I don't wanna miss a thing /u/

Any

Z życzeniami szczęśliwego nowego roku

XIII

- House, co ty do diabła robisz?- spytał ze zdziwieniem Foreman, wchodząc do gabinetu diagnosty. Zastał swojego szefa siedzącego na podłodze, otoczonego stosami pogniecionych kartek papieru i nie po raz pierwszy zastanowił się, czy aby na pewno ten człowiek ma w mózgu wszystko odpowiednio poukładane.
- Cuddy kazała mi uporządkować wszystkie dokumenty – usłyszał.
- Aha. I właśnie dlatego postanowiłeś zgnieść i wywalić całą dokumentację medyczną naszego oddziału?
- Prawie. Najważniejsze papierki są u Cameron, nie ma obaw, że wyrzucę coś potrzebnego.
- Ok – postanowił dłużej nie drążyć tego tematu. – Mamy nowego pacjenta z uporczywym…
- Nie, nie, nie, mój drogi – przerwał mu House. – To już nie moja działka, gnaj do tatusia Gordona.
- Jeszcze nie wyjechałeś, o ile mnie oczy nie mylą…
- Jak teraz zaangażuję się w jakiś przypadek, to potem trudno mi będzie go zostawić, sam wiesz, jak przywiązuję się do pacjentów..
Neurolog machnął ręką. Zrozumiał, że nie ma co liczyć na House’a , który myślami był już prawdopodobnie w Szkocji.
- Idę poszukać reszty. Może diagnozy różnicowe bardziej mi pomogą - zdecydował.
- Ale wiesz, że już jutro mnie tu nie będzie, prawda? Zdążymy jeszcze wymienić pożegnalny uścisk?
Słysząc żałosny ton głosu swojego szefa, nie mógł pohamować uśmiechu.
- Mam nadzieję, że tak. A teraz wybacz, ale muszę zająć się ratowaniem ludzkiego życia.
House nie odpowiedział, zajęty gnieceniem z pasją dokumentacji medycznej niejakiej Alice Clow. Na czas jego nieobecności biuro diagnosty przejmował doktor Gordon – Cuddy pod tym względem była nieugięta – dlatego starał się zostawić tu jak najmniej osobistych rzeczy. Napisał nawet dla onkologa regulamin korzystania ze swojego gabinetu; był ciekawy reakcji mężczyzny, ale niestety, nie udało mu się dostrzec jego miny po odcyfrowaniu tych dwustronicowych bredni, bo w polu widzenia zjawiła się administratorka i narobiła mnóstwo szumu wokół jakichś nieodrobionych godzin w klinice. Szkoda. Chciałby widzieć wyraz twarzy tego konserwatysty po odczytaniu punktu trzydziestego trzeciego: „W razie natknięcia się na zestaw różowych nakładek wibrujących, zostawić je w spokoju. Zielone odnieść do Cuddy”.

Rozejrzał się po pokoju. Chyba zrobił już to, co do niego należało.
Gordon chciał biuro, to Gordon posprząta – pomyślał, uśmiechając się kpiąco.

Choć tego nie okazywał, był bardzo wdzięczny Cuddy i całej swojej drużynie. Za to, że nie robili problemów, kiedy oświadczył, że wyjeżdża, ale przede wszystkim za to, że żadne nie powiedziało o tym Wilsonowi. Przez ostatni tydzień udało mu się uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z onkologiem, co było nie lada wyczynem, zważając, że ich gabinety sąsiadowały ze sobą. Przyszło mu do głowy, że chciałby jeszcze raz spojrzeć w jego ciemne oczy…
Nie. Dość Wilsona – nakazał sobie po raz nie wiadomo który w ciągu ostatniego miesiąca.
Skupił się na jutrzejszym wyjeździe.
Wylot – siódma trzydzieści; bilet – zarezerwowany; walizki - spakowane; mieszkanie – opróżnione z resztek jedzenia, które mogłyby się popsuć; pozwolenie na przewóz sporej ilości leków przeciwbólowych – załatwione. Wszystko wydawało się być dopięte na ostatni guzik.

