Be happy [Z]

evi

kiedy Cuddy położyła malca na House'owej kanapie, przyszedł mi do głowy taki dialog:
H: co to za dziecko?
C: zwinęłam ze szpitala.

szczerze mówiąc, nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. co dziwne, nie spodziewałam się niczego konkretnego

nie wiem, czego to kwestia, ale właśnie tak się stało.

a ostatnie zdanie wypowiedziane przez House'a będzie dziś moim mottem

T.

Ciesze sie, że udało mi sie Was zaskoczyć

Po tylu świetnych Fikach Huddy jest to już dosyć ciężkie:D Mam nadzieję, że ten fik dostarczy Wam dożo uśmiechu. Dziękuje za wszystkie, jakże miłe komentarze:D

Wercia214

Twoje Fiki zawsze dostarczają uśmiechu

Jarii007

Hie hie hie

Tak PannaN Hous'owi przyda się super niania

Hahaha xD

minnie

Rozbroiła mnie ta część

Kto jest ojcem małego...:>
Czekam na cd i wena życzę

kremówka

Och, przecudowne

Co prawda nadal do kończ nie łapię co to za dziecko (tzn z kim Cuddy je ma), ale zaczynam podejrzewać... Tzn, mam teorię, ale nie jestem pewna... Ale nie będę nic pisać, o się okaże, że jestem ciemna i nie załapałam tego, co było oczywiste

T. całkowicie mnie zaskoczyłaś, strasznie mi się podoba Twój pomysł na akcję tego fika i czekam niecierpliwie na jeszcze...

Pozdrawiam

LicenceToKill

Przepraszam, ze komentuję dopiero teraz, ale dziwnym trafem nie zauważyłam tego fika ;/;/;/;/;/;/;/;/;/;/

Oj T. tym razem to mnie już kompletnie rozłożyłaś *leży ze śmiechu*

I chwała Ci za to

T.

Jutro prawdopodobnie nie uda mi sie napisać dalej, więc dzisiaj dwie części:

Wsiadając do samolotu czuła jak ogarniają ja coraz większe wątpliwości. A co jeśli House nie poradzi sobie w roli opiekuna…? Co jeśli nie poradzi sobie w roli… ojca? Powiedzmy sobie szczerze, zrobiła to specjalnie. Owszem, rzeczywiście ciężko by było znaleźć tak nagle kogoś do pomocy, ale chciała zostawić Briana właśnie z Housem. W końcu był jego biologicznym ojcem. Kiedy poprosiła go o to, wydawał się wcale nie być zdziwiony. Zachował dla siebie głupie komentarze i zapytał tylko „kiedy”. Wielokrotnie się zastanawiała, dlaczego to zrobił. Nigdy o tym nie rozmawiali. To był ich mały sekret, o którym nie wiedział nikt. Nawet Wilson –taką przynajmniej miała nadzieję.

Kiedy urodziła Briana –ślicznego chłopca o niebieskich oczach, wszystko poza nim przestało mieć znaczenie. Mały wdarł się w jej życie i niczym tornado przewrócił jej poukładany świat do góry nogami. Zaszyła się w domu na 4 miesiące i ani myślała pojawiać się w pracy. Czasem tylko sprawdzała bilans szpitala, który jak się okazało świetnie funkcjonował nawet bez niej.

Dla Housa nie było miejsca w tym wszystkim. A i on nie wykazywał specjalnego zainteresowania. Owszem , odwiedził ja kilka razy po porodzie, ale wyglądał na bardziej przerażonego faktem zostania biologicznym ojcem, niż ucieszonego. Potem ona zamknęła się w czterech ścianach. Chciała rozkoszować się smakiem macierzyństwa sama. Brian był jej i tylko jej. Z nikim nie chciała się dzielić. Jej zachłanna, macierzyńska miłość, wybuchła jak wulkan pochłaniając wszystko co stanęłoby na drodze szczęścia Briana. Był jej największa miłością. Spełnieniem jej kobiecości. Był… jej…

