Trudne dzieciństwo [NZ]

OLA336

OD AUTORA: Tym, którym do tej pory podobało się moje opowiadanie radzę, aby nie czytali tej części.

Moim zdaniem jest najgorsza ze wszystkich.

Na początku myślałam, że pomysł z zawodami będzie fajny. No cóż… pomyliłam się. Do tej części powinnam wpleść Cuddy, która powinna stać i kibicować swojemu chłopakowi a następnie na mecie rzucić mu się na szyję. Niestety nie ma jej tu. Ta część to po prostu nudna relacja sportowa. Przepraszam

Chyba się powoli wypalam.

Jeszcze raz przepraszam za tą część

Greg biegał przez cały weekend. Musiał mieć pewność, że zrobił wszystko aby wygrać. Przejął się zawodami. Nie chciał wyjść na nieudacznika. W końcu będzie go oglądać cała szkoła, no i oczywiście Cuddy. Chciał jej zaimponować. Denerwował się, jednak nie było już odwrotu.

Z Wilsonem spotkał się przed szatnią. Jimmy nie przejmował się zawodami. Było mu wszystko jedno czy przybiegnie pierwszy czy ostatni. Widząc zdenerwowanego przyjaciela, postanowił nie wchodzić mu w drogę. Przed rozpoczęciem imprezy, nauczyciel poinformował zawodników w jakich dyscyplinach będą brali udział. Wilsonowi został przydzielony biega na 60 metrów. Chłopak ucieszył się, ponieważ był dobry w biegach krótkodystansowych. House został zapisany na najdłuższy bieg. Jego zadaniem było przebiec dystans 1000 metrów. Ten wyścig miał się odbyć jako ostatni.

House siedział w szatni. Starał się skoncentrować. Nie wyszedł nawet kibicować przyjacielowi. Wilson wypadł bardzo dobrze. Zajął 2 miejsce. Nie spodziewał się tego. Był strasznie zadowolony. „Skoro ja zdobyłem srebro, w ogóle nie ćwicząc, to on zdobędzie złoto” – Pomyślał o przyjacielu.

Greg wyszedł z pomieszczenia i udał się na start. Zajął miejsce w blokach startowych i czekał. Sędzia dał znak i wystartowali. Odbyło się bez falstartu. Większość zawodników ruszyła z pełną prędkością. „Idioci, nie biegniecie na 100 ale na 1000 metrów. Zaraz padniecie” – Pomyślał. Postanowił biec swoim tempem. Nie przejmował się, że zajmuję jak na razie ostatnią pozycje. Wiedział, że jego rywale osłabną na ostatnich metrach, a wtedy on ruszy do akcji. Tak też się stało. Od mety dzieliło ich 200 metrów, House był piąty. Widząc, że jego rywale słabnął przyspieszył. Wyprzedzał ich po kolei. Nawet zbytnio nie „protestowali”. Na mecie zameldował się jako pierwszy.

OLA336

Nie wiem na jak długo ale pomysły wróciły

Tak więc nie wszystko stracone.

House wrócił do domu. Jego szczęście nie trwało zbyt długo. Do domu przyjechał John. Widząc samochód ojca, młodzieniec zawahał się, czy aby na pewno powinien wejść do mieszkania. „Do odważnych świat należy” – Pomyślał i złapał za klamkę.
- Cześć mamo! – Krzyknął z przedpokoju.
- Jak poszło na zawodach? – Blythe zapytała syna.
- Pewnie dobiegł jako ostatni – John przywitał się z synem.
- Wygrałem – Odpowiedział matce, ignorując tym samym zaczepkę ojca.
- Gratuluję
- Dzięki. Idę na górę
- Greg, dzwoniła Cuddy. Powiedziała, że przyjdzie
Wystraszył się.
- Jaka Cuddy? – Zapytał zainteresowany mężczyzna
- Dziewczyna naszego syna – Poinformowała męża.
House nie chciał słyszeć ani widzieć reakcji ojca. Pobiegł do swojego pokoju.

