I don't wanna miss a thing /u/

Delirium

Och. Wzruszyłam się. Poor House *głaszcze* ._.

Przede wszystkim jestem pod OGROMNYM wrażeniem opisów. Jeżeli miałabym wskazać jedną rzecz, która spowodowała, że moja szczęka przyrosła do ziemi, to właśnie opisy. Odzwierciedlasz uczucia postaci, unikając jakiejś rażącej ckliwości (blah XD!). Jest to po prostu wiarygodne. Nie odczułam, żeby zachowanie House'a było nienaturalne, pomimo że wyznawanie uczuć właśnie z jego strony w ffach jest dość niecodzienne.
I w sumie właśnie za to Ci dziękuję

Nie muszę chyba dodawać, że czekam na kolejne części... ?

(iiik! mój pierwszy post w tym dziale

)

Any

vicodin_addict

Katty B.

Any

Po długich staraniach, po przebrnięciu przez wiele przeciwności... dobra, mniejsza z tym ^^
Jestem.
I nie planuję na razie znikać.
Part z dedykacją dla vicodin_addict. Za wysłuchiwanie moich szalonych teorii dotyczących Wilsona i jego przypadłości...hmm...zdrowotnych:p
Dzięki za cierpliwość

XI

- Wiesz, że przez te wszystkie lata, które tu spędziłem, byłem wzorowym lekarzem i podwładnym, prawda? – spytał, wchodząc bez pukania do biura Dziekan Medycyny i rozsiadając się na stoliku do kawy.
- Podwyżki od przyszłego roku, już ci kiedyś mówiłam.
- Moja pamięć wciąż działa bez zarzutu – uświadomił kobietę. – Nie przyszedłem na żebry.
- Gdybyś potrzebował zgody na operację, jakieś dziwne badanie, czy zadziałanie wbrew woli pacjenta, miałbyś ze sobą dokumentację medyczną. Gdyby chodziło o dodatkową receptę na Vicodinu, nie bawiłbyś się we wstęp – rozważała głośno. Uwielbiała słowne pojedynki z House’m. – Zakładam więc, że chodzi o coś bardzo głupiego, szkodzącego szpitalowi lub mnie.
- Coraz cieplej… Chcę wziąć urlop – zakomunikował.
Uniosła ze zdziwieniem brwi.
- I nawet postanowiłeś mnie o tym poinformować? Nie poznaję cię. A urlop możesz wziąć, odkąd zatrudniliśmy Gordona, nie brakuje już lekarzy w klinice. Ile dni potrzebujesz?
- Dużo.
- Tydzień? Dwa tygodnie?
- Myślałem o okresie do końca roku – powiedział powoli.
Prychnęła ze zniecierpliwieniem.
- Mów, ile dni i idź gdzieś, mam sporo pracy.
- Powiedziałem już. Od pierwszego października do końca grudnia, przynajmniej na razie.
- Mówisz poważnie? – spojrzała na niego badawczo. Na twarzy diagnosty nie dostrzegła ani cienia zwykłego, kpiącego wyrazu.
House pokiwał głową.
Chyba dopiero teraz zauważyła zmiany, które zaszły ostatnio w tym człowieku. Schudł, miał podkrążone oczy…
- Co się stało? – zapytała łagodnie.
- Nic – nie patrzył na nią. – Chcę trochę odpocząć i tyle.
- Będziesz odpoczywał przez trzy miesiące? – House już otwierał usta, by jej przerwać, ale nie pozwoliła na to. – Kto przez ten czas zajmie się diagnostyką, wszystkimi przypadkami?
- Foreman do spółki z Gordonem świetnie sobie poradzą – stwierdził.
Oto kolejna zmiana – mężczyzna ostatnio przycichł, stał się jeszcze bardziej zamknięty w sobie niż do tej pory, można nawet powiedzieć, że spokorniał.
Siedziała, bezradnie obrzucając spojrzeniem gabinet, jakby spodziewała się, że na którejś ze ścian dostrzeże wypisaną wskazówkę dotyczącą obecnej sytuacji.
- Jesteś naszym najlepszym lekarzem – powiedziała z wahaniem. – Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek będę musiała to powiedzieć, ale tak jest. Twoja drużyna nie da sobie bez ciebie rady.
- Bzdura – zaoponował. – Uczyli się od mistrza. A w razie potrzeby ty też możesz im pomóc.
- No tak, ale…
- Jeśli nie dasz mi urlopu, to po prostu odejdę – w jego głosie nie było irytacji, mówił spokojnym stanowczym tonem. – Ewentualnie od stycznia znów mnie zatrudnisz.
- Daj mi chwilę – powiedziała.
Oparła łokcie na biurku i przymknęła oczy, planując w myślach organizację pracy w szpitalu na czas nieobecności diagnosty. Chase musiałby wrócić z OIOM’u. Wtedy byłoby ich czworo, plus Wilson, plus w wyjątkowych sytuacjach jeszcze ona.
- W porządku – uznała. – Możesz wziąć wolne.
- Dziękuję – powiedział cicho. To było tylko krótkie słowo, lecz wyraz wdzięczności w oczach mężczyzny utwierdził ją w przekonaniu, że podjęła słuszną decyzję.
- A co planujesz robić? – odważyła się zapytać.
- Wyjechać. Może do Szkocji, zawsze chciałem pochodzić trochę w spódnicy – stwierdził. – Przyślę ci zdjęcie.
Uśmiechnęła się lekko. To był House, jakiego znała.
Nagle dotarło do niej, że nie wyobraża sobie dnia bez jego kolejnego wybryku, seksistowskich uwag. Diagnosta ubarwiał życie szpitala, to nie ulegało wątpliwości. Bez niego będzie to kolejny zwykły budynek wypełniony chorymi ludźmi.
Wiedziała, że House kocha swoją pracę, choć w życiu by się do tego nie przyznał, dlatego tym dziwniejsze wydawało jej się jego zachowanie. Chyba że… Zastanowiła się. Może House znika na trzy miesiące, bo chce uniknąć z kimś spotkań…?
- Chodzi ci o Wilsona? – zadała pytanie, które wydało jej się najbardziej uzasadnione. – Do tej pory się nie pogodziliście?
- A co ma do tego Wilson? On ma swoje życie, ja mam swoje. Chcę wyjechać i tyle.
Wystarczyło jedno spojrzenie na Dziekan Medycyny, by upewnić się, że nie uwierzyła w tę deklarację.
- Wydaje mi się, że uciekasz przed jakimś problemem – zauważyła ze znawstwem w głosie.
Jej protekcjonalność zaczynała go denerwować.
- Nie uciekam do cholery! Przed problemami nie da się uciec, i tak cię dopadną, to twoje słowa, nie pamiętasz?
- Pamiętam, owszem… Ale przed osobami się da, prawda..?
Od razu zauważyła, że trafiła w sedno. House spuścił wzrok, w milczeniu stukając laską w podłogę.
Cuddy obeszła biurko i stanęła naprzeciwko mężczyzny usiłując zajrzeć mu w twarz.
- Przemyślałeś to dokładnie? Może nie warto tak po prostu znikać?
- Tak, mamo, przemyślałem – stwierdził stanowczo. – Jestem już dużym chłopcem i dam sobie radę, więc przestań się o mnie troszczyć.
Na twarzy administratorki pojawiła się sceptyczna mina. Domyśliła się, że w tym całym cyrku z wyjazdem duży udział ma Wilson. Zdołała zauważyć, że kontakty obu mężczyzn ostatnimi czasy znacznie się ograniczyły. Ale co było tego przyczyną – nie miała zielonego pojęcia. House, jak zwykle niechętny do zwierzeń, na ten temat uparcie milczał; onkolog również nabrał wody w usta.
Co im odbiło? – nie mogła zrozumieć.
- Jak uważasz – przybrała rzeczowy ton głosu. – Zostało ci półtora tygodnia na zamknięcie akt medycznych wszystkich obecnych pacjentów. Dokumentacją chorych, którzy pojawią się później, zajmie się Gordon i Cameron.
- Cuddy.
- Hm?
- Nie mów Wilsonowi.
- Co?! Ma prawo wiedzieć, jest twoim…
- Właśnie, moim, nie twoim – wszedł jej w słowo. –Dlatego nie masz obowiązku go o tym informować. A ja cię proszę, żebyś tego nie robiła.
- Jak chcesz – zgodziła się niechętnie. – A co z twoją drużyną? Im też chcesz zrobić niespodziankę?
- Sam ich o wszystkim poinformuję.
- I ściągniesz Chase’a.
Mruknął coś niezrozumiałego i ruszył w stronę wyjścia. Kiedy był już przy drzwiach, nagle się odwrócił.
- Cuddy – powiedział ponownie.
- No?
- Doceniam to, co robisz – wyartykułował powoli, błądząc wzrokiem po podłodze.
- Miło to wiedzieć – uznała. – A teraz znikaj.
Mówiła chłodnym tonem, jednak gdy spojrzała na przygarbione plecy oddalającego się najlepszego lekarza w jej szpitala, jej serce boleśnie się ścisnęło. Wyglądał bezradnie, niemal jak dziecko.
Co ty najlepszego robisz? – pomyślała ze współczuciem.