Nie miał żadnych wątpliwości co do tego, czy postępuje słusznie, ale czasem nachodziła go ochota, by odwołać cały wyjazd, iść do Wilsona i powiedzieć, że mogą się dalej przyjaźnić, że zniesie każdy ból, byle tylko on był obok.
Ale wiedział, że takie zachowanie nic by nie dało. Że prędzej czy później, jego psychika by wysiadła.
Trzeba jechać.

***
- Jeśli szukasz Wilsona, to go tu nie znajdziesz, godzinę temu wyszedł – dobiegł go głos Cuddy. House przemierzał właśnie po raz czwarty korytarz prowadzący obok drzwi do biura onkologa. Chciał upozorować spotkanie, by móc zerknąć na niego po raz ostatni przed trzymiesięczną przerwą.
Z trudem ukrył rozczarowanie.
- Ćwiczę wytrzymałość swojego pęcherza moczowego – odparł. – Jeszcze trzynaście długości i pobiję rekord. Niestety, mam wrażenie, że od tego łażenia zrobił mi się inny pęcherz, na stopie… Chcesz rzucić okiem?
Kobieta wzniosła oczy ku górze, jakby prosząc niebiosa o cierpliwość.
- Obejdzie się – to mówiąc, odeszła.
Pozbywszy się w ten oto sposób towarzystwa, House spojrzał na zegarek. Była siedemnasta czterdzieści. Po krótkim namyśle postanowił zaczekać na dachu szpitala na ostatni zachód słońca, jaki obejrzy w Princeton w tym roku.

***

- James Wilson.
- James, robisz teraz coś konkretnego?
- Nie, właściwie nie – odpowiedział i uśmiechnął się przepraszająco do Chris, która, siedząc obok, na pewno słyszała słowa wydobywające się ze słuchawki.
- A nie mógłbyś przyjechać do szpitala?
- Coś z jakimś pacjentem? – zaniepokoił się.
- Nie, z House’m. Mam wrażenie, że cię teraz potrzebuje. I to bardzo.
- Ale co się dzieje?
- Nie mogę ci powiedzieć, przepraszam. Przyjedziesz?
Zawahał się. Z jednej strony dręczyła go troska o przyjaciela, ale z drugiej…
To on pierwszy wyrzucił mnie ze swojego życia.
- Wybacz, ale jestem przekonany, że z powodzeniem mnie zastąpicie – zabrzmiało to chłodniej, niż planował. – Do jutra.
Rozłączył się, zanim Cuddy zdążyła wyrzucić z siebie:
- Wilson, nie będzie go tu przez trzy miesiące!
Odpowiedział jej tylko przerywany sygnał rozbrzmiewający w słuchawce telefonu.

