Stalk [T, NZ, 13/17]

advantage

Przepisywanie z zeszytu do worda jest strasznie czasochłonne i szybko się nudzi (zwłaszcza, gdy jest to 10 stron), no ale ostatecznie wszystko się udało

mogą być błędy czy literówki, więc jakby coś to dajcie znać.

<center>Rozdział 4. Tuż po pijackim orgazmie z Joe Pennym. </center>

Ból obudził House’a o czwartej rano. Po seansie filmów z Joe zasnął w pozycji, która zabolałaby nawet kogoś z całkiem zdrową kończyną. Półtorej godziny snu było rzadkością po takim piciu, będzie więc musiał zapamiętać, że Kentucky Bourbon i Joe Penny to niezła mieszanka. Złapał pudełko tabletek i potrząsnął, usłyszał dwie. Gdy otworzył, faktycznie były tylko dwie. Połknął je, ruch głowy w tył sprawił, że znów zaczęło mu się kręcić w głowie. Miłe zaskoczenie, zdać sobie sprawę ze swojego wciąż podpitego stanu. Za kilka godzin będzie czuł się okropnie, ale teraz chodziło tylko o nogę.

Po kilku minutach odezwał się też jego pęcherz. Może mógłby to przeczekać? Ale jeśli wstanie, będzie mógł poszukać dodatkowego vicodinu i połknąć go, popijając whisky.
Dobry pomysł! Przejście z łazienki do salonu bez laski powoli go otrzeźwiało. Był pijany i trochę naćpany, więc zabrało mu to trochę czasu. Jego nierówny krok odbijał się echem po drewnie podłogi.
Może Wilson miał rację, może powinien dać fizykoterapii kolejną szansę? Uśmiechnął się do siebie, Wilson mający rację!? Dziwne, że myślał o takich rzeczach w środku nocy, gdy był w pewnym stopniu pijany i nie był sobą.

Blask ściszonego telewizora oświetlił pudełko tabletek na stoliku, była to niemal religijna wizja.
- Tatuś już po ciebie idzie!
Nagle się zatrzymał – usłyszał ciche chrapanie Wilsona. Gdy podszedł bliżej, zobaczył, że Wilson śpi na jednym końcu kanapy, a Curt na drugim. Najwyraźniej taksówka nigdy się nie pojawiła.
House podniósł butelkę burbona, była pusta. Więc przyjaciele zostali, opróżnili jego alkohol i jak aniołki, zasnęli na kanapie. Jedna szklanka była w miarę pełna, podniósł ją i wychylił szybkim łykiem. Odstawił szklankę na stolik, mając nadzieję, że dźwięk obudzą się, by mógł ich zjechać. Jednak mężczyźni nawet nie drgnęli.
House zakołysał się lekko i skierował do kuchni. Ugryzł kawałek zimnej pizzy. Nie miało znaczenia, że było późno (albo wcześnie, zależy od punktu widzenia) i że nie był głodny. Musiał zjeść cokolwiek, skoro przyzwoity posiłek nie był możliwy. Odłożył pizzę i otworzył pudełeczko vicodinu, by połknąć tabletkę. Odchylił głowę w tył, wyobrażając sobie drogę, jaką przebywa właśnie tabletka w jego ciele. Za kilka chwil nie będzie czuł już żadnego bólu. Nie poruszył się, chciał przedłużyć ten moment.

Dłoń, która nagle pojawiła się na jego plecach, wyrwała go z zamyślenia.
- Wilson – powiedział, kierując słowa do dłoni. Dłoń nie poruszyła się, wciąż opierała się nisko na jego talii.
- Nie, tu Curt. James śpi – odezwał się cicho.
Wiedział, że uwodzenie było doskonałym sposobem na zbliżenie się do House’a i wyraźnie House też chciał pograć w taką grę. Może władza jest jego afrodyzjakiem? Przysunął się jeszcze bliżej swojego obiektu zainteresowań.
- W porządku, Greg? Jak twoja noga? – Jego dłoń została na miejscu, a druga wylądowała na klatce diagnosty. – Nie chciałem cię przestraszyć – szepnął, czując jak skacze mu puls.
House zdał sobie sprawę, że musi wciąż śnić. Jego NIKT nie dotykał bez powodu! Nagle zdał sobie też sprawę, że stoi w swoich znoszonych bokserkach i starym podkoszulku. To prawie jakby był nagi.
- Jest coś, co mogę dla ciebie zrobić, Greg?
Nawet w swoim obecnym stanie, House pomyślał o tuzinie wulgarnych odpowiedzi na postawione pytanie. Zamiast wypowiadać je głośno, potrząsnął głową. Nie bywał bezczelny dla swoich przywidzeń. Z pewnością nie było też powodu czuć się nagim przy przywidzeniu.
- Miałem zamiar się napić – powiedział, odwracając się do szafki.

Dłoń na jego talii nie zniknęła, dotykała lekko jego biodra po drugiej stronie. Jednocześnie dłoń z jego klatki przesunęła się w dół i oparła o drugie biodro. Curt powstrzymał się od uściskania House’a, ale kontynuował swój lekki jak piórko dotyk. House zignorował swoją nagłą chęć, by oprzeć się o Curta. To mógł być tylko sen, ale jego umysł nawet podświadomie chciał się zbliżyć do młodego kumpla Wilsona. Doszedł do wniosku, że ten delikatny dotyk był denerwujący, zamiast zmysłowy. Nie zamierzał jednak zmieniać tego co się działo.
Uniósł prawą rękę, by otworzyć szafkę, dłoń na jego biodrze pomknęła na żebra, a potem wróciła na swoje miejsce. To był albo sen, albo jakaś zaplanowana wcześniej nieprzyjemność – pewnie Curt chciał popłakać na ramieniu Wilsona jak to wielki i zły doktor House próbował go dotykać w pewne miejsca.
- Pomogę ci – szepnął Curt kilka centymetrów od ucha House’a.
Sięgnął lewą dłonią po butelkę bursztynowego płynu, a jego prawa dłoń poszybowała w dół i otarła się o pośladek House’a. House powstrzymał się od jęku, ale nie mógł powstrzymać swojego penisa od miłego drgania.