Greg chodził po pomieszczeniu w tą i z powrotem. Musiał coś wymyślić. Nie mógł doprowadzić do konfrontacji pomiędzy Cuddy a jego ojcem. Z góry było wiadome, że Lisa była na przegranej pozycji. Przed oczami malowały mu się najgorsze scenariusze. „Wywali ją, upokorzy.” Nie chciał do tego dopuścić. Za bardzo nu na niej zależało. Co prawda nigdy jej tego nie powiedział, ale tak było.

Pukanie do drzwi. John wstał z fotela i poszedł otworzyć.
- Dzień dobry. Zastałam Greg’a? – Cuddy zapytała nieznajomego mężczyznę.
- Proszę wejdź – Był naprawdę bardzo uprzejmy.
Widząc matkę chłopaka powtórzyła:
- Dzień dobry
- Witaj, już do wołam
- Blythe, poczekaj – Upomniał ją
- Ale…
- Poczekaj – Powtórzył.
Lisa zaczęła się denerwować. Dotarło do niej kim jest ów mężczyzna.
- Usiądziesz na chwilę? – John zwrócił się do dziewczyny.
- Tak – Bała mu się odmówić
Zaprowadził ją do salonu. Usiadła na kanapie a on zajął miejsce w fotelu.
- A więc chodzisz z moim synem? – Zapytał
- Tak, jesteśmy razem
- Kochasz go? – Kolejne prywatne pytanie.
- Tak, oczywiście.
Wyglądało to na zwykłą przyjacielską pogawędkę.
- A czy uważasz, że on cię kocha?
- Tak – Odparła bez żadnego zastanowienia.
- Jesteś pewna? – Naciskał, a Lisa zaczęła panikować.
- Tak – Nie potrafiła powiedzieć niczego innego.
- Powiedział ci, że cię kocha? – Drążył temat – Bo widzisz, mój syn jest niezdolny do jakichkolwiek uczuć. Nie potrafi ich okazać a już z pewnością, nie potrafi o nich mówić. Ale tobie pewnie powiedział te dwa jegrze magiczne słowa…
- Lisa!
Dziewczyna obróciła się za siebie. Greg stał w progu drzwi.
- Kocham cię – Powiedział patrząc dziewczynie prosto w oczy.

naska

Do tej pory tylko czytałam, ale postanowiłam się w końcu ujawnić

Podoba mi się Twój fik

Bardzo ciekawie go prowadzisz. No i podoba mi się, że House, Wilson i Cuddy trzymają się ze sobą już od czasów szkolnych

Czekam na kolejne części i życzę weny

Agusss

No no co za części

pierwsza trochę taka no, ale fajna xD
Druga hmmm... no zaskakującą

I tylko jedno zastrzeżenie:

OLA336

Sorki, machło mi się xD Poprawione xD dziękuję

Agusss

Każdemu się zdarza

i żeby nie było ja żadnym mistrzem nie jestem sama bardzo dużo błędów robię

A kiedy można oczekiwać kolejnej części?

OLA336

Właśnie nad nią siedzę. Więc pewnie wieczorkiem

OLA336

Tą część dedykuję wszystkim komutującym. To dzięki wam rodząc się w mojej głowie nowe pomysły, które przelewam najpierw na papier a potem na komputer. Niektóre z tych pomysłów są dobre, zabawne inne zaś dramatyczne i smutne. Cieszę się, że podoba wam się to co piszę. Tak więc specjalnie dla was kolejna część. Dziękuję i pozdrawiam.

