Fic: Uczciwy układ [10/10]

advantage

oooo, czy mi się wydaje, czy House zaczyna się Roystonowi stawiać? no w końcu

Spali ze sobą, a teraz Wilson ma żonę? Dziwna sprawa...

Richie117

Anai

advantage

Richie117

Richie117

<center>ROZDZIAŁ PIĄTY
(część trzecia)</center>

7. lutego i...

Dyżury i lunche z Wilsonem mijały jeden za drugim, a ich przyjaźń niemal wróciła na dawne tory. Patrząc wstecz na swoje załamanie, na przybycie pod drzwi przyjaciela i błaganie o odrobinę typowego dla Wilsona, szczególnie delikatnego seksu, a także na swój - eufemistycznie mówiąc - odwyk, House zaczął się zastanawiać, jakim cudem zdołał do tego stopnia stracić nad sobą kontrolę. Teraz wszystko wydawało się być w porządku. Czuł się dobrze i panował nad sytuacją, jeśli nie liczyć jego seksualnej aktywności, którą trzymał niemal wyłącznie dla siebie i z dala od oczu wszystkich, których znał. Doszedł do tego, że polubił regularny seks, choć nie zawsze mógł powiedzieć to samo o perwersyjnych praktykach Roystona.

Dopóki zdoła zachowywać emocjonalną i psychiczną równowagę, miał zamiar brać swoje pigułki (obecnie wliczając w to zakazany Vicodin), z przyjemnością pić piwo i potajemnie uczestniczyć w szczególnie niedelikatnych metodach Roystona, służących uzyskaniu fizycznego zadowolenia. Była to niewielka cena za zagwarantowanie bezpieczeństwa Wilsonowi. Od czasu lekkomyślnej wizyty w mieszkaniu Roystona jedyną sprawą, która zakłócała jego myślenie w ciągu minionego tygodnia, było to, jak długo jeszcze Royston będzie usatysfakcjonowany jego osobą. Spaczony apetyt tego sukinsyna na podstarzałego kalekę musiał pewnego dnia osłabnąć, więc co będzie potem?

Gdyby tylko Roystonowi przytrafił się okropny wypadek, w którym by zginął. To oznaczałoby koniec seksu, lecz również zakończyłoby napięcie, w jakim obecnie żył. Kolejny uczciwy układ.

- House?

Może Royston wypadnie przez balkon albo zostanie zjedzony przez stado zdziczałych psów. Potrzebowałby wtedy nowego sposobu na wypełnienie wolnych wieczorów, ale nie musiałby znosić pozbawionych życia pokoi hotelowych oraz niekończącego się monologu Roystona, który nigdy nie odbiegał od ulubionego tematu dziekana - jego samego. To również byłaby jakaś korzyść.

- House!

House podniósł wzrok znad długopisu, który obracał między dwoma palcami. Chase zadawał mu jakieś pytanie. Cholera! Pozwolił sobie na bujanie w obłokach.
- Czego?

- Co o tym sądzisz? - zapytał Chase, wpatrując się w niego. Cały zespół się w niego wpatrywał. Racja. Przypadek. On i jego podwładni omawiali sprawę starszego mężczyzny. Pięćdziesięciopięciolatek z dziwnymi objawami, które polegały na tym, że jego kończyny na przemian robiły się zimne, potem gorące, potem zimne i znów gorące, a towarzyszyły temu skargi na nieustanny ból lub odrętwienie w dłoniach i stopach. To było dziwaczne. Nie można odczuwać bólu oraz odrętwienia. Musiało chodzić o guz mózgu, zaburzający pracę podwzgórza, ale tomografia niczego nie wykazała. Następnym badaniem w kolejce był rezonans.
- Zabierzcie go na rezonans.

Żadne z nich się nie poruszyło.
- Już wysłałeś Trzynastkę, żeby się tym zajęła - przypomniał mu spokojnie Taub.

- Och. - Podwójna cholera. - Racja. To dobrze. - House wlepił wzrok w Chase'a, jakby nie umknęło mu ani jedno słowo z wywodu młodszego lekarza. - I?

