I don't wanna miss a thing /u/

Foxglove

Gordon to buc. Ja może nie należę do jakich dzikich fanek Cameron, jednak jak był dla niej niemiły, to jakby kopnął kociaczka. Niedopuszczalne. Buc.
A Wilson to też buc. Najpierw olał i teraz ma. Właściwie na własne życzenie. Buc.
House niech sobie kupi zapasy i się odpręży. On nie jest buc

(Fox po 13 godzinach na uczelni nie myśli)

Katty B.

Foxie, czy ktoś tutaj wg. Ciebie nie jest buc? XD A poza tym, może Gordon to wewnętrzny sadysta i uwielbia znęcać się nad kociaczkami, co?

Za to jesli chodzi o Wilsona to się zgadzam. Jakby to ujął Dean Winchester - dude, you're a dick. (... Nawet ANIOŁA tak nazwał. -_-')

Foxglove

Katty, House nie jest buc

I Cuddy. I Lucas, pomimo tego, że go tu nie ma XD
Gordon pewnie ma zapędy sado-maso. To widać. Brr...

Katty B.

O, tak. Lucas nie jest buc. *kocha Lucasa* Lu to trzecia miłość mojego życia, on nie może być buc. Lu

A Gordon... Może i sado-maso, ale z naciskiem na sado-. XD

Any

Any

Czy jest sens, żebym teraz przy każdej kolejnej częsci przepraszała za opóźnienia?

Nie bardzo. Więc po prostu zaznaczę, że teraz wszystkie części będą pojawiać się rzadziej niż do tej pory...

XV

- Hej, masz chwilę?
- Coś się stało? Siadaj. – Cuddy zmarszczyła brwi na widok miny wchodzącego do jej gabinetu mężczyzny.
- Mogłabyś zabić Gordona? – spytał desperacko.
- Rządzi się?
- Można z nim zwariować. Wczoraj opieprzył Cameron tylko dlatego, że miała zły dzień… wszyscy dobrze wiemy, dlaczego… A dziś już zdążył poinformować Chase’a, że powinien obciąć włosy, bo z takim wyglądem nie budzi zaufania pacjentów.
Prychnęła śmiechem.
- To nie jest śmieszne, tylko tragiczne!
- On widocznie zapomniał, że nie jest waszym szefem – uznała. – Wilson… - zaczęła powoli, olśniona nowym pomysłem.
- No?
- Dziś powiem całej drużynie, że do końca roku ty obejmiesz stanowisko szefa diagnostyki – zdecydowała.
Mężczyzna wytrzeszczył na nią oczy.
- Co? Ja skończyłem onkologię! Wszędzie widzę raka!
Machnęła ręką.
- Nie marudź, ufam ci. Jako szef nie będziesz musiał nic robić poza wydawaniem poleceń; papierami i tak zajmuje się Cameron. A Foreman będzie miał oko, żebyś nie przesadzał ze znajdywaniem nowotworów – uśmiechnęła się. – To jak?
- Jeśli to ma utrzeć nosa Gordonowi, to w porządku – zgodził się. – Już widzę jego minę.
Powoli obracał się w stronę drzwi z zamiarem odejścia, gdy wypowiedziane przez kobietę słowa wbiły go na powrót w podłogę.
- Wiesz, że House do mnie dzwonił? – spytała Cuddy. – Dziś rano. Stwierdził, że urlop to urlop i że wyłącza komórkę.
- Szlag by to trafił – zaklął. – Teraz nie będziemy mieć z nim żadnego kontaktu.
- Wydaje mi się, że właśnie na tym najbardziej mu zależy – powiedziała ostrożnie.
Wilson podszedł do okna. W milczeniu spoglądał na czerwieniejące powoli liście, stalowe niebo. To będzie pierwsza od niepamiętnych czasów jesień spędzona bez House’a. Bez ich długich wieczorów, wypełnionych niezdrowym żarciem, alkoholem i czymś najpiękniejszym, co kiedykolwiek otrzymał od losu – prawdziwą przyjaźnią.
- James… - dobiegł go głos Cuddy. – Powiedz mi, co się dzieje? On cię ewidentnie unika. Najpierw zażądał nowego onkologa, potem wyjechał z kraju; nie wmówisz mi, że nie masz z tym nic wspólnego.
- Mam – przyznał. – Ale nic więcej nie mogę powiedzieć. To głównie sprawa House’a, od niego więc żądaj wyjaśnień.
- Z pewnością dużo bym się dowiedziała.
- Nie gniewaj się – poprosił. – To naprawdę nie zależy ode mnie.
- W porządku. A teraz znikaj, zanim Gordon uzna, że się obijasz.