Curt otworzył butelkę. House miał mieszane odczucia co do tego wszystkiego, ale mgiełka przyjemności zaczęła właśnie przysłaniać jego mózg. Zdąży zwiać, nim Curt zawoła tatusia Wilsona?
- Gdzie twoje szkła?
Pierwszą myślą House’a było, że Curt pyta o jego okulary do czytania... ale przecież nie potrzebował ich do picia. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę jakie szkła Curt miał na myśli – szklanki. Uśmiechnął się na myśl o swojej pomyłce. Curt, choć nie miał możliwości wiedzieć czemu House się uśmiecha, oddał mu uśmiech.
Lizus, pomyślał House, ale mógł z tym żyć. Jeśli to jednak nie był sen, Curt musi czegoś od niego chcieć, jak polecenia go komuś albo drugiej głowy ważnego oddziału szpitala w swojej kolekcji.
House wziął butelkę i pociągnął z niej łyk. Uśmiech Curta poszerzył się, zabrał mu butelkę i też napił się prosto z niej. Diagnosta mruknął cicho monkey see, monkey do, wyrwał butelkę trunku z dłoni młodego mężczyzny i oddał mu ją po łyku. Curt napił się po raz ostatni i odstawił alkohol.
- Wygrałeś, mam już dość.

Curt dziwił się jak wiele energii biło z House’a nawet gdy był pijany. Chciał się zbliżyć i pocałować go, posmakować tej siły. Przypomniał sobie, że zbliżenie się do House’a wcale nie znaczyło macania go w kuchni, gdy Wilson spał kilka metrów dalej. To było niesamowite, ale jednocześnie bez znaczenia. Wolał jednak, by House mu zaufał, by powierzał mu sekrety. Wtedy mógłby mu pokazać jak bardzo interesował go każdy szczegół jego życia. Będzie jeszcze masa czasu, by skonsumować ich związek.
House wymusił uśmiech. Oczywiście, że wygrał! Wyraźnie triumfując, odwrócił się i trącnął butelkę ręką. Curt wkroczył do akcji – złapał butelkę, choć kilka cennych kropli trunku zdążyło się wylać na blat. Kilka serwetek z fast foodu posłużyło mu za ściereczkę do wytarcia bałaganu.
- Masz niezły refleks jak na pijanego gościa.
Twarz Curta rozjaśnił uśmiech. Komplement! Z radości podniósł butelkę, by znów się napić. Nawet w obecnym stanie, House potrafił zajrzeć wewnątrz niego i powiedzieć, że nie jest tak bardzo jak udawał. A to musi znaczyć, wywnioskował Curt, że House też nie był...
House, niemal promieniejąc swoją mądrością, przesunął się, by wyjść z kuchni. Jego noga jednak nie ruszyła się razem z nim. Curt, ze swoim niezłym refleksem, złapał go i powstrzymał od upadku. Jego szeroki uśmiech samozadowolenia znikł, a pojawiło się szydercze, niedoceniające siebie spojrzenie.
- Świetne wyjście, nie ma co. Durna noga!
- Wszystko OK. – Curt upewnił się, że House stoi stabilnie zanim puścił go i pocałował w skroń.

House cieszył się, że wcześniej masturbował się, słuchając Joe Penny’ego mówiącego te słowa, bo inaczej Curt miałby powody, by szukać schronienia u Wilsona. Popatrzył na niego dziwnie. Nie był pewien jak flirtowanie z nim zapewni Curtowi dostęp do gaci Wilsona, ale na pewno na to wpadnie. Nawet jeśli to znaczyło, że musi wyjść z nimi do klubu.
- Branoc – powiedział House i pokuśtykał do sypialni, rezygnując z pomocy Curta.
Chciał wrócić do łóżka i nie obudzić się rankiem, a dopiero po południu. A czy jego goście nie będą psuć mu snów?

<center>~</center>
House budził się co godzinę, ale spał wystarczająco długo, by mieć wyraźne, kolorowe sny. W jednym z nich badał w klinice żyrafę, która upierała się, że ma gruźlicę. W kolejnym, patrzył jak Wilson bije się ze swoim ojcem, aż w końcu złączyli się w jedną osobę. Śniło mu się nawet, że był w kuchni razem z Curtem, który to w lekko seksualny i nieco przerażający sposób zbliżył się do niego. Innych nie pamiętał, ale był pewien, że je miał. Chciał sobie przypomnieć sen z Joe Pennym, który z pewnością był bardziej niż tylko lekko seksualny, ale nie potrafił. W sumie te sny nie były takie złe. Bywały noce, kiedy nie mógł zasnąć po jakimś okropnym koszmarze, więc zdecydowanie wolał żyrafę, Wilsonoojcai tego jak-mu-tam w kuchni od terroru we śnie.

Koło pierwszej porzucił w końcu próby ponownego zaśnięcia. I tak spał dłużej niż zwykle, a czuł się całkiem nieźle. Może powinien wstać, zaparzyć kawę, wziąć prysznic i nawet wyjść z domu – był głodny. Zimna pizza nie działała zbyt 'wytrzeźwiająco', lepiej już zamówić świeżą z tej nowej, włoskiej knajpki. Wcale nie była taka nowa, bo otwarta od kilku miesięcy, ale dla niego jak najbardziej nowiutka. Plan dnia formował się w jego głowie do chwili, gdy potknął się o coś w drodze do łazienki. Stwierdził jednak, że planowanie oddalało myśli od tego, co działo się obecnie – nie mógł znaleźć swojej szczoteczki. Jak bardzo wczoraj się upił? Przemycił kiedyś kilka ze szpitala, ale to, że ich nie było, było dziwne. Higiena zębów odwróciła jego uwagę od dziwnego dźwięku. Salon był pusty i jak się spodziewał – czysty. Zaleta z posiadania Wilsona na noc. Znów usłyszał ten dźwięk. Przenośna kosiarka do trawy? Wydawało się to tak nieprawdopodobne i niekoniecznie z wielu powodów, choć House pomyślał, że pewnie jeden z jego durnych sąsiadów kosi trawę na pięciometrowym skrawku przed budynkiem.
Ruszył w stronę kuchni, skąd jak mu się wydawało, dochodziły głosy.
- Spanie... sypialnia... bałagan... tak, ale House...
To z pewnością był Wilson. I lepiej żeby rozmawiał przez telefon! House wszedł do kuchni.
- Jest nasza śpiąca królewna!

Curt... House przymknął oczy, policzył do siedmiu i otworzył je. Może siódemka nie była tak magiczna jak wszyscy myślą, skoro Curt wciąż przed nim stał?
- Wszystko OK, House?
Pewnie, ale jak długo wszystko będzie OK dla was?
- OK. Kiedy się tu zjawiliście?