- Greg, przeszkadzasz nam w rozmowie
- Cuddy, idziemy – Zignorował ojca.
Lisa w dalszym ciągu siedziała w tym samym miejscu. Bała się wstać. House patrzył na nią. Miał nadzieję, że zrozumie i obydwoje pójdą stąd jak najszybciej.
- Spieszy ci się gdzieś? – Zapytał syna.
- Lisa proszę cię, chodź
- Nie ignoruj mnie! – John nie wytrzymał.
Do salonu weszła Blythe.
- John, Gregory co się tutaj dzieje?
- Chciałbym już wyjść – Odpowiedział matce.
- Zaraz nigdzie nie pójdziesz! – Krzyczał zdenerwowany mężczyzna.
- Cuddy, możecie już iść – Pani House zwróciła się do przerażonej dziewczyny.
- Tak możecie już iść. A ty – John przeniósł wzrok na chłopaka – Możesz już dzisiaj nie wracać.

Szli w milczeniu. Cuddy nie wytrzymała. Przytuliła się do Greg’a i zaczęła płakać.
- Przepraszam, to moja wina, przepraszam – Nie przestawała płakać.
House powoli, nieśmiało odwzajemnij uścisk. Nigdy wcześniej tego nie robił. Stali tak przytuleni do siebie przez kilka minut. Lisa wciąż płakała.
- Przestań płakać. To nie twoja wina – Próbował ją uspokoić.
- To wszystko prze zemnie.
Złapał ją za ramiona i delikatnie nią potrząsnął.
- Spójrz na mnie. Nie mogłaś wiedzieć, że mój ojciec wrócił. Po prostu nie mogłaś tego wiedzieć.
Złapał ją za rękę i zaprowadził do parku. Tymi kilkoma prostymi gestami udowodnił jej, że mu zależy. Pokazał, że słowa „kocham cię”, które wypowiedział nie były puste. Usiedli na ławce. Cuddy przestała płakać. Po chwili namysłu odezwała się:
- Co teraz zrobisz?
- To co zwykle, pójdę do Wilsona
- To co zwykle? – Powtórzyła z niedowierzaniem.
- Tak. Chodź, odprowadzę cię do domu.
Nie. Wolę być z tobą. Chodźmy się przejść. Spacerowali kilka godzi. Nie rozmawiali zbyt wiele. Zresztą, nie było to wcale takie ważne. W tej chwili, liczyło się tylko to, że mają siebie nawzajem. Zrobiło się już późno. Greg odprowadził Cuddy do domu. Kiedy upewnił się, że weszła do środka, poszedł do przyjaciela.

Jimmy otworzył drzwi. Nie spodziewał się, że ujrzy za nimi House’a. Nie mówiąc ani słowa chłopak wszedł do środka.
- Mamo, House zostaje u nas na noc – Poinformował rodziców.
Pan Wilson wyszedł z salonu.
- Cześć Greg
- Dobry wieczór
- Chodź, właśnie oglądamy film
- Tato…
- James, idź pościel przyjacielowi w pokoju gościnnym
- Dobrze. Trzymaj się – Wymamrotał do kolegi i poszedł na górę.
Młodzieniec ruszył w kierunku salonu. Nie chciał z nikim rozmawiać. A już na pewno nie chciał rozmawiać o swoim ojcu. Usiadł na kanapie obok mężczyzny. Rozmawiali o filmie. To znaczy pan Wilson mówił a chłopak co jakiś czas cos odburknął. Matka Jamesa siedziała w kuchni. Nie chciała im przeszkadzać.
- Gregory…
„Zaczyna się” – Pomyślał House
- Nie chcę o tym rozmawiać – Odpowiedział z góry znając pytanie.
- A powinieneś. To nie pierwszy raz…
- Mogę sobie pójść
- To nie o to chodzi. Musisz z kimś o tym porozmawiać.
- Przecież pan o wszystkim wie. Jimmy na pewno opowiedział państwu o moim ojcu. Tu nie ma o czym mówić – Wstał i poszedł na górę do przyjaciela.

