I don't wanna miss a thing /u/

Lady Makbeth

No tak, a jednak chcesz mnie dobić

Czyżby się szykowała druga "Dynastia"

I jak to nowego onkologa, a co z Jimmim naszym biednym, co? House chyba do reszty skretyniał

To ewidentnie, starcza demencja być musi. Zresztą, wykreślcie "Jimmy biedny", Jimmy to idiota

motylek

no pięknie House myśli ,że w ten sposób załatwi sprawę?

vicodin_addict

Ahh Any, cudnie. Naprawdę, na kolejne części Twoich fików aż chce się czekać.

Na początek - rozmowa z Cuddy, bosz, uwielbiam, spadłam z krzesła, obalałam się kawą i nie mogłam opanować napadu śmiechu XD

Z tym, że ja nie chcę nowego onkologa, a gdzie wspólne lunch'e (za które płaci Jimmy), a wieczory na sofie House'a... gdzie to wszystko? Ja wiem, że rolę nowego onkologa rozwiniesz doskonale, już się nie mogę doczekać dogryzania nowemu, ale mam nadzieję, że mimo wszystko gościu zniknie dość szybko XD

A Jimmy... Jimmy się martwi. Może Jimmy bd zazdrosny? Może Jimmy zrozumie, że ta baba nie jest dla niego, że dla niego jest Greg? XD Awh, już tworzę własny scenariusz... No nic, czekam na więcej.

Jedno Ci powiem, pisać to Ty umiesz

Pozdrawiam,
vic ;]

Foxglove

Przysięgam, że dopiero co tu byłam i nie widziałam nowej części. Początki demencji starczej?
Anyway! Any, Ty to potrafisz trzymać ludzi w napięciu. Nadal nie znamy przyszłej pani Wilson o wdzięcznym numerku 4 i jeszcze do tego pojawi się nowy onkolog. Powiedz mi kobieto jak ja mam się uczyć jakichś monitoringów środowiska, kiedy tu atmosfera jest tak gęsta, że można ją nożem kroić?

Uaaa! *siada i niecierpliwie czeka na więcej*

Any

Este

Katty B.

Część VI
Zanim coś o akcji, fabule, bla, bla, błędy!

vicodin_addict

Any

Napisałam długachną odpowiedź, ale horum mi ją zżarło. Obrażam się.

Katty B.

Nie obrażaj się! *myzia* Tylko napisz jeszcze raz, jeszcze dłuższą. Na złość.

Any

Nie mam siły.

Spróbuję powalczyć z horum, może pozwoli mi jeszcze dziś wrzucić nowy part fika..

Katty B.

Coś w ogóle forum ostatnio świruje. Mnie od dwóch dni postów nie chce wklejać, ciągle mówi, że problemy z załadowaniem. WTF?

Any

No to teraz loteria. Wyśle się post, czy nie?
Hmmm...

VIII

Minął tydzień. Potem kolejny.
Dla Wilsona był to czas przekazywania uzupełnionych dokumentów wszystkich chorych na raka, którzy mieli jakikolwiek związek z oddziałem diagnostyki, doktorowi Gordonowi. Był on człowiekiem w średnim wieku z dość wyraźnie zarysowaną osobowością, o czym można było się przekonać choćby przez podsłuchanie rozmowy nowego onkologa ze swoim szefem. Gordon miał do House’a szacunek ze względu na jego medyczne zdolności, ale od razu pokazał, że nie da sobą pomiatać.

Cuddy patrzyła na to z zadowoleniem. Cieszyła się, że nareszcie zjawił się ktoś nieodczuwający lęku przed postrachem szpitala, jakim był szef diagnostyki.

Kontakty House’a i Wilsona ograniczyły się do kilku zdawkowych rozmów dotyczących pacjentów czy przekazywania kart chorobowych. Zniknęła jakakolwiek poufałość, obaj zachowywali się jak obcy dla siebie ludzie.
Onkologa bardzo to martwiło. Podejrzewał, co działo się w duszy jego przyjaciela, ale mimo najszczerszych chęci nie mógł zrozumieć jego zachowania.
Brakowało mu sarkastycznych uwag House’a, wyciągania forsy, kradzieży posiłków, wspólnie spędzanych chwil. Próbował kiedyś zaaranżować wieczorne spotkanie, ale diagnosta spojrzał tylko na niego zimno i stwierdził, że nie ma czasu.
Więc to wszystko się rozpieprzyło? – myślał ze smutkiem, kiedy nadchodziła godzina dwudziesta, a on nie miał nic do roboty.
Sytuacja uległa zmianie dopiero wtedy, gdy wprowadziła się Chris. Z uśmiechem patrzył na jej kasztanowe włosy, oczy koloru miodu, szczupłą sylwetkę. Całując ją po raz pierwszy – tego wieczoru, kiedy przyjechała, nie wiedział jeszcze, czy czuje do niej coś poważniejszego, ale była niewątpliwie piękną, mądrą dziewczyną, na dodatek zakochaną w nim do szaleństwa; czego więcej mógł chcieć?

