I don't wanna miss a thing /u/

motylek

jestem tylko ciekawa jak on im powie o swoim wyjeździe i jak zareaguje Cameron

Any

Cameron się powiesi ... ^^

Przepraszam, taki nastrój...

Any

XII

Siedział na podłodze, oparty plecami o kanapę, obracając w dłoniach iPoda. Przy cichych, bluesowych dźwiękach układał w myślach plan działania na najbliższe dziesięć dni. Początkowo miał zamiar o swoim wyjeździe poinformować tylko Gordona i Foremana, o których wiedział, że daleko im do plotkarzy; jednak zaraz potem przyszło mu do głowy, że będzie musiał podać Chase’owi powód ściągnięcia go z OIOM’u z powrotem na diagnostykę, no i pozostawała jeszcze Cameron… Jej też należy się kilka słów wyjaśnienia.
Nie wyklepią Wilsonowi. W końcu to dorośli ludzie – przekonywał sam siebie.

Najbardziej zależało mu właśnie na tym, żeby onkolog się nie dowiedział. To mogłoby wszystko zepsuć. Wilson albo obraziłby się na niego (tego by nie zniósł; jak na razie ich stosunki były zawieszone, ale, po ostatniej rozmowie, wciąż przyjacielskie) albo zacząłby prosić, żeby House nie wyjeżdżał. Diagnosta bardzo dobrze wiedział, że wtedy by uległ – kiedy czekoladowe oczy najważniejszej dla niego osoby na świecie przyjmowały proszący wyraz, zazwyczaj godził się na wszystko. A gdyby został, bolałoby jeszcze bardziej.

Bał się bólu. Chociaż od ponad pięciu lat był on jego najbliższym towarzyszem i House zdołał się do niego przyzwyczaić, nadal odczuwał lęk przed cierpieniem. Dlatego nie chciał narażać na nie ani siebie, ani tym bardziej przyjaciela.

Pragnął uciec jak najdalej stąd, wyrwać się z tego szalonego kręgu jednoczesnego unikania Wilsona i pragnienia przebywania z nim, dotyku jego rąk i ust. Czuł, że jeszcze trochę, a oszaleje, dlatego właśnie postanowił wyjechać. Gdzieś, gdzie nie będzie niebezpieczeństwa natknięcia się na onkologa, gdzie będzie mógł być po prostu sam. Liczył, że przez te trzy miesiące uda mu się jako tako poskładać swoje życie do kupy i wrócić do pracy ponownie jako doktor Gregory-nie-mam-serca-nigdy-nie-miałem-House.

Na swój przyszły azyl wybrał faktycznie Szkocję, choć Cuddy chyba w to nie uwierzyła. Odwiedził ten kraj kilkakrotnie i bardzo przypadł mu on do gustu; może dlatego, że był taki, jak sam diagnosta – chłodny, ponury, dla każdego obcy. Podejrzewał, że będzie się tam dobrze czuł. Na czas pobytu „na wygnaniu” wynajął mały, trzypokojowy domek, którego właściciele wybierali się na długie wakacje w cieplejsze strony świata. Mieścił się on w Huntly – niewielkim mieście na północnym wschodzie kraju. Dużym jego plusem było bezpośrednie połączenie lotnicze z New Jersey – czego, jak czego, ale przesiadek House nie cierpiał z całego serca. Bilet zarezerwował już wczoraj – miał prawie stuprocentową pewność, że Cuddy pozwoli mu wziąć wolne. Dobrze wiedziała, ile mężczyzna robi dla szpitala i pacjentów, poza tym zdawała się go naprawdę lubić, więc ryzyko istotnie było niewielkie.
Teraz pozostawało mu już tylko spakować najpotrzebniejsze rzeczy, przekazać najważniejsze instrukcje drużynie, pożegnać szpital, swoje mieszkanie i ruszyć w drogę. No i przede wszystkim dopilnować, żeby Wilson o niczym się nie dowiedział, bo wtedy cały plan może wziąć w łeb. A to była dla niego ostatnia deska ratunku – szansa na uporządkowanie życia i próbę wyrzucenia z serca najlepszego przyjaciela.
Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zostawić w domu telefonu komórkowego, ale ostatecznie porzucił ten pomysł. Co jakieś trzy tygodnie warto by było dzwonić na przykład do Cameron (ucieszy się), by dowiedzieć się, czy w szpitalu wszystko gra i przeprowadzić delikatne śledztwo na temat życia prywatnego Wilsona.
Westchnął cicho. Wiedział, że nie uda mu się ociec przed samym sobą, swoimi uczuciami i pragnieniami, ale mimo to liczył, że wyjazd pozwoli mu na ich osłabienie. Kochał Princeton, szpital, park… ale kochał też Wilsona – i to stanowiło główny motor jego postępowania. Nie mógł pozostawić rzeczy własnemu biegowi, bo czuł, że długo by w ten sposób nie pociągnął. A tak zawsze była minimalna szansa, że uda się zapomnieć…
Przeczesał palcami włosy. Zaczynał rozumieć, iż mimo tego, że jeszcze nie ruszył się nigdzie ani na krok, to już tęsknił.

