiedziała, że ostatnio pracował zbyt dużo, usłyszał w głowie głos House’a, mówiący: taa, wiem czego ostatnio robiłeś zbyt dużo!
Wilson zignorował to i skorzystał z rady swojej asystentki. Mówił sobie, że wymykał się ze szpitala, dlatego, że wychodził zbyt wcześnie, a nie dlatego, że bał się trafić na House’a.

Gdy był już w domu, od razu poszedł po piwo. Ludzie byliby zdziwieni, widząc, że House wciągnął go w picie, ale pewnie byliby też zszokowani wiedząc co było kroplą przepełniającą czarę. Wilson rozłożył się wygodnie na kanapie i wyobrażał sobie co stanie się wieczorem u House’a. W pracy skupiał się na przyziemnych sprawach. Zapuka do drzwi, House powie, by wszedł. Będą się śmiać z czegoś, co House powiedział do pacjenta, albo ekipy. Curt zjawi się kilka minut później. Wypiją kilka piw, nic mocniejszego, przynajmniej nie on. Obejrzą jakiś film, który widzieli już tysiąc razy, a o którym Curt nawet nie słyszał. House wykpi jego brak wiedzy o kinie klasy B i latach 80, a potem każe mu zapłacić za kolację. Zrobi się późno, House niezbyt subtelnie przekaże im, że już nie są mile widziani. Prawdopodobnie wtedy wyjdą i każdy pójdzie w swoją stronę, a może wybiorą się do baru. Może zwierzy się Curtowi ze swoich uczuć do diagnosty, gdy wymkną się spod kontroli.

Teraz, gdy wciąż był w domu, jego wyobrażony scenariusz skupił się na rzeczach o które się martwił. House będzie chytrze spoglądał, gdy będzie otwierał drzwi, opowie zabawną anegdotę albo lubieżną plotkę i uśmiechnie się w sposób, w jaki uśmiecha się tylko w jego towarzystwie. Pojawi się Curt i w dużej mierze House będzie go ignorował. Zamiast filmu lat 80, który zgodzili się obejrzeć, House przypadkiem włączy porno, a Curt będzie go zachęcał, by nie wyłączać. House usiądzie na kanapie blisko niego – Wilsona – i zacznie narzekać, że ma mało miejsca. Rozciągnie nogi, by udowodnić swoją rację. Jego dłoń spocznie na oparciu kanapy za głową Wilsona. Pomimo początkowej niechęci, będzie zmuszony oglądać cokolwiek rozpustnego House wybrał. Jak tylko poczuje się pewniej w tej kłopotliwej sytuacji, dłoń House’a poruszy się, a Wilson poczuje jak opuszki palców diagnosty bawią się włosami na jego karku.

Wilson nie chciał nawet myśleć o prądzie, który poczuje wzdłuż kręgosłupa, kiedy House go dotknie. Pewnie zadrży, a House przysunie się bliżej. Zacznie nerwowo pocierać klatkę, House będzie zmieniał pozycje, dopóki nie znajdzie się praktycznie na nim. Wilson będzie próbował dzielnie ignorować jego obecność.
Aż się zaśmiał, kogo on chciał oszukać? Nie zareaguje, czy powie, żeby House się odwalił? Najchętniej, by zajęczał i zepchnął jego dłoń o wiele niżej... Zdecydował, że potrzebuje kolejnego piwa.

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117