Wilson znów włączył młynek do kawy. No, przynajmniej robi kawę. Odrobina kofeiny tuż przed podwójnym morderstwem brzmiała całkiem nieźle.
- Zjawiliśmy się około... nie wiem. Curt, która była godzina?
- Chyba chwilę przed drugą, ale nie jestem pewien.
Cieszył się, że odpowiedział na pytanie House’a, gdy Wilson nie potrafił.
- Teraz jest chwilę przed drugą, a ta patelnia wskazuje na dłuższą wizytę.
- O drugiej w nocy, House. Nie pamiętasz jak przyszliśmy?
- Byliście tu całą noc? Zapomnieliście jak otwiera się drzwi? Drzwi mają klamki, więc można je otworzyć i wyjść! Curt powinien sobie dobrze radzić z takimi długimi, twardymi przedmiotami.
Wilson zignorował go i zajął się nakładaniem ryżu na talerz.
- Będziesz weselszy jak spróbujesz naszego lunchu – powiedział i rzucił Houseowi spojrzenie w stylu nawet nie próbuj wybrzydzać.
Miał nadzieję, że House będzie milszy ze względu na Curta, ale dla House’a był on tylko kolejnym elementem publiki. Chciał też, by House dał mu kredyt zaufania, bo w końcu on sam poręczył za swojego nowego znajomego. Postanowił, że gdy będą sami oznajmi Houseowi, że zamierza przyjaźnić się i z nim i z Curtem, a jeśli Curt był chętny się dzielić, House też powinien być.
- Ostatnio jadam lunche w... – Zastanawiał się chwilę. – Cacciatore? Cannelloni? Ta włoska knajpa na rogu... – Tym razem próbował sobie przypomnieć nazwę ulicy. Jeździł tam ciągle na motocyklu, ale nigdy nie zwracał uwagi na znaki. Ani ograniczenia prędkości.
- Cavelli’s na Thorndike? – Wilson był całkiem pewien, że o to chodzi.
- Tak, Cavelli’s.
Curt zachwycał się tym, jak Wilson potrafił czytać myśli House’a. On sam chciał posiadać taki rodzaj telepatycznej więzi, potrzebował go.
- To miejsce nie spaliło się przypadkiem? – mruknął.
Czyżby House próbował subtelnie przyznać, że może igrać nawet z ogniem? Nie byłby zdziwiony, gdyby okazało się, że House potrafi zapalić przedmioty wzrokiem.
- Taa, trzy tygodnie temu. House, nie możesz się tak lenić! No, teraz pora na meksykańskie żarcie.
Wilson pomachał mu talerzem przed nosem. Pachniało całkiem przyzwoicie.
- Jasne, jeśli już tu jest... – Wziął talerz, jedzenie wyglądało dobrze jak na standardy Wilsona, choć był całkiem pewien, że zrobienie tamales* było niemożliwe w jego kuchni. – Zamówiliście to, nie? Wiem, że w lodówce nie było niczego świeżego.
Był podejrzliwy wobec meksykańskiej restauracji, która dowoziła jedzenie w jego rejonie, bo żaden z pracowników nie mówił płynnie po hiszpańsku.
- Curt poszedł na zakupy – powiedział Wilson, wręczając House’owi widelec.
House poczuł się, jakby był zmuszany do jedzenia. Co to ma być?! Wilson chciał, by House jadł i cieszył się posiłkiem nie tylko dlatego, że zazwyczaj tego chciał - by House jadał pyszne, domowe jedzenie, ale też dlatego, że jedzenie było dobrą chwilą, by przedstawić go Curtowi jeszcze raz. Natomiast Curt pragnął, by House przyjął z zadowoleniem co mu oferował. Wystarczyło zerknąć na zapasy w lodówce diagnosty, by zdać sobie sprawę, że musi on być zajęty czymś niedostępnym dla zwykłych śmiertelników i ważniejszym od jedzenia. Nie dziwota, że trzymał Wilsona w pobliżu. Jego ludzka forma potrzebowała rzeczy, które zazwyczaj pomijał. A Curt mógłby się zająć jego fizycznymi potrzebami.

House spróbował ryżu, był dobry. Nie czuł już, że chcą go otruć, ani nic takiego. Czuł się bezpiecznie, wziął więc talerz i skierował się do kanapy.
- Ej, House! – Wilson wcale nie chciał o tym wspominać, a Curt z kolei był zbyt grzeczny, by zwrócić mu uwagę. – Nie powinieneś się ubrać?
House popatrzył na siebie – poplamiony t-shirt i znoszone bokserki. Przynajmniej zakrywały bliznę. Nagle przypomniał sobie swój sen, który teraz już wcale nie wydawał mu się być snem.
- Ej, Wilson! Nie byłeś zaproszony na lunch. Planowałem kawę na rozbudzenie, prysznic i dopiero potem jakieś ubrania. Gdy mówisz, że nie jestem ubrany w moim własnym domu, to tylko mnie ograniczasz.
Nie zamierzał przestać z robieniem im na złość, nawet jeśli zapomniał o swojej garderobie.
- Nie mam nic przeciwko oglądaniu cię nago, ale nie jesteśmy sami – powiedział Wilson, wskazując na Curta.
- Jeśli nie masz nic przeciwko to mogę zdjąć...
- Nie zaczynaj – przerwał mu Wilson. – Miałem na myśli, że widywałem cię już nago i to nie było komfortowe. Przywykłem do twojego zachowania łaknącego uwagi, ale nie musisz tego robić w towarzystwie.
- Zeszłej nocy widział mnie już w takim stroju i nie wyskoczył z krzykiem przez okno. Przeraża cię, że chodzę w bieliźnie po domu, w dodatku z myślą, że jestem tutaj sam? – zwrócił się do Curta.

Curt zrobił się czerwony jak burak. Próbował wymyślić coś, co nie brzmiałoby jak chcę cię zobaczyć nago, a jednocześnie dokładnie to znaczyło. Wilson, który stawał się utrapieniem ze swoimi wtrąceniami, odezwał się pierwszy.
- Oczywiście, że go przeraża! Ledwo cię zna, a ty paradujesz prawie nago. Pogrywasz z nim czy co?! – Odwrócił się do młodego mężczyzny. – House nie jest przyzwyczajony do gości. Przepraszam, jeśli przestraszył cię w nocy czy coś takiego.
- Nie, pogadaliśmy chwilę w kuchni i łyknęliśmy drinka. To jego mieszkanie i jeśli chce chodzić nago to jego sprawa. Prawie nago to tylko złośliwość. – Pożałował tego natychmiast po tym, jak to wypowiedział.
- Widzisz? Nie spowodowałem żadnych trwałych szkód. Nie molestowałem go, ani nie wystraszyłem. Nie pojawiłem się w jego domu bez zapowiedzi ani nie skradałem się do niego w kuchni.
Wilson wiedział co znaczył ten ton. Zranił uczucia House’a, choć ten nigdy się do tego nie przyzna. A jeśli nie przeprosi, House będzie się wkurzał dopóki nie zapomni o swojej złości. Na szczęście nigdy nie dbał o to, jak szczere były przeprosiny.
- Przepraszam, jeśli przestraszyliśmy cię wczoraj.
- Nie byłem przestraszony, byłem zszokowany.
- OK, zszokowany. I nie pamiętam skradania się po kuchni.
- To akurat ja – odezwał się Curt. – Nie chciałem cię zszokować. Na pewno wiesz, że nie miałem takiego zamiaru.

