Staroindyjski bożek [Z]

jeanne

Pamiętam ^^
Będzie ślub, ale taki żeby mogli wrócić z powrotem do swoich ciał

Jeanne ma dziś dzień czarnowidzenia...

Musisz ze mną wytrzymać! Nie masz wyjścia!

Czekam BARDZO niecierpliwie xD

amandi

runiu, no, cały tak, ale zdrowy nie wiesz, bo to był tylko fragmencik

. jeanne, nie ma wyjścia, racja

, ale nie narzekam

. No widzicie, i wszystko się ładnie przypomniało

. Wrócą? Na ślubie? Czy aby na pewno

?

Jarii007

Bereśka

Każda następna część jest świetna

naprawdę masz talent do pisania

więc pisz szybciutko i wklejaj następną część

Pozdrawiam

Cave

jep!! xD

amandi

naprawdę??! Bereśka, nie żartujesz? Jak nie, no to -

. Dzięki, alusia

. Jarii, a pomyśl, co ze mną. Ja nawet słowa wydusić nie mogłam z szoku

.

To kolejna część... chyba przedprzedostatnia. Nie wiem, jak mi poszedł opis uczuć, więc osądźcie sami... Ja się rozchorowałam, więc w razie czego złożę braki na karb tego wrednego wirusiska.. a psik!

Miłego czytania

Wiele osób zaczyna zadawać sobie pytania wtedy, gdy już nie ma na nic wpływu. Kiedy coś się stało i wiadomo, że tego już się nie da cofnąć. Kiedy ciągle rosnące żale i wyrzuty zaczynają sprawiać, że się boisz. Boisz się nie o siebie, lecz o kogoś.
Jedną z tych osób stała się właśnie Lisa Cuddy. Od trzech dni trwały poszukiwania zaginionej administratorki Princeton - Plainsboro Teaching Hospital w New Jersey, a w rzeczywistości posiadającego jej ciało głównego diagnosty Gregory’ego House’a. Ale o tym wiedziały tylko 3 osoby: on, ona i Wilson. Choć teraz każdorazowe spojrzenie w lustro, każdorazowa rozmowa z jakąkolwiek osobą przypominały jej, że być może tajemnicę znają już tylko dwie.
Upłynęło już 5 dni od ich feralnego spotkania. Rozpamiętywała każdy, nawet najdrobniejszy szczegół, analizowała jego mimikę, gesty, zachowanie. Czy coś wskazywało na to, że zrobi ten jeden krok donikąd? Czy ona coś pominęła?
To była jej wina i ona nie potrafiła się z tym pogodzić. Delikatne sugestie Wilsona, żeby zaczęła powoli oswajać się ze świadomością, że być może już nigdy więcej go nie zobaczą, odtrącała z żalem i gniewem. Widziała go w każdej sekundzie swojego życia, w odbiciu na przeszklonych drzwiach, w swoich rękach i ubraniu. W każdej sekundzie swojego życia, która bez niego wypełniała się przerażającą pustką. Dopiero teraz to sobie uświadomiła. Dopiero teraz go doceniła. Doceniła jego niewybredne komentarze, ironiczne żarciki, inteligentne uwagi, nierówny krok, gorycz i przesycone błękitem oczy. Błękitem i… bólem.
Ile by teraz dała, by ująć jego twarz w dłonie i wyszeptać mu to słowo, które tak długo spoczywało sponiewierane i zagłuszone na dnie jej serca. By jednym prawdziwym pocałunkiem móc zmienić świat.
Ale to się nie uda. I nigdy nie miało na to szans. Tym bardziej teraz, gdy… go już nie ma. Gdy odszedł bez słowa. Bez najmniejszego śladu. Jak mogła do tego dopuścić?… Jak mogła w ten sposób, odrzuceniem, zareagować na jego niezdarne próby odsłonięcia kawałka swojej duszy?… Jedna, jedyna łza stoczyła się po policzku i zniknęła.

Zacisnęła zęby i sięgnęła po zimną już kawę. Nie, nie załamie się. Musi być teraz silna. Dla niego. Dla siebie. Ci policjanci – krewni i znajomi ślimaki – nie znaleźliby nawet słonia, gdyby ich nie stratował. Wyciągnęła rękę w kierunku telefonu, ale w tym samym momencie cicho krzyknęła. Pukanie do drzwi było zbyt nieoczekiwane.

