I don't wanna miss a thing /u/

Any

Ale, wiesz, mimo wszystko Wilson JEST mężczyzną i chyba umie posługiwać się szlifierką, wiertarką, czy nawet jakże groźną lutownicą.
*widzi sielski obrazek mężczyzny - ojca - uczącego małego Jimmy'ego wbijania gwoździ w ścianę*

Z fabuły "House MD" usunęli Joy, a Cuddy wcale nie izolowała się od otoczenia - wprost przeciwnie, można powiedzieć...

Katty B.

Any

Katty B.

fion

Przeczytałam wszystko na raz. Zagmatwane, smutne, urocze. Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.

Any

Lady Makbeth

Co ja słyszę, następna część jutro? To ja już przygotowuję porządny schron, bo znając ciebie, to z pewnością możemy liczyć na niezłą bombę

Richie117

Katty B.

Richie117

Any

Any

XIV

- Jak to – wyjechał? – nie mógł zrozumieć.
- Najnormalniej w świecie. Poprosił o trzymiesięczny ur…
- Co?!
- …lop i poleciał do Szkocji.
Wilson usiadł ciężko na krześle. Mógł spodziewać się naprawdę wielu rzeczy, ale nie tego.
- Czemu mi nie powiedziałaś?
- Zabronił nam wszystkim wspominać ci o tym wyjeździe – wyjaśniła. – A kiedy wczoraj usiłowałam cię poinformować, ty odłożyłeś słuchawkę.
- Cholera. Cholera! Był wtedy w szpitalu?
- Tak, i z miną zbitego psa kręcił się koło twojego gabinetu – uświadomiła go ze złością Cuddy. – Po raz pierwszy w życiu naprawdę cię potrzebował, a ty to olałeś!
- Pewnie, to wszystko moja wina! – wybuchnął. – On będzie mi non stop dogryzał, wreszcie każe się od siebie odczepić, ale w rezultacie i tak ja będę tym złym!
- Wilson, on był twoim przyjacielem. Traktował cię inaczej niż każdego z nas. Troszczył się o ciebie, jak o nikogo – powiedziała cicho kobieta. – To aż biło po oczach. Byłeś dla niego najważniejszą osobą na świecie… a wczoraj pokazałeś, że House tak naprawdę niewiele dla ciebie znaczy.
- Ty nic nie rozumiesz – jęknął. – Oczywiście, że znaczy.
- Więc może mnie oświecisz, co się ostatnio zmieniło? Cały czas chodził jak struty, pewnie tego nie widziałeś, bo unikaliście się na każdym kroku.
- Nie mogę ci powiedzieć, tu nie chodzi tylko o mnie, przepraszam… - tłumaczył się. – Ale masz rację, byłem idiotą, powinienem wczoraj przyjechać, powiedzieć… - urwał, bo tak naprawdę żadne rozsądne słowa nie przychodziły mu do głowy. – No… po prostu z nim pobyć.
Pokiwała głową.
- Znasz House’a – powiedziała powoli. – Dla niego wasza przyjaźń to jedyna świętość. Teraz więc czas na twój ruch w kierunku jej ocalenia.
- Przecież nie pojadę za nim! – żachnął się. – Zanim bym go znalazł, zdążyłby wrócić.
- Może coś wymyślisz… - uznała, choć jej oczy wyraźnie mówiły: „Spieprzyłeś sprawę, koleś”.
Pokręcił ze smutkiem głową.
- Jak ja, do cholery, mogłem tak go olać? Jeśli teraz to wszystko się rozwali…
- Mówię ci, on tak łatwo nie odpuści, za bardzo mu a tobie zależy – usiłowała pocieszyć przyjaciela. – Musisz udowodnić, że wciąż jest dla ciebie ważny.
- Ale będę musiał zaczekać z tym do stycznia.
Nie mieściło mu się w głowie, że nie zobaczy House’a przez trzy miesiące. Ostatnio, co prawda, też nieczęsto się wydawali, ale onkologowi wystarczała świadomość, że przyjaciel jest tuż obok, za ścianą, zajęty wpatrywaniem się w tablicę, robieniem awantury młodym lekarzom albo zabawą swoją piłką. A teraz… dwanaście długich tygodni bez niego..?
- Nawet się nie pożegnaliśmy – wycedził z żalem.
- Przestań mówić tak, jakby już fruwał z aniołami! – skarciła go Cuddy. – On tylko wziął urlop!
- Trzymiesięczny – zaznaczył dobitnie.
- James, ja też będę za nim tęsknić – powiedziała miękko, dotykając jego ramienia. – Ale on wróci, rozumiesz? Już niedługo. Jeszcze nie raz będziemy na niego wściekli.
Spojrzał smutno na kobietę. Usłyszana przed kwadransem wiadomość zrobiła na nim ogromne wrażenie. Był zszokowany, rozgoryczony i przepełniony poczuciem winy. Krótko mówiąc, czuł się naprawdę podle.