***

Choć było już dość późno, diagnosta wciąż przebywał w szpitalu. Schodząc z dachu, postanowił jeszcze zajrzeć do swojego gabinetu – w końcu nieraz w myślach nazywał go swoim „domem numer dwa”, a teraz przez kilkanaście tygodni będzie musiał się bez niego obejść. Ze zdziwieniem odnotował fakt, iż w biurze i w sali konferencyjnej pali się światło; o tej porze jego drużyna zwykle już nie pracowała, wyjątki stanowiły nagłe, nie cierpiące zwłoki przypadki medyczne. Kiedy przekroczył próg, ujrzał siedzących przy stole: Chase’a, Foremana i Cuddy. Swoje pierwsze słowa skierował do administratorki:
- W tym pomieszczeniu zwykle zjawiasz się raz w miesiącu, najczęściej po to, żeby mnie o coś opieprzyć, zakładam więc, że dzisiejsza wizyta ma również związek ze mną.
- Dobrze zakładasz – odpowiedziała. – Mamy coś dla ciebie.
- Żebyś o nas nie zapomniał - dorzucił Chase.
- Hej… ale pamiętacie, że ja naprawdę nie umieram? – upewnił się, przyjmując z rąk najmłodszego lekarza niewielką paczuszkę. Po rozerwaniu ozdobnego papieru jego oczom ukazała się elektroniczna gra „Star Wars 3000”. – Dzięki. Ale dlaczego to ma mi się kojarzyć z wami?
- Zastanów się…
House najpierw z podejrzliwą miną obwąchał grę, a potem, uspokojony, odwrócił ją. Zobaczył, że z tyłu urządzenia naklejony jest foliogram utworzony ze zdjęcia całej jego dawnej ekipy siedzącej na krawężniku przed szpitalem. Obok stali Wilson i Cuddy, sam diagnosta czaił się gdzieś w oddali, trzymając swoją laskę w pozycji podejdź, a cię nią przebiję. Fotografia zrobiona była na wiosnę, z okazji jakiegoś dobroczynnego pikniku.
Pozwolił sobie na lekki uśmiech.
- Gdy spojrzę na to przed snem, będę miał koszmary – mruknął na tyle głośno, by każdy go słyszał. – Chyba lepiej zostawię tę grę w domu, żeby chociaż na urlopie nie musieć patrzeć na ich buźki… Jedna czarna, druga pedałkowata…
- House, miłego wypoczynku – wyrwał się Chase. – Wracaj szybko.
Diagnosta obrzucił uważnym spojrzeniem całą trójkę. Lubili go – odnotował ten fakt z zastanowieniem – inaczej na pewno by ich tu nie było. Poczuł bolesne ukłucie w klatce piersiowej, gdy pomyślał, że praktycznie na jego własne życzenie, nie siedzi wśród nich Wilson.
- A gdzie Cameron? – spytał.
- Nie mogła zostać, podobno złapało ją jakieś przeziębienie – wyjaśnił Foreman z dziwną miną.
- Jasne. Niech zgadnę, miała czerwone oczy?
- House…
- Ok, tatusiowi chce się spać, więc idzie do domu. Czołem, drużyno. Pracujcie pilnie, jak mnie nie będzie.
Po usłyszeniu trzygłosowej odpowiedzi, wyszedł z pokoju. Stanowczo zakazał sobie myśleć o tym, iż właściciela biura, obok którego właśnie przechodził, zobaczy dopiero w przyszłym roku.
Nagle dostrzegł w ciemności jakiś ruch. Zainteresowany, przystanął.
- Och, uszanowanie! – rzucił w kierunku stojącej przy oknie osoby.
- Co ty tu robisz? - spytała Cameron lekko schrypniętym głosem. Nie ulegało wątpliwości, że niedawno płakała. Nie chciała zostać na ich grupowym pożegnaniu, gdyż była pewna, że nie zdoła pohamować łez. A teraz House sam ją znalazł. Cóż za ironia losu.
- Grzecznie wracam do domu, czego nie można powiedzieć o tobie. Eksmitowali cię?
Odpowiedziała mu cisza. Po chwili dorzucił:
- Nie ma się czego wstydzić, zawsze powtarzałem, że pensje od Cuddy są śmiesznie…
- House – przerwała mu dziewczyna – po prostu sobie idź. Wyjedź.
Nie widział dokładnie w ciemności jej twarzy, ale mógł wyobrazić sobie rezygnację, która się na niej malowała.
- Daj spokój – powiedział niepewnie. Od czasu ich wspólnie spędzonej nocy czuł w stosunku do młodej lekarki pewien rodzaj wdzięczności i może nawet onieśmielenia. – Trzymaj się.
Mógłby przysiąc, że usłyszał ciche pociągnięcie nosem. Nagle dostrzegł, że Cameron podchodzi bliżej – trochę zbyt blisko. Poczuł przelotne muśnięcie swoich ust jej wargami. Zanim zdążył jakkolwiek zareagować, usłyszał:
- Ty też
Po chwili dziewczyny już nie było. House stał przez pewien czas bez ruchu, pogrążony w zadumie; po czym ocknął się z zamyślenia, dotknął palcami okolic ust, uśmiechnął się lekko i ruszył przed siebie. Samolot odlatuje dość wcześnie, powinien się wyspać.