Chase rozłożył ręce. - I czy chcesz, żebyśmy przeprowadzili jeszcze jakieś badania? Moglibyśmy wykonać endoskopię tętnicy udowej, żeby sprawdzić, czy przyczyną nie są ściany tętnic. Być może pacjent cierpi na miażdżycę, a blaszki odrywające się od zatorów są wystarczająco małe, żeby krew mogła je spłukać do jego kończyn, gdzie blokują naczynia krwionośne. Co o tym sądzisz?

House zmarszczył brwi. Nie mógł przypomnieć sobie niczego, co Chase lub pozostali powiedzieli w ciągu ostatnich pięciu minut.
- Sądzę, że warto spróbować - odparł, niezdolny ukryć irytacji w swoim głosie.

Taub przewrócił oczami. Po prostu kolejny dzień. Chase zabrał z biurka kartę pacjenta.
- Wszystko w porządku? - Popatrzył na House'a. - Przez cały dzień masz taką minę, jakbyś był wkurzony.

House podniósł się z krzesła. - Cóż, znasz to powiedzenie. Potrzeba czterdziestu dwóch mięśni, żeby zmarszczyć czoło, ale tylko jednej ręki, żeby dać Wilsonowi po gębie.

Chase pojął w lot, że House nie chce ciągnąć tego tematu i w ślad za Taubem wyszedł z pokoju, żeby zająć się badaniami.

House pokuśtykał do własnego gabinetu i powoli usadowił się na krześle. Tego dnia czuł się niezwykle zmęczony, a jego bark był obolały. Zbyt wiele godzin opierania się na lasce i brak fizykoterapii. Tego dnia zwyczajnie gówno go to obchodziło. Poza tym w szpitalu było gorąco, a on nie mógł sobie pozwolić na zdjęcie golfa. Minął zaledwie tydzień i ugryzienie - chociaż lekko zaognione - goiło się. Trochę wolniej niż zazwyczaj, ale w końcu tym razem Royston ugryzł go głębiej niż zwykle. W tej chwili House miał pół tuzina stomatologicznych trofeów w różnych miejscach, a większość z nich była dobrze ukryta pod ubraniami.

House westchnął. Odmówił pójścia na lunch z Wilsonem, twierdząc, że jest zmęczony i że boli go noga, co Wilson przyjął do wiadomości, ponieważ House nie wyglądał zbyt dobrze tego dnia. Po okazaniu tradycyjnego Wilsonowego zatroskania, jego przyjaciel niechętnie odszedł, by zjeść lunch w pojedynkę.

Jak to się działo, że żoneczka nigdy nie umawiała się z mężem na lunch? Leanne była kapryśną idiotką, ale Wilson wydawał się być do niej przywiązany i oboje wyglądali na stosunkowo szczęśliwych. Chociaż, jak House sam doskonale wiedział, wygląd może być mylący.

House przeniósł się na swój wygodny fotel i odchylił głowę na oparcie, zamykając oczy. Należała mu się dwudziestominutowa drzemka, żeby nabrać sił.

- House?

House pływał. Było to coś, czego nie robił od wielu lat. Cudownie było unosić się swobodnie w podgrzewanej wodzie. Nagle jego skóra zaczęła piec od gorąca. Ktoś ustawił kontrolkę temperatury na "wrzątek", a jego skóra zaczynała się gotować i oddzielać od tkanki podskórnej.

- House!

House otworzył oczy; jego sen o byciu gotowanym żywcem tracił swoją wyrazistość. W kilka sekund rozproszył się jak suche ziarenka na łagodnych powiewach snu. W następnej sekundzie już go nie było.

- Ma gorączkę - powiedział ktoś apatycznym głosem. Taub. Dobry lekarz. Inteligentny. Wie wystarczająco dużo, by przyznać, kiedy się myli. Nie mam gorączki, a więc się mylisz. Przyznaj to.

Taub milczał, a po chwili czyjaś dłoń spoczęła na jego czole.

Nie spał, był tego całkiem pewien. Jednak z jakiegoś powodu nie był na tyle przytomny, by otworzyć oczy, sprawdzić czyja to dłoń i odepchnąć ją.

- Jest rozpalony. - To był głos Trzynastki. Zatem dłoń też musiała należeć do niej.