Pomimo późnej godziny Wilson nie planował na razie wracać do domu. Stał przy oknie w swoim gabinecie, obserwując toczące się wolno po szybie krople deszczu. Dziś, po raz pierwszy od dłuższego czasu, udało mu się dostrzec na korytarzu, w pełnym świetle, postać swojego najlepszego przyjaciela i uderzyło go, jak źle wygląda drugi mężczyzna. Zauważył jego zmęczony chód i przygarbione plecy, a także mocniejsze niż zazwyczaj opieranie ciężaru ciała na lasce. Ogarnęło go silne poczucie winy, którego nie dało się zbyć stwierdzeniem, że przecież nie ma w tym jego udziału. Sumienie gryzło. Poza tym, tęsknił za House’m, za jego żartami, kpinami, obecnością… wiedział, że nikt i nic nie jest w stanie go zastąpić, bo drugiej takiej osoby nie ma na świecie. Od czasu do czasu przez myśl przelatywał mu nawet pomysł zakończenia związku z Chris, byle tylko było między nimi jak dawniej. Na razie jednak nie mógł zdecydować się na tak definitywny krok, bo zwyczajnie bał się całkowitej samotności – nie mógł być pewny, czy przyjaciel w ogóle chciałby wrócić.

Przetarł oczy i ziewnął. Już dawno powinien spać.
Nawet daleki House skutecznie potrafił przysporzyć mu powodów do zmartwień i niepokoju.
Żeby tylko nie strzelił jakiejś głupoty – przyszło mu nagle do głowy. Wiedział, że diagnostę stać na wiele, zwłaszcza kiedy jest zdesperowany, a na takiego ostatnio wyglądał. Aż dziwne, że niczego do tej pory nie odwalił.

Nie mógł wiedzieć, że jego przyjaciel dokładnie w tym momencie zastanawia się, jak upchnąć do małej torby podróżnej odtwarzacz DVD i zestaw płyt z filmami.

Miał wielką ochotę wsiąść do samochodu i pojechać do House’a, kupując po drodze zgrzewkę piwa i kilka paczek chipsów. Ale równie dobrze mógł marzyć o podróży dookoła świata. Wątpił, czy diagnosta choć na chwilę wpuściłby go do mieszkania, nie miał nawet pewności, czy w ogóle otworzyłby drzwi. Wyraźnie przecież powiedział, że chce ograniczyć ich kontakty, czego dał doskonały wyraz, zatrudniając na oddziale diagnostycznym onkologa, co odebrało Wilsonowi wszelkie preteksty do choćby najbardziej zdawkowej rozmowy. Kiedy mijali się na korytarzu, House odwracał głowę i uparcie wpatrywał się gdzieś w dół, udając, że zupełnie nie dostrzega przechodzącej obok osoby. Każdy, patrzący na tę sytuację z boku uznałby, że mężczyźni się nie znają, że dla sławnego diagnosty szef oddziału onkologicznego kompletnie nic nie znaczy.

Ale Wilson wiedział, że było inaczej.

W słowach House’a proszącego „Odejdź” było coś niewyobrażalnie bolesnego. Przyjaciel cierpiał, to aż biło po oczach; natomiast sam onkolog dopiero niedawno przestał udawać przed sobą, że jego ta sytuacja rusza tyko w niewielkim stopniu. Nawet Chris zauważyła, jak bardzo brakuje mu House’a. Szczerze mówiąc, nie podejrzewałby, że odejście przyjaciela aż tak go zaboli. Zupełnie jakby…
Ty kretynie – jęknął w kierunku ulicy, którą zawsze wyjeżdżał z terenu szpitala, gdy prosto po pracy zdążał do diagnosty, dobrze widocznej z okna. Nikt nie ma twoich zdolności wywracania życia do góry nogami.

