Ten jedyny [Z]

monad

No ale jasno było napisane że będzie epilog

więc będzie HappyHuddyEnd

Dlatego nie przejmuję się zbytnio smutnością (wiem to nie po polsku) tej części, w końcu o czymś ten epilog musi być

Uwielbiam rozsądnego Wilsonka, zawsze kibicującego naszej zagubionej parze

rozsądnego z ogromną jednak nutką romantyzmu i nadzieją na szczęśliwe zakończenie:D

Czekam na ostatnią epilogową część

martusia14

Wszystko ładne i piękne,lecz dlaczego ostatnia część i bez żadnego szczęśliwego zakończenia

House wyjechał a Cuddy dokonała wyboru.Mogła wybrać Grega z którym była by szczęśliwa,lecz nie wiadomo jak długo no i Roberta który ją kochał,był zawsze przy niej i mogła na nim polegać.Wybrała Roberta tylko,że on nie mógł znieść świadomości,że jest kimś w zamian i że ona kocha bardziej Greg'a niż jego.I co teraz ona została sama.Straciła jednego jak i drugiego a miał tylko odejść jeden.Żal mi jej,lecz na miejscu Roberta pewnie zrobiłabym tak samo.

Czekam na epilog.Mam nadzieję,że w nim coś się wyjaśni i tak sobie myślę,że może nawet House wróci

Ala

Umarłam i jestem w niebie!!! PRZEŚLICZNE!!! Myślałam, że jednak Cuddy zostanie z mężem, a tu chyba nas czeka Huddy Happy zakończenie... Szkoda mi tego Roberta:(

"Chciała mieć wszystko, mogła mieć wiele... Została z niczym." - Sama to wymyśliłaś?

Kika

klecza

magdalenka

no tą przedszkolankę kocham, jakbym siebie widziała

smutke, głąbokie i takie przyjemne do czytania
dziękuję Tobie za te chwile spędzone przed kompem i czekam na epilog

Kika

Łohoho... Dzisiaj dopiero zauważyłam jaką mam oglądalność

Aż żal zdejmować się z "ramówki"

Może dokoptuję tu kolejnych 20 części?