Kiedy trzy miesiące temu zdecydowała się na powrót do pracy, wszystko wydawało się jej takie inne. Problemy mniejsze, praca lżejsza, a ludzie jacyś milsi. Jedno się nie zmieniło –House, który był tak samo arogancki, i tak samo pociągający. Wtedy dotarło do niej z pełna mocą, jak bardzo do niego tęskniła. Fakt miała Briana, którego ubóstwiała nad życie, ale to uczucie było zupełnie inne. Nieporównywalne. W końcu, to jego poprosiła, żeby został ojcem. I bynajmniej nie był to przypadek.

Wiedziała, że House interesuje się dzieckiem. Kiedy zostawali sami, czuła, że setki pytań cisną mu się na język. Ale milczał. Chyba nie chciał złamać niepisanej umowy, która sama przecież wyznaczyła. Ale za to, od czego miał Wilsona, który przychodził na przeszpiegi i wypytywał o wszystko…
Myśl, żeby zostawić z nim dziecko –jeszcze wczoraj wydawała jej się genialna, teraz natomiast zdała sobie sprawę, że chyba nie była to jedna z jej najmądrzejszych decyzji…

***

Torba przyniesiona przez Cuddy wydawała się być pozbawiona dna. Powoli wyciągał z niej kolejne dziwne przedmioty, oglądał z zainteresowaniem i odkładał na stół. Przeznaczenie połowy znał, reszty mógł się jedynie domyślać.

- Chłopie… twoja matka jest straszna. Dlaczego ona przywiozła tyle ubranek? Albo będziesz wielkim maminsynkiem albo drugim Wilsonem –stwierdził wyciągając kolejna parę śpioszków. Nie wiem co gorsze.

- Grsiiisiiieee! –padła wyczerpująca odpowiedź.

- Dobrze już dobrze, nie będę obgadywał mamusi. A to co do cholery? –Z otwartego zbyt gwałtownie pudełka, wzbiła się chmura białego pyłu –puszka z koką? Gdzie ten pogrzeb miał być, w Kolumbii?! –Strząsnął z siebie biały pył, ku uciesze i radości swojego małoletniego towarzysza.

- Ty się tak nie ciesz. Ja wcale nie jestem miły. A mówiąc między nami jestem całkiem niemiły. I mam nadzieję, że nie będziesz wrzeszczał w nocy, bo nie mam zamiaru wstawać. Nawet na to nie licz. A tak po za tym, masz nie płakać, nie podpijać Whisky, nie malować po książkach, nie sikać bez pieluchy, i niczego nie dotykać –mówiąc to podszedł do siedzącego na kanapie malucha i kucnął tak, żeby ich oczy znalazły się na tej samej wysokości –rozumiesz?

Niebieskie oczka wpatrywały się niego intensywnie. Dobrze znał to spojrzenie. Z autopsji. Boże… to jego syn… JEGO SYN… Jakie to dziwne. Do tej pory wiedział o jego istnieniu, ale nie jawił się w jego świadomości, jako jego SYN. Krew z krwi. Mała raczka poszybowała w górę i powędrowała do jego zarośniętego policzka. Zbadała go niepewnie, a potem wylądowała na Housowym nosie, tarmosząc nim bezlitośnie.

- To by było na tyle, jeśli chodzi o rozumienie zasad… -House westchnął ciężko – Mam nadzieję, że będziesz współpracował, to może jakoś przetrwamy te dwa dni…

LicenceToKill

- Dobrze już dobrze, nie będę obgadywał mamusi. A to co do cholery? –Z otwartego zbyt gwałtownie pudełka, wzbiła się chmura białego pyłu –puszka z koką? Gdzie ten pogrzeb miał być, w Kolumbii?! –Strząsnął z siebie biały pył, ku uciesze i radości swojego małoletniego towarzysza.
Nie no, po tym to normalnie leżę i kwiczę