House usiłował powiedzieć jej, żeby dała mu spokój, ale jego język zapomniał, jak formułować angielskie słowa, więc usłyszał tylko, jak bełkocze z bezradną frustracją.

- Połóżcie go na noszach.

House poczuł, jak jego umysł zalewa się bielą, a jego kończyny zaczynają rzucać się, kierowane własną wolą. Przypominało to bieg w miejscu, lecz z rękami i nogami przywiązanymi do kończyn kogoś innego, a on nie mógł panować nad tym, w którą stronę się poruszały, ani co robiły.

W tej chwili leciał i biegł, i wszystko działo się zbyt szybko. Zbyt wiele błysków światła - zbyt jasno! Światło sprawiało ból.
- Ma drgawki. Cholera! - To był głos Wilsona. - Od jak dawna jest w takim stanie?

- Nie wiem - odpowiedziała Trzynastka.

- Czy któreś z was próbowało do niego mówić? - Znów Wilson. Ogarnięty paniką. Jego przyjaciel bał się o niego. To było dosyć przyjemne.

- Znaleźliśmy go w takim stanie. Nie odzywał się - wyjaśnił głos Tauba.

- Nie było nas może przez godzinę - dodała Trzynastka.

Kolejna dłoń dotknęła jego czoła. Szczupłe, posmarowane kremem nawilżającym palce Wilsona.
- To nie jest detoks - powiedział.

W głosie Wilsona słychać było niepokój i House'owi zrobiło się przykro z tego powodu, ale był za bardzo zmęczony, żeby powiedzieć cokolwiek. Był zbyt wykończony, by wyjaśnić, że to nic i że jeśli pozwolą mu z powrotem zasnąć, to wszystko będzie w porządku.

- W takim razie co? - zapytała Trzynastka.

Teraz w głosie Wilsona zabrzmiało przerażenie. - Nie wiem.

House pozwolił głosom ucichnąć i dał się im ponieść, gdziekolwiek zachciały.

---
---

Obudził się, słysząc głosy napływające do jego uszu oraz czując ręce dotykające jego ciała. Nie czuł żadnego bólu. Wścibskie dłonie podwinęły rękawy jego swetra i dźgały go czymś w zagłębienie łokcia. Inne dłonie świeciły mu jasnym światłem do obu oczu, więc spróbował je odepchnąć.

Wilson odsunął kołnierz swetra House'a, sprawdzając tętno przyjaciela, podczas gdy Chase podłączał urządzenie, monitorujące pracę serca. Wilson gwałtownie zaczerpnął powietrza, sprawiając, że Chase się obejrzał.
- Jasna... - powiedział.

- Mój boże - wyszeptał Wilson. - Co to jest, do cholery?

- Jezu. Czy to... czy to ślad po ugryzieniu przez człowieka? - zapytał Chase.

Wilson delikatnie oderwał wilgotny kwadrat z gazy, którym House musiał wcześniej opatrzyć ranę.
- Goi się już od jakiegoś czasu, ale z całą pewnością doszło do zakażenia - odparł Wilson. - Powinniśmy zacząć podawać mu [link widoczny dla zalogowanych] i tylmikozynę. Być może chodzi o zarażenie [link widoczny dla zalogowanych].

- Przyniosę leki, ale czy jesteś pewien? - spytał Chase. Ludzkie usta to inkubatory dla gronkowców.

- Nie, ale musimy natychmiast zacząć leczenie. - Zaniepokojenie. Zakłopotanie. To, co House często słyszał w głosie Wilsona tuż przez tym, zanim onkolog wściekał się na niego i nie chciał odpuścić. - Infekcja zajęła staw barkowy, a następnym przystankiem jest układ limfatyczny. Nie mamy czasu na robienie [link widoczny dla zalogowanych].

House zastanawiał się, o kim oni rozmawiają. Krew jego pacjenta powinna być badana właśnie w tym momencie. Dlaczego Wilson wydawał polecenia jego podwładnym?

- Nie mogę w to uwierzyć - mruknął Chase.

- Chase... - głos Wilsona był ściszony, jakby wymieniali się sekretami, którymi nie chcieli dzielić się z House'em - ...nie widziałeś tego, okej? Póki co?

