Ten jedyny [Z]

martusia14

Nareszcie moje modlitwy o kolejna część zostały wysłuchane

Nawet nie wiesz jaką mi sprawiasz przyjemność wrzucając ciąg dalszy

Ale House nie może wyjechać a tym bardziej teraz jak zrobiło się tak uroczo.
Jestem zakochana do szaleństwa w tym twoim arcydziełku

Pozdrawiam

Maddy

Warto było czekać. Ten fik, to obecnie mój zdecydowany faworyt i mam nadzieję, że będzie Ci się go łatwiej pisać.

Pozdrawiam i nudnych wykładów życzę

jessica

Wreszcie kolejna część i woow znowu zaskoczenie pozytywne

coś pięknego po prostu

lisek

Zgadzam się z poprzedniczkami warto było czekać

To bez wątpienia jeden z najlepszych fików na forum

Super się czyta, jest oryginalny, z pomysłem i świetnie prowadzony. Gratuluję pomysłu i wykonania

Życzę weny i czasu

wela89r

Doczekałam się!

No i kolejna część świetna!

Znów luźno napisane

No i luźno się czyta... Szkoda tylko że niezbyt długa ta część

Mam nadzieję że wymyślisz coś niesamowitego aby Cuddy z Housem się jeszcze spikneli

Obyśmy się doczekali prędzej kolejnego parta niż za dwa tygodnie

Weeena!!!

HuddyFan

No nareszcie !!! Komentuję po raz pierwszy i chcę wtrącić, że twoja opowieść jest genialna !

Jeżeli jeszcze kiedyś pisząc, pomyślisz, że rozdział jest do kitu to pomyśl też o tym, że może inni będą zachwyceni

Jak ja naprzykład

Kika

Dzień dobry, Robaczki

Tym razem nie musieliście czekać tak długo, jak ostatnio, choć mimo wszystko wiem, że strasznie długo to trwa i przepraszam za to

Obiecuję, że robię wszystko, co w mojej mocy, aby jak najwięcej z siebie wykrzesać... Chyba po prostu nie mam już siły i trzeba będzie udać się na urlop

Za tę część dziękujemy panu dr. R., który na ostatnim wykładzie wręcz mordował biednych studentów nudnością swojej przemowy

Dla wszystkich, którzy czytają, komentują i wspierają mnie w tych "trudnych" czasach

Alu, Ley, joyjoyjoy, magdalenko, martusiu14, Maddy, jessico, lisku, wela89r i HuddyFan dziękuję! Jesteście wspaniałe!

Część 15.

Wchodząc do mieszkania, niepewnie spojrzał na stojący w salonie, uroczyście nakryty stół. Rozglądając się wokół, stwierdził ze zdziwieniem, że jego rzeczy zostały uprzątnięte i zniknęły w niewyjaśnionych, jak na razie, okolicznościach.
- Co się dzieje? – zapytał, wychodzącego z kuchni Wilsona. – Czyżbym się wyprowadził i zapomniał o tym? – mruknął, rozsiadając się na kanapie.
- Urządzamy kolacje – odpowiedział, układając obok talerzy, złożone w tulipany serwetki. – Mówiłem ci o tym wczoraj – rzucił, patrząc na niego z wyrzutem. – Ale widzę, że moje słowa w ogóle do ciebie nie dotarły.
- Nie mam pojęcia, o co ci chodzi – odparł, wstając z kanapy i wychodząc do kuchni. Mrucząc pod nosem, otworzył zamaszyście lodówkę i sięgając na sam dół, wyciągnął jedną z leżących tam butelek piwa.
- Spotkałeś się z Cuddy? – W tonie onkologa było ewidentnie więcej stwierdzenia, niż pytania. – Wiem też, że zarezerwowałeś bilet na poniedziałek.
- Nie wiedziałem, że zmieniłeś branżę z onkologii na szpiegostwo! – Posłał przyjacielowi ironiczne spojrzenie.
- Po co to robisz? – zapytał, stając naprzeciwko niego i opierając się plecami o kuchenny blat.
House zmarszczył brwi i spojrzał na przyjaciela, a następnie na trzymany w dłoni otwieracz do butelek.
- Żeby się napić? – odpowiedział niepewnie, otwierając trunek. – Doprawdy Jimmi, myślałem, że jesteś bystrzejszy. – Pokręcił z politowaniem głową i upijając łyk piwa, wrócił z powrotem do salonu.
- Nie udawaj, że nie wiesz, o co mi chodzi – rzucił, również wychodząc z kuchni i stając przed diagnostą, założył ręce na biodrach. – Po co mieszasz jej w głowie? Zanim przyjechałeś była szczęśliwa i wolałbym, aby po twoim wyjeździe nadal taka była.
- Szczęśliwa? – prychnął, patrząc na niego z politowaniem. – Naprawdę tak uważasz?
- Tak – odpowiedział pewnie, rzucając przyjacielowi silne spojrzenie. – Przynajmniej jest pewna uczucia Roberta, wie, że on jej nie zostawi. Jest przy nim bezpieczna…
- Ale, czy szczęśliwa? – Mruknął, podnosząc się z kanapy i stając naprzeciwko onkologa.
- A czy z tobą była? – odparł. – Z kimś, kto nawet nie potrafił powiedzieć, że ją kocha?
Diagnosta uśmiechnął się delikatnie. Kiwając powoli głową, spojrzał uważnie na przyjaciela. Musiał przyznać, że był to celny strzał. Zabolało.
- Dziś w południe była – powiedział cicho i powoli. – Zasmuciła się tylko raz… Gdy przypomniała sobie o Robercie. Co twoim zdaniem to znaczy? – Nie uzyskując odpowiedzi, uśmiechnął się szerzej. – Każdy z was widzi tylko to, na co ma ochotę… - syknął i odstawiając piwo na stół, ruszył ku drzwiom prowadzącym do gabinetu Wilsona.
- A może to właśnie ty widzisz to, o czym marzysz a nie to, co faktycznie jest? – Mruknął, wpatrując się w plecy przyjaciela. – Ona go nie zostawi, znów będziesz cierpiał. - Diagnosta zatrzymał się na chwilę z ręką na klamce. Nie odwracając się jednak, powoli wyszedł i cicho zamknął za sobą drzwi.