- Właśnie uciekłem twojemu ojcu
- To nic, on to rozumie
- Ta… Wiesz jak ci cholernie zazdrosne? Nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, że twój tata „rozumie”!
- House, daj spokój
- Twój rozumie… Dlaczego mój nie może? No powiedz mi dlaczego?!
- Ok, pokrzycz sobie na mnie, niech ci ulży
Greg poszedł za radą przyjaciela. Wykrzyczał wszystko co leżało mu na sercu. Wilson siedział i słuchał z uwagą. Kiedy House skończył, usiadł na łóżku i tępo patrzył się w podłogę. James wiedział co to znaczy. Wstał i wyszedł, zostawiając go samego. Zszedł na dół i zadzwonił do Blythe. Chciał ją uspokoić i zapewnić, że jej syn nie będzie spał na ulicy.

House nie mógł spać. Długo myślał nad tym, co powiedział mu pan Wilson. „ Może miał racje? Może powinienem z kimś porozmawiać? Nie, to nie w moim stylu. Nie będę nikogo prosił o pomoc. Wszyscy zaczną mi współczuć. Nie zniósł bym tego”

Wilson obudził przyjaciela.
- House, idziesz do szkoły?
Ten odwrócił się w stronę Jamesa, przetarł oczy i odpowiedział:
- Idę do domu
- Jesteś pewny? – Zaniepokoił się Jimmy
- Tak

Drzwi otworzył mu John.
- Blythe, patrz kto powrócił, nasz marnotrawny syn – Wpuścił go do środka.
- Daj spokój, nie mów tak – Kobieta podbiegła do syna.
- Martwiłam się – Przytuliła go.
Nic nie odpowiedział. Uwolnił się z uścisku i spojrzał na ojca.
- Mam nadzieję, że tym razem zmądrzałeś – Powiedział, czując na sobie spojrzenie syna.

lisek

Oluś kochana

Aż mi ulżyło, że twój wen wrócił. Pisz, pisz dziewczyno jak najwięcej przy twoim opowiadaniu nawet pojawiające się czasem błędy mi nie przeszkadzają. Naprawdę twojego fika będę czytać zawsze. Jest taki.... wyjątkowy

Wiem, że się powtarzam, ale jest super, tak lekko się czyta.
Chcem więcej więc wena

naska

Kolejna świetna część

Jak dobrze, że Greg może liczyć na przyjaciela, jego rodzinę, na Lisę... i na matkę - może i nie sprzeciwia się mężowi, ale kocha syna i rozumie go... to też jest ważne.

Czekam na ciąg dalszy. Niech Ci wena dopisuje

Jane

Heejo! I po weekendzie.
Twoje opowiadanie osładza mi te ostatnie dnie wakacji- w końcu mogłabym mieć tak przesrane jak House, nie?
Całe szczęście, że on ma na kogo liczyć, w tych trudnych chwilach. Jimmi, Cuddy, Mama.... Czasem chciałabym, żeby on się sprzeciwił ojcu i odpyskował tak, jak ja pyskuję

Ale jest tak jakby młodszy... chyba.
Pisz, pisz, bo styl masz ładny, lekki, przyjemny, a wena karmią komentarze, których tu trochę jest

Agusss

No i weszłam dopiero dzisiaj na Horum. Ale nie zawiodłam się, bo znalazłam nową część Twojego opowiadania!

Tym razem napisałaś takie dość smutne. Aż jakoś tak smutniej mis ie zrobiło.
Tylko nie wiem czemu, ale Cuddy płacząca mnie zaczęła wkurzać

IloveNelo

Uwielbiam ten fik!

Gratuluję oryginalnego pomysłu

Bardzo mi się podoba, że zrobiłaś z niego Huddylsona

Czekam na kolejne części!