vicodin_addict

Na początku bardzobradzo dziękuję za dedykację

Wysłuchiwanie Ciebie akurat było bardzo miłe, musimy częściej gadać, srsly!

A co do fika. Damn, co ten Hosue wyprawia. Cuddy ładne to określiła - ucieka. Ucieka, bo mimo że przed problemami się nie da, to już przed osobami jak najbardziej. A od siebie dodam - no cóż, żeby tylko tego nie załował.

Ogólnie część bardzo dobra, doskonale oddałaś uczucia House'a. Jego zagubienie i... no cóż, czytanie o House'ie dziękującym i House'ie doceniającym było naprawdę piękne. Opisałaś to świetnie.

Gratuluję.
I pozdrawiam.
vic

Now, I wonder... co zrobi Jimmy? XD

Lady Makbeth

Taak, jak milutko

Domek posprzątany, choinka ubrana, sernik piecze się w kuchni. Normalnie żyć nie umierać

Tylko mi ten twój fik znowu żyć nie daje

Jak tak dalej pójdzie, to happy endu nikt z nas nie dożyje

I nadal twierdzę, że to jest "Moda na sukces"

Any

vicodin_addict

Any

vicodin_addict

Any

Postaram się w Święta ^^
A kiedy Ty planujesz nastepną część swojego fika?

vicodin_addict

Planowałam na wczoraj, ale wen uciekł, bo nie ma wenopędnego śniegu. Nie wiem, posiedzę trochę nad nim, może mnie coś nartchnie XD

Any

Pamiętaj, nie leń się, jak czekam!!