I don't wanna miss a thing /u/

marengo

Ani Asgardczycy, ani Nox, ani Nebari nie przekonają mnie, że zielone ludki są szare. Czy tysiące ludzi porwanych przez UFO może się mylić? xD
A tak w ogóle to istnienie szarych ludków nie wyklucza istnienia zielonych xD.

Any

Richie117

marengo

Richie117

Katty B.

No właśnie! *tup* Zielone ludziki szarę są, oczywiście, że są! A zielony kolor to tak dla zmyłki, żeby FBI ich nie znalazło. O. XD

Lady Makbeth

Ale Mulder wiedział, że są szare, a i tak mu nikt nie wierzył

Katty B.

I dlatego nigdy ich nie złapał, a reszta uganiała się za zielonymi. XD

Any

Czy ja kiedykolwiek twierdziłam, że przysłowie "nieszczęścia chodzą parami" to mit? Jeśli tak, to to cofam. Doszłam do wniosku, że jak się coś zaczyna walić, to zaraz za tym posypią się inne rzeczy.
Pada mi komputer.
Pozwala na uruchomienie internetu tylko wtedy, gdy ma dobry nastrój. Dlatego nie mogę zagwarantować regularnego pojawiania się kolejnych części...
Oczywiście, w miarę możliwości postaram się podorywać do kompa mamy (tego w pracy), przyjaciółki itp itd... Ale to jednak nie to, co mój własny kompek. Ostatnim ratunkiem wydaje się być przeinstalowanie systemu, bo na nowy sprzęcik raczej sobie nie mogę pozwolić.
No dobra, to by było na tyle marudzenia.

VI

Przez całe popołudnie zastanawiał się, czy wpaść do przyjaciela. W ciągu trzech ostatnich dni tyle się miedzy nimi zmieniło… I jeszcze ten dzisiejszy przypływ szczerości na korytarzu, którego Wilson w życiu by się nie spodziewał. Gregory House rozmawiający z pacjentem jak z równym sobie? Niebywałe.

Do tej pory czuł się niepewnie. W słowach diagnosty wypowiedzianych tego popołudnia słychać było ogromne zaangażowanie. Dopiero teraz Wilson zrozumiał, ile znaczy dla tego, z pozoru stworzonego do życia w samotności, człowieka. I to tylko pogłębiło jego frustrację. House zasługiwał na odwzajemnione uczucie! Czuł się podle, nie mogąc mu go ofiarować.
Bił się z myślami, rozważając kwestię spędzenia wieczoru.

Niech się dzieje, co chce. Jest moim przyjacielem – zadecydował w końcu. Prosto ze szpitala (gdzie zatrzymała go rozmowa z Cuddy dotycząca jego ostatniego pacjenta) pojechał do baru z chińskim jedzeniem i zamówił dwie porcje sajgonek z ryżem i bukietem surówek na wynos.

Słyszał dochodzącą zza drzwi muzykę, dlatego nie zdziwił się brakiem odzewu na pukanie. Wyjął z kieszeni klucze od mieszkania przyjaciela i po chwili był już wewnątrz. W zamyśleniu spojrzał na plecy House’a pochylonego nad klawiszami. Muzyka płynąca spod jego palców była piękna – Wilson był pewny, że gdyby ten człowiek prawie trzydzieści lat temu nie zdecydował się wstąpić na Akademię Medyczną, teraz byłby już znanym w Ameryce pianistą. Nie chciał przerywać tego nieświadomego koncertu, ale nie mógł przecież stać tu w nieskończoność.
Tak jak się spodziewał, House przestał grać, gdy tylko go zobaczył. Po minucie siedzieli już na swoich stałych miejscach na kanapie, sącząc w milczeniu piwo i objadając się sajgonkami. Cieszę przerwał diagnosta:
- Jak tam ten cały Walt, czy coś w tym rodzaju?
- W porządku, wybudził się z narkozy, cały czas siedziała przy nim matka. A jak było w klinice?
Posłał mu zirytowane spojrzenie.
- Od kiedy ty zadajesz takie pytania? Ja zapytałem o tego chłopaka tylko dlatego, że to mój pacjent. Jeśli chcesz koniecznie podtrzymać konwersację, to nie w taki sposób.
Wilson spuścił głowę. Kompletnie nie wiedział, jak teraz rozmawiać z przyjacielem.
- Tyle się ostatnio zmieniło – zaczął niepewnie. – Nie mogę jeszcze do końca odnaleźć się w tej sytuacji.
- Więc przestań próbować. Na litość boską, po prostu o tym zapomnij!
- Łatwo ci powiedzieć.
- Tak... właśnie mi jest cholernie łatwo – zdenerwował się House.
- To znaczy…
- Daj już spokój – przerwał mu zdecydowanym tonem. – Co powiesz na maraton Chucka Norrisa?
- Może być – zgodził się Wilson.