Gdy uśmiechnął się do House’a, Wilson dostrzegł błysk w jego oczach. Och, nie! Nie, nie, nie! Powinien był go ostrzec, by nie flirtował ze słynnym diagnostą. Ostrzegł go przed wieloma rzeczami, które House może zrobić lub powiedzieć, ale nie poinformował go, czego on nie może robić. Po wyjaśnieniu, że House nie był Yogim, nie przypuszczał, że Curt może potrzebować zakazu, by nie drażnić misia.
Wilson zmartwił się jeszcze bardziej, gdy House oblizał swój widelec. Zabawnie jest obserwować z dystansu jak House sobie pogrywa, choć to zazwyczaj skutkuje dramatycznym zakończeniem gry i metaforycznym lub dosłownym rozlewem krwi.

- Pomyślałem, że twoje zamiary były całkiem przyjacielskie.
Nie jest dobrze, pomyślał Wilson. Ale przynajmniej House nie oddał Curtowi tego spojrzenia, tylko uniósł brwi i jeden kącik ust... a po chwili posłał Curtowi to spojrzenie.
Czy ostrzegłem go, że House bierze niewinne flirty jako wstęp do nie całkiem niewinnych zagrań, które to nieuchronnie prowadzą do lubieżnego końca?
- Tak, to ja. Śliczny i przyjacielski.
- Więc House – wtrącił szybko Wilson. – Może się ubierzesz, a ja zrobię kawę?
Proszę, proszę, proszę, proszę...
- Zamierzałem zjeść lunch, pooglądać TV, poczekać na kawę i dopiero potem wziąć prysznic i się ubrać. A ty i piękny chłoptaś wyjdziecie stąd w którymś momencie.
Zabrał swój talerz na kanapę i podniósł pilota. Będzie ich ignorował, dopóki sobie nie pójdą.

Wilson zaciągnął Curta najdalej od salonu jak było to możliwe i przyciągnął go na podłogę. Nie chciał, by House ich usłyszał ani zobaczył. Wiedział jednak, że się domyśli, że rozmawiają, nie będzie miał jednak potwierdzenia ani pewności o czym.
- OK, cicho. Stąd może usłyszeć Cuddy biegającą po domu w samej bieliźnie.
Oczywiście, że może, w końcu jest wielkim Gregiem House’m! Curt nie mógł pojąć jak Wilson mógł zapominać o jego mocach.
- Powinienem był ci powiedzieć jak niebezpiecznie jest flirtować z House’m.
- To dla zabawy. Wydaje mi się, że lubi być w centrum uwagi. Z tobą jakoś flirtuje.
- On nie lubi, on to kocha. I to jest problem. Znamy się wystarczająco długo, by znać granice. Rajcuje się przekraczaniem granic, ale wiem, że nigdy nic nie zrobi. Z tobą może być różnie. Będzie naciskał, a gdy powiesz, że zaszedł za daleko, weźmie to za wyzwanie, by pójść znacznie dalej. Nie masz pojęcia gdzie może dotrzeć. - Zmartwił się, że Curt wciąż nie łapie sedna sprawy.
- Myślę, że mam, jakoś przeżyję. – Chciał to przeżyć!
- Zaufaj mi. On wie, że jestem hetero, a to nie przeszkadza mu czasami posunąć się za daleko.
- Czyli co zrobić? – zaciekawił się Curt. Nie tylko zdobywał jakieś informacje o osobie House’a, ale też o jego seksualnych upodobaniach.
- Położyć dłoń na moim kolanie i magicznie przesuwać się w górę mojego uda. Albo całować moją szyję... Kiedyś, gdy znaliśmy się dopiero rok, on... – Wilson ściszył głos i sprawdził dwa razy, czy House przypadkiem nie stoi za nim. – On powiedział, że jestem sexy i że pragnie mnie cały czas i chce mnie wziąć właśnie teraz. Byliśmy pijani, więc myślałem, że tylko tak mówi, by mnie zszokować. Po prostu nie ustaliłem granicy. On... popchnął mnie na kanapę, zanim zdałem sobie sprawę co się dzieje. Całował mnie i lizał po ustach. Przytrzymał mnie jedną ręką, a drugą rozpinał mi koszulę. Zamarłem! Nagle zaczął pocierać mnie tam i ssać mój sutek... Otrząsnąłem się i odepchnąłem go. Obiecał więcej tego nie robić i od tamtego czasu nie jest już agresywny. Było strasznie...
Wilson wyglądał na trochę spanikowanego, przypominając sobie swoje przeżycie. Za to Curt starał się nie wyglądać na kompletnie podnieconego.
- To było takie straszne, bo nie chciałeś, by przestał?
Wilson nie odpowiedział, nie chciał nawet o tym myśleć.
- Próbuję ci powiedzieć, że on ma słabą kontrolę. Nie chcę jednak, żebyś przestał się z nami widywać.
- A co jeśli mnie to nie obchodzi? – Curt cieszył się z zszokowanej miny Wilsona. Rozumiał dlaczego House lubił onieśmielać swojego onkologa.
- To nie żart, Curt. Nie dla nas. Jeśli on pomyśli, że jednak się z nim nie bawisz, zacznie cię prześladować. Poważnie, bycie jedną z jego obsesji nie jest tak zabawne jak wygląda.
- Nie martw się, James. Wiem jak to jest z facetami. Greg to agresor, jeśli znajdzie kogoś bardziej agresywnego, to przystopuje.
- Nie, wtedy jego agresja wzrośnie.
- Brzmisz jakbyś go rozpracował – powiedział Curt, chociaż wiedział, że to nieprawda.
- House’a nie da się rozpracować, on jest nieprzewidywalny. Myślałem, że wczoraj nas wyrzuci, a pozwolił nam oglądać telewizję. Nie wiem o czym sobie wczoraj gadaliście, ale jestem zdumiony, że wciąż żyjesz.
- To poufne.
- Poufne? – powtórzył Wilson głośniej niż zamierzał. Rozejrzał się, ale House’a nie było w pobliżu.
- Dokładnie tak. Trochę pogadaliśmy, trochę wypiliśmy.
- To wiele wyjaśnia. On pewnie szuka kogoś, kto może trzymać w ryzach jego picie. A ja nie chcę...
- KAWY! – ryknął House z drugiego pokoju.
- Robi się! – odkrzyknął Wilson. – Po prostu mu się nie sprzeciwiaj, OK?
Czy Curt miał w ogóle pojęcie w co się pakował? Może House zostawi kilka jego strzępków, akurat na pogrzeb?

