Na pastwę losu /z/

marengo

- Upił się i ma zeza?
Świetne. House jak zawsze niezawodny xD.

- Wiecie, po prostu zagrajmy w kalambury – zaproponował.
Bardzo dobry pomysł! Pacjenci, zamiast martwić sie o swoje zdrowie, mogliby martwić się o zdrowie psychiczne lekarzy, którzy podobno mają ich leczyć

.

Tego dnia ból nogi był wyjątkowo znośny.
Wilson wyjechał i akurat ból nogi był wyjątkowo znośny... Podejrzane to xD.

Siedział w miejskim parku na rozsypującej się ze starości ławeczce, obserwując dwie wiewiórki skaczące po konarach ogromnego drzewa.
Rozmarzyłam się. Wyobraziłam sobie tę ławeczkę, stare drzewa, delikatny wietrzyk i szelest liści (koniecznie szelest liści!), cisza i spokój... Sama chętnie bym sobie posiedziała w tym parku...

- Jeśli potrzebujesz go na wódkę… - zaczął.
Kiedyś widziałam nad morzem młodego osobnika grającego na gitarze i zbierającego pieniądze. Przed sobą miał kartkę z napisem: zbieram na piwo xD. Tak mi się skojarzyło.

Poziomka

Oj, jak mi brak takiego ciepłego dnia, parku, ogólnej zieleni i ciepłych promieni słońca na twarzy... I tego cudownego zapachu... Zapachu słońca na skórze... Zapachu szczęścia...

Oj, przepraszam! Rozmarzyłam się i troszeczkę odbiegłam od tematu.

Any

Karola

Ladne, co ja mam pisac, twoje opisy mi sie podobaja.

marengo

Katty B.

House wkurza się bardziej niż zwykle, to pewnie przez te nerwy i tę niepewność... Wilson nie myślący o Housie to dość... nowatorskie podejście. XD Scena w parku śmieszna, Jimmy zawsze będzie Jimmy'm. XD

I yay, nosi zdjęcie w portfelu! XD
Katuś oczekująca.

Any

Karola, cieszę się, że Ci się podobają, dziękuję

Katty B.

Ja noszę zdjęcia rodziców bo wypada oraz zdjęcie Kallie i mojego psiaka. XD

I tak, też kocham Wilsona, choć wczoraj oglądałam ZNOWU 5x03 i zastanawiam się, czy Lucasa nie kocham bardziej...

Poziomka

To by było arcyciekawe zobaczyć w serialu, jak Jimmy wrzeszczy na jakąś totalnie zdziwioną pielęgniarkę.

I ja, ja! Ja kocham Jimmy'ego bardziej niż kogokolwiek innego.

Oprócz mojej Najdroższej any oczywiście.

A ja noszę zdjęcia rodziców w portfelu, bo chcę.

I to dopiero od niedawna w zasadzie.

I mojego faceta, wiadomo.

I gdzieś tam jeszcze jest zdjęcie ukochanej babci.

any, Słonko, kiedy kolejna część?

Pytam, żebym mogła wygospodarować trochę czasu.

Bo póki co kradnę ten czas...

Tęskniem...

Any

marengo

Any

marengo, po prostu kup kotu komórkę, może czasem zadzwoni

I cieszę się, że się zgadzamy co do Lucasa i Wilsona

Poziomka

marengo

Wiesz, any, nie wątpię, że mój kotek jest inteligentny

(posiadł wiedzę Pradawnych!), ale koty po prostu nie są stworzone do obsługiwania telefonów

.

Poziomka

ceone

aaa zapomniało misię tycio o tym fiku,a le juz nadrobiłam..
...i chcę jeszcze !