Czasem tylko przychodziło mu do głowy, że nic nie zastąpi długich, przepełnionych kpinami i docinkami rozmów z House’m. rozmyślał, jak kapitalnie by było, gdyby przyjaciel nigdy nie powiedział nic o swoich uczuciach i gdyby te wczesnojesienne wieczory spędzali we trójkę.

Tymczasem House przechodził przez wszystkie możliwe stadia tęsknoty. Szybko zauważył, że koszule Wilsona mają kołnierzyki zaprasowywane w inny niż dotychczas sposób i bez problemu zrozumiał, co to znaczy.
Cierpiał.
Tęsknił za onkologiem, za jego nieśmiałym uśmiechem, zwyczajem opierania rąk na biodrach, za wszystkim. Ale jednocześnie wiedział, że każda chwila spędzona teraz z Wilsonem przysparzałaby mu tylko więcej bólu.
Obejrzymy mecz, wypijemy piwo, a potem on wróci sobie do domu i będzie się migdalić z tą idiotką.
Chociaż życzył przyjacielowi szczęścia, nie miał siły, by zrobić cokolwiek innego poza ograniczeniem ich kontaktów prawie do zera.
Sporo czasu spędzał teraz na szpitalnym dachu. Tu wiązał ze sobą symptomy chorób, pił kawę, bawił się piłką do softball’a, krótko mówiąc robił wszystko to, czym do tej pory zajmował się w swoim gabinecie. Mógł sobie pozwolić na pozostawienie nawet na dłuższy czas oddziału bez nadzoru – Foreman i Gordon nad wszystkim panowali. Poza tym, prawdopodobieństwo spotkania tutaj Wilsona było praktycznie minusowe; onkolog rzadko kiedy ruszał się ze swojego piętra.

Któregoś wieczoru, gdy słońce znikało już z pola widzenia, House jak zwykle wyszedł na dach, trzymając w jednej ręce laskę, a w drugiej gitarę. Usiadł, opierając się plecami o murowany komin i ułożył instrument tak, by jak najmniej urażał chore udo. Brzdąkając cicho utwór „My december” zespołu Linkin Park, nie zauważył wyłaniającego się zza węgła czekoladowookiego mężczyzny. Przerwał grę dopiero, kiedy usłyszał:
- Jak długo masz zamiar się tu ukrywać?
- Do zasranej śmierci – odpowiedział wrogo. – Więc idź gdzieś w dal.
- Nie pójdę – nie ustępował Wilson. – House, posłuchaj…
- Daj mi święty spokój! – podniósł głos. – Kiedy wreszcie do ciebie dotrze, że to koniec?
- Tylko dlatego, że postanowiłem się z kimś związać? Nie mam prawa być szczęśliwy?
- Oczywiście, że masz – odpowiedział tak spokojnie, jak tylko umiał. – I ja ci w tym pomagam, usuwając się z twojego życia.
- Dobrze wiesz, że bez twojej przyjaźni to nie będzie szczęście! House… - głos onkologa był miękki, proszący – Nie rozwalaj tego.. znajdź sobie kogoś, wróć. Stać cię na to.
Zapadła cisza. Diagnosta długo zbierał się w sobie zanim wreszcie przemówił.
- Nie jestem wszechmocny – stwierdził lekko zdławionym tonem. – Nie wymagaj tego ode mnie.
- Greg…
Po raz pierwszy przyjaciel użył jego imienia. To sprawiło, że House poczuł skręt żołądka i gorąco na policzkach. Zacisnął dłonie na lasce.
- Odejdź – szepnął. – Tak będzie najlepiej. Proszę.
Wilson popatrzył na niego ze smutkiem. Z drugiego mężczyzny emanował ból, mógł tylko się domyślać, co czuł ten z pozoru pozbawiony serca człowiek. Zrozumiał, że nie ma sensu naciskać.
- Gdybyś kiedykolwiek zmienił zdanie, wiesz, gdzie mnie szukać – dodał jeszcze, zanim ruszył w stronę drzwi prowadzących na klatkę schodową.