OLA336

Agusss

lisek

No i leże

Z tym piciem Agusss to racja, mamy nauczkę.
Moje ulubione fragmenty:

"Witaj Jimmy! Też się cieszę, że cię widzę. Tęskniłeś?
- Jasne! I gdyby nie ci wszyscy ludzie, rzuciłbym się w twoje ramiona.
House zasłonił twarz ręką. James podszedł do przyjaciela:
- Co ci jest? – Zapytał zaniepokojony zachowaniem kolegi.
- Zawstydzasz mnie – Odpowiedział z uśmiechem na twarzy."

" Zamknij się! – Stanął i spojrzał na zegarek – Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden i… - Rozległ się dźwięk dzwonka – Moje zbawienie! Wiesz, chyba zacznę wierzyć w Boga"
"Idiota!
- Miło mi, Gregory House – Wyciągnął rękę w stronę Jamesa."
- Brawo geniuszu! On się zdenerwuje, pojedzie z tym swoim śmiesznym wojskiem i może przy odrobinie szczęścia będzie chciał się zemścić na jakimś terroryście, terroryści wygrają a mój ojciec wróci w pięknej dębowej trumnie – Uśmiechnął się na tą myśl.
Popatrzyli na niego z niedowierzaniem.
- Długo nad tym myślałeś? – Jimmy nie mógł wyjść z podziwu.
- Kilka minut"

Jestem pod wrażeniem z każdym postem piszesz coraz lepiej

Za chwilę chcąc zacytować najlepszy fragment będę musiała skopiować cały post

No dobra koniec słodzenia. Żebyś nie spoczęła na laurach

My tu czekamy na kolejną część

Agusss

IloveNelo

haha xD

na szczęście nie musiałam długo czekać

ta część baaardzo mi się podobała

w godny podziwu sposób przedstawiasz relacje House'a i Wilsona

oby tak dalej

Wena!

OLA336

Agusss

Kochana

ja to wszystko rozumiem sama mam już sprawdzian i w ogóle zadane, wiec rozumiem... LO jest wymagające

Skup sie przede wszystkim na nauce!

ona najważniejsza xD no, a nami sie też oczywiście zajmuj

ale poczekamy [przynajmniej ja!] może być dramatyczna

Wenu

IloveNelo

Ja też Cię rozumiem i to bardzo dobrze, sama mam masę zajęć, ledwie znajduję czas na <b>czytanie</b>, a co dopiero, gdybym miała coś pisać...

Poczekam, ile będzie trzeba, tylko mam jedną prośbę: pod żadnym pozorem nie porzucaj tego fika!!!

Wena i ...czasu

OLA336

Agusss

A! Na miłe zakończenie ciężkiego tygodnia mam co przeczytać

IloveNelo

hehe

szkoda, że plan nie wypalił... i że ta część taka krótka

niezmiennie bardzo fajnie i niezmiennie WENA!

pozdrawiam

OLA336

Dzisiaj nie będę się za bardzo rozpisywać. Po prostu wrzucam następną część z dedykacją dla wszystkich czytających i komentujących

Pozdrawiam

- Gregory, to ty?
- Mamo, zanim cokolwiek powiesz, proszę, abyś miała na uwadze fakt, że rozmawiałem już na ten temat z Wilsonem. Tak więc, co za dużo to nie zdrowo.
- Wysoki sąd weźmie to pod uwagę, a teraz proszę usiądź
- Ale mamo… - Próbował protestować.
- Ale Greg... – Przedrzeźniała go – Nie popuszczę
Wziął głęboki oddech i usiadł naprzeciwko Blythe
- Co ZNOWU zrobiłeś?
- Nudziło mi się
- Chyba sobie żartujesz – Spojrzała na niego – J dlatego muszę iść do szkoły? Masz już prawie siedemnaście lat. Mógłbyś zachowywać się, jak na ten wiek przystało.
- Siedemnaście? – Udał zdziwionego – A Jimmy wciąż coś mówi o pięciolatkach – Wzruszył ramionami.
- Myślisz, że to przyjemne chodzić co chwilę do szkoły?
- Mi na przykład…
- Nie o to mi chodziło – Przerwała mu – Będziesz miał własne dzieci to zrozumiesz
- Zmówiliście się czy jak?! Nie będę miał żadnych dzieci! Nie chcę, aby w przyszłości „coś” pełzało mi po podłodze, płakało i nie dawało spać. Po za tym mam do robienia ciekawsze rzeczy niż dzieci.
- Chcesz mi powiedzieć, że nie zostanę babcią?
- Zła odpowiedź. Powinnaś teraz powiedzieć: „Greg, jak John wróci do domu, koniec z wygłupami i wezwaniami do szkoły”
Pani House uśmiechnęła się i pozwoliła mu odejść. Chłopak poszedł do swojego pokoju. Odrobił lekcje i położył się spać. „James miał rację” – Pomyślał – „Powinienem cieszyć się wolnością. Czemu on zawsze musi mieć racje?”