- Cuddy… Połóż się już – powiedział niezbyt głośno Wilson, wchodząc do środka. On też miał zszargane nerwy. Bał się, że mógł stracić przyjaciela. Na zawsze. Ostatecznie i bez szansy na powrót. Ale nie mógł okazywać tego przy rozbitej wewnętrznie, obciążonej poczuciem winy Lisie. Ktoś musiał dać jej oparcie.
- Dziękuję, Jimmy, ale muszę jeszcze zadzwonić na komisariat. Może wreszcie się czegoś dowiedzieli – odparła, usiłując zachować spokój i opanować drżenie głosu. Skutecznie. Poprawiła się na krześle, pochylając nad biurkiem. Gdyby nie nienaturalnie błyszczące, czerwone oczy, można by było pomyśleć, że nic się nie wydarzyło.
- Mieli od razu dać znać, gdy coś znajdą. Twój telefon niczego nie przyspieszy.
- A skąd wiesz?! – wybuchnęła – Pewnie w tej chwili wżerając pączki i stukają się radośnie piwem nad wszystkimi nierozwiązanymi sprawami! Boję się o młode pokolenie: jedno zachwianie i gotowi są zacząć pić, wpaść w złe towarzystwo, a na końcu się stoczyć i rozpocząć pracę w policji!
- Lisa… uspokój się… - Wilson podszedł i delikatnie ją objął. Nie płakała, ale rzeczywiście dotyk Jimmy’ego podziałał jak kojący balsam. Głęboko westchnęła.
- Myślisz, że on żyje? – zapytała ze słabą nadzieją. Już dawno przestała się przestała się przejmować takimi rzeczami, jak dlaczego, gdzie, itd.
- Żyje i w tej chwili tańczy na rurze w jakimś klubie nocnym, rozwiewając twoje piękne, czarne loki. – zażartował Wilson, chcąc trochę rozluźnić atmosferę. Lisa zdobyła się na pełen wdzięczności uśmiech. Z boku ta sytuacja wyglądała paradoksalnie zabawnie: House z delikatnym uśmiechem, zmieszanym, zalęknionym spojrzeniem zatopiony w czekoladowych oczach onkologa, tulony przez niego. Ale to było tylko z boku.
Nagle przeraźliwie rozbrzęczał się telefon. Cuddy odebrała.
- Tak, dr Gregory House. Tak, tak. Nie, ona wcale… Słucham? – gwałtownie pobladła. – Ale przecież… Tak, oczywiście. Są państwo pewni? Przyjedziemy natychmiast. Adres? Tak, znam. Dziękuję.
Odłożyła słuchawkę i spojrzała przerażona na Jimmy’ego. Patrząc na jej twarz można było dobrać kolor farby do Białego Domu. Onkolog przestraszył się jej wzroku.
- Znaleźli go?
- Znaleźli kobietę podobną do mnie… do niego. Wyciągnęli ją przed godziną z rzeki. Żyje, ale jej stan jest krytyczny. Dzisiejsza noc będzie decydująca. Powiedziałam już, że przyjedziemy ją zidentyfikować. – oznajmiła mechanicznie. Wilson bez słowa podał jej kurtkę…

Martuss

O jaa

Świetne

Wspaniałe

I w tej chwili nie jestem w stanie napisać nieczego sensownego...

amandi

Podobało się?? Moje przeziębienie zaczyna się cofać, bo przegania je radość xD. Dzięki

!

Martuss

Jeszcze się głupio pytasz pewnie się się podobało

Jak miało sie nie podobać

amandi

No....... bo jestem samokrytyczna

. Ale się baaaardzo cieszę

Jarii007

Boskie

Świetnie napisane

jeanne

Twój fik w połączeniu z moim dołem wielkim jak rów mariański to bardzo zły pomysł

(Fik cudowny i świetnie opisujesz uczucia

dlatego mi się chce płakać

*

lisa

super i tyle powiem bo nie bede sie powtarzać że genialny fik... no i sie powtarzam

minnie

NIE!!! amandi nie zabijaj Grega! *prosi na kolanach*

Wróciłam do samego początku fika i jest ślub więc to nie może być House"Cuddy"

Życzę szybkiego powrotu do zdrówka i wena życzę

Cave

o nie !!

runiu

Świetne, próbowałam sobie wyobrazić Wilsona przytulającego House, aż szkoda, że niedługo koniec.

LicenceToKill

Musi być ślub, więc House na 100% wyzdrowieje, prawda?? amandi, powiedz, że mam rację

eye_roller

o BOże. nie maltretuj ich aż tyle. to nie fair

pozwól im wreszcie dojść do ładu i składu, wymień ciałami i wogóle zrób dobrze

amandi

Dziękuję baardzo *siedzi przed ekranem komputera z chusteczką do nosa i jakimś podejrzanym płynem w kubku, podobno od gorączki*

.

Jarii

Jarii007

Jeaaaaaaa

jeanne

amandi

Nie powiedziałam, że to nie on

. Gdyby ON coś robił, to by pływał. Ale ktoś inny mógł za niego coś robić i GO topić

.

Nie ma za co, JA? w życiu nie zabiłabym House'a

(no, może w którymś fiku

).

kremówka

amandi

Dzięki

. Może uda mi się zrobić emocjonujące, ale tak w zamierzeniu to chyba nie będzie zbyt straszne

. mam nadzieję, że was nie rozczaruję... Policja cieszy się, że ktoś w końcu docenił złożoność ich pracy

ceone

jeśli to naprawdę House, to moim zdaniem trochę przegiełaś, cóż, czekam ;p.