Znajomy głos dobiegający z korytarza, wyrwał go z odrętwienia. Leniwie przeniósł wzrok z trzymanej w dłoni, pokreślonej, białej kartki. Krzywiąc się delikatnie, zmiął papier w garści i wyrzucił go, do stojącego obok biurka, małego kosza. A jeśli Wilson miał rację? Jeśli faktycznie widział on w zachowaniu Lisy to, co chciał zobaczyć, a nie to, co faktycznie czuła? Może właśnie nadszedł już czas, aby postawić sprawę jasno?
- Wyjdziesz do nas?
Nieprzytomnie spojrzał na drzwi, zza których wyłaniała się głowa jego przyjaciela. Przytaknął cicho i powoli wstał od biurka, podchodząc do onkologa, spojrzał na niego pytająco. Wilson wciąż stał w drzwiach, blokując przejście.
- Po co mnie wołasz, skoro nie chcesz mnie wypuścić?
- Przyszła Lisa – powiedział tonem, jakby fakt ten był czymś nie do przełknięcia. – Z Robertem – dodał, widząc niepewny wzrok przyjaciela.
- Dobrze – mruknął. – I rozumiem, że teraz masz zamiar poprosić mnie, abym był grzeczny, tak?
- Bylibyśmy wdzięczni. – Skinął głową, krzywiąc się delikatnie.
- Hm… - Uniósł oczy ku górze, rozważając prośbę przyjaciela. – Wasza wdzięczność, czy dobra zabawa? Ciężki wybór – mruknął, uśmiechając się szyderczo.
- To niestety będę zmuszony zamknąć cię tutaj – rzucił, machając mu kluczem przed oczami.
- Chyba kpisz – zaśmiał się, patrząc na niego z rozbawieniem. Onkolog pokręcił powoli głową, odwzajemniając spojrzenie.
- James! – Do ich uszu dobiegł rozkazujący głos przyszłej pani Wilson. Diagnosta wykorzystując chwilową nieuwagę przyjaciela, przecisnął się obok niego i stając po drugiej stornie drzwi, uśmiechnął się szeroko.
- Nici z twojego szantażu – mruknął, robiąc zatroskaną minkę.
- House! – Syknął, rzucając mu groźne spojrzenie.
- Będę grzeczny – rzucił, odwracając się na pięcie i kierując w stronę salonu. – Słowo harcerza! – Zawołał przez ramię, znikając za załamaniem korytarza.
- Nigdy nie byłeś w harcerstwie – jęknął zdruzgotany James i wzruszając jedynie ramionami, podążył za przyjacielem.

