9 miesięcy [Z]

kremówka

Odcinek trzynasty. Narodziny.
Część druga

Obiecałam, że już nie będziecie musieli tyle czekać i nie musicie

Wstępnie podzieliłam ten odcinek na 4 części, więc się nie martwcie, że to już koniec

To znaczy koniec, ale nie do końca

Doktor House nie był częstym gościem na oddziale położniczym. Nie oznaczało to oczywiście, że mógł czuć się tam anonimowo. W Princeton Plainsboro Teaching Hospital nie było ani jednego pracownika, który po pierwszym dniu pracy nie wiedziałby, kim jest słynny diagnosta Gregory House. Właściwie, w każdym szpitalu w promieniu 50 kilometrów House nie mógł się czuć anonimowo. Kiedy wszedł do pokoju lekarskiego na oddziale położniczym, sześć par oczu w jednej chwili wbiło a niego zdziwione spojrzenie. Zmierzył wzrokiem wszystkich obecnych lekarzy, po czym podszedł do wyglądającego na takiego, który z mógł budzić największe zaufanie w młodych matkach, po czym odebrał mu uzupełnianą przez niego teczkę z dokumentacją. Jego genialny zmysł obserwacji nie zawiódł go, w ręce trzymał nie do końca uzupełnioną kartę z wynikami Cuddy... to znaczy swojego dziecka. Podręcznikowa waga, maksimum w skali Apgar... - Moja krew...- Pomyślał z dumą House, po czym szybko przeglądnął resztę wyników. Celowo nie patrzył na nagłówek, nie chcąc zobaczyć imienia, a co za tym idzie płci dziecka. Fakt, że miał dziecko był przerażający, fakt, że miałby córkę lub syna... Znaczyło to właściwie samo, ale brzmiało o wiele bardziej przerażająco... Rzucił przeczytaną kartę na biurko i wyszedł, zostawiając zebranych w gabinecie położników w stanie największego zaskoczenia.

Sala, w której leżała Cuddy, była ostatnią w korytarzu. Korytarz miał długość około 35 metrów, i w normalnej sytuacji, przejście takiej odległości zajęłoby House'owi około 2,5 minuty. Tego dnia jednak było mu dane pobić wiele życiowych rekordów dotyczących szybkości poruszania się. Szedł korytarzem najwolniej jak tylko umiał, ale kiedy po 10 minutach znalazł się pod drzwiami, przystanął na chwilę i oparł się plecami o ścianę. Z ulgą stwierdził, że żaluzje w sali zostały zaciągnięte, więc w razie rozmyślenia się, miałby drogę ucieczki. Obracając w dłoniach laskę, zaczął zastanawiać się, czy tak naprawdę kiedykolwiek będzie całkowicie gotowy, żeby przekroczyć próg tej sali. Po kolejnych pięciu minutach spędzonych pod drzwiami, Gregory House podjął jedną z najtrudniejszych decyzji w swoim życiu i popchnął szklane drzwi.

Na środku sali, w ogromnym szpitalnym łóżku, leżała drobna postać. Jej ciemne, kręcone włosy były nadal mokre od potu, na twarzy nadal było widać jeszcze ślady bólu. Jednak jej oczy błyszczały w taki sposób, jakiego House jeszcze nie widział. Znał tą kobietę od dwudziestu lat i jeszcze nigdy nie zobaczył w jej oczach tyle szczęścia co w tej chwili. Nie zauważyła go. Wpatrywała się z zachwytem w małe, krzyczące zawiniątko, trzymane na rękach. Uśmiechała się w sposób, którego House nie był w stanie opisać. Po prostu był to najpiękniejszy uśmiech na świecie. Co się tyczy zawiniątka trzymanego przez nią na rękach, zaczynało się powoli uspokajać, wymachując nieporadnie pulchnymi piąstkami. Miało czerwoną, pomarszczoną twarz wielkości sporej pomarańczy. Cuddy wzięła delikatnie w dłoń małą rączkę dziecka i powoli zaczęła oglądać każdy z jej malutkich paluszków i mikroskopijnych paznokietków. Dopiero po dłuższym czasie poczuła na sobie spojrzenie mężczyzny i poniosła głowę. Na jej twarzy pojawiła się mieszanina radości i zażenowania.