Po zakończeniu czwartego odcinka „Strażnika Teksasu” czuł, że za chwilę oszaleje, dlatego z ulgą odnotował fakt, że House nie kwapi się, by zmienić płytę w odtwarzaczu. Przetarł oczy, czuł przyjemne odprężenie. Uwielbiał takie wieczory…
- Chcesz jeszcze jedno piwo? – dotarło do jego uszu.
Zrozumiał aluzję, podniósł się z kanapy.
- Nie wiem, czy moja głowa to wytrzyma – rzekł, człapiąc do kuchni. Po chwili wrócił z dwiema puszkami.
- Cienias.
Popijali w milczeniu złocisty napój. Myśli diagnosty krążyły oczywiście wokół osoby siedzącej obok. Znajdującej się tak blisko i jednocześnie niewymownie daleko.
- House? – usłyszał po pewnym czasie.
- No?
- Muszę ci o czymś powiedzieć – głos Wilsona brzmiał niezdecydowanie, jakby przyjaciel nie był pewien, czy dobrze zrobił w ogóle otwierając usta.
- Bzyknąłeś Cuddy? -spytał, chowając pod przykrywką kpiny cień nadziei, który nagle pojawił się w jego sercu.
- Chciałbym, żebyś wiedział, że od przyszłego poniedziałku nie będę już mieszkał sam -wypalił onkolog.
Spojrzał na niego nieprzytomnie, niewiele rozumiejąc.
- Zakładasz hospicjum domowe?
- Nie. Wprowadza się do mnie dziewczyna, z którą postanowiłem stworzyć związek, a w przyszłości może się ożenić.
House’owi nagle zaschło w ustach. Bez słowa wpatrywał się w obracaną w dłoniach puszkę piwa.
- Poznałem ją na konferencji medycznej, dwa miesiące temu; jest dziennikarką. Teraz zaproponowano jej pracę w Princeton, więc po co ma szukać mieszkania, skoro może zatrzymać się u mnie? Poza tym… ja jestem samotny, ona jest samotna… - zaniepokojony brakiem reakcji ze strony przyjaciela, dodał szybko – Oczywiście, to nie będzie miało żadnego wpływu na nasze stosunki. Nadal będziemy obgadywać Cuddy, pić piwo…
- Wilson – przerwał mu House. –Wyjdź stąd.
- Co? – spytał z niedowierzaniem.
- Wyjdź – powtórzył. – Zanim powiem coś, czego będę potem żałował.
Onkolog obrzucił go uważnym spojrzeniem i zobaczył, że starszy mężczyzna nie żartuje. Zaciśnięte usta, widoczny ledwie hamowany gniew, blada twarz, wszystko to mówiło samo za siebie.
Bez słowa wstał z kanapy i zdjął z oparcia krzesła swój płaszcz.
- Dobranoc – powiedział, zamykając za sobą drzwi.

Tymczasem House po dłuższej chwili odrętwienia przestał taić wściekłość. Chwycił pustą puszkę po piwie i cisnął nią o ścianę. To samo zrobił z kolejną. Wciąż brzmiały mu w uszach słowa przyjaciela: ja jestem samotny, ona jest samotna…
- Jesteś bardzo samotny! Absolutnie nikogo nie masz, nie? – wykrzyczał w kierunku drzwi, które minutę temu zamknęły się za Wilsonem.

Jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnął umrzeć.

Lady Makbeth

No to teraz mogę zacząć się bać

Chwila, przeczytam jeszcze raz, żeby nie było, że nie zrozumiałam. Jak to, chce umrzeć?! any, co ty wyprawiasz, chcesz mnie wpędzić w stany lękowe?

eletariel

Any...właśnie mnie zabiłaś. Poczułam sie przez chwilę jak kryształowa figurka, którą ktoś zbił młotkiem.
Wprawdzie zdążyłam sie już pozbierać, ale muszę poczekać na coś happy żeby się posklejać.

Foxglove

Normalnie z tym że ona jest samotna i on jest samotny to walnął jak łysy grzywką o kant kuli. Brak mi słów na ślepotę i egozim tego chłopa... I ten plan małżeństwa. Gratulujemy panu, znasz ją dwa miesiące. Kretyn. Zdenerwowałam się no...
No Any, mój dołek został pogłębiony do doła wielkości Kanionu Colorado. Buhu, potrzebuję czegoś optymistycznego, bo jeszcze tydzień takiego dobijania i się powieszę.