- Prędzej czy później będziesz musiał zgłosić to Roystonowi - zauważył ostrożnie Chase.

- Zrobię to - zapewnił Wilson. - Gdy tylko wpadnę na jakiś pomysł, co właściwie powinienem zgłosić.

- W porządku, dopóki nie będziemy niczego przed sobą ukrywać. A na razie... - zamazana, biała postać Chase'a skinęła głową, ruszając do drzwi - ...co takiego miałbym widzieć?

Kiedy oczom House'a nareszcie udało się skoncentrować, jedynie Wilson spoglądał na niego z góry, jego spiczasty nos był oddalony zaledwie o pół metra od jego twarzy.
- Jesteś gotów powiedzieć mi, co się dzieje? Chociaż część z tego sam potrafię odgadnąć...

Jego wargi były popękane i suche, więc gestem dłoni poprosił o wodę, którą Wilson mu podał. Maleńki papierowy kubek chłodnawej ulgi.
- Nic się nie dzieje - odpowiedział zachrypniętym głosem.

Wilson westchnął przeciągle, tylko sekundy dzieliły go od rezygnacji z okazywania cierpliwości.
- Widziałem ślad po ugryzieniu. Jest świeży. Infekcja z rany przeniosła się do twojego stawu barkowego i prawdopodobnie do twojej krwi. Jak mogłeś ukrywać coś takiego przede mną? - Wilsona ogarnęła złość, a potem osłupienie. - Z kim się, na boga, spotykasz i od kiedy pociąga cię masochizm?

House ponownie zamknął oczy. - Nie zrozumiałbyś.

- Spróbuj.

- To nie twój interes.

- Kiedy tracisz przytomność w czasie pracy, a ja znajduję głęboką ranę po ugryzieniu przez człowieka na twojej szyi, to jest mój interes. Jestem jedyną osobą, poza tobą samym, którą powinno to interesować. Podobno jesteśmy przyjaciółmi.

House był zmęczony. Wszystko powinno zostawić go w spokoju. Zmęczony.
- Jesteśmy - odpowiedział słabo.

- Kto robi ci krzywdę? Wiem o tobie wiele rzeczy, House, i wiem, że nie kręcą cię takie zabawy. Nigdy nie byłeś... - Wilson urwał. Pamiętał House'a (z ich jedynej wspólnie spędzonej nocy) jako namiętnego, rozważnego kochanka. Energicznego, odrobinę perwersyjnego, ale nigdy, przenigdy brutalnego. - Jesteś delikatny, jeśli chodzi o te sprawy. To w ogóle nie jest w twoim stylu.

- Poznaj moje nowe wcielenie.

- Nie wyjdziesz stąd, dopóki nie otrzymam kilku odpowiedzi. - Wilson rzucił na łóżko złożoną, papierową koszulę. - Przebierz się w to. House, jeżeli nie będziesz współpracował i nie powiesz mi w tej chwili, skąd i dlaczego wzięło się to ugryzienie, zadzwonię na policję i oni to wyjaśnią.

- Nie mogą mnie aresztować za dobrowolne erotyczne zabawy.

- Ale mogą wszcząć dochodzenie, jeśli im powiem, że się obawiam, iż zostałeś do tego zmuszony.

House miał ochotę zadzwonić do Roystona i pozwolić mu uporać się z Wilsonem, ale nie miał pojęcia, jak Royston mógłby to rozegrać, a House nie chciał, żeby Wilson mieszał się w to jeszcze bardziej, niż już był w to mimowolnie zamieszany.
- Spotykam się z kimś, okej? Czasami nas ponosi. Nie wyglądało na to, że wdało się zakażenie. Nie czułem, żeby doszło do zakażenia.

- To dlatego, że infekcja przeniosła się wprost do twojego krwiobiegu. Miała mnóstwo miejsc, żeby się rozprzestrzenić, poza samą raną. - Wilson spróbował spojrzeć House'owi w oczy i musiał wziąć w dłoń jego podbródek, by go do tego skłonić. - Ktoś... robi ci krzywdę. Od miesięcy nie jesteś sobą. Po prostu nigdy nie udało mi się dokładnie uchwycić tego, co się zmieniło. Skrytość, unikanie mnie... samo to powinno naprowadzić mnie, że nie chodzi o nic zdrowego. - Ponownie wskazał na koszulę. - Przebierz się, proszę.