- House... Miło, że przyszedłeś... To jest... - Po chwili powiedziała Cuddy, zestresowanym z niezrozumiałych dla House'a przyczyn głosem. Jeśli któreś z nich dwojga miało powód do zdenerwowania to tym kimś był zdecydowanie on.
-Jak się czujesz? - Przerwał jej House.
- Świetnie - Odpowiedziała i znów popatrzyła na dziecko. Po chwili znów spojrzała na niego, tym razem poważnym wzrokiem. Na jej twarzy malowała się niepewność - Greg, to jest... to jest Leila. Twoja... Twoja córka... Może chciałbyś... - Powoli podniosła zawiniątko i wyciągnęła ręce. House popatrzył na nią wzrokiem pełnym niedowierzania. Co prawda nie jeden raz miał na rękach niemowlę, ale pierwszy raz miał wziąć na ręce własną córkę. Widząc jego niepewność, Cuddy uśmiechnęła się tylko, po czym podniosła się bardziej, żeby podać House'owi Leilę. Po chwili wahania, niepewnie wziął dziecko na ręce.
Przez chwilę przypatrywał się jej malutkiej, pomarszczonej twarzyczce. Miała dużo specyficznego uroku, który zawsze mają małe dzieci, ale niestety, nie mógł w tej chwili powiedzieć, że jest ładna. Jej oczy były zmrużone od płaczu, była czerwona na twarzy i nie wyglądała na zadowoloną z miejsca w którym się obecnie znajdowała. Po chwili jednak przestała płakać i otworzyła duże, jasnoniebieskie oczy. Popatrzyła na niego w tak dziwny sposób, jakby przewiercała go swoim spojrzeniem na wylot. Wielu ludzi czuło coś takiego, kiedy patrzył na nich Gregory House. Najwyraźniej jego córka odziedziczyła po nim nie tylko kolor oczu, ale jeszcze to jego przewiercające spojrzenie. Powoli podniósł jedną rękę i zbliżył ją do twarzy dziecka. W tym momencie malutka rączka chwyciła go za palec wskazujący, Przez chwilę patrzył na malutkie paznokcie dłoni. Po chwili jego wzrok przeniósł się trochę niżej, na plastikową opaskę na nadgarstku dziecka. Pochyłym, damskim pismem napisane na niej było: Leila Cuddy 30.08.08. Popatrzył przewiercającym wzrokiem na Cuddy. Podał jej dziecko po czym podniósł jego rączkę pokazując opaskę. Jego spojrzenie doskonale wyrażało o co chodzi.
- Nie byłam pewna, czy Ty... - Zaczęła cicho Cuddy.
- Szkoda.- Odpowiedział, po czym skierował się ku wyjściu z sali.

I w tym momencie Was zostawię

Mam nadzieję, że mnie nie zabijecie...
Kolejną część też postaram się napisać i wrzucić w miarę szybko

Saph

Cudowny kawałek, nie wiem czy co jeszcze mogłabym napisać. :smt001

House był chyba bardzo rozczarowany nazwiskiem na na opasce. Mam nadzieję, że nie będzie się długo gniewał i po prostu poprosi o nową, którą opatrzy swoim nazwiskiem.

Leila House brzmi dużo ładniej niż Leila Cuddy. Lisa House... chyba się trochę rozpędziłam. :smt002

Czekam na następną część. :smt003

ewel

Cudeńko wyszło spod Twojej klawiatury

Czytając Twój tekst - wszystko się widzi, jest on tak szczegółowy, tyle w nim uczuć, emocji, zachowań, myśli, detali... Coś wspaniałego.

Imię dla dziewczynki również piękne. Mi się kojarzy z piosenką Claptona, zresztą także piękną piosenką

Cóż mogę dodać? Ano życzę weny i serdecznie pozdrawiam

jeanne

Qzka

Biedny House, chociaż z drugiej strony to jego wina bo nie określił się Cuddy do końca. Mimo wszystko jednak gdybym była na jego miejscu też pewnie zrobiłoby mi się przykro. Bardzo fajna część!