Gdy wszedł do salonu, wszystkie pary oczu skierowały się na niego. Uśmiechnął się delikatnie widząc wystraszone spojrzenie Lisy, morderczy wyraz twarzy Roberta i niepewną minę Mary.
- Przepraszam za spóźnienie – rzucił przesłodzonym tonem. – Zasiedziałem się trochę w Internecie. Wiecie, mnogość stron pornograficznych potrafi przyprawić człowieka o zawał serca – wyjaśnił, wzruszając lekko ramionami.
- Greg! Pomożesz mi w kuchni? – Zapytała przedszkolanka, przerywając tym samym niezręczną ciszę. Diagnosta posłał jej zdziwione spojrzenie.
- Serio? – Rzucił, marszcząc brwi. Wstając z kanapy, podeszła do diagnosty i chwytając go za ramię, pociągnęła w stronę kuchni.
- Musimy porozmawiać – powiedziała poważnie, przekraczając drzwi pomieszczenia.
- Wiem, wiem… Mam być grzeczny – mruknął, przewracając oczami.
- Nie! – Zaprzeczyła szybko, wywołując tym samym szok na twarzy diagnosty. – To znaczy, wolałabym, aby wszyscy wyszli z tego spotkania żywi i w miarę zdrowi psychicznie. Ale, nie o tym chciałam pogadać. Chciałabym, abyś coś dla mnie zrobił – wyszeptała, patrząc na niego poważnie. – Dla nas wszystkich – dodała po chwili, przymykając oczy. – Wiem, że mimo tego, co większość o tobie mówi, ja mogę ci zaufać…

Stał pod oknem, plecami opierając się o parapet. Obracając w dłoni kieliszek wina, przypatrywał się każdemu ruchowi przyszłej żony onkologa. Jej prośba wydawała mu się absurdalna, ale skoro przyszła z tym problemem do niego. Musiało to coś znaczyć. Coś ważniejszego niż mogło mu się wydawać. Niepewnie przeniósł wzrok na siedzącą w rogu kanapy Lisę. Nachylając się nad małym, ozdobnym pudełeczkiem, uśmiechała się delikatnie.
- Piękne – rzuciła, uśmiechając się szerzej. – Naprawdę, dobry wybór – podała pudełeczko z obrączkami Wilsonowi.
- James chciał z żółtego złota, ale mnie bardziej podoba się białe. – Mary uśmiechnęła się do narzeczonego, chwytając jego dłoń.
- Też tak uważałam, ale Rob uparł się na żółte… A jako prawnik ma dar przekonywania. – Cuddy zaśmiała się delikatnie, spoglądając kątem oka na diagnostę. Odwrócił wzrok, gdy Philips zbliżył się do żony i obejmując ją ramieniem, złożył na jej policzku delikatny pocałunek.
- Greg, - podniósł wzrok, słysząc swoje imię. Zmarszczył brwi, patrząc pytająco na uśmiechającego się zadziornie prawnika. – Słyszałem, że wyjeżdżasz w poniedziałek… Myślałem, że zabawisz tutaj dłużej.
- Obowiązki wzywają – mruknął, krzywiąc się delikatnie.
- Ach… No tak. – Philips kiwnął delikatnie głową i obejmując mocniej żonę, uśmiechnął się szerzej. – O to chodzi… Pomyślałem, że po prostu nie udało ci się uzyskać tego, po co przyjechałeś – wzruszył lekko ramionami.
Cuddy, Mary i Wilson spojrzeli na przyjaciela ze strachem błąkającym się w oczach. Diagnosta uśmiechnął się delikatnie, odkładając kieliszek na parapet.
- Skoro tak uważasz – mruknął po chwili, posyłając mu rozbawione spojrzenie i uśmiechając się delikatnie opuścił pomieszczenie, wychodząc na niewielki taras. Prawnik zmarszczył brwi, posyłając żonie pytające spojrzenie. Administratorka wzruszyła jedynie ramionami, unikając wzroku zebranych w salonie osób.
- Robert, mogłabym cię prosić o poradę? – Zapytała Mary, posyłając Cuddy ukradkowe spojrzenie. – Dostałam wstępną umowę firmy, która ma się zająć remontem w przedszkolu i chciałabym, żebyś na nią zerknął. Czy wszystko jest w porządku od strony prawnej – uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie ma sprawy.
- Chodźmy, więc do gabinetu, dobrze? – Prawnik kiwnął delikatnie głową i wstając z kanapy, podążył za kobietą.
- Pójdę do House’a – mruknął Wilson, spoglądając na stojącego na balkonie przyjaciela.
- Ja do niego zajrzę – wyszeptała, zatrzymując mężczyznę dłonią. Onkolog niechętnie kiwnął głową i siadając na kanapie, odprowadził przyjaciółkę zatroskanym spojrzeniem.