Curt wręczył House’owi filiżankę kawy. Była dokładnie taka jaką lubił, a to zirytowało. Nie zauważył irytacji diagnosty, usiadł więc blisko niego, zbyt blisko, bo House zastanawiał się, czy ten koleś ma jakiekolwiek pojęcie o prywatnej przestrzeni. Odsunął od myśli kawę, talerze i dzbanki – nie rozwikłał jeszcze zamiarów Curta. Wiedział, że o coś musiało chodzić.
Zawsze wiedział, gdy w pobliżu niego pojawiał się ktoś z obmyślonym planem. Nie mógł pozwolić, by jakiś śliczny chłopczyk zbajerował Wilsona, bo nie wiedział do czego to wszystko mogło prowadzić. Musiał się tego dowiedzieć.
- Co oglądasz? – spytał Curt. On sam oglądał House’a z bliska.
- Nudny film, remake innego, równie nudnego. Gdzie Wilson?
- W kuchni. – Curt przybliżył się jeszcze bardziej, starając się nie wgapiać w House’a.
House odpowiedział mu burknięciem.
- Sprząta po moim gotowaniu. Wiesz, bałaganię.
Dlaczego House na mnie nie patrzy?! Wyciągnął nogi pod nogami House’a, przez co nie siedział już przodem do telewizora.
- Więc może powinieneś mu pomóc?
Miał oczy dookoła głowy, bez trudu dostrzegł, że chłoptaś zbliżył się jeszcze bardziej. Było gorzej niż w nocy, bo wtedy przynajmniej obaj byli pijani.
- Powiedział, że będzie szybciej jak zrobi to sam. – Curt oparł się o House’a. – Pomyślałem więc, że tutaj bardziej się przydam.

Nie reaguj, House. On cię testuje, czeka aż zrobisz coś złego, by mógł się wypłakać Wilsonowi. Pewnie myśli, że Wilson go pocieszy, po tym jak to wielki, zły facet brzydko go potraktował.
- Nie powinieneś biec do domu? Twoja mamusia wie, że zostałeś tutaj całą noc?
- Byłem już w domu. Wziąłem samochód i przebrałem się, zanim poszedłem do sklepu. I wziąłem też długi prysznic z mnóstwem piany. – Położył dłoń na ramieniu House’a. – Mógłbym zademonstrować moją technikę na tobie. W końcu prysznic był na twojej liście spraw do zrobienia.

House poczuł się uwodzony. Wiedział dokładnie jak zmazać mu z twarzy ten uśmieszek. Jednak najlepiej byłoby w ogóle o tym nie myśleć, powiedział sobie w myślach. A gdyby mu tak pokazać penisa? Nie myśl o tym. Tak, nie myśl!
- Nie potrzebuję żadnych demonstracji. Kiedy wychodzicie? Nie macie przypadkiem w planach jakiegoś gejowskiego disco?
Curt zachichotał blisko jego ucha, tak, że House mógł poczuć jego oddech. Nie mów nic o wtykaniu czegoś w dziurę... Nie rób tego, usłyszał we własnej głowie.
- Wilson musi wrócić do domu i przygotować się na naszą wielką noc. Ja mogę z tobą zostać.
Tym razem House musiał na niego spojrzeć.
- Jeśli wy dwoje gdzieś wychodzicie, powinieneś iść razem z Wilsonem. Dotrzymywanie mi towarzystwa nie jest dobrym wykorzystaniem twojego wolnego czasu.
- Przestań, będzie masa zabawy! – powiedział Curt, ignorując próby wywalenia go z domu. – Męska noc to coś, co przepisał ci lekarz – doktor Wilson.

Skrzydełka, piwo i cycki znów pojawiły się w jego głowie. Już wolałby być pomijanym... Zerknął na telewizor i bardzo chciał, by jego myśli skupiły się na tym samym co oczy.
- Ja odpadam, muszę dziś uporządkować moje porno. Zestawię różnorodność pozycji z moim osobistym systemem oceniania. Biorę pod uwagę trudność wykonania i oświetlenie. Oświetlenie jest kluczem.
- Pomogę ci z tym po obiedzie. Będziemy musieli ich trochę obejrzeć, żebym się wczuł w twój system. – Naszła go ochota, by zrobić diagnoście to samo, co on kiedyś Wilsonowi.
- Wilson może wyjrzeć z kuchni w każdej chwili, a to że siedzisz tak blisko mnie chyba nie pasuje do twoich planów względem niego.
Curt odsunął się odrobinę i skupił uwagę na telewizorze. Zupełnie jakby na rozkaz House’a (a Curt był pewien, że tak było), Wilson wyszedł z kuchni.
- Oprócz twojego talerza, wszystkie naczynia są czyste – powiedział onkolog. – Resztę jedzenia masz w lodówce, ze wskazówkami jak je podgrzać. Zgaduje, że i tak zjesz zimne, ale czuję się lepiej, wiedząc, że nie musiałeś.
- Spoko. Nie powinniście już spadać? – zwrócił się do Wilsona, ukazując w pełni swoje dotychczas niewidoczne, kompletne niezadowolenie. Chciał już wykopać Curta za drzwi, ale musiał pokazać Wilsonowi, że zrozumiał, że potrzebuje innych przyjaciół, nawet jeśli wcale tak nie było.
- Tak, powinniśmy. Podskoczymy po ciebie o szóstej.
- Już mówiłem Curtowi, że mam inne plany na wieczór.
- Nie masz, House. Założysz coś czystego, uczeszesz się i na szóstą będziesz gotowy. Będzie fajnie. Chodź, Curt. Zostawmy szalonego naukowca, a samotność przywróci go do życia.
Curt zawahał się, ale zdecydował, że było jeszcze zbyt wcześnie, by zostać a House nadal mu nie ufał. Seks mógł mu się trafić gdziekolwiek, więc musiał sprawić, by mieli głębszą więź.
- Więc możemy włączyć transformator Tesli zanim wyjdziemy? – zażartował, podchodząc do Wilsona.
- Nie, House ma już swoich pachołków od brudnej roboty.
Twarz Curta rozszerzył uśmiech. Czyżby wskoczył na ten sam poziom, który zajmował Wilson?
- O szóstej, House. Bądź gotowy, albo wyciągniemy cię siłą – zagroził Wilson.

House mało entuzjastycznie przytaknął głową. Nie poruszył się dopóki nie usłyszał trzasku zamykanych drzwi. Podniósł się szybko, zamknął zamek i zapiął łańcuch. Nie potrzebował już gości.

* danie meksykańskie składające się z ciasta z mąki kukurydzianej z nadzieniem mięsnym lub serowym.

Anai

advantage

Richie117

okej, to będzie bardzo poplątany koment. Mam nadzieję, że się połapiecie

1) najpierw nowy rozdział
nareszcie

Po kilku minutach odezwał się też jego pęcherz. Może mógłby to przeczekać?
nie ma szans, pęcherz zawsze wygrywa, kiedy ktoś próbuje go 'przeczekać'

Następnym razem House powinien wziąć ze sobą pustą butelkę po bourbonie i nie będzie miał problemu

Blask ściszonego telewizora oświetlił pudełko tabletek na stoliku, była to niemal religijna wizja.
- Tatuś już po ciebie idzie!
czyżby Autorka też uważała księży za perwerów i zboczuchów?