Cave

kocham ten fik xD
kocham, kocham

Hania

cuudowne. ; DD

Pattyczak

Czyli, że House, ten House któego każdy zna... mięknie?

LicenceToKill

Heh... Tego nie da się opisać, po prostu się wzruszyłam

A nie jestem z tych, których rozkłada byle romansidło...
Tylko imię dziecka nie za bardzo mi się podoba, ale cóż o gustach się nie dyskutuję ;D

Bee

Nie rób tego!!!! Nie zostawiaj nas w takiej chwili ;D Wydrukowałam sobie ten fik i czytam go trzy razy dziennie, każdą kartkę po kilkanaście razy. CUDEŃKO po prostu ;* Wrzucaj szybko następną część, bo się tu skręce z ciekawości ;D

Bereśka

Kiedy następny odcinek :smt003 już nie mogę się doczekać, fik po prost CUDOWNYYYYYYYY :smt001

kremówka

Odcnek trzynasty. Narodziny.
Część trzecia.

Nie mogłam Was tak zostawić na długo

Mam nadzieję, że ucieszy Was fakt, że to jeszcze nie koniec

- Nie byłam pewna, czy Ty... - Zaczęła cicho Cuddy.

- Szkoda.- Odpowiedział, po czym skierował się ku wyjściu z sali.

Cuddy siedziała w szpitalnym łóżku z malutką Leilą na ręku, wpatrując się w poruszające się żaluzje, które wprawiło w ruch gwałtowne zamknięcie się drzwi sali. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie się stało. Mieszał się w niej żal, zdziwienie i wzburzenie. Jak on śmiał mieć jakiekolwiek pretensje? Nigdy niczego nie deklarował. Nigdy niczego nie obiecywał. O nic nie prosił. Kilka miłych gestów z jego strony, to trochę za mało, żeby musiała poczuć się do czegokolwiek zobowiązana...
Kilka miłych gestów... Musiała przyznać, że jeśli chodziło o House'a te kilka gestów znaczyło bardzo dużo. Wiedziała, że żeby uczynić choćby najdrobniejszy z nich, musiał długo walczyć ze sobą. Ciężko było mu wyrażać uczucia, jeśli już to robił, to naprawdę musiało mu zależeć. Musiała sama się sobie przyznać, że jej też zależało. Od samego początku. Przez cały okres ciąży przyłapywała się nad tym, że myśli o dziecku rozwijającym się pod jej sercem jako o ich dziecku. A kiedy Leila przyszła na świat, myślenie o niej inaczej, stało się po prostu niemożliwe. Kiedy po raz pierwszy otworzyła oczy... Były zupełnie jak jego... Intensywnie niebieskie, patrzyły tym jego... to znaczy ich przeszywającym spojrzeniem pewnym ciekawości.

Jej rozmyślania przerwało gwałtowne otworzenie się drzwi. Stanął w nich ponownie House. Cuddy patrzyła się na niego szeroko otwartymi oczami, niczego już nie rozumiejąc. House stał w drzwiach, wpatrując się w podłogę, zastanawiając się czy jest pewien tego, co zamierzał zaraz uczynić. Nie wiedział czy jest na to gotowy. Nie wiedział, czy będzie potrafił to zrobić. Wiedział, że jeśli tego nie zrobi, będzie tego cholernie żałował. Zastanawiał się nad tym od dziewięciu miesięcy. Właściwie od początku czuł, że to się tak skończy. Zdecydowanym krokiem podszedł do łózka, odłożył na nie laskę, po czym sięgnął do kieszeni marynarki. Cuddy przypatrywała się mu nadal ze zdziwieniem. House wziął rękę dziecka, zdjął z niej plastikową opaskę, po czym sprawnie założył nową. Wziął z łóżka laskę, po czym stanął pod ścianą patrząc niepewnym wzrokiem na Cuddy. Podniosła rączkę Leili. Na nowej opasce, niewyraźnym pismem napisane było: Leila HOUSE

House'owi wydawało się, że kiedy patrzyła się na nowo narodzoną córeczkę, zobaczył w oczach Cuddy pełnię szczęścia. Teraz uświadomił sobie,że się mylił. Zobaczył to dopiero teraz. Patrzyła na niego, uśmiechając się pięknie jak zawsze.