- Wszystko w porządku?
Wzruszył ramionami, nie odwracając się w jej stronę. Po chwili podeszła do niego i stając obok, położyła dłonie na barierce, jedną nakrywając dłoń diagnosty.
- Przepraszam… Wiem, że to dla ciebie trudne – wyszeptała, spoglądając na jego kamienną twarz. – Robert na chwilę wyszedł, więc chciałam zapytać, czy spotkamy się jutro? – Uśmiechnęła się delikatnie, ściskając mocniej jego dłoń. Posłał jej pytające spojrzenie, nie odpowiadając.
- Tam, gdzie zwykle? – Zapytała niepewnie, marszcząc brwi.
- Nie… - odparł po chwili, odwracając się do niej przodem.
- Może być gdzie indziej – uśmiechnęła się szerzej, wzruszając ramionami.
- Nigdzie – mruknął cicho, posyłając jej ironiczne spojrzenie.
Pokręciła delikatnie głową.
- Dlaczego?
- A po co? – Wzruszył ramionami.
- Bo chcę z tobą pobyć, to chyba logiczne, prawda? – Zmrużyła oczy, patrząc na niego poważnie. Jego twarz była zimna i obojętna.
- Jako kim? – Zapytał, wyciągając rękę z jej dłoni. Spojrzała na niego pytająco. – Kim dla ciebie jestem? Proste pytanie – wzruszył ramionami, wpatrując się w przestrzeń nad jej głową.
- Jesteś… - odetchnęła cicho. – Jesteś moim przyjacielem…
- Przyjacielem, tak? Takim, jak Wilson? – Niepewnie kiwnęła głową. – Więc dlaczego chcesz spotykać się ze mną po kryjomu? Philips wie, kiedy idziesz do Jimmiego… - uśmiechnął się sarkastycznie.
- O co ci chodzi? – Odetchnęła głęboko, patrząc na niego niepewnie.
- O to, że nie mam zamiaru być dla ciebie czymś w rodzaju męskiej dziwki. Facetem na telefon, którym będziesz się bawić, jak przyjdzie ci ochota, a jak ci się znudzi to rzucisz go w kąt, wracając do kochającego mężusia. Nie jesteś pępkiem świata, księżniczką, która zawsze dostaje to, co tylko zapragnie. Życie to nie bajka… Nie możesz mieć wszystkiego.
Pokiwała delikatnie głową, uśmiechając się niepewnie i przymykając powieki, pod którymi zaczęły zbierać się piekące łzy.
- Co ci mam powiedzieć? – Wyszeptała, spoglądając na niego.
- Czego chcesz?
- A jak ci powiem, że nie wiem… - wzruszyła ramionami. – Że nie chce stracić żadnego z was?
Uśmiechnął się delikatnie, kiwając lekko głową.
- Więc właśnie wybrałaś… - wzruszył ramionami. – I myślę, że powinnaś już iść. Wracaj do męża – mruknął, odwracając się do niej plecami.
Wyciągnęła dłoń by położyć mu ją na ramieniu i odwrócić go ku sobie, a potem po prostu wtulić się w jego ramiona, błagając by został. W ostatniej chwili jednak zatrzymała rękę, zaciskając dłoń w pięść. Uśmiechając się delikatnie opuściła ramiona, powstrzymując cisnące się do oczu łzy. Wiedziała, że miał rację. Powinna wracać, jednak głupie serce wciąż wyrywało się ku niemu.
- Żegnaj, Greg – wyszeptała, cofając się ku drzwiom i uciszając tym samym łomoczące w piersi serce. Zamilkło. Być może na zawsze.
Zimny wiatr drażnił jego kamienną twarz. Z zewnątrz nie dał po sobie poznać, że po raz drugi tracił najważniejszą osobę swego życia. Jednak w środku serce znów łamało mu się na tysiące małych kawałków.
Zaśmiał się gorzko. Wilson znów miał rację.
Był durniem. Niewidomym głupcem, któremu za przewodnika służyło zmarnowane serce. Zaślepione tęsknotą, niegdyś wyostrzone zmysły tym razem go zawiodły. Wszystko okazało się być jedynie fatamorganą. Wytworem umęczonego samotnością umysłu.

lisek

Piękna ta Twoja historia

Ukazujesz ją krok po kroczku. Opisy miejsc i uczuć są po prostu bezbłędne, gdy czytam tego fika przenosze się do innej rzeczywistości. Do ich świata pełnego bólu i rozczarowania. Cierpię razem z nimi

Kiko

Jesteś niezwykła

Dziękuję Ci za to cudo

Ley

Jej! Łezka mi się w oku zakręciła!

to było piękne. Nawet takie romantyczne?