Any

Foxglove

Any, nie chodzi o zakochiwanie się. Raczej o to, że wcale taki samotny boroczek nie był, bo zawsze miał swojego przyjaciela. A tu jakimś dziwnym trafem o tym zapomniał.

vicodin_addict

OH!MY!GOSH! Ja wiedziałam, że ty coś szykujesz., wiedziałam, noo! Ale żeby coś takiego? Zostawić House'a w depresji, samotnegok, złego, jeszcze gotów zrobić coś, czwego naprawdę bd żałował. I kto go uratuje? Jimmy wróci?... Hey, może to wcale nie jest taki zły pomysł

Now część jak zwykle cudowna (i tu apel do komputera: napraw się, damn, bo jak odmówisz Any współpracy, to przyjdzie vic i cię pobije. Albo naśle na ciebie... Tritter'a? XD

A przechodząc do fika znów, haha, rozwalił mni fragment, kiedy Jimmy ledwo wytrzymuje, oglądając Strażnika Texasu. A ja to oglądałam ładnych parę lat temu i nie usypiałam, wstyd, Jimmy, wstyd. XD

czekam na rozwinięcie wątku potencjalnyej pani Wilson, która mam nadzieję długo nie zagrzeje u onkologa miejsca. Gratuluję, bo bardzo mi się podobało. Wena zyczę i pozdrawiam,
vic

Lady Makbeth

No wiecie, gdyby 'potencjalna' pani Wilson miała zamiar na dłużej zagrzać u niego miejsce, to ja zawsze mogę wezwać posiłki.

Trzeba mieć znajomości, ya know

Este

anyway fragment jak zwykle świetny. Twoje fiki czyta się bardzo przyjemnie, nawet jeśli są tak dołująco - depresyjne jak ten

Widzę jednak iskierkę nadziei:

Any

Este

motylek

prosze bardzo ciekawa część i jaka wypowiedź Wilsona .Tak w prost powiedział House'owi o tym .

vicodin_addict

Any

vicodin_addict

Any

*rozgląda się*
vic, wracaj, ja żartowałaaaaam!!

Po raz kolejny przepraszam za brak odzewu przez dość długi czas...

VII

- Chcę nowego lekarza.
- A ja nowe Ferrari. I mi też miło jest cię widzieć – odpowiedziała Lisa Cuddy, nie odrywając wzroku od monitora. – Jakiego znów lekarza?
- Do mojej drużyny – wyjaśnił.
Spojrzała na niego zdumiona.
- Ty to mówisz? Ty, który jesteś święcie przekonany, że sam dasz sobie radę z wyleczeniem całego świata? – kiedy nie otrzymała odpowiedzi, spytała już normalnym tonem – Po co ci czwarty lekarz?
- Chase praktycznie cały czas siedzi na OIOM’ie, dysponuję więc tylko Cameron i Foremanem.
- Czyli zostaje zachowana zdrowa równowaga – zauważyła. – Cameron cię kocha, Foreman za tobą nie przepada.
- Słuchaj, obetnij im pensje o dwadzieścia procent, ale pozwól mi jeszcze kogoś zatrudnić -zaczynał się niecierpliwić.
- A myślałeś o jakiejś konkretnej specjalizacji?
- Chcę onkologa.
Takiej odpowiedzi nigdy by nie przewidziała.
- House… naćpałeś się?
- Nie, dziś przecież jest czwartek, jestem czysty. Dostanę go?
- Nie mam zamiaru dla twoich głupich fanaberii zatrudniać drugiego onkologa na jednym piętrze – powiedziała z irytacją. – Jeśli pokłóciłeś się z Wilsonem, to musisz to załatwić inaczej. Kiedy już się pogodzicie, bez skrupułów zwolnisz tego kogoś, dobrze o tym wiem i nie mogę się na to zgodzić. Nie zawracaj mi głowy, tylko idź i przeproś Wilsona, nieważne, co zrobiłeś.
Uparcie patrzył jej prosto w oczy.
- Nie pokłóciłem się z nim – stwierdził. – Po prostu potrzebuję jeszcze jednego lekarza. Wilson będzie mógł zająć się tylko swoją praktyką. Bo teraz nie daje już rady pracować na dwa fronty.
- Hej… ty się o niego martwisz! – zauważyła z uznaniem.
Nie sprostował tego.
- To jak będzie?
Powoli zaczęła się łamać.
Przecież i tak chciałam zatrudnić kogoś na OIOM. A w ten sposób może zostać tam Chase.
- Ale robię to tylko ze względu na Jamesa – zastrzegła. – Przyślę ci kilka podań.
- Dzięki – wymamrotał w kierunku swoich butów i wyszedł z biura.
Cuddy pokręciła głową. Dobrze wiedziała, ile dla House’a znaczy możliwość pracy ze swoim jedynym przyjacielem. A teraz diagnosta dobrowolnie z tego zrezygnował.
Do czego to może prowadzić przyjaźń…