Gdy podszedł bliżej, zobaczył, że Wilson śpi na jednym końcu kanapy, a Curt na drugim. (...) jak aniołki, zasnęli na kanapie.
na moment zapomnę, że nienawidzę Curta i powiem, że to słodkie

Nagle zdał sobie też sprawę, że stoi w swoich znoszonych bokserkach i starym podkoszulku. To prawie jakby był nagi.

Będzie jeszcze masa czasu, by skonsumować ich związek.
uuuh, jaka szkoda, że Curt nie upatrzył sobie na ofiarę Hannibala Lectera

Zaleta z posiadania Wilsona na noc.
pffft, najwyżej jedna z zalet i to na dodatek nie najważniejsza

Odrobina kofeiny tuż przed podwójnym morderstwem brzmiała całkiem nieźle.
i nie musi się przejmować tym, że obudzi sąsiadów, bo już południe

Nie byłby zdziwiony, gdyby okazało się, że House potrafi zapalić przedmioty wzrokiem.
wystarczy, że House potrafi rozpalać ludzi swoim wzrokiem

- Nie mam nic przeciwko oglądaniu cię nago, ale nie jesteśmy sami – powiedział Wilson, wskazując na Curta.
ależ z Wilsona egoista - niby chce się przyjaźnić z Curtem, ale nagiego House'a woli zachować dla siebie

Stąd może usłyszeć Cuddy biegającą po domu w samej bieliźnie.
tak głośno szeleszczą jej ortalionowe gacie?

On... popchnął mnie na kanapę, zanim zdałem sobie sprawę co się dzieje. Całował mnie i lizał po ustach. Przytrzymał mnie jedną ręką, a drugą rozpinał mi koszulę. Zamarłem! Nagle zaczął pocierać mnie tam i ssać mój sutek... Otrząsnąłem się i odepchnąłem go. Obiecał więcej tego nie robić i od tamtego czasu nie jest już agresywny. Było strasznie...
Wilson oczywiście chciał powiedzieć, że było mu strasznie...przykro, że zareagował tak gwałtownie i bez zastanowienia

(ewentualnie było strasznie, bo mały Jimmy odmówił współpracy

)

To było takie straszne, bo nie chciałeś, by przestał?
o, w jednym się z Curtem zgadzamy

A gdyby mu tak pokazać penisa? Nie myśl o tym. Tak, nie myśl!
no właśnie, House, nie myśl o tym, bo wiadomo, jak jest - dasz komuś pe- palec...

chyba że chodzi o penisa na obrazku w atlasie anatomicznym

Um... trochę się zgadzam z Anai, że Curt wydaje się niedorozwinięty, w sensie: psychicznie chory, z tą swoją wiarą w nadprzyrodzone zdolności House'a - tylko mi się on taki wydawał od początku, a nie dopiero w tej części

To straszne, że okoliczności sprzyjają Curtowi, przez co wygląda na to, że jego plan działa - debile zwykle mają szczęście. Dziwne tylko, że House nie umie się połapać, o co biega, bo że Wilson jest ślepy na takie sprawy, to normalne

Weny i czasu na kolejne rodziały

PS. Jeśli wy dwoje gdzieś wychodzicie, powinieneś iść razem z Wilsonem. -- DWAJ!!!

***

2. Anai...

Anai

Richie117

advantage

Anai

advantage

Richie117

advantage

Nie mogłam się oprzeć temu rozdziałowi... taki cudowny, gdy trzeba się uczyć na egzamin

Wrzucam szybciutko i wracam do niemieckiego. No, enjoy - będzie nagi House

Rozdział 5. Nowa koszula pojawia się na horyzoncie.

House podjął decyzję – będzie udawał, że nie ma go w domu. Ale nie, to by nie zadziałało. Wilson otworzyłby drzwi, zobaczyłby zasunięty łańcuch i wiedziałby, że House jest w środku. Jeśli nie odpowiedziałby na wołanie, Wilson wyłamałby drzwi, by się upewnić, czy nie był przypadkiem martwy. Odpiął więc łańcuch, by uniknąć ewentualnych zniszczeń. Może powinien pójść gdzieś indziej, na przykład do szpitala, by pograć w gry video? Nienawidził obmyślania planów od nowa, ale nie chciał zostawiać Wilsona sam na sam z Curtem, choć tego pewnie Curt najbardziej pragnął. Jeśli jakimś cudem zdołałby sprawić, by House poczuł się nieswojo, wtedy nie byłby przeszkodą. Na pewno nie chciał dać Wilsonowi żadnych wskazówek, że chciał go upić i dać do zrozumienia, że to House nie chce spędzać z nim czasu. Do tego diagnosta nie mógł dopuścić, ale i tak nie chciał iść.

Wziął prysznic i ubrał się w swoje codzienne ciuchy. Nie mógł znaleźć koszulki, którą chciał założyć, ale założyłby nawet tank top z siateczki, gdyby tylko zapewniłoby mu to domową samotność. Chciał wyjść z domu o piątej trzydzieści, bo nie było ryzyka, że wpadnie na Wilsona pod drzwiami. Jednak o piątej dwadzieścia rozległo się pukanie.
- O, jesteś gotowy – powiedział Wilson, wchodząc do środka. Myślał, że House nawet nie weźmie prysznica i użyje tego jako wymówki, by nie iść.

Ostatnio nie spędzał z House’m zbyt wiele czasu, więc nie mógł mu teraz odpuścić. Nie był pewien dlaczego go unikał, tak jak choćby wczoraj. Co gorsza, nie wiedział też kiedy House to zauważył. Bez względu na swoje powody, był pewien, że za nic w świecie nie chciał zranić uczuć House’a. Nie żeby House kiedykolwiek przyznał, że posiada uczucia, które można zranić. Jeśli dostrzeże, że Curt był w porządku, to nie powinien czuć się źle i może nawet będą wychodzić gdzieś całą trójką? Optymizm Wilsona wywodził się bardziej z desperacji niż ze zwyczajnego, szczęśliwego poglądu na życie.
- Myślałem, że mówiliście szósta! – House już nie miał wątpliwości: nie chciał iść.
- Tak, ale wyrobiłem się wcześniej i Curt też, więc zdecydowałem, że wpadniemy zobaczyć jak sobie radzisz. Albo czy też jesteś już gotowy do wyjścia.
- Mogłeś zadzwonić. – House nie kupił tego ani na sekundę.
- Nie odebrałbyś. Wyświadcz mi przysługę i zachowuj się dzisiaj. Nie strasz Curta, ani nie bądź okropny. Którą koszulę założysz? – Podobał mu się t-shirt House’a, ale potrzebował on całej ekipy ekspertów z pralni, by wyprasować te wymięte, skomplikowane wzorki. Poza tym była to koszulka, która miał dziś w szpitalu. – Wyjście do klubu oznacza, że musisz założyć coś innego od tego w czym chodzisz do pracy.