Cudownie opisane uczucia bohaterów. Szczególnie Grega i Lisy.
Czuje się jakbym sama odczuwała ten zawód, ból....

Jak już kiedyś mówiłam warto na kolejną część czekać i pół roku.

Więc czekam na c.d (no mam nadzieję, że nie aż 6 miesięcy

)
Dziękuję za dedykację.

Całuję i pozdrawiam.

joyjoyjoy

kurczę, to jest naprawdę dobre.
każdą kolejną część czytam z zapartym tchem.
po każdej części zastanawiam sie, co bedzie dalej...

to było genialne.
żal mi ich. Lisy i Grega.

kochają się przecież..

martusia14

Piękne

Już myślałam,że nie doczekam kolejnej części a tu jest przecudowna,bajeczna...nowa część

To nie może tak być niech oni się zejdą,bo ja prędzej umrę na zawał albo się uduszę czytając kolejne części,ponieważ wstrzymuje oddech w trakcie czytania a to może się źle skończyć.No ale co ja za to poradzę,że piszesz tak cudownie

Pozdrawiam i mocno ściskam

Ala

Ale się ucieszyłam widząc kolejną część

))
Powtarzam się. Wiem. Ale jesteś genialna!!
Uwielbiam tego fika. Ma tyle emocji w sobie. Każde słowo jest przemyślane, każde ważne. Rewelacja! Brak mi słów podziwu...

Buziaki!

HuddyFan

Jupi

kolejna część jednego z najpiękniejszych fików na forum.

Jestem bardzo smutna, że znowu im się nie udało, lecz gdzieś, w głębi mojego serduszka, kryje się jednak mały płomyk nadziei dla nich. W końcu to Huddy !!! co nie ?
czekam na następną część i całuję

Ciebie i Wena

monad

Też mi się bardzo podoba. Emocje i uczucia, które opisujesz są jak żywe.
Nie mam żadnego "ale"

Tylko wyczekiwać cd

buźka

Kika

Słódźcie mi tak dalej

Popadnę za niedługo w samozachwyt

Dziękuję Wam baaaardzo

Zbliżam się do końca, więc długo już "Ten jedyny" tutaj nie zabawi, swoją drogą - przestraszny wymyśliłam do tego tytuł

Ale muszę Was zmartwić

Już w głowie mam kolejny pomysł, który chyba jeszcze nie był tu poruszany

Zobaczymy, czy i to przypadnie Wam do gustu

A na razie zapraszam na kolejną część

Buziaki

Część 16.