***

Pierwszą osobą, którą dostrzegł, wchodząc do szpitalnej stołówki, była Cameron. Bez namysłu usiadł przy jej stoliku.
- Wszystko gra? – spytał.
Uśmiechnęła się blado.
- Jasne – uśmiechnęła się blado. – Przepraszam za tę wczorajszą scenę.
- Daj już spokój. Przypuszczenia Chase’a potwierdziły się, facet był odwodniony i zatruty pizzą sprzed tygodnia. A Gordon to palant.
- Ale mimo wszystko… nie powinnam przedkładać życia prywatnego nad pracę.
- Wszyscy wiemy, że nie jest ci łatwo.
- Tobie też go brakuje, prawda? – spytała nagle.
Nawet nie próbował zaprzeczać.
- Jak cholera.
- James..
- Hm?
- Ja z nim spałam.
- Co?! – Wilsona zatkało. Musiał się przesłyszeć, to niemożliwe.
- Prawie trzy tygodnie temu. W nocy z trzynastego na czternastego września – wyjaśniła, wpatrując się w swoje splecione dłonie.
Onkolog dokonał w myślach błyskawicznych obliczeń. Wtedy zmarł Kevin – jego piętnastoletni pacjent. Po rozmowie z rodzicami chłopca, Wilson postanowił poszukać House’a…
Boże, to było w dzień po naszej rozmowie na dachu. Czy ja mu wtedy nie kazałem, żeby sobie kogoś znalazł?- Dlaczego mi o tym mówisz?
- Bo jesteśmy osobami, które kochają go najbardziej – szepnęła.
Skinął powoli głową.
- Jak… to się stało?
- Normalnie. Kolacja, odwiózł mnie do domu… i został. A rano powiedział, że przeprasza i że nie ma sensu tego ciągnąć… - jej głos stawał się coraz cichszy. Wilson niemal odruchowo położył dłoń na ręce dziewczyny, nie zwracając uwagi na domyślny uśmiech pielęgniarki siedzącej przy sąsiednim stoliku. Zawsze reagował tak na ludzkie cierpienie.
- Wydawało mi się, jakby House naprawdę chciał, żebym coś dla niego znaczyła – ciągnęła Cameron. – Ale coś… lub ktoś… mu na to nie pozwalało.
Coś ścisnęło go za gardło. Wiedział, KTO stanął wtedy diagnoście na przeszkodzie. Poczuł się winny.
- On jest nieprzewidywalny. Musiałaś to wiedzieć, kiedy godziłaś się na tę noc.
- Jasne, wiedziałam. Widocznie taka już ze mnie słodka idiotka, że zawsze mam nadzieję na szczęśliwe zakończenie – stwierdziła z goryczą. – I zapomniałam, że niektórzy ludzie po prostu się nie zmieniają.
- Nie jesteś idiotką – zaoponował. – Kochasz go.
- I właśnie dlatego często zastanawiam się, czy ze mną wszystko w porządku – zauważyła z nutką humoru w głosie.
- Nie zapominajmy, że mowa o House’ie. Można go ze wszystkich sił nienawidzić, ale pewnie można też równie mocno kochać.
Pager Cameron zapikał.
- Nowy pacjent, muszę iść – powiedziała po przeczytaniu wiadomości. – Dzięki… za wysłuchanie i rozmowę.
- Później do was dołączę. Zawsze do usług – uśmiechnął się.

Kiedy dziewczyna odeszła, Wilson zapatrzył się w swój talerz, wciąż pełen jedzenia.
Do czego ja doprowadziłem?!
Niepokoiła go sytuacja z House’em i młodą lekarką, ale jeszcze bardziej martwił się, dlaczego, do licha, życie osobiste przyjaciela zaczęło go nagle tak bardzo obchodzić…

Lady Makbeth

Nic nie powiem, tym razem naprawdę nic nie powiem. Tylko wykupię sobie karnet na następne 1000 odcinków

any, ty chcesz nas dobić tym czekaniem? No ale cóż, trzeba się będzie uzbroić w cierpliwość

A tym czasem nowa część

Pino

Wilson szefem diagnostyki... Świat stanął na głowie! (W jak najbardziej pozytywnym sensie) xD

Wyznanie Wilsona ('wszędzie widzę raka!') jest genialne

To dziwne ale... Żal mi Cameron xD

Any

motylek

może zaczne od tego ,że dobrze Cameron powiedziała Wilsonowi o jej nocy z House'm , teraz wie jak może zranić dwie osoby

Teraz wie ,że przez niego cierpi Cameron i House.

Może dobrze ,że będzie sam przez tą jesienn , przemyśli wszystko i może coś podemnie w ich sprawie

Dobrze,że Wilson będzie pilnował teamu , przebywając z nimi będzie przebywał tak jakkby z nim

Lady Makbeth

Foxglove

Czy mogę się przyłączyć i również dorzucić swoje trzy gorsze do zabijania Gordona? XD
Ha! Wilson szefem Diagnostyki, tego jeszcze nie było. Ciekawe co by House na to powiedział, gdyby do niego teraz ktoś zadzwonił i mu powiedział

Anyway, czemu tak budujesz napięcie? Ja się staram skupić na nauce do sesji, a czekanie na kolejną cześć mnie rozprasza ;] To na serio będzie druga "Moda na sukces" XD

eigle

Mnie ta część niezwykle się spodobała.
Dużo Wilsona refleksyjnego, Cam przedstawiona przyjaźnie oraz, co ważne, szykuje się zbiorowa akcja przeciwko Gordonowi.

Any

Lady Makbeth

Foxglove

Any, nie płacz. "Moda na sukces" do dziś cieszy się sporą popularnością i ma wiernych fanów XD

Any

*załamuje się na amen*
"Moda na sukces", kurde...

A L.M., teraz to już dmuchanie nic nie da - już chyba zdążyłaś wtrzeźwieć

Foxglove

Żartuję Any *tuli* No już, nie smutamy się ^^

Any

Jasne, żartujesz!! Teraz to już nikomu nie uwierzę

Lady Makbeth

Och any, no nie rycz już *podaje chusteczkę* w końcu trzeba być pozytywnie nastawionym do życia, nawet kiedy w około pełno jest Brooke i Ridge'ów

Any

*włazi do pokrowca na gitarę i nie planuje wyjść przed Wielkanocą*

Lady Makbeth

No na miłość boską, any natychmiast przestań się dąsać! Nikt tu ciebie nie wyśmiewa *rozgląda się niepewnie* Odpornym psychicznie trzeba być. W końcu, to kto nam będzie dalej pisał, co?

Any

Proponuję poprosić o kontynuację reżysera "Mody na sukces"

A ja mu szepnę, że proszę o śmierć któregoś z chłopców ^^