Pukanie do drzwi przerwało im rozmowę. Curt!, pomyślał House. Świetnie. Drzwi otworzyły się i faktycznie pojawił się Curt.
- Cześć wam. Pomyślałem, że też wpadnę. W końcu do szóstej zostało tylko kilka minut. – Zdecydował, że na razie powstrzyma się przed uwodzeniem House’a. Może i nie był w stanie olśnić go swoim intelektem, ale mógł mu przynajmniej pokazać, że nie jest idiotą. Przed nim i tak długa droga.
- Pytałem właśnie House’a, którą koszulę zamierza założyć – powiedział Wilson, zadowolony, że zyskał sprzymierzeńca.
- A jakie są opcje?
Curt marzył, by House założył mega obcisły t-shirt, podkreślający bicepsy. Mógłby je wtedy podziwiać i aż same by się prosiły o dotykanie.
- Opcje są takie: zostaje tutaj. Albo – przesunął się o dwa kroki w prawo, co zirytowało Wilsona, a rozśmieszyło Curta – albo tutaj.
- Chodź, Curt. Będziesz zszokowany wyglądem sypialni House’a i mocno zaniepokojony jego szafą, ale gdzieś tam musi być porządna koszula.
Wilson skierował się do sypialni, a Curt za nim.
- Nie życzę sobie obcych ludzi w mojej sypialni! – House nienawidził, gdy brzmiał jak trzynastolatek.
Wiedział, że kłótnia nie była najlepszym rozwiązaniem, zwłaszcza gdy Wilson był w takim jak teraz nastroju. Zmusiłby ich do wyjścia i dobrej zabawy, nawet gdyby musiał ich pobić. Nie chciał słuchać ich drwiących komentarzy, ale nie chciał też, by splądrowali jego rzeczy, podążył więc za nimi.

Bałagan w sypialni House’a nie był tak straszny jak spodziewał się Wilson – był do przeżycia. Onkolog otworzył szafę House’a i znalazł pięć koszul (pięć!) ściśniętych na wieszakach. Jedna z nich wciąż miała sklepową metkę.
- Przyznaje House, zaskoczyłeś mnie. Wysprzątany pokój, ubrania w szafie. Spodziewasz się kontroli czystości?
- Nie – mruknął House, siadając na łóżku. – W środę odwiedza mnie pewna kobieta. Nie zajmuje się tym, czym zajmują się kobiety odwiedzające mnie w pozostałe dni. Ona sprząta! Mówiłem ci o tym kilka tygodni temu.
Był pewien, że Wilson w ogóle nie pamięta tej rozmowy. Najwyraźniej olewał go również wtedy, gdy spędzali razem czas. Wilson poczuł się okropnie. Naprawdę nie przypominał sobie, by House o tym wspominał... Musiał być w kompletnie innym wymiarze podczas tamtej rozmowy. Miał nadzieję, że House to po prostu wyśmieje i przypisze chwilowemu brakowi koncentracji, a nie będzie się zgłębiał w głębsze powody. Chociaż tak się pewnie nie stanie – House zawsze wszystko widział w czarnych barwach.

Curt cicho wiwatował. On nigdy by nie zapomniał słów House’a. Za każdym razem, gdy Wilson popełniał taki błąd, widział dla siebie miejsce, w które mógł się wślizgnąć.
- Dobra, to wyjaśnia dlaczego wyraźnie widać podłogę. A to? – Wilson wskazał na metkę. Cena była oderwana.
- To prezent, odłóż to.
- Ładnie by to na tobie wyglądało, Greg – powiedział Curt, dotykając delikatnego, jakby jedwabnego materiału koszuli. Kolor był jednak śmiesznie matowy. Oddałby wiele, by dotknąć tej koszuli rozgrzanej przez gorące ciało House’a.
- Nawet nie wiem czy to na mnie pasuje. Odłóż!
- House...
- Odłóż!
- Greg...
- Odkładaj to! Zresztą wyciągasz mnie jeść skrzydełka, więc nie chcę pobrudzić jej sosem.
- Wow, nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać. Troszczysz się o ubranie! – Wilson nie chciał zabrzmieć protekcjonalnie, ale jakoś tak wyszło...
- Troszczę się o niektóre rzeczy. Na przykład o te krawaty.
Wilson przejrzał je.
- Ten dałem ci na prezent – powiedział, przyglądając się badawczo krawatowi. – Za to ten mi ukradłeś!
- Och, więc dbasz o prezenty, to całkiem miłe – wtrącił Curt. – Ale nigdy bym nie zgadł, że z ciebie taki sentymentalny facet.
House’owi nie spodobał się ten ton – jakby Curt się wywyższał!
- Myśl sobie co chcesz, a ty odłóż wreszcie koszulę!
- Kto ci to dał? Jestem jedyną osoba, która dalej ci prezenty! – Nie zmierzał odpuścić.
- To nie twój zasrany interes.
- Załóż, zobaczymy czy pasuje – poprosił Curt, zdejmując koszulę z wieszaka.
- Co jest z wami nie tak!? Odwalcie się od tej koszuli.
- Jak powiesz kto ci ją dał, to może się odwalimy i znajdziemy coś innego.