Klnąc siarczyście pod nosem, zbliżył się powolnym krokiem do drzwi gabinetu dziekan medycyny Lisy Cuddy. Zauważając, że była czymś bardzo zajęta, po raz kolejny w ciągu ostatnich dwóch godzin zrezygnował z wejścia do środka. Wmawiając sobie, że nie chce jej przeszkadzać, odwrócił się na pięcie, wpadając na sekretarkę administratorki.
- Niech to szlag! – Mruknął pod nosem, posyłając kobiecie mordercze spojrzenie.
- Witam, doktorze House! – Maggie Smith uśmiechnęła się delikatnie. Pracując dla Cuddy już dobrych kilka lat, po pewnym czasie przyzwyczaiła się i przestała bać owianego złowieszczą aurą diagnosty. – Mogę w czymś pomóc?
- Zgiń w piekielnych czeluściach – syknął cicho, niemalże niesłyszalnie.
Sekretarka pokręciła powoli głową, posyłając mu pytające spojrzenie, które miało sugerować, że nie usłyszała odpowiedzi i prosi o jej powtórzenie. Nie otrzymawszy go jednak, uśmiechnęła się delikatnie i omijając mężczyznę, otworzyła drzwi gabinetu, wchodząc do środka.
- Proszę za mną – rzuciła uprzejmie, zapraszając go do środka ruchem dłoni. – Doktor Cuddy co prawda ma za pół godziny ważne spotkanie, ale myślę, że z chęcią pana przyjmie – uśmiechnęła się słodko, ale House mógł przysiąc, że w jej oczach czaił się złośliwy ognik. Odwracając się na pięcie podeszła do drzwi dzielących gabinet sekretarki z pokojem dziekan. – Pani dyrektor, doktor House do pani – zaszczebiotała radośnie, wystawiając głowę przez drzwi. W tej chwili diagnosta poczuł przemożną chęć, szarpnięcia za klamkę i skręcenia karku sekretarce.
Cuddy uśmiechnęła się niepewnie i w momencie, kiedy delikatnie kiwnęła głową, drzwi otworzyły się na oścież, a Maggie Smith znów uśmiechała się do niego przymilnie. House zacisnął mocniej dłoń na lasce, próbując powstrzymać się przed zadaniem jednego, celnego ciosu, który wybiłby kobiecie cały wachlarz białych zębów. Mrucząc pod nosem wszystkie wulgaryzmy, jakie przychodziły mu na myśl, wszedł do gabinetu administratorki i stając na środku, oparł się dłońmi na lasce, błądząc wzrokiem po ścianach pokoju.
- Potrzebuje dostępu do jednego z gabinetów zabiegowych – mruknął, krzywiąc się delikatnie. – Ta wredna pielęgniarka z lobby nie chce mnie tam wpuścić, bredząc coś o zasadach i o tym, że już tu nie pracuję – przewrócił oczami, wzdychając teatralnie.
- Więc zasłużyła sobie na podwyżkę. – Lisa uśmiechnęła się delikatnie, widząc groźne spojrzenie, które jej posyłał. – Mogę wiedzieć, po co ci dostęp do sprzętu szpitalnego?
- Muszę przeprowadzić badania, logiczne, czyż nie? – Rzucił, uśmiechając się sarkastycznie. – Chociaż może dla ciebie nie, w końcu taki z ciebie lekarz, jak… - wzruszył ramionami, stukając laską delikatnie w podłogę.
Administratorka westchnęła ciężko i przymykając oczy, wstała z fotela i przechodząc przed biurko, oparła się o jego blat.
- Greg – mruknęła, przygryzając nerwowo dolną wargę. – Czy teraz nasze rozmowy znów będą tak wyglądać? Znowu będzie wspólne dogryzanie sobie, wyrzuty i ciągłe sprzeczki? – Zapytała, patrząc na niego niepewnie.
- Nie… - rzucił pewnie. Uśmiechnęła się delikatnie, czując jak ogromny ciężar spadł jej z serca. – Jeszcze tylko jakieś czterdzieści osiem godzin… - mruknął, patrząc na zegarek. – Potem już nie będziemy musieli rozmawiać. – Unosząc wysoko głowę, posłał jej silne spojrzenie. Uśmiech momentalnie znikł z jej twarzy, ustępując miejsca zrezygnowaniu i czemuś na wzór żalu. Pokiwała delikatnie głową i odwracając się w stronę biurka, nakreśliła na małej kartce kilka zdań.
- Daj to pielęgniarce, jeżeli nie będzie chciała cię wpuścić, powiedz, żeby przyszła do mnie – wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, podając mu zgodę i nie patrząc przy tym na niego.
Odbierając szybko kartkę z jej dłoni, odwrócił się ku drzwiom, nim jednak wyszedł spojrzał na nią przez ramię.
- Dziękuję, Cuddy – szepnął i nim zdążyła zareagować, opuścił gabinet.