motylek

takie melodramatyne, i urocze

Any

poważnie melodramatyczne?
Chyba się starzeję...

vicodin_addict

Ahahaha Any, jestęs genialna. Regulamin dla wspópracownika, nawet tymczasowego - toż to takie House'owe XD

I Cam na końcu. Cam pacząca, to też takie w jej stylu. Ona naprawdę musi kochać House'a.

Ale Jimmy'ego w tym momencie to bym pobia. Po tej części fika, I mean. Czy ten $!$@^&$*& (przepraszam, wiesz, że i tak go kocham x3) stwia sopbie wyżej jakąś tam Chris, niż House'a? Grega House'a? To bylo zUe. STFU! D:

A nowa część jak zwykle piękna.
Dziękuję

Any

Katty B.

Dwa razy zabrakło Ci spacji, moja droga:

Any

Ciekawe, czemu miałam przeczucie, że zespacjami będzie problem..? Skoro się ma klawiaturę, w której ten klawisz działa jak chce i kiedy chce to cóż xD

Pino

Tekst jak zwykle świetny

Mam tylko wątpliwości co do jednego fragmentu. Czy wyrazy 'House', 'onieśmielenie' i 'wdzięczność' powinny znaleźć się obok siebie? xD Nikt nie jest w stanie onieśmielić House'a... House nie bywa wdzięczny xD

Lady Makbeth

A więc any, moja droga..

Po pierwsze, skomentowałabym wczoraj, ale Sylwester okazał się być zbyt absorbujący

I po drugie, obiecuję, już nic nie wspominać o "Modzie na sukces"

Zapewne scenarzyści sami się upomną o prawa do ekranizacji

Więc możemy spokojnie przejść do tego, co kocham najbardziej

Any

Pino, bez przesady, House też jest człowiekiem... Mówię tu głównie o wdzięczności, bo powiązanie z nim onieśmielenia faktycznie może wydawać się trudne, ale nie chcesz chyba powiedzieć, że House nie bywa wdzięczny?!

Pino

Oczywiście, że bywa wdzięczny. Ale rozpowiadanie o tym psuje mu opinię!

Tak poważnie, to jak najbardziej zdaję sobie sprawę z ludzkich uczuć House'a. Ale wdzięczność...? Hm. Wydaje mi się, że odczuwa ją (lub coś podobnego) zdecydowanie zbyt rzadko. Może po prostu tego nie okazuje, a jeśli już to w bardzo pokrętny sposób... Trudno powiedzieć.
Kto może wiedzieć co chodzi House'owi po głowie? xD

Any

A no właśnie, chyba nikt

To bardzo skryte stworzenie.

Lady Makbeth

Richie117

H_love

czytałam tego fika na swięta i lekko się zdenerwowałam ze konczył się w takim pasjonującym momencie XD ale na szczęscie dodałas nowy odcinek i strach ze go porzuciłas juz mi minął.

Wilson jest zły, czekam az rzuci dziewczyne i pojdzie się kajac do House`a bo ile mozna ! kwestia tez pozostaje czy House doleci na miejsce? ciagle mam nadzieje na jakiej lotniskowe ujmujące pojednanie lekarzy

ale tak pewnie byłoby za prosto.
tak wiec - extra fik i czekam na wiecej!

Any

Richie117

Any

Richie117

Any

Richie117

Katty B.

...
*click, squee, die*
anyś, Ty zapomniałaś o tym, że jesteś autorką swojego fika...? No, dobre. Przebija mnie i moją sklerozę 200. XD

Any