A tym czasem epilog, który jest ble

Ale doprawdy, nie mam już siły się nad nim dłużej męczyć

Dla Klecz, coby jej miłość do mnie powróciła

Epilog

Śmiech dzieci, szelest liści, ciche pluskanie wody w pobliskiej fontannie, szczekanie psów, świergot ptaków, chrupanie drobnych kamieni pod naciskiem kółek dziecięcego wózka, narzekanie kobiety idącej obok i wiele innych dźwięków, tak bardzo jej teraz odległych. Znów była w swoim świecie. Bez bólu, rozczarowań i złych wyborów. Gdzie wszystko było proste, jasne i takie przyjemne. Gdzie miłość była wszystkim.
Przymknęła oczy, mocno wciągając przez nos jesienne powietrze. Tak, ten rok był zdecydowanie najlepszym okresem jej życia. Pomimo bardzo bolesnego początku, rozdarcia i niemalże tańca na krawędzi szaleństwa i depresji, przetrwała i wreszcie mogła odetchnąć pełną piersią i bez zawahania oraz uczucia okłamywania samej siebie, powiedzieć, że jest szczęśliwa. I to jak cholera!
Od ponad pół roku była wolną kobietą. Rozwód z Robertem przebiegł szybko i prawie bezboleśnie, a złota obrączka, symbolizująca notabene największy błąd jej życia, wraz ze wszelakimi pamiątkami tkwiła w tekturowym pudełku, ukryta głęboko w garderobianej szafie. Aktualnie mieli ze sobą sporadyczny kontakt telefoniczny. Philips otrzymawszy propozycję pracy w San Francisco, przyjął ją bez zawahania, wyjeżdżając kilka dni po otrzymaniu rozwodu. Niedawno zadzwonił, informując, że kogoś poznał, i że chyba jest szczęśliwy. Wtedy też Cuddy poczuła, jak jej sumienie odetchnęło z ulgą.
Poskładawszy więc jedną część serca, nadszedł czas na drugi, być może bardziej poharatany, kawałek. Nie pojechała do Chicago, ba, nawet nie miała takiego zamiaru! Nie błagała go, by wrócił, nie rzuciła mu się w ramiona. No, przynajmniej nie od razu.
To było dokładnie trzy miesiące temu, gdy samolot relacji Chicago – Nowy Jork, z Gregory’m House’em na pokładzie, zakołował na lotnisku Newark. Wtedy też diagnosta nie spodziewał się nawet, jak wiele ta podróż zmieni w jego życiu.
- Możesz się przestać tak szczerzyć?!
Pokręciła zamaszyście głową, śmiejąc się głośno.
- Nie – rzuciła krótko. – A czy ty możesz, choć na chwilę, przestać narzekać?
- Nie – odparła. – Co on sobie w ogóle myśli?! Przecież nie może tak… - Wzruszyła ramionami, prychając pod nosem. – Znalazł się pan i władca! Jeżeli uważa, że będę na każde skinienie jego palca, to grubo się myli. – Prychnęła po raz kolejny. – Tak z dnia na dzień wymyśli jakąś głupotę i ja mam gnać, bo on sobie tak życzy…
- Jesteś przewrażliwiona, Mary! – westchnęła, przewracając oczami. – I zamiast cieszyć się z niespodzianki, robisz problemy!
- Taaa… Znalazła się specjalistka od związków – mruknęła, zatrzymując się i poprawiając dziecięcy kocyk. Spoglądając w duże, orzechowe oczy, uśmiechnęła się szeroko. Mały Greg James Wilson miał już trzy miesiące i był okazem zdrowia oraz dzieckiem nieprzeciętnej urody i mądrości. Jego starszy imiennik, co chwila powtarzał, że to oczywiście ma po nim. Choć szczerze powiedziawszy, mały odpowiednik diagnosty był o wiele przystojniejszy.
- No wiesz, z nas dwóch to ty masz w tym momencie problem z facetem, nie ja – zaświergotała, uśmiechając się jeszcze szerzej. Przedszkolanka skrzywiła się z niesmakiem, przewracając oczami. Faktycznie i tym razem Lisa Cuddy miała racje, co doprawdy, niekiedy nieźle wkurzało Mary.
- Pasuje ci to? – zapytała, spoglądając na nią uważnie. – Taki układ? – dodała, widząc pytające spojrzenie przyjaciółki.
- Jest dobrze – przyznała, kiwając głową. – Oboje stwierdziliśmy, że tak będzie lepiej. Zobaczymy, jak wszystko się dalej potoczy, czy będziemy potrafili wytrwać w takim związku. – Wzruszyła ramionami.
- Dzisiaj przylatuje, nie?
Administratorka pokiwała zamaszyście głową, uśmiechając się z rozmarzeniem. Od ostatniej wizyty diagnosty minęły prawie dwa tygodnie i zdążyła nieźle się już za nim stęsknić. Choć czuła się dobrze w takim związku, nie mogła zaprzeczyć, że ostatnio bardzo często łapała się na tym, że chciałaby mieć diagnostę na wyciągnięcie ręki. I mimo, że House zapowiedział, że gdy tylko zmieni zdanie, on w oka mgnieniu sprowadzi się znów do New Jersey, to Lisa na razie nie miała zamiaru niczego zmieniać. Oboje potrzebowali czasu, aby wszystko poukładać i zdać sobie sprawę, czy naprawdę tego chcą i czy przetrwają. Nie miesiąc czy rok. Czy przetrwają do końca. Wprowadzili więc politykę małych kroków, która powoli i rozważnie doprowadzić ich miała do wspólnego, wielkiego końca. Dlatego też House pojawiał się w mieście, co dwa-trzy tygodnie, spędzając kilka dni, najczęściej weekendy, w objęciach ukochanej kobiety.
- I dlatego Ty przestajesz wkurzać się na Jamesa i bierzesz tyłek w troki i jedziecie na wspaniały weekend w góry, a ja i House zajmiemy się maluchem – zarządziła, uśmiechając się dumnie.
- Nie, będzie wam przeszkadzał! A poza tym… Nie zostawię go AŻ na dwa dni – wyjąkała, patrząc z rozrzewnieniem na syna.
- Przesadzasz! – stwierdziła dobitnie. – Z jednym Gregiem, tym gorszym, radzę sobie od dwudziestu lat, to z tym mniejszym i grzeczniejszym też sobie poradzę. A poza tym, House powinien się wprawiać. Kto wie? Może w końcu powiem mu, żeby został i stworzył takie cudo? – Zaśmiała się głośno, chwytając rączkę dziecka.
Przedszkolanka uśmiechnęła się szeroko.
- Jak długo będziecie tak trwać w zawieszeniu?
- Nie wiem. – Wzruszyła ramionami, patrząc przed siebie z delikatnym uśmiechem na twarzy. – Rozczarowanie to bardzo paskudne uczucie, czasami lepsze jest puste mieszkanie.
~ Przynajmniej na razie – dodała w myślach. – Dopóki oboje nie będziemy pewni, że to Ta Jedyna osoba.

FINITO

marysiaaa

DZIĘKUJĘ.
za każde słowo tego fika i za każdą melodię do niego dołączoną.
zwłaszcza za Nie Ma.
za każdy uśmiech i łzę i chwilę, w której wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach
nie było słodkiego epilogu. i za niego też dziękuję.

Kika. jesteś Mistrzynią

i chciałabym kiedyś pisać jak Ty.

no kurka! i się popłakałam!

neko.md

klecza

Rany, Kika, Ty się ciesz, że mnie teraz nie widzisz!

Wielki

na ustach i ciągłe piski i wyrazy uwielbienia.

Miłość powróciła ze zdwojoną, albo i ztrojoną siłą i już obiecuje nie uciec!

Dziękuję za dedykację i dziękuję za ten epilog.

Jest Happy Huddy End, jest, jest, jest! Kocham Cię, kobieto!