Siedział na małym, obrotowym krzesełku przekładając pomiędzy palcami buteleczkę Vicodinu. Myśl, że już za niecałe czterdzieści osiem godzin będzie oddalony od tego miejsca o ponad 720 mil, odrobinę go przerażała. Na nowo przyjdzie mu nauczyć się żyć w obcym mieście, gdzie nie było nikogo, do którego mógłby poczuć coś takiego, jak do Wilsona, Cuddy, czy też choćby do swoich starych Kaczątek. Musiał przyznać sam przed sobą, że należał do tego miejsca. To w New Jersey był jego dom.
- Przepraszam za spóźnienie.
Otrząsając się z letargu, spojrzał na wchodzącą do pokoju Mary. Uśmiechała się nieśmiało, ściągając kurtkę i kładąc ją na małym krzesełku.
- Pielęgniarka powiedziała, że tu cię zastanę. Nie wyglądała na zadowoloną – skrzywiła się lekko.
- Jakoś nie pała do mnie sympatią, co jest doprawdy dziwne – wzruszył ramionami, uśmiechając się delikatnie. Zmarszczył brwi, ze zdziwieniem odkrywając, że będzie mu brakować nawet Mary.
- Mam nadzieję, że nie miałeś problemów ze zdobyciem uprawnień? – Zapytała, siadając na kozetce.
- Niewielkie – mruknął, podjeżdżając krzesełkiem ku pacjentce. – Musiałem pogadać z Cuddy – wzruszył ramionami.
- Przykro mi… - rzuciła, uśmiechając się pokrzepiająco.
Kiwnął delikatnie głową i przyciągając do siebie sprzęt do USG, spojrzał na nią znacząco.
- Skąd wiesz? – Zapytała nieśmiało, spoglądając, jak wyciągał ze stojaka sondę.
- Mam swoje sposoby – odparł, uśmiechając się lekko. – Za to chętnie usłyszałbym, dlaczego to mnie poprosiłaś o badanie?
Położyła się na kozetce i wzruszając delikatnie ramionami, odsłoniła podbrzusze.
- Bo się boje – wyszeptała, przymykając oczy. – Byłam już w ciąży – rzuciła, po chwili ciszy wzdrygając się lekko, gdy poczuła zimny żel na swojej skórze. – I byłam zaręczona – mruknęła, spoglądając kątem oka na diagnostę. – Poroniłam w czwartym miesiącu – szepnęła, zamykając oczy. – A on po prostu odszedł… Boje się powiedzieć Jamesowi, bo boję się, że wszystko się powtórzy, a on… - wzruszyła ramionami.
Diagnosta spojrzał na nią niepewnie.
- Jesteś głupia – mruknął, odsuwając na chwilę sondę od jej brzucha. – Wilson był trzy razy żonaty i niemalże każde małżeństwo rozpadło się przez niego. Myślisz, że twój przypadek jest gorszy? Bardziej wstydliwy?
Wzruszyła ramionami.
- Ale dlaczego właśnie ja? – Zapytał po chwili. – Przecież w mieście jest mnóstwo lekarzy…
Uśmiechnęła się delikatnie.
- Ale ty jesteś najlepszy. Chciałabym wiedzieć, czy wszystko jest w porządku. Czy dziecko dobrze się rozwija… Jeżeli ktoś miałby wyłapać jakąś anomalię, to właśnie ty. A poza tym – mruknęła, wzruszając ramionami. – Wszystko zostaje w rodzinie, a ty możesz poznać swojego chrześniaka – zaśmiała się cicho, widząc jego przerażoną minę. – Nie musisz już się zgadzać – dodała po chwili, czując, że miał ochotę po prostu uciec. – Ale myślę, że James byłby zachwycony…
Kiwną delikatnie głowę, odwracając twarz ku monitorze. Zmarszczył brwi, przyglądając się małemu pęcherzykowi, ledwie widocznemu na ekranie.
- Podobny do Wilsona – mruknął, uśmiechając się zadziornie. Przedszkolanka roześmiała się cicho. – A poza tym wszystko wygląda w porządku. Płód rozwija się na razie prawidłowo – rzucił, odkładając sondę i podając jej pudełko z chusteczkami. – Koniec szóstego tygodnia, czyli powinnaś urodzić około 3 lipca.
Pokiwała delikatnie głową, siadając na kozetce.
- Dziękuję! – Uśmiechnęła się szeroko. – Ale proszę cię, abyś nie mówił nic Jamesowi. Obowiązuję cię w końcu tajemnica lekarska! – Przekrzywiła głowę, patrząc na niego uważnie. – Przy okazji, mam coś dla ciebie – rzuciła, sięgając po torebkę i zanurzając w niej rękę, po chwili wyciągnęła złożoną kilka razy białą kartkę. – Jutro jest ślub, a wiem, że miałeś problem z wybraniem piosenki – uśmiechnęła się delikatnie, widząc, jak otwierał usta, aby zaprzeczyć. – Znalazłam w koszu, w gabinecie twoje bazgroły – mruknęła, wyjaśniając. – Więc postanowiłam ci pomóc i przy okazji będę spokojniejsza, co do repertuaru – zaśmiała się delikatnie. – Proszę – wyciągnęła przed siebie rękę, podając mu nuty.
- Niezbyt to pasuje na ślub – mruknął, krzywiąc się delikatnie.
Wzruszyła ramionami, schodząc z kozetki i podchodząc po kurtkę, odwróciła się w jego kierunku.
- Ale oboje z Jamesem ją uwielbiamy – wyjaśniła, uśmiechając się delikatnie.
- Nie tylko wy – rzucił cicho, patrząc na nią znacząco. – Dlaczego to robisz?
- Co takiego? – Zapytała, zakładając kurtkę i chwytając za klamkę.
- Wczoraj specjalnie, pod byle pretekstem, wyciągnęłaś Philipsa z pokoju po to, abym mógł pogadać z Cuddy. Dzisiaj prosisz mnie, o potwierdzenie twojej ciąży i… - wzruszył ramionami, szukając odpowiednich słów. – Dodanie otuchy? – Mruknął, krzywiąc się delikatnie. – Co naprawdę zakrawa o szaleństwo… Następnie każesz mi grać na weselu ulubiony kawałek Lisy. Dlaczego?
Uśmiechnęła się niepewnie, spuszczając głowę.
- Przez ostatnie dwa tygodnie James był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Nie, dlatego że wielkimi krokami zbliżał się ślub, ale dlatego, że jego najlepszy przyjaciel, który jest dla niego niczym brat, w końcu był blisko. On cię potrzebuje – wyszeptała, podnosząc na diagnostę niepewny wzrok. – I nie tylko on – pokręciła głową. – Ona… Jest zagubiona. Potrzebuje czasu – wzruszyła ramionami. – A poza tym… - zaśmiała się cicho. – Chyba cię lubię i to dopiero zakrawa o szaleństwo! Do widzenia, House! – Rzuciła, uśmiechając się szeroko i wychodząc z gabinetu.
Przenosząc wzrok z zamkniętych drzwi, na leżący na stoliku czarno-biały wydruk z USG, uśmiechnął się delikatnie.