- Nie sądziłam, że to zrobisz...

- Kłamiesz... - Odpowiedział, uśmiechając się lekko - ...dobrze wiedziałaś, że to się tak skończy.

Nie odpowiedziała. Popatrzyła mu prosto w oczy. Jej spojrzenie nie było już anielskie. Właściwie, przez chwilę House pomyślał, że nie powinna tak na niego patrzeć przy dziecku. Nie pozostał jej dłużny, trzeba było przyznać, że nawet w takiej sytuacji wyglądała seksownie. Szczerze mówiąc, House był stuprocentowo pewien, że zawsze wyglądała seksownie. Przez chwilę patrzyli na siebie w taki sposób, jakby zaraz mieli się na siebie rzucić. Po chwili mała Leila przypomniała im o swojej obecności głośnym płaczem. Cuddy oderwała wzrok od House'a, po czy pochyliła się nad dzieckiem. Po chwili przycisnęła przycisk znajdujący się przy łóżku. Dwie minuty później, drzwi sali otworzyły się i stanęła w nich młoda pielęgniarka.

- Chyba trzeba ją przewinąć. -Uśmiechnęła się do niej Cuddy, podając jej rozwrzeszczane zawiniątko.
Kiedy pielęgniarka, biorąc dziecko na ręce zobaczyła ubraną mu opaskę ( House nie zwracając uwagi na takie niuanse, wziął pierwszą opaskę z brzegu, dlatego jego córka zamiast różowej opaski dostała niebieską ) i przeczytała napisane na niej nazwisko popatrzyła szeroko otwartymi ze zdumienia oczami najpierw na House'a a potem na Cuddy. Wychodząc, odwróciła się jeszcze raz, chyba żeby się upewnić, że na pewno widziała opierającego się o ścianę diagnostę, patrzącego na dyrektorkę lubieżnym spojrzeniem.
Kiedy dziewczyna zamknęła za sobą drzwi, House podszedł do łóżka, na którym leżała Cuddy, położył laskę w nogach łózka i usiadł na nim.

-Mówiłaś prawdę, czy zrobiłaś to specjalnie?

- Zgadnij... -Odpowiedziała, po czym chwyciła klapy jego marynarki i przyciągnęła do siebie. Dystans między ich ustami malał w ułamkach sekund. Kiedy miał już w ogóle zniknąć drzwi sali otworzyły się i stanęła w nich pielęgniarka z Leilą na ręku. W jednej chwili odskoczyli od siebie. House spojrzał na dziewczynę, kiedy podawała dziecko Cuddy i stwierdził, że jej nienawidzi.

Przez chwilę siedzieli oboje, wpatrując się w dziecko, które zaczęło bawić się ciemnymi lokami mamy. Po chwili, Cuddy podniosła wzrok i popatrzyła z uśmiechem na przypatrującemu się córeczce House'owi. W jego spojrzeniu nie było maślanego zachwytu, który widziała u wielu świeżo upieczonych ojców. Patrzył na córkę takim wzrokiem, jaki miał zawsze, kiedy udało mu się postawić trafną diagnozę, była to mieszanina zadowolenia i pewności, że wreszcie wszystkie elementy układanki są na swoim miejscu. Cuddy czuła dokładnie to samo. W ciągu czterdziestu minut House rozwalił całkowicie jej układankę, po czym stworzył
z niej całkowicie nowy obrazek. Obrazek, za którym zawsze tęskniła, a który bez House'a byłby pusty i bez sensu.
Po chwili poczuł na sobie jej spojrzenie. Podniósł głowę i zobaczył jej duże zielone oczy patrzące na niego poważnie.

-Co jest? -Spytał.

- Zaczynam żałować... - Odparła cicho.