- To, co robię z własnym ciałem, to moja sprawa. I przebiorę się, kiedy wyjdziesz.

Wilson pokręcił głową. - Twoja sprawa? Nie, już nie. To... - Wilson wskazał ręką na częściowo zagojoną, lecz mocno zainfekowaną ranę po ugryzieniu - ...to sprawia, że to moja sprawa.

- Wyjdź stąd, Wilson. Jestem zmęczony. Chcę spać.

- Nie. Nigdzie się nie wybieram. - Wilson z uwagą przyglądał się twarzy przyjaciela. House wyglądał na pokonanego i wycieńczonego. - Czy to przeze mnie? Próbujesz mnie ukarać za to, że ożeniłem się z Leanne? - Kiedy House odwrócił głowę do ściany, Wilson po prostu mówił dalej: - Posłuchaj... w tamtym tygodniu, kiedy jej nie było, a ty przyszedłeś... Byłeś pijany i zacząłeś się do mnie zalecać. Czy ta nowa znajomość to wynik tego, że dałem ci kosza? Zacząłeś zadawać się z pierwszym lepszym maniakiem seksualnym, na jakiego trafiłeś?

To bolało. Cała ta sytuacja. To, że Wilson go wygonił, że tylko centymetry dzieliły Wilsona od dowiedzenia się o tym całym ohydnym, znienawidzonym romansie, że jego przyjacielowi było mu go żal oraz to, że Wilson doszedł do wniosku, iż kaleka nie ma lepszych perspektyw, niż pozwalać się maltretować komuś, kto po raz pierwszy od lat zaoferował mu stałą fizyczną bliskość.
- Miło wiedzieć, że twoim zdaniem tylko tyle jestem wart.

- Nie to miałem na myśli i doskonale o tym wiesz. Chociaż jestem cholernie pewien, że dokładnie tak przedstawia się twoje zdanie o sobie.

To tyle, jeśli chodziło o zmianę tematu. House ponownie odwrócił głowę, tym razem ku swojemu przyjacielowi.
- Chcesz wiedzieć, czy robię to dlatego, że cię pragnę i nie mogę cię mieć? Chcesz wiedzieć, czy próbuję zagłuszyć własne cierpienie?

Wilson posłał mu swoje najlepsze współczujące spojrzenie. Spojrzał na niego tymi przeklętymi słodkimi, łagodnymi, życzliwymi, brązowymi, załzawionymi oczami, które stopiły jego mury obronne i zmusiły jego usta, by bez opamiętania zaczęły wyrzucać z siebie prawdę:
- Oczywiście, że cię pragnę, kretynie. Kocham cię i wiem, że o tym wiesz, więc przestać zgrywać nieświadomy niczego obiekt miłości. Po prostu martwisz się tym, co romansowanie z żałosnym kaleką zrobiłoby z wizerunkiem, jakim cieszysz się w szpitalu. Masz obsesję na punkcie bycia popularnym i lubianym.

Wilson jeszcze raz wskazał na szpitalną koszulę, usiłując nie dopuścić, by słowa oddania albo zniewagi House'a zmąciły jego rozsądek czy też lekarski osąd. Dotarcie do sedna całej sprawy było znacznie ważniejsze niż jego uczucia. Jego cierpliwość była na wyczerpaniu.
- Przebierz się w tę cholerną koszulę albo ci w tym pomogę.

- I kto się teraz nade mną znęca?

Wilson zacisnął szczęki. - Więc idź się przebrać do łazienki. A nawiasem mówiąc, gdybym miał się czymkolwiek przejmować, martwiłbym się, co pomyślałaby o mnie moja żona, gdybym zaczął się spotykać z żałosnym kaleką. I na wypadek, gdyby przyszło ci do głowy, że wszystko wiesz - Leanne mnie zostawiła. - Wyprostował się. Teraz patrzył na House'a oczami pełnymi gniewu. - W ubiegłym tygodniu. Czuła się "ograniczona", jak stwierdziła, będąc ze mną. Chce "rozwinąć skrzydła" czy tym podobne bzdury w stylu [link widoczny dla zalogowanych]. Ostatnio byłeś tak zaprzątnięty swoim własnym światem, że ci to umknęło.