Ala

Cuddy ma teraz całkowity mętlik w głowie:// Biedna...
Na samym początku myślałam, że zakończysz to w ten sposób, że okaże się, że Lisa jest w ciąży z Robertem i "problem" sam się rozwiąże... Ja bym tak to napisała, więc mam nadzieję, że Ty wymyślisz coś innego:DDD
Najlepiej napisz już dziś calutką resztę, bo ciekawość mnie zżera:))))

magdalenka

o mamusiu.....
warto czekac na częśc dalszą. świetne dialogi
tylko ta Mary za szybko wdała się w łaski Housa...
i House jakby trochę złagodniał...

monad

Podoba mi się, wciągający jest Twój fik

bardzo bardzo. Szczerze mówiąc już bym chciała następną część

Najlepiej dziś wieczorem

O WENĘ się trzeba modlić tylko i może nam sprawisz radość szybką

martusia14

Ula la la Wilson będzie miał słodkiego,małego,różowego dzidziusia super

joyjoyjoy

House pozostaje House'm.
Lisa jego kocha, i jego potrzebuje, prawda... ?

przecież On nie wyjedzie bez niej, nie może..

ejejej ! kolejna część, którą na długo zapamiętam.
i cd.. jak najszybciej ^^ ! <prosi>

Prozak

ooo mój pan od religii nie były zachwycony

rodzic chrzestny ma wspierać w wierze nie wiem czy ateista to idealny kandydat

Czekam aż Cuddy rzuci się na Housa grającego jej ulubioną piosenkę na ślubie

Mam nadzieję że Mary będzie przygotowana i będzie miała przy sobie 2 pary obrączek ... i kogoś udzielającego rozwodu w 2 minuty

wela89r

Łał, łał, łał i jeszcze raz łał!

Przyczytałam dwie części na raz! Cudowne to jest! Szczególnie końcóweczka 16!

aż mi samej sie w pewnym momencie na serduszku ciepło zrobiło!

Nie zdziwisz się oczywiście jak napiszę że czekam z niecierpliwością na kolejny part!

HuddyFan

Jeżeli w najbliższym odcinku oni się nie zejdą, przysięgam, że przyjadę do Wrocławia, znajdę cię i uduszę własnymi rękoma !!!
Żart ofkors

Czekam na następną część z bólem wyczekiwania

I tak oto lejąc miód na twoje twórcze serce mówię : POŚPIESZ SIE BO NIE WYTRZYMAM !!!
Buziaki Dla ciebie i Wena

Kika

Dzię-ku-je-my!

coolness

To, że ślicznie - to już wiesz

To, że pięknie - zapewne też

Że cudownie - hmmm... raczej też

Że nieziemsko - mówię ci teraz

Ogółem - BOSKO!!!