Odpowiedź zagłuszył mu ponowny płacz Leli.

Postaram się jutro wrzucić ostatnią część ale niczego nie obiecuję...

W głowie rozwija mi się już pomysł na kolejnego fika, ale powoli się rozwija więc to nie jest jeszcze oficjalna zapowiedź

Chociaż mam nadzieję Was nim zaskoczyć... Ale dam sobie jeszcze tydzień na rozwinięcie się pomysłu

Bereśka

Ale dlaczego skończyłaś w takim momencie?? To jest okrutne z twojej strony. Teraz nie będę mogła skupić się na czytaniu lektury.

Kama

Bardzo się cieszę, że znów dodajesz kolejne części tego fika

Czytam wiernie i bardzo mi się podoba.
Z najświeższej części najbardziej zachwycił mnie ten kawałek:

jeanne

O gosz...
Co za fragment :smt005 Czytałam jak najszybciej tylko sie dało, zeby zobaczyć, co jest na końcu, a potem jeszcze raz zeby zobaczyć czy mi sie nie przywidziało :smt005

T.

ohhhh...*rozpływa się*
przepięknie to napisałaś...jestem poruszona...i ta opaska...gosz...normalnie aż mi tchu zabrakło. To było takie Housowe. Tylko on mógł tak porostu, bez słowa obwieścić swiatu że został ojcem...;D
Najpierw genialne teksty Shevo i Vicodin Addicted, teraz TY raczysz Nas taką perełką. Z jednej strony czuje sie rozpieszczana, z drugiej zaś, puszczasz mnie z torbami:P
To było cudowne...
Ściskam mocno!

Cave

omg.. rozplywam sie

cudne..

tylko czego moze zalowac Cuddy?? tego ze wczesniej nie zastanowili sie nad swoim 'zwiazkiem' ?? ..nie mam pojecja xD

ewel

Wspaniałości ^^ Poruszający moment, a nic nie jest w nim cukierkowe - Huddy jak z ekranu

I House House'owy

Dzięki Tobie będę miała piękne sny

Cave

normalnie nie moge sie doczekac reszty Yellow_Light_Colorz_PDT_05

LicenceToKill

O ooj, jaki śliczny fragmencik

Mmmm...
Tylko jak można przerwać w takim momencie?

Huda

pozostali skomentowali już ten kawałek w taki sposób, że mi nie pozostaje nic innego jak napisać, że bardzo, ale to bardzo mi się podoba. :smt003

czekam na piękne zakończenie i, niestety, a może stety, ale moje hudzinowe serce potraktowało tę nieoficjalną zapowiedź kolejnego ficka, jako całkowicie oficjalną...

Pattyczak

Dziś powinna być kolejna część! <gro>. A i już niedługo nową serię poproszę

Klio

kiedy następne?
ja chce dalej!

Cave

gdzie dalejjjj??? gdzie ???

kremówka

Odcinek trzynasty. Narodziny.
Część czwarta - ostatnia.

Skoro powinna być kolejna część, to jest

Mam nadzieję, że się spodoba

Może jeszcze wyskrobię jakiś epilog, ale tego już nie obiecuję

Skoro to ostatni odcinek, to najwyższa pora, żeby wszystkim podziękować za wszystkie komentarze, które były szalenie motywujące i strrrrasznie miłe

Podskakiwałam z radości przed komputerem za każdym razem kiedy je czytałam

Dopóki będziecie wyrażali tylko wolę czytania to będę pisać kolejne fiki, o ile tylko moja wyobraźnia podoła...
Dzięki Wam wszystkim raz jeszcze

-Co jest? -Spytał.

- Zaczynam żałować... - Odparła cicho.

Odpowiedź zagłuszył mu ponowny płacz Leli.