Wilson stał prosto z dłońmi na biodrach, co zazwyczaj znaczyło zamierzam się z tobą rozprawić, House, więc wytłumacz się albo pogadamy inaczej. Nie chciał wiedzieć co pogadamy inaczej dziś znaczyło.
- OK, Chase mi to dał.
- Jasne, próbuj dalej. – Język ciała Wilsona nie zmienił się.
Curt był zdezorientowany zmianą dynamiki rozmowy pomiędzy pozostałymi mężczyznami. House najwyraźniej nie chciał nic powiedzieć, a Wilson wciąż go zmuszał. Rozumiał, że House potrzebował jedzenia i towarzystwa, ale nie rozumiał dlaczego przekazywał Wilsonowi informacje tak niechętnie. Cieszył się, że może to widzieć na własne oczy.
- Poważnie, Chase mi to podarował. Powiedział, że pasuje do moich włosów.
- Ta, poważnie. Dlaczego Chase miałby ci cokolwiek dawać? Nieważne, mam jego numer – mruknął Wilson, wyjmując telefon z kieszeni.
- Odpuścisz jak ci powiem, że to prywatna sprawa?
- A czy to kiedykolwiek powstrzymało ciebie od wtrącania się w moje sprawy?
House popatrzył na Wilsona dziwnie podatnym wzrokiem, który Curt widział po raz pierwszy, a Wilson widywał niezwykle rzadko. Wyglądał na nieśmiałego i zawstydzonego, ale też zmartwionego. Curt starał się oprzeć chęci wybuchnięcia płaczem i przytulenia go. Jak ktoś tak wszechmocny mógł nagle potrzebował ochrony?
- Chase był na zakupach z Cameron, ona kupowała komuś prezent, a on zobaczył tą koszulę i stwierdził, że by mi się spodobała. Więc mi ją kupił, a ja schowałem ją do szafy.
- Czego nam nie mówisz? No daj spokój, House. Nawet jeśli to wyjaśnia kto, to wciąż nie wyjaśnia dlaczego.
- Tak trudno ci uwierzyć, że ktoś chciałby mi coś dać?
- Tak. – Wilson nienawidził tajemnic House’a. Zazwyczaj robiły z niego głupka, bo nie dostrzegał czegoś, co powinien dostrzec lata temu. – Więc zostawił metkę, byś mógł ją ewentualnie oddać, a nie zrobiłeś tego. Nie wygląda na tanią.
House westchnął. Teraz równie dobrze mógł powiedzieć im prawdę i zakończyć te drwiny.
- Dał mi to na Dzień Ojca – wyznał House.
Wilson i Curt byli zaskoczeni, a House cieszył się, że przynajmniej wstęp ma już za sobą.
- Cameron kupowała prezent dla swojego ojca, Chase myślał o swoim, o tym jak bardzo go nienawidził. Cameron powiedziała coś w stylu to House pierwszy nienawidził swojego ojca, więc coś kliknęło w głowie Chase’a i gdy zobaczył tą koszulę, kupił mi ją.
Wilson naprawdę był zaskoczony, to był tak dalekie od tego o czym wcześniej myślał. Odwrócił się od House’a, by ten nie widział jego lśniących oczu.
- Wiem, to jest beznadziejne. Po prostu... odwieś to.

Nie zamierzał im mówić, że następnego dnia dał Chase’owi swoją deskorolkę i komplet ochraniaczy na kolana i łokcie. I kask, by chronił jego fryzurę. Pamiętał, że Chase popłakał się wtedy i przytulił go. Obiecał nie mówić o tym nawet Cameron, bo ostatniej rzeczy jakiej potrzebował House, była Cameron dająca mu prezenty dla tatuśka.
- Chase ma rację, Greg. To by na tobie dobrze wyglądało. Jestem pewien, że nie kupił ci tego po to, by leżało w szafie – powiedział Curt.
- Po prostu chcesz, żebym się rozebrał, przyznaj to – House ucieszył się ze zmiany tematu.
- Nieprawda, ale... rozbieraj się.
Curt zrobił krok w jego stronę, House natychmiast powstrzymał go gestem i sam ściągnął swoją koszulę. Wilson przestał udawać, że ogląda inne ubrania House’a i wrócił do rozmowy.
- Ściągnij też t-shirt, ta koszula lepiej będzie wyglądała bez niego.
Curt nie mógł się z tym nie zgodzić.
House odpuścił i zaczął powoli ubierać koszulę. Cholera, powinienem był wyjść z domu jak tylko skończyłem brać prysznic. Nie trzeba było tyle zwlekać.
Curt próbował się nie gapić, ale House był strasznie męski, chociaż jego skórka wyglądała na taką delikatną. Chciał przeciągnąć po niej palcami, chciał ją lizać... Podał mu koszulę i złapał jego wzrok, patrzył mu w oczy na tyle długo, by upewnić się, że House doskonale odgadł jego myśli.

House wziął od niego ubranie, chociaż Curt mu się tak dziwnie przyglądał. Pewnie zdał sobie sprawę, że mógłbym być jego ojcem, a to nim wstrząsnęło... i dobrze! Koszula pasowała, ale to nie było wielkim zaskoczeniem – przymierzał ją wcześniej ze cztery razy.
Wilson bezceremonialnie odciął metkę i ogłosił, że będą gotowi do wyjścia, jak tylko House się uczesze. Diagnosta nie zamierzał się już awanturować, ruszył spokojnie do łazienki, a Wilson odciągnął Curta od drzwi. Będzie to robił za każdym razem jak tylko House’a nie będzie w pobliżu?!
- Nikomu nie powiesz o tej historii, rozumiemy się? – Wilson nigdy nie brzmiał straszniej niż gdy bronił House’a.
- Jasne, zostaje pomiędzy nami. Greg miał problemy z ojcem? – szepnął Curt.
- Zmarł kilka miesięcy temu... House nie lubi o tym mówić. Nie dogadywali się. Chase i jego ojciec nie mają nic wspólnego z House’m; mieli swoje zmartwienia. Pewnie o tym gadali. Za to moje dzieciństwo było wspaniałe, nie wiem jak to jest nienawidzić ojca. Wydaje mi się, że nie rozumiejąc tego, zraniłem wcześniej House’a... W każdym razie, nie przypominaj mu o tym. Jak pobędziesz w pobliżu wystarczająco długo, zobaczysz, że po pijanemu mówi zagadkowe rzeczy o swoim dzieciństwie. Udawaj wtedy, że nie słyszysz.
Curt przytaknął ruchem głowy. House mógłby mu o tym mówić, on by go zrozumiał i co najważniejsze, nie zraniłby go!
- I co, lepiej? – rzucił House, znów się pojawiając.
Uczesał włosy, ale nie ułożył ich w żaden sposób. Nie musiał, pasowały do niego takie, jakie były. Wilson nigdy nie rozumiał jak to było możliwe.
- Wygląda nieźle. Chodźmy.

Wilson prowadził, próbując rozluźnić atmosferę.
- Więc, House. Co chcesz najpierw, skrzydełka, piwo czy cycki?
- A nie mogę mieć wszystkich jednocześnie? – zaskomlał House.
- Nie powinieneś się tak spieszyć – powiedział Curt z tylnego siedzenia. – Nie chcesz przecież odlecieć na czyichś cyckach, z sosem teriyaki rozmazanym na twarzy.
- Wow, naprawdę nic o mnie nie wiesz... właśnie opisałeś mój raj.
Resztę jazdy spędzili gadając o zaletach różnych piw. House odważył się napomknąć o zaletach różnych damskich piersi, ale nie zagłębiał się w szczegóły. Nienawidził tego, że mógł przyznać nawet przed samym sobą, że wcale tak źle się nie bawił.

advantage

Anai

O, jak szybko nowy rozdział... Czego to człowiek nie zrobi, żeby tylko się nie uczyć

Richie117

no dooobra... najpierw przyjemności, potem... większe przyjemności

advantage

Anai

advantage

Anai

advantage

Anai

Richie117

Anai

advantage

Richie117