Kiedy spał wyglądał tak niewinnie, słodko i grzecznie? Cuddy siedziała na krzesełku i obserwowała śpiącego House’a. Nie miał serca go budzić. Tak spokojnie spał. Aż nie mogła uwierzyć, że to ten sam Greg, którego zna. Dwie godziny temu przyszła po niego. Mieli iść razem do szkoły. Za pozwoleniem Blythe weszła na górę z zamiarem urządzenia mu pobudki niespodzianki. Jednak widok śpiącego młodzieńca tak ją onieśmielił, zaciekawił, że nie miała sumienia wyrwać go z objęć morfeusza. Przysunęła sobie krzesełko i czekała aż sam wstanie. House otworzył oczy. Rozejrzał się po pokoju. Dostrzegł ją od razu.
- Jak mnie ktoś teraz obudzi to zabiję – Uśmiechnął się.
Widząc reakcję oraz minę chłopaka Cuddy zaczęła się śmiać.
- To nie sen – Odpowiedział
- Jak to? Która godzina?
- Po dziesiątej – Podeszła do niego i usiadła na krawędzi łóżka.
- Nie powinniśmy być w szkole?
- Powinniśmy – Odpowiedziała
- A gdzie nasz wrzód na tyłku? – Zadał kolejne pytanie – Dziwne, że go tu nie ma
- Był – Pochyliła się nad nim z zamiarem pocałowania go – Mówił coś o ważnym sprawdzianie z matematyki i poszedł.
Greg zerwał się na równe nogi.
- Kobieto, teraz mi to mówisz?!
Lisa nie wiedziała co powiedzieć. Zamurowało ją. House ubrał się w mgnieniu oka. Rzucił krótkie: „Zobaczymy się za 45 minut”, po czym wybiegł z domu, zostawiając zaskoczoną dziewczynę samą. „No tak, sprawdzian z matematyki ważniejszy” – Pomyślała i zeszła na dół.

- Co się stało? – Zapytała zaniepokojona Blythe zachowaniem syna.
- Sprawdzian z matematyki – Lisa uśmiechnęła się do kobiety.
- Roztrzepaniec – Podsumowała syna
- Mogę na niego poczekać?
- Oczywiście, ale czy ty nie powinnaś być w szkole?
- Powinnam
- Jak wróci będę musiała z nim porozmawiać. Przez niego nie poszłaś do szkoły. Daje ci zły przykład.
Dziewczyna uśmiechnęła się. Kobiety rozmawiały na różne tematy. Pani House opowiadała jej o „małym Gregu” i jego przygodach z dzieciństwa. Cuddy słuchała z uwagą. Były to przezabawne opowieści. Wiedziała, że lepiej nie powtarzać ich Greg’owi, zdenerwował by się wtedy nie na żarty. Tak więc postanowiła zachować to tylko dla siebie. Podczas tej rozmowy wiele się o nim dowiedziała. W zamian opowiadała o sobie.