Oboje w tym samym momencie pochylili się nad dzieckiem. Po chwili krótkiej sprzeczki, doszli do wniosku, że Leilę trzeba nakarmić. House od początku obstawiał tą opcję, ale raczej nie dlatego wyglądał na bardzo zadowolonego kiedy Cuddy przyznała mu w końcu rację. Pomimo prośby Cuddy, nie odwrócił się, kiedy rozpinała kolejne guziczki szpitalnej koszuli nocnej, żeby nakarmić dziecko. Siedział na szpitalnym łóżku, wpatrując się w nią, jakby chciał ją pożreć, zazdroszcząc własnemu dziecku sytuacji w jakiej się znalazło. Zamiast skupiać się na córeczce, Cuddy rumieniła się pod bardzo (żeby nie powiedzieć za bardzo) śmiałym wzrokiem House'a. Znała już cały wachlarz różnych jego spojrzeń ale tak patrzącego jeszcze go nie widziała. Właściwie, zaczynało jej się to podobać. Po chwili dziewczynka usnęła. Cuddy szybko zakryła za bardzo odsłonięte niektóre fragmenty ciała, pozostawiając jednak w koszuli nocnej większy dekolt niż poprzednio. Z pomocą House'a włożyła Leilę do małego łóżeczka stojącego w nogach jej łózka, po czym popatrzyła na niego uwodzicielskim spojrzeniem.

- Jesteśmy prawie sami... - Powiedziała kuszącym głosem.

-Prawie to dobre słowo.- Uśmiechnął się House. - Nie zapominaj, że to też moja córka. Rozumie więcej niż Ci się wydaje.

- Greg... - Cudy w jednej chwili znów stała się poważna. Postanowiła dowiedzieć się dokładnie jak on sobie to wszystko wyobraża. Bała się, że nie pokryje się to z jej nadziejami, ale wiedziała, że im szybciej się tego dowie tym lepiej.- Czy Ty... Chę wiedzieć, czy to na poważnie. Muszę wiedzieć - Powiedziała cicho. -To bardzo ważne. I nie chodzi o mnie, tylko... Tylko o nią. Nie chcę, żebyś podejmował decyzję pod wpływem chwili, ale żebyś to przemyślał. Nie chcę, żebyś zmieniał swoje życie, bo uważasz, że powinieneś. Chociaż nie, tego ostatniego byś nie zrobił. - Dodała, lekko się uśmiechając.

- Właśnie, przez chwilę wydawało mi sie, że mylisz mnie z Wilsonem. - Odpowiedział uśmiechając się, ale po chwili wbił wzrok w podłogę. Robił tak zawsze (a zdarzało się to na tyle rzadko, że Cuddy widziała to tylko kilka razy w życiu) kiedy czuł się zażenowany.-Tak. To było na poważnie. - Powiedział po chwili. - Ale nie mów o tym nikomu. Nie mogę stracić swojego image'u - Dodał, z powrotem się uśmiechając. - Aha i żebyś nie mała wątpliwości, wiesz, że jestem kaleką i wstawanie do płaczącego dziecka w nocy, mogłoby wykończyć moją nogę.

Cuddy uśmiechnęła się, po czym znów popatrzyła na niego uwodzicielskim spojrzeniem. - Więc mówisz, że w nocy nie będę miała z Ciebie żadnego pożytku?

- Oprócz wstawania w nocy do płaczących niemowląt, jestem w stanie zrobić dla Ciebie dosłownie wszystko... - Odparł patrząc na nią w taki sposób, że czuła, jakby przewiercał spojrzeniem jej cienką koszulę nocną.
Gdyby nie fakt, że kilka godzin temu urodziła dziecko, Cuddy byłaby gotowa sprawdzić to w tym momencie. Teraz jednak, musiał wystarczyć im jedynie namiętny pocałunek. Przerwał go House, odrywając się od ust Cuddy i zadając pytanie, które miał zamiar zadać już jakiś czas temu, ale wiedział, że dopiero teraz ma szanse na szczerą odpowiedź.

- Więc... Czego zaczęłaś żałować?

- Że nie załatwiliśmy tego inaczej... - Odparła z uśmiechem, wskazując na śpiące dziecko.

Koniec.

To już definitywnie i ostatecznie koniec, jeśli wystarczy weny, dopiszę jeszcze epilog, ale już uznaję ten fik za oficjalnie ukończony