Pozdrawiam, ściskam, całuję i pokłony składam,
klecz, z ciągle wyszczerzonymi zębami

lisek

Kikuś

Nawet nie masz pojęcia z jakimi obawami tu wchodziłam widzac [Z]
W sensie bałam się, że jednak będzie źle, w sensie zakończenia, bo wiele na to wskazywało, a tu proszę

Po pierwsze oczarowała mnie pierwsza scenka, no i rozmowa Lisy i Mary

Epilog piękny, taki typowo serialowy

Bardzo mi się podoba, bo w sumie jest Huddy

Tak, czy owak piękne Huddy

Podziwam i gratuluję pięknego fika

Dziękuję Ci za tą piękną podróż, którą mi zaserwowałaś począwszy od prologu, a na epilogu skończywszy

Wena

Bo widzę, że kolejny fik już czeka na ciąg dalszy

monad

Tak tak jest HappyHuddyEnd

I to nieprzesłodzony, taki akurat w sam raz

Cudowny FIK

Życzę dużo dużo dużo dobrej WENY, żebyś nas uszczęśliwiała swoimi fikami

martusia14

magdalenka

poprzedniczki już chyba wszystko napisały...
ale przypomne: świetne to było

takie w sam raz nie za słodkie
i jeszcze raz dziekuje

mazeltov

Co moge powiedziec jeden z najlepszych fikow jakie czytalam a napewno jeden z najwiekszych wyciskaczy lez

Jestes zla kobieta i tak mnie katowalas, ale jest Happy end wiec dostajesz rozgrzeszenie.

Epilog no coz niby jest happy end, ale jakis taki nie pewny (ja tak jak House musze miec 100 % pewnosci)
no moze sie czepiam. Wielkie gratulacje naprawde cudo

))

Coccinella

Rany Kika, co ty robisz z tymi czytelnikami?
Rzucają się, mają drgawki, ataki serca i zachwytu. Rozpływają się, leżą i nie wstają. Mają zamglone oczy, łzawią, ryczą, zdzierają gardło w niemym zachwycie (

), krzyczą na znajomych, że im włażą do pokoju w TAKIM momencie... Słowem... otumaniasz społeczeństwo.

(Wiem na własnym przykładzie).
Co tu się będę dużo rozpisywać. Niesamowite. Tylko mam jedno małe pytanie. Ty od początku wiedziałaś mniej więcej jak to zakończy, czy z każdą częścią kierowałaś się nowym pomysłem?

Ja osobiście mam z tym niemały problem.

Pozdrawiam cudowną pisarkę i życzę natchnienia do dalszego otumaniania!

Kika

Ach, och, uch, ech... oooch...

No skończyłam

Dziękuję Wam bardzo, bardzo, bardzo itd gorąco

Jestem po prostu pod wrażeniem tego, jak wspaniałych mam czytelników, po prostu miód na moje serce...

Cocci

Ja Wam nic nie robię... Ja po prostu sobie piszę, a to Wy świrujecie

To się chyba pod jakąś chorobę zalicza, nie?

A co do pytania - to tak

Od początku miałam plan jak to rozegrać, jak poprowadzić akcję... Ważniejsze wydarzenia miałam zaplanowane dokładnie - jak striptiz, pobyt w domku itp

Co do zakończenia to jednak się wahałam pomiędzy opcją, która się ukazała, a tą mniej przyjemną dla Hudzinek. Moje mniejsze i słabsze "dobre ja" dało o sobie, niestety, znać

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie i całuję gorąco

Do napisania, Myszaki

a_cappella

Oh. My. God.
Twojego ficka zaczęłam czytać, bo przywiódł mnie tu cytat, jaki swego czasy miała w podpisie HuddyFan. I w miarę docierania do następnych części szczęka mi opadała coraz niżej i niżej! Dobrze, że nie czytałam jednorazowo, bo chyba przebiłaby się przez podłogę do piwnicy.

Po pierwsze i najważniejsze: chciałam Ci pogratulować niezwykłej cierpliwości w tworzeniu opisów, bo tak dokładnie wszystko przedstawiałaś, że nie musiałam sobie niczego "dowyobrażać". Plastyczność i wręcz wpędzająca w kompleksy precyzja.

Brawo, ukłony!

Po drugie: sama fabuła. Może to na początku rzeczywiście zakrawało na harlequina, ale jej... Jakiego... ^^
Cuddy w klubie ze striptizem, pijana Cuddy, ucieczka Wilsona, domek w ramach prezentu, całe to zajście w owym domku i cała masa innych rzeczy... Super! Polubiłam nawet Mary, chociaż na początku wydała mi się trochę bezbarwna. Naprawdę mi się zrobiło szkoda, jak doszłam do końca, chociaż ogarnięcie całości trochę mi zajęło. ;-)
Restrospekcje były strzałem w dziesiątkę.
A koniec... Dobrze, że bez fajerwerków, inaczej (moim zdaniem) popsułby cały urok. ;-)

I po trzecie - po trzecie chyba nic. Coś mi się w trakcie czytania nie spodobało, ale utopiło się w tym deszczu pozytywów i naprawdę nie pamiętam, co to było.

Pozdrawiam najserdeczniej i jeszcze raz gratuluję!