***

- Nudności, wymioty, krwawienie z odbytu… Rany, może to po prostu zwykłe odwodnienie połączone z zatruciem pokarmowym, co? – rozważał Chase.
Siedzący u szczytu stołu Gordon prychnął.
- Bez biegunki? Nie ma szans.
- To jeszcze o niczym nie świadczy. Wystarczyło, żeby zjadł banana, a wszystko w jego jelitach uległoby zagęszczeniu. Dajmy mu trochę czasu, w szpitalu jeszcze się nie wypróżniał - zaproponował Foreman.
- Dwóch na jednego – uznał onkolog. – Więc albo Cameron uratuje mi skórę albo faktycznie będziemy musieli czekać. Co o tym myślisz? – zwrócił się do dziewczyny, która od dłuższego czasu stała odwrócona plecami do reszty lekarzy, wpatrując się w ekspres do kawy. Nie zareagowała na pytanie.
- Cameron?
Dopiero teraz skupiła na nich swoją uwagę.
- O co chodzi?
Gordon posłał jej pełne irytacji spojrzenie.
- Jakbyś nie zauważyła, jesteśmy w pracy. I chciałbym, żebyś włączyła się do stawiania diagnozy.
Foreman, który od razu dostrzegł jej podkrążone oczy – oznakę nieprzespanej nocy – i w lot zrozumiał, co było tego przyczyną, wtrącił się ostro.
- A jakbyś ty nie zauważył, to wiedz, że nie jesteś jej szefem i nie masz prawa się drzeć.
Dziewczyna spuściła głowę.
- Przepraszam was… ale źle się czuję.
- Idź do domu, damy sobie bez ciebie radę, na razie nikt nie umiera – zaproponował Chase i popatrzył na Foremana, szukając u niego poparcia. Neurolog przytaknął:
- Pewnie. Do jutra.
Cameron uśmiechnęła się blado.
- Dzięki, chłopaki. Jutro stawiam lunch.
Wyszła z biura, nie zwracając uwagi na groźnie oburzoną minę Gordona.
- To niedopuszczalne, żeby…
- Odczep się od niej, z łaski swojej – wtrącił Chase. – Nie wiesz przez co teraz przechodzi - tu wymienił z Foremanem szybkie, porozumiewawcze spojrzenie - więc lepiej się nie odzywaj.
- Chyba nie tęskni za naszym doktorkiem? – spytał kpiąco onkolog.
- Możecie już dać spokój? – dobiegł ich inny głos. Na progu stał Wilson z wyraźnie zdegustowaną miną. – Mamy pracę – w odpowiedzi na ich pytający wzrok wyjaśnił. – Cuddy mnie tu tymczasowo oddelegowała. Jakie objawy?
Neurolog odetchnął z ulgą, zerkając na przeglądającego akta nowej sprawy lekarza. Wreszcie znalazł się ktoś, kto uciszył Gordona. Bo, szczerze mówiąc, nowy onkolog zaczynał go już całkiem porządnie irytować.