Any

Any

Na zdrowie

część 8

Miał dość tej niedzieli, swojego popołudniowego dyżuru. Pielęgniarki były wyjątkowo ospałe, kawa za słodka, a choroba, która najprawdopodobniej była stwardnieniem rozsianym zdecydowanie zbyt nudna, by zatrzymać go w pracy. Zarzucił na ramię plecak i wyszedł ze szpitala. Dopiero po dotarciu na parking, uświadomił sobie, że nie ma po co wcześniej wracać do domu. Nie czekał tam przecież Wilson z obiadem, puszką piwa i niewypowiedzianym uczuciem, które tyle dla niego znaczyło. Nawet jeśli ostatnio przyjaciel zachowywał się dziwnie, to jednak był. Był i to wystarczyło.
Świat wydał mu się nagle przeraźliwie pusty.
Po chwili namysłu postanowił udać się do pobliskiego pubu.
Kiedy ta dotarł, lokal był jeszcze prawie pusty ze względu na stosunkowo wczesną porę. Zamówił podwójne martini i usiadł przy stoliku stojącym w rogu sali. Panował tu przyjemny półmrok, było ciemno i cicho, a taką a taką atmosferę House lubił najbardziej. Wiedział jednak o tym chyba tylko Wilson. Cała reszta była przekonana, że diagnosta uwielbia głośną muzykę, którą tak często puszczał w gabinecie na złość Cuddy. Nikt nie podejrzewałby, że House najlepiej czuje się w zupełnie innej atmosferze. Jedynie James to wiedział – i szanował. Gdy wchodząc do pokoju zastawał przyjaciela siedzącego w ciszy lub grającego w zadumie jakąś spokojną melodię, nie włączał telewizora, nie odzywał się, po prostu trwał z nim w milczeniu. W takich chwilach rozumieli się najlepiej, bez słów.
Więc co się teraz, do cholery, działo?
House ze złością odstawił opróżnioną szklankę na stolik. Nie chciał zamawiać więcej, ponieważ w mieście nie było osoby, która przyjechałaby po niego, gdyby się upił. Co prawda, ostatnio takie sytuacje prawie się nie zdarzały; kiedy pił, robił to w domu, ale wiedział, że gdyby zaszła taka potrzeba, Wilson po kwadransie zjawiłby się w odpowiednim pubie. Teraz nie miał na kogo liczyć. Powoli wzbierała w nim złość na przyjaciela. Coś się z nim działo, to nie ulegało wątpliwości. Stał się drażliwy, niecierpliwy, także w stosunku do House’a. Ten nawet nie przypuszczał, że był po części przyczyną zachowania partnera.
Czemu po prostu nie powiedział, że ma jakieś kłopoty? – pomyślał z rozdrażnieniem. Nie ufa mi?
Obracał w zamyśleniu szklankę w dłoniach. Lata pracy nauczyły go bezbłędnie kojarzyć fakty, wiązać symptomy z odpowiednimi chorobami. Potrafił przenikać przez myśli pacjentów, dochodzić do prawdy, jednocześnie na każdym kroku udowadniając swojej drużynie, że wszyscy kłamią. Prawie żadna zagadka medyczna nie stanowiła dla niego trudności.
A jednak tej jednej „zagadki” nie potrafił rozwiązać.
Wróci? Jeśli tak, to jaki? Taki jak kiedyś, czy taki, jaki był od kilku tygodni?
Nieważne, jaki będzie. Byleby tylko wrócił – pomyślał z nagłym przestrachem. Dziwnym zachowaniem zajmiemy się później.
Rozmyślania przerwał mu jakiś kompletnie zalany człowiek, który zatoczył się w kierunku jego stolika.
– Tu wolne? – spytał bezceremonialnie.
- Nie – odparł krótko House. Dopiero teraz zauważył, że pub jest już wypełniony ludźmi. Krzesło naprzeciwko niego było jedynym niezajętym miejscem w lokalu.
Facet nie zwrócił uwagi na zaprzeczenie i z głośnym westchnieniem klapnął na krześle. Wpatrzył się w House’a mętnymi oczami.
- Smutno ci? – wymruczał niewyraźnie.
Diagnosta obdarzył go lekceważącym spojrzeniem.
- Nie – powtórzył. – Pilnuj swojego tyłka.
Tamten jednak nie planował odpuścić.
- Zostawiła mnie dziewczyna – wybełkotał. – Takie fajne piersi miała. A jaki brzuszek, człowieku! – mówił z wyraźnym trudem. – Powiedziała, że się do niczego nie nadaję. Wzięła rzeczy i wyszła.
- Dziwisz się? – prychnął House, po czym wstał. Miał dość tej pijackiej gadaniny. Zrobił kilka ostrożnych kroków, by upewnić się, że Martini zdążyło już choć w pewnym stopniu wyparować mu z głowy, i skierował się w stronę drzwi, zostawiając faceta wylewającego teraz swoje żale przed stojakiem z papierowymi serwetkami.