Tymczasem House wszedł do swojego biura, gdzie zastał dwoje nudzących się lekarzy. Foreman kręcił młynka placami, gapiąc się w sufit, a Cameron przeglądała jakąś książkę.
- Jak nasz mięsak? – zapytał.
- W porządku, stabilny. Udało się chłopakowi.
Skinął głową.
- No to z nim mamy już spokój. Teraz przyjemniejsza część dnia. Cameron, powiedz liczbę od jednego do pięciu.
- Nie wiesz, iloma Vicodinami się nafaszerować?
- Wtedy kazałbym ci wybrać numerek od czterech do czterdziestu. No, szybko!
- Dobrze, niech będzie trzy.
- Foreman?
- Pięć.
- Ja daję jeden. Średnia wynosi więc trzy. Zapamiętajcie.
- Ale po co to wszystko? – nie mogli zrozumieć.
- Za jakiś czas dostanę około pięciu podań o pracę do rozpatrzenia. Szczęśliwcem, który dostanie robotę, będzie osoba o numerze trzy – wyjaśnił.
Foreman lekko się zaniepokoił.
- Zatrudniasz kogoś?
- Jak to wywnioskowałeś?
- Na miejsce któregoś z nas? – indagował.
- Tak, uznałem, że trzymanie na swoim oddziale czarnego jest zbyt niebezpieczne. Zawsze jest ryzyko, że kolejny pacjent okaże się rasistą.
- House! – wtrąciła Cameron.
- Nikogo nie zwalniam. Przyda nam się jeszcze jedna osoba. Dajcie mi znać, jak Cuddy przyśle CV. Idę coś zjeść.

Czuł się bardzo dziwnie, po raz pierwszy od wielu lat siedząc samotnie przy stoliku w szpitalnej stołówce. Tego dnia udało mu się jeszcze nie spotkać Wilsona, z czego niezmiernie się cieszył. Postanowił za wszelką cenę ograniczyć swoje kontakty z nim. Choćby nie wiadomo jak bolało. Skoro Wilson dwa dni po tak istotnej rozmowie najzwyczajniej w świecie oznajmia mu, że planuje po raz Bóg wie który związać się z jakąś babą, to on mu to ułatwi. Nie będzie zawracał onkologowi głowy swoją upierdliwą osobą.

Wilson siedział zrezygnowany w gabinecie Cuddy.
- Mogłem się tego spodziewać.
- Powinieneś się cieszyć, on się o ciebie troszczy!
Zaśmiał się gorzko.
- Z pewnością.
Cuddy prześwidrowała go spojrzeniem.
- James… co się dzieje?
Potrząsnął głową. Gdyby to zależało od niego, powiedziałby kobiecie cała prawdę, ale tu przecież chodziło o jego przyjaciela… A ten nigdy by mu nie darował, gdyby Wilson się wygadał.
- Nic… House ma rację, dla mnie takie rozwiązanie jest bardzo wygodne. Zatrudnij kogoś dla nich.
- Nie szalejesz z radości – zauważyła.
- Daj spokój – machnął ręką. – On jednak jest egoistą. Większym niż myślałem.

- Uwaga, uwaga, osobą, która dostanie u nas pracę jest… dr Robert Gordon! Kimkolwiek by nie był…
- House, przecież to onkolog, znam go – powiedział Foreman. – Po jakie licho on ci jest potrzebny?
- Wilson ma teraz pilniejsze sprawy na głowie, jak na przykład zakładanie setnego z kolei rodzinnego gniazdka – oznajmił diagnosta znudzonym głosem. – Nie chcę, żeby się przemęczał. A tak przy okazji, czy ten Gordon jest czarny?
- Nie, a co to ma za znaczenie?
- Ponieważ jesteś w tym gabinecie, stwierdzę, że żadnego – odrzekł, mrugając komicznie. – Od poniedziałku mamy więc nowego członka załogi. Bądźcie dla niego mili. Ja będę odgrywał rolę wrednego szefa.
- A to dopiero odmiana – mruknął Foreman, gdy House wyszedł z biura.

Este

any no nareszcie

Ale z dwojga złego lepiej późno, niż później...