Foxglove

Z jednej strony popieram House'a z pomysłem wyjazdu, z drugiej jednak jest to trochę uciekanie od problemów. W końcu nie ma żadnej gwarancji, że te trzy miesiące cokolwiek zmienią. Patowa sytuacja.
No ale Wilson nareszcie dostrzegł, że czegoś mu brakuje. Ja wiem, jestem naiwna, ale często się zdarza, że się kogoś kocha i nawet o tym nie wie, aż ta osoba jakimś sposobem z naszego życia nie zniknie

Any, bardzo podobała mi się ta część. Taka była pełna przemyśleń. Uwielbiam Twoje opisy

Any

House nadal jest święcie przekonany, ż znajduje się w stuacji przegrany-przegrany, niezależnie od tego co by zrobił. Szczerze mówiąc, nie dziwię się, że ucieka...

Tak, Wilson zaczyna czaić bazę. Nie wie jeszcze, biedactwo, że House wyjeżdża. Przynajmniej będzie miał sporo czasu na przemyślenia i refleksje

Pozdrawiam

vicodin_addict

Wilson bd mial chyba nawet aż za dużo czasu na przemyslenia i refleksje, biorąc pod uwagę, na ile House wyjeżdza. Przepraszam, ale... Jimmy, jesteś frajerem, jedź do niego i mu powiedz, że go kochasz. Pomieszamy Any szyki i zmienimy bieg wydarzseń fika

Tak na[prawdę, to tak jak kocham Jimmy'ego, to cieszę się, że Hosue zdecydował się na wyjazd. Bo Jimmy potrzebuje czegoś, żeby zrozumieć, że kochja House'a. A straenie go bd najlepsze. Drastyczne, ale najlepsze. Chociaż może nie tak drastyczne, jak śmierć. Bo przeciez diagnosta wróci and they will live happily ever after x3

A teraz przejdźmy do mniej konstruktywnej części. Zakładając, że odnajdziesz w niej w ogóle coś konstruktywnego.

AAAAAaaaaaaaaaaa aaaaaa AAAAAAAAA smutny Hous. Tęśkniący House. AAAAAAAAAaaa.

</koniec>

Pięknie go opisałas. Napradę, uwielbaim twoje opisy.

Wena życzę.
Pozdrawiam.
Vic

motylek

dobrze House robi troche obaj odpoczną i będę chcieli być ze sobą.

Any

Ale Jimmy nie wie, że go kocha... Jak na razie będzie tylko wściekły i oczywiście, zgnębiony poczuciem winy

Oj z tym ever after to bym polemizowała... ale nie purzadzajmy biegu wydarzeń

Ludzie, co Wy macie z tymi opisami?

Albo ja jestem jakaś nie ten tegest, albo Wy... bo ja w nich nie widzę nic nadzwyczajnego... Po prostu stanowią wypełnienie akcji ^^

motylku...czy ja wyglądam na osobę, która uwielbia happy endy?

vicodin_addict

No niech się, ##!$@$*&$@, dowie XD
Niech się domyśli, albo niech mu ktoś ładnie powie. Wporst. Dobitnie. "Jimmy, kochasz House'a!"

Musze z ciebie wyplemić twoje upodobanie do fików bez happy endów. I lepiej, żeby ten miał happy end. XD

A co do opisow, są super. nIe marudź, moje opisy kończą się podrugim zdaniu. Bo ja nie umiem D:

Lady Makbeth

"Moda na Sukces" - odcinek 100493. W dzisiejszym odcinku Brooke zrobi sobie herbatę

Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać

any, jesteś mistrzynią w dawkowaniu napięcia, za każdym razem, gdy wchodzę na horum, zawsze najpierw zerkam tutaj

Any

Lady Makbeth

vicodin_addict

Any

Lady Makbeth

Any

Lady Makbeth

vicodin_addict

Katty B.

Wiem, wiem, nie skomentowałam części XI. *kaja się* Cóż mogę powiedzieć, rozmowa House/Cuddy jak zwykle rozbrajająca. No i pomysł z wyjazdem - popieram w 100%, ba, nawet w 150%. Przyda się House'owi dystans do tego wszystkiego, nawet, jeśli będzie to dystans odległościowy, a nie emocjonalny. Yeah. Więc, bardzo dobre posunięcie. *5*, proszę pana.

Część XII... Aww, wracamy do starego, dobrego smęcenia nad sobą. XD

Any

Katty B.

aaanyyyś!

Any

Katty B.

Any

Katty B.