Używając stojaka od kroplówki zamiast kuli, House pokuśtykał do łazienki i zatrzasnął drzwi. Po kilku chwilach wyszedł, mając na sobie papierową koszulę i nic poza tym. Wspiął się z powrotem na łóżko, a Wilson westchnął, odwiesił worek kroplówki na haczyk i dla pewności sprawdził, czy wenflon w łokciu House'a się nie obluzował.
- Mam tego dosyć. Kiedy będziesz gotów porozmawiać... - Wilson wyjął strzykawkę i zanim House mógł zaprotestować, wstrzyknął dawkę [link widoczny dla zalogowanych] do jego kroplówki. - ...poproś pielęgniarkę, żeby mnie wezwała.

House próbował przezwyciężyć działanie środka uspokajającego, jednak w mniej niż minutę później głośny, naprzykrzający się świat rozpłynął się wokół niego.

---
---

Narcyza

No nie... Jak to się ciągnie! xD To jest niemal tak frustrujące, jak "Seria niefortunnych zdarzeń" xD

No, ale Leanne poszła w ... siną dal, więc jestem usatysfakcjonowana

Jeszcze tylko czekam na to, aż House się opamięta i pokona R.

Weny!

Anai

Richie117

advantage

Cobra

To najdziwniejszy fik, jaki do tej pory zdarzyło mi się czytać (może dlatego, że do tej pory jeszcze nie miałam okazji zapoznać się z innymi

). Ale fakt, że jest on naprawdę mocno intrygujący wcale mnie od niego nie odstrasza, chociaż naprawdę ciężko przywyknąć do tych chorych zagrań Roystona...
Za to wracając do rozdziału, cieszę się, że Wilson powoli zaczyna dostrzegać tą całą dziwną sytuację i wyciąga z niej całkiem mądre wnioski. Chociaż jakąś szczególną bystrością to się nie popisał, skoro zaczął kojarzyć wszystkie fakty dopiero po paru miesiącach trwania tego uczciwego układu i potrzebował do tego widoku ugryzienia. Może gdyby zrobił to wcześniej, to wtedy wszystko wyglądałoby inaczej, a House nie wplątałby się w ten chory układ z Roystonem, który wraz z każdym kolejnym rozdziałem wydaje się być coraz bardziej powalony i ohydny. Na szczęście oprócz Wilsona czuwa też Chase, który dosyć wyraźnie zaznacza swoją obecność i mówiąc szczerze, to bardzo mi się to podoba

Ostatnio nawet zaczęłam go lubić i to bardzo. Jednak najgorszy jest w tym wszystkim chyba fakt, że House zupełnie się podporządkował i już nawet nie sprzeciwia się temu wszystkiemu (nie wspominając o ostatnim zagraniu Grega, czyli wizycie w domu Roystona). To wszystko zaczyna się robić trochę… Niepokojące, jak na mój gust. Mam na myśli w głównej mierze House’a, Z jednej strony żywi jakieś głębsze uczucia względem Wilsona i zależy mu na jego bezpieczeństwie, a z drugiej strony próbuje sobie wmówić, że też czerpie jakieś korzyści z tych chorych gierek Roystona i momentami przestaje przypominać ofiarę. Za to bardzo cieszę się, że Leanne w końcu dała spokój Wilsonowi. Przynajmniej jedna irytująca kobieta na tym świecie nie będzie mi już działać na nerwy (szkoda, że to samo nie tyczy się paru seriali i rzeczywistości

). A tak swoją drogą, to rozbawił mnie ten Albert… Spodziewałam się wszystkiego, ale Albert? Może Royston stał się takim powalonym draniem przez jakieś kompleksy, bo pewnie jako Albertowi to nie było mu w życiu lekko

Za to bardzo ciekawi mnie, czym jeszcze zaskoczy mnie ten fik... Z pewnością dowiem się wraz z kolejną częścią.
Pozdrawiam serdecznie!

Richie117

Anai

advantage

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Richie117

Anai

Richie117

Richie117

Anai

advantage

Richie117