Szczęśliwie dotarł do domu – dobrze, że tego dnia przyjechał do pracy samochodem nie motocyklem, którym kierowanie pod wpływem alkoholu i zdenerwowania był naprawdę trudne. Wszedł do mieszkania, tak strasznie pustego i usiadł na kanapie, nie zapalając światła. Właśnie układał sobie wygodniej nogę na bordowej poduszce (ulubionej poduszce Wilsona), gdy zadzwoniła jego komórka. Wyjął telefon z kieszeni.
- No? – rzucił krótko.
- Rezonans pokazał obszary demielinizacji istoty białej – usłyszał głos Cameron. – To stwardnienie.
- Wow. Nie pomyślałbym. No to powiedz mu, że powoli zamieni się w kukłę i daj mi spokój.
- Ty jesteś jego lekarzem prowadzącym, ty powinieneś mu powiedzieć – zaoponowała. – Albo chociaż przyjechać
- Przypadek rozwiązany, zrobiłem, co do mnie należało. Równie dobrze mogę przyjechać jutro o cywilizowanej porze. Powiedziałem, daj mi spokój.
- House! Zapomniałeś już o przysiędze Hipokratesa, którą wieki temu składałeś? – uciekła się do ostateczności,
- Nie składałem, w momencie przyrzeczenia wyszedłem do łazienki – odpowiedział. – Miłego wieczoru – dodał, po czym się rozłączył.

Dwie godziny później wciąż siedział w tym samym miejscu. To była jedna z takich chwil, w których naprawdę chciał wierzyć w istnienie jakiejś wyższej Istoty. Istoty, którą mógłby poprosić o jak najszybszy powrót jego Jimmy’ego. Powrót dosłownie i w przenośni. Jimmy’ego, którego dobrze znał i za którym cholernie tęsknił.

Karola

Bardzo mi sie podoba odcinek, jeden z ulubionych cytatow: - Zostawiła mnie dziewczyna – wybełkotał. – Takie fajne piersi miała. A jaki brzuszek, człowieku! – mówił z wyraźnym trudem. – Powiedziała, że się do niczego nie nadaję. Wzięła rzeczy i wyszła.
- Dziwisz się? – prychnął House zaczelam chichotac.

ceone

( niech Jimmi wraca !! poor House :głaszcze:

Any

Karola, dzięki

ceone, kiedyś tam może wróci...

marengo

Nie czekał tam przecież Wilson z obiadem, puszką piwa i
...i kapciami, i gazetą xD.

Panował tu przyjemny półmrok, było ciemno i cicho, a taką atmosferę House lubił najbardziej.
Ha, ja też lubię taką atmosferę

.

Teraz nie miał na kogo liczyć.
Cameron na pewno chętnie wyrwałaby się na chwilę ze szpitala i go podwiozła...

Dopiero teraz zauważył, że pub jest już wypełniony ludźmi.
Ooo, to nieźle musiał się House zasiedzieć xD. I zamyślić, skoro nie zauważył, co się wokół niego dzieje xD.

Ładny rozdział

mari

Poziomka

Ojej, spojrzałam na tytuł i się przestraszyłam, że to już koniec, no bo jak to tak szybko.

Ale na szczęście nie.

Przyznaję również, pijaczek najlepszy.

A House? Taki biedny, bez obiadu i innych przekąsek, bez krzątającego się po mieszkaniu Wilsona... Really really poor House.

Ale niech Wilson już wróci, bo smutno bez niego...

Tęskniem.

Any

Poziomka