Pół godziny później siedział z Chris na kanapie, wciąż z przygnębioną mina. Wyjaśnił dziewczynie, że odszedł jego najlepszy przyjaciel, jednak powodu nie podał. Chris współczującym gestem położyła głowę na jego ramieniu. Odruchowo przytulił policzek do jej miękkich włosów.
- Jeśli jest twoim prawdziwym przyjacielem, to wróci.
Pokręcił przecząco głową.
- Wróci.
Była wspaniałą dziewczyną.
Jednak tej nocy Wilson uznał, że gdyby musiał poświęcić ich związek, aby dalej przyjaźnić się z House’m, uczyniłby to bez wahania.

Diagnosta wciąż siedział tam, gdzie przed godziną pożegnał Wilsona, intensywnie nad czymś rozmyślając.
Choć jego policzki były blade jak ściana, w jego wzroku malowało się zdecydowanie i determinacja, gdy po upływie kolejnego kwadransa wstał tak szybko, jak tylko pozwalała mu chora noga i pokuśtykał w kierunku drzwi.
Tak, jak się spodziewał, jedna osoba z drużyny diagnostycznej nie poszła jeszcze do domu. Siedziała przy stole w sali konferencyjnej uzupełniając jakieś papiery.
- Cameron – zaczął, a dziewczyna podniosła na niego zdumiony wzrok. Rzadko kiedy widywała swojego szefa tak późno w pracy, szczególnie, że nie mieli żadnego poważnego przypadku. – Co robisz jutro wieczorem?

Katty B.

Taaak!
...
Chris ma u mnie plus za samo bycie w opowiadaniu. Gordona zdecydowanie za mało. ... Facet w średnik wieku? any! XD Foch!
...
Ale może to nawet lepiej. Boga Seksu rezerwuję JA do następnego dziełka. XD

No, tak. Chris jest idiotką, Wilson jest jeszcze większym idiotą, Cameron jest naiwna, a House zdesperowany. To pokrywa wszystkie aspekty tej części. Podobała mi się rozmowa na dachu. Taka... house'owa w swym bólu. XD

More? Pretty pretty please?

motylek

wow co za opis statiów smutku

Any

Lady Makbeth

Nie no, ja w takim wypadku odmawiam dalszego czytania, toż to skandal! Jakie "Co robisz jutro wieczorem", teraz jestem pewna, to jednak ma być "Dynastia"

a teraz moja ulubiona część posta

Foxglove

Katty całkiem nieźle ujęła w słowa moje odczucia po tej części. Ja tu się podnieciłam na nowego onkologa, a on został tylko wspomniany, eh

Chris jest kolejną kobietą Wilsona do odstrzału. Czy ten facet nie uczy się na błędach? Normalnie ręce opadają... I do tego ona jest taka przesadnie słodka i urocza. Blah!
House jest w ostatecznej desperacji. Chase go udusi XD
Any, kiedy nastąpi jakiś przełom?

Bo na razie dręczysz biednego House'a, a Wilsona wepchnęłaś w jakąś różową masakrę

Katty B.

Any

vicodin_addict

Aaa, any, no ja nie wiem, co powiedzieć. No i znowu super część!
Wilson żałujący, taki Wilson jest ciekawy, naprawdę. I mean, ja naprawdę chcę, żęby on był szczęśliwy [z House'em], ale tak doskonale opisujesz jego emcje, ze uwielbiam czytać o takim Jimmy'm.

Nowy onkolog jest dobry. Malo go jeszcze, ale nie chcę, żeby go było za dużo. Chociaż jego rola mogłaby się trochę rozwinąć. Czego nie mogę powiedzieć o Chris, bo mnie irytuje. Wilson do her and let her go, duuh!

I zakończenie. Tak, House i Cam, to tęż jest interesujące. Ja chcę już "po łikendzie".

Pozdrawiam

Any

W ogóle Jimmy jest wspaniałą osobą do męczenia. Takie biedactwo uczuciowe jest...

Jak już wcześniej mówiłam, Robert Gordon M.D. będzie miał swoje pięć minut, ale to będzie naprawdę krótkie pięć minut. I wtedy ujawni się jego zua natura

A znając Wilsona, to bardzo prawdopodobne, że Chris szybko mu się znudzi

vicodin_addict

Czy ja już mówiłam, że jestes okrutna? Nieważne, najywżej powtórzę. Jesteś okrutna. Ale lubię twoja okrutność. Bo taki Jimmy =

XD

ZUa natura? Uuuu, coraz bardziej mnie zaciekawiasz, no. Ja chcę już, ja nie jestem cierpliwa, nie dręcz mnie ;<

Tak. To dobrze, bo nie chcemy Chris. Chris jis just another needy Jimmy needs XD

Foxglove

Any

vic, jesteś już drugą osobą w ciągu godziny, która powiedziała mi, że jestem okrutna. Może naprawdę coś w tym jest...

House nie może się znudzić, bo House cały czas się zmienia..