***

Było tu prawie idealnie. Trzy niewielkie pokoje – salon, sypialnia i biblioteka – kuchnia, łazienka, malutki stryszek – nie potrzebował niczego więcej. Szczególnie przypadł mu do gustu nowy, czarny komputer stojący na biurku, od którego odchodził kabel ciągnący się aż do gniazdka telefonicznego – niepodważalny dowód istnienia łącza internetowego. Jedyną wadą domku był zerowy zapas alkoholu. Przy pierwszej wizycie w sklepie spożywczym będzie musiał to koniecznie zmienić.
Z westchnieniem spojrzał na trzy duże torby stojące w przedpokoju. Powinien wziąć się za ich rozpakowywanie.
Na wierzchu pierwszej z nich znalazł elektroniczną gierkę – pożegnalny prezent od swojej drużyny. Po chwili namysłu ustawił urządzenie na komodzie, tak, by było widać naklejoną na nie fotografię. Jedyną fotografię, którą miał przy sobie i zarazem jedyną, na której widniała sylwetka człowieka, przez którego znalazł się właśnie tutaj.

vicodin_addict

I widzisz Jimmy? I wyjechał, widzisz? I go olałeś, i teraz jest w szkocji! *krzyczy na Jimmy'ego*

Dobra. Przejdźmy do fika.
Eeee nowa część.

Nie lubię Wilsona za to, że olał House'a. I zdecydowanie jestem za tym, żeby pojechał za nim do Szkocji. Nawet, jeśli mialby go nie znaleźć. (Aleale, bd miał całe trzy miesiące, wierzę w niego XD).

Gordon zaczyna mnie irytować. Ledwo House wyjechał, a ten już się panoszy. Dobrze, że Foreman... no dobra - i Chase (HAHAHAHA. Przepraszam. Chase jest cudowny, i tak go lubię) stanęli w obronie Cam. Bo szkoda mi jej. Niech idzie, odpocznie w domu, może jej się poprawi.

Eeee i House. Bez alkoholu. Ze zdjęciem Jimmy'ego. Coś czuję, że to bd długie trzy miesiące. (Chociaż... alkohol dokupi... szybko zlecą XD)

Cudowna cześć. Podobało mi się.
I czekam na ciąg dalszy.
Pozdrawiam

Any

Vic, droga moja, Szkocja jest naprawdę spora,Jimmy prędzej by się sam zgubił niż znalazł House'a.. Ale zapewniam Cię, że dobrze spożytkuje te trzy miesiące

vicodin_addict

A ja wierzę w Jimmy'ego. Kupi atlas, kompas i wszystko... i zapomni zabrać ze sobą?

Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać.

Ale myślę, że miłość by go doprowadziła do House'a. Prawda? Prawda?! Prawda. XD

Chyba też wolę kochać Jimmy'ego. Chociaż... te niebieskie oczy. ;3 Albo wiem, kochanie House'a i Wilsona razem wydaje się bezpecznijesze. ;]

Any

Z tym zapomnieniem to bardzo prawdopodobne.. Zestresowany Jimmy nie wie nawet, jak się nazywa

Miłość..?

Jaka znów miłość..? *szczerze zdzwiona*

Ale czy to moja wina, że ja go kooooocham tak bardzo bardzo? (Cale szczęscie, że moja druga połówka tu nie zagląda

)

MarlaSinger

Lady Makbeth

Taaaaak

Obiecałam, że nie będzie już więcej "Mody ba sukces" i nie będzie. Stwierdziłam, że to jednak bardziej przypomina mi "Beverly Hills 90210"

Wybacz any

Generalnie to jest świetne

To jest świetne i naprawdę już nie chcę aby House wracał

A niech się Wilson, głupie ciele jeszcze trochę pomęczy, a co?

Katty B.

Taaak! Szok, rozgoryczenie i poczucie winy, czyli to, co futrzaste Katusie lubią najbardziej. ^^ Część urocza. I jaka śmieszna!

Any

fion

SMUTNA BYŁA TA CZĘŚĆ!
ale i tak bosssska. : )

Any

A dziękuję, dziękuję